Zo,dat hadden we dan weer gehad .Na deze redelijke afrekening konden we weer verder! We deden de gebruikelijke uitstapjes,met en zonder bergtreintje en we aten van de lekkere streekgerechten. Maar ......... er zat een addertje onder het gras.We hadden thuis ons poedelbeestje aan een lieve bezorgde tante toevertrouwd,menende dat hij in het vliegtuig niet bij ons mocht blijven. Welnu,hier struikelden we bijna over de mooie verzorgde poedels.Hun baasjes zaten vooral ' s morgens,aan een terrasje hun krant te lezen terwijl hun hondje tussen hen rustig lag te soezen.Er kwam er zelfs eentje op mijn voeten liggen!En dat stak,dat stak zelfs zeer diep.Het ging zo ver,dat we naar de terugreis begonnen te verlangen. Toen we dan, na een bewogen reis(zwaar onweder terwijl we in de lucht hingen!)'s avonds terug thuis kwamen, liepen we op onze teentippen omdat we wisten dat al te grote emoties nefast konden zijn voor gevoelige hondjes. Het weerzien was dan ook zeer intens kortom werkelijk onvergetelijk. Besluit nooit of nooit zijn we nog zonder onze Tjip met verlof gegaan De ervaring is werkelijk de beste leer.Ook om die reden schaften we ons een buitenverblijf(je)aan en hebben ons dat nooit beklaagd. Slot
Bij aankomst zagen we inderdaad het mooie hotel en de paradijselijk exotische tuin daar omheen.Ook de zwemkom was present en onze kamer was ruim en aangenaam,maar naar het terras met zicht op het meer konden we fluiten. 'n groot zinken dak lag vooraan,dan tussen twee bomen een scheutje van het grote meer!....... 'sAnderendaag verkenden we de omgeving v an het lieve schilderachtige stadje en genoten van een geurend koffietje aan een caféterrasje en toen we terug in ons hotel arriveerden constateerde mijn lieve man dat hij zijn "porte-feuille" met al zijn geld erin ,kwijt was. 'n Raar gevoel was dat: zo ver van huis en zo arm als Job! Na de eerste schok brachten we de mensen van de balie op de hoogte.Die nacht sliepen we niet zo best! De volgende avond vernamen we dat, een dienster onze buit gevonden had,volgens plaatselijke gewoonte moesten we haar 1O%, wegens eerlijke teruggave,uitbetalen
In een flits zag ik gans onze reis als 'n groot kluwen in de war:geen aansluitingen meer,gewoon niets meer dat nog ging kloppen. " Monsieur;zei ik,het hoofd van schuin gebogen, "nous étions de bonne foi,si nous râtons cet avion tout notre voyage sera gâché" De man bezag mij streng en doordringend.Dat ik wilde F rans spreken scheen hem enigzins te bewegen.Hij keerde zich om en haastte zich naar de piloot.Na een kort onderhoud wenkte hij ons autoritair. Zwijgend liepen we , als berouwvolle zondaars, recht in de staart van onze ijzeren vogel. De vlucht verliep gewoon,zonder kaper aan boord!wel met veel currie en kauwgom en af toe riemen los en riemen vast. De airhostess vergat ook niet te zeggen" "nous sommes maintenant à une hauteur de 1O.000 mètres.Daar dachten we gewoonlijk niet te diep bij na! In Zurich reed de luchthavenbus ons naar de stadsbus en die zette ons dan eindelijk af aan het treinstation! Die treinreis,na de vlucht viel heel erg tegen. Omgekeerd ware beter geweest,nu was het de trein der traagheid!!Het duurde vier volle uren. Met weemoed dachten we aan de belofte v an de reisagent"regelrecht ter plaatse"We hadden reeds acht voertuigen in en uit gestapt...... (Wordt vervolgd)
Inmiddels werd er aan de reis niet zoveel aandacht meer besteed,maar....juli stond voor de deur en meteen ook de taxi ,die ons vroeg in de morgen naar de trein voor Brussel bracht.Dan met 'n tweede treintje tot in Zaventem. Omdat we met vliegen reeds vertrouwd waren voelden we hoegenaamd geen stress.We kuierden wat rond in het nomansland,gingen nog een sandwich eten en omdat er nog steeds geen vertrekuren op de schermen naar Zurich verschenen,brachten we nog een bezoekje aan de zeer aparte kapel. Toen begonnen we argwaan te krijgen! Met verhaaste stap kwamen we net te laat om in "ons" vliegtuig toegelaten te worden! De man van de "knip in de kaartjes"zei met 'n zeer strenge en onverbiddelijke stem":vous auriez du etre ici au moins vingt minutes d'avance!!"
Mijn echtgenoot stapte reeds gelaten en gehoorzaam naar de kleine wachtzaal om daar twee volle uren te gaan wachten.Bij mij klopte mijn hart zichtbaar op z'n plaats! Wordt vervolgd
Met de kraag en de schouders hoog opgetrokken,liepen wij die ijskoude januarimorgen het reisburau binnen.Wij gingen onze julireis vastleggen.N iemand dacht die dag aan zomerreizen,dat zag je zo aan al die rode neuzen.Je proefde,als het ware, de kerstlucht nog op je lippen.Maar wij gingen"vastleggen" om maar zeker niet te laat te komen! Zo vlot en overtuigend als die reisagent kon praten......nee,zoiets liet je niet liggen. Dat werd een luchtprivéreis "regelrecht" ter bestemming,met daar ginds 'n paradijselijke tuin, verwarmede zwemkom met gratis ligstoelen en zonneschermen.Ditalles op 'n hoogte gelegen. Kortom een luxehotel om nooit meer te vergeten.We hapten toe als verhongerde visjes en ....met de haak aan de beurs!! wordt vervolgd
Veilig(?)achter deuren en vensters restte ons niets anders dan gespannen af te wachten en naar de verte te turen. Toch hadden we al vlug begrepen ,dat het hier een zeer oud beest betrof.Maar toch........ Misschien verlangde hij zelf terug naar zijn volk? .Wat moest hij nu hier gans alleen in dat vreemde bos? Geen kwartier later daagde er 'n wagen met gesloten cicusaanhangwagen op aan de draai van de bosweg. Wij herademden! Twee mannen sprongen voorzichtig vanuit de cabine.De één voorzien van een lasso,de ander van een groot rood stuk vlees. Dan verliep het als vanzelf,als een hondje liep de leeuw over de latten van de aanhangwagen;Dat had hij zeker nog gedaan! die lasso kende hij blijkbaar nog van vroeger! De deuren werden dicht geklapt,en de wagen vertrok . Wij moesten er toch nog een tijdje over napraten!Was dat even schrikken!! (slot)
Door het raam wijs ik hem het nog steeds stilstaand beest aan Ik ben totaal van streek en jammer steen en been over Tom en Tjip en dat die seffens langs daar zullen weerkeren.Daar is geen enkele beschutting,alleen weiden en bossen. Zoals steeds, in stresstoestanden, ziet mijn man wat bleekjes rond zijn neus.Kordaat neemt hij de telefoon en brengt de gemeente op de hoogte. Plots komen onze dierbaren , zorgeloos, van rechts door onze poort aangezwierd Het is hen duidelijk aan te zien,dat zij van toeten noch blazen weten.Wanneer ze binnen zijn brengen we Tom op de hoogte.Hij schrikt maar houdt zich stoer en gaat er even bijzitten Een zware steen valt van ons hart!
We zijn terug samen de hemel zij geprezen! Die leeuw, zegt Tom, komt heel zeker van het circus,dat op het kerkplein wordt opgesteld. De Koning der dieren is inmiddels hooguit een metertje.dichterbij gekomen Wordt vervolgd.
We genieten van zo'n dag waarop er geen vuiltje aan de lucht is! 'k Ben aan harken ,één van mijn meest ontspannende bezigheden,en begin m'n vijfde kruiwagen met bladeren en naalden te vullen.Ze worden dan achter op 'n hoop gekipperd en zullen dan hopelijk vruchtbare humus worden? Mijn man is helemaal op ' t einde van de bos-tuin en zoon-lief is met de hond(Tjip)de cirkelronde gaan afwandelen. Ik sta met m'n handen vol herfstafval en kijk even op,'n beetje links van de ingang en schuin over de omheining heen.En wat zie ik,u gelooft het niet ,ik trouwens ook niet,wat zie ik?........... 'n Leeuw ,ja, een levende leeuw!!Hij staat roerloos midden op te openbare bosweg,alleen zijn staart beweegt..... Ik sta verstijfd, mijn spieren staan gespannen als vioolsnaren mijn adem is weg.Als ik niet onmidellijk wil doodvallen,denk ik,dan moet ik direct naar binnenlopen. Mijn man m'n zoon m'n hond,ze weten van niets! Ik krijs in de lucht 'n leeuw,'nleeuw....!!! M'n man denkt zeker ,dat ik gek geworden ben en komt als de bliksem aangelopen. Wordt vervolgd
Om te beginnen wisten we niet waarmee te bginnen!!We keken bescheiden in het rond en zagen algauw the place of starting.Er stonden heel wat toeschouwers rond het terrein,zo vaak hadden wij daar ook gestaan.dat moesten we er zeker bijnemen.Bovendien het leek ons toch kinderspel! Mijn v rienden begonnen en mijn man sloeg van de eerste maal volkomen raak recht in het holletje. Toen was het mijn beurt.Ik zette me een beetje in de houding,legde het balletje( alsof) met kennis van zaken zodat het regelrecht in het gaatje moest terecht komen , sloot de ogen,en mepte. Het balletje bleef onaangeroerd liggen waar het lag in een late zonnevlek ,en al m'n vrienden begonnen in koor te gieren!! Dat mocht zeker geen tweede maal gebeuren mijn imago kwam sterk in het gedrang! Toen iedereen weer schitterend gegolfd had kreeg ik 'n tweede kans. Ditmaal met open ogen zette ik me weerom in de vereiste houding en mikte er op los Haast met ontroering hebben de omstaanders en vrienden mijn balletje nagekenen,wijl het in de blauwe lucht verdween,en waaruit het niet meer is weergekeerd We hebben het niet meer kunnen terug vinden!! Als ik nu nog langsheen een golfterreintje kom is het eerder met afgewend hoofd....en donkere gepeinsen! slot.
Sinds die terreintjes als paddestoelen uit de grond zijn gerezen,heb ik er steeds naar verlangd te weten hoe dat eigenlijk in mekaar zat. Heel aandachtig observeerde ik het spel nog eerst eens goed vanuit het terrasbalcon en trachtte zo in de nodige stemming te komen.Stemming die nodig is om het er glansrijk af te brengen(van de éérste keer !!)Ik ging proberen te tonen wat ik zoal kon! Links van mij genoot ik van de vele liefelijke fonteintjes die zo trouw hun werk deden,naar omhoog,naar omlaag. Achter mij weergalmde de spetterde tonen van een plaatselijke harmonie en het zonnetje bedeelde ons met haar late septemberstralen.Kortom de nodige ambiance om aan een partijtje minigolf te beginnen We betaalden en kregen ticketjes,'n balletje 'n stickje,een potloodje ,'n plankje met en elastiekje en het onmisbare puntenbriefje........ Wordt vervolgd
Na de dagtaak stapte ik dwars door het park,de hond trouw naast mij aan. Er hing een prettige geur in de lucht,'n preludium van de lente.'n Zware eik lag midden over de weg,door de voorbije orkaan neergeveld;spelende kinderen sprongen erop en erover. Nabij het bruggetje verwijlde een paartje,innig ineengestrengeld;zonder passie,alleen zeer innig.. Haast op de tenen stapte ik er langs,zij streelden elkaar over de haren,haast met devotie. Mij dunkt dat de hond mee op z'n teentjes liep...... In de verte zagen we een amazone,haar paard draafde vinnig doorheen de kale bomen,waardoor de avondzon nog scheen. Het paartje zoende verder.In een boog liepen we er omheen,terug naar de wagen. Terwijl dacht ik met enige ontroering:hier is iets schoons aan de gang.
Wanneer we ' s morgens bij 't ontbijt(taaie broodjes!)de waardin ontmoetten was zij uiterst verbaasd te vernemen dat we niet zo'n bijster goede nacht hadden beleefd!Hoe kwam dat nu toch,we hadden toch zeker over niets te klagen? We zwegen als vermoord wat zou nu argumenteren nog geholpen hebben.Immers we gaven er toch de brui aan!....... Toen we dan een poosje later buiten in de frisse lucht stapten,zagen we dat een wagen zo vriendelijk was geweest 'snachts de onze te rammen en dan het hazenpad te kiezen! Gans deze nachtelijke perikelen hebben ons,hotelonkosten inbegrepen zo'n slordige 35.000 belgische franken gekost!! Is dit dan geen overgetelijke nacht om in de annalen te zetten? Korte tijd nadien vernamen we toevallig dat,dit liefelijke hotelletje op de fles is gegaan!? Vandaar.......(slot)
Hoe dan ook,het was sterker dan mezelf.Ik nam mij dus voor bij 't binnentreden van Zijne Majesteit hem tezeggen;Sire,in naam van al de aanwezigen wens ik U hartelijk welkom! Plots stond de koning met zijn gemalin vlak voor de deur van het restaurant.Mijn hart begon te bonzen;nu of nooit dacht ik........ Op ditzelfde ogenblik wees een van de begeleiders met 'n breed armgebaar naar het pad dat naast het restaurant liep en dus naar het betere! Zijne Majesteit volgde minzaam de duidelijke aanwijzing en nauwlijks gearmd liep het koninklijk echtpaar om onze eetzaal heen.! Deze omleiding heeft mij voor een grote flater behoed. Mijn man kon,zag ik, weer rustig en diep adem halen en ik ook! slot
De burgemeester van Peer volgde gezwind en gidste het hoogbezoek naar het Tropisch zwembad.'n Dun bezaaide haag toeschouwers stond aan de kant verrast en nieuwsgierig héél rustig en kalm.Geen mens die in de handen klapte Omwille van het onverwachte zeker geen vlagjes-gezwaai.Alles bijna benauwend stil.Oorzaak hiervan was zeker de diversiteit van de meerdere nationaliteiten.De sfeer was echter heel gemoedelijk terwijl het vorstenpaar ons ge-armd voorbij wandelden. We vernamen,dat het hoge gezelschap doorheen het gewone restaurant zou stappen om zo naar het betere een graantje mee te pikken. Mijn man en ik installeerden ons vooraan in het gewone,bijna door iedereen bezochte, restaurant. Zoals ik al zei,we zaten op de eerste rij vlak voor de ingang met 'n vrij ruime geloperde leegte voor onze tafel. Plots kreeg ik een idee en fluisterde dit in het oor van mijn levensgezel,die wat witjes werd rond zijn overigens mooie neus.Oei, dat viel niet in zo'n beste aarde dacht ik.......... Wordt vervolgd
Zoals zovelen voor ons deden,gingen ook wij voor 'n weekje naar Erperheide.Eigenlijk deden we het nog eens over,maar dat doet hoegenaamd niets ter zake.We waren er dus geen vreemden meer. Toen we er arriveerden regende het pijpestelen en toen we vertrokken evenzo!Eén keertje hebben we op ons terrasje kunnen genieten van een zonnestraal en 'n geurend vers tasje koffie.Dat was dus één keertje!De andere keertjes hebben we in het verwarmde zwembad kunnen zwemmen,ook kunnen wandelen in de druilbossen en ja, veel snoepen om de tijd te doden.Tv en scrabbelen waren ook aan bod. Toen plots 'n ander geluid voor onze welgekome verstrooiing ging zorgen,zo hoopten wij,want onze Koning kwam diezelfde morgen nog op bezoek! En inderdaad rond 11u.kwam de koning met zijn lieve echtgenote het domein opgewandeld.en raar maar waar, de zon drong door de grijze wolken.! Wordt vervolgd
Het werd 'n nachtje om niet zo snel te vergeten! 'sOchtens wilde m'n man zich scheren,zoals dat welvoegelijke heren past,edoch een stopcontact viel nergens te ontwaren.Wanhopig en ijverig speurden wij zonder enig resultaatToen we naar beneden keken ontdekten we onder de bewusteloze tafel in de uiterste hoek een eenzaam treurend stopcontact. Mijn echtgenoot is dan plat op de buik gaan liggen en heeft alzo in bochten en kronkels ,zijn stekelige baardharen plus minus glad geschoren.Hulpeloos en beduusd stond ik dit schouwspel gade te slaan De waardin vertoonde zich uitermate verbaasd omdat wij ons niet met enthousiasme konden uitlaten over het verloop van een "goede" nacht!. Hoe was dit nu mogelijk?Wat hadden wij tekort gehad?Ze deed of ze sprakeloos was!Wij ook! Wordt vervolgd
Mijn man had zich inmiddels gelaten neergelegd zelfs met de( tijdelijke!)glimlach.Mijn verontwaardiding was echter mateloos! Na enige stonden stelden we vast,dat het lawaai onder ons raam niet te harden was.M'n man sloot het daarom resoluut.Doch de sterk muffe reuk(?)van de vermoedelijk voordien nooit gebruikte plaats was evenmin vol te houden.Bovendien was het snikheet. Dan maar de deur open zetten en ook die van de tegenliggende zgz.badkamer waarin een dakraam vierkant open stond, zonder muggenraam Toen we dan eindelijk dachten een uurtje te kunnen slapen kwamen vinnige muggen,dwars doorheen het onbeschermde dakraam als kleine oorlogsvlietuigen.venijnig in ons aangezicht zoemen.We klapten tegen ons getergde.hoofd,dat het een lieve lust was!Immers we lagen zonder verweer,zonder spuitbus. zonder opbrandpastillen..... Tot zes uur 's morgens hebben de moskieten en wijzelf dit moeten volhouden. Enige kleine variante was een jonge haan die rond vijf uur met hees gekraai de beulentaak kwam aanvullen...... Wordt vervolgd
De waardin wiep met een wijds gebaar onze kamerdeur open en als om zich te verontschuldigen,peroreede ze dat we morgen voor ontbijt verse broodjes kregen.Daarop vertrok ze cito presto.We bleven bedremmeld achter;de aanblik was aangrijpend,beangstigend en bedroevend!De enige stoel stond in z'n eentje te waggelen,bij de eerste aanraking kapsijsde de kreupele kleerkast tegen de dichtst bijzijnde muur.Het behang was afgrijselijk en de verlichting als voor het decorum van een spook-film.Zet de koffers op het tafeltje raadde ik m'n gedienstige man aan en toen de lieverd mijn raad wilde volgen viel ook die tafel met een smak bewusteloos in de hoek. 'n Kapstok was niet te bespeuren. Liefst waren we dadelijk weggehold,maar waar naartoe in dit donkere verlaten oord.Dat was dus uitgesloten.Bovendien onze vermoeide ledematen eisten volstrekte rust. Rust......de bedden(twee in een bak)kreunden zo erbarmelijk,dat we er nauwelijks durfden op de gaan zitten.Dadelijk zweefden de krakende matrassen gevaarlijk laag boven het vuile voltapijt.Het lavaborekje stond gebroken tegen de vensterbank.Waar nu naartoe met onze hoogst nodige toiletartikelen? Wordt vervolgd
We waren doodmoe en absoluut aan overnachten toe.Daarom wierpen wij anker in het enige hotelletje van dit zeer kleine dorpje. Ja,er was nog 'n kamer,waarom niet? Opgelucht aten we eerst nog een eenvoudig hapje,lieten onbezorgd de koffers in de wagen staan en gingen nog 'n luchtje scheppen,'n frisse neus halen zoals dat heet. Het was te warm om nu reeds onder de katoen te kruipen bovendien gaf het avondmaal ons weer de kracht om de benen even uit te strekken.We voelden ons zo ongeveer op tweede huwelijksreis,zo heerlijk was die late sfeer,zo bedwelmend de avondgeur van slapende bloemen en planten. Toch kwam tenslotte ook voor ons het uur van wel te ruste gaan.De koffers werden voor ons naar boven gedragen en op 't einde van een behoorlijk lange gang,belegd met een sterk versleten voltapijt,doordrongen van hevige tabakwalm lag onze kamer! Het voltapijt genoot mijn biezondere aandacht! wordt vervolgd
Ja,wij dropen af,de witroze azalea stijf in de arm gekneld,maar achterdochtig!. Schat,zei ik,we rijden niet naar Merksem want ze is HIER. Mijn man stelde een gezonde wandeling voor om nadien naar huis te rijden,wat we deden. 's Anderendaags belde ik mijn tante Louisa op en vroeg haar waar en in welk ziekenhuis Johanna verbleef op dit ogenblik.Ik heb er zojuist nog mee getelefoneerd ,zei ze ,als vanzelfsprekend,ze ligt in Vesalius te Brasschaat en ik ga haar deze namiddag weer bezoeken in kamer l5 op de 4de verdieping! Twee dagen later keerden ook wij terug,met onze azalea, naar Brasschaat!..... We liepen de balie straal voorbij,recht de lift in tot in kamer l5 op de 4de verdieping! Daar lag nu Johanna Janssens reeds l4 dagen,en ze was zo blij ons te zien en vooral te horen!! Zo zie je maar....... slot
