Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
25-06-2014
Zo gaat dat...
'Kö’j mien efkes helpen?’ Ik kom met vier lammeren in mijn kielzog vanaf de wei op huis aan lopen en naar binnen. Ze zijn me ontsnapt toen ik de kleine bonte na zijn flesje weer terug in de wei wou doen. De grootste witte drong zijn kop tussen het hek toen ik klaar stond om de kleine bonte weer naar binnen te duwen. En achter de grote witte … stond de rest. Een andere witte, het te vroeg geboren lam, en de kleine zwarte, het vondelingetje, stonden klaar om door te duwen naar … buiten de wei. Want daar was ik en ik sta voor hun moedertje met de fles. De grootste drie krijgen deze week geen melk meer. De lege fles werd dus eerst aangevallen, maar toen dat niks opleverde stonden ze afwachtend om me heen. Meestal gaan ze gewoon mee de wei in achter me aan, ook nu wel, maar zo gauw ik snel uit de wei wilde en het hekje vastgreep om die heel vlug dicht te zwaaien zat er steeds een lam tussen. Dus nu met z’n allen naar Wim. Die stond net klaar om onder de douche te stappen. Hij had vlug z’n pyamabroekje weer aan om samen de klus te klaren. Want Wim betekent voor de lammeren: brokken. Hem volgen ze onmiddellijk richting stal en … hup het hekje is dicht.
De klassenfoto van de vijfde klas van meester Berenpas van de School op het Hoge. Berdie en ik zitten vooraan, zij tweede van rechts en ik derde.
Was dat nou hetzelfde meisje als die ons net bediende?’ Wim kijkt aandachtig naar een dienstertje die aan de andere kant van het terras loopt te bedienen. Ik weet het even niet. Het lijkt wel of tegenwoordig alle meisjes van een jaar of 16 lang blond haar hebben hier in Drenthe. Heel anders dan toen ik jong was. De meesten hadden kort haar en degene die het lang hadden droegen een paardenstaart of hadden het opgestoken. Maar één ding is hetzelfde gebleven. Afgelopen week fietsten Wim en ik achter een paar jonge meisjes toen we vanaf het zwembad naar huis fietsten. Ze hadden een serieus gesprek: Hoe pak je het aan als je een jongen echt wel leuk vindt. Het linker meisje draaide zich half op de fiets om en keek haar vriendin diep in de ogen: ’Als je oogcontact hebt moet je zó doen’ en ze keek haar indringend maar enigszins verleidelijk aan. ‘En niet zo’…. voegde ze er aan toe terwijl ze verlegen van haar af en naar de grond keek. Meteen schoot het me in de gedachten hoe ik als 13 jarige, nog amper puber, met vriendin Berdie op zondagavond naar Vorden fietste. Het was me niet duidelijk waarom ze dat wilde. We hadden de middag al gezellig samen doorgebracht bij haar thuis, op boerderij de Kostede, en nu wilde ze beslist naar het dorp. We stopten bij de slagerij van Krijt en hingen daar wat voor de etalageruit. Het duurde maar even of er kwamen een paar opgeschoten jongens aan die met veel bravoure iets tegen ons riepen. Ik keek geschokt de etalage in. Berdie niet. Toen de jongens vertrokken kreeg ik les, net als het meisje deze week. ‘Ie mot ze wel ankieken natuurlijk’. Nou ik zou niet weten waarom ik zulke schreeuwers mos ankieken. Ik vond het maar niks en verdween naar huis. Ik weet niet meer of we samen gingen. Ik denk haast wel. Ze heeft me nooit meer meegevraagd en ik ben nooit meer op zondagavond naar het dorp geweest.
Vader Hein, terug van de premiekeuring met Vurose (wel een 1e premie behaald),met de bekende tas aan het stuur waar altijd iets lekkers in zat na zo'n dag.
Wat een geboortedag al niet teweeg kan brengen. Vijf augustus a.s. is het 150 jaar geleden dat de bekende schoolmeester en schrijver Heuvel geboren werd in Laren. Er is een toneelstuk te zijner ere geschreven en in Laren opgevoerd. Gerda Stokreef, een verre verwant van hem schrijft een boek over het geboortehuis van hem, boerderij Blauwhand. Daar is ook haar moeder geboren en dat geeft natuurlijk een band. Ze heeft de geschiedenis van alle boerderijen rondom Blauwhand uitgezocht en er een boekwerk van gemaakt. Het is bijna klaar, alleen de finishing touch nog. Ik had de eer om het te mogen corrigeren. Ben Wagenvoort was altijd al een fan van Heuvel en heeft al zijn boeken die over het Achterhoekse boerenleven van die tijd gaan. Hij heeft al het een en ander gefilmd tijdens het Larens toneel over Heuvel en later in de omgeving. Op 5 augustus zal er al het meer over gezegd en getoond worden in de kerk in Laren. Gerda hoopt haar eerste proefdruk dan te kunnen laten zien en de bewuste film zal er getoond worden. En als ze dan zo bezig zijn met herinneringen aan deze Achterhoeker die veel voor de Achterhoekse cultuur gedaan heeft, schiet mij ook nog wel iets te binnen. Volgende week is het 26 juni, de 100e geboortedag van vader Hein. Hij is geboren op een boerderij vlak achter kasteel 't Medler waar zijn vader tuinman was. En in die week zijn alle lammeren hier van de fles af. Daarom…. De caravan staat al klaar, de luifel is gerepareerd en de avond van de 26e juni komen wij als kinderen bij elkaar onder die luifel op camping De Boomgaard om stil te staan bij het leven van pa die de Boomgaard tot bloei bracht. Eerst met Hanna Kornegoor en later met onze moeder Coba Bijenhof. En wij waren er bij! Er zullen heel wat herinneringen opgehaald worden.
Het stukje van het interview met Yvonne Kroonenberg.
‘Ik ben gewend met speelsheid en luchthartigheid mijn mening te geven’, zo legt Yvonne Kroonenberg het uit in het Dagblad van het Noorden, ‘en zo te relativeren’, had ze een tijdje terug aan een journalist vertelt. Ze had een bezoekje gebracht aan de Action in Assen om zo’n bloemenslinger te kopen voor haar fietsstuur zodat haar fiets niet meer zo snel gestolen zou worden. Ze had zich verbaasd over de mensen die ze daar tegenkwam. Haar opmerking tijdens een interview in HP De Tijd over die ‘typisch Drentse koppen’ en de ‘holle uitdrukkingloze ogen’ zijn haar niet in dank afgenomen. Half Nederland kreeg ze over zich heen en nu was ze terug om iets recht te zetten. Precies 20 mensen waren er op af gekomen. Eén van de vrouwen had haar exemplaar van ‘Het zit op de bank en het zapt’ teruggestuurd met de tekst: ”Blijkbaar ben ik niet ontwikkeld genoeg voor u”. Yvonne stuurde haar een briefje met excuses terug. Maar nee… de mensen in Assen liepen niet uit voor een bijeenkomst met uitleg en excuses van Yvonne Kroonenberg. ‘Ik mag toch vinden dat ik Mozart verfijnder vind dan André Hazes?’, zegt ze. ‘Ik zal nooit, maar dan ook nooit minachtend doen over kwetsbare mensen. Maar ik zal altijd zeggen wat ik denk’. Hoe dan ook… de Assenaren doen er niet moeilijk over, halen alleen hun schouders op en gaan hun weg. Ik moest wel even terug denken aan mijn ontboezeming over de kralenlamp van opoe Bijenhof in het keukentje op De Haar en de later op de Boomgaard aangeschafte koperen kroonluchter, die mama zo mooi vond en ik zo afschuwelijk vond staan op een boerderij. -Zie weblog 2 10 juni- ‘Zo… ‘, zei Johan afgelopen woensdag na de begrafenis van Annekes moeder,’waor denk ie dat dee lampe noe hänk, ie wet wel dee afschuwelijke kopperen lampe net as in de kerke….?’ Even begon zich al iets schaamrood af te tekenen op mijn wangen…. ‘Gien idee… ‘ ‘Noe hangt e biej ons in de kamer…. Maor dat gef niks heur… as ie der neet best tegen könt, hange wiej der wel effen een laken aoverhen aj komt’. Da’s Johan hè.
Ik rekken nog wel op een foto van dee kroonluchter van onze pa en moo, Johan!... zonder laken dan...
Wanneer krijg je de boys samen op een foto? Precies... op Vaderdag. Zelfs Rick had zich opgeofferd om zomaar tussendoor een keer extra op de fiets te stappen om zijn vader in het zonnetje te zetten met zijn aanwezigheid. Het werd gewaardeerd!
Zie ze daar eens zitten, die drie. Ik moest meteen denken aan deze brave broeders 30 jaar geleden, net na de verhuizing naar Kuifmees 20. Toen kwamen ze zomaar stilletjes de tuin in en gingen ook zo maar op het bankje zitten. 'Biecht maar eens op', zei ik toen, want dit kende ik nog niet... zo maar op een rijtje op de bank. Toen kwam het hoge woord er uit. Ze hadden samen Gerhards brommertje uitgeprobeerd. Mark was gepakt zonder helm en nog geen 16, een dubbele bekeuring. Gerhard moest zich de volgende morgen melden op het politiebureau om zijn registratiebewijs te laten zien. Heel even was ik terug in de tijd.....
De grootste fleslammeren komen meteen kijken of ik hen iets te bieden heb.
Het is bijna gebeurd met het vertroetelen van de lammeren. Het werd een wilde boel bij het fles geven. Had je net de eerste vier gehad- Wim en ik zitten ieder met twee flessen klaar als ze de wei uitstormen- dan komen de volgende vier. Maar de eerste vier willen meer, ze hebben niet genoeg gehad, vinden ze. Wanneer ze dan door van ons af te petsen eindelijk doorhebben dat ze niks meer krijgen gaan ze de tuin in. Ik weet dat bramenblad gezond is, dat mag, maar kardinaalsmuts bv is uiterst giftig. Dan geef ik een brul en duikt Storm er op af. Nee hij heeft geen neiging tot drijven maar hij wil me toch helpen. Je snapt dat het voederen wat lastig werd met 10 stuks. Bovendien moest de kleinste eerst z’n melk hebben tot hij niet meer op kan en aan het eind van de voedersessie de rest van de melk. Zijn maag en darmstelsel werkt nog niet optimaal. Toen hadden we bedacht om de grootste lammeren in de achterste wei te doen bij de schapen en hun lammeren. Dat stond die grote ramlammeren aan de andere kant niet aan en die begonnen te bokken zodat de nieuwelingen in een hoekje wat ontheemd stonden te wezen. We deden ze maar weer terug bij de kleineren. Toen Rob gemaild. Die zei dat hij nog nooit lammeren agressief had zien doen, een beetje bravour … dat wel, doe ze er maar gerust weer bij in! De tweede poging lukte, ik ben gewoon de eerste uren niet gaan kijken. Ze blèèrden wel als ze iets zagen bewegen. Het stond ze duidelijk niet aan, temeer omdat ze al minder melk kregen… maar wel lekkere brokjes. Als ’s morgens die grootste zes, weer vier tegelijk, in het hok gelaten worden, springt de vijfde hoog over het deurtje. Intussen ligt er al een fles in het hooi, die had er een zelf willen pakken. Het is een stel echte overlevers. Maar hebben ze eenmaal hun buikje vol dan blijven ze om je heen staan en willen ze wel even geknuffeld worden. Ik ben nog echt hun moedertje. Volgende week krijgen de grootste zes geen melk meer en nog een week later de rest ook. Alleen de kleine… die mag nog even klein wezen.
foto: Tijdens een gezamenlijke vakantie met Henry, Tonny en Gera en haar gezin in Canada.
Schoonzus Tonny was gisteren jarig en we hadden een gezellig half uurtje aan de telefoon. Sinds een aantal jaren wonen ze in Alberta, Canada, dichtbij hun dochter Gera en haar gezin. Toen we 2 jaar geleden bij hen waren bakte ze vaak zelf brood en toen ik overstag was gegaan om weer een apparaat in de keuken te hebben, gingen wij het ook proberen. Maar wat ik probeerde… de smaak was er wel èn de geur, maar zo’n mooi gerezen brood als dat van haar werd het nog niet. Op het laatst zakte hij in en dat wil je toch niet. Dus kreeg ik meteen adviezen hoe het beter kan. Wij deden het met kant en klare broodmix, maar Tonny neemt gewoon tarwebloem met aparte gist erbij, een beetje suiker, zout en wat water. De hoeveelheden staan wel in de beschrijving. Dat gaan we ook eens proberen. Het regent toch, dus buiten kun je niet veel beginnen. Henry was vissen. Dat doen ze eens per jaar met een groep ergens in een andere staat van Canada, het toppunt van vertier voor de mannen. Misschien is het wel voor het laatst, want in september komen ze definitief terug naar Nederland. De winters zijn daar wel erg lang. Het laatste hoopje sneeuw is pas een paar weken geleden weggesmolten, vertelde Tonny. ‘Mijn leven bestaat uit afscheid nemen’, zei ze eens. Vroeger toen haar ouders in Perzië woonden was het al zo. Haar zus woont in Schotland, Gera ging met haar grote liefde naar Canada om daar een bestaan op te bouwen en Arend bleef in Nederland. Hoe je het ook bekijkt… ‘afscheid nemen’ blijft nog wel even, al is het tegenwoordig gemakkelijker om afstanden te overbruggen. Wij vinden het in elk geval leuk dat ze weer terugkomen…
Eindelijk heb ik weer eens langs het bos gefietst op weg naar Angelslo, de dichtstbijzijnde wijk van Emmen. Bargeroosterveld is wel iets dichterbij maar heeft geen apotheek, wel een supermarkt, een kapper, bakker en slager. Na de regenval van vorige week hoefde ik het niet te proberen om de zandweg- lees: modderpoel- langs ons favoriete Oeverse bos te nemen. Nu was het nog wel laveren langs de moddergaten maar met een beetje handigheid is het gelukt zonder af te stappen. De zandweg loopt door een stuk natuur waar je onnoemelijk veel vogels hoort fluiten in deze tijd. En dan is het met de regenval nog meegevallen hier. Mark belde dat het bij hen in Sleen zo te keer ging dat hijzelf het huis door speurde of er misschien lekkage zou zijn ontstaan. Viel mee gelukkig. In ons eigenste Dagblad van het Noorden stond een kaartje waarop de strook met zware regenval te zien is. En je ziet dat Emmen net aan de rand ligt, Sleen en Coevorden hadden het zwaarder. In één halve dag net zoveel regen als anders de hele maand. Of we hier nog last van het water konden krijgen, vroeg Pamela laatst ietwat bezorgd. ‘Nee hoor’ zei ik, ‘we zitten hier op een uitloper van de Hondsrug, een heel stuk boven Amsterdams Peil’. Dat stelde haar gerust. In het westen van ons land is het wel even anders, maar Nederlanders zijn goed in het aanleggen van dijken, bruggen en stormvloedkeringen… toch?
Dit is één van de varkens die al haar bestemming heeft, bij Zambiaanse Esther. Straks gaat één van de biggen weer naar een ander gezin en zo krijgt één varken telkens een vervolg....
Ik meen dat het Jannie Dinkelman was die me uitnodigde om de FB pagina van Wieke Biesheuvel in Zambia leuk te vinden. Ik lees al jaar en dag haar column in de Libelle en al ben ik daar geen lid meer van, haar column lees ik gewoon bij de buurvrouw. Dus… via Jannie Dinkelman blijf ik op de hoogte van het reilen en zeilen van Wieke en haar man in Zambia. Ze hebben de kinderen groot en zetten zich nu in voor een deel in de wereld dat wat hulp kan gebruiken. Wieke was even terug voor de Libelle Zomerweek, maar daar krijgen ze mij niet naar toe. Mensenmassa’s zijn mijn ding niet meer. Maar ik las ineens dat ze terug gaat en behoorlijk wat donaties gekregen heeft voor varkens, matrasjes, waterpompen en dergelijke om dat in Zambia te kunnen gebruiken. Waar vind je nog een goed doel dat regelrecht op de plek waar het nodig is gebruikt gaat worden. Ik mailde haar voor haar banknr via persoonlijke berichten op Facebook en vertelde dat ik een Zambiaans gezin graag steunen wilde met een varken. Tja… dieren hè… Ze mailde terug en vond het een geweldig idee, een varken kost daar 30 euro. Ik mailde dat het in orde kwam en wenste haar goede reis. Ze bedankte me daarop, ze had donaties gekregen voor 7 varkens. Degene die van ons geld wordt gekocht zal Hetty heten en ik weet niet hoe het kwam, maar ineens zat ik met tranen in de ogen. Ik wens dat varkentje Hetty in Zambia geluk mag brengen.
