Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
20-03-2014
O... jawel...
Ons drietal: Gerhard, Rick en Mark.
‘Is het je vorig jaar goed bevallen mee naar Schotland te gaan?’, vroeg ik Rick vorige week. ‘O.. jawel…’, was zijn standaard antwoord. ‘En heb je misschien zin om nog eens met caravan en tent mee te gaan naar een andere omgeving?’ ‘O… jawel’. 'Heb je misschien zelf al een plaats waar je graag heen zou gaan?’ Een paar jaar terug zijn we ook al eens samen naar Normandië geweest en op onze trektocht met camper door Canada was hij er ook bij. Dan komt het… ‘Ik wil naar Auschwitz.’ Het klinkt bloedje serieus. Hij heeft er al vaker over gepraat en nu wil hij het echt zien. Ik kijk hem wat onzeker aan. Zuid- Polen…!! ‘Ik weet niet of papa dat ook zo’n goed idee vindt om daar met de caravan helemaal heen te rijden.’ Wij zijn niet zo gecharmeerd van Oost Duitsland na een mindere ervaring toen de muur nog niet zolang gevallen was. ’Papa zegt anders dat hij me door heel Europa wel brengen wil’, is zijn volgende opmerking. Ik zeg al niks meer maar… de raderen draaien…!We hebben zelf Theresienstad bezocht toen we ons reisje met Ben en Diny en Curtis en Berdena naar Praag maakten en dat was al zo vreselijk dat ik besloot om geen andere vernietigingskampen op te zoeken uit vrije wil. Ik denk aan een busreis samen, maar nog beter.... aan andere reisgenoten voor hem: Berend, Gerhard of misschien Mark. Ik begin op internet rond te struinen voor bus- of vliegreizen naar Krakow en Auschwitz. Gerhard is niet van het reizen en zeker niet vliegen, maar Mark is er meteen voor in. En zo gaat het gebeuren, in augustus. Rick blij, wij blij!
Hetty… kijk eens..!’ Daan wijst naar de grond vlakbij Storm. We zijn even met Ben en Niesje bij onze buurtjes om de lammeren te kijken en een praatje te maken. En ineens zie ik daar een dikke drol liggen. Meteen besef ik dat die niet van Storm kan zijn… Lachen…! Daan heeft net z’n zesde verjaardag gevierd en kreeg ook een lekkere dikke bruine levensechte plastic drol. Hij had hem ook al op de stoel van de juf gelegd. Ik heb niet meegekregen hoe dit afgelopen is. Even later moet Storm er aan geloven. Die is zo blij dat hij de jongens weer ziet dat die alles goed vindt. Als we weg gaan beginnen de lammeren in de stal ogenblikkelijk weer te krijsen als kleine kinderen. Ze denken meteen dat ze melk krijgen als ze stemmen horen. Het is een prima idee om Anja de Drentjes te laten die verstoten zijn. Ik wacht wel op de Schoonebekers. Als er 200 schapen van Rob gaan lammeren moet het al gek zijn als er niet een paar zonder moeder moeten opgroeien. Als we op huis aan lopen staan de zes Schoonebeker ooien op een rijtje naar ons te kijken….. Vrouwelijke nieuwsgierigheid? ‘Bij ons is het net andersom’, meldt Niesje. Bij hen thuis houdt Ben goed in de gaten wie voorbij komt lopen…. Gezellig zo’n dagje met elkaar. We maken meteen de afspraak dat ze begin september weer een paar weken bij ons vakantie komen vieren. Waar wij dan heengaan? Nog geen idee. Misschien gaat het wel net als 15 jaar geleden toen we met caravan vertrokken richting Klazienaveen. Bij de snelweg aangekomen vroeg Wim: ’Linksaf of rechtsaf?’ Het werd linksaf en uiteindelijk kwamen we uit bij het Wesergebirge
Toe nou baasje’, lijkt Storm te zeggen. Hij heeft voor de zoveelste keer zijn vosje voor me neergelegd. Het is een van de knuffeltjes die ik met regelmaat voor 25 cent voor hem koop bij Kringloop Het Goed. Er zit leven genoeg in, in die hond van ons. Het is heel apart. Als je hem aankijkt als hij z’n vosje komt brengen, trekt hij z’n speeltje terug, wil hem niet loslaten. Maar als je hem niet aankijkt, legt hij het ding zo op je knie. En voor zover een hond jaloers kan zijn… hij is het. Altijd bang dat je een andere hond voortrekt. Hij wurmt zich er gewoon tussen als je Queeny of een andere aanhaalt. Hij zal toch de kleuterfase wel voorbij zijn. Toen Rick net geboren was voedde ik die de eerste dagen vaak in bed. Toen Gerhard dat zag kwam die er ogenblikkelijk bij en wilde er tussenin. Of wat ik hoorde van een vriendin: ‘Wanneer gaat ie weer weg?’ toen er een nieuw babytje was geboren. Storm is nu 13 maand, moet die fase nu te boven zijn, toch? Hoewel… Queeny doet het ook nog… kan nog wel even duren dus.
Altijd handig als iemand je even komt helpen opruimen in de tuin. Dat gaat binnenkort gebeuren. Gek is dat. Dan wil ik de boel een beetje klaar hebben, tenminste voor het deel dat ik zelf kan natuurlijk. In het begin dat we hier kwamen wonen kwam er eens per week een trouwe hulp om beneden de boel een extra beurt te geven. En wat deed ik dan? De avond ervoor was ik zo druk met opruimen dat ik net zo goed door had kunnen gaan met de stofzuiger en dweil. Ik heb nog wel het een en ander van haar geleerd. Ze begon altijd om de bovenkant van de hoge kast schoon te maken. Zo werkte ze naar beneden toe. Die bovenkant deed ik maar eens per jaar. Zo heb ik nu voor de tuinman komt helpen al heel wat blad in de tuin weg geharkt. De houten tuinset is al in de beits gezet en violen en rozen zijn gekocht om de boel wat op te fleuren. Ik heb meteen maar de hoezen van de tuinset gewassen en te drogen gehangen en een schapenvacht in de wasmachine gehad. Of zou zoiets toch ‘schoonmaakwoede’ heten…?
Hoe is het ermee?’, vraag ik aan de oude dame die naast me zit bij het koffiedrinken na de kerkdienst. ‘Slecht’, antwoordt ze meteen. ‘Is het zo erg?’ Ja, zegt ze, ‘ik ben aan het dementeren. Gisteren was ik hier ook al, ik dacht dat het zondag was. Ze waren hier druk bezig om de stoelen allemaal goed te zetten.’ Ze heeft er duidelijk erge moeite mee. Ze woont nu gelukkig in De Schans, het Zorgcentrum hier vlakbij. Binnenkort krijgt ze een soort kalender met klok en dag en datum. Dat zal vast iets helpen. Dan vraag ik haar wat ze vroeger voor werk gedaan heeft. Ze zat in de verpleging, vertelt ze, en in het dorp deed ze veel vrijwilligerswerk, was ze zelfs gespreksleider bij het buurtwerk. Ze noemt een dorp ergens aan de Rijn. Ik vraag haar hoe ze dan toch in Emmen terecht is gekomen. Nadat haar man gestopt was met werken waren ze naar Emmen gekomen, vertelt ze. Hij is intussen al overleden en ligt vlak bij ons begraven op begraafplaats het Oeverse Bos. Dat weet ze me allemaal zonder haperen te vertellen. Het lange termijn geheugen doet het nog en ze is ineens weer opgewekt. Wim heeft met de Cantorij ook een muzikale bijdrage geleverd. Het is een geweldige ondersteuning bij kerkdiensten. Wim is nu aardig ingeburgerd in dat koor èn de liederen. In het begin raakte hij wat gefrustreerd van al die nieuwe liederen. Elke avond kwamen er een stuk of drie bij.. Ze hebben meer dan 200 liederen op hun repertoire. Maar intussen is hij getraind....en dat voor een man die nooit bij een koor wilde omdat hij geen zin in oefenen had. Nu oefent hij twee keer per week. Maandags Cantorij en dinsdags Valerius en dan hebben we het nog niet over de optredens, kerkdiensten en begrafenissen… En even later fietsen we, in het mooiste lenteweer ooit op 9 maart, naar huis.
Er hoort toch een haan bij, vind je niet? Deze foto is van een paar jaar terug.
Hebben jullie nog belang bij een mooie gespikkelde haan op jullie erf?’, mailde onze trouwe schapenman Rob. Alle kippen die we op dit moment hebben komen bij hem vandaan. Van de eerste gespikkelde toom is er nog maar eentje over. De rest is uitgedund door steenmarter en kiekendief. Maar de volgende die we van hem kregen, donkere Barnevelders, doen het nog steeds goed. Alleen de mooie zwarte haan is gesneuveld. Kort erna, toen we in september met Rick op vakantie door Schotland trokken, kwam er onverwacht een kloek met kuikens uit de struiken zetten, vertelden Ben en Niesje die de oppas verzorgden. Daar zijn er nog vier van over. Ik denk dat er twee haantjes bij zijn. De staarten zijn nog niet helemaal ontwikkeld en ik heb ook nog geen hanengekraai gehoord, maar toch. Rob moet er maar even naar kijken als hij de Schoonebeker ooien komt omweiden. Want in mijn ogen hoort er een haan bij de kippen. Voor Wim hoeft het niet… helemaal niet zelfs, hij ziet de bui al weer hangen van broedse kippen en haantjes waar je van af moet zien te komen. Alles hebben we hier al meegemaakt. Buurman Jans heeft ons in het verleden al van heel wat haantjes afgeholpen. Nu houdt de natuur het aantal in evenwicht...
He’j et veurjaor in de kop?’, zeiden ze vroeger wel eens als je je even druk maakte terwijl je anders graag op je lauweren rustte. Zo’n dag was het vandaag. Het zwemmen vanmorgen ging uitbundig, we zongen als lijsters voor een jarige mede aqua jogsters, deden extra oefeningen in het warme bad, dronken samen koffie in ’t café en gingen daarna ieder ons weegs. Mijn bezoekje met Susan aan onze vaste stek Het Goed verliep wat rustiger. We deden ons rondje en bij de tosti Hawaii werd lief en leed besproken en daarna ging het op huis aan. Maar toen ...kreeg ik het te pakken. Ken je dat? Er moet dan gewoon wat gebeuren. Ik heb emmers vol water met azijn gebruikt om hek en tuinmeubelen met sponsjes af te boenen. Het groen zat er dik op. Morgen ga ik nieuwe buitenbeits halen om het houten tuinstel op te fleuren. Terwijl ik vanavond mijn spieren ontspan in een luie stoel merkt Wim op: ’Ie hadd’n toch gewoon de hogedrukspuite der op können zetten… geet völle makkelijker… Kön ie ok wel.’ Da’s achteraf praten… toch? Zelf was hij de hele dag in de weer voor de Voedselbank. Kan hem nergens de schuld van geven… Moet ik dan toch die apparatuur eens gaan proberen?
Dat komt ervan als je er een snoeppaleis voor de vogels van maakt. Terwijl ik nog wat na zit te genieten van de actie van de grote visser en hem zie zitten verder op het land zie ik vanuit mijn linker ooghoek een andere rover voorbij schieten. 'Den is kleiner as een buizerd', zeg ik tegen Wim. 'Wat is het?' De vogel zet zich neer op dezelfde stronk waar nog geen 10 minuten ervoor de reiger doodstil stond te staren. Deze staarde niks. Er staat vlakbij aan de rand van de vijver een grote blad-houdende struik die het speelplein van de mussen is. Ik voer ze uitbundig door vetbolletjes op te hangen en de voederhuisjes bij te vullen en na het snoepen schieten die al spelend de hulst in. Ik kon nog net een keer klikken met mijn cameraatje voor de sperwer in een flits ook die hulst indook. Even bewoog alles in de struik en toen werd het stil... heel stil. De sperwer was weg en de mussen moesten eerst van de schrik bijkomen. Met natuurlijke vijanden is trouwens te leven. Onze kippen trekken steeds half lopend, half vliegend een sprintje als ze van de ene groep struiken naar de andere verhuizen.
