Wij voerden ons besluit uit,het werd dus Allicante met zijn klein gevaarlijk vliegveld tussen de rotsen! De piloot moest daar de nodige ervaring hebben want de reizigers-passagiers hadden de indruk ,dat hij met één vleugel een rots ging raken.Maar nee hoor,'t ging prima. Dan de taxi tot aan Hotel Romano.De patron sprak vlot frans en zijn ouders ook,die verzorgden de annexe om de hoek. Het klein toeristenbureautje dat ons Romano had aangeraden,omdat ze er zelf geresideerd had,had ons over een annexe niet gesproken!.Natuurlijk hadden wij het aan ons been bij plaatsgebrek in het hotel.Die annexe was een triestige bedoening!!Een doodgewone kamer met stortbad en toilette dat wel ,maar we hadden ons toch aan wat beters verwacht.De maaltijden werden ons opgediend in het hotel,dat moest er nog aan mankeren!! We hadden ons thuis reeds voorgenomen een wagen ginds te huren en rond te toeren maar dat viel ook tegen;de temperatuur lag gemiddeld rond de 4O°iedereen ging siesten. Er bestond toen nog geen airco,zeker niet in de wagens die verhuurd werden en die om 18u.terug binnen moesten zijn.Dus daar zagen wij vanaf. Dan maar te voet naar het strand over de mooie laan links en rechts omzoomd met grote palmbomen en de vloer in prachtige mozaike tegeltjes belegd. Om 'n strandstoel te bemachtigen en 'n parasol, moest mijn man nuchter alleen op weg!!Ik volgde dan met zijn ontbijt en zo konden wij genieten van die zuiderse zon! Waarom waren wij niet in een frissere maand vertrokken?Omdat mijn echtgenoot als leraar juli of augustus moest kiezen. Om 's middags terug in het hotel te geraken moesten wij 4 X een drankstalletje aandoen om te drinken of wij konden er niet aankomen!!Echt waar.Wij waren 42°niet gewoon dat kunt ge wel denken! Dus een sieste was ons ook héél welkom. Rond vier uur deden wij een wandeling in de nieuwe stad,in de oude zijn we niet geweest. 'sAvonds wandelen tot aan het strand,snoepen en koopjes doen en ijsjes met de vleet! De foto's werden niet vergeten en in een kunstzaak konden we eigen schilderijen spuiten met een systeem dat we in andere landen nooit gezien hebben.Dat was zoal het enige dat ik echt leuk vond!! Ter plaatse hebben wij samen besloten een buitenverblijf aan te kopen waar wij op een ruim grasperk onze eigen strandstoelen konden zetten waar en wanneer we wilden en ook 'n paar zonneparaplu's(gratis!!)om ons eigen goestingske te kunnen doen in ons eigen landje met minder dan 42 graden!! En dat hebben wij dan ook gedaan en er NOOIT spijt over gehad.
Als bij mirakel vond ik in mijn persoonlijk geldbeugeltje nog 2OOOFr.(belgisch geld)daar konden we nog een bronwatertje en 'n klein ijsje mee "degusteren"!En wie weet gebeurde er nog een groter mirakeltje? 's Anderendaags kwam de chauffeur van het Hotel aan de balie vertellen dat de portefeuille van mijn echtgenoot gevonden was door de dienster van het terrras waar wij zo knusjes en totaal onwetend gezeten hadden.We moesten ons tot daar richten en dan 1O% van de inhoud aan de eerlijke vindster afstaan.Dat is in Zwitserland zo de gewoonte.In tegenwoordigheid van de baas van die brasserie hebben wij dat dan uitgeteld en afgegeven.Het was wel 'n heel sommetje waar wij helemaal niet op gerekend hadden!! Zoals men ons vooraf zei,is het stadje Locarno wel degelijk nog mooier dan Lugano.We hebben het afgedweild en mooie herinneringen op de kop getikt.Het meer bleef onzichtbaar. Het stadje in de buurt ,Ascona, is een parel van een bouwtrant.Héél biezonder!Ter illustratie;een pralinenzaak werd gebouwd in de vorm van een bonbonière met open deksel waarin de inkomdeur!Enig origineel en prachtig en onvergetelijk mooi. Ook nog vele andere winkeltjes kregen een aparte bouwstijl. We zijn dan maar veel gaan snoepen(helaas!)en ook gaan proeven in allerlei restaurantjes van de streek,maar waar we voor gekomen waren nml.het MEER hebben we er naast gevist. Gelukkig was er geen mist in de paradijselijke tuin van het hotel en hebben we menige foto kunnen schieten. We hadden ons hondje thuis gelaten bij de buurvrouw menende dat het beestje niet welkom zou zijn!!Nooit hebben wij zoveel poedels met hun baasjes samen gezien als daar ter plaatse!Sindsdien hebben wij hem steeds meegenomen wanneer wij erop uittrokken . Na tien dagen zijn we aan onze terugtocht begonnen met onze zeven verschillende voertuigen!Vooral die vier uren trein waren er te veel aan! Die ervaring heeft ons geleerd een reis te kiezen met vliegveld niet ver gelegen van de stad of streek die wij wilden aandoen en dat hebben wij dan ook gedaan, de volgende maal. Een ezel stoot zich geen twee maal aan dezelfde steen nietwaar?
En dus ditmaal met het vliegtuig!Laat mij niet lachen!Telt u mee de voertuigen die wij in't totaal hebben moeten aandoen? Vooreerst 'n taxi tot aan het Centraal station,dan de trein naar Brussel.Daar 'n speciaal treintje naar Zaventem,dan de bus die ons naar het vliegtuig bracht.Ja,dan eindelijk in het vliegtuig tot in Bern.Daar stond ons een trein op te wachten die ons in 4 uren (!!)tot in Locarno bracht.Dan de taxi tot aan het hotel Esplanade.Het moet gezegd dit Hotel lag in een pracht van een exotische tuin,goed voor vele foto's! Maar.......we hadden het uitzicht op het meer besteld vanuit ons toeristenbureau en dat hadden ze ons stellig beloofd,want ze waren er zelf ook geweest,zeiden ze!Ons uitzicht vanuit onze kamer was een fameuze tegenvaller!Eerst kregen we een héél groot zinkendak(van het hotel)en dan pas in de verte het meer. Achteraf bleek dit maar een half drama te zijn vermits we het meer niet te zien kregen!Die dikke mist,was naar habitués beweerden,zéér zeer zelden ZO te betreuren! De Esplanade was een standing hotel eigenlijk té chique voor ons,die zo graag alles stil en eenvoudig beleefden.Het interieur was prachtig ook de bediening buitengewoon fijn en wat er werd opgediend natuurlijk ook.De dame die naast ons tafeltje haar vaste plaats had veranderde bij iedere maaltijd van pruik en van toilette om u maar een voorbeeld te geven van de sfeer!! 's Avonds gingen meerdere naar een aparte bar,héél chic (zou Toon Hermans gezegd hebben!)We wilden dat ook eens meemaken maar na een half uurtje waren wij al gaan repen snijden,nee niets voor ons. Dan zijn wij in de morgenden ook maar aan een terrasje gaan zitten,naast het meer en heeft mijn man zijn porte-feuille NAAST zijn achterzak geborgen en waren we AL ons geld verloren!!.Dat geeft een zeer speciaal gevoel zo ineens zo arm als Job te zijn...... Aan de balie van het hotel brachten wij de receptioniste op de hoogte..........
Eigenlijk is dit een verijdelde titel!! Het zat zo: Op kostschool mochten wij iedere zaterdag naar het bad;kleine wit gelakte chambretten met blauw biesje omlijnd en gelegen in 'n grotere plaats met mooi bad.ook een tabouretje met al het nodige rondom. In 'geheel zo'n dozijn nette baden. Gewoonlijk was Zuster Jozefa de " controleuse".Zij keek nauw toe of wij wel 'n beschermdoek van de stapel namen die op de hoek van een tafel lag!Méér moest het mens niet doen ,dacht ik. Z.Jozefa was een zuivere Hollandse,met 'n boereface en kleine oogjes zonder wimpers.Haar huid blonk altijd,'n beetje vettig uitzicht.Wij moesten elkaar niet.(Mijn grootmama was ook van Nederlandse origine, zij was een fijne dame. ) Op 'n keertje nam ik schijnheilig zo'n corpusdoek mee naar binnen en legde hem sito presto op het tabouretje.Ge ziet dat van hier dat ik dit ging omhangen terwijl ik mij overvloedig inschuimde om me daarna af te douchen!! Terwijl ik zo doende was ging opeens de deur wagenwijd open en wie stond daar te kijken?Natuurlijk Z.Jozefa.Ze zag het beschermdoek liggen maar zei geen woord.Ze bleef veel te lang staan, vond ik, terwijl ik daar hulpeloos in mijn ingezeepte blootje stond te staan.'k vond het genant.Toen sloot ze de deur en ik dacht dat dit wellicht ook tot haar taak van toezichtster hoorde.Zwaar tilt en kind van 14j.daar niet aan.Toch voelde het aan als 'n soort machtsmisbruik. Enkele dagen nadien,zo in de loop van 'n gesprek, vertelde ik daarover aan mijn tante koosterlinge,die heel wat in de pap te brokken had en 'n week nadien was voortaaan Z.Caroline de toezichtster in de badkamer,zij keek niet naar die belachelijke bschermdoeken! Later vernam ik dat Z.Jozefa(toevallig(?) versast was naar een zusterklooster.Zij was het 7de meisje na zes vorigen die allen gestorven waren.Haar ouders hadden beloofd,dat indien het 7de mocht in leven blijven dat meisje naar het klooster zou gaan.En zo is het ook gebeurd,haar toekomst was voorbestemd .Persoonlijk vind ik dat tragisch en onverantwoord,men kan wel andere beloften doen en niet tenkoste van één mens Die dan geen keuze meer kan maken. Nog veel veel later vertelde ik dit terloops aan mijn man,die als pedagoog,dit zgz.toezichtersgedrag (van destijds) van Z.Jozefa volledig afkeurde,dat was niet gezond, zei hij. Als ik er nu aan terug denk,ja dan moet ik erom lachen want een trauma heb ik er zéker niet aan overgehouden. Gefrustreerdheid kan vreemde kronkelingen maken en die moeten dan tussen de ploeien kunnen vallen.Dat zal nu ook nog wel zo zijn,maar het mag de spuigaten niet uitlopen want dan zitten we op een verkeerd spoor. Wat denkt U? slot
Ik zit te lezen op ,het terras van onze tuin aan 'n tafeltje en krijg plots een kleine ijverige spin in het oog op 'n halve meter afstand.Ik word er door geboeid en blijf ze aandachtig volgen.Zij was bezig haar web te vormen. 'n Betere meer bewonderenswaardige accrobate is nauwelijks denkbaar! Middenin haar reeds gepresteerde web hangt een klein wit bolletje,ik vermoed dat ze daaruit haar lijmgerief haalt ,telkens ze het nodig heeft.Want regelmatig kruipt ze erheen om daarna héél vlug, in vrije val, te exiberen, regelrecht naar beneden tot aan de door haarzelf afgebakende grens. Dan kruipt ze ondersteboven,'n pracht van een uivoering! terug naar de verdere uitbouw van haar prachtige halve web. Aan mijn aanwezigheid stoort ze zich niet in het minst. Haar eigen opgebouwde tactiek en techniek herhaalt zij steevast;spinsel halen ,vrije val(prachtig!)terug naar boven op haar rug(dus ondersteboven) de twee voorste en de twee achterste pootjes naarstig en onvermoeibaar aan de prestatie,in evenwicht gehouden door aan beide zijde de twee kleinere pootjes,de trouwe helpers! Dan ben ik verder gaan lezen en heb haar met mijn ogen gerust gelaten. Van " postuur" in zij eerder klein ineen gedrongen,ros van kleur met een ovaal lijfje een klein kopje en korte vinnige stevige pootjes. Ooit zei onze huisschilder" nooit zal ik een spin doden" Ik had maar mijn hand uit te steken beschemd door een lap van de keukenrol om haar en haar reeds mooie prestatie te vernietigen. Dat heb ik zéker niet gedaan.Waarom zou ik? 's Anderendaags was alles verdwenen,zo het web als de kunstenares Hoe,waarom en waarheen?Ik zal het nooit weten.Jammer.
Om 18.3Ou.begon in ons hotelletje het diner,we hadden nog juist 1O minuten!Als hinden zijn wij van de vele trappen naar beneden gehold(,jammer dat daar geen filmpje van gemaakt werd!) zo elegant en soepel en snel!!maar we waren slechts 2 min.te laat.Discreet zijn wij aan onze tafel neergezegen en moesten natuurlijk wat bijademen!. 's Anderendaags vingen we bot te Bissone waar we met de boot naartoe waren gevaren.Daar was een expositie van heemkunde(plaatselijk)en een tentoonstelling van moderne kunsten maar spijtig was juist die dag wekelijkse sluitingsdag.Erom treuren hebben we niet gedaan,en terug gekeerd evenmin. Langsheen het meer deden we iedere avond onze amoureuse wandeling, de verlichting was er natuurlijk romantisch en zeer stemmig .Dat had begrijpelijk zijn aparte charme,wat moet er méér zijn op een liefdesreis? We hadden ook kunnen zwemmen in het meer voor ons Hotel,maar dat hebben we liever niet gedaan,te gevaarlijk met die voorbij varende boten. In de buurt bevond zich een mini strandje met trapjes naar het water,daar hebben we een prachtfoto van,'t was daar veel intiemer en frisser onder een grote streekboom. Dan zijn we nog naar Morcote gevaren,héél mooi stadje en ook naar Campione zuiver Italiaans stadje op Zwitsers grondgebied,alles even schilderachtig en heerlijk . Na 21 dagen moesten we terug in de wagon-lits!!zoals ik reeds zei,dat was de laatste maal.Nadien is het steeds het vliegtuig geworden of de wagen. Maar die treinbedden en dat nachtelijk geschok,kon onze napret niet bederven!Nee,helemaal niet! Het is zeer,zeer mooi geweest en ONVERGETELIJK !
.........en hij sliep vlug in.Ikzelf had een kort hazenslaapje want ik beleefde mijn eerste huwelijksangst!! Goddank was er " s anderdaags geen spoor meer van te merken zodat we met een gerust gemoed onze exploraties konden voortzetten. Met een toeristentreintje, in vurige rode kleur, bezochten we de Monte Generosa(1.725m.hoogte)men had ons verwittigd voor de grote koude daarboven en ik nam 'n pull mee voor mijn man en voor mezelf een licht jasje!Het treinritje was héél prettig je voelde dat hij stevig moest klimmen,maar eens boven was het er inderdaad bitter koud, om te klappertanden!Wij beklommen wat er nog te beklimmen viel te voet en genoten van de uitzonderlijk mooie panoramische zichten en vluchtten nadien in het plaatselijk restaurantje voor hete thee en botercake.Of course werden er foto's genomen.Het afdalen was zeker zo amusant als het stijgen,het treintje deed het met plezier en wij ook! Maar naar Gandria was onze uitverkoren klimwandeling, uit de rotsen werden brede soms smalle trappen gehouwen die wij graag opstapten want het stadje was 'n uitgelezen plaatsje voor verliefden.Overal Oleanderplanten met prachtige bloemen,kleine straatjes,mini restaurantjes en Italiaanse gerechten.Op 'n keer,we waren weer opweg,deed mijn man een forse sprong naar rechts,aanvankelijk dacht ik dat hij met een vreugde sprong een soort tango begon,maar nee,het was een grote slang die te slapen lag in een ruime holte van een rots en waar wij vlak naast liepen!Ze had zo haar kop maar uit te steken om een van ons 'n hap te geven.Gelukkig sliep ze de slaap der onwetenden en waren wij er aan ontsnapt!En andere keer waren wij het uur vergeten en toen.......
Het lag voor de hand,dat er na een huwelijksaanzoek 'n verlovingsfeest en 'n trouwpartij ging volgen en daarna de huwelijksreis! Wij kozen voor Lugano omdat we beiden van bergen én van water houden.We kozen ook voor een trein 1ste klas met wagon lits!!maar dat was de eerste en de laatste keer,zoveel gestommel om s' nachts van sporen te wisselen dat was toen bijna mensonwaardig! Eigenlijk is het San Domenico geworden een kleinbergdorpje naast Lugano. Ons Hotelletje lag aan het meer;Boccalino(=klein bokaaltje)héél romantisch! Vlak voor onze slaapkamer lag een gaanpad dat klom en naast de flank van een hoge berg lag.Naar San Domenico kon je over die berg tot in het dorpje raken maar dat was heel stijl klimmen(binnenpaadje)We deden dat één maal om naar het kerkje te gaan maar ik was pompaf,mijn man niet! Natuurlijk is een huwelijksreis een liefdesreis,dat weet iedereen en dat er van iedere liefkozing geen plaatje bijkomt,dat zal iedereen ook wel weten,maar het is iets enigs om te beleven en nooit te vergeten. Het gaanpaadje onder onze kamer liep recht tot in Gandria,'n enig mooi hoogbergstadje,alles in mini,zo de straatjes als de restaurantjes en veel veel Oleanderplanten met prachtige bloemen. Wat we allereerst deden was een abonnemento generale aankopen,zodat we dagelijks met de toeristenboot de hele omgeving konden verkennen.Het weder was uniek en onze stemming ook!! Omdat we zo vlug mogelijk een kleurtje wilde krijgen begingen wij de grote onvoorzichtigheid in een openzwemgelegenheid op de middag midden in de zon te gaan liggen.de meer ervarenen lagen te siesten in het lommergebied/ Tegen het slapengaan begon mijn echtgenoot te bibberen,onmiddellijk dacht ik aan een zonneslag.Vanzelfsprekend werd ik ook bang en gaf hem gauw een antikoorts middel..............
Inderdaad daar gebeurde voor mij iets origineels.Ik had 'n brief ontvangen in ons Hotel,die ik alleen en in een romantische omgeving wilde lezen.Dat leek mij Isola Pescatori te zijn!Terwijl de anderen weerom soeveniertjes gingen kopen leunde ik tegen een vooruitstekende rots en begon te lezen.Nu bleek dat een huwelijksaanzoek te zijn (''n stille wensdroom!) van mijn latere echtgenoot.Mijn hart sprong op van vreugde maar dat was nu mijn geheimpje tot nogtoe.Toen ik de anderen ging vinden zei ik hen eens te willen vergasten op een reuze lekkere Gelatti en een lekkere cappuccino waarmee ze dadelijk akkoord gingen. Op onze kamer sprak ik er met mijn nicht Suzy over, die mijn vertrouwelinge was ,en die kierde"kindje laat dergelijke kans niet voorbij gaan!!!wat ik zeker niet ging doen.Maar.........ik besefte dat ik er NU nog eens in alle deftigheid moest van profiteren want dat mijn volledige vrijheid binnen afzienbare tijd in het gedrang kwam!! 'sAvonds reden wij naar een voorname dansgelegenheid in openlucht met enkele varieténummers.Iedere danspartner vroeg ons vanwaar wij afkomsig waren en toen wij zeiden Antwerpen hadden zij daar nog nooit van gehoord!! Brussel kenden sommigen van heel verre! Er was ook 'n bekende berg waarvan de naam mij ontgaan is.Een bommeltoeristentreintje leidde ons door vele tunnelletjes en boven kon men tevoet nog hoger tot aan een groot kruis.Alleen Suzy had de moed er naartoe te klimmen dat was iets voor haar.Het plateau was niet toeristisch uitgebaat alleen een heel klein stalletje met ijs en drankjes.De natuur was er méér dan prachtig. Gans het verlof was onvergetelijk mooi geweest en zit diep in ons geheugen,zeker voor mij!!En voor de lezer"mettete le parole che mancano! Ciao! slot
De tante blijft aan het woord: "Met z'n vieren zijn we naar Stresa getreind en sliepen in een " couchette". Tamelijk fris arriveerden we in ons Hotel de la Tore (bestaat nu nog) Toen héél fijn hotel met aan iedere tafel een ober.Onze kamers waren ook prima,iedere dag zuivere lakens,slopen ,ook servetten enz. Suzy mijn nicht,deelde de kamer met mij.De anderen,Mietje en Fientje hadden ieder hun apart vertrek.De maaltijden werden prima verzorgd en opgediend.Zo aten we er voor het eerst courgetten op z'n Italiaans,héél fijn! Ook de huiswijn,zo rood als wit mocht er zijn.De Italiaanse taal vloog ons om de oren!Aan de telefoon : pronto!aan de balie, prego, per favore,grazie.Mooie zachte warme klanken! Mietje sprak een aardig mondje Italiaans,zij voerde dan ook het woord,ook in het postkantoor voor de zichtkaarten en de frankering.Wij stonden voor haar in bewondering! Tijdens onze wandelingen kregen wij niet genoeg van de vele rijpe citroenen aan redelijk kleine boompjes in de voortuinen van de autochtonen Nooit eerder gezien! Wij gingen zwemmen in de boorden van het Maggiore meer tussen kleine vinnige visjes die zich helemaal niet aan die rusteloze mensjes stoorden. Bezijde het meer lag een kleine luxe haven voor prachtige mini jachtbootjes,van arme eigenaars!Na 'n plaatselijke stormbui sloegen vele te pletter tegen elkaar en waren erg gehavend,toch jammer.(de verzekering zal er haar werk aan gehad hebben) Toen namen we de toeristenboot en vaarden over het Maggioremeer naar Isola Bella,héél mooi en druk bezocht.Heerlijke beplanting er moesten foto's gemaakt worden,dat was een must.....lange natuurbeschijvingen zijn aan mij niet besteed,toch maakten de zeldzame palmbomen en dito exotisch bloemen diepe indruk.We maakten er 'n prachtige wandeling en kochten de klassieke" soeveniertjes!" Nadien kwam Isola Pescatori aan de beurt,daar gebeurde wel iets zeer speciaals voor mij............. Wordt vervolgd
'n Tyroleravond dat moesten we toch meemaken,we hadden er al over gehoord ,maar daar was het bijgebleven. Het begon rond 2Ou.en de zaal zat reeds afgeladen vol.De meesten in Tyrolerpak zo de vrouwen als de mannen.De toeristen kon men er zo uitpikken.De muziek begon stipt te schetteren de ene wals na de andere.Ook de pijpen werden aangestoken. In een mum van tijd was de rook,blauwgrijs,met een broodmes te snijden. De leider zette zich in het midden en het billenkletsen begon samen met een soort volksdans.Hij kwam er telkens een dame uithalen die willens nillens moest meedraaien.Wij met ons drie zaten met een ei,want wij kenden daar natuurlijk niets v an. Maar wat nog erger was,was de ongelooflijke rookwalm. Suzy kon het, na een uurtje, niet langer uithouden en begon hevig te hoesten en bovendien kreeg zij ,steeds in dergelijke omstandigheden, blaasjes op haar oogranden.Zij gaf daarover een uitgebreide uitleg tot grote ergernis van Mietje,die als verpleegster,zich nu eens wou ontspannen en geen uitleg over allergie enz.wilde aanhoren.Bovendien hield ze van dit genre ontspanning.(veel volk en ambiance!!) Suzy maakte zich klaar om te vertrekken,ik volgde want die rook was werkelijk niet om te harden.Mietje kon moeilijk alleen blijven zitten en vertrok mee naar de kleedkamer.Daar deed zij richting Suzy nog een ernstige uitval!!!In volledige zwijgzaamheid zijn wij ieder naar zijn kamer getrokken. ' s Anderendaags,geen vuiltje meer aan de lucht. We reisden met een plaatselijk ,totaal versleten treintje naar Insbruck.Het tempo van dit tuigje gaf ons de slappe lach! We bezochten in het stadje het welbekende " gouden dak"Vele toeristen stonden te kijken naar die dakpannen die stonden te blinken in de blakende zon .Daarna zochten we een gezellig restaurantje op en toen......toen vergastte Suzy ons,als toetje ,op een monument van een ijsbeker met alles erop en eraan,uitstekend voor het behoud van de " lijn"!!Daar was Mietje bijna door ontroerd!Dat had ze van Suzy nu niet verwacht...... De volgende dagen deden wij nog vele wandelingen en vermits aan alles een eind komt,moesten wij ook hier afscheid nemen van onze dierbare berglandschappen en wellicht............. tot nogeens?
Wat nu?Ik vluchtte in de nabije gelagzaal menende dat daar " gewone"lucht zou op te snuiven zijn,maar dat hielp geen fluit.Inmiddels kwam Suzy(zij had enkel jaren geneeskunde gestudeerd) mij vertellen,dat enkel dagen geleden men een dokter ijlings had terug naar beneden moeten zenden omdat hij hartproblemen kreeg.Heel geruststellend was dat niet!Ik dacht ;ik zal mij wel aanpassen en inderdaad het beterde,die zelfovertuiging had geholpen! Daar was Suzy weer.......ze had zo juist een rotsklimpartij achter de rug(duur een kwartierje) en raadde mij met aandrang aan dat ook te doen.Van op het plateau van de Zugspitze,waar meerder toeristen naar de mooie uitzichten stonden te kijken en te fotograferen,vertrok een stijle rots met uitgeholde zgz.trappen en zonder leuning.Die rots leidde naar een stijle hoogte en eens boven werd men er waarachtig onvergetelijk beloond.Dus niet zonder angst en zeer voorzichtig beklom in de rots en ja'twas zoals Suzy zei," het is om in je op te nemen en nooit meer te vergeten"!!Daar ginds lagen de besneeuwde Alpen en daarrond vele vele bergtoppen 't Gaf een zeldzame en mysterieuze aanblik,die men werkelijk niet meer vergeet. Voorzichtig keerde ik terug naar beneden en niet zo lang nadien vertrok de téléférique weer ,het was de laatste rit voor die avond Natuurlijk was de plaatselijke autobus vertrokken en Mietje ook. Ging Suzy nu naar de Pastoor? Plots zag ik een koppel dat met hun wagen ging vertrekken ik spurtte in hun richting,en ja we mochten mee.Was dat een meevaller! In ons Hotel arriveerden wij juist op tijd voor het avondmaal;Mietje had zich reeds allenig geinstalleerd en was uitermate verbaasd ons diezelfde dag nog weer te zien. 's Avonds beleefden wij een Tyroleravond! en ........we maakten ruzie!!
Het hoogtepunt letterlijk en figuurlijk,werd het bezoek,aan de " Zugspitze" (berg met 3.5OO m.hoogte plus minus). We moesten 'n eindje lopen zonder noemenswaardig klimmen,daarna de plaatselijke autobus nemen die natuurlijk juist voor onze neus wegreed. Met z'n drieen waagden wij een autostopje(,destijds zonder enig gevaar!!)Dat lukte vrij spoedig en we mochten mee tot aan de balie van de tickets voor genoemde berg.De nog jonge chauffeur deed aardig zijn best om ons 'n beetje bang te maken:hij reed héél snel ook in de krommingen,me dunkt dat hij daar nog 'n schepje bovenop deed.Ontegensprekelijk lag ons lot in zijn drieste handen!! Maar we zijn er heelhuids uitgekomen! Na 'n beetje in de rij te hebben aangeschoven kochten wij ons ticket en zeer nieuwsgierig namen wij plaats in de téléférique.Mietje verkoos beneden te blijven,ze vond het te hoog en te geriskeerd.Ze verkoos een tafeltje beneden met een boekje en een drankje en ze zou de laatste bus nemen terug naar het Hotel. Mijn zeer avontuurlijke nicht Suzy zou desnoods, nadien, de pastoor gaan vinden zijn om een nachtverblijf te vinden!!Mietje is steeds een buitenbeentje geweest, dus nu ook weer. Dat stijgen in zo'n luchtvervoer(buiten het vliegtuig) was voor mij de eerste keer!Aanvankelijk viel het best mee,de medereizigers waren gezellig en de panoramische zichten werden al langer hoe mooier.Aan foto's nemen ontbrak het zeker niet! Maar..........toen we na zo'n twintig minuten ,boven op bestemming kwamen had ik geen lucht meer en werd ik zeer kortademig, ik moest happen en er overviel mij een kleine paniek.Wat nu...........?
Die morgen deden wij een ochtendritje met de melkboer! Suggestie van onze waardin,die wij niet in de wind sloegen! Dagelijks kwam hij vanuit de hoogte met de verse melk van zijn vele koeien om enkele vaste klanten te bevoorraden.Voor 'n " abekrats" nam hij op zijn terugtocht enkele toeristen mee de hoogte in naar zijn hoeve die daar gevestigd lag.Ditmaal waren wij van de partij.We zaten achterin op de banken,ik tegen de rand van de afgrond,want na enkele minuten durfde ik al niet meer opzij te kijken!!Die melkboer was die dagelijkse rit zo gewoon,dat hij blijkbaar geen aandacht meer schonk aan het gevaar dat er aan verbonden was! Amper 10 cm.reed hij van de de boord.Moest hij missen wij lagen gewoon daar beneden morsdood!Hij moest dus een slingerpad beklimmen dat héél smal was.Ofschoon wij van 'n avontuurtje niet afkerig waren hielden wij toch onze adem in. Gelukkig draaide hij rechts van het pad af en hield na enige minuten halt voor zijn hoeve.Het panoramisch uitzicht was er mateloos mooi! We kregen een groot glas verse melk en na 'n kort Duits praatje stapten wij terug naar beneden. Geen kwartiertje verder botste wij, bijna, op een stilstaand kevertje(VW)waar drie oudere mensen naast stonden.Zij waren uitgestapt omdat de chauffeur faalangst had opgedaan niet wetend dat het slingerklimpaadje zo gevaarlijk was.De dames konden geen wagen besturen. Wij waren blij te kunnen helpen ,we keerden terug naar de melkboer die onmiddellijk het nodige deed om deze mensen veilig weer naar beneden te brengen. Tevreden vervolgden wij onze daling,immers, zelfs onrechtstreeks hulp bieden, geeft altijd een goed gevoel. Na de middag hebben wij rustig gewandeld en genoten van de steeds aanwezige berglandschappen,die men niet kan moe worden te bewonderen! wordt vervolgd
Eerst stonden wij even perplex,toen begonnen wij te roepen stop! stop!stop!De koebeest was er blijkbaar zelf van geschrokken want met zotte sprongen liep zij terug naar haar soortgenoten.Inmiddels was Mietje tegen een uitsteeksel blijven liggen.Ze kwam traag recht met een zeer verongelijkt gezicht en had haar been geschramd.Ze ging sprakeloos recht voor zicht uit al klimmend en had ,met haar verpleegsters ogen, een klein huisje van het Rode Kruis ontdekt.Wij volgden 'n beetje al jammerend wat hadden wij dat beest nu misdaan?In het huisje kreeg Mietje de beste zorgen;ontsmetting,'n zalfje ,n 'gaasje en 'n plakker en klaar was Kees,dachten wij maar dan hadden wij niet met de waard gerekend!!...... Mietje ,die al niet van het sportieve type was,had er genoeg van!.In andere woorden ze gaf er de brui aan.Onze berghut lonkte van ver maar daar moest het bij blijven.Met het tempo van onze klimtred zouden wij er zeker nog voor 'n uurtje werk aan gehad hebben! Wij begonnen dus te dalen menenden dat dit 'n pretje zou zijn met steeds onze blik naar die prachtige natuur.Dat hadden wij natuurlijk mis.Na een half uurtje begonnen onze stadsvoetzolen te branden dat het 'n lieve lust was! Wij waren verplicht steeds wat halte te houden .Gelukkig en hoera!liep er een straaltje fris water over ons pad dat recht vanuit een berm te voorschijn kabbelde.Het was een hemels gevoel daar met beide geteisterde voeten in te mogen waden. Eén houten huis lag op onze terugweg waar men uitsluitend dikke zwarte boterhammen met dikke plakken kaas kon kopen en bier of water. Die heerlijke berglucht had ons een wolvenhonger gegeven en we lieten het ons smaken.Persoonlijk heb ik dat moeten bekopen! 's Avonds heb ik in het hotel geen tafel meer bekeken. wordt vervolgd
Onze tante weer aan het woord. Ja,wanneer de orthopedie geen reizen meer toestaat moet men zich dankbaar verdiepen in de kostbare herinneringen ,bijgestaan door de zeer vele fotoalbums. Met z'n drieen,singles en twintigers reisden wij naar de bergen van Oostenrijk.Wij waren verrukt door hun hoogte en verscheidenheid en ook door het aantal! Ons hotelletje lag vlak naast een schlucht (waterval!) dat was even wennen,non stop steeds maar water dat met 'n vaart naar beneden stroomde dag en nacht en zonder ophouden! De hotellierster was een forsige vrouw,niet bijster aanhalig maar toch correct.Zij sprak uitsluitend Duits,bijgevolg moesten wij ons beste schoolduits voor de dag halen.Onze kamers hadden alle uitzicht op de bergzichten,mooi héél mooi was dat.In het begin geraakten wij er niet op uitgekeken.Ons ontbijt was veel te krachtig,iedere morgen twee eieren,worst en kaas en platte kaas met veel suiker.Het brood kwam nooit van de warme bakker maar uit plastiekpakken die in een mand lagen. Het middagmaal was ook veel te zwaar voor onze stadse magen en wat mij bijblijft is dat men vaak in de soep nog een rauwe ei kletste!! Onze eerste klimpartij ging naar de Muttekopf ,héél in de verte lag de berghut en dat was ons streefdoel op aanraden van hotelgenoten. Na een uurtje hijgen begonnen we het wel degelijk in onze voeten en kuiten gewaar te worden maar dat moesten we natuurlijk verbijten!We waren helemaal niet gekleed om bergen te trotseren,immers sandalen laten wel lucht door maar geven hoegenaamd geen nodige steun.In elk geval onze moeders zouden dat niet meer aangekund hebben zo gaven wij elkaar de gewenste moed!! Na nog een uurtje afzien hoorden we in de verte een concert van koegebel. Zo hoog moesten die dieren lopen en staan om nog mals gras te vinden. Het was een aangenaam en gerustellend geluid en héél in de verte stond onze berghut Daar zouden we op adem kunnen komen en ons hopelijk wat uitstrekken. We waren zo stilaan de " hermalende " koebeesten genaderd,sprong daar opeens een jonge dartele koe naar onze vriendin Mietje met vaart op haar toe Mietje schrok zich ,van pure overrompeling ,'n aap en zette het op een lopen tot ze viel en begon de berg af te rollen..............
En dus waren wij in blijde afwachting van de specialist-reparaties vaatwasmachine. Stipt om 14u.deed hij bij ons zijn intrede;beleefde nog zéér jonge man goed gekleed en met een zware tas.Ja,'t was voor de vaatwasmachine! Wij achtten het onze plicht hem een kleine voorgeschiedenis te geven.Hij luisterde aandachtig en begon te ontvijzen.de twee aquastops lagen ter beschikking,zo de oude als de jonge. Bleek nu dat de loodgieter slechts de doos waarmee de buizenklus begon, had moeten vervangen!Kort gezegd:verloren kosten en ook nodeloos . De jonge knaap(in onze ogen) draaide de knop,die bovenop het aanrecht staat,met een ruk los en het water spoot met vaart in de keuken,aangezien er geen aquastop meer aanwezig was!!! Vlug de stop op het aanrecht terug naar rechts ,en dan emmer en dweil en trekker om niet te verzuipen! Diagnose van de jonge man,na G.S.M. met zijn baas,alles terug op zijn plaats zetten en deze 15jarige vaatmachine de eeuwige rust gunnen.Hij heeft zijn diensten goed en geruisloos geleverd en is ook in alle stilte heen gegaan De meeste(Bosch exclusive)houden het slechts plus minus 12à13jaar uit,dit moge dus onze troost wezen,aldus de jonge hersteller. Wij betaalde hem,hij was juist een half uur binnen geweest en onze keuken had een extra dweilbeurt gekregen!! Wij zullen nu de twee aquastops door de kringwinkel laten ophalen wellicht kan iemand er nog mee geholpen zijn. Te hopen dat de poetsvrouw,in een verstrooide bui,en terwijl zij het aanrecht doet blinken,niet aan de gevaarlijke knop draait,ze zou het zich qua opkuis erg beklagen want een echte gewone stop kan niet meer geplaatst worden,aldus nog onze " knaap". Het zij dan zo, want een derde vaatmachine aanschaffen zullen wij eerst eens grondig in overweging nemen. slot
Kort na elkaar kochten wij drie stuks nieuw voor onze huishouding;'n degelijke ijskast,een wasmachine en een microgolfoventje.Toen viel na enige tijd onze vaatmachine uit,nooit eerder gebeurd.We lieten de verkoper van de drie nieuwe stuks komen, menenden dat die dat eens gauw ging fixen. Hij kwam de volgende dag stipt om 10u.Hij droeg een tamelijk mooie paardestaart en was wat nors in de vorming van zijn zinsbouw.Met héél modern gerief opende hij het voorste blad keek eens rond en zei "de aquastop is defect".Dat ging heel veel geld kosten.We zeiden dat we er eens gingen over nadenken omdat de machine in kwestie niet meer zo jong was.Wij betaalden wat hij vroeg en hij vetrok.Toen belde ik onze persoonlijke loodgieter op,en vroeg hem of hij een aquastop kon vervangen,zeker zei hij ,en bestelde een nieuwe.Hij kwam enige dagen later ,verwijderde de oude en plaatste de nieuwe.Dan testte hij de vaatmachine en die zei " gij kunt eens komen!!"Dus alle moeite voor de paus van Rome.Onze loodgieter zei verder ",hier eindigt mijn taak want ik ben geen elektrieker."Daarom zochten wij in de telefoongids een aankondiging van een Boschhersteller en lieten hem komen.Toen hij binnenkwam deed hij ons terstond denken aan Yul Brinner!.Hij begon ook te ontvijzen en lichtte met een T.L.lamp zo hier en daar wat rond.Hij zei"ik moet die meenemen en uit de inbouw nemen en op het atelier laten uittesten maar de aquestop is niet de oorzaak!"Ik schrok en vroeg hem die dan terug te willen verwijderen wat hij deed(tegen zijn zin!)Wij besloten de vaat voortaan zelf manueel te doen,betaalden hem en hij vertrok. Natuurlijk vroeg ik aan onze loodgieter of hij die nieuwe aquastop terug aan de grossist zou kunnen afgeven tegen terugbetaling.Hij zou het proberen maar had zijn twijfels.Omdat wij niets meer van hem hoorde belde ik hem zelf op en zei dat hij zijn uitgaven moesten komen ontvangen.Wat hij deed en hij was zeer schappelijk want hij is werkelijk geen uitbater. Na enige dagen de aquastop te hebben bekeken die welopgevouwd in de veranda in een hoekje lag kwam ik op het idee in de telefoonboek eens niet naar keukens enz/te zoeken maar naar vaatwasmachine.En ja!één enkele annonce stond er in te lezen die ik opbelde en die gaat nu heden namiddag komen.Wij zijn dus in blijde verwachting en vertellen u het resultaat in 'n volgend cursiefje.
'n Oudere nicht van mijn man,reeds 20 jaar weduwe,werd 70jaar.Ze was zeer eenzaam en had nog nooit in Duisland geweest.Daarom boden wij haar,voor haar verjaardag een tripje aan voor drie dagen in Heimbach.Wij zelf waren er reeds 2X geweest bij Frau Matthes op Fremde Zimmer en het was er zeer aangenaam. Onze nicht,Bertje ,was in de wolken en ging dus graag in op ons verzoek.'t Was in de lente,en bovendien lenteweer!! Het ritje in de Eifel was schilderachtig mooi en de zon deed daar nog een schepje bovenop. Frau Matthes was een stevige Duitse frau,tamelijk streng want ze had meerdere kamers(4)en alles moest op orde blijven. Ze woonde reeds jaren samen met Heinrich,'n héél sympathieke gepensioneerde bediende,opvallend corpulent en steeds welgeluimd. Bertje kreeg 'n mooie kamer met berguitzicht en wij mochten zeker ook niet klagen.'s Morgens lekker ontbijt op het terras met alles er op en er aan.'s Middag gingen wij dineren in het Hotel Arens dat 'n beetje in de hoogte lag.Het liep allemaal gesmeerd en de tijd vloog zo om.We wandelden welgezind in de Eifelbergen,speelden minigolf,we vaarden op het grote meer in de buurt in een primatoeristenboot.We gingen het kasteel bezoeken kortom het was echt prettig. Bertje genoot opvallend,ze was al zo lang alleen en had geen kinderen en weinig bezoek ze vond Heimbach biezonder aantrekkelijk Met TOEN nog weinig toeristen.Zij zelf was nog steeds een mooie vrouw,ze kon qua leeftijd makkelijk 10jaar liegen.We namen natuurlijk ook de nodige foto's. Frau Matthes hield steeds over alles 'n wakend oog;alsof ze steeds 'n beetje ongerust was!Heinrich daarentegen zag nergens graten in.Hij leefde onbezorgd en zichtbaar tevreden. Op de dag van ons vertrek stond onze wagen met de valiezen reeds klaar voor de deur(want aan alles kom een einde nietwaar?)Heinrich stond tussen Bertje en mijn man en plots legde hij zijn arm rond de schouder van Bertje en trok haar ' ietsje tegen zich aan en Bertje zéér geschrokken en impulsief gaf hem 'n zoen op zijn vlezige wang.Op dit moment kwam frau Matthes uit de keuken en zag het gebeuren!!!o,wee,ze sprak geen woord maar haar blik sprak boekdelen zo van" ziet ge wel ik had het wel gedacht!" Ons afscheid was 'n tikje geforceerd hartelijk ik hoorde geen" auf wiedersehen(?) "van geen van beiden. We hebben de Eifel met gemengde gevoelens verlaten maar er zeker geen trauma aan overgehouden!!Het schilderachtige bleef ons bekoren. 'n Uitnodigend schrijven, zoals ieder jaar, hebben wij niet meer ontvangen. En dus zijn wij naar verdere landen getrokken de volgende vacanties waarover we zeker geen spijt hebben gehad.
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto Pascal Vyncke seniorennt.be
Foto Pascal Vyncke seniorennet. be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
