Door het raam wijs ik hem het nog steeds stilstaand beest aan Ik ben totaal van streek en jammer steen en been over Tom en Tjip en dat die seffens langs daar zullen weerkeren.Daar is geen enkele beschutting,alleen weiden en bossen. Zoals steeds, in stresstoestanden, ziet mijn man wat bleekjes rond zijn neus.Kordaat neemt hij de telefoon en brengt de gemeente op de hoogte. Plots komen onze dierbaren , zorgeloos, van rechts door onze poort aangezwierd Het is hen duidelijk aan te zien,dat zij van toeten noch blazen weten.Wanneer ze binnen zijn brengen we Tom op de hoogte.Hij schrikt maar houdt zich stoer en gaat er even bijzitten Een zware steen valt van ons hart!
We zijn terug samen de hemel zij geprezen! Die leeuw, zegt Tom, komt heel zeker van het circus,dat op het kerkplein wordt opgesteld. De Koning der dieren is inmiddels hooguit een metertje.dichterbij gekomen Wordt vervolgd.
We genieten van zo'n dag waarop er geen vuiltje aan de lucht is! 'k Ben aan harken ,één van mijn meest ontspannende bezigheden,en begin m'n vijfde kruiwagen met bladeren en naalden te vullen.Ze worden dan achter op 'n hoop gekipperd en zullen dan hopelijk vruchtbare humus worden? Mijn man is helemaal op ' t einde van de bos-tuin en zoon-lief is met de hond(Tjip)de cirkelronde gaan afwandelen. Ik sta met m'n handen vol herfstafval en kijk even op,'n beetje links van de ingang en schuin over de omheining heen.En wat zie ik,u gelooft het niet ,ik trouwens ook niet,wat zie ik?........... 'n Leeuw ,ja, een levende leeuw!!Hij staat roerloos midden op te openbare bosweg,alleen zijn staart beweegt..... Ik sta verstijfd, mijn spieren staan gespannen als vioolsnaren mijn adem is weg.Als ik niet onmidellijk wil doodvallen,denk ik,dan moet ik direct naar binnenlopen. Mijn man m'n zoon m'n hond,ze weten van niets! Ik krijs in de lucht 'n leeuw,'nleeuw....!!! M'n man denkt zeker ,dat ik gek geworden ben en komt als de bliksem aangelopen. Wordt vervolgd
Om te beginnen wisten we niet waarmee te bginnen!!We keken bescheiden in het rond en zagen algauw the place of starting.Er stonden heel wat toeschouwers rond het terrein,zo vaak hadden wij daar ook gestaan.dat moesten we er zeker bijnemen.Bovendien het leek ons toch kinderspel! Mijn v rienden begonnen en mijn man sloeg van de eerste maal volkomen raak recht in het holletje. Toen was het mijn beurt.Ik zette me een beetje in de houding,legde het balletje( alsof) met kennis van zaken zodat het regelrecht in het gaatje moest terecht komen , sloot de ogen,en mepte. Het balletje bleef onaangeroerd liggen waar het lag in een late zonnevlek ,en al m'n vrienden begonnen in koor te gieren!! Dat mocht zeker geen tweede maal gebeuren mijn imago kwam sterk in het gedrang! Toen iedereen weer schitterend gegolfd had kreeg ik 'n tweede kans. Ditmaal met open ogen zette ik me weerom in de vereiste houding en mikte er op los Haast met ontroering hebben de omstaanders en vrienden mijn balletje nagekenen,wijl het in de blauwe lucht verdween,en waaruit het niet meer is weergekeerd We hebben het niet meer kunnen terug vinden!! Als ik nu nog langsheen een golfterreintje kom is het eerder met afgewend hoofd....en donkere gepeinsen! slot.
Sinds die terreintjes als paddestoelen uit de grond zijn gerezen,heb ik er steeds naar verlangd te weten hoe dat eigenlijk in mekaar zat. Heel aandachtig observeerde ik het spel nog eerst eens goed vanuit het terrasbalcon en trachtte zo in de nodige stemming te komen.Stemming die nodig is om het er glansrijk af te brengen(van de éérste keer !!)Ik ging proberen te tonen wat ik zoal kon! Links van mij genoot ik van de vele liefelijke fonteintjes die zo trouw hun werk deden,naar omhoog,naar omlaag. Achter mij weergalmde de spetterde tonen van een plaatselijke harmonie en het zonnetje bedeelde ons met haar late septemberstralen.Kortom de nodige ambiance om aan een partijtje minigolf te beginnen We betaalden en kregen ticketjes,'n balletje 'n stickje,een potloodje ,'n plankje met en elastiekje en het onmisbare puntenbriefje........ Wordt vervolgd
Na de dagtaak stapte ik dwars door het park,de hond trouw naast mij aan. Er hing een prettige geur in de lucht,'n preludium van de lente.'n Zware eik lag midden over de weg,door de voorbije orkaan neergeveld;spelende kinderen sprongen erop en erover. Nabij het bruggetje verwijlde een paartje,innig ineengestrengeld;zonder passie,alleen zeer innig.. Haast op de tenen stapte ik er langs,zij streelden elkaar over de haren,haast met devotie. Mij dunkt dat de hond mee op z'n teentjes liep...... In de verte zagen we een amazone,haar paard draafde vinnig doorheen de kale bomen,waardoor de avondzon nog scheen. Het paartje zoende verder.In een boog liepen we er omheen,terug naar de wagen. Terwijl dacht ik met enige ontroering:hier is iets schoons aan de gang.
Wanneer we ' s morgens bij 't ontbijt(taaie broodjes!)de waardin ontmoetten was zij uiterst verbaasd te vernemen dat we niet zo'n bijster goede nacht hadden beleefd!Hoe kwam dat nu toch,we hadden toch zeker over niets te klagen? We zwegen als vermoord wat zou nu argumenteren nog geholpen hebben.Immers we gaven er toch de brui aan!....... Toen we dan een poosje later buiten in de frisse lucht stapten,zagen we dat een wagen zo vriendelijk was geweest 'snachts de onze te rammen en dan het hazenpad te kiezen! Gans deze nachtelijke perikelen hebben ons,hotelonkosten inbegrepen zo'n slordige 35.000 belgische franken gekost!! Is dit dan geen overgetelijke nacht om in de annalen te zetten? Korte tijd nadien vernamen we toevallig dat,dit liefelijke hotelletje op de fles is gegaan!? Vandaar.......(slot)
Hoe dan ook,het was sterker dan mezelf.Ik nam mij dus voor bij 't binnentreden van Zijne Majesteit hem tezeggen;Sire,in naam van al de aanwezigen wens ik U hartelijk welkom! Plots stond de koning met zijn gemalin vlak voor de deur van het restaurant.Mijn hart begon te bonzen;nu of nooit dacht ik........ Op ditzelfde ogenblik wees een van de begeleiders met 'n breed armgebaar naar het pad dat naast het restaurant liep en dus naar het betere! Zijne Majesteit volgde minzaam de duidelijke aanwijzing en nauwlijks gearmd liep het koninklijk echtpaar om onze eetzaal heen.! Deze omleiding heeft mij voor een grote flater behoed. Mijn man kon,zag ik, weer rustig en diep adem halen en ik ook! slot
De burgemeester van Peer volgde gezwind en gidste het hoogbezoek naar het Tropisch zwembad.'n Dun bezaaide haag toeschouwers stond aan de kant verrast en nieuwsgierig héél rustig en kalm.Geen mens die in de handen klapte Omwille van het onverwachte zeker geen vlagjes-gezwaai.Alles bijna benauwend stil.Oorzaak hiervan was zeker de diversiteit van de meerdere nationaliteiten.De sfeer was echter heel gemoedelijk terwijl het vorstenpaar ons ge-armd voorbij wandelden. We vernamen,dat het hoge gezelschap doorheen het gewone restaurant zou stappen om zo naar het betere een graantje mee te pikken. Mijn man en ik installeerden ons vooraan in het gewone,bijna door iedereen bezochte, restaurant. Zoals ik al zei,we zaten op de eerste rij vlak voor de ingang met 'n vrij ruime geloperde leegte voor onze tafel. Plots kreeg ik een idee en fluisterde dit in het oor van mijn levensgezel,die wat witjes werd rond zijn overigens mooie neus.Oei, dat viel niet in zo'n beste aarde dacht ik.......... Wordt vervolgd
Zoals zovelen voor ons deden,gingen ook wij voor 'n weekje naar Erperheide.Eigenlijk deden we het nog eens over,maar dat doet hoegenaamd niets ter zake.We waren er dus geen vreemden meer. Toen we er arriveerden regende het pijpestelen en toen we vertrokken evenzo!Eén keertje hebben we op ons terrasje kunnen genieten van een zonnestraal en 'n geurend vers tasje koffie.Dat was dus één keertje!De andere keertjes hebben we in het verwarmde zwembad kunnen zwemmen,ook kunnen wandelen in de druilbossen en ja, veel snoepen om de tijd te doden.Tv en scrabbelen waren ook aan bod. Toen plots 'n ander geluid voor onze welgekome verstrooiing ging zorgen,zo hoopten wij,want onze Koning kwam diezelfde morgen nog op bezoek! En inderdaad rond 11u.kwam de koning met zijn lieve echtgenote het domein opgewandeld.en raar maar waar, de zon drong door de grijze wolken.! Wordt vervolgd
Het werd 'n nachtje om niet zo snel te vergeten! 'sOchtens wilde m'n man zich scheren,zoals dat welvoegelijke heren past,edoch een stopcontact viel nergens te ontwaren.Wanhopig en ijverig speurden wij zonder enig resultaatToen we naar beneden keken ontdekten we onder de bewusteloze tafel in de uiterste hoek een eenzaam treurend stopcontact. Mijn echtgenoot is dan plat op de buik gaan liggen en heeft alzo in bochten en kronkels ,zijn stekelige baardharen plus minus glad geschoren.Hulpeloos en beduusd stond ik dit schouwspel gade te slaan De waardin vertoonde zich uitermate verbaasd omdat wij ons niet met enthousiasme konden uitlaten over het verloop van een "goede" nacht!. Hoe was dit nu mogelijk?Wat hadden wij tekort gehad?Ze deed of ze sprakeloos was!Wij ook! Wordt vervolgd
Mijn man had zich inmiddels gelaten neergelegd zelfs met de( tijdelijke!)glimlach.Mijn verontwaardiding was echter mateloos! Na enige stonden stelden we vast,dat het lawaai onder ons raam niet te harden was.M'n man sloot het daarom resoluut.Doch de sterk muffe reuk(?)van de vermoedelijk voordien nooit gebruikte plaats was evenmin vol te houden.Bovendien was het snikheet. Dan maar de deur open zetten en ook die van de tegenliggende zgz.badkamer waarin een dakraam vierkant open stond, zonder muggenraam Toen we dan eindelijk dachten een uurtje te kunnen slapen kwamen vinnige muggen,dwars doorheen het onbeschermde dakraam als kleine oorlogsvlietuigen.venijnig in ons aangezicht zoemen.We klapten tegen ons getergde.hoofd,dat het een lieve lust was!Immers we lagen zonder verweer,zonder spuitbus. zonder opbrandpastillen..... Tot zes uur 's morgens hebben de moskieten en wijzelf dit moeten volhouden. Enige kleine variante was een jonge haan die rond vijf uur met hees gekraai de beulentaak kwam aanvullen...... Wordt vervolgd
De waardin wiep met een wijds gebaar onze kamerdeur open en als om zich te verontschuldigen,peroreede ze dat we morgen voor ontbijt verse broodjes kregen.Daarop vertrok ze cito presto.We bleven bedremmeld achter;de aanblik was aangrijpend,beangstigend en bedroevend!De enige stoel stond in z'n eentje te waggelen,bij de eerste aanraking kapsijsde de kreupele kleerkast tegen de dichtst bijzijnde muur.Het behang was afgrijselijk en de verlichting als voor het decorum van een spook-film.Zet de koffers op het tafeltje raadde ik m'n gedienstige man aan en toen de lieverd mijn raad wilde volgen viel ook die tafel met een smak bewusteloos in de hoek. 'n Kapstok was niet te bespeuren. Liefst waren we dadelijk weggehold,maar waar naartoe in dit donkere verlaten oord.Dat was dus uitgesloten.Bovendien onze vermoeide ledematen eisten volstrekte rust. Rust......de bedden(twee in een bak)kreunden zo erbarmelijk,dat we er nauwelijks durfden op de gaan zitten.Dadelijk zweefden de krakende matrassen gevaarlijk laag boven het vuile voltapijt.Het lavaborekje stond gebroken tegen de vensterbank.Waar nu naartoe met onze hoogst nodige toiletartikelen? Wordt vervolgd
We waren doodmoe en absoluut aan overnachten toe.Daarom wierpen wij anker in het enige hotelletje van dit zeer kleine dorpje. Ja,er was nog 'n kamer,waarom niet? Opgelucht aten we eerst nog een eenvoudig hapje,lieten onbezorgd de koffers in de wagen staan en gingen nog 'n luchtje scheppen,'n frisse neus halen zoals dat heet. Het was te warm om nu reeds onder de katoen te kruipen bovendien gaf het avondmaal ons weer de kracht om de benen even uit te strekken.We voelden ons zo ongeveer op tweede huwelijksreis,zo heerlijk was die late sfeer,zo bedwelmend de avondgeur van slapende bloemen en planten. Toch kwam tenslotte ook voor ons het uur van wel te ruste gaan.De koffers werden voor ons naar boven gedragen en op 't einde van een behoorlijk lange gang,belegd met een sterk versleten voltapijt,doordrongen van hevige tabakwalm lag onze kamer! Het voltapijt genoot mijn biezondere aandacht! wordt vervolgd
Ja,wij dropen af,de witroze azalea stijf in de arm gekneld,maar achterdochtig!. Schat,zei ik,we rijden niet naar Merksem want ze is HIER. Mijn man stelde een gezonde wandeling voor om nadien naar huis te rijden,wat we deden. 's Anderendaags belde ik mijn tante Louisa op en vroeg haar waar en in welk ziekenhuis Johanna verbleef op dit ogenblik.Ik heb er zojuist nog mee getelefoneerd ,zei ze ,als vanzelfsprekend,ze ligt in Vesalius te Brasschaat en ik ga haar deze namiddag weer bezoeken in kamer l5 op de 4de verdieping! Twee dagen later keerden ook wij terug,met onze azalea, naar Brasschaat!..... We liepen de balie straal voorbij,recht de lift in tot in kamer l5 op de 4de verdieping! Daar lag nu Johanna Janssens reeds l4 dagen,en ze was zo blij ons te zien en vooral te horen!! Zo zie je maar....... slot
Kunt u dat dan niet even natrekken,vroeg ik,ietwat geprikkeld,.Neen,wedervoer de brave vrouw,dat kunnen we niet. Mevrouw,kaatste ik terug,'twas vroeger nogal wat gemakkelijke met een schrijfboekje ,hé? O neen replikeerde zij gevat,want de computer liegt nooit!Uw Johanna is hier zeker nooit geweest.... Ik dacht dat ik omver viel!! Toen zei de jongste,verlossend,ik bel eens naar het Lindenhof,daar moeten zij zeker weten waar hun residente nu verblijft.Zij dééd het waarempel De stem vanuit Kapellen proclameerde,dat Johanna te Merksem verbleef in het St.Bartholomeus ziekenhuis..;;;;; Ziet u nu wel,dat onze computer niet liegt,triomfeerden de witte dames,ze is hier nooit geweest!! Ons herhaaldelijk verontschuldigend en met onze ware dank voor al de moeite dropen wij af met stille trom. Maar.......... Wordt vervolgd
Nee,zei ze vastberaden,Janssens Johanna kennen wij hier niet.Zou ze hier wel verbleven hebben? Natuurlijk, riepen wij in koor.Toen vroeg onze receptioniste ons wanneer Johanna geboren was,op lO februari, zei ik gedienstig! De dame ging opnieuw aan de tokkel,op dit moment verscheen er 'n tweede bediende,ook in het wit.Zij begon haar collega sofort bij te staan. Zij deed dit door achter een andere computer plaats te nemen en samen zochten zij verwoed,ieder voor zich naar de geboorte datum van Johanna,.weerom zonder resultaat. Toen vroeg de eerste witte dame ,ietwat ongeduldig,in welke gemeente patiente woonde. Te kapellen zeiden wij moe. Ijverig werd op kapellen gezocht.Helaas,vruchte loos.Dan werd ons gevraagd in welke straat Lindendreef Home Lindenhof gaven wij op.Op -nieuw gingen de dames samen aan het klavieren Mijn voeten begonnen. zo'n pijn te doen van het lange staan De bloemen troonde op de toogbank! Ik begon het werkelijk op mijn zenuwen te krijgen.Mijn man was inmiddels rustig aan de kant gaan zitten.Plots, zei ik beslist,dames u bent wel bedankt doet u verder geen moeite.M'n man veerde reeds recht!Ja,maar zei de oudste,ze is wellicht vertrokken? Wordt vervolgd
Even terug in de tijd. Mijn tante Louisa vertelde mij,dat ze reeds tweemaal haar kostschoolvriendin,Johanna Janssens, was gaan bezoeken samen met nog een andere oud-leerlinge.Het ging niet zo best met Johanna zei m'n tante en aangezien wij de betrokkene ook goed kende besloten wij haar eveneens een bezoekje te brengen
Op 'n namiddag vertrokken we,mijn man en ik,naar de kliniek Vesalius te Brasschaat.het weder was prima.In een bloemenwinkeltje vlak bij de kliniek kochten wij 'n mooie witrose azalea en richtten ons tot bij de receptie(balie) 'n Tamelijk vriendelijke dame stond ons tewoord Of wij het kamernummer mochten kennen van patiente Johanna Janssens? De dame zette zich onmiddellijk achter het computerklavier en begon te tokkelen van je welste.Dat duurde 'n poosje.Toen zei ze,dat ze geen Janssens vond die Johanna heette.Heet ze wel Johanna vroeg ze 'n beetje achterdochtig? Ja,zeker bevestigden wij rotsvast. De dame begon opnieuw te klavieren en weerom verschenen er allerlei letter en cijfers op het scherm.Ditmaal duurde het een hele tijd...... Wordt vervolgd.
'sAnderendaags moet ik om 9u.bij de garagist zijn en alvorens te vertrekken zie ik mijn geldbeugel na kwestie van gewoonte.En,...wat herinner ik me dan?Jawel,m'n briefjes op de toonbank laten liggen(5.OOOFr.!!) Telefoneer vlug naar de bakkerij,zegt mijn man,wat ik doe,;overtuigd van het bevestigend antwoord.Wat dacht u? Allo Mevrouwtje enz.enz.,ze herkende mijn stem dadelijk en riep vrolijk terug:o ja die mevrouw met haar witte wagen.Juist jubelde ik terug,en sprak haar dus over m'n vergeten bankbiljetten. Nee,nee riep zij al juichend terug ge hebt ze allemaal in uw porte-feuille gestoken,ik heb het goed gezien. Ik stond sprakeloos,ook over mijn gebrekkige mensenkennis....... Eén maal ging ik haar nog vriendelijk opzoeken en vroeg haar of ze op 't einde van de maand haar kas eens extra wilde natellen.Toen ging ze nog een stapje verder en zei lakoniek dat ze al die briefjes in mijn hand had gelegd. We waren uitgesproken,jammer want ik had geen getuigen en dat was haar sterkte.Ik heb het bakkerijtje verlaten voor ALTIJD.
Reeds tien maanden achter elkaar ging ik tweemaal per week een brood kopen bij de bakkerin.Zij scheen een lief vrouwtje en meestal sloegen we een korte babbel.Ze woonde vlak aan de Academie.En toen gebeurde het opeens. IK was héél haastig,moest om half vijf bij de kapper zijn en om zes bij de kinesist en 't was reeds zo laat.Dus ik hol de bakkerij binnen,koop 'n brood,betaal met pasmunt en leg terwijl een biljet van 5.OOOF op de toonbank om te laten wisselen.Mijn lief bakkerinnetje,loopt naar achter,wisselt mijn bankbriefje,legt het wisselgeld(4 van 1.000Fr en 2 van 5OOFr).naar zich toe op de toonbank en geeft mij, op mijn verzoek, nog een stuk pruimentaart,dat ik ook weer met pasmunt betaal. Dan loop ik naar mijn wagen,kom hijgend bij de kapper en daarna nog juist tijdig bij de kinesist Steeds van God geen erg!! (Wordt vervolgd).
Meteen wist ik niet meer hoe mijn Alpinistenstok vast te houden! Wie loopt er nu met zo'n ding over de Koninglaan,?Er zelf op steunen leek mij helemaal geen zicht en hem op m'n schouders leggen al evenmin!Dan maar hem nonchalant onder de arm zoals een afgedankte golfstick! Heel even voelde ik me grenzeloos belachelijk zo om de stick als om mijn gevoelerigheid,maar dat was maar heel even. Toen dacht ik :het moet zo blijven,dat wij handelen naar dit alom bekende spreekwoord"doe wel en zie niet om"en daar was mijn man het absoluut en onvoorwaardelijk mee eens. Einde
