Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-06-2008
Jennifers Day
De kop van de Laplanduil...ook wel the Great Gray genoemd!
Gisteren kon ik niet stoppen met de Great Gray. Het was net of ik een spannend boek aan het lezen was dat je niet weg kunt leggen. Ik had me helemaal in die vogel verdiept via heel wat informatie op internet. Daardoor kwam er ook meer leven in. Eenmaal gelakt werd hij nog mooier. Wim boorde even een schuin gat aan de achterkant, zodat hij zo aan een spijker opgehangen kan worden. Dus....die is af. Vanavond hebben we hem weggebracht. Gerald was er erg blij mee. En wij met onze tuin ...die op het punt staat om tot bloei te komen. Ik kan bijna niet wachten tot de knoppen van de azalea's open springen! Verder is dit Jennifers Day! Morgen is ze officieel jarig, maar vandaag werd het gevierd. Het huis aan de Schaapstreek was vol vrienden, vriendinnen en familie natuurlijk. Van heinde en verre zijn ze toegestroomd. Ze was echt het stralend middelpunt. Er werden heel wat rondleidingen verricht voor de mensen die huis en tuin nog niet gezien hadden. Heel veel geluk dit jaar op jullie eigen plek!
In de buurt van Rotorua -Nw Zeeland- waren veel zwavelbronnen. Het water was zo heet dat je je hand er niet in kon houden.
Nou ...vooruit dan...nog even het verhaal dat Mansukh Patel in het boekje "De Natuur zijn Wij" weergaf.
De hoeder van de bron
Er was eens een stille bosbewoner die hoog boven een Oostenrijks dorpje woonde, ergens op de oostelijke hellingen van de Alpen. Hij was door de plaatselijke gemeenteraad ingehuurd om de waterpoelen schoon te houden die de bron voedden die door het dorpje stroomde. Gracieuze zwanen dreven met het kristalheldere bronwater mee, de wieken van de molen draaiden dag en nacht, het boerenland werd op een natuurlijke wijze geïrrigeerd en het uitzicht op de natuur was oogverblindend mooi. Op een avond zaten de gemeenteraadsleden te vergaderen over hun budgetten en besloten om de oude man van zijn diensten te ontheffen, omdat niemand hem eigenlijk nooit aan het werk zag. In de vroege herfst begonnen de bomen hun bladeren te verliezen, kleine takjes knapten af en vielen in de poelen, waar zij een obstakel vormden voor de bruisende stroom tintelend water. Het water begon te verkleuren en werd donker. Binnen een paar weken lag er een slijmerige laag op verschillende gedeelten van het water langs de oevers, die een geur van verrotting verspreidde. De zwanen verlieten het gebied. De toeristen volgden. De gemeenteraad kwam in een speciale zitting bijeen en realiseerde zich een enorme fout. De hoeder van de bron werd opnieuw ingehuurd. Onmiddellijk keerde het nieuwe leven terug in het gehucht op de oostelijke hellingen van de Alpen.
Ik ben een uil aan het schilderen. Niet zomaar een uil .nee een Laplanduil oftewel the Great Gray. Ik heb, behalve dan in de dierentuin, pas twee keer in de natuur een uil gezien. De eerste keer zijn we op camping De Berenkuil in Grolloo. We staan onder een paar dennenbomen en ineens komt er een vrij grote vogel vlak over ons heen vliegen en even later zit hij prinsheerlijk boven ons. Ik zie zn oorpluimen. Het moet dus wel de ransuil zijn. Als ik na dat weekend weer op school mijn collega biologie Joop zie, schuif ik tijdens de koffiepauze bij hem aan tafel en vertel over onze indrukwekkende uil. Och , zegt Joop dat is de uil die hier het meest voorkomt! Het doet toch niets af aan mijn bewondering voor het dier. Later horen we in de Rietlanden de jonge uilen schreeuwen bij het Oranjekanaal. Zo dichtbij zaten die. Dat zijn bosuilen, weet Joop ook nog te vertellen! Pas brachten we het stuk hout met Bernard er op weg en zien daar bij Harald ook de oehoes in een kooi. Ik heb begrepen dat je voor de meeste beschermde dieren die je opvangt eerst toestemming van de politie moet hebben. Volgens mij heeft pa er minstens zo veel plezier aan als Harald. Nu ben ik dan aan de Great Gray begonnen op een dikke plak berkenstam. Misschien is er nog een plekje te vinden in hun huis vol met Hemstedtpoppen. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Prachtig, .maar wel veel. Ze slapen zelfs nog tussen de poppen. Hij wordt mooi die Laplanduil! Het is ook een heel bijzondere vogel. Het is nog wel geheim, maar Gerald heeft toch geen tijd om op computers te kijken. Dus niks zeggen .
Een tijdje geleden kreeg ik een boekje van Anda. Het heet "De Natuur zijn Wij". Het boekje is geinspireerd en samengesteld door Irene van Lippe- Biesterveld. Er staan allemaal gedichten en ontboezemingen in die met de natuur te maken hebben. Er zijn hele mooie bij o.a. van Mansukh Patel over de hoeder van de bron, Prins Bernard: Olifanten en ik begrijpen elkaar. Hierbij staat een foto afgebeeld waarbij, hoewel achterop een vrachtauto, hij zo dicht met zijn uitgestrekte hand bij een olifant in het wild komt dat hij hem bijna aanraakt. Het allerlaatste stukje in dit boekje is van Jeroen Krabbé. Dat spreekt me bijzonder aan, misschien omdat ik zelf ook graag dieren schilder. Hij vertelt bij zijn schilderij "Herten vluchten in het woud": "Ik heb getracht een bijzondere ontmoeting vast te leggen. Tijdens een wandeling door de Sallandse bossen stond ik opeens oog in oog met twee herten, minutenlang keken we elkaar aan. Plotseling-- er kraakte een takje onder mijn voet-- schoten ze weg, en opeens kwamen er, tot dan toe onzichtbaar gebleven in het bos, nog vier achteraan springen. Uit het niets vlogen ze de weg over, terug naar het veilige woud". Jeroen maakte over dit onderwerp 12 werken op papier, collages en gemengde technieken. Hij heeft de natuurlijke omgeving van de dieren zo weergegeven dat de vluchtende herten bijna onzichtbaar worden doordat ze de schutkleuren aannemen van hun omgeving. Naar zijn idee is de natuur niet alleen een veilige vluchtplek voor de dieren, maar ook voor de mensen. Eigenlijk verbeeldt hij het gevoel dat hij heeft ten aanzien van de situatie waarin wij leven: opgejaagd, met als enige veilige haven de natuur.
Fred de wegenwachter, hier tweede van rechts, op ons afscheidsavondje in Christchurch. Beide echtparen, Frans en Lya en Fred en Janny, kregen een bos bloemen die door Betsy en Ans met Nw Zeelands geld heel creatief in elkaar waren gezet.
Als je ruzie in de tent wilt hebben moet je Skype willen installeren. "Dat is leuk", zegt Wim. "Susan heeft Skype en Marian en nog veel meer. Man.... dan kun je gratis bellen"! Net of ik zo veel bel.... Nee,... toen we vroeger op "De Boomgaard" telefoon kregen in ongeveer 1961, vroeg pa eerst wel wat we gingen doen wanneer we Annie Lettink iets moesten vragen. "Dan fietsen we er gewoon even heen", zeiden we...gedresseerd als we waren. Nee ...'t was maar even dat we dat wisten. De tijden zijn veranderd, maar ik bel nog steeds niet graag. En Diny evenmin. En een mobiel is aan ons ook niet besteed, hebben we alleen voor noodgevallen. Een tijdje terug gebruikten we hier Voipbuster, maar het geluid was zo vervelend. Je moest echt goed wachten tot de ander uitgepraat was. Bovendien verliep het beltegoed zo snel. Tijdens onze Nieuw Zeelandse trektocht hemelde Fred, onze wegenwachter, Skype ook al zo op maar omdat de verbindingen zo slecht waren op de campings kwam er niks van. Nu zal het gebeuren. Wim heeft het al gedownload, maar telkens klopt er weer iets niet. Het password of de skypenaam...? Onze skypenaam wordt wimhetty...makkelijk toch! "Man ...wat is dat noe toch weer voor flauwe kul dan". De eerste betaling zorgt voor complicaties. Ik raak helemaal geirriteerd. We lopen samen de stappen weer door voordat de betaling met de visacard voltooid is en ja hoor...nu klopt het. "Pbrrrrrrrr".... hoor ik nu weer vanachter die computer. Gaat zeker nog niet naar de zin. Ik hou me maar even gedeisd. "Hoe kan dat noe....noe is de kaarte blokkeerd zekt ze"! Oooohhh....! Nu belt hij met de ING, want Wim geeft het niet zo maar op. Kaart geblokkeerd! Kan niet! Na twee uur typen, vooral getergd mopperen, ING bellen heeft hij het eindelijk voor elkaar. Er moest nog een veiligheidscode tussen gevoegd worden. Waarschijnlijk kunnen we nu gewoon via Skype bellen. Ja toch....? Ik ben benieuwd......
Wat een kabaal kunnen 7 kuikens van 3 dagen oud maken. Het was me een gepiep . een noodkreet van de kleintjes. Moeder wilde ze in het kippenhokje hebben en ging het trappetje op. Eén kuiken was haar gevolgd. De rest wist niet wat moeder wilde en begonnen uit alle macht te piepen. Toen ik maar eens poolshoogte ging nemen greep ik er een paar om in het hok te doen. Maar daar kwam moeder kip met opgestreken zeilen het hok uit en zou me aanvliegen. Tja . Dan ben ik heel gauw weg en moeder verdwijnt met haar kroost over de heuvel. Dat zelfde gebeurt nog een paar keer. De kip met één slim kuiken het trapje op naar binnen en de rest gaat hard staan piepen. Toen komt Wim in het geweer en met handschoenen aan en een hark in de hand zou hij dat varkentje wel even wassen. Tegen moeder kloek .... kon hij ook niet op. Ha! Nu zit moeder op haar kroost achter het hokje. En vanavond hebben we het karrenwiel veranderd in een Keltisch wiel met de kleuren groen als symbool voor de aarde, blauw voor het water, geel voor de lucht en rood voor het vuur. Jan de Korte heeft er passende woorden bij bedacht die hij in zn zomerpreken gaat gebruiken. En met wat beelden hebben wij er een geheel van gemaakt om bij de kerkdiensten te gebruiken. Zie je de waterval? Dat is er één uit Nieuw Zeeland! Roelie Manrho en Rien Middelburg en ik hebben gezocht, geschreven, geknipt en geplakt en het geheel naar de kerkzaal gebracht.
Uitzicht op de Middellandse Zee vanuit hun zomerhuis.
Zouden jullie wel weer terug willen...naar de Achterhoek of Hattem? Je ziet het....ook hier zijn nog een paar mooie appartementen te koop"! We zijn vandaag bij Dick en Anda in Apeldoorn. We hebben de hele dag om bij te praten. En dat doen we. Door de eventuele toekomstige problemen met de wegverdubbeling bij ons aan het Schoolpad en wat bijkomende lichamelijke mankementjes zitten we wat te brainstormen. Nee, voorlopig hopen we dat we hier kunnen blijven. De laptop met de Nieuw Zeelandfoto's is mee, maar ik kom er al gauw achter dat die wel wat uitgedund moeten worden om een boeiend verslag te krijgen. Dick en Anda waren er twee jaar geleden en hebben dezelfde route gevolgd. We hadden dus heel wat gezamenlijke herinneringen aan al die mooie plekken. Anda vertelt over haar twee kleindochters. Britt gaat nu naar de basisschool en speelt met fantasie dat ze juf is en laat de zgn kinderen meekijken uit een boek. Of ze speelt de barjuf als ze gehaktballetjes voor hen besteld. Ze weet al heel goed weet welke kleren ze wel en niet wil. Het is voor Britt duidelijk...geen tierlantijnen of knoopjes . Het moet vooral makkelijk zijn...dus met bv elastiek in de taille. Ze had ook leuke sandaaltjes met een beeldig hakje ontdekt. Ze was er helemaal wèg van. "Oma...wat lief als ik die schoentjes van je krijg"! Natuurlijk kreeg ze die. Anda is voorgoed favoriet. De hele dag liep ze met de tas met schoentjes te slepen. Dat gaat je geld kosten wanneer no 2 ook zover is, Anda! Geniet er vooral van. Ze wonen naast een mooie oude statige kerk aan de Loolaan, een appartement met twee balkons...één voor de ochtend- en één voor de middagzon. Beau et chaud! Na een lekkere wandeling door de oude Apeldoornse wijk zorgt Dick voor de inwendige mens en dàt is hem wel toevertrouwd. Ooit bij het afscheid van z'n arbeidzaam leven in de "Bon Vivant" kreeg hij van vrienden een workshop aangeboden bij Jamie Oliver. Had hij niet nodig...maar wel leuk toch?!
Tijdens ons bezoek aan hen in Zd Frankrijk bezochten we ook St Tropez
Over Antwerpen, ... een spuit ... en een karrenwiel.
Johan en Joke, onze campinggastheer en gastvrouw.
Waarom is die volgende afspraak pas over drie weken,vroeg onze tandarts vorige week. Het bovengebit is dan allang klaar. Nee . 10 juli is vroeg genoeg. Ik vertel hem over ons uitje. Antwerpen komt dichterbij. Vrijdag gaan Diny en ik gaan stappen. Volgens hem moet het een hele mooie stad zijn waar veel te zien is. Wim hoeft zich ook niet te vervelen, want die is met de Eemslander Shantys zondagmiddag in Wezeperbrug om daar de feestvreugde te verhogen. En maandag gaat hij samen met Robin naar camping De Boomgaard. Robin heeft dan al vakantie en Judith nog niet. Hij wil weer graag bij het melken zijn en als het kan bij nog meer werk. Maandag komen Diny en ik ook al weer terug. Dan hebben we hem een paar dagen voor ons alleen. Leuk! Wim heeft al weer wat boeken verzameld. Thuis komt niet veel van lezen, maar eenmaal op de camping kan hij er niet mee ophouden. Wim heeft last van een peesontsteking in beide schouders. In één heeft hij al een spuit gehad. Veel bewegen is het advies, maar niet overbelasten. De chiropracter heeft hem vanmorgen weer onder handen gehad. Hij kreeg het advies om te gaan braden in kokosvet of roomboter vanwege zn stramme spieren. Ja . een jaartje ouder merk je wel. Vanmiddag heeft hij maar even rustig gras gemaaid op de zitmaaier. Het ligt er weer keurig bij. Met de bloemengroep van onze kerk gaan we een symbolische schikking maken voor de zomermaanden. Jan de Korte wil het dan gaan hebben over aarde, water, lucht en vuur en wat die voor symboliek in zich hebben. We hebben bedacht om daar een oud karrenwiel voor te gebruiken dat op ons erf staat en in elk geval met de bijpassende kleuren en beelden iets doen. Morgenavond zal dat afgemaakt worden. Ja Dien .. en dan ga ik dat ene koffertje maar eens pakken.
www.campingboomgaard.nl
Het Keltische kruis met de vier elementen: aarde, water, lucht en vuur. In het midden het vijfde element: de verbindende schakel
Isa en Paulijne, 2 achterkleinkinderen van oma van der Kolk op ons 40- jarig huwelijksfeestje. Het zit er toch al in....het fluiten!
28-12-07 Ze zit mee te fluiten wanneer we de huiskamer in het zorgcentrum in gaan om moeder van der Kolk op te halen. Er staat mooie muziek op. De meesten zitten wat te dutten, maar moeder fluit... Ja de familie is muzikaal en dat zullen ze waarschijnlijk van de "de Bruintjes" hebben geërfd. Alle 4 jongens van der Kolk zingen of spelen bij koren. Piet speelde zelfs jarenlang in een Brass Band en geeft, nu ze in Frankrijk wonen, zelfs nog les. Wanneer moeder zich wat verveelt ..fluit ze.Toen we aan 't eind van de middag afscheid namen zong ze nog even: Houd er de moed maar In! Bij onze eigen jongens is dat wat afgezakt, maar dat zal wel aan mijn genen liggen. Ze houden wel van muziek, Rick zelfs hééél veel, maar ze houden het op downloaden of naar een concert gaan. Mijn vader Hendrik Jan was muzikaal en dat hele Egginksgezin met z'n 10 kinderen zong bij het orgel. Toen ik 8 jaar was moest ik ook maar op orgelles, want het orgel van Hendrik Jan stond er immers nog. Ik was de oudste en leek op hem.....zeiden ze. Iedere week ging ik dus naar het dorp om samen met Willy ten Broeke orgelles bij haar thuis te krijgen. Ik kan er kort over zijn: het was geen succes! Dhr Vente kwam er speciaal voor uit Zutphen en toen na een paar jaar aanmodderen mama door had dat het met mij niks werd heeft Diny mij daar vervangen. Dat ging heel wat beter. Diny heeft vaak met Kerst geoefend met de 4 buurvrouwen: mama, tante Jantje Lettink, tante Toos Momberg en tante Aaltje Breukink. Die vormden met z'n vieren een uniek kwartet bij het kerstfeest van de Vrouwenvereniging van Linde. Nu zingt Diny met Ben in een koor in Eefde en zijn beiden helemaal gek op opera. Maar ik??? Ik zing graag, maar niet verplicht. Ik luister met plezier naar cabaret , Ede Staal en andere luisterliedjes, soms naar countrymuziek of gospels. Het ligt een beetje aan m'n stemming. Gisteravond was er een ode aan Robert Long op de tv: A la Longue en dat ontroerde me!
Zie ons daar lopen met Hector tussen ons in. De langste dag is geweest en nu is het volgens Geesje de beste tijd voor onze tweejarige Shetlander merries om voor het eerst gedekt te worden. Zij kan het weten. Ze leest: De SHETLANDER. Het is feest. Hector komt weer bij ons. Het is de liefste pony die we ooit gehad hebben. Vanmorgen hebben we hem opgehaald bij Jans en Geesje. Hij is van ons samen. Hij heeft de afgelopen tijd bij hen zn best mogen doen bij Kitty en Mariska in de wei, maar of het gevolgen zal hebben? Dit jaar zijn er bij hen geen veulens geboren en vorig jaar maar één i.p.v. drie. Zal het aan Hector kunnen liggen? Aan de hormonen kan het niet liggen. Wat is Hector uitgelaten als hij bij onze twee merries in de wei komt. Hij gierde het uit de verte al uit. Eenmaal in de wei blijven ze met zn drieën uitgelaten in het rond rennen. We wachten maar af. Hij heeft gelijk al alle aandacht voor Amber, maar dat zint Sara weer helemaal niet. Tja . vrouwen onder elkaar .. Moeder kip houdt ondertussen alle eventuele vijanden goed in de peiling. Zo gauw één van ons of van de honden of katten in de buurt is . verdwijnt ze ogenblikkelijk in de bosjes of onder de hostabladeren. Ik heb de donsballetjes wel kunnen tellen. Ik kwam tot zeven!-
"Weten jullie wat het 06 nummer van Marco van Basten is"? Ben en Niesje zijn allang gearriveerd als Rick z'n slaperige kop buiten de deur steekt. Het gewone leven gaat weer beginnen voor Rick. Vandaag heeft hij hier lekker lang uitgeslapen. Het nummer? Nou gewoon 06 30412013. We bespreken de data van onze vakantie, want opnieuw zullen Ben en Niesje hier hun eigen vakantie vieren en tegelijk op onze huis en haard en dieren passen. We weten nog niet eens wat we gaan doen. Op 1 augustus trouwen Jaap en Mirjam en we zijn voor de hele dag uitgenodigd. Dus onze vakantie wordt in twee stukken gedeeld. Misschien doen we wel net als 10 jaar geleden. Toen we hier richting Klazienaveen reden met onze caravan vroeg Wim bij de autobaan:Links of rechts. Ik koos voor links Duitsland in. Het werd een vakantie in het Wesergebirge en de Harz.We hoorden alles over de Baron van Münchhausen en we gingen voor het eerst over de grens met Oost Duitsland. Ik hou jullie op de hoogte. Rick laat ons zn fotos zien van zn Canadese vakantie en we hebben gelijk weer onze eigen herinneringen terug van twee jaar terug. Alleen Ian, Suze en Tom zijn weer groter geworden en echte teeners. We zien erg veel vrachtwagens en fotos van Rick op een enorme tractor. Opeens zien we Tessa heel geïnteresseerd naar de bosjes kijken en we zien daar de verloren gewaande kip met een hele zooi kuikens. We dachten al wel dat ze misschien ergens zat te broeden, maar je weet het nooit. We konden ze zo gauw niet eens tellen, want moeder kloek ging er snel vandoor en verdween in de struiken. Ik vind het altijd weer mooi dat jonge spul. Wim had vanmorgen net een jong winterkoninkje gered uit de bek van Suze. Ik liet het even wat water drinken en ze knapte weer op. Wim zette haar terug in de bosjes en even later was ze verdwenen. Tot hij een paar uur later het vogeltje in de vijver zag drijven dood. En zonet zag ik één van de kleine haantjes naar boven vliegen in de berkeboom en even later zat hij bij de haan en de andere kip. De andere drie kiezen toch voor het kippenhokje.
Oma van Robin ..? Mag ik ook naar de ponys en de kippen"? Femke en Robin logeren een nachtje bij ons. Femke is het dochtertje van Judiths hartsvriendin Lieve. Al zes weken terug is de datum vastgelegd, want de jongelui gaan met zn allen naar Back to the 80's, het beroemde festijn aan de Rietplas. Het waren de jaren van hun jeugd en dat moet je toch nog even weer herbeleven. Het is altijd leuk om kinderen over de vloer te hebben, maar Femke was er voor het eerst. Het houd je wel bezig. Robin had de rondleiding al verricht: Kota, schuur met kantoortje, het keetje, prieel en de wei. Ze vinden een dood vogeltje. Die krijgt een echte begrafenis met een steentje er op. Femke is helemaal enthousiast over mn schilderskeetje. Er moet dus ook geschilderd worden. Terwijl Wim en Robin de wekelijkse saunabeurt nemen gaan wij maar schilderen. Daarna wordt het kwartetten en tot slot Master Mind. We bidden hier thuis altijd voor we gaan eten en Femke vroeg:Mag ik dan wel een liedje zingen? En ze zingt met haar fijne stemmetje een prachtig dankliedje voor het eten. We zijn onder de indruk.. Als ik even later het liedje : Dank u voor deze nieuwe morgen inzet begint ze opnieuw mee te zingen en zegt:Dat zingt Bonma ook altijd. Dat is haar Belgische oma. Wanneer we vanmorgen wakker worden loopt het spul al buiten met Tessa. Die krijgt alle aandacht en sleept stokken en ballen aan. Er wordt gebadderd, gegeten, vissen gevoerd, ponys geborsteld en vertroeteld, een wandeling naar het bos, opnieuw gekwartet en geMaster Mind. Het lachen van Femke werkt aanstekelijk. We kruipen soms bijna onder de tafel van het lachen. Zoals de meeste kinderen zijn ze gek van computerspelletjes. Speeleiland is favoriet. We spreken wel een tijd af want anders komt er geen eind aan. Robin gaat nog even gras maaien, zn favoriete klusje, want afgelopen woensdag was het veel te nat. Nu zijn Femke en Robin weer met Lieve en Judith mee en gaan ze nog lekker zwemmen in de Rietplas. De rust is weergekeerd en dat is ook mooi heel mooi!
Nee hè . Ja toch. t Is jammer maar alle oranje kan weg of in de kast. We hebben Mark en Jennifer maar ondersteund in deze trieste aangelegenheid. Ik hoop dat Gerhard en Robin deze klap ook te boven zijn gekomen. Het had geen haar gescheeld of we hadden geen oranje gezien. Rick kwam pas om 10 over 5 i.p.v. 10 over 4 aan. Toen was de bagageband stuk. En tot overmaat van ramp werd bij het afrekenen op het parkeerdek Wim zn betaalkaart ingeslikt en moest er iemand bij komen om die weer tevoorschijn te toveren. Het wachten was trouwens helemaal niet zo vervelend. Je kreeg zon Hello Goodbye gevoel bij het zien van al die blije gezichten. Opas en omas werden opgewacht. En opas en omas wachten op hun kleinkinderen. Het waren allemaal mensen die op de vlucht van Calgary aan het wachten waren dus ook veel verhalen over Canada. Je hoefde iemand alleen maar aan te kijken en ze begonnen meteen te vertellen. Er was een hele familie bij met een stokoude opa en oma die hun eerste achterkleinkind voor het eerst zouden zien. Er werden stoeltjes voor ze aangesleept bij de reling. Maar toen een kleindochter beweerde dat Calgary aan de kust en Vancouver verder het binnenland in lag.... wer ze wel door die oude opa met stok gecorrigeerd. We zaten er weer helemaal in. Op de heenweg naar Schiphol komen we altijd langs Soest en ook nu hebben we Gerke en Wim verrast met een bezoekje. We hadden nu van te voren niets gezegd omdat Gerke met haar been in het gips zit na een nare val in de badkamer en geopereerd is. Er zit geloof ik een hele ijzerwinkel in dat been, zei ze. Ze heeft nog steeds veel pijn. Hermine was er ook . Morgen komt Nienke om Wim zn aandeel in de huishoudelijke beslommeringen ietwat te verlichten. Altijd fijn om elkaar weer te zien. Gerke heeft de gemakkelijke stoel van tante Hermien met zon uitklapstuk je weet wel. Niemand wilde dat ding hebben nadat tante Hermien overleden was. Nu komt het weer goed van pas!
En wie is er altijd blij wanneer we thuiskomen? Natuurlijk onze Tessa en even later strijkt ook Suze met haar zachte staart langs onze benen.[/
Daar komt de reiziger... de Canadees... voor de tiende keer.
Nee wij geloven in de Bijbel, hoorden we een moeder haar kinderen uitleggen in het Ecodrome. En Adam was met Eva getrouwd. We hadden net een reis door de tijd gemaakt in een karretje die je door alle tijden heen loodste mèt het geluid en de levensechte beelden van dinosaurussen en leeuwen, mammoeten en ontelbare andere dieren er bij. Nee de evolutie theorie die er van uit gaat dat alle leven door de tijd heen ontstaan is gaat er niet bij iedereen in. We hadden nog een paar railrunners bij onze 60+ kaart van de NS en Robin en Eva gingen gratis op onze vrije reisdag met ons mee naar Zwolle om nog eens het Ecodrome te bekijken. De treinreis eerste klas was al een belevenis in zon afgesloten coupé op de pluche stoelen. In Zwolle was er geen bus te bekennen vanwege de staking en het ritje in een echte taxi was helemaal het einde! Het begon allemaal in de ijstijd. Er was een knots van een wolharige mammoet en nog veel meer andere dieren te zien en te horen die toen konden overleven. Het geluid hierbij was voor kleintjes wel wat angstaanjagend. Eén moeder moest wel heel erg haar best doen om haar dochtertje mee naar binnen te krijgen. Uiteindelijk lukte het met haar vingertjes in de oortjes. Eva zat al gauw in een Lappentent en Robin zocht met zon computerplaat alle vogels op die bij een bepaald nummer hoorden. Tja en dan de doolhof. Wims advies om altijd maar rechts te houden bleek te helpen. We hebben gekanood in zon Canadese kano. De kinderen peddelden er lustig op los . hadden ze vaker gedaan. Verder de Jungle, de otters,de slangen en de spinnen. We besloten de middag met een Plate Ecodrome in het restaurant. Eenmaal thuis bleken die twee niet te moe om nog even zich uit te leven op de trampoline. Maar toen we bij Judith met een lekker kopje koffie wat bij zaten te komen was het op de bank waar Robin zich had geïnstalleerd toch al gauw verdacht stil.
Over Oranje, een voorstopper, een linkspoot en..... Rick
Nog één nachtje slapen en Rick is weer terug uit Canada. Hij treft het .of niet natuurlijk, want we rijden in één streep door naar huis. De voetbalwedstrijd NederlandRusland is op de buis. Als Nederlander mag je dat toch niet missen. Het kan de laatste wedstrijd zijn als ze verliezen in deze kwartfinale en dan kan alle oranje in de vuilnisbak. Maar ik reken op winst natuurlijk. Ik ben wel geen voetbalfan, maar ze spelen geweldig. Wanneer Gerhard en Mark moesten voetballen of zoals nu Robin . Ja dan vind ik voetbal leuk. We hebben heel zaterdagen op het voetbalveld doorgebracht. Wim heeft me wel eens tegen moeten houden als ik het veld op wou omdat zon knul Mark op zn hakken zat te trappen. Zomaar om te pesten. Of ik deed gewoon mn handen voor de ogen wanneer Gerhard zn been uitstak om een bal te stoppen. Die heeft heel wat blauwe plekken opgelopen. En dan heb ik het nog niet over de beenbreuk die hij vlak voor zn trouwdag opliep en hij tot pechvogel van het jaar werd uitgeroepen. Hij was dan ook voorstopper zoals dat heet. Mark zat meer in de voorhoede en tilde altijd net op tijd zn benen op. Die wist weer goede voorzetten te geven als linksvoor. Hij is een linkspoot. Zegt dat jullie wat? Het allerliefst schoot hij ze er natuurlijk zelf in. Maar de tijden van DZOH1 of Beilen 1 of SVBO1 of zelfs Emmen1 zijn voorbij. De volgende generatie is aan de beurt. Robin voetbalt omdat hij een teamsport leuk vindt. Gerhard is hun trainer/coach en doet dat met overgave. Het mooiste vind ik altijd wanneer ze aan het eind allemaal een keer op het doel mogen schieten en elkaar daarna de hand schudden. Nou Rick wij houden het bij kijken. Maar wel juichen bij de doelpunten hè! Heb je al wel een oranje pet? Eva heeft Mark beloofd dat ze morgenavond wanneer ze in Breda is net zo hard zal juichen bij een doelpunt als in Sleen.
Deze prent stond vanmorgen bij ons in de krant--Dagblad van het Noorden
Een deel van de buurtschap Linde hoorde bij het Kasteel De Kieftskamp en daar woonden vroeger de baron en barones van de Wall Bake. De boerderijen die bij De Kieftskamp horen zijn te herkennen aan hun rood/wit/groene luiken. De baron hield niet van vreemden op zijn terrein. Hoe minder mensen hoe liever het hem was.
Maar het eerste stuk van de Lieferinkweg vanaf de Lindeseweg is er in de 40-er jaren zo slecht aan toe dat er onder de aanwonenden en belanghebbenden een inzameling wordt gehouden om dat stuk van een harde ondergrond te voorzien. Zo komt pa bij de baron aan de deur en vraagt beleefd om een bijdrage. Hij heeft er toch ook belang bij! Maar pa wordt boos en hooghartig door de baron met zijn hoge hese stemmetje weggestuurd. Hij zei zelf:Ik bun as een hond weg ejag.
Niet lang daarna rijdt pa op zijn fiets op het fietspad naast die blubberboel, het enige stukje dat te berijden is. Maar daar komt hij de baron tegen op zijn paard. Het paard met zn vier mooie witte beentjes loopt ook op het fietspad. Ze komen elkaar halverwege tegen. Dan zegt pa en ik hoor het hem zeggen:Daor heur ij met oew peerdjen, en wijst op de blubber. Zonder iets te zeggen stapt de baron met zn paardde modderpoel in. Het wit van de paardebeentjes is snel niet meer te zien.
De volgende dag komt de baron persoonlijk bij pa aan de deur en overhandigt hem 100.
Hier zitten ze nog bij Johan op de tractor-- 1972-- Rick en Mark
Vanmiddag hebben we tompoezen gemaakt, Robin en ik. Je weet wel zon kant en klaar pak met stukjes bladerdeeg en meel dat je moet mengen met melk om zon lekker dik roompuddingpapje te krijgen. Ja, daar had Robin echt zin in. Hij had al flink gras gemaaid. Het ziet er weer helemaal pico bello uit rond het huis. Robin maakte de vulling en ik probeerde het glazuur zacht te krijgen in een kopje heet water. Ondertussen vertelde ik natuurlijk dat papa Gerhard vroeger ook zon ster was in het maken van tompoezen. Samen met vriendje Ipe maakten ze eens deze lekkernij terwijl wij al aan de koffie zaten. Even later komen ze met het lekkers . hele platte tompoesjes zonder veel gele room. Tja als je twee van die lekkerbekken zo iets laat klaar maken moet er veel afgelikt worden natuurlijk de garde en de lepel en het schaaltje. Ik denk dat Eva dit ook wel leuk zal vinden, vond Robin al smikkelend. Doen we dat volgende week toch nog een keer. Binnenkort gaat hij ook nog weer mee naar Johan en Joke op camping De Boomgaard. Wanneer hij vakantie heeft moet Judith nog een week doorwerken en Gerhard helemaal Komt goed uit. Weet je wel dat Gerhard daar vaak logeerde toen Johan en Joke pas getrouwd waren? s Avonds werden er vaak frikadellen in de pan gegooid 10 stuks. Twee voor Joke, vier voor Johan en vier voor Gerhard. Ja die Gerhard weet ook wat lekker is. Met een verjaardag draaide hij zn hand er niet voor om frikadelletje speciaal te maken voor de hele familie. Tja die tijd is geweest Toen kon hij nog door een lampenglas.
Toen Rick 3 jaar geleden terug kwam van z'n vakantie in Canada hadden we met z'n allen z'n kamer verbouwd en drinken hier met hem op z'n nieuwe huis.
Kom over een jaar maar weer terug, zei vanmorgen de cardioloog tegen Wim. Hij heeft alle controles weer gehad, zowel van de pacemaker, als ook een hartfilmpje, een echo en een gesprek met dokter Engbers. Toen hij vroeg naar verdere medicijnen vertelde Wim over zn peesontsteking in de schouders. Veel bewegen, was het advies of zoals Muilwijk onze huisarts altijd zegt: Rust Roest. Wij dus op de fiets naar het dorp ----naar de tandarts. Oei! Ik had het nog niet willen zeggen zo pijnlijk . Ik krijg nou ja krijg - ..een bovengebit. Je weet wel die je ouders vroeger in zon kommetje water naast het bed hadden staan. Het is niet anders. Nadat ik op mn kleine kiezengebitje was gaan staan - lach niet- kon die niet meer goed gebogen worden. En de ene hoektand is ontstoken en moet er uit .. Dat is het einde. Ik kan het nog net uitzingen tot na ons Antwerps avontuur eind juni, maar . De eerste dagen na 14 juli hoef ik even niemand te zien. Dan kruip ik een paar dagen in mijn hol. Maar tandarts Prakken heeft aan de hand van mijn gebitsfoto laten zien dat het verwijderen hu .- geen probleem zal opleveren. ----de Bibliotheek. Alles is geautomatiseerd. Na een jaar heb ik het allemaal door hoe het werkt met het scannen, betalen van boetes, inleveren en lenen. We hebben boeken over Engeland, een dvd over Denemarken en een boekje over de Benelux gehaald. Je ziet dat we nog niet goed weten wat het gaat worden in augustus als onze oppas er is. ----Naar het huis van Rick. Even controle. Nou alles is daar in orde hoor Rick. De buxussen op het balcon hebben de droogte overleefd. Nu Geesje even uit de running is heeft Pa gestofzuigd. De helft van zn vakantie zit er al weer op. Zou hij al een beetje naar huis verlangen?
Ricks home is his castle
En een nieuwe keuken.
Rick voor z'n nieuwe Canada-wand met Moose en Bold Eagle
Ooooo ik zie een geest. We zien ineens Gerald lopen in de tuin bij Susan. " En dat kan toch niet. Die zit nog in Zuid Frankrijk". Wim en ik zitten net bij haar aan de koffie, want haar Bonnie komt over een paar weken logeren! De vorige keer dat ze bij ons logeerde was Scott er nog. Ach wat waren die twee het met elkaar eens. Vooral rustig aan doen. Alleen als ze een stok zag of één van de katten. Dan kwam er ineens leven in de Bonnie-brouwerij. Ze is ook al dertien en gelukkig nog goed gezond. Ze krijgt wel tabletjes voor de gewrichten. Ja Bonnie wordt in de watten gelegd en dat gaan wij straks ook doen. Wie even hiernaast en onder kijkt zal Bonnie daar ook tegen komen. We noemen haar: De lachende hond! Ja . Gerald is weer terug. Hij is een week eerder terug gekomen dan gepland. In Zuid Frankrijk was het nl slecht toen het hier steeds mooi was. Hoe zou het Dick en Anda vergaan op hun mooie stekje met uitzicht op de Middellandse Zee. Dat is daar vlakbij. Ook onderweg naar Nederland? Gerald lijkt erg tevreden over hun tuin. Binnenkort komt hij ook bij ons kijken of we zijn adviezen opgevolgd hebben. Zelf zijn we erg blij met hoe de tuin er nu uitziet. Vooral het extra stukje gazon voor het huis op de plek van de oude sering in een stukje wildernis. Het geeft meer rust. Ik ga er toch maar gauw hier en daar met de schoffel door voordat Gerald komt.
Nou ik heb me ook niet verveeld, meldt Wim als ik s avonds in de stoel plof.. Buurman Jans kwam s morgens al op tijd om Amber en Sara te bekappen. Amber was de gemakkelijkste. Die wordt ook verzorgd door Eva. Sara wil wel geborsteld maar krijg je niet aan het lopen. Jans is nogal direct. Hij zegt:Pootjeen grijpt de pony bij de poot. Wim houdt haar verder in bedwang. Maar bij Sara was het even anders. Die vocht er tegen en Wim zit nu met een door het touw verbrande plek op zn arm. Tja die Shetlanders hè! Sara is een dochter van Kitty die bij Jans en Geesje loopt...ook niet zo'n makke. "'t Is net als bij Saddam Hoessein", zegt Jans. "De vader deugt niet en z'n zoon evenmin"! s Middags is het andere koek. Wim gaat met Gerhard en een stel 10-jarigen naar het Planetron in Dwingeloo. Robins verjaardag moet nog gevierd worden met een stel klasgenootjes. Hij heeft het geweten! Man..o..man... ,ik wist niet dat daar zoveel geluid in zat in die jongens, zegt Wim. Maar ze vinden het allemaal geweldig. Ach...hij is ook niks meer gewend. Gerhards 5e verjaardag herinner ik me nog heel goed. Dat was in december met slecht weer. Het zou een pannenkoekenfeest worden. We begonnen altijd met de taart met kaarsjes. Terwijl die kaarsjes brandden vertelde ik dan een verhaal. Het was heel gezellig tijdens het eten en drinken en uitpakken van de cadeautjes. Toen waren ze al wel heel lang stil geweest vonden ze blijkbaar. De spelletjes boeiden ze maar even en toen wilden ze alleen maar donderjagen. Ken je dat? Wim kwam precies op tijd thuis want pannenkoeken bakken èn de ploeg vermaken bleek onmogelijk. Tijdens de film in het Planetron afgelopen zaterdag zijn de boys rustig, maar in de hal later moeten ze zich gewoon ook even laten gaan. Wims oren tuiten er nog van.
Het was weer een ouderwets gezellig dagje: onze jaarlijkse Galeriedag. Ellen organiseert dat elk jaar voor haar cursisten en wij zijn daar blij mee. Ons eerste doel is Galerie Lauswolt in Olterterp bij Drachten. We krijgen een rondleiding door de eigenaar. Hij vertelt dat er tegenwoordig meer vraag naar figuratief werk is dan vroeger en dat hij straks met een aantal schilderijen naar een grote galeriedag gaat in Utrecht. Dat kost hem wel 25000. Hij neemt o.a. ook een Helmantel mee. We zien hier heel uiteenlopend werk van o.a. Yaffa Wainer, Doet Boersma en Gerriet Postma. Deze laatste heeft zichzelf ontwikkeld tot een wereldberoemde abstracte schilder. In een film laat hij zien hoe hij werkt. Dan gaan we richting Heerenveen naar het Landgoed Zofier. Hier is een galerie in een oude origineel gehouden boerderij en er is een beeldentuin. We zitten een tijd ook lekker in het zonnetje. Ook de beelden tuin La Lanka in Wijnje is de moeite waard. Er zijn hier meer komische beelden. Meer lachen dus! We gaan lekker even Drachten in voor we ons op het terras neerlaten van het voormalig gemeentehuis van Drachten. Sam doet nog een poging de hele groep bij elkaar te laten zitten, maar de stoere Fries wil zn extra stoel niet afgeven. Nu heet het het Smelnehûs waar je inderdaad lekker kunt eten. Het wordt een bijzonder gezellige afsluiting. We zijn pas tegen 11 uur weer bij onze eigen galerie Helderrood.
Interesse in dierenportretten? Neem een kijkje op www.hettysite.nl
Als ik het goed heb begrepen heeft de Canadese familie ook de live uitzending van de wedstrijd Nederland - Frankrijk gezien. Die zaten 's middags al voor de buis, want het is daar 8 uur vroeger. Wijzelf zaten bij Mark en Jennifer. Onderweg zagen we de versierde straten en huizen en partytenten. Eva en Mark waren geheel in stijl zoals het hoort, beiden met oranje pet. Bij ieder doelpunt rende Eva met oranje wuppiespet met Queeny naar buiten om een rondedansje te maken. Hun buurmeisje deed hetzelfde geheel in oranje gehuld en met een oranje paraplu. Het was me wat. Bij elk doelpunt was het vreugde gebrul niet van de lucht. Zelfs bij het tegendoelpunt rende Eva naar buiten. Wij roepen van: "Nee... Eva dit is de andere partij". Maar ik deed nou gewoon m'n beide duimen naar beneden hoor"! Ik moest even weer aan Ger denken. Ooit - zo'n 20 jaar geleden- fietste buurman Ger in zijn enthousiasme als een gek de Rietlanden rond in een oranje bloes van z'n dochter, een oranje emmer op z'n hoofd en een knal oranje plumeau in z'n hand. Ik kan er niks aan doen... ik vind het geweldig als ze winnen.... maar....... ik kan me er niet over opwinden. Saai hè? Misschien moet ik maar een glaasje wijn proberen tijdens de wedstrijd.
Waar is die zwarte hoge hoed, vroeg ik vanmorgen aan onze schoorsteenveger. Kor Fidder komt trouw ieder jaar om onze schoorsteen na te kijken en te vegen, want een houtkachel èn een rieten dak .! Dan moet je dubbel voorzichtig zijn. Hij is geheel in t zwart gekleed zoals je van een schoorsteenveger verwacht. Alleen heb ik van die fantasieën van zon mooie zwarte hoge hoed. Nou . Weet je wat hij als antwoord gaf? Dan zou het alleen maar duurder worden! Ha! Een paar jaar geleden kwam onze oude schoorsteenveger Kemperman nog, maar die is nu aan zn pensioen toe. Nee . Kor Fidder is een waardig opvolger. Hij werkt nauwkeurig, zuigt alle stofjes op, en vraagt niet te veel. Bovendien geeft hij goed advies. Dit jaar hadden we van alle soorten hout gestookt, waarschijnlijk niet droog genoeg. En dat kon hij zien. Hij had wel even tijd om koffie met ons mee te drinken. Jullie wonen op net zon mooie plek als je zoon in Sleen, merkte hij op. Laten we hopen dat de gemeente de verdubbeling van de weg naast ons aan de overkant plant. We hebben dat in elk geval al voorgesteld. Het zou jammer zijn als dit plekje zou verdwijnen. Dan zwaaien we hem uit tot volgend jaar en hij wil met zn mooie auto wel even voor me poseren. Toch vind ik dat zon hoed hem best zou staan!.... Niet?
Zoals je ziet: op www.korfidder.nl is alle informatie over: schoorstenen, schoorsteenbranden, open haarden, stoken enz. te vinden.
dec. 2007 De afgelopen 7 weken hebben we in Nw Zeeland 2 kerken bezocht, alleen om te bekijken en de sfeer te proeven.The Church of the Good Shepherd bij Lake Tekapo maakte de meeste indruk...helemaal puur en stil. Bovendien keek je vanuit de kerkbanken zo naar buiten over het meer... zo prachtig! In Christchurch bezochten we de Cathedral. Daar stond een levensgrote kerstboom met heel veel pakjes eronder voor het misdeelde kind. En er was minder rust met dat plein met al die mensen ervoor. Een paar van onze groep zagen daar een grootvader met kleinkind een pakje brengen en zo hun bijdrage leveren aan het "omzien naar elkaar". Nu zijn we in 3 dagen 3 x naar een kerkdienst geweest. Ik moet zeggen dat er in de Voorhof veel creatieve mensen aan het werk zijn geweest om Jesaja t/m De geboorte van Christus een gezicht te geven. Jan de Korte gaf ons mee dat je je "kerstmomenten" moet gebruiken. Hij gaf als voorbeeld het moment in de film The Queen, waarin Elisabeth een bosje hyacinthen aangereikt krijgt door een meisje, wanneer ze de bloemen met briefjes -ook minder vleiende- bekijkt bij het hek van het paleis na de onverwacht overlijden van Diana. Ook in de Leeuwerik in de Rietlanden werd het visuele aspect niet vergeten. In schilderijen werd uitgebeeld hoe de schilders(essen) kerst beleven. Er zat zelfs een spiegeltje in de liturgie geplakt. De dominee zelf had volgens mij z'n kaptafel gesloopt en het bovenstuk met spiegel eerst verdekt opgesteld om op het juiste moment te laten zien dat de spiegel een schoonmaakbeurt nodig had en ging die eigenhandig te lijf met Glassex en een doek. Het ging hem niet erg handig af en kreeg de opmerking:"U kunt beter dominee blijven!" De bedoeling was dat de spiegel van je ziel ook regelmatig schoongemaakt moet worden en van o.a. vooroordelen ontdaan.
Op het plein voor de Cathedral in Christchurch
Het uitzicht over het Lake Tekapo vanuit de Church of the good Shepherd.
26-12 '07 Robin heeft me het familiespel Levensweg geleerd. Heel geduldig legde hij me stap voor stap uit hoe het werkt. Het is de tijd van de spelletjes zo in deze tijd van het jaar. Het was me opgevallen dat Eva gegroeid was in onze vakantie, maar toen ik de lange benen zag van Robin is hij ook langer geworden. En wat was het gezellig om hem een paar dagen voor onszelf te hebben! Vandaag was het Family Day in de Achterhoek. Ben en Johans verjaardag deden we op één dag! Sascha, de kleindochter van Ben en Diny was ook al 1 jaar geworden. Met schitterende ogen vertelde Diny over de vorderingen van Sascha.... Ja inderdaad... alle oma's zijn hetzelfde wanneer ze het over de kleinkinderen hebben. En... we vertelden natuurlijk uitgebreid over onze belevenissen in Nieuw Zeeland, de reis van ons leven! Volgens Ben kun je net zo goed een grandioze vakantie in Rundumhausen, Frankrijk of Brabant hebben. Daar heeft hij helemaal gelijk in, maar deze reis was toch een topper eerste klas! Bij Johan en Joke hebben we de nieuwe recreatieruimte in wording bekeken. Dat wordt een gezellige boel op hun nieuwe Vekabo- boerderijcamping straks ...aanrechtblokje, magnetron, televisie, internet. Mooi! Met de versgebakken nieuwjaarsrolletjes van Diny in de tas gaan we weer op huis aan, want....... Boer zoekt Vrouw, je weet wel...mijn favoriete programma, komt op de tv!! Ach wat mis ik Boer zoekt Vrouw: Gerko! Jammer! Maar wie weet...vindt hij tussen zijn brieven zelf precies de goeie!
Ze zit mee te fluiten wanneer we de huiskamer in het zorgcentrum in gaan om moeder van der Kolk op te halen. Er staat mooie muziek op. De meesten zitten wat te dutten, maar moeder fluit... Ja de familie is muzikaal en dat zullen ze waarschijnlijk van de "de Bruintjes" hebben geërfd. Alle 4 jongens van der Kolk zingen of spelen bij koren. Piet speelde zelfs jarenlang in een Brass Band en geeft, nu ze in Frankrijk wonen, zelfs nog les. Wanneer moeder zich wat verveelt ..fluit ze.Toen we aan 't eind van de middag afscheid namen zong ze nog even: Houd er de moed maar In! Bij onze eigen jongens is dat wat afgezakt, maar dat zal wel aan mijn genen liggen. Ze houden wel van muziek, Rick zelfs hééél veel, maar ze houden het op downloaden of naar een concert gaan. Mijn vader Hendrik Jan was muzikaal en dat hele Egginksgezin met z'n 10 kinderen zong bij het orgel. Toen ik 8 jaar was moest ik ook maar op orgelles, want het orgel van Hendrik Jan stond er immers nog. Ik was de oudste en leek op hem.....zeiden ze. Iedere week ging ik dus naar het dorp om samen met Willy ten Broeke orgelles bij haar thuis te krijgen. Ik kan er kort over zijn: het was geen succes! Dhr Vente kwam er speciaal voor uit Zutphen en toen na een paar jaar aanmodderen mama door had dat het met mij niks werd heeft Diny mij daar vervangen. Dat ging heel wat beter. Diny heeft vaak met Kerst geoefend met de 4 buurvrouwen: mama, tante Jantje Lettink, tante Toos Momberg en tante Aaltje Breukink. Die vormden met z'n vieren een uniek kwartet bij het kerstfeest van de Vrouwenvereniging van Linde. Nu zingt Diny met Ben in een koor in Eefde en zijn beiden helemaal gek op opera. Maar ik??? Ik zing graag, maar niet verplicht. Ik luister met plezier naar cabaret , Ede Staal en andere luisterliedjes, soms naar countrymuziek of gospels. Het ligt een beetje aan m'n stemming. Gisteravond was er een ode aan Robert Long op de tv: A la Longue en dat ontroerde me!
21-12 '07 Dit was ons uitzicht vanmorgen. Winter in Emmen! We gaan onze pony's ophalen bij buurman Jans. We knopen de ponykar achter de auto en zetten hem zo bij Jans en Geesje op het erf dat de beide jongedames er zo in kunnen. Met Sara is er geen enkel probleem. Die voer je een stukje brood en je pakt het halter, je klikt het touw er aan en dan even vastzetten! Maar Amber is een ander typje. Die houdt het voor gezien. Wim grijpt één keer mis ...ja en dan is het gebeurd. Ze herinnert zich vast nog dat ze door de wei gesleept is nadat ze uitgebroken waren. Geesje moet er aan te pas komen met een emmertje haver...en verdraaid... die krijgt het voor elkaar. De kar in is geen probleem en bij ons er weer uit is dan een fluitje van een cent. Nu lopen ze tevreden aan het hooi te knabbelen en even later rennen ze samen de wei weer door of ze nooit weggeweest zijn. Die Jans is me anders een mooie. Wim vraagt wat hij hebben moet voor bijna 7 weken zorg voor 2 pony's. "Per week 20 euro is toch niet te veel?.... 120 euro dan!" Wim moet even pinnen. "Ik breng het je vanmiddag nog", zegt die. Wanneer Wim een paar uur later komt afrekenen zegt Jans: "Geintje!... Ik wil er geen geld voor hebben. Doe maar een fles Coebergh!...." Volgende week komen ze een avondje buurten! Een goede buur is..........nooit weg!
Ze moesten wel lachen, Mark en Jennifer, toen we uit de trein stapten. Wim had z'n overhemd gewoon open staan en een dun zomerjasje had hij nog over z'n arm. Koud ...ach dat viel wel mee. We hadden de hitte van Singapore nog in ons lijf! Nu is het héél anders en lopen we met dikke truien aan èn een sjaal om. Verder is het wel wennen. Ja het is fijn om weer thuis te zijn, maar ik kan nog niet op gang komen. Er is hier nog niets kerstigs te bekennen in huis, maar dat gaat vandaag veranderen. Vanmorgen werden we wakker en daar was dat mooie winterse sfeertje. Ik weet niet of dat in het hele land zo is, maar hier is ons uitzicht prachtig met al die witte rijp aan de bomen. En ik verheug me op morgenavond. "Boer zoekt Vrouw" komt op de tv. En ik weet nog niet eens hoe het onze Gerko vergaan is. Rick zou het vorige week opnemen, maar die zat toen in Hattem. Hij had daar de primeur voor de Emmense familie om te gaan kraamschudden bij pasgeboren nichtje Floor.
Partir ...c'est mourir un peu. Eindelijk zijn we dan aan het eind van een schitterende vakantie gekomen. Tot onze verrassing staan Frans en Rietje ons op te wachten.Ze moesten een paar dagen eerder naar huis omdat een goede vriend overleden was. Maar nu zijn ze er toch om afscheid te nemen en ons een goede kerst te wensen! Daarna verzamelen we ons in Aankomsthal 3. Zo raar... dat je naar huis gaat en elkaar waarschijnlijk toch niet vaak meer zult tegenkomen. Het afscheid is hartverwarmend. In april zal er een reünie zijn en dat maakt het gemakkelijk. Gerard van Nunen van de ANWB staat er glimlachend naar te kijken. "Ik zie dat jullie het heel leuk gehad hebben", zegt hij. Dit zie ik lang niet altijd. Vaak willen de mensen zo snel mogelijk naar huis! Dan gaan we richting trein met Ben en Riet èn een enorme hoeveelheid bagage. We zullen tot Zwolle samen reizen. Onze trein vertrekt om kwart over acht. Handig wanneer je een kortingskaart hebt. De trein blijkt eerst nogal vol in de eerste klas, maar na de volgende halte zitten we dan toch samen in één coupé met alle bagage om en boven ons uitgestald. Vlak voor Amersfoort komt de conducteur. Die schiet in de lach wanneer hij ons midden tussen die verzameling koffers en tassen ziet zitten. "Ik kan zien dat jullie op vakantie geweest zijn", zegt hij. We geven de kaartjes en Wim gaat op zoek naar de kortingskaart. "Dat heeft geen zin", zegt hij dan. "Jullie zijn te vroeg, het is nog geen 9 uur!" Ik schrik ervan en denk aan Niesje die een dikke boete kreeg toen die een keer 5 minuten te vroeg vertrokken was. Maar deze conducteur ziet onze verbouwereerde gezichten en zegt: "Ik zal jullie vakantie niet bederven. Maar doe het niet weer!" Ik kan hem wel zoenen! Dan is het zover. Ook afscheid van Ben en Riet, maar met de afspraak dat die tenminste in januari al komen bijpraten
Frans en Lya van Dongen, ons fantastisch reisleiders-echtpaar
Nu mag het dan. Iedereen is er aan toe. Het was geweldig, het was adembenemend mooi, maar nu naar huis. De bus met vriend Mike geeft ons nog een rondrit door de stad in Kerstsfeer. Dat maak je niet vaak mee....zo mooi! We proberen foto's te maken maar doordat het avond is lukt dat niet erg vanuit een rijdende bus. Dan zijn we op het vliegveld ...inchecken ...douane ...controle..en dan is het zover. De vlucht van 12,5 uur naar Amsterdam kan beginnen. In tegenstelling tot de vlucht van Christchurch naar Singapore hebben we nu weinig last van turbulentie. We worden door de mooie stewardessen en stewards in de watten gelegd, slapen, eten, lezen, videootje enz. Wim slaapt onder z'n dekentje. Dick( ja die...) komt langs en stopt hem nog eens lekker in. "Zo doen ze dat straks ook in het bejaardentehuis", zegt hij. Het is net of deze vlucht sneller gaat...of zou het komen omdat je naar huis gaat?
Ik heb van m'n leven nog niet zo'n luxe ontbijt gehad. Warm, koud, ham and eggs, alle broodjes die je maar verzinnen kunt, net als alle soorten vruchten en yoghurt en ijs. Maar je kunt maar één ontbijtje op. Om half 11 leveren we onze bagage in op de kamer van Fred en Janny. Die blijft de hele dag nog beschikbaar en.... we gaan op pad. We nemen zo'n hop on hop off bus en bezoeken tempels en shopjes klein èn groot. Overal stappen we even uit. Orchard Street is helemaal in Kerstsfeer net als heel Singapore. Maar wat is het warm. We vluchten overal maar naar binnen waar airco is. Nee dit is niet mijn stad! Wat een mensen overal. Little India moeten we toch even zien. Het is een soort markt, maar dan overdekt en heel gezellig, maar het is niet uit te houden van de hitte. Het modernere winkelcentrum ernaast staat half leeg. Dat willen de mensen blijkbaar toch niet. We besluiten vlakbij ons hotel een eettentje op te zoeken....een eettentje??? Het zijn er wel 20 bij elkaar. Ben is helemaal in de wolken dat we een compleet maal krijgen voor 4 euro. De mannen bestellen gelijk een tweede en Riet en ik een hele grote portie fruit! Voldaan komen we terug bij ons hotel. Bij Fred en Janny komen we weer bij en knappen ons wat op. Nu zijn we dan echt aan het eind van de reis!
De Hindoetempel
Bij de melkmeisjes ontmoeten we Jan en Greet en Bart en Annemiek. Natuurlijk moeten onze boys ook even op de gevoelige plaat
Chinatown
De kerstboom in een winkelcentrum in Orchard Street
Afscheid van Nieuw Zeeland, maar vriend Mike wacht ons op in Singapore.
Nu zijn we dan in regenachtig Singapore na een vlucht met nogal wat turbulentie. Niks voor mij, maar ik denk aan Andas adviezen; Niet bij het raam, lezen of gezellig met iemand kletsen. Zelf denk ik er nog maar bij: net doen of je in een bus zit, maar dat is met turbulentie niet aan de orde. Het lijkt wel het gebonk van die snelle boot naar de walvissen! Onze vriend Mike staat ons weer op te wachten op het vliegveld en brengt ons met de bus naar ons hotel. De grapjas vertelt dat hij ons naar Het Conrad Centennial Hotel zal brengen, een beetje vies hotel echt smerig. Dat geloof je natuurlijk niet, maar dat het zon luxe hotel zou zijn hadden we niet verwacht. Lange witte badjassen hangen klaar in de luxe badkamer, drie luxe stoelen, een groooot bed. Ik geloof dat het wel 40 verdiepingen heeft. Lang genieten we er wel niet van. Na het ontbijt morgenvroeg moeten we om half 11 van de kamer af en hebben we een dag voor onszelf in Singapore. Die avond gaan we nog wel even de Fountain of Wealth bewonderen. Water betekent hier geld. Prachtig!
Op het vliegveld van Christchurch is alles al in Kerst sfeer. Even nog een fofo samen met Riet.
In Singapore in het hotel was het ook één en al kerst. Dit was de enorme berenkerstboom. Let maar eens op de man er achter!
Wat een geweldige hulp hier in bloggenland. Ik snapte maar niet waarom mijn middenstuk met tekst veel te breed was. Ik mailde toen naar André. Ik had nl zijn blog ontdekt en gezien dat hij wel hééél veel ervaring heeft met alles wat met websites en pc's te maken heeft. Hij bekeek mijn blog even en had gelijk door dat de foto's die ik er op zette veel te groot waren. Ik heb ze verkleind en.... het probleem is verleden tijd. Met dank aan André oftewel Waasland informeert. Ook dhr Swakke van het seniorennet reageerde met dezelfde oplossing. Ook daarvoor dank!
Wie.. oo...wie weet hoe ik dit brede beeld weer smaller krijg???
De laatste dag in Christchurch was wat dubbel: poetsen, inpakken en nog genieten van de warme dag. Die avond hebben we onze afscheidsavond. Er was al heel geheimzinnig over gedaan, maar 's middags konden de mannen zich niet meer inhouden en zongen onder de douche het hele repertoire zowat. Maar wat geeft het. Het was een geweldige avond. Greet praatte de avond aan elkaar. Martien deed het woord namens ons en dat deed hij met verve, vooral toen hij de kreten van de vrouwen tijdens de eerste dagen in de campers memoreerde, omdat die het allemaal zo eng vonden. En dat terwijl Frans ons gemakkelijke rustige wegen in Nw Zeeland had beloofd. Annemiek had voor onze beide echtparen begeleiders een quiz in elkaar gezet en wij mochten helpen! Het werd een gelijke stand en beide stellen kregen, heel toepasselijk, een sleutelhanger met een kiwi er aan. Het mannenkoor deed het goed. Ben, Wim Dick en Joop zetten hun beste beentje voor en zongen als lijsters. Martien begeleidde ze met z'n mondorgel. Bij het afscheidslied over Nw Zeeland werd het zelfs nog wat emotioneel. Met ons ingezamelde papiergeld hadden Betsy en Ans een paar prachtige boeketten gemaakt. Aan het eind kwam Frans zelf aan de beurt. Hij had blijkbaar ook met ons een bijzondere vakantie beleefd. We kregen van onze trouwe begeleiders een ècht Nw Zeelands fotoboek als aandenken! Tot slot deed Piet een oproep voor een reunie bij hem thuis in Ridderkerk. Wij zijn heeel benieuwd!
Het Mannenkoor deed het goed!
Een Kiwi als sleutelhanger als aandenken. Lya en Jannie onze gastvrouwen deze reis kregen een boeket van kunstig gemaakte bloemen van Nieuw Zeelandse dollars. Betsy en Ans hadden dat gemaakt. Knap! Raar hoor zo'n laatste avond. Maar.... er komt dus een reünie!
Jammer dat Frans en Rietje vandaag moesten vertrekken, terug naar Nederland. Een goede vriend is overleden. Het is niet anders. Het Happy Hour vandaag is heel bijzonder. Het is de laatste keer en alle restjes moeten opgemaakt. Lya, Janny, Riet, Adrienne en Annemiek maken er een gezellige hapjestafel van. Verder worden er pannenkoeken gebakken. Ook Henk mengt zich in de strijd en bakt er lustig op los. Adrienne bedient de stroop en tekent je naam hiermee op de pannenkoek. De camperopstapjes die we gekocht hebben aan het begin van de zwerftocht kunnen we weer verpatsen aan United Campervan. Ja die Frans en Fred krijgen heel wat voor elkaar! Nog één dag hier en dan.... Morgen hebben we onze afscheidsavond. Singapore lokt nog wel, maar dan ben je toch al op weg naar huis...
Onze fantastische reisleider Frans neemt even het woord.
Help..... Wie kan me uitleggen hoe ik dit blog weer in goede verhouding krijg.... Help!
Dit zal een dagje Christchurch worden. Met Ben en Riet stappen we op de bus naar het centrum. Ik wil nu Art zien. En er is Art en zijn ook ook Crafts. Er is alles wat leuk is op zon vrije dag. Het Art Centre heeft veel te bieden. Met Riet struin ik lekker rond: wol, schelpen, hout, schilderijen, kleding. Bij de kathedraal is een band liederen aan het spelen, poppenkast en ook daar is een kunstmarkt. Binnen staat een kerstboom met de wereld aan pakjes eronder. Die zijn deze morgen gebracht door de mensen voor de misdeelde kinderen. Wat ook belangrijk is, is het weer dat weer helemaal de ouwe is stralend dus. Tot verrassing van Riet koopt Ben zich een hoed een leren hoed. Ja wichter, opa Ben ziet er heel mooi mee uit! Na het mailtje uit Raalte beginnen ze volgens mij ook wel een beetje naar huis te verlangen. We nemen nog even een fish and chips en eten die op een bankje op het plein op. De meeuwen hebben door dat er misschien wat te halen valt en fladderen agressief op ons af. De herinnering aan The Birds van Alfred Hitchkock doet me in de benen vliegen naar een andere plek. Een half uur later mis ik mn fototasje met batterijen en chips! Laat die nu door een eerlijke vindster bij het politiebureautje op het plein afgegeven zijn. Soms moet je ook wel mazzel hebben!
--Veel arts en crafts --onze beide mannen Ben en Wim wachten trouw als Riet en ik weer wat ontdekt hebben --Dick als bedelaar -- Deze Schot had veel bekijks --en natuurlijk zo'n standbeeld --de kathedraal
Om precies 9 uur staat de bus voor en begint onze dag met een busrit van 160 km naar Kaikoura. Daar hebben we even tijd om wat te eten en rond te kijken. Dan gaat het gebeuren. Dick en Anda zijn hier 2 jaar terug ook al geweest. Dick mee op de boot en Anda bleef waarschijnlijk even shoppen en theedrinken. Toen we aan boord zaten en wegvoeren was dat ook wel even schrikken, want de zee was behoorlijk ruw. Wat een gebonk net een hoge schommel met schokken. De organisatie was perfect en er werden zelfs aanwijzingen gegeven hoe met misselijkheid om te gaan. Er werd om ons heen behoorlijk gekotst, maar ik geloof niemand van onze groep. Degene die daar bang voor waren, waren al in Christchurch gebleven. De vrouwelijke kapitein en haar mensen vonden een stuk of 3 walvissen en we zagen ze spuiten, zwemmen en weer duiken. De belangrijke foto ven de staart van de walvis bij zon duik is maar bij een paar gelukt. Ik weet in elk geval bij Bart en Annemiek en Henk en Aagje. Wij hebben alleen wat minder spectaculaire, maar de beelden staan op onze persoonlijke memorystick, zullen we maar zeggen. Het was een eenmalige belevenis, maar ik weet niet of ik het ooit weer ga doen met zulk weer, want Riet en ik waren toch behoorlijk misselijk. Terug op weg naar Christchurch besef ik dat dit ons laatste ritje door dit prachtige land is, want de komende dagen staan in het teken van de stad Christchurch, afscheidsavond, schoonmaken en inpakken! Maar eerst krijgen we nog een buffet aangeboden door de ANWB en nemen we het er nog maar even van! Het buffet is heerlijk. We zijn hier regelmatig mee verwend. Dat wordt straks nog afzien!
De laatste foto met de staart is van Marijke-- eerlijk is eerlijk!
In Tips voor Trips wordt het Antarctisch Centrum nog aanbevolen en omdat we toch zoveel mogelijk uit deze reis willen halen gaan we dit ook nog bezoeken. Het is een mooie aanvulling op wat we op Zuidpool-, pinguin- en walvisgebied tot nu toe meegemaakt hebben. Hier is oa een ruimte als Zuidpool ingericht en om de zoveel uur laten ze er een ijzige poolstorm op los. Iedereen moet dan speciale schoenen en een jack aan en dan mogen ze 10 minuten ervaren hoe de Zuidpool aanvoelt. Er is een shelter waar je even kunt schuilen. Er zijn ook een aantal kleine blauwe pinguins, het soort dat we in Oamaru aan land zagen komen. Eén had er een soort paarse slofjes aan. Gek gezicht! Wim en ik zijn het er helemaal over eens: in de vrije natuur zoals in Oamura en Dunedin is het zóveel mooier om de pinguins te zien! Er is een verhaal van de Maories over een pinguin en een albatros die ruzie had over wie de beste vleugels zou krijgen. De Tana Mahuta -god van het woud- loste het op door de albatros vleugels te geven waardoor hij het beste in de lucht kon vliegen. De pinguin kreeg de beste vleugels om pijlsnel door het water te kunnen schieten. Nu vlug naar de camping in Christchurch. Deze krijgt van ons zo 4 sterren. Het sanitair is supermodern .wasmachines, drogers , fohn enz. Alleen de plekken halen het niet bij camping De Boomgaard en ook het uitzicht is er niet. Wel wireless internet! We gaan ons voorbereiden op de grote excursie morgen naar Kaikaura, waar we walvissen gaan spotten!
Wie nu nieuwsgierig is geworden naar de Vekabo Camping van de familie Eggink moet maar eens op www.campingboomgaard.nl kijken!
Dan gaan we echt op weg. De cd Waar zijn we gebleven van Paul van Vliet staat op en we schieten steeds weer in de lach ook al horen we zijn cd al voor de zoveelste keer! Deze laatste route gaat door een veeteeltgebied veel Schotse namen. Het eerste stuk is een vrij ruw gebied met veel lupinen aan de kant en brem. Oorspronkelijk was die brem bedoeld als afscheiding, maar nu vind je het overal. De Schotten hebben die meegebracht uit Schotland hebben we ons laten vertellen. Daarna volgt een skigebied. Ook een heel stuk is vlakker en breder en zie je veel schapen, koeien (beef) en herten. Hier zien de boerderijen er ook wat welvarender uit. We zien enorme sproei-installaties, soms met een lengte van 1000 m en op wielen. Het weer is nu echt omgeslagen. Het is koud en het regent. We stoppen maar eens extra om een cappucino te scoren.
--Het regent --Een windroos met informatie op een prachtig stuk greenstone --Sheepcountry --De plaquette bij the Church of the Good Shepherd in Tekapo
Ooit werkte Wim bij de Kwaliteitsdienst in de pijpenbuigerij bij Stork Hengelo. Ze noemden het zelf de achterste titte van het varken. Wie een beetje bekend is met de varkenshouderij weet dat dat nu niet de beste plaats voor stelt. Wij stonden op de camping in Oarama ook helemaal achteraan en ik moest toch even aan de Tukkers in Twente denken. We kwamen er niets te kort, maar dit keer bij Lake Tekapo staat Frans ons met zijn zakje nummers op te wachten en trekken we het nummer van de eerste plaats met een schitterend uitzicht op het meer. Toen de zon begon onder te gaan verscheen er al helemaal een soort gouden gloed op de bergen! De volgende morgen.. Lake Tekapo is oneindig mooi! De camping ligt ook vlak boven het meer. Alleen het sanitair op de camping is ietwat gedateerd en het schoonhouden laat zeker wat te wensen over! Wim ontmoette een kwaaie medekampeerder bij de wasbakken: Sixty dollar for nothing, not even mixed water . Echt goedkoop is deze camping dus ook weer niet! Onze reis wordt vandaag de laatste met de camper: TekapoChristchurch 273 km.
Met enige tegenzin gaan we op pad. Het is hier ook zo mooi, al is het weer deze morgen wat minder. We need the rain, zegt een mevrouw die om precies 9 uur The Church of the Good Shepherd komt open doen. Maar we zijn al iets eerder gelijk met Gerrit en Loes. Er is nog een meisje aan het vegen en wanneer ze haar bezem binnen wil wegzetten, neemt Loes de kans waar en staat al op de mat. Its almost 9 oclock, zegt ze, maar wat Loes ook zegt over verder reizen .9 oclock is 9 oclock. We gaan dan eerst maar even bij het standbeeld van de bordercollie kijken. In dit gebied van sheepfarmers wordt deze schapendrijver in ere gehouden en terecht! Dan komt de mevr. met de grote sleutel en opent voor ons de deur van het piepkleine sfeervolle kerkje. Het is hier aan de oever van het Tekapo Lake gebouwd met stenen uit de omgeving ter nagedachtenis aan de eerste pioniers in dit Mackenzie District. Het heeft dat bijzondere uitzicht op het meer. Gauw maar, zegt Loes nog. Daar komt een bus met Koreanen aan. We gunnen ons toch maar even de tijd om rustig te gaan zitten. Loes ook!
--Prachtig zicht op het Tekapo Lake vanaf de camping --The old church -- uitzicht op het Lake vanuit de old church. -- standbeeld voor the boundery dog... de grote hulp voor de eerste bewoners.
Maoritekeningen, Canterbury sheep en de Claycliffs
12- 12- 07 Onze chauffeur gisteren naar de pinguins heette Ralph. Hij komt uit Rotterdam en is sinds 2006 in Nw Zeeland, samen met zn vrouw. Hij had het na 25 jaar lesgeven in het voortgezet onderwijs wel gezien in Nederland. Ze kwamen vorig jaar al reizend op de camping in Oamora terecht en zijn gebleven. Ze hebben hier een huis gekocht en werken beiden free lance. Daarnaast zijn ze een bedrijfje begonnen op gebied van golf, maar dat moet nog groeien. Nu was hij dus onze gids naar de pinguins en gaf uitgebreide uitleg over de streek. Vandaag hadden we dan die mooie route door een schitterende vallei. Er liepen hier inderdaad veel schapen, dit keer van een ander soort: Canterbury. Ze hebben in dit landschap gewoon een schutkleur. Ze zijn wat donkerder grijzer. Als je naar ze kijkt gaan ze er al vandoor, zo schuw.
Onverwacht komen we op een plek waar heel oude Maori-tekeningen bewaard zijn gebleven. Even later staan er 4 campers van ons bij. Ook bij de Aviemore en Benmore stuwdammen is het leuk om even te staan. We drinken daar samen met Ben en Riet koffie. Altijd gezellig! We beginnen nu ook al de besneeuwde toppen te zien van de Young Range en de Ben Ohau Range. We rijden bijna het bord van de Clay Cliffs voorbij. Dat zou ook de moeite waard zijn. Daar zien we Ben en Riet en anderen weer terug. Ben is zo enthousiast dat we heel nieuwsgierig worden. We worden gelukkig op tijd tegen gehouden door Henk en Aagje anders was het wel moeilijk keren geworden. Het laatste stuk klauteren wordt beloond met een smalle kloof en een geweldig uitzicht op de vallei met lupinen. Na ons middagslaapje komen we langs het Visiterscentre aan het Pukaki Lake. Opnieuw treffen we daar een hele club van ons, ook Fred en Janny die altijd de achterhoede vormen. Hun camper is helemaal bruin van het stof en Dick ( ja die) wil net bij het langslopen even ondeugend zijn. Nee, Dikkie! Och, zei Dick, ik wilde er net Fred is gek op zetten. Die twee doen niet voor elkaar onder! Het Pukaki Lake is lichtblauw van kleur. Het zou komen van stofdeeltjes van de bergen. Dick wil bij het Visitor Centre weten wat dat voor stof is, maar dat kunnen ze hem niet vertellen. Toch raar!, vindt hij. Achter het Lake zijn de Mount Cook en Mount Tasman goed te zien. Wat een land! Nu zitten we dan bij te komen en praten de dag door met Jan, Greet, en Piet en Annie. In Lake Tekapo.
Vandaag was het maar een kippeneindje- 113km- naar Oamora. We waren bijna het laatst binnen, zo vaak stopten we, vooral aan de kust bij oa Shag Point en de Boulder Rocks. Het deed Gerhard vanmorgen veel plezier, dat ik aan de telefoon kon melden dat het hier ook kan regenen.Maak er maar gauw een paar fotos van!, zei hij nog. We hebben zoveel geluk met het weer gehad. Het is nu ook allang weer droog, maar het is niet meer zo heet. Vanavond gingen we kijken hoe de kleine blauwe pinguin (30 cm) aan land komt s avonds. We hebben er 154 in groepjes aan land zien komen. Ze spoelen gewoon aan, vlug de pootjes eronder en lopen maar nou ja meer waggelen! Ze wachtten in groepjes op elkaar al schreeuwend, want aan het geluid herkennen ze hun partner! Ze zijn nl heel monogaam. Dat geluid had wel iets van een kikker weg. t Zijn net mensen , zei Dick , door Fred al liefkozend Dikkie Donder genoemd. Dat internet gebeuren is me wat. Ik leer iedere dag nog bij, wel af en toe met het zweet in mn handen van ergernis. Dan weer is er geen aansluiting voor de usb stick. Ja die hebben we ook al. Dan staat mn tekst in een Knipsel ipv gewoon in Word en kan die vreemde computer hem niet openen. Dan zoek ik de fotos ook al lastig eerst en dan zijn ze zo vaag op dat campingscherm dat ik zo gauw de goeie niet meer vinden kan. En je wilt het allemaal ook nog een beetje snel invoeren, want . Ja...tijd is geld. Morgen komen we door een brede vallei,richting Tekapo Lake( 221km). Veel schapen... werd er gezegd. Mooi!
Ja, Gerhard, hier ben je al jarig! Gefeliciteerd! Ik geloof dat het de eerste keer is dat we er niet bij zijn. Natuurlijk stonden we vanmorgen hier om7 uur al in de telefooncel! Maar denk je dat we dat ding aan de praat kregen?!! Daarom maar ge SMS-t. We hadden het idee dat jullie tegen die tijd nog wel aan het feestvieren zouden zijn. Om half 8 vertrokken we met de bus voor een dagvullende excursie stadstoer..een bezoek aan de yellow eyed penguin colony lunch rondrit door een weer nieuw landschap, rotsachtig, ruw en verlaten. Daarna met een comfortabele trein weer terug naar Dunedin. De topper was toch wel de pinguin kolonie. Je wordt er stil van wanneer je zo dicht bij ze kunt komen zomaar in de vrije natuur. We liepen ahw door overdekte loopgraven en zagen zo verschillende pinguins met jongen van heel dichtbij. Dus niet praten en niet flitsen! Vader en moeder broeden en zorgen om de beurt voor hun jongen en gaan de zee op om voedsel te halen. Later als de jongen 3 maand zijn vertrekken ze naar een andere plek wat noordelijker. Daar leren de jongen zelf vis te vangen en in het volgend broedseizoen komen ze deze kant weer op.
Tweede foto: het beeldje van Peter Pan in de Botanic Garden Foto 4 en 5 het stationsgebouw en één van de prachtige glas in loodramen. Op de één na laatste foto kun je die overdekte loopgraven bij de yellow eyed penguins goed zien. En wanneer je goed kijkt zie je een pinguin op weg vanaf de zee naar zijn nest. De laatste foto geeft een beeld van het landschap vol brem op weg met de trein naar Dunedin.
Denk ik op de pc hier de verhaaltjes en foto's in te kunnen voeren, maar onze memorystick past er niet op. Morgen beter dan maar. We hebben een mooie rit gehad vandaag, waarbij de Boulder rocks een mooie stop vormden. Ronde stenen op het strand , gevormd miljoenen jaren geleden door allerlei schelpen in de zee. Vanmorgen hebben we gelukkig Gerhard kunnen feliciteren en hebben gelijk al de aanvraag om volgende week op Robin te mogen passen kunnen honoreren. En....met plezier! Iedereen begint nu toch wel een beetje aan thuis te denken. Volgende week nog...en dan is het goed geweest. Goed...? Fantastisch zelfs!! 9 12 Ik ging met Jan mee naar Nw Zeeland omdat het er niet zo heet zou zijn! Greet loopt te puffen net als ik. Met zulk weer zit ik ook liever in de schaduw nou vooruit de beentjes in de zon. We zijn opnieuw op een Top 10 Holiday camping, nu dan in Dunedin, een van oorsprong Schotse nederzetting. De Schotse ruiten, shortbread en de naam Campbell zijn al gesignaleerd. We hebben net een glaasje op de goede aankomst gedronken met Ben Riet, Martien , Bets, Joop en Ans. Ook de sterke verhalen doen de ronde, vooral bij de mannen dan! Over wat je kan gebeuren op de Copa Cabana nou dan weet je het wel. Maar .Wim heeft heerlijk gekookt Ik mopper vast niet! Halverwege de trip van vandaag zijn we gestopt bij het Tiger Moth Restaurant waar een hele hangar en een grote werkplaats bij is. Van over de hele wereld worden oude vliegtuigen hier naar toe gebracht om gerestaureerd en gerepareerd te worden. Henk, Fred en Wim konden het niet laten en gingen de hangar in. Daar stonden de oudjes, prachtig opgeknapt, ééntje zelfs met fietsbanden Er zou net een piloot opstijgen in zon pronkstuk met een oudere dame als passagier voorin. De hele familie zwaaide en filmde haar de lucht in. De piloot haalde nog wat stunts met haar uit waaronder een looping. Ze was helemaal enthousiast..ze straalde. Ze vond het erg leuk dat we er als publiek ook bij waren en vroeg al gauw:Where are you from? Ooh, my sister in law is Dutch too, you knowen Oooh, I love that man .André Rieu. He is coming to Nw Zeeland!!!
Vandaag hebben we een lees-, shop- en relexdag! We zitten hier dichtbij een leuk winkelcentrum in Te Anau èn we hebben een vrije dag èn het is heetsorry Gerhard! De site is weer bijgewerkt èn de mail gecheckt. Leuk om te weten dat er veel met ons meegereisd wordt via de website. Gerhard heeft een gezellige mail gestuurd met fotos van het sinterklaasgebeuren. Rick meldt dat hij vakantie heeft en volgend weekend bij Ben en Niesje is om Hattem onveilig te maken. Johan en Joke vroegen of Wim hier s nachts soms ook zn hoed ophoudt. Ze zijn druk bezig om op hun Vekabo Camping een recreatieruimte in te richten. Een mogelijkheid om wireless te internetten is er ook al. En ze meldden dat de kindertjes van de peuterspeelzaal op de Keyenborg erg blij waren met hun sintcadeautje in de vorm van Ik ben Moniek! Mark heeft intusen ook al een bestelling verzorgd van beide boekjes via Evas oma Pieta! Dus . Wie voor de Kerst nog graag één of meer boekjes wil het kan nog! Morgen gaan we weer verkassen. We steken dwars door het Zuidereiland over naar Dunedin ( = Edinburgh) aan de oostkant. Soms is Willem even de hort op. Ik informeer bij onze naaste buren Greet en Jan. Ooh, Wim die was hier net nog. Hij is nu bij Ben en Riet, geloof ik . Ben je hem kwijt alweer ?? Het lijkt De Vliegende Hollander wel! Wim vindt dat buurten erg gezellig. Er wordt al druk overlegd wat we de laatste avond zullen gaan doen. Het is allemaal nog strikt geheim, maar er wordt al aan gewerkt.
Maar dan zijn we er De Milford Sound ligt in al zijn glorie voor ons. De boot vertrekt al gauw en we krijgen een lunchbuffet. Opnieuw zijn de Koreanen en Japanners ons voor. En die kunnen er wat van van vol stapelen van hun bord. Frans zorgt dat er op tijd aanvulling komt voor ons! Dan gaan we naar boven en bewonderen de fjord aan alle kanten. We zien zeehonden lekker in de zon liggen, maar pinguins of misschien toch nog een dolfijn?.... Nee dat zit er vandaag niet in. De waterval waar de kapitein vlak onder gaat liggen bezorgt een aantal een nat pak, maar verder alleen maar lachen! Om 2 uur zijn we dan weer terug en Prince Albert wacht ons met zn bus! We brengen nu eerst een zestal van ons naar het vliegveld, want die nemen de kans waar om met de helicopter over de gletsjers te vliegen, er even te landen om dan na de tunnel weer bij ons in te kunnen stappen. Voor Annemiek en Rietje was het de eerste keer en dat hebben ze geweten. Met een : Nou mensen het ga jullie goed!, neemt Annemiek afscheid. Fred gelijk erop: Mag ik straks je stukje vlees? De piloot schijnt hun een echte vuurdoop te hebben gegeven. Wat waren ze enthousiast toen ze weer landden. Frans raakte niet uitgepraat en Rietje en Adrienne zeiden: Je kunt het niet uitleggen hoe mooi het was, je moet het meegemaakt hebben! Tja voor Dick liep het wat minder af. Die werd wagenziek en mocht voorin zitten. Hij zei nog wel even zoiets van : Dan kan ik tenminste zelf sturen!, maar voor hem was er duidelijk de lol even af! Nick moet nog 2,5 uur rijden met de bus naar Queenstown, back to Monaco and sisters Caroline, Stefanie and his bankaccount!
Oooh wat een lupinen! Er gaat een zucht van bewondering door de bus ja vooral bij de vrouwen! Nick belooft op de terugweg even te stoppen. Nu stoppen we bij een plek waar normaal veel Keas zijn, die brutale papegaaien die het op je eten en cameras voorzien hebben ..zeggen ze. Ik had er allang eerder één zien vliegen, maar hier?...... geen één! Het landschap wordt steeds ruiger met bergen met sneeuwtoppen. November was hier de op één na droogste maand ooit, vertelt Nick. En oktober was de op één na natste maand. Het regent hier ong. 250 dagen van het jaar en er valt hier gemiddeld 6 tot 8 meter regen per jaar! 800 jaar geleden kwamen de Polynesiërs hier voor voedsel, greenstone en de Moa, een soort vogel. Toen waren er veel flightless birds, vogels die niet kunnen vliegen, zoals de Kiwi. Tot de Europeanen kwamen hadden ze ook geen vijanden, maar nadat eerst Abel Tasman en later James Cook Nw Zeeland ontdekt hadden en op de kaart gezet, kwamen ook de ratten, honden katten èn possems hier en zijn die vogels bijna uitgestorven. The only good possem is a dead possem, wordt hier wel gezegd. Eigenlijk is de Milford Sound een fjord, lang geleden gevormd door gletsjers. Er zijn er 14 hier en 3 er van zijn open en kun je bezoeken, waarvan de Milford Sound er één is. We zien onderweg vele watervallen o.a. de Christy Falls. Nick heeft het ook wel meegemaakt dat de weg afgesloten was door modder en stenen die naar beneden gestort waren en dan konden ze zo weer met de bus terug naar Te Anau of Queenstown. We maken zelfs nog een wandeling van een kwartier door het Chasm, een kloof in het regenwoud met allemaal watervallen. In ong. 1930 is er een verbinding dmv een lange tunnel gemaakt om de Milford Sound open te stellen voor publiek.[/
6-12-07 De rit vandaag naar Te Anau was niet lang- 173 km. We komen nu meer in een Sheep Country. Er zijn natuurlijk ook wel veel koeien, maar meer schapen dan hiervoor. Wat we ook meer gaan zien zijn Deer Farms: herten en dan van een flink soort. Toen we onderweg in een klein plaatsje de buurtsuper bezochten vroeg ik of er ook Nederlanders in deze omgeving wonen. Het gezicht van deze mevrouw betrok wat toen ze vertelde dat het juist de Nederlanders waren met zon Dairy Farm- melkveebedrijf- en die hebben daar blijkbaar ook nogal invloed op de Community. We zien hele grote kuddes schapen en zien ook hoe ze met hulp van wel 4 honden en een lang stuk doek een kudde aan het verweiden zijn. Mooi gezicht! Het gebied is hier dun bevolkt en ziet er minder welvarend uit dan andere stukken van Nw Zeeland. Dat is over het hele Zuidereiland zo. Toch zijn er veel toeristen veel campers. Je ziet er bijna geen caravans! Nu staan we dan op de Top 10 Holiday Camping in Te Anau, lekker dicht bij het centrum. Wanneer we ons gesetteld hebben trekken Wim en Ben zich terug met een pilsje en gaan Riet en ik éééven het winkelcentrum verkennen. Morgen is het de grote dag! Dan gaan we op excursie naar de Milford Sound. Het kan niet op!
7- 12- 07 De Milford Sound
No, Im not Prince Albert of Monaco!. My name is Nick and Im from Ireland. Hij is een echte lookelike van Albert. Vijf jaar geleden kwam hij naar Nw Zeeland en is gebleven! Hij is een echte Guide. Nick vertelt in uitstekend verstaanbaar Engels dat de 40 miljoen schapen die Nw Zeeland heeft nog maar de helft is van 10 jaar geleden. Nu zijn de Dairyfarms in opmars, zoals de mevrouw in de buurtsuper al vertelde. Op dit moment zijn er 7 miljoen koeien en dat aantal gaat verdubbelen. De vraag naar zuivelproducten stijgt met 3,5% per jaar en de productie maar met 2,4 %. De grondprijzen zijn de afgelopen 10 jaar ook 10 x zo hoog geworden. Dan komen we door het Rain Forest bij het Mirror Lake, dat zn naam eer aandoet. De cameras klikken dat het een lieve lust is en dat zal vandaag zo blijven! Dan volgt er in de wildernis een Quick stop van 5 minuten. Je kan hier je de pot op!, roept de nu nog vrolijke Dick. Er is ons net een bus met Japanners voor, maar er zijn zoveel keurige toiletten dat we ook echt binnen 5 minuten weer verder kunnen.
5-12-07 Na de ontspannen morgen gaan we vanmiddag met de stoomboot naar de overkant van het meer naar een schapenfarm. Gek dat je wanneer je de stoomfluit hoort stiekem verwacht dat er toch misschien wel één Zwarte Piet aan boord zal zijn. Maar nee .! De farm was leuk, wel echt op de toeristen gericht en er was weer een High Tea! We horen alles over het leven van een schapenboer en over de soorten schapen die ze hier hebben. Meestal Merinos of een kruising er van. Natuurlijk mag je een lam knuffelen en dat laat ik me geen 2 x zeggen. Wim net zo trouwens. Tijdens de High Tea krijgen we contact met een Japans echtpaar, dat geen woord engels spreekt, maar met handen en voeten kwamen we toch een heel eind, Riet, Carla en ik. Joschiko heette ze. Haar man had zon vertaalcomputer bij zich, maar verder als breakfastkwamen we niet! Ha! Wim was opnieuw weer eens wat kwijt: zn bril. Hij zou naar beneden gevallen kunnen zijn in de machinekamer waar hij natuurlijk geweest was. Alles in rep en roer. Maar nergens een bril te zien! Dit was een middag naar m'n hart: honden... schapen.. en dat alles in een prachtige omgeving. En... het was niet voor niets 5 december.... we vierden samen sinterklaas. Fred, onze wegenwacht en technische begeleider speelde de ondeugende Zwarte Piet.
We zijn nog niet op de kiwis uitgekeken. Vlakbij de camping is een Kiwi- en Bird Centre. Samen met Frans, Rietje en Ben en Riet zien we de kiwi met zn lange snavel snuffelend in het donker naar voedsel zoeken tussen de dorre bladeren. De show met de kleine papagaaitjes en de Maoris mocht er ook zijn. Vooral de krijgsdans was indrukwekkend. Je moet als kind al jong dat rollen met de ogen wel leren, want later leer je dat nooit meer zo! Where are you from?en I recognize your language. Eén van de meisjes die ook mee deed met de Maori Show en ook de kassa èn het café bemand hekende onze taal. Gisteren was net de cast van de Brides Flight ( De Bruidsvlucht) weer naar Nederland vertrokken. Zij had mogen meedoen met de opnames die zich in de omgeving van Queenstown afspeelden. De hoofdrolspeler, die naar wij begrepen Rutger Hauer zou kunnen zijn ( ong. 70 jaar and very famous in Holland) Heeft een vriend hier. We zijn benieuwd. De film zou bij ons volgend jaar uit komen. Zijzelf komt aan bod bij de Maori-begrafenis van de hoofdrolspeler. Ze had het over de ook al wat oudere hoofdrolspeelster als Monica ( Monique van der Ven misschien?) en een andere pretty young girl with black hair. Deze middag zijn Riet en ik onze mannen misgelopen. We zouden Queenstown in gaan, maar raakten elkaar gelijk in het begin al kwijt omdat we een andere weg namen. Je mag 3 x raden wie de schuld kreeg!! Het kwam uiteindelijk nog goed en we namen na het bewonderen van diverse shops een ijsje bij een Turk net zo lekker als bij de Italiaan!! Straks gaan we met een kabelbaan naar boven om daar in een restaurant weer eens lekker te gaan eten. Ja .zon trip met de ANWB heeft hele leuke kanten.
4- 12 Verdikkeme, dr hef t- er mien toch weer ene te pakken! Wat een wonder! Wim loopt er weer uitdagend bij: slechts korte broek, hoed en slippers. Ik kijk eens om me heen en zie opvallend veel lange broeken ondanks het warme weer. We zijn in Queenstown op een drukke stadscamping. We staan mannetje aan mannetje! Gistermiddag ontstond er na aankomst spontaan een niet georganiseerd happy hour onder de dikke bomen met uitzicht op een meer, want bij de caravans was er te weinig plaats of te veel zon! Het was een relatief korte rit- 120 km, maar wel veel stops, die ons in ons Tips voor Trips Boek werden aangeraden. Puzzle World is leuk. Ecodrome in Zwolle heeft ook van die kijkgrapjes, maar niet zoveel bij elkaar. In het café erbij lag ook op iedere tafel een puzzel om te proberen. Daarna hebben we een poosje op ons gemak naar het skydiven gekeken. Vanuit een vliegtuigje kon je met een ervaren springer een sprong maken. Leuk om te zien. Even later passeren we de 45e breedtegraad, die bij ons op het Noordelijk Halfrond ergens over Nrd- Frankrijk gaat. Fred en Janny staan ons daar op te wachten en maken een mooie foto van ons bij die dikke steen! Wij zijn vandaag het laatst. Het landschap waar we nu doorheen rijden heeft wat weg van dat achter Revelstoke in Canada. Je zou er ieder moment een stel Indianen verwachten die achter de heuvel vandaan komen! Verderop vullen we onze fruitvoorraad weer aan bij een fruitstalletje. Nu volgt een gebied met veel fruit. We stoppen nog ergens voor een heerlijke cappucino en een wat uitgebreidere stop bij Arrowtown, een aardig goudstadje. Nee Anda, wij zijn niet met zon pannetje in de weer geweest. Riet wel die heeft wel een potje met een splinter goud.Leuk veur de wichter!
Geïnteresseerd in een schilderij van uw lievelingsdier of een dierenprentenboekje? Welkom op www.hettysite.nl
Vandaag was het net of we bij iedere bocht een bladzij van een prachtige natuurkalender omsloegen. Wat een natuur! Vanuit Franz Josef ging de rit van 292 km naar Wanaka dwars door bergen met besneeuwde toppen en langs een prachtige kust toch weer iets het binnenland in. Onderweg werden we weer massaal aangevallen door de sandflys, maar we zijn nu geprepareerd!! De gesprekken onderweg gaan ook over de middeltjes voor de prik èn na de prik. 2-12 Deze zondag is weer lekkere vrije dag. We zitten lekker in de zon zo bloot mogelijk. Toch blijft de wind die er is koud. Dat maakt het voor mij echt aangenaam. Straks gaan we Wanaka in om weer ons rantsoen in te slaan en .een internetcafé te zoeken!! Dag dag! Het Happy Hour , glas en stoel meebrengen, is om 5 uur. Na de boodschappen en het internetten hebben we met Ben en Riet heerlijk aan het strand van het Wanaka meer gezeten, genietend van de zon èn het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Bij het glas wijn en alle lekkere hapjes, door Janny en Lya met zorg klaargemaakt, blijkt dat veel mensen een heerlijk ontspannen dag hebben gehad. Het weer is geweldig zo mooi! Morgen gaan we naar Queenstown. Het moet het mooiste plekje van Nw Zeeland zijn.
Franz Josef is een leuk toeristenplaatsje. Terwijl een aantal van onze groep zich per helicopter naar de Franz Josefgletsjer laten vervoeren gaan wij het plaatsje maar eens in. Met Ben en Riet natuurlijk. Riet en ik gaan winkeltje in winkeltje uit. Maar dan zien onze mannen ineens een nieuwe mooie rode quad staan. Je kunt hier nl ook een paar uur uitleven over woest terrein op een quad. Ze zien het helemaal voor zich. Er is geen praten aan. Dit is het einde en wij . wij moeten wel mee. Anders vinden de mannen het niet zo leuk. Vanmiddag zijn we geweest en ik moet zeggen dat het een geweldige ervaring was. Frans, Fred en Janny gingen ook en nog wat Schotten en een stel Japanners. We kregen duidelijke uitleg van een leuke jonge knul over wat je wel en juist niet moet doen. Zijn duim omhoog betekent: Hoe gaat het. En onze duim omhoog: o.k. Armen wijd: afstand nemen.(vanwege het stof!) Als we in nood zitten: met beide armen in de lucht zwaaien. Wanneer je een steile bult afgaat: achterover leunen wanneer je er tegenop moet: voorover gaan zitten. Het ging allemaal goed. Over heel ruw terrein door rivierbeddingen. Ben en Riet kwamen eventjes bijna in een moeras terecht, ze waren even de weg kwijt. Hup Riet er af Ben eraf en even gas gelukkig weer op de harde ondergrond! We zitten van onder tot boven onder het stof. Het kraakt tussen onze tanden. Tot slot worden we allemaal afgespoten met een waterslang!! We hadden veel bij te praten. Dat hadden ze vaste niet van ons edacht, daw dat zollen doen, zegt Riet.[/b]
En nu staan we op de Rain Forest Campsite in Franz Josef. En het is inderdaad net of we hier in het regenwoud staan. En het regent hier ook nog!! Wij hebben het mooiste plekje!, zei Dick, toen hij naast ons kwam te staan. Maar we hebben er ook de hele dag aan gewerkt!. Eindelijk heb ik een vogelboekje gekocht. Ik zag zoveel onbekende vogels dat ik steeds nieuwsgieriger werd. De Pukeko heb ik nu al vaak gezien en vandaag zien we verschillende keren een bruine vogel zonder duidelijke staart. Dat blijkt de Weka te zijn. Op onze route zagen we vandaag ook weer zwarte zwanen met een heel regiment kuikens er achteraan! De Paradise Duck, waarvan het vrouwtje een witte kop heeft is ook zo mooi! Op het Noordereilend was er steeds een soort merel, maar met bruine vleugels en een witte rand langs vleugels en staart: de Minah. Er is ook een soort mengsel kraai/ ekster met een witte rug. Het is de Australian Magpie. En dan is er nog de Nw Zeelandse duif met zn witte borst. De Kea hebben we al gezien, de Kiwi en de Kaka in het Wildlife Centre enz. Nu zit er steeds een vogel buiten in de bomen die het geluid maakt van een paar tonen op de blokfluit, maar we hebben hem nog niet kunnen ontdekken. We raken ook een beetje onthecht aan alles en hebben hier het gevoel steeds door te gaan met het ontdekken van nieuwe dingen. Er is zoveel te zien hier dat je keuzes moet maken anders raak je overvoerd. Wel fijn om iedere keer berichten van het thuisfront te krijgen. Ik denk dat Rick wel aangekomen zal zijn. Hij eet regelmatig de pannen leeg bij de familie! Hij is al met Didi, zijn maatje van het Maatjesproject, naar Assen geweest naar een workshop beeldhouwen. En natuurlijk is het geweldig dat zoveel vrienden en bekenden meeleven en af en toe reageren!
Uitzicht op de Middellandse Zee vanuit hun zomerhuis.
"Weten jullie wat het 06 nummer van Marco van Basten is"? Ben en Niesje zijn allang gearriveerd als Rick z'n slaperige kop buiten de deur steekt. Het gewone leven gaat weer beginnen voor Rick. Vandaag heeft hij hier lekker lang uitgeslapen. Het nummer? Nou
gewoon 06 30412013. 
Toen Rick 3 jaar geleden terug kwam van z'n vakantie in Canada hadden we met z'n allen z'n kamer verbouwd en drinken hier met hem op z'n nieuwe huis.
Ooooo
ik zie een geest. We zien ineens Gerald lopen in de tuin bij Susan. " En dat kan toch niet. Die zit nog in Zuid Frankrijk". Wim en ik zitten net bij haar aan de koffie, want haar Bonnie komt over een paar weken logeren! De vorige keer dat ze bij ons logeerde was Scott er nog. Ach
wat waren die twee het met elkaar eens. Vooral rustig aan doen. Alleen als ze een stok zag of één van de katten. Dan kwam er ineens leven in de Bonnie-brouwerij. Ze is ook al dertien en gelukkig nog goed gezond. Ze krijgt wel tabletjes voor de gewrichten. Ja Bonnie wordt in de watten gelegd en dat gaan wij straks ook doen. Wie even hiernaast en onder kijkt zal Bonnie daar ook tegen komen. We noemen haar: De lachende hond!
Als ik het goed heb begrepen heeft de Canadese familie ook de live uitzending van de wedstrijd Nederland - Frankrijk gezien. Die zaten 's middags al voor de buis, want het is daar 8 uur vroeger.
dec. 2007 De afgelopen 7 weken hebben we in Nw Zeeland 2 kerken bezocht, alleen om te bekijken en de sfeer te proeven.The Church of the Good Shepherd bij Lake Tekapo maakte de meeste indruk...helemaal puur en stil. Bovendien keek je vanuit de kerkbanken zo naar buiten over het meer... zo prachtig!
Vandaag hebben we een lees-, shop- en relexdag! We zitten hier dichtbij een leuk winkelcentrum in Te Anau èn we hebben een vrije dag èn het is heetsorry Gerhard!
