Toen de grootmoeder van David overleed stond de zesjarige jongen er helemaal alleen voor.Buren verwittigden de nodige instanties die hem plaatste in een grote pleegfamilie.Dat wil zeggen dat de bazin in haar proeftijd stond om aanvaard te worden door het Openbaar Ministerie en dus de leefbaarheid van het pleeghuis moest bewijzen.Daar was drie jaar voor voorzien.De zgz.pleegmoeder liet zich " Moeke" noemen en had haar inspiratie gehaald in een Jongenstehuis waar zij kuisvrouw was.Haar vader was aannemer van kleine bouwwerken en ze vroeg hem van haar zolder een slaapgelegenheid te maken voor een 12 à 14 jongentjes tot 12j.en achter haar huis een veranda aan te bouwen die als verblijfplaats zou dienen om de jongens te laten eten en hun huiswerk te maken.In de tuin konden zij spelen.Dit voorstel werd dus door vader uitgevoerd. Daar kwam David terecht tussen nog andere half verlatenen.Want de meesten hadden nog één ouder of 'n bloedverwant. Zij liepen school in het dorp en kregen bij moeke hun zgz .verzorging.De kleerkast en schoenkast zat vol gekregen gerief. Eén van mijn collega's kwam door onvoorziene omstandigheden in aanraking met het huis van moeke en onderschepte vrij vlug verscheidene onregelmatigheden. Zij bekwam dat zij David uit zijn isolatie mocht halen om de 14 dagen voor een weekeinde zodat hij in contact kon komen met de buitenwereld.Dit gebeurde zeer erg tegen de zin van het " moeke".David kwam dus in het gezin van mijn collega en zag er opgelucht uit en tevreden.
Dit is dan nog eens ons Bobbyke met zijn allergrootste vriend.Hij " hoort " hem al afkomen zonder dat hij hem gezien heeft.Komt hij dan binnen dan is het de allergrootste vreugde.Tom gaat onmiddellijk in de zetel zitten en Bobby op zijn schoot,dat doet hij bij niemand anders.Zelfs niet bij het vrouwke,die moet eerst op de canapé gaan liggen en dan vleit hij zich naast haar.Zijn vreugde moet hij minstens vijf minuten uitblaffen want hij is een extravert type! Dan gaat hij zijn nieuwste been uit zijn doos halen en dan moeten wij doen alsof we dat gaan afnemen.Dat is zijn grootste plezier want wij slagen er niet in het been maar zelfs aan te raken zo snel reageert hij. Hij heeft ook een dozijn balletjes.Aanvankelijk zit daar een belletje in ofschoon het een typisch hondenballetje is.Zolang dat belletje er niet uit gebeten is heeft hij geen rust,nadien wordt het kalmer gebruikt maar het blijft van hém. Momenteel zitten er twee wilde duiven op ons grasperk,gelukkig ziet hij ze niet zitten omdat er een struik voorstaat,maar o wee als hij ze in zijn vizier krijgt dan moeten de sukkelaars dadelijk het luchtpad kiezen!!en ze waren zo vredig aan ' t pikken in dat lekkere gras....... Zijn plasjes mag hij in de tuin doen,waar hij ze blijt halen Joost mag het weten want om de haverklap staat hij voor de achterdeur!Natuurlijk om eens een frisse neus te halen(die hij gelukkig altijd heeft!)en om op inspectie te kunnen hollen. Moest hij kunnen spreken ik denk dat hij zou zeggen,dat hij het bij ons prima getroffen heeft.!
Eindelijk hebben we ons Bobbyke op een fotootje kunnen zetten.Ik zelf heb het niet kunnen verwezenlijken maar ben op de goede gedachte gekomen van het aan mijn zoon te vragen die al het nodige heeft gedaan. Bobby zelf trekt zich daar natuurlijk niets van aan.Hij is een schatje,is héél braaf geweest bij de dierenarts die zijn tantjes(onder verdoving )terug hagelwit heeft gemaakt.Hij heeft nog eventjes op z'n pootjes gewaggeld,och arme, maar's anderendaags was hij weer helemaal de oude.Hij kan zeer lief zijn,maar ook héél boos,wanneer de poes in onze boom zit bijvoorbeeld.Ook heeft hij absoluut niet graag dat hij geborsteld wordt,wat dagelijks moet gebeuren.Aan véél wandelen heeft hij ook een broertje dood,veel liever zit hij in zijn zetel achter het raam en blaft naar iedere voorbijganger die zgz.op zijn erf komt!! Wanneer de telefoon te zacht rinkelt en er niet afgenomen wordt geeft hij weenachtige geluidjes door,zodat we onmiddellijk begrijpen dat iemand ons oproept.Is wel héél practisch!. De koekjesdoos weet hij zeer goed staan,en na de middag en zijn middagdutje,staat hij voor de kast met schuin bedelhoofdje,wat wij natuurlijk begrijpen,en hoe kan men daaraan weerstaan? De lieve lezer zal nu wel begrijpen,dat deze tekst een testtekst is,want héél zeker ben ik nog niet dat deze onderneming zal lukken(met de foto bedoel ik) Wij danken u in ieder geval voor uwe aandacht!! En tot nogeens,hopelijk met een ander fotootje! slot!
Beroepshalve moest ik hem gaan manen!Hij stond reeds méér dan zes maanden achter met het betalen van zijn sociale huishuur.Hij stond bekend voor een onmogelijk karakter en zijn vrouw met de drie kinderen waren van hem weggegaan. Eigenlijk had hij niet meer het recht om in een dergeljke woning nog gehuisvest te zijn,dergelijke woonst was bestemd voor een gezin met minstens drie kinderen.Rede te meer om zorgvuldig de huur te respecteren. Hij ontving mij in de woonkamer en toonde mij onmiddellijk zijn door hemzelf geborstelde schilderijen.Daar was ik natuurlijk niet voor gekomen,doch beleefdheidshalve gaf ik mijn appreciatie. Toen begon ik over de achterstallige huishuur en dat 'n mens toch niet zonder een dak boven zijn hoofd kon leven,dat dit het eerste was dat van het inkomen zou moeten afgenomen worden enz.enz.Hij bezag mij met een spottende blik en deed enkele stappen richting vogelkooi,dan deed hij het deurtje van het kooitje open en onmiddellijk vloog een afgerichte parkiet op mijn hoofd en in mijn haar en begon daarin te pikken!!!........ Nu moet u eens proberen iemand de levieten te lezen met een pikkende parkiet in uw hoofdhaar.Ik stond daar oerbelachelijk en zweeg terwijl hij mij stond uit te lachen. Toen vroeg ik hem beleefd of hij dat beest terug in zijn kooitje wou commanderen,wat hij niet deed.Kwam er nog bij dat ik een aversie heb voor pluimen!! Er zat voor mij maar één ding op,naar buiten gaan met de parkiet op mijn kop en die zou dan zeker de vrijheid kiezen , dat was ik ook van zins,genoodzaakt door het sarcasme van de wanbetaler.Maar........hij had mij strategie begrepen en floot tusen zijn tanden het diertje terug uit mijn haar. Daarop ben ik weggegaan nog zonder één woord. Zoals het hoort heb ik mijn verslag aan de directie afgegeven en na nog twee maanden geduld,heeft mijnheer zijn opzeg gekregen. In die gezinswoning is een gezin komen wonen,dat daarmee héél gelukkig was en er volkomen recht op had.
Met een postbus had ik nog nooit onderhandeld!Nu dus wél,omdat ik iets erin vond waarnaar ik het vertikte te gaan zoeken.Zo van winkel in en winkel uit,niets voor mij. Dus een testje wilde ik wel wagen langs de telefoon.Ik tikte het nummer en alles bleef doodstil.Heel vreemd vond ik.Ik had al zin om terug in te haken doch duwde nog eens eerst op mijn microotje en toen........toen hoorde ik een kolosaal brutale Hollandse vrouwestem.Of ik niet wat stiller kon spreken want ZO verstond zij niets.Ik had mijn mond nog niet open gedaan!!(heb je me nouw!) Ik vroeg of zij niet wat vriendelijker kon zijn!Hoe moet ik het dan doen riep ze terug,moet ik het dan zingen?........ Kunt u niet wat beleefder zijn, vroeg ik kalm.De robotstem viel uit!!Ze ging verder op menselijkere toon en stelde de nodige vragen die ik zo vriendelijk mogelijk beantwoordde! Het gesprek verliep dus menswaardiger.Blijkbaar hebben deze mensen niet geleerd hoe zij met (nieuwe!)klanten moeten omgaan, jammer! Ik vroeg of er naar Nederland moest gestort worden,zoja dan annuleerde ik sito presto mijn bestelling,want naar Nederland storten is nu precie geen sinécure.(invullen van grote formulieren!zelfs voor een klein sommetje!)Nee, zei ze, het is in Belgie.Ja,dan was ik gerust,tenminste in zoverre dat ik nu nog moet afwachten wat mij zal verzonden worden en hoe! Toch kreeg ik van die uitzonderlijk minzame telefoniste een" ' n avond " Ik heb daaruit begrepen dat zij mij een " goede avond" wilde wensen,en dat was toch al een héle voorwaartse stap, vond ik, en U? slot
Drie maal per week kreeg zij assistentie van het jongste dochtertje van de brouwer, zo voor haar huishouding als voor het café,en het vlotte. Echt gelukkig was Elsje nog niet,ook miste zij het vaderlijke gezag,dat eigenlijk onmisbaar is, zeker voor opgroeiende jongetjes. Hans scheen een eenzaat te zijn,hij kwam haast dagelijks twee pintjes drinken,las terwijl in een krant of weekblad en zei niet veel.Wél keek hij tamelijk vaak naar Elsje die steeds doende was.Het kwam er dan toch van dat hij haar aansprak en zo meer en vaker en langer.Elsje kwam dan aan zijn tafeltje zitten en zo vernam zij,dat hij van Duitse komaf was,mekanieker en een eigenwagen-garage bedrijfje uitbaatte niet zo ver uit de buurt.Hij had een héél deftig voorkomen en zijn redeneringen waren logisch en aangenaam.Kortom Elsje ging in op zijn voorstel elkaar beter te leren kennen.Hans was single,aan niets gebonden dus, en zijn eigen baas. De omgang met elkaar verliep uitmuntend en zij huwden.Voor Elsje de derde maal! Er kwamen nog twee zoontjes bij en zij bewoonden een behoorlijke woning met garage en eigen wagen. De oudste jongens studeerden en vlogen het nest uit.De jongste bleven natuurlijk nog thuis en Elsje had zeker niet te klagen. Maar Hans begon met zijn rug te sukkelen,hij lag,volgens de specialist,te veel op de blote grond onder de wagens om ze te herstellen,sommige moeilijkere problemen liet hij niet aan zijn hulp over.Zo kreeg hij de ziekte van Berchter,uiterst pijnlijk en waardoor hij zijn zaak moest opgeven.Deze kwaal strekte zich uit over de ganse ruggegraat tot in de nek.,die ook stijf werd.Er werd aan deze ziekte veel geld gespendeerd maar van genezen was geen sprake.Er gingen jaren overheen,zodat de jongste kinderen ook reeds het nest verlaten hadden. Inmiddels waren Hans en Elsje in een buiten wijk van Brugge een sociale woonst gaan betrekken.Het was een zeer stille buurt met slechts één winkeltje waar Elsje 'n klapke kwijt kon. Steeds op maandag reed Hans met de bus, die haar terminus haast voor hun deur had,naar zijn kaartersclub,die aan de kerk gelegen was.Hij groette zijn vrouwtje vanuit de autobus met beide armen alsof hij een wereldreis ging ondernemen!!Elsje die in de deuropening stond wuifde terug en..........zag Hans niet meer levend terug.Hij was vlug naar de bus gestapt op de terugweg,(stees om 18U kwam hij voor het gezamelijk avondeten terug)en had vergeten naar links en rechts te kijken omwille van zijn stijve nek. Zo liep hij recht onder een wagen die niet meer kon stoppen. Hij was volgens getuigen op slag dood.Elsje was ontroostbaar........... De kinderen en kleinkinderen waren te ver uitgevlogen om er haar voldoende aan op te trekken.Daarom ook zocht Elsje troost in drank en cigaretten .Zij overleed in de kliniek op 63Jarige leeftijd,drank en overdadig roken hadden haar neergeveld.
Hugo was een gemotiveerde studax.Hij wilde een puike informaticus worden,een specialist analyse -programmeur;waar toen nog heel veel vraag naar was.
Op 'n late namiddag mocht hij wat vroeger naar huis omdat een leraar ziek was.Tot zijn grote onsteltenis betrapte hij zijn Elsje op ontrouw.Hij was helemaal van de kaart,daar had hij zich nooit aan verwacht.En dan nog met zijn beste vriend!Elsje flapte er ineens al haar frustraties uit.Ze was dat eentonige leventje beu.Er werd veel over en weer gesproken en na enkele weken was het besloten ze zouden uit de echt scheiden en de kindjes zouden bij Elsje blijven.Zij had reeds een appartement in Knokke op het oog en ze zou gaan werken in een druk bezochte patisserie.De kindjes mochten ondertussen reeds naar de Kleuterschool Haar gehuwde vriend woonde ook in die stad en ze konden op die manier elkaar regelmatig ontmoeten.Stikum hoopte Elsje dat hij ook zou scheiden en dan kon ze voor de derde maal huwen! Ze moest héél hard werken in die banketzaak maar ze verdiende veel aan "drinkgeld"vooral omdat ze héél mooi en vriendelijk was! Hugo voleinde zijn studies en vond spoedig werk.Af en toe nam hij contact op met zijn kindjes maar ze waren nog zo klein wat moest hij er mee aan tenzij ze eens meenemen naar zijn ouders die heel die toestand erg betreurden. Leo,de gehuwde vriend, wilde graag sex met Elsje maar van zijn vrouw uit de echt scheiden was geen sprake.De plezierige relatie liep stilaan voor Elsje op een dood spoor.Een eeuwige minnares blijven zag zij niet zitten! Bovendien wilde zij een zelfstandige kostwinning en die vond zij door een gérance van een deftig café aan te nemen, haar bezorgd door een kennis-brouwer. Nu was zij cafémadame en de kindjes dicht bij haar, steeds onder haar hoede..............
