Na een kleine chirurgische ingreep had ik recht op 14 dagen ziekteverlof in een mooi herstellingsoord!(lang geleden!) Toen ik daar met de wagen arriveerde werd ik ontvangen door 'n zeer vriendelijke Moeder Overste die zelfs zelf mijn valiesje naar boven droeg en slechts drie woorden Vlaams sprak.Never mind! Mijn kamertje gaf uit op 'n prachtig verzorgde tuin met een vijver(tje)en veel eenden.Ik was toen reeds verloofd en had het prettige vooruitzicht op " zijn " bezoek de volgende zondag. Mijn mede verblijfsgasten,die ook aan't herstellen waren, bleken wel 'n beetje ouder maar wel zeer aangenaam.Zij wandelden veel op de aangelegde paden.Er was ook een binnenruimte die héél gezellig oogde met bovendien aardige meubilering ,gezelschapsspelen en zelfs 'n piano ! Algauw verdiepte ik mij in meegebrachte lectuur en babbelde ook met de anderen. Toen kwam Moeder Overste met 'n dame van mijn leeftijd aangestapt en zei" ik denk ,dat ik 'n gezellin voor u gevonden heb,ze is zopas gearriveerd". En ja,dat klikte onmiddellijk tussen ons.Haar kamer lag aan de zijkant van het gebouw tegenover de boskant maar dat speelde hoegenaamd geen rol De maaltijden werden op de kamer opgediend en waren heerlijk. Het weder was uitstekend.Wij,Liesje en ik ,gingen badmingtonnen en als we moe waren,al gauw!gingen we dammen of scrabbelen. De tijd vloog zo voorbij.Ook in de gezelschapszaal kwamen we met de piano aan onze trekken.Liesje was ook in haar nopjes en kreeg bezoek van haar man en zoontje.Wij herstelden zichtbaar en kwamen dus weer flink op krachten. Wij achtten ons vriendinnen voor het leven. Toch kwam er ,toen we reeds terug thuis waren, een aparte kink in de kabel. (wordt vervolgd)
Wij zaten op ons terras te middagmalen bij puik zomerweer! Plots weerklonk vanuit het nabije bos een jammerlijk miauwgeluid!Onmiddellijk sprongen wij recht en zagen moederpoes met vier jongskens komen aangestapt,zichtbaar uitgehongerd! Daar moesten we dadelijk iets aandoen.Sito presto haalden wij twee kommetjes,eentje met water en eentje met afgeroomde melk.Dadelijk werd er geslabberd, want angst hadden ze niet. Onze Tom sprong meteen op zijn fiets naar de " Techno"om doosjes kattenvoer.Geen kwartiertje later zaten ze allevijf te smullen dat het een lieve lust was.Nadien,en dat was héél mooi en aandoenlijk,gingen de kleintjes op hun rugje liggen rollebollen in de zon en op de dennennaalden. Hadden ze kunnen spreken ze zouden hun dankwoordje hebben uitgejubeld! Zo hebben we dat enkele dagen mogen volhouden,ze sliepen in de bergplaats. Maar op 'n zekere morgen waren ze alle vijf verdwenen,vermoedelijk verder getrokken naar weer andere oorden.We hebben ze niet meer weer gezien. Wél nog verscheidene dagen naar uitgekeken, tevergeefs. Vreemd hé?
