Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-06-2012
Traditie de TT in het laatste weekend van juni.....
Het was even zoeken, maar ik had nog een foto van zo'n dagje TT: Henk, Ben
en Wim vertrekken hier samen vanaf de Kuifmees richting circuit Assen, ik denk
1986 of '87. Aan de tassen te zien gaan ze goed voorbereid op pad.
Ik zeg
tegen Harm:Das veur mij de eerste en maor ok de laatste keer'. We zijn bij
buurvrouw Wielens op de koffie. 'Je kriegt mij niet meer mee naor die TT. Wat
een drukke bedoening .. en slecht weer wij kregen nog een onweersbuje op de
pette, kold en nat hebt wij toen in Noord Sleen in t café weer wat bie zitten
kommen'. Buurvrouw Wolterdina vertelt over haar jonge jaren toen ze achter op de
motor met Harm mee mocht naar de TT in Assen. Dat moest een geweldige ervaring
zijn volgens Harm. Haar zuster Jantje kwam op de kinderen passen. Ik zeg tegen
Harm: Ens maor nooit weer', besloot ze. In haar familie leeft die TT helemaal
niet meer, net als in de onze. Terwijl Wim vroeger nog wel eens ging met broer
Ben of met Henk en Anneke, hoor ik hem er nooit meer over. De laatste keer was
het met Ben, Henk en met Rick. Die laatste zie ik nog wel eens weer
gaan. Toen ik een jaar of 17 was kreeg ik eens een brief van een jongen of ik
achterop z'n brommer mee wilde gaan naar de TT. Dat boeide mij toen ook al niet,
maar het ergste vond ik de brief van die toch wel leuke jongen zo vol met
schrijffouten zat dat ik niet eens teruggeschreven heb. Schaam ik me nu nog
voor. Nee dan Anneke die hoefde niet overgehaald te worden. Ze paste zich
ook ogenblikkelijk aan het publiek aan. Ze commandeerde de lui die voor haar
gingen staan net zo lang tot ze gingen zitten. De laatste keren dat Wim ging
wilde hij niet meer gewoon langs de route maar persé een plekje op de tribune
een mens wordt ook ouder natuurlijk en kritischer. Maar ook dat is over. Nu
is het alleen zijn jaarkaart nog bij FC Emmen. Hij moppert wel als er slecht
gespeeld wordt maar . Je bent een fan of je bent het niet hè! Broer Ben is ook
van de voetbal en heeft nu één van zn kleindochters om te coachen. Isa schijnt
het erg goed te doen als keepster. Ze is bovendien een fan van FC Twente. Je mag
het nog niet doorvertellen maar ze krijgt van opa voor haar verjaardag een kaart
voor de wedstrijd FC Emmen- FC Twente, binnenkort hier in het stadion. Ja en
opa gaat mee natuurlijk
De lammeren maken er een feestje van. Wim had brandnetels gemaaid op de
oude mestbult. Alles ging schoon op en ze vonden het lekker om daarna erop te
gaan liggen.
'De politie is je beste vriend', is zon slogan. Ik krijg
dan altijd die plaatjes voor me van een veldwachter op zn fiets die dikke
maatjes is met de jeugd. Tegenwoordig heet dat de wijkagent. We woonden hier pas
een paar jaar en hadden een stel prachtige kippen, genoemd naar o.a. de gulle
gevers: Hendrik en Anna. Ze kregen kuikens en het was een genot om die te zien
rondscharrelen. Maar op een dag kwam er een loslopende hond die ze de een na de
ander doodbeet. Afschuwelijk! Maar waar die gebleven is? Een dag later zagen we
hier op het land een hond lopen, het zou dezelfde kunnen zijn. En Wim
verwittigde de politie. Zie maar dat je hem vangt, zeiden die. Ze waren niet
van plan om in actie te komen. De hond was intussen al richting rondweg en we
hoorden al een bus spontaan in de remmen gaan. Wim was des duivels en beet de
beste vriend aan de telefoon toe: Als jullie er niks aan doen.. dan doe ik
het wel. Nog geen vijf minuten later kwam er een politieauto aangieren die
minstens dacht dat Wim met een geweer klaar zou staan. Maar nu . Gisteren
hebben we alsnog per internet aangifte gedaan van het gestolen Schoonebeker lam
uit onze wei. Vanmorgen belden ze al terug om meer informatie en politie
Coevorden gaat zich er mee bemoeien en komt waarschijnlijk de donkerblauwe sjaal
nog ophalen voor eventueel sporenonderzoek.Verder wilden ze graag een foto van
het lam. Hoe dan ook het maakt weer wat goed.
En dan ben je weer thuis. Alles wordt uitgepakt en de wasmachine draait op
volle toeren. We melden ons af bij onze jongens en spreken af dat we de volgende
morgen Tessa komen ophalen bij Jennifer. Rick meldde al: Tessa is ter observatie
bij Mark. Ze doet vreemd en de mening dat ze last heeft van haar beendergestel
beginnen we te herzien. Ze loopt steeds kleine rondjes. Haar vaste dreuntje doet
ze steeds weer opnieuw, eet weinig. Volgens ons en internet lijkt ze eerder te
lijden aan een vorm van dementie. Daarnaast kan ze ook last hebben van haar
gebit en moet ze zachter eten hebben. Dan net als je aan bed gaat denken zo
tegen 11 uur belt Mark: Tessa is weg ze was net nog in de tuin en nu is ze
weg. Hij denkt dat ze de weg richting Oosterhesselen is gaan lopen, maar kan
niets vinden in het donker. Hij gaat nu op de fiets Sleen weer in, al roepend.
We wachten niet af en gaan naar Sleen om te helpen zoeken. Maar ook ons zoeken
langzaam rijden met het raam open en al roepend van Tessa ga je mee?, levert
niets op. Na een half uurtje verzamelen we ons weer aan de Schaapstreek. Geen
Tessa. Dan hoort Wim in de verte een zware blaf van een hond en denkt dat Tessa
daar misschien in de buurt is. Hij gaat weer naar buiten en fluit tussen zijn
tanden. Ja zoals hij dat doet hoor je niet veel. En warempel binnen een minuut
komt Tessa eraan of ze niet weggeweest is. Ze herkende beslist het fluitje van
haar baas. We vieren haar en onze terugkomst en nemen haar blij weer
mee.
Een van de tweeling lag altijd bij moeder ooi op haar rug, altijd
dezelfde. Welke van de twee weg is weet ik niet want nu zijn ze er te groot
voor.
Er is een lam weg, een mooi Schoonebeker heidelam. In onze vakantie
belde Rob, onze schapenman, ons wat opgewonden op: Er is een lam weg, een van
de allereerste tweeling ik heb alles nagelopen, de afrastering is in orde maar
het lam is weg .. en je broer is er niet.. de auto staat er wel . In elk geval
was er wat paniek. Wat later was Ben weer terug en beweerde dat hij vanaf het
begin 10 schapen geteld heeft en de dag voor we weggingen waren het er echt 11.
Ik heb nooit kunnen denken dat ons dat zou gebeuren. Denk je dat je alles goed
voorbereid hebt voor je vakantie en dan blijk je je toch vergist te
hebben. Toen begon mijn brein te werken en ik herinnerde me dat ik de laatste
avond schapen hoorde blaten toen het al donker was. Wim is gaan kijken en liet
meteen Tessa uit. Hij heeft wat geschenen met zijn zaklantaarn, maar de rust was
al weergekeerd. De andere morgen vroeg zijn we vertrokken na een blik op de
rustig grazende schapen. Had ik ze nog maar even geteld, maar ja Dan was het
ook al te laat en mezelf kennende was ik niet eens meer weggegaan die dag.
Nu blijkt er een grote donkerblauwe sjaal over prikkeldraad en schrikdraad
te hangen achter de ponystal. Waarschijnlijk heeft Wim ze zo gestoord dat ze nog
wel het lam konden inladen maar de doek niet meer. Wat een rotgevoel dat er
zomaar mensen bestaan die bij jou in de wei een lam gaan roven. We hebben bijna
al die 18 jaar dat we hier wonen schapen en lammeren gehad maar dit is nog nooit
gebeurd.
Nog even voor een boerenschnitzel naar 't Praothuus aan het eind van 18
dagen samen op pad. 'Wel efkes zeggen da'j van camping de Boomgaard komt hè...',
zei Johan nog.
Ken je dat om je zonder televisie, radio en bijna zonder
communicatiemiddelen toch te vermaken? We hadden geen radio of tv bij ons
tijdens onze vakantie en het bereik van internet was op de meeste campings
minimaal. Ik kan je vertellen het went gauw. We hadden wel boeken bij ons en
natuurlijk Ben en Riet. Op de avonden dat we samen in of voor onze caravan zaten
kwamen de familie- en andere sterke verhalen aan de beurt, een beetje zoals dat
vroeger gebeurde tijdens de winteravonden bij het vuur. Ben en Riet komen beide
uit een groot gezin en geloof maar dat er ook veel mopjes verteld zijn. Ben wist
er nog wel een paar. Hij twijfelde even terwijl hij mij aankeek of hij het zou
wagen, maar hij ging toch van start. -De meester op school vroeg de kinderen
of ze wel muziekinstrumenten kenden. De een na de ander stak de vinger op: een
blokfluit meester, een viool meester, een gitaar meester, een orgel meester, een
saxofoon meester. Toen stak ook Jantje zn vinger op Ja Jan, zeg het maar.
Een saksosie meester. Wat zeg je een zakzozie..? Nee daar had meester nog
nooit van gehoord. Wat is dat voor een muziekinstrument, Jan? Dat weet ik ook
niet meester, maar gisteren kwam mijn vader uit de douche en liep zo de
slaapkamer in. Mijn moeder zei toen: Ak die saksosie zit r weinig meziek meer
in.-
Hé, mo-j daor es zien broeder Canutus den was vrogger leider bie-j
Ratti. Johan wijst op een foto in het boekje over de Kranenburg. Ratti was de
voetbalclub van de Kranenburg. Johan en Joke zijn bij ons in de caravan en ik
laat het boekje zien dat Peter Koers opstuurde. Hij groeide op op de Kranenburg,
is nu boekbinder van beroep in Nürnberg en heeft dit mooie boekje samengesteld
en ik kreeg het van hem opgestuurd. Broeder Canutus was een Franciscaner broeder
die veel goeds heeft gedaan voor de gemeenschap. Hij was een bekende figuur en
regelmatig kwam je hem op de fiets tegen. Voor niet- Katholieken was dat iets
bijzonders, een man in zon donkerbruin gewaad en een touw om zn middel. Zwager
Ben heeft als kind zon broeder zien fietsen en vroeg zijn moeder: Mama geet
den een koe uut de weie halen? Tja wat doe je anders met zon touw. Moeder
Wagenvoort heeft vaak verteld: Wet ie wat onze Bennie zeg ? En dan kwam dat
van die koe. Het is een leuk boekje dat Peter samenstelde. Er staat veel in
over de omgeving en de geschiedenis van het ontstaan van de R.K gemeenschap. De
barones van Dorth tot Medler heeft er een grote rol gespeeld. Dat die R.K. waren
wist ik wel. Opoe Eggink, uut Mossel, die toen op een boerderij onder het Medler
woonde, vertelde ooit dat toen vader Hein werd geboren ze blij waren dat hij op
26 juni geboren werd en niet de 29e, want dat was de dag van de H Petrus en
Paulus. Dan was het uitgemaakte zaak hoe dit kind zou moeten heten. Dat zouden
ze zelf niet mogen bedenken, maar zou dan Peter of Paul moeten zijn en dat was
in een boerenfamilie niet gewoon. Zon invloed hadden de hoge heren in die tijd
nog. We maken er nog een gezellige dag van. Na de koffie en de soep bij Ben
en Diny gaan Riet en ik Vorden in we gaan shoppen. De laatste dingetjes worden
aangeschaft, we drinken koffie bij de Rotonde en gaan huiswaarts naar camping de
Boomgaard.
Nog prachtige lavendel en een roos bij Piet en Marry.
Tsjonge
jonge wat hebt ze hier een koplampen, zegt Ben. We zijn nog even nog naar de
overkant bij de supermarkt gegaan in Emmelshausen. Het is een soort voordelige
markt, een soort Action zoals we die bij ons hebben. Ik kijk in het rond waar
zijn ze dan die koplampen. Maar Riet snapt em al. Die kent haar mannetje al
langer. Ze wijst op de rijen bhs die daar rijen dik aan de overkant hangen. Het
is me er eentje die Ben. Het zal een gezellige boel geweest zijn bij hen thuis..
12 kinderen. Zijzelf zijn al heel blij met de drie nu volwassen kinderen en hun
5 kleinkinderen. Die avond zitten we buiten naar de schepen te kijken die
voorbij varen op de Rijn tot een onweersbui ons naar binnen jaagt. We plannen
alvast onze terugtocht. Het eindpunt staat al vast. Dat wordt camping de
Boomgaard. Wim rijdt voorop, maar bij Arnhem komen we per ongeluk op een afrit
naar Rheden terecht. We volgen noodgedwongen de oude weg naar Zutphen, maar wat
is die mooi! De prachtige weg met bomen bij Middachten, de Steeg dat
herinneringen oproept aan tante Heintje en haar gezin en de Posbank, ome Gijs en
tante Mies die daar in de vrije natuur woonden omdat ome Gijs er jachtopziener
was. En dan zitten we zomaar even later bij Johan en Joke aan de koffie. De
camping staat vol. We mogen op een extra veldje staan. Alles ligt er piekfijn
bij, keurig gemaaid en brandschoon bij de douches en toiletten. Heel wat better
as die camping in Frankriek, zon Franse slag camping, vindt Riet. Ze hadden
daor wel es al dat stof op können vaegen bie-j dee nieje w.c.s'. En ik denk als
er een stoffer en blik had gestaan zou ze het zelf gedaan hebben. Maar nu
zijn we weer gesetteld bij Johan en Joke, het geeft al een thuisgevoel hier.
Morgen knopen we er nog een dagje bij aan tot slot.
Voor ons een dagje vol nostalgie. Wat zijn we hier vaak geweest, zo vaak
sinds 1972 dat we de tel al kwijt geraakt zijn. Eerst met de kleine kinderen de
zomervakantie en later in herfst of winter opnieuw. En steeds hadden we het
gevoel van thuiskomen als we in het huisje in Badenhard waren. Later werd het
camping Loreleyblick, maar altijd maken we een rondje langs de plaatsen die ons
zo lief geworden zijn. Vandaag maakten we het rondje met Ben en Riet en
begonnen met het spectaculairste onderdeel. Het uitzicht bij Mariaruh bij Urbar:
Loreleyblick maar nu van bovenaf. We konden de camper en caravan zelfs
ontdekken. Met Rick waren we er een paar jaar geleden al geweest. Ook nu was het
een prachtig begin van de middag. We dronken koffie in het prieel waar de
gedichten van Heine op de onderkant van het dak geschreven staan. Hij was het
ook die het Loreleylied maakte: Ich weiss nicht was soll es
bedeuten Dass ich so traurig bin Ein Märchen aus alten zeiten Dass
kommt mir nicht auf dem Sinn enz. Maar daarna ging het verder en ik
beloofde Ben de mooiste supermarkt die hij ooit gezien had. Via het dal na
Utzenhain gingen we dus naar Emmelshausen naar de REWE Markt. Hij moest me
gelijk geven dat dit wel een hele mooie was. Er is niet op ruimte beknibbeld en
het assortiment was uitgebreid. Daarna volgden we de weg bovenlangs via
Pfalzfeld, Birkheim naar Badenhard en reden we het rondje langs de Strecke mit
Fehrienwohnungen. Het huisje lag er verpieterd bij, het gras stond huizenhoog
en bij de meeste van de andere huizen was het net zo. Bij Steeg gingen we
even goeiendag zeggen. Alleen de dochter was thuis. Frau Steeg was op
koffievisite in het dorp en Gerhard Steeg was naar de dokter. Ja die worden ook
ouder. Ik denk dat hij nu 79 is. Die sind ja immer zu Hause, zei ze. Komm
morgen zurück. Die werden sich freuen! Maar we gaan morgen opnieuw verkassen.
We moeten de volgende keer beslist weer langskomen. Opnieuw een mooie dag.
Vanavond drinken we er nog een op!
Vanaf de Loreleyblick een prachtig uitzicht o.a. op onze camping..
Foto van de onderkant van het dakje van het prieel bij Mariaruh, door Wim
bedacht....
Alweer een stukje naar het noorden en ongeveer 8 graden koeler zijn we op
Camping Loreleyblick bij Sankt Goar am Rhein aanbeland. Het is voor ons net of
je thuiskomt. Wim heeft het de hele weg al over de Pommes met Bratwurst gehad
waar hij zon zin in heeft. Het regende onderweg bij tijden dat je geen hand
voor ogen kon zien maar eenmaal in het Rijndal brak de lucht en kunnen we zonder
paraplu de pootjes van de caravan uitdraaien. Even later zitten we alle vier uit
te kijken over de Loreley en de Rijn en bewonderen de rijnaken die
stroomopwaarts of -afwaarts gaan. Net als bij het meer van Annecy heeft de Rijn
hier ook hoog gestaan, te zien aan de rijen takjes en rommel die er
liggen. Dan gaan we naar St Goar om te kijken en eventueel wat inkopen te
doen. Nee Ben en Riet zijn ook al niet gecharmeerd van de koekoeksklokken en
andere houten handgemaakte snuisterijen. Het blijft bij een paar bolletjes want
een supermarkt is hier niet meer. Dan volgt de onvermijdelijke kennismaking
van Ben en Riet met de Pommes met Bratwurst bij de welbekende Imbiss. Beneden
aan de oever van de Rijn staan nog steeds de picknicktafels en daar maken we wat
later dankbaar gebruik van. De eenden en kraaien zijn er nog net als vroeger, ze
wachten op de kruimels. Morgen gaan we wat plekken herontdekken. Wim heeft de
route al in zn hoofd. Badendhard is een vast onderdeel dat snappen jullie
wel.
Afscheid van de Morvan... Ja door zulke straatjes moesten we
onderweg...van Autun naar Beaune..
Ben en Riet zijn al langer van huis
dan wij en het is tijd dat Ben zn haar opnieuw gemillimeterd wordt. Dat gebeurt
voor de camper, een handdoek om de schouders en Riet neemt de tondeuze ter hand.
Zo die kan er weer tegen. Dan volgt het afscheid van Des2rives, de gezellige
camping die met de Franse slag gerund wordt. We pakken bij Beaune de autobaan
richting Mulhouse en zijn nu gearriveerd op de gemeentecamping van Molsheim in
de Elzas. Het klinkt al Duits. De Elzas is al vaker Duits geweest maar nu is het
sinds de 2e WO Frans gebied. Ook deze camping bevalt ons goed. Veel bomen en ook
veel Nederlanders. Je ziet het behalve aan de nummerborden aan de fietsen die
iedereen bij zich heeft. Wim zorgt voor wat hilariteit. Hij loopt naar het
toiletgebouw , want het regent hier op dit moment. Een stel Zwitsers zien hem
lopen in zn blote bruine bast onder de paraplu en komen niet meer bij, vertelt
hij me net. Morgen gaan we verder naar onze favoriete plek aan de Rijn in
Sankt Goar.
Vandaag wilden we Ben en Riet het kerkje in Uchon laten zien. Daar dichtbij herinnerde ik me van die grote stenen bollen, net hunebedstenen maar toch weer anders. We zien ze hier overal in de bossen liggen. Het is een mooi oud kerkje, mooi door zijn eenvoud. 'Dat is Maria van de altijd durende bijstand ', wijst Riet als ze een Madonna met kind ziet en dàt kon de beschermheilige van dit kerkje wel zijn', bij een andere vrouwenfiguur met een boek in de hand. Even later genieten we van het uitzicht van de Roches du Carnaval. Er zijn bij die rotsen een paar groepen stenen. De een wordt le nez du chien genoemd en warempel het lijkt op een hondenkop. Een andere de mammoet. Ooit stonden we hier met Piet en Marry. Het is me altijd bijgebleven. Even later komen er een paar mensen aan met hun handeltje onder de arm. Die gaan parapente zeilen. Nee we hebben er niet op gewacht en gaan via een uiterst kronkelig weggetje naar Autun, drinken een cappuccino en doen even later inkopen voor een paar dagen bij een Carrefour. We zijn er klaar voor... een volgende plek wacht. Maar eerst hebben we nog een gezellige avond samen
Uitzicht vanaf de Roches des Carnaval Ben en Wim, onze trouwe chauffeurs
We zijn dan wel een eind van huis, we worden wel op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen in Emmen èn zelfs in Hattem. Ben mailt net dat de boerderij van Henniphof, de begrafenisondernemer, aan de Gelderse dijk in Hattem in vlammen is opgegaan. Henniphof zelf was naar een begrafenis en zijn vrouw was aan het werk, dus niemand thuis. Het zou vandaag aardig gespookt hebben in delen van Nederland. De schade bij ons aan het Schoolpad viel mee, slechts één keer hoefde Ben de aardlekschakelaar weer om te zetten. Hij gaf een link door van een website met fotos van de brand. Met een klik op http://stefanverkerk.nl/ ,en je kijkt op 18 juni, zie je wat er in korte tijd van zon prachtige rietgedekte boerderij over kan blijven.
De Charolais koeien zoals ze hier veel te zien zijn. Het landschap in de Morvan is prachtig en afwisselend. 'Ie mot nog heel wat werk doon met de schuppe a'j hier de boel mooi vlak wilt kriegen', merkt Ben op.
'Wanneer trokke wi-j in Nieuw Zeeland eigelijk veur 't eerste met mekare op', vroeg Ben gisteravond terwijl we nog bij hen in de camper aan het nakaarten waren over de dag. De voetbal was net achter de rug. De mannen hadden bij het grote scherm gekeken op de camping en Riet en ik vonden de plek bij de tv in hun camper een beter idee. Met 'Waardeloos voetbal', kwamen die twee binnen. Van Marwijk werd afgekraakt en beklaagd beide. Wìj hadden nog wel aardig spannend voetbal gezien, maar smaken verschillen. We begonnen na te denken... Waar in Nieuw Zeeland trokken we voor het eerst gezamenlijk op? Ik weet het. Dat was op de dag dat we met een bus naar de noordpunt van het Noordereiland gingen en over het strand de tocht terug maakten, de derde dag in Nieuw Zeeland. Het klikte meteen, we maakten meteen al foto's samen op die uiterste punt van het mooie Nieuw Zeeland. Daarna hebben we heel wat wandelingen en excursies samen meegemaakt. Overdag was je natuurlijk altijd met z'n tweeën als je verder trok met je camper maar 's avonds en op de vrije dagen begonnen we al gauw dingen samen te ondernemen. We hebben leuke herinneringen aan de tochtjes ter plekke wanneer de mannen voorin zaten en Riet en ik met de beentjes languit achter in de camper bijpraatten. De barbecue hier op camping Des 2 Rives was gezellig en lekker. Ons tafelgezelschap was ook de moeite waard. Wat een verschil in mensen. Eén man was zo'n brok energie, niet te geloven. Met 12 jaar naar de fabriek, maar verdiende z'n eigen schoolgeld om verder te kunnen leren. Nu op z'n 70e is hij al twee keer naar Santiago de Compostella gefietst. Wat is er veel veranderd in een generatie tijd.
Riet bewondert een prachtige roos, de trots van Marry
Het was even zoeken, de Tom tom wees ons de weg langs de zuidkant en moesten
we vanuit Montaron de weg naar La Vendange vinden. Maar toen werden we gastvrij
ontvangen. Piet loopt beter dan ik dacht. Hij had net van te voren pijnstillers
genomen, vertelde hij. En zo zaten we met zn zessen op de langzamerhand
vertrouwd geworden plek . Verleden jaar op onze terugweg vanuit Spanje waren we
ook bij hen op bezoek en alleen in januari zagen we Piet nog een keer op de
begrafenis van moeder Siet. Nee.. ze komen niet meer naar Nederland. Dat heeft
ze niets meer te bieden. Nu hun beide zonen ook in de buurt zijn komen wonen is
dat natuurlijk enigszins te begrijpen. We drinken heel gezellig koffie met
een lekker net door de bakker gebracht vruchtentaartje en wat later gaan we aan
de kippensoep met stokbrood. Ben en Riet zijn erg geïnteresseerd in hun mooie
plekje en Piet laat alles uitgebreid zien. Wel een hoop werk um t huus, merkt
Riet nog op, maar ik heb begrepen dat Rob elke week wat tuinwerkzaamheden komt
verrichten. Ze wonen op een prachtige plek. We nemen afscheid, voor hoelang?
Gelukt, we zijn gearriveerd op Camping Des deux rives in Étang sur Arroux in
de Morvan, die geëxploiteerd wordt door een Nederlandse familie. De beste man is
compleet van de kaart nu hij overstroomd wordt met gasten, veel meer dan
verleden jaar. Hij is hier pas een paar jaar aan de gang en heeft het leuk
opgezet met wat leuke huurtenten en veel groen. Het zou een succesvoorbeeld zijn
voor het tv- programma Ik Vertrek. Nee het is geen camping de Boomgaard vonden
we meteen want het wordt tijd dat er eens gemaaid wordt. Het is wel geen VeKaBO,
maar het ziet er wel gezellig uit. Morgen kunnen we al meedoen met een barbecue
met daarna de voetbalwedstrijd Nederland- kijken op een groot scherm. Natuurlijk
hebben we ons meteen opgegeven. Ook Piet en Marry hebben we gebeld en we zijn
morgenvroeg welkom tegen koffietijd.
Er is hier van alles te beleven. De parapentevliegers komen in bosjes van de
berg af. Het schijnt er goed weer voor te zijn. De buitelingen die ze durven
maken! De buren die vlak aan het meer staan hebben overstroming. Ze hadden al
geultjes naar het meer gegraven om het water weg te laten lopen, maar nu komt
het van het meer weer terug. Er is al grind gebracht en ergens naar toe gemaild
dat bepaalde sluizen opengezet moeten worden. En laten we het vooral niet
over gisteravond hebben. De beide mannen zaten naast me en je zou er doof van
worden, maar niets hielp. Nu, vanmorgen is het stralend weer, precies zoals
je aan het meer van Annecy zou verwachten. En daar genieten we maar van.
't Smaakt mooi, is één van de uitdrukkingen van Ben als
hij lekker zit te eten. We zijn er op uit geweest vandaag, helemaal het meer
rond. Natuurlijk waren de mannen bovendien erg benieuwd naar de afsprongen van
de parapente jumpers. En via een smalle slingerweg vonden we de plek boven op de
berg aan de overkant. Ben en Wim moesten nog wel even een klimmetje maken maar
dat hadden ze er graag voor over, terwijl Riet en ik ons installeerden op een
stuk gras met prachtig uitzicht. We hadden brood en koffie bij ons en genoeg
leesvoer. Ik kan hier de hele dag wel zitten, zei Riet, hier krieg ik nooit
genog van. Maar na de koffie met de mannen gaan we toch nog verder. Eerst de
afdaling en dan het meer rond via Annecy. Het is vandaag stralend weer, wat een
verschil met de laatste twee dagen. Morgen lijkt het net zo mooi te worden. Een
groet van ons alle vier!
Och... als ik koeien zie moet ik even aan pa denken. Dit schijnen typisch de
koeien te zijn van hier ... uit de Rhone-Alpes, een soort rode blaarkop. Ze
staan op de pakken melk nog afgebeeld.
Tja... zulke hammen zie je niet in een Nederlandse supermarkt. Wim staat er
verlekkerd naar te kijken, maar we nemen er toch geen mee...
Deze camping bij Doussard aan de zuidkant van het meer van Annecy heeft net
als de meeste z'n eigen huisdieren. Een paar keer per dag komt de familie zwaan
langs Moeder met de vijf jongen voorop en vader houdt de wacht maar verlangt wel
het grootste stukje brood.Ik geeft het hem maar gauw terwijl ik terug denk aan
onze eerste ervaring met zwanen aan de Hissinkbeek waar we rustig ons boek zaten
te lezen. Het gezin zwaan kwam toen met zijn 10 jongen op ons plekje af
gezwommen, vader met klapperende vleugels voorop, kwam op ons af. Ik stond al
snel met mijn boek onder de arm in de bosjes maar Wim liet zich niet zo gauw
verjagen. Toch koos hij het hazenpad en stond even later tussen de prikkels. Wij
hadden blijkbaar hun landingsplaats uitgekozen. Deze lijken niet agressief
maar toch! Met de volgevreten mussen en vinken gaat het al net zo. Ze huppen
de hele tijd om je stoel en kijken je slim aan. De spechten doen daar niet aan
mee, maar hakken gewoon door. Vandaag wordt het een rustig dagje. Riet heeft
even kontakt met de Enchedeërs die iets verderop staan. En de mannen bereiden
zich voor op vanavond. Je weet wel....voetbal EK
'Ie liekt net een zieke kippe', waren de opbeurende woorden van Wim toen ik
lekker warm ingepakt vanavond onder de luifel van koffie en uitzicht zat te
genieten'.
Ik herinnerde me alleen nog dat het een heel oude stad was, Chambery, met oude gebouwen en beelden op de pleinen. En dat was het. Het was alleen maandagmorgen en de leukste winkeltjes waren nog dicht. Toch was het leuk om er rond te struinen en ergens te lunchen. We ontdekten de enorme olifanten die me eraan herinnerden dat Hannibal hier langs getrokken moet zijn met zn olifanten. Hoe dat afgelopen is weet ik niet want om met dieren die uit de tropen komen door de Alpen te trekken lijkt me een raar idee. Die avond zitten we bij elkaar om de volgende plannen te bespreken. Het is overal in Europa slecht weer, alleen zal het uiterste zuiden van Frankrijk iets beter zijn. Volgens Anda blijft het weer dat strookje zuidelijke kust vaak mooi. We horen al dat er rijen voor de camping in Grimaud staan te wachten tot er weer eentje vertrekt en de volgende er op kan. We besluiten om naar het meer van Annecy te gaan en een plekje met uitzicht op het meer te zoeken. Daar blijven we dan wat langer. En dat deden we dus vandaag. De tweede camping voldeed aan onze verwachting. Bovendien een vriendelijke ontvangst èn een prachtig uitzicht vanaf de camper en caravan. En dat is het voor de komende dagen. We strekken onze beentjes op de bank en hopelijk op de luie stoelen morgen. Jullie hoeven ons niet te beklagen vanwege het weer want we hebben begrepen dat het in Nederland niet veel beter is.
11-6 Pour les dames.. la bas, wijst een aardige oudere Fransman wanneer ik aan de verkeerde kant van het toiletgebouw op zoek ben naar de douches. Mijn schoolfrans begint aardig terug te komen. Wat geschreven staat begrijp ik moeiteloos maar wanneer er meer dan één zin uit de mond van zon Fransman komt sta ik met de oren te klapperen. Deze vriendelijke baas doet me denken aan inspector Frost, qua uiterlijk dan. We hebben een nacht gehad met neer gutsende regen tot een uur of acht vanmorgen. Nu is het helemaal opgeklaard en nemen we een vrije morgen. Straks gaan we er samen op uit om de oude stad Chambery te verkennen. Gisteren hebben we onze plek opgezocht waar we ooit met Klaas en Sanny onze allereerste caravan ingewijd hebben: lIle aux Cygnes, het eiland van de zwanen. Ik heb ze gisteren niet gezien maar toen waren ze er wel. De sfeer was nog hetzelfde in het dorpje Bourget du Lac. Vanzelf gaan je gedachten terug naar die tijd toen we met Klaas en Sanny en meestal ook onze kinderen op stap waren in de zomer. Nu met Ben en Riet. Wim en Ben kunnen goed met elkaar opschieten en Riet en ik hebben het gevoel of we elkaar altijd al gekend hebben. Kun je soms hebben hè? Het internet op deze camping is niet ideaal. Je moet ervoor naar het restaurant. Kost je dus minimaal 5 euro per keer als Riet en ik samen gaan. De koffie is er niet te drinken, tonic kennen ze niet, dan wordt het maar mineraalwater. En bij mij valt de verbinding steeds uit. Hopelijk gaat het op een volgende plek beter. Jammer dat mijn Skype het nog niet doet. Riet had even contact met de kinderen in Raalte. Leuk om te zien hoe enthousiast ze waren en Riet haar dag is ook weer helemaal goed. Ik ga nog even verder met mijn 3e boek, nu van Annie Oosterbroek- Dutchun: Tweedonker. Het speelt zich ook nog af in Drenthe. Ik vlieg er doorheen want de uitgebreide discussies over de wel of niet geoorloofde liefdes kan ik snel overzien. Toch leuk om ze weer eens te lezen. De volgende wordt: Tussen de akkers bloeit de liefde. Kan vast ook snel. De autobiografie van Elisabeth Kübler -Ross, de Cirkel van het Leven, was interessant. Toch was het eerste boek dat ik las: En zij die na ons komen van Truska Bast, de beste. Ik kreeg hem van Gerhard en Judith voor moederdag. Het is een kleine kroniek dat gaat over drie totaal verschillende families, een boerenfamilie, een familie uit de gegoede stand en een Nederlands Indische familie. En opnieuw sta je te kijken hoeveel er in een eeuw kan veranderen.. Je merkt dat de schrijfster een journaliste is en geen romanschrijfster, maar het is boeiend om te lezen .
Dat was zuver hands zag ie dat? En dat mot gewoon een penalty wean. Ben zit als een geslagen hond achter de tafel in de camper. Je snapt het al het is intussen 1-0 voor Denemarken. Wat hebben we gereden om op tijd voor de buis te kunnen zitten, nou ja de beide mannen dan. Maar nu zitten we dan aan het Lac du Bourget bij Aix les Bains. Het is mudjevol op de camping. Er staat al een bord met complet maar we mogen toch op verschillende plaatsen even gaan kijken. Een van de dames werpt zelfs haar armen in de lucht en zegt:Suchen Sie selbst. Alles ist gut. En zo zitten we bij te komen van een enerverende reis door de Jura. Ik had een heel andere route in de gedachten maar de Tom tom van de beide mannen zochten de route met de meeste haarspeldbochten uit. Ik was niet erg in mn knollentuin met al dat geslinger in de bergen, altijd bang dat de auto ergens blijft steken. Ik ben een echte scheitlaars wat dat betreft. Toch zie ik wel de prachtige hooilanden die wachten om gehooid te worden. Bij ons zie je niet meer die verscheidenheid aan bloemen. De Jura is een prachtig gebied. De ene keer moet ik aan de Morvan denken en even later is het of we bij Badenhard rijden in de Hunsrück. Echt mooi! Het Lac du Bourget ligt net als het meer van Annecy in Haute Savoie. Daar gaan we de komende dagen van genieten.
Even een kort berichtje voor we verder trekken. Na degelijk overleg en zweet op de ruggen na de tocht van gisteren hebben we besloten om niet de hele tijd te rijden. We blijven in deze streek van Jura en Annecy. We zijn nu in Besancon en trekken straks verder naar het Lac du Bourget en Annecy en blijven daar een poosje. Frankrijk is zoooo groot. Dat kun je toch niet allemaal in een keer behappen. We hebben het met elkaar bijzonder gezellig en weten al waar we de laatste paar nachten gaan doorbrengen. Als je hier het hoge gras en de onverzorgde sporttoestellen ziet ga je dat vanzelf vergelijken met het gladgeschoren veld op camping de Boomgaard en vergeet ook daar de vriendelijke campingbaas en bazin niet. Wim is de watertank aan het bijvullen en dat betekent dat hij aan de koffie toe is. Gisteravond hebben we met z'n vieren genoten van het vakantiefilmpje van Ben en Diny die een weekje met Eppie en Dirkje in het Salzburgerland gewandeld hebben. Wanneer je op de titel klikt kun je ook even meegenieten. Bij mij zullen jullie het met deze stukjes moeten doen met een foto. Tot een volgende camping met internet.
Hebben jullie de boel te zwaar belast? Het is hier maar 6 ampère hoor, waarschuwt de buurman op camping Leukbachtal in Saarburg. Wim is zich van geen kwaad bewust. We hebben alleen een koelkast aan op dit moment. De zekering is er uitgeslagen van de paal waar meer Nederlanders op zitten. Er wordt al meteen een snoer geregeld en een voorzetstuk van een ander. En dan is er niets meer aan de hand. Ben en Riet zijn hier al een dag en we worden met open armen ontvangen. Het is een mooi gelegen camping. De omgeving lijkt wat op de Hunsrück. Dat is hier ook niet ver vandaan. Deze avond is het plannen maken. We blijven hier nog een dag en dan gaan we naar het zuiden. Eerst een stop in de Jura, daarna meer van Annecy om een paar dagen te blijven en dan wordt het de Route Napoleon. Ons einddoel zal zijn Grimaud dichtbij St Tropez en ook bij het optrekje van Dick en Anda. Alleen zij zullen er al niet meer zijn. Na hun uitstapje daarvandaan naar Corsica gaan zij weer op Apeldoorn aan want Anda heeft af en toe nog een klusje voor een bedrijf. Ze maken goed gebruik van haar know how. En zij vindt het leuk nog wat te doen. Wim heeft net het hele snoer gecontroleerd, alle stekkers los gehad en weer dicht gemaakt. Wat is een man zonder ducktape? Hij heeft de anderen gewaarschuwd want hij gaat een poging doen met het nagekeken snoer. Dan is het probleem opgelost. t Zal wel vocht geweest zijn, en hij legt zijn medegebruikers van de paal uit hoe dat kan.
Opa en opoe Bijenhof met tante Hermien op de Haar..Opa houdt z'n paardje trots vast, ok een echte peerdekearl.
Ken je dat? Ik ben zo moe vroeger hoorde ik opoe Bijenhof wel eens zeggen: Ik bun zo meu dak t ene been niet veur t andere kan kriegen. Nou zo moe ben ik. En dan ga je op vakantie. Dat is toch leuk! Ja dat is het morgenvroeg om negen uur als ik naast Wim in de auto plof en de caravan aangehaakt is, de tom tom de coördinaten van de camping in Saarbrücken heeft verwerkt en we richting Duitse grens gaan. Leuk om straks Ben en Riet weer te zien en samen plannen maken hoe we de Route Napoleon zullen afrijden. Maar nu .Nee ik ga niet opnoemen wat er allemaal gebeuren moest. Had ik voor een deel ook eerder kunnen doen, maar ja Vandaag werden de schapen en lammeren weer omgeweid. Daar is Rob heel precies aan. De fleslammeren krijgen nog een weekje een keer per dag de fles van Ben en Nies en dan is het over. Ze hebben met zn drieën al een hele zak lammerenbrok op. Geen wonder dat ze er zo stevig uitzien. Maar ook dat is gebeurd. Ze kunnen nu niet meer het hok in om achter het schot aan de brokken te gaan. Het kon nog wel blèren worden volgens Rob. Anja kwam met de jongens nog even gedag zeggen èn natuurlijk de lammeren de fles geven. Wim moest vanavond gewoon nog even tot de pauze naar de repetitie van Valerius en even bij de andere buren aan, we hebben de kaarten, passen en campingboek klaar liggen en zullen morgen voor de zoveelste keer samen op stap. Weet je de vermoeidheid begint al van me af te glijden. Ik ga Wim achterna naar boven. Ik hoop natuurlijk bij te kunnen houden wat er onderweg te beleven valt, maar dan moet het wel een camping met internet zijn.
Ja we zijn weer op pad... samen met onze vrienden Ben en Riet die we ooit tijdens een ANWB campertocht in Nieuw Zeeland ontmoetten. Het klikte tussen ons vieren en sindsdien trekken we een paar keer per jaar samen op. Dit keer zouden we de Napoleonroute doen naar het zuiden en zonder tolwegen. het liep anders, maar niet minder mooi. We zijn al op de terugweg maar het zal nog een aantal dagen duren voor we weer thuis zijn want we hebben nog een paar favoriete plekken te gaan. Nu zijn we in de Elzas en trekken door naar het Rijndal. Wie ons wil volgen is welkom op www.hettysite.nl weblog 2 of gewoon op hettysite bij de favorieten en terugscrollen door op de brede rechthoek onderaan de juiste datum te zoeken....ongeveer 14 dagen geleden. Alle goeds voor iedereen
Wat is het leuk om een hobby te hebben. De een maakt zich druk met lammeren
en schilderen. Een ander weer met zingen, maar Neef Joop heeft dat met
vliegtuigen. Dat heeft hij niet van een vreemde. Opa Eggink was ook altijd al
aan het knutselen zodat opoe hem vaak moest roepen als het melkenstijd was en
hij nog in zijn geliefde schuur bezig was. Oom Bram is lang vliegtuigmonteur
geweest bij de KLM en is nog steeds, zij het op een laag pitje op zijn 90e, net
als Joop als vrijwilliger in Lelystad bezig met oude vliegtuigen bij de
Stichting Vroege Vogels. Niks is mooier dan een oud vliegtuig weer aan de gang
zien te krijgen. Deze Nord 1101 van Franse makelij uit 1947 heeft 40 jaar
stil gestaan. De afgelopen 25 jaar is er aan gewerkt, waarvan door Joop de
laatste 9 jaar. Zaterdag werd hij voor het eerst gestart. Spanning en
sensatie! Het ging met rook en geweld gepaard, maar met succes! Nu moet de
papierwinkel nog, schrijft Joop, en dat kan ook nog wel een jaar duren. Maar
ach een jaartje maakt dan ook niet meer uit.
De barricades die onder en naast het hekje zijn aangebracht zijn wegens de
ontsnappingspogingen van Geesje bedacht.
Hé, ik hoor ze het eerst en ren
alvast naar het hek. De zussen komen achter me aan, maar ik ben het eerst. Het
jongetje met zn blonde krullen komt al aanrennen met de fles. Ik doe Geesje
wel, zegt hij. Dat klinkt goed. Dat is beter dan gisteren. Toen kwam de moeder
alleen. Ze kwam met drie flessen aanzetten en wie was toen weer nummer laatst.
Ikke..! Jazeker, die dikke schreeuwers gingen weer voor. Wacht maar, zei de
moeder steeds, jij bent zo aan de beurt Geesje. Ik heb maar twee handen. Maar
dat leek me niks, dat duurde me veel te lang. Ik nam even een aanloop en sprong
meteen op de rug van één van de zussen .en probeerde bij een fles te komen.
Jammer, ik werd meteen naar beneden gewerkt. Ik moest gewoon geduld hebben, zei
ze nog. Maar nu Mmmm lekker. Er is nog een beetje over, zegt het
jongetje, mag ik dat aan Geesje geven? Dat is het betere werk. Van mij mag hij
iedere dag komen.
Neef Joop heeft indertijd die hele oude promotiefilm van de Lamito op de kop
getikt in de kelder van fotograaf Dolfijn, maar Peter in Nürnberg heeft het
programmaboekje nog van de Lamito Revue.
Soms heb je ineens een
onverwachte bijzondere ontmoeting zoals vorige week in Vries toen we ds Thea
Barnard spraken op 2e pinksterdag. Ook de website geeft aanleiding tot bijzonder
ontmoetingen al is dat via de mail. Al googlend ontdekte Peter Koers de verhalen
over Bervo, de fietsenmaker in Vorden, op mijn website. Zijn vader bleek daar
jaren later gewerkt te hebben en omdat hij bezig is om zijn vaders leven te
beschrijven mailde hij over eventuele fotos want die zijn er bijna niet van de
winkel en werkplaats. Maar de Lamito-film die gemaakt is tijdens de Landbouw- en
Middenstands Tentoonstelling in 1939 bevatte beelden van de winkel en vader
Bervo er bij. Die Tentoonstelling was er vlak voor de mobilisatie. Er is nog een
brief van Ome Hendrik Jan Groot Nuelends vriend die achter Jo en Hendrik Jan
fietste toen Hendrik Jan bericht had gekregen wanneer en waar hij zich melden
moest. Wat een tijd. Ik mailde deze brief van Peter door naar Joop vanwege de
fotos die hij op een cd-rom had gezet van de Lamito-film en vandaag ook naar
Johan Aartsen omdat die beslist het een en ander weet over Bervo. Peter Koers
komt oorspronkelijk uit de Kranenburg, heeft er zelfs een boekje over
samengesteld en we zijn er achter dat onze families toch enigszins verweven
zijn. Een tante is zelfs getrouwd met Antoon Eggink van de Jaeger, een volle
neef van vader Hendrik Jan. Nu is Peter boekbinder in Neurenberg en heeft
aangeboden om een kinderboekje dat in de maak is voor me te verzorgen. Dat wordt
de nieuwste uitdaging want door alle kosten die ik gemaakt heb bij de vorige Ik
ben Moniek en Ik ben Scotty, was de nieuwe Ik ben Beertje eigenlijk een
beetje in het vergeetboek geraakt en ook nog niet af. Dat wordt dus aan de
slag!
De fleslammeren doen het best. Schapenman Rob is er over te spreken, hij is
er trots op. Het Drentse heidelammetje Geesje is de grappigste. Vanavond kwam de
bijna voltallige burenfamilie om het nog eens mee te maken om ze de fles te
geven. Alle drie jongens hadden een fles om een lam om te voederen, maar Frank
trok gauw even een sprintje zodat hij Geesje kon bedienen. Wanneer ik een keer
alleen ben geef ik eerst de beide grootste Schoonebeker lammeren hun fles, ook
door de tralies. Dat neemt Geesje niet, gaat een pas of vijf achteruit, neemt
een aanloop en springt bovenop de anderen om ook maar bij een fles te komen.
Ach het gaat snel het is klok klok klok en dan is Geesje zo aan de beurt. Ze
heeft ook al behoorlijke horens zoals het een echt Drents heideschaap betaamt.
Het is een schaapje dat je zou willen knuffelen, maar dat is niet de bedoeling.
Ze hoort bij de kudde en dat laten we zo. Nog een paar dagen krijgen ze twee
keer per dag een volle fles en dan is het echt afbouwen. Als Ben en Niesje hier
zijn hoeven ze nog maar één keer, een week lang en dan is het gebeurd met de
pret. Dan blijft het bij brokjes en gras. Het zal nog even wat geblèèr geven
maar dat gaat vanzelf over.
De veldslag
is weer begonnen. Zoals altijd zijn we blij aan onze vakantieplannen begonnen,
maar hoe dichter de datum nadert hoe meer ik me afvraag waar we aan begonnen
zijn. Het is net of je dat nooit leert. Altijd weer stress als je begint te
regelen want het is niet zomaar inpakken en wegwezen. Er moet opgeruimd, gras
gemaaid lijstjes gemaakt voor jezelf èn de oppas. Voer voor de dieren, wassen,
bibliotheek, medicijnen nakijken en bestellen. Natuurlijk steekt er met dat
warme weer een blaasontsteking de kop op. Daar wordt je ook niet fit van. De
verschillende verjaardagen hebben we gevierd en het uitje met de Passage
Zuidbarge was leuk maar vermoeiend als je niet al te fit bent. Gisteren hebben
we kennis gemaakt met Sting. Weet je niet wat dat is? Dat is een winkel voor
jongelui met heel veel T-shirts, broeken en verdere kleding voor jongelui vanaf
een jaar of 12/13. Er zijn roltrappen en veel gekleurde lichtjes en de favoriete
muziek van jongeren van die leeftijd. Dan weet je het wel. Wim heeft er zich
manmoedig doorgeslagen toen we op zoek gingen naar T-shirts voor Robin. Het is
allemaal gelukt en Robin heeft het setje meteen maar aangehouden gisteravond.
Robin en Eva wierpen zich op het spel Stratego. Dat mag ik graag zien dat er nog
een gewoon spel gespeeld wordt. Wie weet hebben we er nog aan bijgedragen op al
die woensdagmiddagen dat ze bij ons waren. Want de interesse van nu gaat niet
meer alleen naar spelletjes, de grasmaaier, schilderen en de dieren. Ze hebben
nu vrienden en vriendinnen die een grotere rol gaan spelen in hun leven.
Bovendien hebben ze HUISWERK en dat telt. Tot nu toe doen beiden het goed in 2
VWO . We zullen zien! We gaan eerst maar het dorp in voor wat laatste
aankopen. Ik zal blij zijn als het woensdag is.
De opa van 9 kleindochters is jarig. Samen met
de meeste van hen vierde hij vandaag zijn 65e verjaardag. En wij waren er bij.
Sinds een paar jaar is zwager Ben uit Hattem met de VUT, maar nu wordt het echt.
Hij krijgt zn AOW en zn pensioen, opnieuw een mijlpaal. Hij doet het trouwens
goed als opa. Zelfs de kleine Anna die nog geen half jaar is, lacht voluit
wanneer ze opa Ben ziet. Die pa wordt knapjes nieuwsgierig, meldt zn
dochter die ook overgekomen is. Ze wonen aan de Dorpsweg waar veel mensen langs
lopen en fietsen. Maar er ontgaat hem niets. Wanneer er ergens in de buurt zou
worden ingebroken weet ik zeker dat hij de dader gezien heeft. En sinds hij op
Facebook zit ontgaat hem ook niets wat betreft de vrienden en familie die daar
hun hebben en houden op gezet hebben. Nee het gaat helemaal goed komen met
zwager Ben nu hij officieel tot de pensionados gerekend mag worden. Hij is
onderhand toe aan een paar weken vakantie en dat kan hij krijgen bij ons aan
het Schoolpad. Nou ja de lammeren moeten nog een keer per dag een fles, de
katten, kippen, vissen en hond moeten verzorgd. De pomp van de vijver moet elke
dag even schoongespoeld. Als het te droog wordt is er nog de tuin. Och om met
een variatie op Finkers te spreken: De tuin is geel, soms is t ie groen, maar
aan het Schoolpad blijft altijd wat te doen.
Een gepantserde wagen... voor de technici onder jullie... , maar ik ben
het merk al vergeten..
Ik ben , zo begon onze gids vanmorgen in het
gevangenismuseum in Veenhuizen. Hij was hier geboren en getogen en had als kind
rond deze gevangenis gespeeld met zijn vriendjes. Het was vandaag het
jaarlijkse uitstapje met de vrouwen van Passage Zuidbarge/ Rietlanden. De
reiscommissie had het dagje uitgezocht en vanmorgen werd de envelop pas
overhandigd aan de chauffeur van de auto om de bestemming in te kunnen voeren op
de Tom tom die iedereen tegenwoordig rijk is. Hij liet ons ervaren wat het is om
opgesloten te worden, de straffen die vroeger uitgedeeld werden waren ook niet
je dat. Handen afhakken, de vierschaar, ophanging, voor paal staan, een blok aan
je been hebben enz. Het werd wat meer ontspannen toen we de afdeling van het
echte opvoedingsgesticht voor bedelaars en landlopers binnenkwamen. Het was een
zelfvoorzienend geheel. Er werd gewerkt, kanalen gegraven, getimmerd, klompen
gefabriceerd, genaaid. Het gidsen gebeurt vooral door vrijwilligers. Onze gids
was een voormalig politieman en warempel hij kreeg een groep kwekkende vrouwen
zomaar stil. De gevangenis de rode pannen schijnt berucht te zijn, nooit is er
iemand ontsnapt. Na de brand op Schiphol bleek hier de brandveiligheid niet meer
up to date te zijn en nu staat het te wachten op afbraak. Eén celdeur was
bewerkt door Joop Klepzeiker, die van de cartoons uit de Panorama En na een
uitgebreide lunch je bent uit toch?.... liepen we naar het glasmuseum dat er
vlakbij is. Ik heb al vaker glasblazerijen bezocht, maar nergens zon leuke
uitleg en demonstratie zien geven als hier. Om vier uur kwam er nog een
onderdeel: de boevenbus. Hierin werden we Veenhuizens dreven doorgereden tot aan
het Eeserheem, de nieuwe gevangenis waar zelfs mensen hun levenslange
gevangenisstraf uitzitten. Onze gids wist ons alles te vertellen over de namen
van de verschillende huizen. Bitter en zoet was van een apotheker. Op Flink en
Vlug de gymleraar. Een stuk of 10 kleine huisjes op een rij werden de 10 geboden
genoemd en als iemand aan een vriendje vroeg waar hij woonde, werd er bv
geantwoord: In het derde gebod. Het laatste adres was een restaurantje in
Assen: De Witterbrug. Het was even lastig een parkeerplaats te vinden waar
Sjoukje met een gerust hart haar lange Volvo kon parkeren, maar een
buurtbewoonster loste dat op: Ik doe het wel even voor je en stapte met haar
hoogzwangere buik bij Sjouk achter het stuur en parkeerde hem netjes langs het
kanaal. Had ze waarschijnlijk vaker gedaan. Het diner was heerlijk en er werd
lang getafeld en aan het eind besloten we samen dat het goed was geweest. Het
zegt wel wat dat in deze moderne tijd een club als Passage hier nog zon
belangrijke rol kan spelen.
Bij zo'n gepantserde wagen
De beschilderde gevangenisdeur in gevangenis De Rode pannen De kleding vroeger in werkinrichting Veenhuizen waar bedelaars en landlopers vroeger een heropvoeding kregen.
En natuurlijk een plaatje van de glasblazer die met veel elan een prachtige schaal tevoorschijn toverde
Arme Hendrik. Als haan moet je toch bijna verlatingsangst oplopen zoals
het in de loop van het laatste jaar met zijn hennetjes gaat. De eersten.. ja dat
was onze schuld. Die verdwenen met een paar haantjes naar Jans. De haantjes
onder het dekseltje, zoals Jans het benoemt, en de hennetjes bij hem in het
kippenhok. Daarna deden kiekendief en steenmarter hun best. Het kippenhokje
kreeg een nieuwe achterklep die geen marter open kan krijgen. Toen werden er
zomaar een paar hennetjes ziek, een soort draainekziekte en waren in een paar
dagen het hoekje om. Er bleef één kipje over, dachten we, maar dat bleek een
ziek haantje. Rob onze schapenman nam hem mee en we kregen een paar aardige
kippetjes terug voor Hendrik. Daar moest Hendrik erg aan wennen en de hennetjes
aan hem, maar na een weekje was de rust weergekeerd en wachtten we de eitjes af.
Vanmorgen lag er ineens eentje op de rug in het hok. Gisteren liep ze al apart
en zomaar in één dag is ze er tussen uit gepiept. Nu loopt Hendrik met zn
laatste hennetje te pronken. Met z'n klokl klok klok geluidjes wijst hij haar de
lekkerste plekjes met voedsel aan. Ik mag hopen voor hem dat dit een blijvertje
is.
De Charolais koeien zoals ze hier veel te zien zijn. Het landschap in de Morvan is prachtig en afwisselend. 'Ie mot nog heel wat werk doon met de schuppe a'j hier de boel mooi vlak wilt kriegen', merkt Ben op.
De olifanten van Hannibal....
Boven Annecy...
Wat is het leuk om een hobby te hebben. De een maakt zich druk met lammeren
en schilderen. Een ander weer met zingen, maar Neef Joop heeft dat met
vliegtuigen. Dat heeft hij niet van een vreemde. Opa Eggink was ook altijd al
aan het knutselen zodat opoe hem vaak moest roepen als het melkenstijd was en
hij nog in zijn geliefde schuur bezig was. Oom Bram is lang vliegtuigmonteur
geweest bij de KLM en is nog steeds, zij het op een laag pitje op zijn 90e, net
als Joop als vrijwilliger in Lelystad bezig met oude vliegtuigen bij de
Stichting Vroege Vogels. Niks is mooier dan een oud vliegtuig weer aan de gang
zien te krijgen.
