Nou, zeg Jenneken, as ze vlak veur um steet. ‘Nou, zeg et maor, ik hebbe
allange ezene dat er wat loos is.’
‘Jao, Jenneken’, hakkelt Willem en hee
waogt et haoste neet um eur an te kieken. ‘Jao, Jenneken, kiek, ik eh…. Ik konne
et neet aover mien harte verkriegen! Met ’n mooi gezichte zitten zingen en
luustern, en ’t tientjen van een ander in de tesse…. En ik dache… eh.. dat dee
mensen doar in Afrika et nog wel es völle neudiger konnen hemmen dan Gert van de
benzinepompe. Dus… ik hebbe et tientjen maor in de schale edaone!’
Et eerste
ogenblik wet Jenneken neet wat ze zeggen mot. Dan sist ze tussen de tande deur:
’Mooi mooi! Bun i’j wel goed wies! Kost ons twee tientjes op ene zundagmergen.
’t Is ja schande!’En met een gezichte as een donderbuje stöf ze veur Willem an
de kerke uut, het parkeerplaatsjen aover naor de auto. En daor geet ze zitten
met eur tasjen stief op schoot, de veurroete uut zitten loeren.
Och die arme
Willem! Wat sneu kump e achter Jenneken ansjokken, steet nog näöst de auto, met
de hand an ’t portier, as ze allebeie heurt roepen:
‘Willem, Willem, wacht es
effen!’
Gert van de pompe! In zien goeie goed! Hee steet al veur Willem, met
de portemonnee al klaor in de hande.
‘Willem, a’k et neet goed hebbe, mo’j et
mien maor neet kwaolijk nemmen, maor ik zatte veur de collecte nog efkes wat te
tellen in de portemonnee, en mie’j dunkt: ik mosse der nog een tientjen méér in
hebben. Kan ’t wean dat ik oe een tientjen te völle weer-edaon hebbe?’
‘Jao
jong,’ zeg Willem en lacht as een boer met tandzeerte. Jenneken in de auto zit
strak veur eur uut te kieken. ‘Jao jong, wi’j hadden et ok al ezeene, maor… ie
reden zo rap vot naor de kerke; ik kön oe toen neet meer inhalen. Ik dache: ik
mot et um nao de dienst maor efkes anreiken. Mar ik zal et oe noe direkt effen
weerdoon.’
Et derde tientjen verwisselen van eigenaar. Jenneken kan et neet
anzeen. Zee hef de traonen in de ogen staon as ze van de parkeerplaatse de
Hoofdstraote opriejdt.
‘Willem zeg ze met een benepen stemmetjen. ‘Willem,
zö’w noe wel helemaole naor Arnhem gaon? ’t Is toch al zon dure dag vandage! En
de benzine wodt ok al zo gloepens duur!’
Maor dan wodt et Willem toch te
gek.

Bewerkt naar :Zunig Jennechie van Marga Kool

06-12-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Wat mot ik noe?’, dech ze. ‘Noe nog naor achteren lopen en geld halen bi’j
Willem? Dan zu’j de mensen es heuren praoten!’ Jenneken wet precies wat ze
zeggen zölt:
'As der een gewone kollekte is, dan zie’j heur neet. Maor as der
een open- schaal- kollekte is, dan mot der gauw geld ehaald wodden!’
En daor
wil Jennechien al helemaole gien praot van hebben.
‘O, ‘dech ze vol hoppe.
‘A’k noe es een gaetjen in de tesse van de jas ehad hebbe en dat mi’j een
guldentjen in de voering ekommen is…’ En met een stief mundjen begint Jenneken
de hele voering van de jasse bi’jlangs te vulen. Niks! Gien dubbeltjen, gien
rooie cent!
‘In ‘t tasjen dan,’ hopt Jenneken. ’A’k noe es een gulden of een
riksdaalder bi’j de portemonnee in estokken hebbe.’
Met de ene hand wuult ze
tussen de prötteltjes in de tasse: een zadduuksken, peppermunt, eaudeklonnie,
maor geld: Ho maor! Gien dubbeltjen! Gien rooie cent! Nou ja…. Gien rooie cent…
De enveloppe zit natuurlijk wèl in ’t tasjen: ’n stevige witte enveloppe, waor
een keer een trouwkaarte in-ezetten hef. In dee enveloppe zit al die breefkes,
we’j wel, dee Jenneken aover-ehollen hef van ’t huusholdgeld. En dat bunt
allemaole breefkes van honderd en van viefentwintig. Jenneken is wel gek. Ze kik
nog effen veur alle zekerheid tussen die breefkes. Ie’j wet mar nooit of der per
ongeluk wat kleingeld tussen ekommen kan wean… ’t Is allemaole bruun en rood!
Nee, wacht es, daor an ’t ende , daor schemert wat blauws. Een tientjen, een
breefken van tien. Maor ja, een tientjen hef Jenneken nog nooit ergens zomaor an
egeven. Ze sloekt es, zucht. ‘Nou ja’, dech ze dan. ‘Wi’j hadden vanmergen toch
een tientjen winst.’
Met völle hartzeerte haalt Jenneken et tientjen veur de
dag. En as de schale rond kump langs de riegen, de mooie gepoetste zilveren
schale, dan löt Jenneken van grote heugte et tientjen naor beneden dwarreln. As
ze dan een keer royaal is, dan zölt ze ’t zeen ok! Nou ze zeet ’t wèl.
Dree
riegen achter heur heurt Jenneken et nog gonzen: ‘Pssst! Jenneken hef ’n
tiéntjen egeven! Jenneken hef een tiéntjen egeven!’ ’Mooi,’dech Jenneken. Daor
praot ze aover dree wekke nog oaver.' Maor de aardigheid is der toch wat òf, van
de dienst. Zee kan de andacht der neet goed meer bi’j hollen. Ze’s bli’j dat ’t
of elopen is, en dat ze zo al schufelnd deur ’t middenpad naor achteren kan
lopen.
Maor dat kriej a’j zo lange al etrouwd bunt. Halverwege ’t middenpad
zöt Jenneken al dat der wat an de hand is. Want wat steet Willem daor noe
onneuzel te kieken bi’j de achterdeure?

slot volgt

05-12-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

3-3-1990 Wij, als 25-jarig bruidspaar, geflankeerd door moeder Siet en
tante Catrien en rechts naast pa staat tante Gerritje. Vertellen dat kon
ze!

'Ie hebt toch wel genog weer e-had?’, vrög Jenneken, met wantrouwen
in heur stemme.
‘k Weet niet….,’zeg Willem. ‘Ik kon wel es een tientjen te
weinig weer ehad hemmen…’
‘Een tientjen te weinig??’Jenneken knerpt et uut.
‘Kiek, kiek, en Gert wil al naor de kerke gaon, löp al naor de auto toe. Der
uut! A’j rap bunt ku’j em nog net inhalen. Wi’j laot et der neet bi’j zitten,
een tientjen! Bu’j wiezer!’
Mar Willem, rustig as e altied is, hee telt het
nog es rustig oaver en zien gezichte klaort helemaole op.
‘Och jonge,’ zeg e.
‘Ik hebbe warempel een tientjen te völle weer ehad!’En hee wil al uutstappen um
et Gert nao te brengen,
Mar Jenneken grip um nog net bi’jtieds bi’j de mouwe.
‘Zitten! In de portemonnee! Gasss!’
‘Oh,’stribbelt Willem tegen. ‘Dat ku’w
toch neet doon! Temee met een mooi gezichte in de kerke zitten kieken en het
tientjen van een ander in de tesse? Da’s toch niks weerd!’
‘Ze hebt ok nog
nooit op ons geld epast; hoeve wi’j ok niet op et geld van een ander te passen,’
zeg Jenneken kortaf. ‘En scheet noe maor een betjen op, anders kö’w helemaole
neet meer bi’j mekare zitten.’ 't Steet Willem niks an, mar ja hee dut ma wat um
ezeg wordt. As ze efkes later bi’j de kerke ankomt is ’t krek zoas Jenneken et
edacht had. Vol dat et er is! Vol! Twee plekken näöst mekare bunt er al neet
meer. Willem kreeg nog net een plaetsken helemaole achterin näöst de köster. En
Jenneken mot et hele pad aflopen, naor veurten, töt vlak achter ’t kerkkoor.
Daor is nog net één plaetsken vri’j. Nou ja, ze kump näöst mevrouw van de
dominee te zitten! Dat schaelt zovölle !

Jenneken hef ’t best naor de
zin, onder de dienst. De dominee zeg et allemaole zo mooi en ’t kerkkoor zingt
zo prachtig! En ze kreg nog een peppermuntjen van mevrouw.
Maor zo
halverweage de prèke schöt eur inens wat deur de kop. Hef Willem eur noe de
portemonnee wel weer-egeven??? Ze vuult zich es in de tesse, kik in eur tasjen.
Niks!
‘Och harregat,’ dech Jenneken. Wat mot ik noe as straks de kollekte
kump? Helemaole naor achteren lopen en een kwatjen halen bi’j Willem?’Gat nee,
dat dut ze neet heur. De mensen allemaole kieken. ‘Ik rammele wel effen stiekem
met de hand onderin de buul,’dech Jenneken. ‘Gien mense dee dat zut.’
Maor as
de prèke af-elopen is en dominee de kollekte ankondigt, wodt et Jenneken gruun
en geal veur d’ ogen.
‘Want, ’zeg dominee, ‘Ze leven allemaal in een tijd van
zo grote welvaart; ze moeten deze zondagmorgen maar eens een extra offer brengen
voor de medemensen in nood. Het is een kollekte voor een ver Afrikaans volk, dat
in grote hongersnood verkeert, en de hele gemeente wordt verwacht wat extra diep
in de buidel te tasten!’
Jao…., foi toch!, een open- schaal-kollekte! En
rammelt daor maor es met de hand onderin! Et zweit brekt Jenneken
uut.

wordt vervolgd

Invoer
bewerken
Invoer
wissen

04-12-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Ie snapt natuurlijk wel dat ik het Drents efkes umme ezet heb in de taal
dee tante Gerritje gebruken tiedens onze vismaoltied in 1986.

Völle leu
hebt last van zunigheid. Maor Jenneken… dee is toch zunig! Dat kö’j gien ens
meer zunig numen; Jenneken is een knieperd. Iederene in ‘t derp wet d’r van. Aj
bi’j Jenneken an de deure komt met de collectebusse, löt ze oe altied veur de
deure staon. Dan zeg ze:’O daorveur? Nou doe mien de busse maor effen met…’ Dan
nemp ze de busse met naor de kökken, ze rammelt een keer flink veur et aanrecht,
maor ze dut d’r niks in heur!
O, ze is zó zunig! Ene keer in ’t jaor, as ’t
opruming is geet ze naor de galanterieënwinkel. Daor hebt ze dan zon stellage
met spul dat af epriesd is. Dan köch Jenneken wel twintig, dattig dinger. Der
mut dan allemaole een striksken op, want Jenneken zeg:’’t Is allemaole um vot te
geven heur.’ Zo hef Jenneken veur ’t hele jaor wat in huus veur verjeurdagen en
trouwerieën en kraomvisites: Jenneken hoef de kaste maor lös te trekken. Maor
a’j van Jenneken wat kriegt, dan wet ie van te veuren dat der wat met is. Der
zit altied wel een barste in of een scherfken d’r of, of een weeffoute in ’t
goed.
Maor disse mergen is Jenneken goed te sprekken! Ze mot nog efkes naor
de kerke, met Willem, heur man, dat bunt ze zo gewoon alle zundage, mar daornao,
nao de dienst, geet et regelrechte op Arnhem an. Naor Hendrik Jan, eur zönne en
heur schoondochter, en ’t kleine jungesken dat naor Willem vernuumd is… ’t Heet
Michael!
Jenneken hef al een mooi slabbetjen borduurd veur den kleinen. De
name steet der onderan, in kruussteekskes. En gistern hef ze nog gauw een koeke
ekoch veur de schoondochter. ’t Was in de reclame! ’Zal wel een dreuge koeke
wean, mar ja, ze weet in Arnhem neet wat der hier in de reclame is! Ze hef de
hele boel al klaor staon op de achterbanke van de auto.
Maor as ze dan in de
auto zit, Willem achter ’t stuur, dan betrekt inens Willem zien
gezichte.
‘Jenneken,’zeg e, ‘nou dat is noe toch wat! Noe he’k toch gisteren
vergetten um benzine te tanken!’
Ach ie kuken!’, jammert Jenneken. ‘Hoe mot
wi’j noe toch in Arnhem kommen? Op zundag bunt alle pompen dichte, in ’t hele
derp. En langs de snelweg is der ok vaste gienene lös. ‘k Hadde miej der zo op
verheugd en noe kan ’t neet deurgaon’.
‘Ach mense,’zeg Willem. ‘Maak oe neet
druk. Wi’j bunt ja altied bi’j Gert an de pompe. Die helpt ons noe ok vaste wel
uut de nood’.
‘Op zundag mergen?’, snibt Jenneken. ‘Veur kerktied? Ku’j toch
neet doon, man! Al ’t kerkvolk kump der langes en dan stao wi’j bi’j de pompe te
kieken? Da’s ja gien gezichte!’ ‘Wee’j wat wi’j doot’, wet Willem. “Wi’j zet de
auto wel an de achterkante van ’t höksken. Ziet ze allenig de bumper der achter
vandan kommen. Kunt ze nooit zeen wee of ’t is’.
En zo staot ze dan effen
later bi’j de benzinepompe. Jenneken höldt heur heuf mor wat naor beneden. Maor
’t duurt völs te lange! Wat hebt die kearls toch te praoten? Laot ze noe toch es
op schieten! En dan kump Willem ok nog met ’t heufd um ’t portier:’Jenneken mag
ik oen portemonnee efkes hebben? ‘k Hebbe de mienen in huus laoten
liggen.’
Wat onwillig gef Jenneken de portemonnee of. As hee noe maor neet
dat breefken van honderd ansprekt! Jao dee briefkes bewaart ze altied töt ’t
leste!
Maor as Willem weer naost heur zit, achter ’t stuur, dan zöt ze ’t
wel! Kiek hef e toch dat breefken van honderd an-esprokken. Allemaole lösse
guldens hef e weer e-kregen, en nog een hele vodse met tientjes. En ’t gekste
is: hee zit der wat zörgelijk naor te kieken. Net of ’t neet klopt!

wordt
vervolgd...

03-12-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

28-06-2011 om 21:44 geschreven door hetty  

Boy en Balou, de honden van Sonja.

De man is al op leeftijd en al jaren ziek, maar de laatste tijd gaat het steeds slechter. Hij heeft een lelijke hartkwaal en hij staat voor een operatie op de wachtlijst.
En hij heeft het zo benauwd. Dan nog maar eens de dokter bellen en nog maar eens zeuren in het ziekenhuis. “Ja , meneer er is een wachtlijst en u bent de jongste niet meer, maar het heeft onze aandacht. En we hebben een paar sportblessures binnengekregen, die kunnen niet wachten, daar hebt u toch wel begrip voor?
Dan overleggen de artsen met elkaar en op de administratie worden berekeningen gemaakt. “Is meneer nog productief? Hij moet het nog maar even volhouden en misschien lost het probleem zichzelf wel op.”
Nee, kinderachtig zijn ze tegenwoordig niet!

En ’s avonds voor het slapen gaan vraagt de man op z’n knokige knieën de Grote Baas om hulp en belooft z’n hele bezit te offeren, als hij maar geholpen wordt. Hoezo is het tegenwoordig beter dan vroeger?

Vorig jaar moesten onze beide honden geopereerd worden. Tijdens de operatie belde de dierenarts dat het misschien wel fout ging en of hij de hond eventueel mocht laten inslapen. Misschien redde hij het nog, maar dat pakte wel duurder uit. “Probeer het maar voor elkaar te krijgen”, zeiden we. En beide honden hebben het gered gelukkig!
Soms zijn dieren tegenwoordig beter af dan de mensen, omdat hun bazen goed zijn. De ‘bazen’ van de mensen zetelen in Den Haag en denken alleen aan zichzelf.
“Wat zijn de kosten, dierenarts?”  "Laten we het voor beide honden maar afmaken op 535 euro.”

Ja, waar doe je het voor? Als ik ’s morgens om vier uur uit bed stap om naar het spoor te gaan, dan liggen ze op hun rug voor de verwarming en kwispelen even twee maal met hun staart. “We bekijken het tactisch, baas!”
Daar doe ik het dus voor.

Met dank aan Harm Otten.

07-02-2011 om 18:25 geschreven door hetty  

Johan met herder Juno, de eerste hond op De Boomgaard. Toen was er nog een ren met een hondehok. Juno was de waakhond, maar toch was hij voor ons erg lief.
Het eerste wat honden bij ons leerden was: pootje geven en je ziet het...

Opnieuw een verhaal uit de bundel van Harm Otten, weer een die over dieren gaat, een jeugdherinnering.

Tactiek.

Soms moet je problemen tactisch oplossen. Als je een meningsverschil met iemand hebt moet je zó krom praten dat diegene denkt gewonnen te hebben, maar jij weet beter.
Vroeger hadden we altijd honden op de boerderij, diverse soorten en maten. En allemaal liepen ze los, behalve Bello. Bello beet namelijk de kippen hun kop eraf en had zo z’n verdere carrière bepaald. Hij kwam aan de ketting. Zijn hok was een op z’n kant liggende regenton, die in evenwicht werd gehouden door een paar stukken puin. En hij had nog geluk gehad want voor hetzelfde knalde de jager voor een goeie sigaar een schot hagel door z’n kop.
Nee, kinderachtig waren ze vroeger niet!

Op een dag merkte ik dat Bello goed ziek was. Het arme dier had het Spaans benauwd.”Pa, de hond is ziek.” “O ja”, zei vader, “nou ik heb liever dat hij ziek is dan ik.” “Ja, maar moet de veearts dan niet komen?” “Nee hoor, als hij dood gaat kopen we gewoon weer een andere hond, dat is goedkoper.
Nee, kinderachtig waren ze vroeger niet.

Verdrietig liep ik naar Bello toe en propte wat stro en oude jutezakken in de regenton. Ik moest er toch niet aan denken dat hij dood zou gaan. Stiekem gaf ik hem zo nu en dan een aspirine, en gapte wat eten uit de keuken. Maar de hond werd hoe langer hoe zieker. En ’s avonds voor het slapen gaan vroeg ik op m’n kleine knietjes de grote Baas om hulp en beloofde dat als Bello weer beter werd, ik als dank mijn broertje zou offeren op de werkbank in de oude wagenschuur. Want ik had het verhaal van Abraham en Izak net gehoord op de Zondagsschool, jullie allen welbekend neem ik aan.
En onverwacht kwam het geluk. Er werd een koe ziek en de veearts moest komen. “Wat gaat dat grapje kosten?”, wilde vader weten. “Nou’, zei de veearts,’ik weet niet of het haalbaar is, want er moet nogal wat aan gebeuren.” Vader maakte de punt van het potlood nat en maakte een berekening achter op de sigarendoos, het lot van het arme dier was bezegeld. “Laat ze er maar worst van maken”, zei vader.
Nee, kinderachtig waren ze vroeger niet.

De veearts kon z’n spullen inpakken en vader ging op de fiets naar een boer met telefoon, om de noodslachter te bellen en een vee-auto te regelen. Ja, en toen heb ik op tienjarige leeftijd voor het eerst tactisch iets opgelost.
Met een huilend gezicht ben ik bij Bello gaan zitten, toen de veearts naar z’n auto liep. “Zo jongen, wat een mooie hond heb je daar.” “Ja meneer, maar hij gaat dood, want hij is ziek en m’n vader wil de veearts er niet naar laten kijken, omdat dat te duur is,” “Och’, zei de man, ‘wat jammer nou”, en hij deed zijn autodeur open. Zie je nou wel, dacht ik, nou gaat die vent er mooi vandoor, het interesseert grote mensen totaal niet. Maar de man kwam terug en ging Bello onderzoeken. “Ik zal hem een beste spuit geven’, zei hij, ’en hier heb je twintig tabletjes, daar moet je hem er iedere dag één van geven. O, ja... en niets tegen je vader zeggen hoor!”
Na een week was Bello weer aardig de oude, maar ik ben vergeten m’n broertje te offeren. Vroeger was het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn. Dan is het tegenwoordig aardig beter. Toch…?
wordt vervolgd.

06-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Soms kom je schrijven van anderen tegen dat je ineens raakt. Vanmorgen struinde ik met Susan rond op de boekenafdeling van Het Goed, onze vaste stek. Ik vind daar een dun boekje, gedrukt ter gelegenheid van het afscheid van machinist Harm Otten bij de NS, een boekje met leuke èn voor mij herkenbare verhalen, van zijn hand. De titel is: Dat leg ik je later wel uit. Dat moest hij als kind vaak horen. Wie niet..?
Ik wil jullie laten meegenieten met deze eerste. Ik kort het hier en daar wat in, als Harm het niet erg vindt…

Afscheid

Fier liep hij vroeger bij ons in het weiland, de stoere Fries met zijn lange manen. Twee maal per dag trok hij de zware melkwagen door de modderige zandweg en hij wist precies bij welke boer hij even moest stoppen. In het voorjaar trok hij de ploeg door de zware vastzittende grond, zonder problemen en in de zomer de maaimachine door het natte gras.

Het was zwaar werk maar dat kon hij aan, de grote zwarte. Als het gras droog was, moest hij er met de hooimachine door. Dat was een stuk lichter. Och een keer een gemakkelijk dienstje was nooit weg. Nee hij maakte geen onderscheid. Met gemak liep hij voor de mestkar en eens per week haalde hij het huisvuil op bij de rijkere mensen. Hij kreeg dan schillen en het oude brood, de grote zwarte.
Nee, hij had kennis van zaken. De aardappelen en bieten van het land halen, de rogge en haver maaien in het najaar en in de winter de knollen binnen halen. Het voordeel van de oogst binnenhalen was dat hij nog wat te eten kreeg onderweg. Dat kon hij bij de mestkar wel vergeten.

Hij was mak en beleerd, zoals ze dat noemen. Zodoende trok hij zo nu en dan de lijkkoets, een koets met grote zwarte slangen aan de zijkant en zwarte gordijnen met zilverkleurige franjes. Een groot zwart kleed droeg hij dan, met over zijn hoofd een grote zwarte kap met daarin twee gaten voor zijn ogen en op zijn hoofd een zwarte pluim. Als er iemand in het dorp ernstig ziek was, zei men:”De zwarte zal binnenkort de pluim weer dragen.” En hij deed het met toewijding, langzaam sjokkend bracht hij de laatste eer. Velen heeft hij naar de laatste rustplaats gebracht. Zo ook opa die overal een antwoord op wist. En het leek of de zwarte nog langzamer liep dan anders, omdat hij wist dat het kleine joch achter de koets hem bij moest houden! Op het kerkhof moest hij even wachten, dan stond hij te dromen met het achterbeen wat gekromd, sabbelend op een paar suikerklontjes. Een makkelijke dienst vandaag.

Maar de oude werd oud en aftands zoals ze dat noemen en op een morgen kwam de veewagen het erf op rijden. “Hij gaat weg”, zei vader. “Ik kan er ook niets aan doen”, en hij wreef zich met z’n dikke vingers in de ogen. Hij vloekte, iets wat hij normaal alleen maar deed als hij de belastinginspecteur van het erf schopte en hem de vijf-tandige mestvork nagooide. Nee, hij kon er ook niks aan doen, zo gaat het op de boerderij. Moeder schoof het gordijn opzij en zette de bril af, iets wat ze normaal ’s avonds deed bij het naar bed gaan. De zwarte ging onwennig de auto in en had moeite zijn evenwicht te bewaren. Nog eenmaal keek hij door de spijlen van de auto en hinnikte. Langzaam liep ik naar de stal waar het hooi in de ruif zat en de haver in de krib. Het paardentuig hing aan de spijker en uit onmacht en woede schopte ik het stro door elkaar.
Nooit is me verteld waar de zwarte naar toe is gegaan, maar ik denk waar alle aftandse paarden heen gaan, naar Italië. Ik hoop dat hij niet geleden heeft en ik hoop dat hij zo’n Italiaan nog even een flinke trap in zijn ballen heeft gegeven. Nee, paardenvlees eet ik niet en als een Italiaan me op het perron iets vraagt laat ik een wind en stuur hem de verkeerde kant op. En zelfs nu, als ik een Fries paard in de wei zie lopen denk ik terug aan de zwarte, met zijn enorme ervaring.
Na een week kwam er een nieuw paard, een jong ding, lastig, eigenwijs en onbeleerd. “Zo etterbak”, zei ik tegen hem,”zal ik eens flink in je kruis trappen? Denk maar niet dat wij ooit vrienden worden.”

Met dank aan Harm Otten

04-02-2011 om 16:20 geschreven door hetty  

“Zullen we gaan blitsen, zei die van mij. Wat zeg je? Ja… blitsen in Klijndijk. Toen had ik hem door. Hij wilde met z’n telefoontje auto’s flitsen op dat stuk straat waar je maar 50 km mag rijden en waar bijna niemand dat doet. Kwaad dat die lui soms worden. Ik zeg.. daar komt niks van in……”
We zitten aan de koffie na het aquajoggen. Het is altijd gezellig om even na te praten. Tijdens het zwemmen komt daar niet van. Een andere medezwemster zegt:”Die kleinzoon van mij, 7 jaar is- ie, die gaat steeds belletje lellen, zoals hij dat noemt, en hij kan niet stoppen. Hij gaat maar door.”
De verhalen komen los. Ria, een Brabantse, verhaalt beeldend over haar eigen jeugd. “We zouwe net met de boot het water op gaan, toen we door ons moeder teruggeroepe werre. Eerst appeltjes schille. Het was een hele grote mand vol, want ons moeder ging appelmoes koke. D'r was gin prate an … eerst die appeltjes! Wij dus an 't schille, maar die mand was enorm. We gooide toen alles waar maar een klein bruin plekske an zat in het kanaal. Ons moeder boos.... boos!! Ze had van die hele mand appels maar 4 potjes met appelmoes kenne make. Toen moste al die appeltjes d'r eerst weer uitgevist worre. ’k Vergeet et nooit weer.”
Ach….. je ziet het, de jeugd blijft hetzelfde, vroeger en nu.
We waren gistermorgen maar met z’n zessen vanwege de gladheid, denk ik. De stoepen en parkeerplaatsen waren net glijbanen. Maar onze spieren zijn in elk geval weer lekker los getraind. We kunnen er weer voor een weekje tegen.

08-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty