Zo,dat hadden we dan weer gehad .Na deze redelijke afrekening konden we weer verder! We deden de gebruikelijke uitstapjes,met en zonder bergtreintje en we aten van de lekkere streekgerechten. Maar ......... er zat een addertje onder het gras.We hadden thuis ons poedelbeestje aan een lieve bezorgde tante toevertrouwd,menende dat hij in het vliegtuig niet bij ons mocht blijven. Welnu,hier struikelden we bijna over de mooie verzorgde poedels.Hun baasjes zaten vooral ' s morgens,aan een terrasje hun krant te lezen terwijl hun hondje tussen hen rustig lag te soezen.Er kwam er zelfs eentje op mijn voeten liggen!En dat stak,dat stak zelfs zeer diep.Het ging zo ver,dat we naar de terugreis begonnen te verlangen. Toen we dan, na een bewogen reis(zwaar onweder terwijl we in de lucht hingen!)'s avonds terug thuis kwamen, liepen we op onze teentippen omdat we wisten dat al te grote emoties nefast konden zijn voor gevoelige hondjes. Het weerzien was dan ook zeer intens kortom werkelijk onvergetelijk. Besluit nooit of nooit zijn we nog zonder onze Tjip met verlof gegaan De ervaring is werkelijk de beste leer.Ook om die reden schaften we ons een buitenverblijf(je)aan en hebben ons dat nooit beklaagd. Slot
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek