'Where are you from?’. Ik vroeg het de enige vluchteling die donderdagavond uit een trein stapte. ‘From Albany’, zei hij. Hij zag er verzorgd uit en blij dat hij al zover was gekomen en nu in Nederland, zijn reisdoel. Och.. arme, dacht ik, hij mag niet blijven of er moet al heel iets bijzonders aan de hand zijn. Even later stapte hij op de bus naar het AZC in Ter Apel waar hij zich aan moet melden. Wim en ik hielpen mee met de opvang van vluchtelingen in de Stationshal in Emmen. Alle mensen die zich moeten melden in het AZC in Ter Apel komen hierlangs. Soms ook terug als ze eenmaal aangemeld en geregistreerd zijn. Dan zijn ze op weg naar een eerste opvang ergens in Nederland.
Een trein later kwam er een hele groep Syriërs, allemaal jongelui van om de 20 jaar. Zij zagen er ook heel verzorgd uit. De een had een bril met een gebroken glas dat provisorisch met een plakbandje was geplakt. Hoe lang zij onderweg waren geweest, vroeg ik. ‘Seventeen days’, overgestoken van Turkije naar Lesbos, Griekenland. Een kwam uit Damaskus, een ander uit Raqqa maar onderweg vonden ze elkaar en gingen samen op weg naar een veilig land, weg van Assad en de oorlog, naar een land met meer toekomst.
De buschauffeur van zo’n AZC bus kwam nog even bij ons en raadde ons aan om de vluchtelingen geen geld voor de bus te geven. De meesten hebben gewoon een vervoersbewijs gekregen en hebben ze dat niet, dan hebben ze zelf genoeg geld bij zich. Het zijn geen arme sloebers die zich deze vlucht kunnen veroorloven.
‘Alleen de gezinnen met kinderen neem ik altijd mee’, vertelde de chauffeur nog.
Je merkt wel dat er al minder grote aantallen richting Ter Apel gaan. Eerder waren het er minstens 200 per dag, nu schat ik 100. Misschien is het nu doorgedrongen dat alleen Syriers, Irakezen en Afghanen kans maken om te blijven. Opnieuw waren er drie tolken die helpen bij het opvangen van de vluchtelingen. Doordat zij Arabisch spreken wordt de communicatie gemakkelijker. Geweldige jongens!

30-11-2015 om 20:00 geschreven door hetty  

Van alle honden waarmee we ons leven hebben gedeeld was Scott wel heel speciaal voor mij. Ik was gek op allemaal maar met Scott bleek de band het sterkst.
Kleine Laska was onze gezinshond, de eerste in de rij. Ze werd voornamelijk opgevoed door Mark en wij deden allemaal mee. Eenmaal in Emmen was het grote Laska, de Schotse collie, een eigenzinnig type, maar lief voor ons en Liesbeth. Ze hield eens Jehova's getuigen op afstand die met een zwart tasje zwaaiden en beet een man in zijn been die onverwacht aan de voordeur belde, toen we door de achterdeur naar buiten gingen,. Gelukkig slechts een kleine afdruk.
Daarna was het Kim, een bordercollie die een verleden had. Ze kon niet tegen een kleine ruimte en mocht daarom gewoon in de kamer als we weg waren.
En toen kwam Scott er bij na de verhuizing naar het Schoolpad. De jongens waren intussen de deur uit op Rick na. Scott werd een echte schapendrijver en de lieveling van ons allebei. Hij kon op commando de schapen in en uit de wei halen. Ook Tessa van Mark  kwam er bij omdat die niet overweg kon met Ollie, de West Highland terriër van Jennifer.
Nadat Kim, Scott en wat later Tessa overleden waren besloten we toch om een laatste keer naar een hond te zoeken, een bordercolliepup. En jullie weten het.... dat werd Storm. Door onze vorige ervaringen met honden was de opvoeding gemakkelijk. Het werd een superhond die de band van mij met Scott evenaart en dat zegt wat. We waren bij het uitzoeken ook uitgegaan van een band die we meteen zouden hebben. Het mooiste reutje had ik al op de arm gehad, daarna Wim. Ik had al foto's gemaakt in alle standen, maar dat pupje wilde me maar niet aankijken. Het andere reutje lag lekker bij fokster Corrie op de arm. Toen ik deze ook even overnam nestelde die zich lekker tegen me aan en ja hoor... contact. Dat werd dus Storm. Iets minder duidelijke tekening dan broer Rusty, maar een hond voor het leven. Rusty heeft klaarblijkelijk gewacht op zijn nieuwe bazin Nanneke, want daar is hij helemaal op z'n plaats in het Brabantse.
Wij hopen samen met elkaar èn Storm oud te worden.

21-11-2015 om 21:17 geschreven door hetty  

Dat zijn nou de leuke dingen in het leven. Vandaag hadden we ons uitje met de Expogroep naar Ootmarsum. Het nieuwe Museum van Ton Schulten stond bovenaan ons wensenlijstje. En wie Ootmarsum kent weet dat je je niet hoeft te vervelen in dit kleine stadje met z’n galerieën, winkeltjes en restaurantjes. Onze mannen mochten ook mee en die hoefden we dat niet twee keer te vragen. Het was meteen een soort afscheid van onze grote organisator Co. Hij heeft de kar nu 15 jaar getrokken vanaf de oprichting van deze expo-groep en heeft mee helpen zorgen voor nieuwe exposanten. Elke twee maanden proberen we weer een nieuwe exposant te vinden in onze wijk en dat is tot nu toe steeds gelukt.
We begonnen natuurlijk met koffie met Twentse krentenwegge in restaurant De Pastorie, pal naast het Museum Ton Schulten en daarna lieten we de kleuren van Schulten op ons los. Hij heeft een heel eigen stijl en het is toch wel bijzonder dat hij nu al een eigen museum in zijn geboorteplaats heeft. Hij woont op de Kuiperberg, schildert ’s nachts en zijn werken zijn te zien over de hele wereld. De documentaire die je echt gezien moet hebben laat zien hoe hij tot deze manier van schilderen is gekomen. Hij is een voorbeeld van iemand die doet wat zijn hart hem ingeeft.
Daor mo’j toch ok es hengaon.

20-11-2015 om 19:42 geschreven door hetty  

We hebben ons best gedaan. De ladder en de waterslang kwamen er aan te pas, maar de caravan is schoon. Zelfs de vloerbedekking die 12 jaar dienst heeft gedaan is er uit en zal in het voorjaar vervangen worden door een couponnetje  hoogpolig tapijt van Carpetland. De caravanhoes zat er snel overheen en we hebben onder de caravan een paar banden stevig aangesnoerd. Afscheid van een zomer en uitkijken naar een nieuw seizoen... Wat gaat het worden? We hebben wel wilde plannen. Wordt het toch Schotland dit keer met Storm? Of blijven we in ons eigen afwisselende landje. We komen op een leeftijd dat je moet gaan uitvoeren wat je echt nog graag zou willen zien. Met het postbootje langs de Noorse fjorden of Zuid Frankrijk naar Dick?
Gek om dit te gaan bedenken terwijl Europa in shock is door de aanslagen in Parijs. Onvoorstelbaar wat een leed! Meer dan 100 mensen kunnen niks meer plannen net als hun achterblijvers die wel wat anders aan hun hoofd hebben. Heel even is het nieuws over de vluchtelingenstroom op het tweede plan geraakt. Toch zal het een met het ander te maken hebben
Ik heb het nieuws op de tv voor even afgezet, het wordt teveel.

17-11-2015 om 22:11 geschreven door hetty  

En ineens zijn we weer thuis en gaat het gewone leven weer z'n gang. Rick was afgelopen vrijdag 25 jaar in dienst bij de Emco, het werkvoorzieningsschap van Emmen en Coevorden. De eerste jaren werkte hij in de paprikakas en gelukkig kwam er daarna plaats voor hem in de plantsoenen in de Bargeres waar hij ook woont. En daar werkt hij met plezier om o.a. de zandkorreltjes recht te leggen zoals hij dat soms wat plastisch uitdrukt. 'Rick wat vind je van een receptie?, vroeg zijn voorman pas. 'Je bent 25 jaar in dienst bij de Emco'. Maar Rick voelde daar niks voor. Ik belde zijn voorman Gienus met het voorstel om dan maar even te komen koffiedrinken in hun keet met wat lekkers er bij. Gienus vond het een beter idee om dat bij het 'Drieluik' te komen doen. En zo gingen Wim en ik vanmiddag naar het Drieluik. De mannen van zijn ploeg in de bekende oranje werkjassen, inclusief Rick, stonden ons al op te wachten. Hier zijn de jassen al uit en wordt er gesmikkeld van [/b]de aardbeienvlaai met slagroom. Een mooi ploegje.

En dan is het zover. De voorman komt in de benen, een grote bos bloemen komt te voorschijn, een mooie envelop en wordt er officieel gefeliciteerd. Je ziet het. Dit kan Rick allemaal erg waarderen. Wat ook opvalt is dat hij het spul zomaar met een kleine opmerking aan het lachen krijgt. Het wordt nog een vrolijke boel deze middag. De Emco trakteerde zelf ook en zonder moeite werken de mannen een tweede stuk gebak weg. Wanneer de blikjes drinken te voorschijn komen gaan wij naar huis. De bloemen nemen we alvast mee en breng ik wat later naar Rick z'n huis. Hij is zeer te spreken over 'zijn' middag!

04-11-2015 om 15:24 geschreven door hetty