Mijn man had zich inmiddels gelaten neergelegd zelfs met de( tijdelijke!)glimlach.Mijn verontwaardiding was echter mateloos! Na enige stonden stelden we vast,dat het lawaai onder ons raam niet te harden was.M'n man sloot het daarom resoluut.Doch de sterk muffe reuk(?)van de vermoedelijk voordien nooit gebruikte plaats was evenmin vol te houden.Bovendien was het snikheet. Dan maar de deur open zetten en ook die van de tegenliggende zgz.badkamer waarin een dakraam vierkant open stond, zonder muggenraam Toen we dan eindelijk dachten een uurtje te kunnen slapen kwamen vinnige muggen,dwars doorheen het onbeschermde dakraam als kleine oorlogsvlietuigen.venijnig in ons aangezicht zoemen.We klapten tegen ons getergde.hoofd,dat het een lieve lust was!Immers we lagen zonder verweer,zonder spuitbus. zonder opbrandpastillen..... Tot zes uur 's morgens hebben de moskieten en wijzelf dit moeten volhouden. Enige kleine variante was een jonge haan die rond vijf uur met hees gekraai de beulentaak kwam aanvullen...... Wordt vervolgd
De waardin wiep met een wijds gebaar onze kamerdeur open en als om zich te verontschuldigen,peroreede ze dat we morgen voor ontbijt verse broodjes kregen.Daarop vertrok ze cito presto.We bleven bedremmeld achter;de aanblik was aangrijpend,beangstigend en bedroevend!De enige stoel stond in z'n eentje te waggelen,bij de eerste aanraking kapsijsde de kreupele kleerkast tegen de dichtst bijzijnde muur.Het behang was afgrijselijk en de verlichting als voor het decorum van een spook-film.Zet de koffers op het tafeltje raadde ik m'n gedienstige man aan en toen de lieverd mijn raad wilde volgen viel ook die tafel met een smak bewusteloos in de hoek. 'n Kapstok was niet te bespeuren. Liefst waren we dadelijk weggehold,maar waar naartoe in dit donkere verlaten oord.Dat was dus uitgesloten.Bovendien onze vermoeide ledematen eisten volstrekte rust. Rust......de bedden(twee in een bak)kreunden zo erbarmelijk,dat we er nauwelijks durfden op de gaan zitten.Dadelijk zweefden de krakende matrassen gevaarlijk laag boven het vuile voltapijt.Het lavaborekje stond gebroken tegen de vensterbank.Waar nu naartoe met onze hoogst nodige toiletartikelen? Wordt vervolgd
We waren doodmoe en absoluut aan overnachten toe.Daarom wierpen wij anker in het enige hotelletje van dit zeer kleine dorpje. Ja,er was nog 'n kamer,waarom niet? Opgelucht aten we eerst nog een eenvoudig hapje,lieten onbezorgd de koffers in de wagen staan en gingen nog 'n luchtje scheppen,'n frisse neus halen zoals dat heet. Het was te warm om nu reeds onder de katoen te kruipen bovendien gaf het avondmaal ons weer de kracht om de benen even uit te strekken.We voelden ons zo ongeveer op tweede huwelijksreis,zo heerlijk was die late sfeer,zo bedwelmend de avondgeur van slapende bloemen en planten. Toch kwam tenslotte ook voor ons het uur van wel te ruste gaan.De koffers werden voor ons naar boven gedragen en op 't einde van een behoorlijk lange gang,belegd met een sterk versleten voltapijt,doordrongen van hevige tabakwalm lag onze kamer! Het voltapijt genoot mijn biezondere aandacht! wordt vervolgd
Ja,wij dropen af,de witroze azalea stijf in de arm gekneld,maar achterdochtig!. Schat,zei ik,we rijden niet naar Merksem want ze is HIER. Mijn man stelde een gezonde wandeling voor om nadien naar huis te rijden,wat we deden. 's Anderendaags belde ik mijn tante Louisa op en vroeg haar waar en in welk ziekenhuis Johanna verbleef op dit ogenblik.Ik heb er zojuist nog mee getelefoneerd ,zei ze ,als vanzelfsprekend,ze ligt in Vesalius te Brasschaat en ik ga haar deze namiddag weer bezoeken in kamer l5 op de 4de verdieping! Twee dagen later keerden ook wij terug,met onze azalea, naar Brasschaat!..... We liepen de balie straal voorbij,recht de lift in tot in kamer l5 op de 4de verdieping! Daar lag nu Johanna Janssens reeds l4 dagen,en ze was zo blij ons te zien en vooral te horen!! Zo zie je maar....... slot
Kunt u dat dan niet even natrekken,vroeg ik,ietwat geprikkeld,.Neen,wedervoer de brave vrouw,dat kunnen we niet. Mevrouw,kaatste ik terug,'twas vroeger nogal wat gemakkelijke met een schrijfboekje ,hé? O neen replikeerde zij gevat,want de computer liegt nooit!Uw Johanna is hier zeker nooit geweest.... Ik dacht dat ik omver viel!! Toen zei de jongste,verlossend,ik bel eens naar het Lindenhof,daar moeten zij zeker weten waar hun residente nu verblijft.Zij dééd het waarempel De stem vanuit Kapellen proclameerde,dat Johanna te Merksem verbleef in het St.Bartholomeus ziekenhuis..;;;;; Ziet u nu wel,dat onze computer niet liegt,triomfeerden de witte dames,ze is hier nooit geweest!! Ons herhaaldelijk verontschuldigend en met onze ware dank voor al de moeite dropen wij af met stille trom. Maar.......... Wordt vervolgd
Nee,zei ze vastberaden,Janssens Johanna kennen wij hier niet.Zou ze hier wel verbleven hebben? Natuurlijk, riepen wij in koor.Toen vroeg onze receptioniste ons wanneer Johanna geboren was,op lO februari, zei ik gedienstig! De dame ging opnieuw aan de tokkel,op dit moment verscheen er 'n tweede bediende,ook in het wit.Zij begon haar collega sofort bij te staan. Zij deed dit door achter een andere computer plaats te nemen en samen zochten zij verwoed,ieder voor zich naar de geboorte datum van Johanna,.weerom zonder resultaat. Toen vroeg de eerste witte dame ,ietwat ongeduldig,in welke gemeente patiente woonde. Te kapellen zeiden wij moe. Ijverig werd op kapellen gezocht.Helaas,vruchte loos.Dan werd ons gevraagd in welke straat Lindendreef Home Lindenhof gaven wij op.Op -nieuw gingen de dames samen aan het klavieren Mijn voeten begonnen. zo'n pijn te doen van het lange staan De bloemen troonde op de toogbank! Ik begon het werkelijk op mijn zenuwen te krijgen.Mijn man was inmiddels rustig aan de kant gaan zitten.Plots, zei ik beslist,dames u bent wel bedankt doet u verder geen moeite.M'n man veerde reeds recht!Ja,maar zei de oudste,ze is wellicht vertrokken? Wordt vervolgd
Even terug in de tijd. Mijn tante Louisa vertelde mij,dat ze reeds tweemaal haar kostschoolvriendin,Johanna Janssens, was gaan bezoeken samen met nog een andere oud-leerlinge.Het ging niet zo best met Johanna zei m'n tante en aangezien wij de betrokkene ook goed kende besloten wij haar eveneens een bezoekje te brengen
Op 'n namiddag vertrokken we,mijn man en ik,naar de kliniek Vesalius te Brasschaat.het weder was prima.In een bloemenwinkeltje vlak bij de kliniek kochten wij 'n mooie witrose azalea en richtten ons tot bij de receptie(balie) 'n Tamelijk vriendelijke dame stond ons tewoord Of wij het kamernummer mochten kennen van patiente Johanna Janssens? De dame zette zich onmiddellijk achter het computerklavier en begon te tokkelen van je welste.Dat duurde 'n poosje.Toen zei ze,dat ze geen Janssens vond die Johanna heette.Heet ze wel Johanna vroeg ze 'n beetje achterdochtig? Ja,zeker bevestigden wij rotsvast. De dame begon opnieuw te klavieren en weerom verschenen er allerlei letter en cijfers op het scherm.Ditmaal duurde het een hele tijd...... Wordt vervolgd.
'sAnderendaags moet ik om 9u.bij de garagist zijn en alvorens te vertrekken zie ik mijn geldbeugel na kwestie van gewoonte.En,...wat herinner ik me dan?Jawel,m'n briefjes op de toonbank laten liggen(5.OOOFr.!!) Telefoneer vlug naar de bakkerij,zegt mijn man,wat ik doe,;overtuigd van het bevestigend antwoord.Wat dacht u? Allo Mevrouwtje enz.enz.,ze herkende mijn stem dadelijk en riep vrolijk terug:o ja die mevrouw met haar witte wagen.Juist jubelde ik terug,en sprak haar dus over m'n vergeten bankbiljetten. Nee,nee riep zij al juichend terug ge hebt ze allemaal in uw porte-feuille gestoken,ik heb het goed gezien. Ik stond sprakeloos,ook over mijn gebrekkige mensenkennis....... Eén maal ging ik haar nog vriendelijk opzoeken en vroeg haar of ze op 't einde van de maand haar kas eens extra wilde natellen.Toen ging ze nog een stapje verder en zei lakoniek dat ze al die briefjes in mijn hand had gelegd. We waren uitgesproken,jammer want ik had geen getuigen en dat was haar sterkte.Ik heb het bakkerijtje verlaten voor ALTIJD.
Reeds tien maanden achter elkaar ging ik tweemaal per week een brood kopen bij de bakkerin.Zij scheen een lief vrouwtje en meestal sloegen we een korte babbel.Ze woonde vlak aan de Academie.En toen gebeurde het opeens. IK was héél haastig,moest om half vijf bij de kapper zijn en om zes bij de kinesist en 't was reeds zo laat.Dus ik hol de bakkerij binnen,koop 'n brood,betaal met pasmunt en leg terwijl een biljet van 5.OOOF op de toonbank om te laten wisselen.Mijn lief bakkerinnetje,loopt naar achter,wisselt mijn bankbriefje,legt het wisselgeld(4 van 1.000Fr en 2 van 5OOFr).naar zich toe op de toonbank en geeft mij, op mijn verzoek, nog een stuk pruimentaart,dat ik ook weer met pasmunt betaal. Dan loop ik naar mijn wagen,kom hijgend bij de kapper en daarna nog juist tijdig bij de kinesist Steeds van God geen erg!! (Wordt vervolgd).
Meteen wist ik niet meer hoe mijn Alpinistenstok vast te houden! Wie loopt er nu met zo'n ding over de Koninglaan,?Er zelf op steunen leek mij helemaal geen zicht en hem op m'n schouders leggen al evenmin!Dan maar hem nonchalant onder de arm zoals een afgedankte golfstick! Heel even voelde ik me grenzeloos belachelijk zo om de stick als om mijn gevoelerigheid,maar dat was maar heel even. Toen dacht ik :het moet zo blijven,dat wij handelen naar dit alom bekende spreekwoord"doe wel en zie niet om"en daar was mijn man het absoluut en onvoorwaardelijk mee eens. Einde
Ik vroeg mijn echtgenoot,hem 'n arm te willen gaan geven,terwijl ging ik dan vlug een gaanstok thuis(om de hoek)halen.Buiten adem vond ik slechts een Alpinistenstok met vlijmscherpe punt geborgen in een dikke kurkstop Toch beter dat dan die" krakkemikkige" paraplu dacht ik en haastte mij terug de straat in Ja,ik rende!!(voor zoveel ik dat nog kon!)Zie ik daar mijn man mij flemathiek wandelend tegemoet komen. En?vroeg ik geintrigeerd.Hij is binnen in zijn stamcafé.De waardin stond hem op te wachten,ze moet van zijn komst geweten hebben.Hij kon het zonder zijn pinten thuis niet meer uithouden.Tijdens het liefhebbersvoetballen brak hij zijn voet........... Wordt vervolgd
Hij evoceerde een beeld van immense meewarigheid en mizerie,zoals hij kwam aangehinkt op één been,het andere zwaar ingegibst,geplooid in 'n hoek van 90 graden. Daarbij steunde hij op 'n freile dichtgesnoerde zwarte herenparaplu.Na iedere hinksprong rustte hij ruim 'n halve minuut het hoofd telkens laag op de borst gebogen,de kin op de witte rolkraag,de haren lang langsheen de schouders. Hij kon hooguit dertig jaar oud zijn.Zo haalt hij het niet ,zei ik tegen mijn man,terwijl wij traagjes naar huis wandelden. Hij moet zeker dringend tot aan de telefooncel op de hoek.Zij vrouw is vast hoogzwanger,dacht ik verder luidop. Ja zei mijn man,dat zou best kunnen.Terwijl sprong de sukkelaar maar steeds verder,dan weer rustend,hijgend met het wankele regenscherm als enige houvast. Plots kon ik het niet langer aanzien.Immers we schieten zo vaak tekort door onze passieve présence. Wordt vervolgd
Nu ligt ditalles reeds ver weg.Het verlof is voorbij en we zijn alles terug aan het werk.Met nieuwe moed en hopelijk veel arbeidsvreugde.De zomerse spullen liggen veilig opgeborgen in de " doos".onze bruine huid wordt weer hagelblank en de winter staat voor de deur.Maar,bij leven en welzijn,zullen er nog zomerse vacanties volgen,met schuimend water en rustige bergen! Laten we daar vooral aan denken wanneer de mistige wolkenlaag en grijs hangen en ook wanneer de sneeuwvlokken doenden zijn te vergaan in vuile modderpoelen. Deze folosofie wordt u warm aanbevolen door schrijfster van deze zomerpraat! einde
Zo was daar ook in ons vakantieoord,ver van alle drukte, één enkele grotto(herbergje)lief en netjes en zo welgekomen tijdens de lange wandeling. Het lag de weg tenhalve en in de schaduw van rustige reizige palmen.Maar ,o wee,voor hen die niet wisten wat wachten was en durfden aandringen op een biertje of wat dan ook.Uitgekafferd en verdreven werden zij uit dit paradijselijk oord en verwezen naar veel verdere oasen. De waard himself,was de vertoornde uitdrijver.Steeds liep hij grommend rond.Alles deed hij alleen,daarom beet hij iedereen toe,dat hij moe was en vroeg ging sluiten.Maar zijn " cassata" was overheerlijk. Algauw noemden wij hem " brombero"(daar verstond hij toch geen woord van)en dagelijks gingen we hem lastig vallen met onze dorst en ons geld!! Zo kwam het dat we ,door onze moed en volharding als oude kennissen zijn geworden.Van ver riepen wij hem toe,met de hand wuivend in de ruimte'Brombero bongiorno"! (Wordt vervolgd)
Zo in ons compartiment,het oude vrouwtje in lange brede wollen broek,die zij met beide handen moest ophouden,wanneer ze ging rechtstaan,en dat deed ze biezonder vaak!We vermoedden dat er iets niet pluis zat met de ritssluiting!
Ze was een zware leverlijdster,zei ze,terwijl ze ,haast continu,het ene hardgekoote ei na het andere,verwoestte.Ook massa's peren en chocolade werkte ze met grote gretiheid naar binnen. Immers de treinrit ging nog uren duren.
De hele nacht wou ze lucht en licht,vandaar,dat het ganse treinraam voor haar moest blijven openstaan
Zesmaal is ze ook 's nachts,in de gang gaan wandelen,zesmaal deur open en toe en de deur klemde geen klein beetje,dus tocht van alle duivels
en schurend lawaai.Nadien sprak ze met niemand nog een woord doch luidop voor zich zelf, zei ze,nooit meer met een nachttrein te zullen reizen
De drukte in het station,het wiegen van de slaapwagen en 's morgens de enig natte berglandschappen we namen het allemaal gretig in ons op:water overal op de wegen de paden en tegen de treinruiten.Toch deerde al die nattigheid ons niet,we waren met verlof en vol verwachtingen. Eindelijk,eens door de zeer lange tunnel,een zeldzaam ding aan de helblauwe hemel......de zon! De zon in al haar zuiderse pracht,zo deugddoend en zo lief bestendig!Nu pas kon ons echt verlof beginnen. En het begon,iedereen kent het:baden,zonnen,uitstapjes,souveniertjes kopen,lekker eten en ook veel kaarten schrijven! Toch bovenal genieten van die heerlijke warmte het koele schuimende water,de zuivere berglucht om zeker het bergtreintje niet te vergetenDaar hoog verbrak alleen het regelmatig klepelen van de koebellen de voor ons zo zeldzaam geworden stilte. Ons fotoapparaat deed trouw z'n werk,ofschoon niet alle herinneringen opgenomen konden worden Wordt vervolgd.
Het begon met een droom,een dagdroom.Buiten kletste de regen,de belgische regen.Binnen droomden we van de zon,de zuiderse zon. Toen hebben we het allemaal aan het reisagentschap overgelaten,de bestemming en het hotel en zo.
Naar het scheen waren we wat laat met de bestelling,ofschoon we tijd genoeg hadden gehad.Daarom moest de reisagent zich in verbinding stellen met een collega uit het andere land om iets te vinden, want zelf kon hij dat niet meer.
Na 14 dagen van spanning en twijfels kregen we bericht:de reis was besproken!Dus een stapje in het onbekende dat was wel 'n tikje avontuurlijk.Volgde dan;aankopen doen,inpakken taxis tijdig bestellen en driekwartier te vroeg in het station zitten!
Heerlijk gevoel alle zorgen onder de mat,naast u een bezorgde echtgenoot en 2 grote valiezen.
Mijn echtgenoot is een man van weinig woorden, jammer,zei hij,kom we gaan. En we gingen. Ik heb nu eenmaal geen krepeertalent,van mijn kreperen komt nooit iets terecht en met 'n kachel boven op m'n hoofd kan ik niet leven,gekrepeerd of niet! En dus staat mijn pruik ongebruikt en onaangeroerd op het schab,netjes verpakt op 'n voetje met een schroefje. Uiteindelijk is zij naar de Missies vertrokken zeer zeker is daar nu een negerdame heel tevreden en trendy mee,en wij delen in haar grote blijdschap en geluk!
Vol overtuiging togen wij 'anderendaags naar de pruikmadame.Zo vastberaden als haar voorkomen was heb ik sindsdien nooit meer iemand ontmoet. Nee,Meneer zei ze dus oerbeslist,daar is geen sprake van,hier wordt niet verwisseld,nooit.Mijn man schrok een beetje,dat zag ik aan zijn neuskleur.Men had hem,qua omruiling, nog nooit tegengesproken.
Ja maar,zei hij, wij willen het dubbel betalen voor iets dat blijvend is,gepermanent of zo. Nee, zei ze nogmaals met klem,uw vrouw heeft een " péruque" gekozen,die zij iedere maal nadat zij ze heeft afgezet moet herkreperen,zoniet kan ze er niets mee aanvangen,daar is geen weg naast. Basta. Wij stonden sprakeloos over zoveel kordaatheid. Dat is nu eenmaal zo'n "péruque" en daar valt niets aan te veranderen,liet zij er nog op volgen. Voilà! Wordt vervolgd
'sAnderendaags(zondagmorgen)ging ik wat oefenen,want 'n pruik opzetten is niet zo maar een gewone alledaagse doening daar moet men ernstig en zorgvuldig mee omspringen.Liefst alleen vanwege de ongewilde krachtwoorden die dus toevallig aan je lippen zouden kunnen ontsnappen! Eerst kijken of ze niet " achterstevoren" staat en dan zachtjes naar beneden trekken,niet over de oren,de facen voor de oren,de rest er achter.Ja,ze zat!, Daar stond ik dan eindelijk,uitermate beduusd en ontzettend belachelijk met een ingestorte toren op m'n hoofd.Waar was nu die krepering en die moderne snit en dat gebombeerde achterhoofd gebleven? Toen man-lief binnen kwam zag hij dadelijk van-waar de wind kwam"kind" zei hij, ze hebben je beet we zullen die pruik morgen gaan verwisselen.Het omruiltalent van mijn man kennende(voor mij doet hij dat,nooit voor zichzelf)was ik dadelijk gerust gesteld. (Wordt vervolgd)
