Als de dag van gisteren....

Hoera hoera Robin is 13 jaar en helemaal kind af. Terwijl ik vaak in de brugklassen lange meisjes en vaak kleine jongens zag, gaat dat bij Robin niet op. Hij kijkt allang over me heen.
En wat geef je nu aan zo’n knul tussen servet en tafellaken? In deze tijd zijn ze op die leeftijd aan een eigen laptop toe. Dus de hele familie heeft botje bij botje gelegd. En hij is er… het pronkstuk...een echte laptop, helemaal voor hemzelf. Ze worden steeds mooier en Robin is er ècht blij mee.
Het is als altijd met dit soort feestjes heel gezellig bij Gerhard en Judith en ik moet opnieuw de nieuwe veranderingen bekijken aan huis èn tuin. De beide opa’s zijn vorige week ingeschakeld om graszoden te halen om de tuin ook een nieuwe look te geven en nu is alles klaar. Ze kunnen heel blij zijn met de nieuwe ruimte en dat zijn ze. De hal is veel groter, net als de bijkeuken en de extra werk- en studieruimte met zicht op de tuin is prachtig geworden.
Nu moeten alleen de overbodig geworden tegels afgevoerd worden. Mark en Jennifer hebben er wel belang bij. En weer wordt Wim ingeschakeld, woensdagavond aantreden mèt aanhanger. Dat ding – en bordercolliepup Scott natuurlijk --was het eerste wat we aangeschaft hebben toen we hier aan het Schoolpad kwamen wonen. Nieuw kostte hij ƒ1000, maar heeft z’n geld allang opgebracht. Heel de familie- en kennissenkring was er blij mee. Het is wel het handigst als ze zelf een trekhaak hebben natuurlijk.

31-05-2011 om 15:39 geschreven door hetty  

We verrassen haar en even weet moeder van der Kolk niet wie we zijn, maar als Wim vraagt:’Wie is oew oldste zeune?”, weet ze het weer. We nemen haar mee naar het restaurant, ze houdt m’n hand vast en er springen tranen in haar ogen. ‘Och… ik wete niks meer.’
Ze vraagt ook niet meer naar de jongens. Ze oefent enkel nog haar kinderen: Wim en Hetty, Piet en Marry, Henry en Tonny en Ben en Niesje. Een vorige keer kwam er nog spontaan uit:’Bunt jullie nog allemaole bie-j mekare?’ Nee niets meer. Ze begint maar eens te zingen: Neem Heer mijn handen beide…. En meteen maar het tweede couplet. Even later begint ze opnieuw…. We vertellen maar eens iets over de jongens, maar ook dat komt niet echt over. Het zangclubje van meester Dijkema dan… vroeger na kerktijd. Vader Gerard had er een hekel aan, want dan konden ze nog niet samen naar ‘de’ bos zoals dat in Hattem vaak gezegd wordt. Het oefenen van Dijkema duurde hem eens te lang en spuugde zijn gebit bijna van kwaadheid uit toen hij Sietje kwam opeisen. Meestal moeten we er samen om lachen maar ook dit is weggezakt.
We proberen maar een paar andere liederen. Als ze zingt wordt ze blij. Wanneer we haar tegen etenstijd weer naar de dagopvang brengen en terwijl ze van de rolstoel naar de gewone stoel verhuist, houdt Wim haar tasje even vast en prompt komt ze met:’Annie hou jij m’n tassie effen vast… want die goser wil met me daansen… Annie geef jij me tassie maar weer terug, want die goser die ken niet daansen... De anderen van de groep kunnen er wel om lachen.
Natuurlijk gaan we na die tijd naar Ben en Niesje. Lenie en Toon en ook Bertus zijn er om alvast Ben z’n verjaardag te vieren. Bertus gaat al vroeg weer weg. Hij weet niet wat hij mist. Niesje heeft heerlijk gekookt. En dan is het onze tijd want Wim heeft vanavond z’n promotieconcert van Valerius en om 5 uur moet er nog geoefend worden.
Ik kan jullie vertellen dat ze zongen als lijsters, 4 stemmig. Dirigent Daniel deed nog een solo en de begeleiding was in handen van pianist Jan Lenselink, een virtuoos op de piano.
We komen even bij op de schommelbank bij de wei. Het stemmig zwarte pak met blauw accent van Valerius is omgewisseld voor iets gemakkelijks. Pony Amber komt bij ons, de schapen staan aan het hek met hun lammeren en Suus en Loedertje lopen met opgeheven staarten om ons heen.
"Wat von ie d'r van vanaovend?" "Mooie aovend, een betje völle psalmen dit keer, ik holle meer van jullie Engelse repertoire. Jullie nieje stukken von ik geweldig met dee solo van Daniel d'r bie-j. En natuurlijk Abide with me an 't ende. Jullie koor zingt ècht mooi." Tevreden leunt hij nog even achterover.

30-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

DZOH D3---KZC D3
Het is erop of eronder voor Robins team D3 op hun veld van voetbalclub DZOH. De Klazienaveners van voetbalclub KZC D3 laten zien dat ze niet mis zijn en hebben zich uitgedost met oranje kuif in de kleur van hun shirt en gaan er fanatiek tegenaan. De wedstrijd is net begonnen als we aankomen. Judith zit al bij opa Jan op de tribune. Gerhard is een van de lijnrechters.
Even later zitten de beide opa’s al druk commentaar te leveren. Beiden zijn nogal voetbal-minded en weten er het een en ander van. Dat horen we dan ook. Nee dit is geen partij voor D3 van DZOH. Die doen hun best en komen wat later met hun tactische spel op gang, maar er is geen houden aan. Na 1-2 wordt het 1-3, 1-4 en uiteindelijk 1-5. Er wordt gefluisterd dat er bij KZC jongens uit D1 mee doen. Officieel mag dat blijkbaar, maar dat moet je als leiders niet willen. Er hangt hier echter het kampioenschap van af en uiteindelijk hebben ze verdiend gewonnen. Robin laat zich een paar keer van zijn goede kant zien als middenvelder, net als Gerhard vroeger was, en vriendje Roald is een snelle aanvaller, maar het helpt ze niet.
Het einde is dubbel. Aan de ene kant groot feest bij D3 van KZC met toeters en bellen èn een grote beker. D3 van DZOH staat er teleurgesteld bij. De leiders, waaronder Gerhard en Marco, laten het bezinken bij de jongens en gaan dan sportief feliciteren en zo hoort het.

29-05-2011 om 08:47 geschreven door hetty  

Met Berend Botje over het Zuidlaardermeer.

Het is inderdaad een echte verrassingsdag, het jaarlijkse dagje uit met de vrouwen van Passage Zuidbarge- Rietlanden, een levendige vrouwengroep. Als we ons om half 10 verzamelen bij het Hoefijzer in Zuidbarge, worden de eerste enveloppen uitgedeeld met het eerste adres waar we verwacht worden. Dat klinkt meteen al goed: de Tulip Inn in Zuidlaren.
Wanneer je met een stel vrouwen op pad bent is het wel lachen. Behalve de vrolijke zaken komen vanzelf de dieper liggende zorgen en problemen aan de orde en een manier om er mee om te gaan: ziekte, scheidingen van hun kroost, zorgen om kleinkinderen, mannen die overleden zijn en telkens weer is er die arm om de schouder. Na de koffie komt de tweede envelop. Die wijst ons de weg naar Berend Botje.
Tijdens ons boottochtje over het Zuidlaardermeer vragen ze mij of ik ook van zeilen houd. Ik kan volmondig antwoorden dat ik vroeger dacht van wel tijdens de zeilweken van de Youth for Christ in de molen in Giethoorn, maar dat mijn mening hierover veranderd is na het dagje Giethoorn met Wim, dat ik een paar dagen geleden even aanroerde. Dat moet ik natuurlijk uit de doeken doen. Het lijkt er even op of ze niet weer bij komen als ik het foetsj foetsj... van de kwaaie billen van Wim beschrijf die over de bruggetjes voor me uit liep op weg naar de auto.
Na de lunch lopen we de overvloed aan heerlijkheden er weer af naar de oliemolen Het Bolwerk zoals de derde envelop aangeeft. Hierin is ook een museum gevestigd, geheel gerund door vrijwilligers, zowel het onderhoud als de rondleidingen. Het is erg de moeite waard, maar die trappen naar boven laat ik maar voor wat ze zijn. De trappen in Barcelona liggen me nog vers in het geheugen en ik ben er net weer enigzins van hersteld.
Zoals altijd wordt de dag besloten met een diner, nu in De Sprookjeshof in Zuidlaren. De reiscommissie heeft weer goed werk verricht.

28-05-2011 om 18:51 geschreven door hetty  

Het is nog vòòr de tijd van de predictortesten. Het zal de kikkerproef zijn geweest. De dames van de groep Passage van Zuidbarge- Rietlanden zijn aardig op gang met het vertellen over ups en downs tijdens ons jaarlijks dagje uit.
“Heb je een stoel?”, had de dokter haar gevraagd toen ze hem aan de telefoon had voor de uitslag van een urineonderzoekje. Ze was toen 44, haar kinderen zijn al 12 en 14 en had het idee dat ze begonnen was aan de overgang. Maar nee, ze bleek zwanger en werd opnieuw moeder op haar 44e. Ze was er maar wat blij mee. Deze zoon is nu 30.
Nummer twee kan er nog een schepje bovenop doen. Ze voelde zich al een tijdje niet lekker. Ze waren al zo lang getrouwd en hadden zich er na 12 jaar al bij neer gelegd dat ze geen kinderen zouden hebben. Ze was nu 43 en dacht ook aan overgangsklachten. Ze zag er flets uit, was moe en ging uiteindelijk maar eens naar de dokter. Die onderzocht haar, keek haar eens aan en vroeg:”Mag ik je nòg wel een keer onderzoeken?” Na het tweede onderzoek kwam het:”Je bent in verwachting en al een hele tijd.” Ze werd doorgestuurd naar de gynaecoloog. Die bevestigde het en hield haar streng onder controle. Ze moest het kalm aan gaan doen. “En verleden wekke ston ie nog boaven op de leere de balken van de hilde schone te maken”, zei een ander. Twee maanden later moest ze zich met haar tasje met nachtgoed melden in het ziekenhuis. Ze nam uit voorzorg maar een breiwerkje mee. “Ie wet ja nooit hoe lange zoiets nog duurn zal”, had ze gezegd. “Wat denk-ie dokter, hoe lange duurt et nog veurdat ’t geboren wordt”, had ze gevraagd. “Wat dacht je van morgenmiddag om twee uur?”, had hij gezegd. Het zou een keizerssnee worden. “Wat zijn jullie rustig", had hij nog gezegd. "Hebben jullie niets te vragen?" “Och dokter wie-j hebt een boerenbedrief en wie-j hebt al vake met eholpen bij-j een keizerssnee. Wie-j wet hoe zoiets geet”, had ze gezegd.
De volgende middag werd hun gezonde dochter geboren. Nee… het breiwerkje kwam voorlopig niet af.

27-05-2011 om 18:14 geschreven door hetty  

Behalve de nieuwe Schoonebekers, de oerschapen, lopen er nog drie Shetlandertjes bij ons in de wei. De kleinste, een veulen van afgelopen jaar noemen we Beertje, want de eigenaar wist geen naam. ‘Dan mot ik eers in ’t buukien kieken’. Bij hem is alles hengst of merrie of Broenegie of Zwatje. Deze kleine zag er uit als een beertje met z’n dikke wintervacht. Tot we terugkwamen van onze korte familie vakantie. Beertje zag er niet uit, allemaal klitten. Toen Ben en Diny hier waren met Berdena en Curtis vond Ben haar er helemaal niet best uitzien. De wintervacht had er al af moeten zijn net als bij de andere twee. We belden Jan, de eigenaar, dat hij moest komen kijken. Dat deed hij mèt ontwormmiddel en een vitaminestoot. Omdat het gras in de wei intussen op is mogen de pony’s op de rest van het gras op ons erf. We hebben alles afgerasterd met schapengaas, maar denk je dat Beertje er uit wil? Die heeft een paar keer het schrikdraad gevoeld en wil beslist niet buiten de wei. Terwijl de andere twee zich tegoed doen aan het gras buiten de wei, voeren we die kleine maar bij. De Schoonebekers hebben het door en komen ook naar het hek.
Vanmiddag lokten we Beertje de stal in met brokjes en kreeg ze voor het eerst een halster om, onder protest, dat wel. Even later liep ze toch bij Amber en Julia. Wim had haar eindelijk mee kunnen lokken met een handje grasbrok. Wij zitten er midden tussen aan de picknicktafel en moeten wel even besnuffeld worden.
Nu staan er twee watersproeiers aan die water uit de bron over de wei spuiten. Wat ons betreft mag het een paar dagen flink gaan regenen.

26-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ooit begon het met een kist, een scheepskist....of hutkoffer. Het is de tijd dat Wim bij de koopvaardij werkt als scheepswerktuigkundige. Daar gaat alles in wat hij in 3 maanden of langer nodig heeft, van uniform tot de nodige rollen pepermunt. Het scheelt dat hij het maar één keer hoefde te sjouwen want licht is anders.
Wanneer Wim in 1967 aan de wal gaat werken, komt de tijd van de broodtrommel. Meer heeft hij niet nodig wanneer hij die 5 minuten vanaf ons huis in Aalten naar Staalkat fietst om eiersorteer- en inpakmachines te monteren of te repareren. In Hengelo komt er het regenpak bij want in een kwartier vanuit de Hengelose Es naar de Pijpenbuigerij van Stork kun je behoorlijk nat worden. Er is nu een tas om het een en ander in te vervoeren. Wim gaat intussen weer aan de studie en het koffertje doet zijn intrede. Trouwens je kunt toch niet bij de keuringsinstanties aankomen met een onooglijk tasje.
Dan is er wel een sporttas bijgekomen want volleyballen is heel lang zijn favoriete bezigheid geweest.
Bij Holvrieka is er een nieuw koffertje, al zit niet veel meer in dan brood, een appeltje en z’n regenpak.
Als Wim stopt met werken bij Holvrieka verdwijnt het koffertje, maar als hij toch nog voor een klusje naar de Filippijnen moet komt er nog een echte attachékoffer. Die staat nog steeds boven op onze slaapkamer. Wie hem wil hebben, mag hem komen halen.
Intussen moet je niet denken dat hij geen tasjes meer nodig heeft. Er is er één voor Valerius, één voor de Shanty’s èn één voor de liederen die ’s woensdagmorgens geoefend worden, allemaal van die katoenen tasjes die je op iedere beurs cadeau krijgt. En hij heeft gróte fietstassen voor de vis, de kaas en het fruit dat vrijdags van de markt meegezeuld wordt.
En ik…? Mijn schooltas is allang vervangen door een zwemtas, een knutseltas, een tas voor mijn taalmaatje, de laptoptas en…. inderdaad ook gróte fietstassen want sinds wij onze elektrische fietsen hebben komen die goed van pas.
Toch bewijst de hutkoffer nog steeds goede diensten. Hij staat op de overloop en al onze dierbare herinneringen worden er in bewaard.

25-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

De televisie staat aan als ik bij mijn Marokkaanse taalmaatje aankom en er komt een heerlijk aroma vanuit de keuken. Er is gewerkt en nu zit ze te genieten van een soort Marokkaanse soap. “Hoe gaat het”, vraag ik haar. “Soms goed, soms niet goed”, zegt ze. “En vandaag?” “Vandaag is goed”, zegt ze. De couscous is al bijna klaar. De hele kip die meegekookt is ligt apart en de rest van de groentesaus pruttelt nog na. Ik merk dat ze de soap erg leuk vind en bedenk wat ik moet doen. ‘Hup uit die tv’, werkt niet natuurlijk. Ik laat haar vertellen wat er gebeurt. Er zijn twee vrienden en de ene kijkt steeds naar de vrouw van de ander en dat mag natuurlijk niet. Ze kan het aardig verwoorden. Ze heeft een grote schotel in de tuin om de Marokkaanse zender te kunnen ontvangen. Het is haar enige vertier. Ik probeer haar enthousiast te krijgen voor het Jeugdjournaal. Wie weet.
Dan gaan we naar de keuken en ze laat me zien wat er allemaal met de kip meegekookt is. Het grote geheim zijn de Marokkaanse kruiden. Nee… die zijn niet uit de Turkse winkel, maar uit Marokko. Wanneer ik naar huis ga wordt mijn pannetje gevuld met de kip en groente- en kruidensaus en krijg de couscous, een soort pasta tussen rijst en griesmeel in, in een apart pannetje mee. Alles is ingepakt in aluminiumfolie om het warm te houden. “Voor man”, zegt ze stralend.
Volgende week wil ik haar weer mee uit nemen. Ze vindt het eng geloof ik.
Als ik thuiskom vallen Wim en ik meteen aan. En lekker dat het is…!

24-05-2011 om 07:56 geschreven door hetty  

23-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Geen mooi oud straatje, geen prachtige oude kerk maar juist dit viel me op in Vollenhove... een oud huis, onbewoonbaar maar met bijzondere schildering op de plek van deuren en ramen.

We mochten kiezen wat voor dagje uit we wilden met het Mannenkoor Valerius. Of een tochtje langs de Groninger kerken of een boottocht met de Jan Plezier vanuit Meppel richting Vollenhove en Blokzijl. Het werd de laatste.
Tijdens ons tripje naar Polen had ik al kennis gemaakt met meerdere vrouwen van mede Valerianen. Het klikte met een aantal van hen. Met Greetje zelfs zozeer dat we beiden niet konden geloven dat we elkaar hiervoor nooit ontmoet hadden. Haar Tjip staat naast Wim bij het zingen en die kunnen ook al erg goed met elkaar overweg. Het was dan ook niet apart dat we samen in één auto naar Meppel reden.
Ik had nog zo’n idee van vroeger… zo’n Jan Plezier met een huif er over voor de regen, maar dit bleek een moderne uitvoering te zijn. De bedoeling was om in Blokzijl een uurtje door te brengen, maar de techniek die nodig is om de brug in Vollenhove te openen liet ons in de steek, die kon niet open en we kregen hier al een uurtje vrijaf om in Vollenhove de beentjes te strekken. Wat is er veel bewaard gebleven in dit dorp, prachtig. Na een uurtje was het probleem met de brug opgelost en konden we verder.
Het weer kon niet mooier en we maakten kennis met het groeten onderweg van onze mede- vaarders en dat waren er heel wat. Er werd druk gevaren. Vanuit alle boten, groot of klein werd gezwaaid, soms een hand maar meestal een enthousiaste zwaai. Het lunchbuffet dat beneden klaargemaakt was kwam met een druk op de knop zomaar omhoog en we lieten het ons smaken. In Blokzijl was het aapjes kijken. Aan beide kanten van de sluis stond het vol met mensen die naar het schutten van de boot kwamen kijken. Er werd onderling wat afgepraat, contacten werden gelegd.
Het is een apart gebied, veel riet en veel water. We kwamen door de Beulakkerweide, dat ontstaan is door het afgraven van hoog- en laagveen. We zagen weinig boten zeilen en heel even moest ik denken aan onze eerste paar dagen zonder kinderen toen pa en mama op de jongens pasten en we op mijn aandringen een poging deden om te gaan zeilen vanuit Giethoorn. Nee daar gaan we het niet meer over hebben. Dit was een mooie dag en dat houden we zo.
Wie toch nieuwsgierig wordt moet het nog maar even gaan nalezen.

22-05-2011 om 22:07 geschreven door hetty  

Opa Johan Bijenhof met kleinzoon Johan Aartsen.

“Schrrrrr schrrrrr”, ging het, “en Jan stond stokstijf”, vertelt Annie na het aquajoggen. Met een stuk of 8 drinken we vaak nog een kopje koffie in het café als afsluiting. Ik vertel over onze memorytour en het bezoek aan 'de Boskamp' waar nog zoveel origineels is gebleven. We hebben het over de snelle veranderingen in zowel het wonen als de techniek sinds onze jeugd. De bedsteden waarin verscheidene van ons nog geslapen hebben zijn er niet meer.
Annie vertelt over de bedsteden vroeger thuis met een kast ertussen die omgebouwd waren tot twee slaapkamertjes met dunne wandjes. En tussen beide deuren stond een vaas met droogbloemen en daar had Jan, nadat haar pa en ma hopelijk sliepen, op weg naar zijn geliefde Annie in de aangrenzende kamer tegen aan gestoten. Meteen hoorden ze ook de klik van het touwtje waarmee de lamp in de ouderslaapkamer aanging. Spannend was dat vroeger. Bij ons had opa Bijenhof de mooie taak om heel lang bij het verliefde stel te blijven zitten. Die kon mooi blijven liggen de volgende morgen. Slimme zet! En…: “Je moet maar goed oppassen”, was de kreet die we te horen kregen. Waarvoor…. en hoe…., werd er niet bij verteld.
Er is ook op dat gebied veel veranderd. Samenwonen kwam vroeger niet eens bij je op. Nu is het de gewoonste zaak van de wereld geworden.
We zijn allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd en steeds komen er verhalen over ‘vroeger’ naar boven. Na de gewone spieren krijgen onze lachspieren nu een beurt.

22-05-2011 om 15:10 geschreven door hetty  

Links Spikey en rechts Kay.

Spikey is één van de pups uit het laatste nest van Scott en Tessa, een heel grappige pup. We hoorden een tijdje terug dat hij epilepsie aanvallen kreeg en informeerde er naar. Deze mail met de waarschuwing geen Frontline ( anti vlooienmiddel) meer te gebruiken stuurden Werner en Esmeralda. Bij deze is iedereen met een hond en speciaal een collie gewaarschuwd.

Hallo Wim en Hetty,

Wat leuk om weer wat van jullie te horen.
We hebben goed nieuws hier. Spikey heeft geen epilepsie aanvallen meer gehad. Heel gek allemaal.
Hij heeft het heel erg gehad. Het gebeurde vorig jaar april. Een dag nadat Werner hem Frontline had toegediend.

Dat zetten ons aan het denken en hebben overleg gehad met de dierenarts.
Maar onze dierenarts wilde hier niets van weten. De spreekkamer en behandelingskamer hing vol met reclame van Frontline. Dus helemaal objectief zal hij hierin niet geweest zijn. Ik heb hem ook gevraagd of ze gesponsord werden door Frontline. Dit was natuurlijk niet zo…..uhhhhhmmmm

Op diverse forums op website gelezen dat er meer honden last hebben gekregen van epilepsie na een Frontline behandeling. Wij zijn hier direct mee gestopt en overgegaan op knoflookcapsules. Tip van collega. Met Spikey ging het steeds slechter. Bijna elke dag kreeg hij weer een aanval. Zelf nadat we met de medicijnen waren begonnen, ging het nog door.
En het gekke was dat hij de aanvallen alleen maar kreeg als hij ging slapen. Dus op een gegeven moment wilde hij niet meer slapen en liep maar rondjes door het huis om maar wakker te blijven.
Op alle websites die ik kon vinden over epilepsie bij honden, zeiden ze dat de aanvallen altijd gebeurde na inspanning of drukte. Dit was bij Spike dus totaal het tegenover gestelde.

Eind mei zat hij al op 4 tabletten per dag, toen werd het stabiel. Maar onze vrolijk, energieke Spike was weg. Dit ging zo’n 3 maanden goed en toen kreeg hij er weer wat achter elkaar.
Dus de medicijnen verhoogd met telkens weer een halve erbij. Begin dit jaar zat hij op 6 tabletten op een dag. Als we gingen wandelen, was hij zo moe dat hij zijn heup rustte tegen mijn been.
En als hij rende dan zakte hij telkens door zijn achterbenen. Hij stond erg onstabiel op zijn poten en had een zeer treurige blik in zijn ogen. Schapen drijven ging ook niet meer. Daar had hij de puf niet meer voor. Afgelopen februari ging het weer mis, weer aanvallen. Elke dag weer…. Weer de huisarts gebeld. Die wisten het ook niet meer. We konden het niet meer aanzien en Werner en ik hadden al besloten, als dit nog een week zou doorgaan. Dat wij hem rustig zouden laten inslapen. Tjonge….wat een verdriet hebben we gehad. Nu kwam er ook nog eens bij dat we Kay ook niet meer bij Spike alleen durfde te laten. Deze viel Spike namelijk aan tijdens zo’n aanval. Echt bijten…..dus als we niet thuis waren was de één binnen en de andere buiten. Wat een ellende allemaal.

24 februari jl, gelukkig toen de kinderen aan het logeren waren, heeft Spike een hele grote aanval gekregen. Deze duurde zeker 10 minuten, we dachten dat hij hier niet meer uit zou komen. Na deze aanval was Spike, Spike niet meer. Hij kroop helemaal in elkaar was bang voor ons ….alles. Alle geluiden om hem heen. Hij gromde van zich af……We dachten echt dit komt nooit meer goed. Hij hoorde ons niet meer, hij was totaal de weg kwijt. Dit duurde ongeveer 3 dagen, wij dachten hier gaan we niet meer mee verder. Maar na die drie dagen, werd hij weer wat wakkerder. Ging weer eten, reageerde weer op de kippen, luisterde weer naar ons. En vanaf die tijd ging het per dag beter met hem. ??????SNAP JIJ HET NOG?????
Je gelooft het niet maar hij heeft vanaf die tijd geen aanval meer gehad en hierdoor hebben we besloten om de medicijnen ook te minderen. Nu zit hij nog op 2 x een halve tablet per dag.
En binnenkort stoppen we er mee. De dierenarts had ook geen verklaring hiervoor en vond het wel vreemd allemaal.

Nu zijn we echt overtuigd dat dit met Frontline te maken heeft. We denken dat deze troep al die tijd in zijn bloed heeft gezeten en dat hij hierdoor epilepsie heeft gekregen en dat dit nu uitgewerkt is.
(9 maanden)
Ondertussen had Werner bij de Schapen drijven vereniging diverse mensen gesproken die ons verhaal bevestigden met Frontline. Ze hebben er een stofje toegevoegd waar vooral Collie soorten, epilepsie van kunnen krijgen.
Ik wil geen hetze beginnen maar waarschuw iedereen die je kent met een Collie, met ons verhaal.

Wat een verhaal he?

Ben blij te horen dat alles goed met jullie gaat. Af en toe bezoek ik jullie website, om te kijken hoe het met jullie gaat. Maar jullie zijn nog altijd dezelfde bezige bijtjes.
Als we een keer in de buurt zijn, komen we even langs.

Groetjes, Werner & Esmeralda

21-05-2011 om 19:48 geschreven door hetty  

20-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ze staat me op te wachten, een klein vrouwtje in weer een ander wit gewaad met hoofddoek en ik krijg een dubbele pakkerd. Haar slofjes staan in een hoekje van de kamer en ze loopt op blote voeten. Ik herinner me ineens uit mijn tijd op school wanneer ik op huisbezoek ging bij Turkse ouders dat die ook altijd hun schoenen uitdoen voor ze de kamer binnen gaan en ik deed dat toen ook.
Nu zet ik mijn instappers ook maar onder de kapstok.
Ik had al uit mijn hoofd gezet om mijn taalmaatje nog te leren lezen en schrijven maar met mondelinge taal te oefenen. Maar ze laat me zien wat ze geoefend heeft, een blad vol met b’s en c’s. Ze weet alleen niet meer wat voor letters het zijn. De voorwaarden om te leren lezen zijn er gewoon niet.
Ze vraagt naar het bezoek van de Amerikaanse familie. Dat heeft ze goed onthouden. Ik vertel dat die vanmiddag bij ons komen. Familie is belangrijk in haar leven. Dan gaan we stripverhaaltjes lezen dwz ze mag me vertellen wat ze ziet. Een vrouw die met haar auto pech heeft en hulp zoekt bij een boerderij. De boer belt de garage en de monteur komt. Vooral het betalen aan het eind spreekt haar aan. De tweede keer gaat het aardig goed.
Ik vraag haar hoe ze couscous klaar maakt en ze laat me haar speciale pan zien. Die bestaat uit twee delen. Onderin gaat water en het vlees, de groenten en kruiden en in de bovenste pan met gaatjes de cous cous. Volgende week gaan we samen de keuken in. Zij leert me dan hoe je couscous klaar maakt en ik leer haar de Nederlandse woorden. “Pan meebrengen”, zegt ze. Dat belooft veel goeds.

19-05-2011 om 21:12 geschreven door hetty  

De jongste van der Kolk die mee was, Floor, hield het niet langer vol.

“Ik ben voor FC Twente”, zegt Paulijne in de volle tram op weg naar de bruiloft in Amsterdam.
“Dat kun je hier beter niet zeggen”, redt Catharina de situatie, “hier zijn ze voor Ajax”.
“Maar ik ben toch voor FC Twente”, houdt ze vol. Ach… Catharina zette vroeger haar moeder wel wat meer voor schut toen ze in de trein naar een man begon te kijken die een grote pukkel op zijn neus had. Niesje voelde het al aankomen… er was geen houden aan: “Meneer… u hebt een hele grote pukkel op uw neus”, zei het kleine bijdehandje.
Ik ben niet erg geïnteresseerd in voetbal, alleen als onze eigen jongens moesten spelen en natuurlijk als we naar Robin of Frank gaan kijken, maar sinds gisteren weet ik toch beter. Als we 's middags even bij Mark en Jennifer binnenkomen klinkt het al:”Niks zeggen… ik wil niks weten.” Wat later brengen we de bloemen die besteld waren naar Gerhard en Judith. En opnieuw klinkt het:”Nee…. ik wil het niet weten…. vanavond om 7 uur pas.” Robin weet het al wel maar heeft een poker face en zegt ook niks.
Om 7 uur zit Wim hier pontificaal voor het grote flatscreen. Ik ga er maar even bij zitten en kijk mee naar Ajax- FC Twente. Het scheelt natuurlijk wel dat het een samenvatting is… duurt niet zo lang. En ineens weet ik het zeker: ik ben ook voor FC Twente en kon met hen meehuilen toen het misging.
Maar Johan zal wel een feestje gebouwd hebben.

19-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Freds moeder Janny is natuurlijk ook van de partij. We hebben elkaar na onze vakantie in Canada niet weer gezien. De lunches in buffetvorm op Janny's deck daar in Spruce View zullen we nooit vergeten, erg gezellig èn lekker. Ze liet Gera speciaal voor ons ergens een tong halen en maakte die heerlijk klaar en met allerlei brood, salade en vis werden dat lunches die ons bij zullen blijven. Wel een glaasje wijn erbij natuurlijk. Fred is ook hier goed op streek en adviseert de obers achter de bar om die mevrouw daar, en wees op Janny, niet meer dan twee glazen wijn te geven.....
Wanneer wij weggaan lost Mark ons af. Die had in Emmen de belangrijke taak FC Drenthina te begeleiden en ...het heeft geholpen.
Hij is erg enthousiast over de contacten die hij heeft gehad tijdens de receptie. Een kans om je overzeese familie weer eens te spreken.
Eenmaal thuis zien we Gerhard niet meer. Die moet ogenblikkelijk naar zijn cluppie DZOH, dat kampioen geworden is.

De vaders van bruid en bruidegom, Odigboh from Nigeria en van der Kolk from Canada, kunnen het goed met elkaar vinden.
Zo om een uur of 6 wordt het tijd voor de van der Kolk familie uit "Oost Nederland" om weer richting trein te gaan. We worden officieel uitgeleide gedaan door niet alleen Arend en Amaka maar ook door de ouders en een aantal familieleden van de bruid die aan beide kanten van de ingang gaan staan.
En het gaat met tram en trein weer op huis aan. Hattem en Utrecht die 5 kinderen bij zich hebben gaan op het Centraal Station eerst aan de patat. Wij gunnen ons geen verder oponthoud en kiezen voor een kipburger op het Amersfoortse station als we toch even moesten wachten. En op station Zwolle gaat er een patatje achteraan die we in de trein naar Emmen oppeuzelen.
Al met al was die een bijzondere bruiloft die we nooit zullen vergeten en wensen Arend en Amaka alle geluk van de wereld.

Als vader van de bruidegom laat Henry zich ook niet onbetuigd. Hij beschrijft met humor het leven met Arend tot nu toe. Ze hebben een fotoboek samengesteld met foto's met een verhaal. Amaka krijgt het om Arend het verhaal achter de foto's te laten vertellen. En dan komt hun andere cadeau: een prachtige glas in loodcreatie van Tonny dat Arend en Amaka voorstelt: prachtig! Het heeft gelukkig de reis vanuit Canada ongeschonden overleefd.

18-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het is een bijzondere dag voor Arend en Amaka, maar ook voor de hele familie. De pastor die de inzegening leidde vroeg iedereen op te staan als hij een land benoemde. Wij hoorden bij oost Nederland, maar er waren heel wat landen vertegenwoordigd. Canada, Nigeria en toen noemde hij Engeland. Arian deed even een poging om op te staan, maar de rest van haar Schotse familie bleef strak zitten. Dat mag je een Schot nooit aandoen om voor Engels versleten te worden. Pas toen Schotland genoemd werd, en ik denk dat Henry dat de pastor gesoufleerd heeft, kwam de hele familie van Tonny's zus Arian in de benen. Alle mannen, ook de kleine jongens, gekleed in de quilt van hun clan. Zelf kwam deze pastor uit Ierland. Nigeria was natuurlijk flink vertegenwoordigd. De vrouwen uit de familie van Amaka droeg prachtige oranje met groene kleding. De vader van Amaka gaf letterlijk zijn dochter weg door haar hand in die van Arend te leggen. De Engelse hymnen waren mooi, de ceremonie was uitgebreid. Ben en Niesje, Gerard en Henry zongen samen de hymne Great is Thy faithfulness. Wat klonk dat mooi in die oude kerk.
Voor de naaste familie was een taak weggelegd. De beide moeder mochten een kaars aansteken. Gera las een bijbelgedeelte, Amaka's moeder en Fred waren getuige. Wij zaten er op te wachten dat Fred na het tekenen de pen achter over zou drukken, maar hij redde het net niet. Uiteindelijk ging Amaka's moeder er met de pen vandoor. Fred mocht ook de ringen aangeven. Tja.. je kunt nog meer verwachten. Hij had de ringen verstopt onder het kussentje. Maar de pastor nam wraak. Toen de wijwaterkwast over de ringen ging kreeg ook Fred de volle laag.

En dan komt het stralende paar naar buiten.

De Schotse en Canadese tak is goed vertegenwoordigd. Tanith, het kleine meisje van toen we hen een bezoek brachten op Mull is nu moeder van 4 kinderen. Leuk om hen weer terug te zien. Gera en Fred brachten vanuit Canada Suze en Tom mee.

Amaka's vader, links, waarmee ik kennis mocht maken. Ja hoor, ik mocht gerust een foto nemen.

We lopen met z’n allen richting het Schoolcollege-hotel, een mooie gelegenheid voor de receptie. Hier komt ook Amaka’s vader in zijn traditionele dracht. Er wordt gefeest bij echte Afrikaanse muziek. Die jongens kunnen er wat van. Heel wat van de gasten laten zich uitnodigen om mee te dansen.

En de prachtige vrouwen: Amaka's moeder zit tweede van rechts, naast haar IJslandse schoondochter.

18-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het is 11 uur voor we thuis zijn. Het is stil want Tessa is nog bij Mark en Jennifer, maar Loedertje en Suze staan klaar om mee naar binnen te wippen. We gaan er maar even voor zitten: thuis.
De volgende morgen blijkt Judith niet in orde... erge last van steken in haar arm. Dus gaan we vandaag naar de bruiloft van Arend en Amaka met Gerhard en Rick. Je moet er wel even wat voor over hebben. Ergens diep in de stad Amsterdam staat de kerk die ze uitgekozen hebben om hun huwelijk te bevestigen. Het wordt eerst de auto naar Coevorden want wegens werkzaamheden aan de rails tussen Emmen en Coevorden wordt daar in het weekend met bussen het vervoer geregeld. Daarna met de trein naar Zwolle, overstappen richting Amersfoort, overstappen in de trein naar Amsterdam Centraal.
En wie stappen er samen met ons uit? De rest van de familie van der Kolk van Ben en Niesje: 7 stuks met 5 kids. Dat is een leuk weerzien en mijn stiekeme plan om hier maar een taxi te pakken is totaal overbodig. Catharina leidt ons als een geroutineerd gids naar het openbaar vervoer voor kaartjes voor de tram en weet precies waar we uit moeten stappen: de Jacob Obrechtstraat.

18-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

18-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Maar deze laatste dag besluiten we met een bootochtje op de Moldau terwijl we genieten van een Tsjechisch buffet waarvan me de gehaktrolletjes gevuld met een soort spinazie à la crème bijgebleven zijn. Een lekker slot dus. We zijn nu eens op tijd in ons hotel want morgen is het vroeg opstaan geblazen.
Curtis checkt zijn mail nog even op onze laptop. Meer dan 100 berichten, maar de leukste is van Pamela die de baan in Minneapolis heeft gekregen en binnenkort gaat verhuizen van de wereldstad New York naar haar roots en haar familie. Met kleinzoon Benjamin, die liefkozend Bennie wordt genoemd, gaat het nog niet geweldig. Hij is de laatste weken niet aangekomen en dat geeft bij opa Curtis en oma Berdena opnieuw zorgen.

Een laatste foto voor de bus van ons zessen.

Wim heeft de taak als opper- wekker door de volgende morgen bij een heel stel knock knock on the door te doen. Hij heeft nl een wekkertje in zijn telefoon. Er wordt wat gekreund om kwart voor zes, maar zo zitten we om kwart voor 7 aan het ontbijt en om half 8 rijden we.
Het valt niet mee vandaag... twee dikke files, maar de chauffeur vermaakt ons en de Zoetermeerse meisjes voorin ook. Ze hadden de massage stoelen in het hotel uitgeprobeerd en dat zag chauffeur Cor natuurlijk. Het schijnt nogal geblubberd te hebben. nee... hij had zijn ogen niet in de zak. Ook niet, zo vertelde, hij toen eens een hele bus vol schaars geklede vrouwen totaal verregend bij de bus aankwamen. Hij grinnikte bij de herinnering. "Tja...", zo meldde gids Martin grijnzend, "wij zijn met weinig tevreden". "Ja ja natuurlijk", reageerden de beide meisjes adrem, "bier en tieten.... en auto's"..

Bijlagen:
IMG_7017 (Small).JPG (39.6 KB)   

Voor degenen die nare herinneringen aan deze tijd hebben... sla dit onderdeel maar over. Ik heb het nu gezien... opdat wij nooit vergeten, maar ik ga nooit meer.

Het herdenkingsmonument.

Deze dag stond in het teken van de Joden uit dit land. Spaanse en Duitse Joden vestigden zich al lang geleden en leefden in harmonie met de mensen hier. De Joden die onder valse voorwensels in de 2e W.O naar Theresienstad werden gehaald waren de top van de Joden hier: kunstenaars, wetenschappers, artsen enz. Ze kwamen er al gauw achter dat dit niet zo was. We hebben het fort gezien waar deze mensen opgesloten zaten en de plek waardoor velen kwamen die niet terug konden: de dodenpoort. Vlak voor de bevrijding werden er nog 300 vooraanstaande mensen uit deze gemeenschap gefusilleerd. Ze zouden eens informatie over hun beulen door kunnen spelen aan de Russen!
We waren allemaal stil van tijdens de lunch in het restaurantje daar.
"s Middags gingen we de 50 km weer terug naar Praag om de Joodse wijk te bezoeken waar nu niet veel Joden meer zijn maar waar veel te zien is over hun leven.

Dit gedenkteken is hier geplaatst, op de plek waar zovelen gedood werden door de kogel, de galg, door de herdershonden of anders wel door ziekten en uitputting.

Ik vroeg onze gids waarom er zo weinig lachende mensen te zien zijn hier. Dat lag volgens hem aan hun harde werken en weinig verdienen. "Maar", zo zei hij, "wanneer ze onder elkaar zijn kunnen ze wel ontspannen lachen."Dat zagen we meteen aan de jonge soldaten die aan het oefenen waren met krans leggen. De president zal dit weekend naar Thresienstad komen voor een herdenking.

17-05-2011 om 21:53 geschreven door hetty  

Na een lunch met aardappelsoep, die ons deed denken aan de koolsoep die hier vroeger gegeten werd, gingen we weer naar Praag om nu het Ghetto te bekijken. Eigenlijk is die oude Joodse wijk één groot Museum, precies zoals Hitler eigenlijk bedoeld had wanneer hij het ras vernietigd zou hebben.
Nee veel Joden wonen er niet meer. Bij de oude Joodse begraafplaats was een tot museum ingericht gebouw waar de namen van de 80ooo omgekomen Tsjechische en Moravische Joden afgedrukt staan. Boven waren zelfs de kindertekeningen te zien die tijdens de 2e WO door kinderen in het fort van Theresienstad.

Dit is nog de oude Joodse begraafplaats van voor de 2e WO.

Soms is een tros druiven afgebeeld op zo'n steen als teken van een rijk leven dat iemand had gehad. Een paar handen er op vertelt dat het een geestelijke is geweest of een zalm zegt iets over een naam...Salomon misschien?

17-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Op indrukwekkende muziek werd dit waterorgel een bijzonder spektakel, maar als je me nou vraagt of ik dit echt mooi vond...? Ik zit net zo lief in het bos naar de vogels te luisteren.

We hebben het erg leuk en gezellig met elkaar èn met de groep, maar zo gauw we thuis zijn duikt iedereen zijn bed in... nou ja.. Wim brengt wel even zijn biertje mee van de bar beneden.
Ik weet even niets meer te vertellen... zo moe ben ik...

Morgen staat Theresienstad op het programma en de Joodse wijk.

16-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Bij het presidential paleis was elk uur het wisselen van de wacht te zien.

Al rijdend en wandelend vertelt onze gids Martin heel wat over de achtergronden van dit land, over corruptie en Skoda. Weet je dat het woord Skoda jammer betekent?
Over de gezondheidszorg die op een goed peil is, de artsen zijn wel wat autoritair net als de leraren op de scholen.
In de grotten in de bossen zijn door de Duitsers allerlei geheime documenten verstopt en gedeeltelijk teruggevonden.
Over de economie, de welstand van de Tsjechen ligt op 60 procent van de Nederlandse. En als je met hem de Oekraine vergelijkt zit die weer op 30 procent daarvan. Over Johannes Hus die al 100 jaar voor Luther hier de Reformatie begon en over de 30-jarige oorlog die gewonnen werd door de Rooms Katholieken..
Over de eerste gouden eeuw in Tsjechie- de 14e eeuw en later een tweede opleving in de 17e eeuw. We moeten denk ik nog eens terug om op ons gemak meer te bekijken.

16-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het slijpen van het kristal was een hele kunst.

Even een dag of 5 Praag. Och... dat is leuk, dat doe je gewoon even. Ik kan je vertellen..mooi, mooier, prachtig! maar wat ben ik na twee intensieve dagen moe. "Ik bun zo muu as een maaie", placht opoe Bijenhof te zeggen. Ik weet niet of er misschien maaier mee wordt bedoeld, maar ik voel me wel zo. We waren om 10 uur weer bij Hotel Globus na een rondtoer door de lichtstad, een bezoek aan een lichtorgel dat op de muziek van o.a. Andrea Botticeli er een mooi spektakel van maakte.
Het bezoek vanmorgen aan een kristalfabriek een eind buiten Praag was ook de moeite waard en vanmiddag kregen we een rondleiding richting Praagse Burcht waar behalve een klooster en een kathedraal ook de president zetelt. Volgens mij hebben we hem nog gezien in zo'n glanzende zwarte bolide met z'n krantje achterin. Het uitzicht over de stad vanaf deze Praagse burcht was eenmalig.

16-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Tja... en dan zo'n folkloreavond... Ik moet zeggen, we hebben ons uitstekend vermaakt. De originele muziek en de dansen waren erg mooi, zo mooi dat Wim een dvd van ze kocht. Het eten was perfect, de wijn vloeide rijkelijk evenals een plaatselijk drankje. De muziek met o.a. basgitaar, herdersfluit en een gypsy-symbal deden me weer terugdenken aan de bruiloft van Gerhard en Judith toen er een Hongaars bandje optrad. Ze speelden natuurlijk ook de liederen van de gasten die uit verschillende landen kwamen. Er werd dus flink meegezongen. Wim deed z'n best en zette zich zelfs in de vensterbank.

Het waren niet de eerste de beste die deze wervelende show weggaven. Ze kregen zelfs een aantal op de vloer die een dansje waagden. De vogeltjesdans werd meegedaan en later liet Berdena zich zelfs overhalen tot de polonaise. De stemming zat er goed in.

16-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Op het plein bij de grote klok, waar elk uur veel te zien is. Net als in Poznan een paar jaar terug, beweegt hier ook van alles. En we zijn niet de enigen

De beroemde grote klok. We werden gewaarschuwd voor zakkenrollers wanneer het spektakel zou beginnen. Dus was iedereen op zijn hoede.

Het was een hele wandeling door een Praag met allemaal kinderkopjes. Ik had het ook wel even gehad en terwijl Ben en Curtis de toren beklommen, zochten wij een bankje.
Berdena had meteen contact, want ze zat naast een vrouw uit Florida en laten ze nou net geregeld een weekje in de winter daar doorbrengen.

Gezicht vanaf een van de bruggen over de Moldau.

16-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Te veel indrukken om weer te geven: Praag of Praha, wat hier gezegd wordt. Wat een indrukwekkende stad. We konden kiezen wat we allemaal mee willen doen zowel de excursies als de lunches, folkloreavond, lichttoer, boottocht enz. We besluiten om het hele programma te volgen. Zowel chauffeur Cor als gids Martin zijn een goede keus van van Nood reizen. Martin heeft in Amsterdam kunstgeschiedenis gestudeerd en spreekt bijna accentloos Nederlands. Deze stad met 1,2 miljoen inwoners is qua architectuur geweldig.
We hebben een uurtje de tijd om bij te komen en te douchen voor de folklore avond met diner. “Jullie hoeven ons niet in gala uit te dossen”, zei de chauffeur, “want jullie zitten aan lange tafels en als er bier of wijn overheen gaat…” Dat belooft wat.
Vandaag was in elk geval al een prachtige dag, stralend weer! Ben en Curtis beklommen nog een toren, veel lopen over de kinderkopjes en heel veel prachtige gebouwen. Ik zit nog helemaal vol indrukken…..

16-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Berdena met kleindochter Abby

En het werd opnieuw een bijzondere dag... wel eerst uitslapen en wat bijkomen, maar tegen de middag begon onze zwerftocht door Zutphen. We kwamen al gauw op de markt terecht bij de Italiaan en kregen een voortreffelijke lunch van Curtis en Berdena. Daarna ging een deel van het gezelschap naar het Stedelijk Museum van Zutphen, daarna vonden we weer een Italiaan: Talamini, bekend om zijn lekkere ijs. We maakten nog een rondritje en bewonderden de oude Middeleeuwse muren bij het gerechtsgebouw.
De avond stond in het teken van de video's die Ben de afgelopen jaren heeft gemaakt... wel een selectie natuurlijk. We eindigden met Bens bezoek aan Wouter in Roemenie. Dat maakte veel indruk, met de verhalen van Ben en Wouter erbij.

Pamela en vader Curtis.

'Hoe zullen we hem noemen' , ging het gisteren. De bedoeling is dat Curtis het paard van de Hertog mag vasthouden bij een historische optocht. Hij moest natuurlijk de Middeleeuwse kleding wel passen. Het lukte, behalve de schoenen. Volgende week zaterdag zal het gebeuren. Ze zijn net in het Zuidfranse Cassis geweest, vandaar zijn aangepaste naam: Jean de Cassis

Even samen op de foto.

Vandaag zijn Pamela èn Abby vertrokken. Auntie wordt Pam genoemd door haar nichtje. Pamela vertrekt naar New York en Abby naar de Internationale school in Den Haag. Wouter brengt ze via Jaap en Mirjam naar Schiphol. Daar kan Abby met de trein verder naar Den Haag.
Maar we waren niet zeker of Jaap wel thuis zou zijn. Wouter kreeg gisteren geen gehoor.
Diny wilde zeker zijn en belde vanmorgen Jaap. "Of ik thuis ben... nou we wilden net weggaan... nee een uurtje later .. nee komt ook niet uit." Toen hoorde Diny aan de toon dat ze voor de gek werd gehouden. Jaap had allang contact met Wouter gehad en had zijn moeder even goed te pakken. Mirjam is al muffins aan het maken, meldde hij. Zo kregen de beide Amerikaanse nichtjes opnieuw een deel van de familie te zien. Ja hoor zei Abby... ik kom ook graag naar Emmen. Ze wil de hunebedden ook wel zien....

15-05-2011 om 19:34 geschreven door hetty  

Curtis.

De rondtoer is nog lang niet voorbij. We komen langs Reini en Tea. We hebben geluk... ze zijn thuis en bewonderen huis en erf. Het lijkt erop dat veel van de Egginkskinderen ervan houden om buiten te wonen en dieren te houden. ook hier zijn schapen. Hoe ze het voor elkaar krijgen om de tuin zo keurig te houden is mij een raadsel, maar Erna vertelt dat Reini vroeger al steeds om het huis de boel netjes harkte. Wat een mooi plekje!

En dan zijn we aangekomen bij Erna en Bennie Bloemendaal, opnieuw een prachtige tuin èn schapen. Ben en Diny zijn intussen naar een generale repetitie van hun koor en we blijven de rest van de middag en avond in huize Bloemendaal. Wat treffen we het met het weer. Erna draait een geweldige echt nederlandse maaltijd in elkaar. "Gaot jullie maor buten zitten, ik redde mien wel", zegt ze steeds. het wordt groente uit eigen tuin, vlees èn een flinke gehaktbal, echte Nederlandse gekookte aardappeltjes en karnemelksaus met spekjes. Abby is er zo gek op dat ze de karnemelksaus over het gehakt doet. De drie jongens van Erna en Bennie zijn ook present en ze nemen Abby later op de avond mee uit naar de Herberg, een gezellige gelegenheid in Vorden.
Wanneer we tegen 12 uur in Eefde aankomen kunnen we bijna niet geloven dat we deze morgen nog wakker werden in Spa.

15-05-2011 om 10:11 geschreven door hetty  

Berdena en Curtis zijn met ons op memorytour en dochter Pamela en kleindochter Abby zijn ook van de partij. We gaan nu richting Barchem. Tante Jantje is ontroerd wanneer ze Berdena en haar familie ziet. We gaan samen naar het kerkhof vlakbij en zien de graven van de familie: Op het graf van opa en opoe Eggink staat alleen : Hier rust de fam. Eggink "De Boskamp". Tante Jantje vindt dat maar kaaltjes en geeft te kennen wanneer zij er niet meer is en ook hier begraven zal zijn, er een andere steen op het graf zou moeten komen, helemaal glad, zodat niemand het schoon hoeft te poetsen en ook de namen van hen zal krijgen met de geboorte- en sterfdatum. Erna beloofde haar dat dat in orde zal komen als het zover is.

14-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Met Berdena voor de schouw in de vroegere 'grote keuken'.

En dan..... een andere wereld, zowel de omgeving als de mensen èn de taal. Wanneer we in de Achterhoek arriveren is de familie al op weg naar geboortehuis van onze vaders en moeder: Herman,Berdena's vader, Hendrik Jan,onze vader en Jo, de moeder van Erna. Drie van de 10 die opgroeiden op de Boskamp. Het echtpaar van Waveren is bijzonder gastvrij en laat ons zien hoe de boerderij nu geworden is. ik kan jullie vertellen dat de originele balken van de hilde er nog inzitten, alleen is er geen hooi meer. er is niet eens veel veranderd. Onze herinneringen draaien op volle toeren. Het gat in de hilde is nu wel dicht maar we zien ons nog zo naar beneden springen op een bult hooi. Ik denk dat het ter gelegenheid was van het 50 jarig huwelijk van opoe en opa Eggink .In de grote keuken wordt nu geslapen maar de oude tegeltjes zijn er nog achter de haard onder de schoorsteenmantel. In de keuken zien we de plek waar opa meestal zat op het lage bankje.Er is nog zoveel herkenbaars.

14-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het begin van de feestelijke 10- daagse is begonnen. De caravan staat al bij Ben en Diny in Eefde en na een nachtje daar zitten we nu in.... Spa. Er is wat te vieren en hoe...? Klaas en Boukje, de ouders van Jennifer zijn vandaag 50 jaar getrouwd. De beide dochters Jennifer en Jacky met hun aanhang hebben er een weekje vakantie van gemaakt voor hun ouders die klinkt als een klok. De familie die ze het liefst om zich wilden hebben waren gisteren en nu nog allemaal present. De verrassing kwam deze week toen de familie waarmee ze verknocht zijn: Klaas broer Anne en zijn Tiny ook arriveerden. En gisteren kwamen hun kinderen en kleinkinderen. En op de valreep wij ook nog. "Ik zag ineens een bekende auto langsrijden", zei Boukje en even later stond Jennifer al op de weg te zwaaien.
Het werd pas echt emotioneel toen het boek tevoorschijn kwam met foto's van de twee vanaf hun jeugd, verkering, huwelijk, de Australische tijd en alle mensen die een rol in hun leven speelden.Jennifer had die het laatste half jaar verzameld. Het kon niet mooier. "Er is geen programma", meldde Boukje nog. "Iedereen doet maar waar hij zin in heeft." Dit voormalige hotel met zijn vele kamers en suite en zwembad binnen biedt alle gelegenheid. De barbecue is ontspannen en lekker en de avond wordt besloten bij de open haard.

12-05-2011 om 08:42 geschreven door hetty  

Dit is 'em dan... de nieuwe Boris. Twee jaar geleden sierde ik een rond stuk hout op met Boris in het midden om de info op Camping de Boomgaard wat extra's te geven. Natuurlijk kreeg het een Achterhoekse spreuk mee die als een welkom voor de campinggasten bedoeld was. Het zou volgens de jongens van Besselink een oud stuk uitgewerkt hout zijn, maar na 1,5 jaar begon de plak hout te barsen en van Boris bleef ook niet veel meer over dan wat flarden verf en lak.
We spelen nu op safe met een stuk MDF. De spreuk en de hond is hetzelfde gebleven.
"Wet ie-j wat", zei Johan? "Ik brenge den olde plakke holt weer naor de Besselboys."

12-05-2011 om 07:36 geschreven door hetty  

Onze nieuwste aanwinsten om voor te zorgen.

Gisteren stond de dag in het teken van voorbereiding. Caravan, huis, afspraak met Susan, betalingen die nog weg moeten, iets afschilderen, vertaling van ome Jans dagboek afmaken en afdrukken, de tuin, lijstje voor de oppas.
Jazeker, Ben en Niesje komen deze kant weer op. Buurvrouw Wielens verheugt zich er al op. Ze zijn zo’n beetje onze plaatsvervangers bij haar. Wanneer Ben en Niesje vanuit het dorp aan komen fietsen, houdt ze het koffiekopje al omhoog. Zo gezellig vindt ze het om even met ze te praten. Eigenlijk heeft ze geen klagen. Haar zes kinderen wonen, op Geesje na, allemaal ergens in de buurt en komen geregeld bij moeder aan. Jans en Geesje wonen er vlak bij en houden haar goed in de gaten. ’s Nachts gaat de babyfoon zelfs aan.
Vandaag is het zover. Eerst richting Eefde om de caravan te brengen…. O nee, eerst naar Bella in Sleen om te kijken of alles goed is met haar. Bella, de kat, is de lieveling van de familie, Queeny natuurlijk ook, maar die mocht mee naar Spa. Donderdag gaan wij ook door naar Spa om de 50 jarige huwelijksdag van Jennifers ouders mee te vieren. Ze hebben een hééél groot huis gehuurd deze week in Spa en we kunnen allemaal een nachtje blijven slapen. We zijn benieuwd. Het is een leuke familie. Ik denk dat het wel lachen wordt. Vroeger hebben ze allemaal samen in één huis gewoond in Sydney en er zullen wel flink herinneringen opgehaald gaan worden.
De lijst voor Ben en Niesje wordt steeds langer. De dieren, de planten, de klusjes die Wim anders doet… och Ben heeft er geen moeite mee. Ik hoop dat ze het erg naar hun zin zullen hebben. “Bertje wacht”, schreef ik eens voor hen op de lijst. Daar zitten ze graag voor een cappuccino en kijken naar de mensen die de Dierentuin verlaten. Maar tegenwoordig gaat de Lelie met de eer strijken. Die schijnen uitstekende lunches te serveren.

05-05-2011 om 23:47 geschreven door hetty  

Onze nieuwste aanwinsten om voor te zorgen.

Gisteren stond de dag in het teken van voorbereiding. Caravan, huis, afspraak met Susan, betalingen die nog weg moeten, iets afschilderen, vertaling van ome Jans dagboek afmaken en afdrukken, de tuin, lijstje voor de oppas.
Jazeker, Ben en Niesje komen deze kant weer op. Buurvrouw Wielens verheugt zich er al op. Ze zijn zo’n beetje onze plaatsvervangers bij haar. Wanneer Ben en Niesje vanuit het dorp aan komen fietsen, houdt ze het koffiekopje al omhoog. Zo gezellig vindt ze het om even met ze te praten. Eigenlijk heeft ze geen klagen. Haar zes kinderen wonen, op Geesje na, allemaal ergens in de buurt en komen geregeld bij moeder aan. Jans en Geesje wonen er vlak bij en houden haar goed in de gaten. ’s Nachts gaat de babyfoon zelfs aan.
Vandaag is het zover. Eerst richting Eefde om de caravan te brengen…. O nee, eerst naar Bella in Sleen om te kijken of alles goed is met haar. Bella, de kat, is de lieveling van de familie, Queeny natuurlijk ook, maar die mocht mee naar Spa. Donderdag gaan wij ook door naar Spa om de 50 jarige huwelijksdag van Jennifers ouders mee te vieren. Ze hebben een hééél groot huis gehuurd deze week in Spa en we kunnen allemaal een nachtje blijven slapen. We zijn benieuwd. Het is een leuke familie. Ik denk dat het wel lachen wordt. Vroeger hebben ze allemaal samen in één huis gewoond in Sydney en er zullen wel flink herinneringen opgehaald gaan worden.
De lijst voor Ben en Niesje wordt steeds langer. De dieren, de planten, de klusjes die Wim anders doet… och Ben heeft er geen moeite mee. Ik hoop dat ze het erg naar hun zin zullen hebben. “Bertje wacht”, schreef ik eens voor hen op de lijst. Daar zitten ze graag voor een cappuccino en kijken naar de mensen die de Dierentuin verlaten. Maar tegenwoordig gaat de Lelie met de eer strijken. Die schijnen uitstekende lunches te serveren.

04-05-2011 om 08:52 geschreven door hetty  

Zo kun je Turks brood ook klaarmaken.

“Ga je mee? ”, vraag ik mijn taalmaatje wanneer ik om 11 uur bij haar binnen kom. Ze zit als een ziek vogeltje in de stoel. Haar dochter is er ook. “Nee, mama voelt zich niet goed, er is gisteren een goede kennis overleden en daardoor is ze nogal van streek”. “Een andere keer”, zegt ze in het Marokkaans aan haar dochter. Vorige week konden we elkaar aardig verstaan en nu probeert ze ineens niets meer. We drinken eerst maar eens koffie. “Maar ik ben speciaal vandaag met de auto, de volgende keer ben ik weer op de fiets.” Het is goed dat de dochter er ook bij is. Nu kunnen we overleggen wat wel en niet goed voor haar is. Het leren lezen en schrijven zit er niet meer in voor deze 71 jarige die al zo lang in Nederland is en toch niet veel heeft overgenomen van haar schoolgaande kinderen.
Mijn maatje wil graag verse melk zien te krijgen bij een boer. Dan gaat ze karnemelk en boter maken. Jammer dat buurman Jans geen koe meer heeft, maar wie weet kunnen we in Zuidbarge nog een boer vinden met melkkoeien. Ga ik eens vragen.
Het helpt dat ik alleen vandaag met de auto ben. Ineens wil ze wel mee. “Gaat mijn dochter ook mee?”. Die kijkt me even aan en we begrijpen elkaar. Nee die gaat niet mee.
Dan gaan we op pad. Een authentieke Marokkaanse in een lang wit gewaad met een mooie lichtblauwe hoofddoek en zo’n lange dunne mantel er overheen, die alleen Berbers spreekt, en ik.
Ze weet ook ineens waar ze heen wil…. Eerst naar de Turkse winkel en dan naar de Aldi. Dit wordt een begin en al pratend drentelen we de winkels door. Zonder dochter begrijpen we elkaar ook wel. Ze weet alles te liggen, cous cous, kruiden, sla, yoghurt, een soort vreemde erwten voor de soep, grote platte broden. Hier in een supermarkt die ze kent voelt ze zich goed.
Als we thuiskomen straalt ze helemaal. Even er uit is haar goed bevallen. Ik krijg een pakkerd.
Een volgende keer bedenken we weer wat anders.

03-05-2011 om 20:29 geschreven door hetty  

Berdena en Curtis meer dan 40 jaar geleden.

Ons nichtje Berdena en haar man Curtis zijn in Nederland. Ben en Diny hebben ze opgewacht op Schiphol en samen met hen nog een uurtje gewacht tot hun dochter Pam vanuit New York arriveerde. Samen hebben ze Bram en Betty verrast in Durgerdam en de veiling in Aalsmeer bezocht. Het wordt een druk programma voor ze. Behalve in Den Haag, waar hun kleindochter Abby studeert zijn ze zaterdag op Koninginnedag in Amsterdam geweest, hebben ze al meer meegemaakt dan ik. Wij kwamen niet verder dan Bargeroosterveld om onze buurjongetjes aan te moedigen bij hun sportieve prestaties.
De bedoeling is dat ze, samen met kleindochter Abby, dinsdag naar Zuid Frankrijk vertrekken om Arles te bezoeken. Donderdag zullen ze weer aankomen in Nederland en dat weekend gaan we elkaar ontmoeten bij Ben en Diny. Kan een mooi weekend worden. Wij nemen onze caravan mee. En wat we samen gaan doen? Dat hangt af van de interesse van de familie.
Net vandaag kreeg ik een aantal gescande foto’s van Joop. Die had tante Jantje aan Erna meegegeven, toevallig de foto’s van de Amerikaanse Egginks-tak, waaronder de trouwfoto’s van alle vier kinderen van Herman en Netty.
Wat ik vandaag deed? Dit blog gaat toch over de dagelijkse dingen? Nou…. vaak op en neer gelopen naar de schapen en de lammeren. Die zijn zo leuk! Ik moet alleen de pony’s in de gaten houden. Ze zijn zo jaloers als wat, wanneer ik ook brood meeneem voor de schapen, en dat laten ze merken ook, zelfs dat veulen… hap hap. Niets menselijks is ze vreemd.

03-05-2011 om 09:45 geschreven door hetty  

“Dat is lang geleden dat ze me zo genoemd hebben”, zegt schapenman Rob wanneer we achter de koffie zitten. Hij kwam toch vandaag al met een paar mooie ooien met drie lammeren. Zo leuk! Hij had de ooien in een schapenkar, maar de lammeren had hij in een grote kist achter in de Caddy. Hij had z’n zaakjes goed voor elkaar.
Ik vertel net dat ik eigenlijk een wat oudere Drent met pet en klompen had verwacht aan het hek toen hij voor het eerst kwam kijken naar onze weide. “En toen stond daar een knul, net zoiets als Mark,”voeg ik er aan toe. Hij schiet in de lach…. knul! Ze blijken inderdaad even oud te zijn, allebei 41.
De afrastering wordt heel precies nagelopen en het schrikdraad gecontroleerd. Er is nog extra draad gespannen zodat de schapen over drie weken op een ander stuk kunnen grazen. Het is een bijzonder soort, de Schoonebeker. Hoog op de dunne beentjes en met smalle koppen. Samen met het Drentse heideschaap zijn het de enige oerrassen van Nederland, die vroeger om de mest en het afknabbelen van de heide gebruikt werden, maar nu overbodig zijn na de komst van de kunstmest. Er is in Drente nog wel heide. In Exloo wordt die kort gehouden door een kudde Drentse heideschapen, die iedere dag vanuit de schaapskooi in het centrum de heide op gaan. In het Dwingelderveld loopt ook een kudde net als op het Hijkerveld.
Over een paar weken komt Rob nòg een paar stelletjes brengen.
De schapen voelen zich al snel op hun gemak en tegen de avond kunnen we al van de capriolen van de lammeren genieten. Die hebben dan hun speeluurtje. Het is weer net als vroeger. We zullen weer vaak bij de wei zitten.

01-05-2011 om 12:26 geschreven door hetty