Een weekend in étappes, ken je dat? Maar wel leuk dan!

Zaterdag ben ik  lekker met Joke en Joanne wezen shoppen in Zutphen. Daarna hebben we afgesproken met Berend en José in Apeldoorn. Rick was er nog nooit geweest. Nu greep hij zijn kans! Sascha zie je gewoon groeien. Ze zet de beentjes er al aardig onder.

Ze mocht Tessa even aaien. Tessa begint steeds kindvriendelijker te worden. Ze gaat nu ook overal mee naar toe en luistert perfect.

Daarna gingen we bij Ben en Diny aan de pannenkoek! Hmmm bijna net zo lekker als bij oma. De avond was erg gezellig, ook met Eb en Dirkje erbij. De volgende keer komen ze ook even bij Camping De Boomgaard kijken. Ze zijn heel benieuwd hoe Johan en Joke de camping ingericht hebben. Om 12 uur zijn we weer terug op onze basis. Dit keer geen mug in de tent!!

Vandaag hebben we Johan zien voetballen met zijn team van Pax tegen de Keyenburgse Boys. 3-3. Kwaad dat Johan was toen ze met twee man èn de bal over de doellijn geduwd werden en dat doelpunt ook nog goedgekeurd werd. Tja….  scheidsrechter was van de tegenpartij!!

Zullen we tante Jo nog even gedag gaan zeggen? Waarom ook niet. We schrikken wanneer we horen dat haar kleinzoon Frank een ernstig ongeluk gehad heeft. Hij is met z’n auto op een mast geknald en de ene kant van z’n gezicht is ernstig gewond, maar het had veel erger kunnen zijn. We zijn allemaal onder de indruk. Heel veel sterkte!

Dan ruimen we alles op om naar huis te gaan. Er is nog een open dag op het ” Wijngoed De Kranenburg”. Dat kan er ook nog wel bij. Rick staat er klaar met z’n camera.

En dan……… weer terug naar Emmen. De grond ligt er bezaaid met walnoten. Ook bij ons is het een goed notenjaar!

30-09-2007 om 23:18 geschreven door hetty  

Muggenjacht

Nooit geweten dat je zo gek kunt worden van een stelletje muggen.Je moet hiervoor nog even in bed gaan liggen lezen met de deur naar de voortent open.Dan ga je plat en doet het licht uit en dan begint de pret. Om de vijf minuten schiet ik recht overeind, net op het moment dat ik bijna slaap.
"Wim. de mepper!". Ik sla alles dood wat ik ontdek en ga weer liggen.Slaap ik weer bijna, begint het spektakel weer opnieuw.
Na een gezellig avondje met Johan en Joke is dit een raar slot. Het gaat zo door tot drie uur. Dan is de deur dicht en alle muggen weg. Dus.....altijd gaan slapen met de deur dicht!!!

Bij Joke onder de noteboom zijn geen muggen!

30-09-2007 om 00:00 geschreven door hetty  

Ricks Roots

Opnieuw zijn we dan weer een weekend op Camping De Boomgaard. Altijd goed voor een ontspannen èn gezellig samenzijn! Dit keer is Rick ook van de partij en kijkt zich de ogen uit!
En nu zitten we hier dan vóór het Restaurant De Herbergh in Aalten.We hebben de roots van Rick gevonden, zij het alsof we in een doolhof tercht waren gekomen. Op 21-9-1967 werd hij hier geboren: Eligiusstraat 86.
Wim en Rick gaan voor de appeltaart ( staat niet in het oranje boekje!!) en ik even later voor een Italiaans ijsje ( ook niet).
We zijn eerst ook al naar het Brandweermuseum in Borculo geweest. Dat viel zeker in de smaak! Rick probeert z'n camera flink uit. Tessa mocht er ook in, hoewel ze de schrik van haar leven krijgt als ze een levensgroot houten paard ziet staan voor zo'n antieke brandweerkar. Verder gedraagt ze zich voorbeeldig.
De middag krijgt een aardig slot, wanneer we onderweg gebeld worden door Lammy uit Westerbork, die mijn 2e handse fornuis met keramische kookplaten voor een zacht prijsje overneemt, Ik had het ( stom...stom..) gekocht zonder op te meten! Niet zo handig dus,
Mark houdt huis en haard in de gaten en zal het morgen afleveren! Dank![/b]

30-09-2007 om 00:00 geschreven door hetty  

Actie

Vandaag ging ik eerst de paardjes borstelen. Ik nam mijn eigen borstels mee, en een paar van Hetty. Toen ik ze helemaal mooi had gemaakt Ging ik eerst met Amber een parcoursje

lopen. Ik had al balkjes klaar gelegd. Eerst ging ik kijken of ze het nog wist van de vorige keer. Toen ging ik met haar draven. Uiteindelijk werd het een actie!!! Maar alleen Amber wou, nee Sara niet!  Echt niet.En ik vond het heel leuk!!!!  Groetjes   Eva

26-09-2007 om 18:07 geschreven door hetty  

Roder Markt

Vandaag was de Roder Markt. Met het Shantykoor De Eemslander Shanty’s  vertrokken we per bus met eigen ( shanty)chauffeur naar Roden. Het werd een groots opgezette happening met 5 shantykoren. Ik werd al snel opgevangen door Foekje. “ Kom maar bij ons”, zei ze. En een groot deel van de dag heb ik met het gezellige groepje doorgebracht. Leuk is dat! Het was alleen zo koud dat ik na het eerste optreden met Wim de markt vast overgelopen ben op zoek naar sokken. De blaasontsteking heb ik nog vers in het geheugen.

Er waren best veel paarden op de markt, hele grote Friese en hele kleine, zwarte, bonte en vosjes. En natuurlijk veel peerdestront op de weg. Daar hoorde ik niemand over. Toen Wim z’n piratenhap (brune bonen met spekjes) genuttigd had, kreeg hij de lucht van kibbelingen in de neus. Tja!  Je mag Sonja wel een dagje overslaan! Toch ?..... Wat een gedoe nu ze zo negatief in het nieuws komt. Het bevalt ons tot nu toe wel. Wim is al 4 kilo en ik 3 kilo kwijt en dat zonder veel moeite. Alleen de eerste twee dagen is het wennen.

Dom trouwens dat ik geen camera bij me had! Wat had ik een mooie foto’s kunnen maken!

Het was erg leuk dat er naar m’n boekjes gevraagd werd. Ik had er gelukkig een paar bij me. Sientje gaat ook meehelpen reclame te maken. Vandaag zijn er dus weer 7 verkocht.

Ik weet dat ze leuk zijn en dat kinderen in de doelgroep dat ook vinden. Toch vind ik het moeilijk om ze aan te bieden. Gek is dat! In Hengelo( Gld) gaan er 55 naar een peuterspeelzaal. Leuk hè!

25-09-2007 om 21:35 geschreven door hetty  

Rick heeft een Maatje. Het maatjesproject hier in Emmen heeft een Maatje gevonden voor Rick. Het is altijd afwachten of het klikt. Gistermiddag komen ze aanfietsen- net wanneer ik naar het bos wil gaan met Tessa.

En ze gaan mee. Didi is een echte Rotterdamse van huis uit en mist hier de geluiden van de stad, de tram, de winkels…alles. Maar ze heeft hier werk gevonden, zorgt voor haar drie jongens en is dan ook nog vrijwilligster bij het Maatjesproject. Rick vindt het allemaal heel gezellig. Hij gaat weer met haar mee voor een patatje en een frikandel èn de gezelligheid van een huis met kinderen. Didi heeft Rick al aardig door en waardeert zijn humor. Hij kan ook beeldend uit de hoek komen.

We zijn vandaag begonnen met de voorbereiding van onze Nw Zeeland-reis. Onze mobiele telefoon is in elk geval geschikt. Je moet alleen zorgen dat je genoeg beltegoed hebt en verder maar sms en. Nu nog een stekker met 3 pootjes en dan kan Wim z’n baard ook bijwerken, anders wordt het een woeste boel.

Toen we 15 jaar geleden met een groep wild kamperend door Noorwegen trokken zei één van onze reisgenoten dat iedereen nou coupe orkaan had. We wasten ons onder watervallen of onder een brug in behoorlijk snel stromende rivieren. Koud!!! Ons haar wasten we wanneer we bij een ferry moesten wachten, want bij de toiletten in Noorwegen is overal warm water. Het toiletje in de camper draaide overuren met 9 personen en wanneer we bij een bakker kwamen voor een kop koffie met wat lekkers maakte iedereen dankbaar gebruik van de schone toiletten. Zo werd het al gauw bij een snelle toiletstop: “We gaan even naar de bakker”. Ook de tweede helft van die reis aan boord van een zeilschip was verstoken van veel comfort. Wij hadden het geluk om in het “hondehok” te mogen slapen. Daar had je tenminste nog enige privacy, maar je omdraaien werd al wat lastig omdat de hoogte dat niet toeliet. Toch hebben we er geweldige herinneringen aan. Ha! Wim had de primeur om als een soort “Doris Rijkers”, volgens Niesje, in z’n gele overlevingspak het stuurwiel te bedienen met windkracht 5.Wanneer je tijdens die overtocht onverhoopt naar het toilet moest, zat je daarna onder de blauwe plekken!

In Nieuw Zeeland zijn de campings al geboekt, de campers besteld en hebben we met z’n tweeën een vierpersoons camper. En…… de natuur zal ook daar overweldigend zijn.

24-09-2007 om 22:35 geschreven door hetty  

Rick heeft een Maatje. Het maatjesproject hier in Emmen heeft een Maatje gevonden voor Rick. Het is altijd afwachten of het klikt. Gistermiddag komen ze aanfietsen- net wanneer ik naar het bos wil gaan met Tessa.

En ze gaan mee. Didi is een echte Rotterdamse van huis uit en mist hier de geluiden van de stad, de tram, de winkels…alles. Maar ze heeft hier werk gevonden, zorgt voor haar drie jongens en is dan ook nog vrijwilligster bij het Maatjesproject. Rick vindt het allemaal heel gezellig. Hij gaat weer met haar mee voor een patatje en een frikandel èn de gezelligheid van een huis met kinderen. Didi heeft Rick al aardig door en waardeert zijn humor. Hij kan ook beeldend uit de hoek komen.

We zijn vandaag begonnen met de voorbereiding van onze Nw Zeeland-reis. Onze mobiele telefoon is in elk geval geschikt. Je moet alleen zorgen dat je genoeg beltegoed hebt en verder maar sms en. Nu nog een stekker met 3 pootjes en dan kan Wim z’n baard ook bijwerken, anders wordt het een woeste boel.

Toen we 15 jaar geleden met een groep wild kamperend door Noorwegen trokken zei één van onze reisgenoten dat iedereen nou coupe orkaan had. We wasten ons onder watervallen of onder een brug in behoorlijk snel stromende rivieren. Koud!!! Ons haar wasten we wanneer we bij een ferry moesten wachten, want bij de toiletten in Noorwegen is overal warm water. Het toiletje in de camper draaide overuren met 9 personen en wanneer we bij een bakker kwamen voor een kop koffie met wat lekkers maakte iedereen dankbaar gebruik van de schone toiletten. Zo werd het al gauw bij een snelle toiletstop: “We gaan even naar de bakker”. Ook de tweede helft van die reis aan boord van een zeilschip was verstoken van veel comfort. Wij hadden het geluk om in het “hondehok” te mogen slapen. Daar had je tenminste nog enige privacy, maar je omdraaien werd al wat lastig omdat de hoogte dat niet toeliet. Toch hebben we er geweldige herinneringen aan. Ha! Wim had de primeur om als een soort “Doris Rijkers”, volgens Niesje, in z’n gele overlevingspak het stuurwiel te bedienen met windkracht 5.Wanneer je tijdens die overtocht onverhoopt naar het toilet moest, zat je daarna onder de blauwe plekken!

In Nieuw Zeeland zijn de campings al geboekt, de campers besteld en hebben we met z’n tweeën een vierpersoons camper. En…… de natuur zal ook daar overweldigend zijn.

24-09-2007 om 22:29 geschreven door hetty  

Hè, hè, we zijn uitgefeest! Vrijdagavond was het feest bij Rick! De soezen werden eenstemmig goedgekeurd. En….. het fototoestel was helemaal een schot in de roos. Gerhard installeerde de boel zo dat hij z’n foto’s ook gelijk op de computer kan zetten. Ik heb de eerste al toegestuurd gekregen. Het dartbord werd weer opgehangen en groot en klein vermaakten zich kostelijk. Rick straalde helemaal. Ben en Nies waren inderdaad ook van de partij. Vanuit Duitsland via Hattem toch weer naar Emmen! Rick loopt nog steeds met het toestel om z’n nek. Vanmiddag is hij voor het eerst mee naar Didi, z’n maatje van het Maatjesproject. Ze heeft hem ook al aan het msm-en..

En gisteren was Sara Judith het middelpunt. Lieve hield een geweldige speech in dichtvorm, er draaide een diavoorstelling over haar eerste 25 jaar en er werd gebarbecued.. De kinderen lagen languit voor een leuke dvd. Al met al een verjaardag om met plezier aan terug te denken.

Net precies heb ik Mark en Jennifer uitgezwaaid. Wim is naar Westerbork, lekker zingen met het Shantykoor. En ik….ik ga nog even met Tessa naar het bos. Een beetje beweging hoort er ook bij na al dat feesten! En morgen………ga ik zwemmen met Jannie. Dat gaan we nu iedere maandag doen. Baantjes trekken, bubbelen, golfbad en dan een kop koffie na. Leuk, maar ik mag eerst m’n zwempak wel even gaan zoeken!!

23-09-2007 om 15:39 geschreven door hetty  

Dit was een dagje Voorthuizen, dagje ANWB, dagje Nieuw Zeeland! Nu begint de reiskoorts. Wat leuk om al die verschillende mensen te ontmoeten. Er was een stel bij dat hun Westy had meegebracht. Ik heb hem nog eens goed bekeken omdat ik Robbie aan het schilderen ben. Een foto is toch anders.

Het waren alle mensen voor 2 reizen. Groep 1 vertrekt 20 oktober al en wij, groep 2 dus op 3 november. Laten we nou aan tafel toch bij een Willem terecht komen, die ook nog een techneut blijkt te zijn in de vliegtuigbouw. Wim en hij raakten niet uitgepraat. Dat zou heel gezellig kunnen worden. Jammer dan, ze gaan met de eerste groep mee. Ha!

Onze reisleiding bestaat uit 2 echtparen, doorgewinterde Nw Zeeland en andere landgangers. Het lijkt allemaal heel leuk te worden. We krijgen een 4 persoons camper, zodat onze bagage en koffers op het bovenste bed geparkeerd kunnen worden. We krijgen heel veel informatie mee. Dus we kunnen gaan studeren.

De honden zijn erg blij dat we weer terug zijn. Queeny zit gelijk weer achter Loedertje aan. Die vindt dat minder leuk!
Straks gaan we naar ons feestvarken Rick. Gisteren hebben we voor het eerst sinds lange tijd weer soezen gebakken….een werkje met hindernissen. Eerst had ik geen boter, dus ging Wim naar buurvrouw Wielens om een pakje boter( 500 m verderop…dus met de auto!) Dan heb je beslag en dan moeten de eieren er één voor één door geklopt. Het laatste ei was bedorven, konden we alles weggooien en opnieuw beginnen! De tweede poging! Toen wist ik niet meer dat je al eieren kloppend het pannetje wel van het vuur moest halen. Ik denk dat de soezen daarom niet zo hoog zijn geworden. Daarna ging Wim ze al vullen met slagroom met een flinke toef er bovenop. Dat ging goed, maar eigenlijk had eerst de chocoladeglazuur overheen gemoeten. Wim denkt dat dat nu nog kan. Ik denk van niet!

foto: Loedertje maakt zich uit de voeten! 

22-09-2007 om 01:50 geschreven door hetty  

Rick is morgen jarig! En dat gaat gevierd worden! Meestal is hij in Canada met zijn verjaardag, bij Fred en Gera. Daar wordt hij dan geheel in de watten gelegd met taart èn cadeaus. Dit jaar is hij thuis. Het leek hem eerst niks om hier jarig te zijn, maar helemaal niks vond hij blijkbaar toch wat kaaltjes.

Dus mochten we vanmiddag mee om boodschappen te doen. Daarna gekeken waar z’n leuke shirt gebleven is en al die spijkerbroeken. Gelukkig…….gewoon op de stapel!

Daarna ging Rick naar Chantal, de kapster. Daar praat hij altijd honderd uit. Ze is dan weer helemaal bijgepraat. Zo’n 2x per jaar moet het dan toch gebeuren. Nu  ziet hij er uit…ja… of er een feestje aankomt!

Veertig worden is niet niks.

Toen we in 1983 net verhuisd waren naar Emmen werd ik 40 en er kwamen heel wat onverwachte gasten. Je denkt eigenlijk niet dat ze dat hele eind afleggen voor een verjaardag! Maar Diny kwam ’s morgens al. Het eerste wat ze zei was: “Foi toch, wat woont jullie noe toch een ende vot!” En dat is naar Hollandse begrippen ook zo. Ongeveer 7 kwartier doe je erover en als er veel vrachtverkeer is nòg langer. Toen Pa en mama indertijd in Iowa waren bij Oom Herman en tante Nettie gingen ze gewoon ergens een hapje eten en waren dan zo ook 1,5 uur onderweg! Heel gewoon, maar met ons drukke verkeer is het toch lastiger.

Morgen komen Ben en Niesje waarschijnlijk ook. Die moeten nog uit de Eiffel komen, waar ze met Paul Sietse en Annemarie een midweek doorbrengen en dan komen ze ook nog naar Emmen. Tja….Rick hè! Ben had tegen hem gezegd: “Als je je verjaardag viert, dan komen we”. Dus Rick aan het sms-en. Met Jans en Geesje ligt het nòg anders. Die zeiden gewoon:”Je kunt wel geen verjaardag vieren, maar we komen toch”! Dat kan morgen nog een dolle boel worden.

Rick met oom Henry.

20-09-2007 om 18:57 geschreven door hetty  

Ze zijn weg….uitgevlogen, de drie boerenzwaluwen in de ponystal. We hebben er een paar weken van kunnen genieten en zagen ze steeds groter worden. Heel mooi om te zien. De ouders vlogen af en aan . Nu zijn ze weg, het leven tegemoet. Ik hoop dat ze volgend jaar terugkomen

Rick heeft een nieuwe ziekte uitgevonden: de zielepiteritis. Hij kan het niet uitstaan dat iemand voor kleine stukjes de auto pakt. Zelf fietst hij altijd….door weer en wind. “Ik moet wel”, zegt hij. Hij blijft er slank bij. En als je niet gauw over wat anders begint krijg je alle andere ondeugden van de automobilist er gratis bij. Hij is ook een fan van Blik op de Weg! Ken je dat? Bumperklevers, rechts inhalen, te lang op de linkerbaan blijven rijden….noem maar op. Overal krijg je zijn beoordeling en ongenoegen er bij! En dan ook nog de straffen die hij voor ze in petto heeft. Voor altijd  rijbewijs inleveren, gevangenis, grote geldboetes.

Ja inderdaad, hij heeft een aardje naar zijn vaartje. Oftewel hij kan net zo op het verkeer zitten mopperen als Wim. Als Wim en ik ergens heen gaan met de auto dan gaat zijn kant van de conversatie meestal over al die sukkels op de weg. Soms hoor ik al dat commentaar niet eens meer. Soms wel. Dan zeg ik meestal: “Ze horen je niet hoor en tegen mij hoef je niet zo te foeteren. En als je even een uitlaatklep nodig hebt…doe dat dan alsjeblieft zachtjes”.

Ik snap juist helemaal niet dat hij daar zo’n last van heeft en dat snapt hij weer niet. Snap je het nog?

Nu staat hij in de keuken iets lekkers klaar te maken à la Sonja Bakker. Daar is hij heel goed in. Hij kookt met zorg. Hij heeft zo’n grote lange schort. Net echt.!

Maar de portie vlees vindt hij eigenlijk te klein en smokkelt daar wat mee. Daar hoor je mij niet over. Rick zou zeggen: “Dat is ook zielepiteritis”!

19-09-2007 om 18:06 geschreven door hetty  

Tessa is haar maatje kwijt en was een paar dagen erg stil. Nu begint ze weer actief te worden, erg actief! Ze heeft van Mark geleerd om te keepen en houdt me dus constant bezig wanneer ik even naar buiten kom. Vanmiddag zijn we voor het eerst weer met haar naar het bos geweest. Alleen. Queeny was er vandaag niet. Het eerste stuk liep ze steeds een stukje en keerde dan om net als anders om naar Scott te kijken, maar die was er nu natuurlijk niet. Na een poosje begon ze meer naar ons te kijken en toen was het goed. We moeten maar een beetje meer aan onze relatie met haar werken.

Ik ben ook begonnen met de schilderijen voor Marian: Robbie en Tessa jr. Robbie is een witte West Highland Terrier en Tessa is een pup uit het nestje van vorig jaar van Tessa en Scott. Ze lijkt het meest op Tessa en bij elkaar is het een geweldig stel.

Corrie in Groningen en Alma in Hardenberg helpen me om in hun omgeving scholen en Kinderopvang te interesseren voor mijn boekjes. Wat fijn. Het blijft toch zoeken hoe je je doelgroep het beste kunt benaderen. Vorige week kreeg ik een hele leuke brief van Hare Majesteit Oma Beatrix. Ik had haar ook een Moniek en een Scotty gestuurd om aan haar kleinkinderen voor te lezen en ze liet me weten dat ze het hele leuke boekjes vond met creatieve illustraties. Ze vindt het ook een erg goed initiatief om de Stichting ”Papoeajeugd naar School “ te steunen. En ze zal zeker leuke uurtjes met de boekjes èn haar kleinkinderen doorbrengen.

Ik vond dit toch erg leuk! Van HKH Oma Margriet die ik hetzelfde had gestuurd kreeg ik ook een bedankje, maar ook niet meer dan dat. Ik ben benieuwd of er nog een vervolg komt.

foto: Wim en Pieter met de beide Tessa's bij de schapen. 

18-09-2007 om 23:46 geschreven door hetty  

“Ik heb hulp nodig”, zei Gerhard een paar dagen geleden. “Ik zoek creatieve mensen…… Judith wordt immers vijftig”! Even later komt hij al zijn pakketje brengen, stiekem natuurlijk: pruik, masker, spijkerjasje, ballonnen, vlaggetjes…enz…. Judith wilde nl één ding niet: een pop op het dak. Toen Wim en wat later ik 50 werden indertijd aan de Kuifmees, hadden onze kinderen en buurt een Abraham/ Sara op het dak van de carport geplaatst en ik moet zeggen: levensecht! Wim hadden ze met z’n vakantiehoedje en baard en pul bier uitgebeeld. Het was zelfs zo echt, dat ons buurmeisje Dana bij haar moeder ging vertellen: “Mama, de buurman zit op het dak en die wil niks zeggen”! Wat later hadden ze mij uitgebeeld met een boek in de luie stoel als Sara.

Maar nu is Judith aan de beurt. Zaterdag middag was het zover…de familie van der Kolk ging aan het werk bij ons op het terras. Het hoofd was het lastigst. Die maakten we van een knuffelbeer die we met breed plakband in model brachten. Een stuk oud dekbed werd de vulling voor een T-shirt met spijkerjasje. De spijkerbroek werd opgevuld met stro, oude tuinklompen aan de voeten, masker met knalrode pruik en regenhoed. En Sara, de tuinvrouw was klaar.

Gerhard had de tekst voor het spandoek bedacht en Robin hielp bij het schrijven:

Al zit ik hier nog 50 jaar,

Die tuin komt echt wel voor elkaar!

Gisteravond in het donker hebben Wim en ik de hele handel naar Ger en Lies gebracht, de naaste buren van Gerhard en Judith en vroeger van ons. Dat was echt leuk om weer eens lekker bij te praten. Nadat we weg waren hebben Ger en Lies alvast ballonnen zitten opblazen met 50 erop. Judith die anders zo vroeg naar bed gaat was nu met geen stok naar bed te krijgen. Daardoor moest de hele opstelling midden in de nacht gebeuren. Dit keer  kwam de nieuwe Sara pontificaal voor in de tuin te staan!

En……..ze vond het helemaal geweldig!!

Vanmiddag hebben we vast in kleine kring haar verjaardag gevierd, het glas geheven èn lekker gegeten.

Heel gezellig! Zaterdag breekt het grootse festijn los. Dan komt de vrienden- en familieschaar opdraven.

We krijgen het druk met feesten, want Rick is vrijdag ook jarig. Die wordt………jazeker 40 jaar!

17-09-2007 om 23:55 geschreven door hetty  

We moesten wel even bijkomen hier, na de toch nog onverwachte crisis met Scott. Het valt niet mee om te moeten beslissen wanneer het echt niet meer verder kan.

Je blijft je toch enigszins schuldig voelen en daarnaast het verdriet  je geliefde kameraad  kwijt te zijn. Veel mensen hebben meegeleefd en dat doet wel weer goed!

Gisteren al en vandaag nog steeds de reactie: een forse hoofdpijnaanval. Het zakt nu gelukkig weg.

Dus ging Wim vandaag alleen met Rick op stap naar oma in Hattem, naar Ben en Nies en daarna naar Hardenberg naar de familie waar Alfa haar nieuwe thuis gekregen heeft. Grote teleurstelling dat Tessa er niet bij was. Jullie komen maar gauw eens deze kant op. Ook in’t weekend kunnen we gemakkelijk iets regelen dat Queeny hier is! En wat blijkt nu? Alfa heeft twee maanogen. Queeny heeft er één en de andere is bruin. Ik denk nu dat Kenai er ook twee zal hebben. Die had ook van die helderblauwe ogen als kleine pup. Je ziet het veel bij Blue Merle bordercollies, van die grijs-blauwe met witte vacht.

Zo’n 15 jaar geleden op onze eerste vakantie in Engeland zagen we een demonstratie van een schapenboer in de Dales, Richard Fawcett. Hij liet ons zijn vijf honden aan het werk zien. Ze werden eerst met een touwtje aan een paal gebonden met een stuk karton met hun naam in hanepoten er op. En hij begon te vertellen over zijn leven als schapenboer in de Dales, die zonder zijn honden niks waard is. Wij luisterden ademloos. Daarna liet hij de honden aan het werk zien  Ziggy was de slimste. Naast het feit dat ze erg goed luisterde had ze een eigen inbreng. Wanneer Richard het commando gaf van : ophalen…naar links liep die slimmerd eerst naar de zijkant naar een heuvel om te zien waar de schapen liepen. Wij waren zo onder de indruk dat toen onze Schotse collie Laska overleed  we overgingen op een bordercollie. Dat werd Kim. We hadden toen geen schapen,,,,beetje moeilijk in de nieuwbouw, maar op de hoek in Zuidbarge waar we op ons uitlaatrondje langskwamen liep één schaap. Daar wou ze steeds naar toe, maar ja dat mocht niet….

Toen we twee jaar later verhuisd waren naar hier en we Scott al hadden gingen we dus op cursus. Terwijl Scott keurig ging drijven sprong Kim als een gek tussen de schapen en joeg ze uit elkaar. “Daar hoef je niks mee te proberen “, zei  onze trainer Roelof toen. Nou ja , ze was wel vreselijk lief.

foto: Nog even alle zeven!

16-09-2007 om 20:05 geschreven door hetty  

Gisteravond nog haalden we vol goede moed een zak dieetbrokken op bij Harrie Nielen. Wie weet …. knapt hij hier nog weer wat van op! Met zijn eetlust is niks mis mee!

Gisteravond om 11 uur was er in één keer de hele kamer vol bloed uit Scott zijn neus, héél veel bloed… de hal de keuken, buiten op de stoep......  

Dit kon niet langer. Na een poosje werd het wat minder en zijn we aan het schoonmaken gegaan. Vannacht heeft hij in de grote bench van Queeny doorgebracht. Je weet wel die grote …als voor een Berner Senner…

Vanmorgen zat weer alles onder en heb ik contact gezocht met onze steun en toeverlaat. Om 10 uur konden we bij hem terecht. We hebben nog een uurtje met Scott aan onze voeten doorgebracht en hebben hem nog een poosje vertroeteld en verteld dat hij een geweldige hond voor ons is, maar dat we hem niet langer kunnen helpen. Er zijn nog heel wat traantjes gevloeid vandaag. Scott kreeg eerst een narcose en is toen ingeslapen. Thuis lieten we Queeny en Tessa bij Scott. Ze kwamen kijken, even een snuffel en toen waren ze weer weg. Tussen de middag hebben we Scott begraven samen met Mark.

Nu is Tessa heel stil. Kan een hond ook rouwen? Ze mist Scott in elk geval wel.

Toen we dit huisje aan het Schoolpad kochten 13,5 jaar geleden hebben we gelijk een bordercolliepup uitgezocht. En dat werd Scott. Hier is ruimte voor honden. Kim vond het in het begin niet wat…al dat gesjouw achter haar aan, maar ze werden toch maatjes en hebben samen 2 keer voor een mooi nestje gezorgd, Dat was toen ook al geweldig. Scott heeft  samen met Wim geleerd om schapen te drijven. D.w.z. Wim de commando’s en Scott het drijven. We hebben er van genoten. Scott was ook gek op kinderen.

In het begin waren we hem wel eens even kwijt en liep hij gewoon achter een paar kleine kinderen aan.

Toen Kim er niet meer was, zorgde Tessa er voor dat hij no 1 bleef. Scott mocht altijd de stok  of bal pakken. Soms pakte ze de stok heel even en legde die dan bij Scott neer. Hij bleef de baas!

De laatste twee nestjes samen met Tessa waren natuurlijk helemaal geweldig, al hield Scott zich daar afzijdig van. Die druktemakers vond hij maar niks. En nu is hij er dan niet meer. We zullen hem missen. Dank je Scott voor je onvoorwaardelijke vriendschap!!

14-09-2007 om 19:17 geschreven door hetty  

Wat is het daar mooi, dat wijdse land van Noord-Groningen, niet om te wandelen, maar om lekker van je af te kijken en de frisse lucht te snuiven en de stilte te ervaren.

Vandaag waren we in het land van Boer Zoekt Vrouw- kandidaat Gerko Knol en zelfs op zijn schapenboerderij helemaal aan het Wad. Samen met vader Siebrand en zwager Klaas wordt het bedrijf gerund en vlak de vrouwen ook niet uit, moeder Jannie en dochter Corrie. Die heb ik dit voorjaar  in de lammeren tijd aan het werk gezien!

Eén van onze pups is daar naar toe gegaan, Toska. En die hebben we nu weer teruggezien. Op mijn “Kom maar puppies”reageerde ze gelijk! Het moet nu een echte werkhond worden. Er wordt al flink getraind.

Wim wilde de zee zien en liep nog even de laatste dijk op. Even terugdenken aan die jaren op zee!

We waren eerst naar de school van Sieko en Nienke gegaan, “De Regenboog”, om  “Ik ben Scotty” te brengen en hoop natuurlijk dat ze de boekjes zo leuk vinden dat ze er wat mee gaan doen! Corry en Janny werden ook flinke klanten en  helpen  mee bij het verder reclame maken.

We hebben het heel gezellig gehad vandaag. Het was een echt dagje uit! Dank je wel allemaal.

De terugweg voerde ons eerst door de polder. Daarna was ik toch nieuwsgierig naar Usquert waar neef Rob woont. Mooie plek, maar niemand thuis. Tja en wij zijn niet zo goed in de wegen in Groningen en reden verkeerd op de weg naar Kleine Huisjes. Annie en Henk hebben we dus gemist, want het dieet-voer voor Scott moest voor 6 uur opgehaald worden.

Gerko, succes. Na die oproep op tv en het grote artikel in de krant heb je de dames straks voor het uitzoeken!

13-09-2007 om 20:58 geschreven door hetty  

Scott  blijft de hele dag bij je liggen als je zit en loopt achter je aan als je in de benen komt. Hij houdt je de hele dag in de gaten. Vanmiddag was er even kort overleg met Harrie Nielen. We proberen met een nier-dieet Scott nog een maandje in conditie te houden en dan zien we wel verder.

Rick heeft beloofd om nog een weekend op de hondjes te passen wanneer we weer naar camping De Boomgaard gaan aan ’t eind van de maand. In en uit de auto, in en uit de caravan is een crime voor Scott. Dat kost veel te veel pijn en energie. Rick vindt er niks aan om hier op te passen wanneer de honden er niet zijn. Katten, kippen, pony’s en schapen doen hem niets, maar voor de honden wil hij zich wel even opofferen. Dank je wel Rick! Dan kunnen we een keer de fietsen meenemen.

Vanmiddag had Robin een voetbaltoernooi van school. Daarom hoefden we de kids niet op te halen, maar we hebben met veel plezier naar de verrichtingen van Robins team van Het Anker gekeken. Ze zijn uiteindelijk 2^e geworden, een grote prestatie, want er waren heel veel teams! Goed gedaan jongens van Het Anker en coach Johan Keen!

foto: Onze trouwe Scott

12-09-2007 om 20:31 geschreven door hetty  

Gisteren kwamen we thuis en ik kijk op de mail en zie dat neef Johan een leuke mail stuurde precies op het moment dat Diny en ik het over hem en Marijke hadden wat betreft reünie en de boekjes! Twee uur later sta ik bij hun op de stoep. Johan geeft een staaltje toneel weg. Hij imiteert zijn tante Coba op een manier die me bijna tranen in de ogen bezorgt. Hoe mama bij zus Hermien binnenkomt en de jas aan de ene kant van zich af gooit en de tas aan de andere kant en naar de wc snelt! Hij vertelt dat zoon Albert o.a.drama-docent op het ROC is. Dat verbaast me nu helemaal niet meer. Ha! Hij vertelt ook nog tussen neus en lippen door hoe mama het helemaal niet zag zitten dat er in de nieuwe Simca een pookversnelling zat ipv een stuurversnelling. Na een week kwam ze weer langs bij Hermien.

” En hoe bevalt de auto, Coba?” “ O, een fluitje van een cent” , antwoordde die. “Dat kön i’j ok” .

Dat belooft nog wat bij de reünie der Bijenhofjes straks!

Ik vergeet nooit hoe hij ook op het 40-jarig huwelijksfeestje van Gerke en Wim vertelde wat de reactie van oom Sjoerd was toen de eerste brief van Gerkes aanbidder binnen was gekomen. ” Daor begint het gedonder al!” En Gerke was de eerste pas!

Vandaag houden we Scott  de hele tijd in de gaten. Hij is echt aan z’n eind. Houdt een nierdieet hem nog een maandje wat fitter? Morgen hebben we weer contact met Harrie Nielen.

foto: De familie Bijenhof

12-09-2007 om 08:36 geschreven door hetty  

We moeten er ons op voorbereiden dat  Scott er niet meer zal zijn. Dokter Harrie belde over de uitslag van het bloedonderzoek. Nu blijkt dat z’n lever – en nierfuncties niet meer goed zijn. En dat samen met alle andere gebreken maakt dat we ons moeten bezinnen of nog langer doortobben zinvol is.

Dit weekend waren we weer op onze favoriete plek: www.campingboomgaard.nl. De honden mee. Ze beginnen al helemaal te wennen aan de autoritjes. Scott neemt languit ¾ van de achterbank in beslag en Tessa neemt genoegen met een kleine zitplaats bij het raam, want die wil alles meemaken.

Op de camping maak ik kennis met een vrouw die ook niet van autorijden met caravan houdt, ook schildert en ook verhalen schrijft. Wanneer ik langs hun caravan loop zie ik steeds dat potlood in haar hand.

Natuurlijk hebben we weer uitgebreid bijgepraat met iedereen. Henk vertelt met veel verve over zijn teenerdochters. Nee Ivon en Monique, niks geen geroddel hoor…..alleen maar leuke verhalen!

Bij Johan en Joke zijn we onderdehand kind aan huis! Lekker voetbal gekeken…Wim en Johan en Jos dan, hè. Joke en ik zochten onze (misschien) nieuwe outfit uit voor de winter en kletsten helemaal bij!

Zondag is het familiedag bij de Wagenvoorts. We zijn er wel voor 2 uur hoor, wordt er van te voren door Berend en Jaap gemeld. Hoezo?? Ja natuurlijk autoracen op de buis!! Jaap haalt vlug Mirjam van haar werk in het Utrechtse Ziekenhuis. Ze heeft geen tijd gehad om zich om te kleden en komt in verpleegstersuniform aanzetten. Hijgend komt Jaap binnen…Eén blik op de tv…net op tijd. Wat zeg je? Die opgroeiende jeugd? Dit zijn volwassen kerels hoor. Tja voor een hobby moet ( bijna) alles wijken. Maar ze hadden gelukkig toch alle tijd om bij te praten. En natuurlijk met kleine Sascha van Berend en José erbij maak je van alles mee. Ze leert al om de teckels van zich af te houden. Ja, want Franck, de teckel van Jaap en Mirjam  is er ook. Zo’n hond heb je nog nooit gezien. Tessa is ook gek op de bal, maar dit breekt alles. Die racet met de bal voor zich uit het hele grasveld over en weer terug en dat met een rotgang!!

Opa Ben doet z’n best om z’n kleindochter voor zich te winnen. Het kost wat moeite, maar volgens mij komt dat helemaal goed als hij alleen met haar is!

En Oma Diny hè! Die aandacht voor Sascha. Gelijk komt ze met de mand met speeltjes aanzetten. Je kunt zien dat die kleine haar al goed kent Lachen!! Verbeeld ik het me nou of hebben oma’s en opa’s meer geduld met hun kleinkinderen dan met hun eigen kinderen vroeger?

foto: Franck in actie!

10-09-2007 om 19:38 geschreven door hetty  

Dat woord heb ik onthouden van ons bezoekje aan de huisarts. Ik was er behoorlijk vervelend van. Ik kon nog geen sok of pyamabroek uit of aantrekken. Bukken gaat alleen als je het zere been gestrekt houdt. Wat ben je als mens toch afhankelijk van je gezondheid. Zodra één onderdeeltje uitvalt ben je al onthand. En dit deed me toch een partij zeer!! Nou heb ik natuurlijk wel een fantastische verpleger in huis , maar die wist van ellende ook niet meer waar hij me mee helpen kon!

Wèl aderontsteking dus. Blijven smeren met de zalf en doorgaan met de pijnstillers en iedere dag de omvang van het been meten. Bij dikker worden…terugkomen. Daar houden we ons dan maar aan.

Thuis kijk  ik ook nog even na of je Reiki mag geven bij ontstekingen. We hebben ons daar uiteindelijk niet voor niets in verdiept. Ja dus! En dat hebben we gisteravond een paar keren uigebreid gedaan. Tijdens de behandeling trok het heel erg naar onder de knie en zelfs tot onder de voet. Niet prettig.! Maar ja, je weet dat het er alleen beter van kan worden en nooit slechter. Daarna naar bed m`t pijnstillers en extra mee naar boven voor vanmorgen vroeg.

Vanmorgen ging het al weer iets beter en in de loop van de morgen zakte alle ellende van me af en voel ik me bijna weer gewoon.. Heerlijk gevoel. Waardoor het zo spontaan weer over gegaan is maakt me niet uit.

Zalf,   Reiki????

Johan en Joke, we komen er aan!

foto: Een verpleger met technische interesse! 

06-09-2007 om 19:59 geschreven door hetty  

Wat jammer nou…we kunnen morgen niet naar Groningen. Ik had me er op verheugd om Toska en fam Knol en Gast weer te zien. Maar dat wordt morgen weer doktersbezoek., ik heb al een afspraak  Ik verga nog steeds van de pijn in m’n been en zit dik onder de paracetamol. Maar ik hoop dat het volgende week wel kan.

Ooit werd Gerhard uitgeroepen tot ”pechvogel van het jaar”. Ze zouden trouwen Gerhard en Judith. Alles was tot in de puntjes geregeld. Samen met de moeder van de bruid mocht ik de bruidsjurk helpen uitzoeken en wat later het trouwpak voor Gerhard. Leuke Hongaarse muziek geregeld, mooie zaal enz. Nou ja de hele familie was er klaar voor…..

Toch moest Gerhard nog één wedstrijdje voetballen. Gerhard speelde altijd voorstopper, voor wie dat iets zegt. Laat hem nou net een sliding van een onervaren jongen van de tegenpartij  fataal worden .

Gevolg: dubbele beenbreuk. De chirurg die dat weekend dienst had kwam zo te zien net van het golfveld. Op de dag dat ze zouden trouwen ging Gerhard opnieuw onder het mes omdat de boel niet goed gezet was. Z’n voet staat nog steeds een beetje scheef. Ik moet nog altijd aan Bas denken, de hond van Ben en Diny. Die had ook zo’n voetje.

Gelukkig ging het hele feest een half jaar later in volle gloria door, maar dit kun je toch niet verzinnen wanneer je nog nooit een noemenswaardige blessure gehad hebt!

foto: Na 10 jaar is hun samenwerking bij het kamperen een voorbeeld voor velen! 

04-09-2007 om 20:30 geschreven door hetty  

Nee vandaag niet! Nu was ik ook even patiënt. Er moest een echo van m’n been gemaakt worden om te kijken of er trombose in zat…..Gelukkig niet. Maar de aderontsteking die het nu dan zou zijn doet geweldig zeer. Met zalf en paracetamol ga ik het te lijf. ‘k Hoop zo dat het morgen wat afgezakt is!

Tien jaar geleden had ik een vreemde dikke hals aan één kant en dat moest opengemaakt worden. Ik werd in het Scheperziekenhuis ontvangen als een BN er. Friedel èn Hillie waren beiden actief als gastvrouw en brachten mij naar de zaal. In die 3 dagen heb ik heel wat levensgeschiedenissen gehoord. Ik weet niet hoe dat kwam, maar het ging vanzelf.

 Nadat ik onder narcose gebracht was werd ik ineens heel helder en besefte dat ik geen lucht meer kreeg. Ik wilde nog wijzen naar m’n gezicht, maar dat ging niet. Toch was ik niet in benauwd of in paniek. Gewoon zoiets van : nou dat was het dan.. Toen hoorde ik iemand zeggen: “Er gaat hier iets helemaal mis”. En een andere stem antwoordde: ”Ja dat zie ik!” Ondertussen had ik liggen tellen en na de 6^e tel was ik weer onder zeil.

Toen ik bijkwam zat de arts naast me en zei: “Gefeliciteerd, dit was het beste wat we konden vinden….een abces…en dat heb ik even schoon gemaakt.” Het had ook lymfklierkanker kunnen zijn. Ik vertelde hem wat ik meegemaakt had toen ik net onder narcose was. Hij schrok! Als hij dat geweten had, had hij me een injectie gegeven zodat ik het me niet meer had kunnen herinneren. Wanneer ik ooit weer onder narcose moet, moet ik vragen om een flexibele tube. Ik heb nu zo’n briefje in m’n portemonnee.

Ik had verder het gevoel in een hotel te liggen: keuze uit 2 menu’s, om de haverklap kwam er een zuster vragen hoe het was, kopje koffie, kopje thee... tv, radio èn telefoon naast je bed. En ’s avonds deden ze nog een laatste ronde met de vraag: “Kan ik nog iets voor je betekenen?” En dat was dan meestal voor een slaaptabletje.

Nu hoefde ik gelukkig niet in die mallemolen.

03-09-2007 om 00:00 geschreven door hetty  

Mijn kapster Chantal had een tupperwareparty. Eigenlijk dacht ik dat dat merk niet meer bestond, want het is al zo lang geleden dat ikzelf een tupperwareparty hield. Ach het was ook wel gezellig zo met al je vriendinnen en kennissen.
Maar toen mama er van hoorde vond ze dat ik niet goed wijs was. Zij had zulke slechte ervaringen. Ze was er in getuind op een party bij familie. Ja de gastvrouw krijgt dan zoveel extra artikelen als er goed verkocht wordt en er ook nog een paar nieuwe party’s uit rollen.

Mama riep op een winterse middag de vrouwen uit de buurt bij elkaar en de tupperwarejuf kwam, maar ’t was niet dezelfde. Dit was er één uit de stad en had van die “rooie geverfde lipkes”. Dat stond mama gelijk al tegen.
Tante Jantje Lettink, tante Toos van Momberg, tante Aaltje Breukink en nog meer buurvrouwen kwamen opdraven.In de buurt wordt iedereen oom en tante genoemd. Het was  warm in de kamer waar de kachel lekker stond te snorren. De zon scheen ook nog eens en na het eerste kopje thee nam bij de buurvrouwen de aandacht wat af van hetgeen er allemaal verteld werd. Bij tante Jantje vielen zelfs de ogen nog even dicht.
Aan het eind van het in hoog-hollands afgestoken verhaal kon er besteld worden. Het viel het madammeke wel wat tegen. Nou ja het gastvrouwencadeau maakte straks bij mama wel wat goed.
Een week later komt de tupperwarejuf de bestelling afleveren en vraagt mama om gelijk voor iedereen maar af te rekenen. Dat schoot ma in’t verkeerde keelgat. Dat was ze niet van plan. “ Ie’j kriegt oew geld echt wel”, zei ze. Maar de juf pakte haar spullen en wilde mèt de bestellingen weer vertrekken. Mama griste toen snel het gastvrouwencadeau van de tafel en zei: “Da’s veur mien . Dat he’k wel verdiend veur al die köpkes thee!” De juf met de geverfde lipkes vertrok. Niemand van de buurvrouwen zat er mee!

Ik bestelde bij Chantal een nieuw handvat voor m’n wasemmer voor in de caravan. Die had ik dus ook al wel 30 jaar en functioneert nog steeds.
Maar als iemand belang heeft bij de grote deegkom met deksel? Je mag hem gratis komen ophalen!!

02-09-2007 om 21:20 geschreven door hetty  

Eén van m’n allereerste boeken ging over een konijn dat mee mocht rijden op een kar met wortels. Je snapt het natuurlijk al: na verloop van tijd waren alle wortels op. En het verhaal/ liedje van de veldmuis die in het beukenbos een wagentje had gemaakt van een notedop en toen van de heuvel af reed en z’n staart tussen wiel en karretje klem kwam te zitten. Ik voelde gewoon de pijn toen ik die dikke gekneusde staart zag.

Toen ik één keer zelf kon lezen was er geen houden meer aan. Ik las alles wat los en vast zat. We lazen de Donald Duck en de boekjes van Piggelmee in z’n omgekeerde Keulse pot. Op school was achter in de klas een soort bibliotheekje. Later toen ik al naar de middelbare school ging haalde ik ze bij de sigarenboer die achter de winkel een soort bibliotheek had met allemaal bruin gekafte boeken. Je moest een titel uit een lijst zoeken met een nummer en dat werd dan voor je opgehaald. Een dubbeltje per boek kostte dat!
En natuurlijk las ik de boeken van Top Naeff en allerlei streekromans en....de Goud Elsje boeken!

Dat lezen moest wel niet te erg opvallen thuis, want als pa dat zag dat je gewoon overdag een boek zat te lezen was het al gauw van: ”He’j neet wat anders te doon?” Dat ik ook voor de boekenlijst van school veel moest lezen kon hij zich bijna niet voorstellen. Ook ’s avonds in bed moest er soms nog een boek uitgelezen worden. Dat stond Diny meestal niet aan. We sliepen nl  samen in bed. Er is heel wat afgefoeterd!

Wanneer ik later op ongeregelde tijden thuis kwam van school ging ik bij goed weer vaak met een pennywafel en een boek een uurtje op m’n lievelingsplekje zitten langs een bosrand bij een weiland. Heerlijk!

Toen ik later voor de klas de kinderen leerde lezen zag ik die stralende blik in hun ogen wanneer ze ontdekten dat ze ècht konden lezen en niet meer alleen de woordjes pim , roos en maan, maar ook met andere letters ervoor of erachter!Zo mooi!
Vandaag ging ik boeken ruilen in een volkomen geautomatiseerde bibliotheek. Gezellig kun je het niet noemen, maar het wijst zich eigenlijk vanzelf. Ik deed nog van alles verkeerd, maar ik geloof dat ik het nu weet: eerst je lidmaatschapskaart scannen, dan de boeken scannen, bon aanpakken, boeken in de goede opening doen, nieuwe boeken uitzoeken, weer scannen, bon aanpakken, eventuele boete betalen,  bon aanpakken. Klaar! En alles zonder dat er mensen aan te pas komen.

01-09-2007 om 00:00 geschreven door hetty