Berdena met kleindochter Abby

En het werd opnieuw een bijzondere dag... wel eerst uitslapen en wat bijkomen, maar tegen de middag begon onze zwerftocht door Zutphen. We kwamen al gauw op de markt terecht bij de Italiaan en kregen een voortreffelijke lunch van Curtis en Berdena. Daarna ging een deel van het gezelschap naar het Stedelijk Museum van Zutphen, daarna vonden we weer een Italiaan: Talamini, bekend om zijn lekkere ijs. We maakten nog een rondritje en bewonderden de oude Middeleeuwse muren bij het gerechtsgebouw.
De avond stond in het teken van de video's die Ben de afgelopen jaren heeft gemaakt... wel een selectie natuurlijk. We eindigden met Bens bezoek aan Wouter in Roemenie. Dat maakte veel indruk, met de verhalen van Ben en Wouter erbij.

Pamela en vader Curtis.

'Hoe zullen we hem noemen' , ging het gisteren. De bedoeling is dat Curtis het paard van de Hertog mag vasthouden bij een historische optocht. Hij moest natuurlijk de Middeleeuwse kleding wel passen. Het lukte, behalve de schoenen. Volgende week zaterdag zal het gebeuren. Ze zijn net in het Zuidfranse Cassis geweest, vandaar zijn aangepaste naam: Jean de Cassis

Even samen op de foto.

Vandaag zijn Pamela èn Abby vertrokken. Auntie wordt Pam genoemd door haar nichtje. Pamela vertrekt naar New York en Abby naar de Internationale school in Den Haag. Wouter brengt ze via Jaap en Mirjam naar Schiphol. Daar kan Abby met de trein verder naar Den Haag.
Maar we waren niet zeker of Jaap wel thuis zou zijn. Wouter kreeg gisteren geen gehoor.
Diny wilde zeker zijn en belde vanmorgen Jaap. "Of ik thuis ben... nou we wilden net weggaan... nee een uurtje later .. nee komt ook niet uit." Toen hoorde Diny aan de toon dat ze voor de gek werd gehouden. Jaap had allang contact met Wouter gehad en had zijn moeder even goed te pakken. Mirjam is al muffins aan het maken, meldde hij. Zo kregen de beide Amerikaanse nichtjes opnieuw een deel van de familie te zien. Ja hoor zei Abby... ik kom ook graag naar Emmen. Ze wil de hunebedden ook wel zien....

15-05-2011 om 19:34 geschreven door hetty  

Curtis.

De rondtoer is nog lang niet voorbij. We komen langs Reini en Tea. We hebben geluk... ze zijn thuis en bewonderen huis en erf. Het lijkt erop dat veel van de Egginkskinderen ervan houden om buiten te wonen en dieren te houden. ook hier zijn schapen. Hoe ze het voor elkaar krijgen om de tuin zo keurig te houden is mij een raadsel, maar Erna vertelt dat Reini vroeger al steeds om het huis de boel netjes harkte. Wat een mooi plekje!

En dan zijn we aangekomen bij Erna en Bennie Bloemendaal, opnieuw een prachtige tuin èn schapen. Ben en Diny zijn intussen naar een generale repetitie van hun koor en we blijven de rest van de middag en avond in huize Bloemendaal. Wat treffen we het met het weer. Erna draait een geweldige echt nederlandse maaltijd in elkaar. "Gaot jullie maor buten zitten, ik redde mien wel", zegt ze steeds. het wordt groente uit eigen tuin, vlees èn een flinke gehaktbal, echte Nederlandse gekookte aardappeltjes en karnemelksaus met spekjes. Abby is er zo gek op dat ze de karnemelksaus over het gehakt doet. De drie jongens van Erna en Bennie zijn ook present en ze nemen Abby later op de avond mee uit naar de Herberg, een gezellige gelegenheid in Vorden.
Wanneer we tegen 12 uur in Eefde aankomen kunnen we bijna niet geloven dat we deze morgen nog wakker werden in Spa.

15-05-2011 om 10:11 geschreven door hetty  

Berdena en Curtis zijn met ons op memorytour en dochter Pamela en kleindochter Abby zijn ook van de partij. We gaan nu richting Barchem. Tante Jantje is ontroerd wanneer ze Berdena en haar familie ziet. We gaan samen naar het kerkhof vlakbij en zien de graven van de familie: Op het graf van opa en opoe Eggink staat alleen : Hier rust de fam. Eggink "De Boskamp". Tante Jantje vindt dat maar kaaltjes en geeft te kennen wanneer zij er niet meer is en ook hier begraven zal zijn, er een andere steen op het graf zou moeten komen, helemaal glad, zodat niemand het schoon hoeft te poetsen en ook de namen van hen zal krijgen met de geboorte- en sterfdatum. Erna beloofde haar dat dat in orde zal komen als het zover is.

14-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Met Berdena voor de schouw in de vroegere 'grote keuken'.

En dan..... een andere wereld, zowel de omgeving als de mensen èn de taal. Wanneer we in de Achterhoek arriveren is de familie al op weg naar geboortehuis van onze vaders en moeder: Herman,Berdena's vader, Hendrik Jan,onze vader en Jo, de moeder van Erna. Drie van de 10 die opgroeiden op de Boskamp. Het echtpaar van Waveren is bijzonder gastvrij en laat ons zien hoe de boerderij nu geworden is. ik kan jullie vertellen dat de originele balken van de hilde er nog inzitten, alleen is er geen hooi meer. er is niet eens veel veranderd. Onze herinneringen draaien op volle toeren. Het gat in de hilde is nu wel dicht maar we zien ons nog zo naar beneden springen op een bult hooi. Ik denk dat het ter gelegenheid was van het 50 jarig huwelijk van opoe en opa Eggink .In de grote keuken wordt nu geslapen maar de oude tegeltjes zijn er nog achter de haard onder de schoorsteenmantel. In de keuken zien we de plek waar opa meestal zat op het lage bankje.Er is nog zoveel herkenbaars.

14-05-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het begin van de feestelijke 10- daagse is begonnen. De caravan staat al bij Ben en Diny in Eefde en na een nachtje daar zitten we nu in.... Spa. Er is wat te vieren en hoe...? Klaas en Boukje, de ouders van Jennifer zijn vandaag 50 jaar getrouwd. De beide dochters Jennifer en Jacky met hun aanhang hebben er een weekje vakantie van gemaakt voor hun ouders die klinkt als een klok. De familie die ze het liefst om zich wilden hebben waren gisteren en nu nog allemaal present. De verrassing kwam deze week toen de familie waarmee ze verknocht zijn: Klaas broer Anne en zijn Tiny ook arriveerden. En gisteren kwamen hun kinderen en kleinkinderen. En op de valreep wij ook nog. "Ik zag ineens een bekende auto langsrijden", zei Boukje en even later stond Jennifer al op de weg te zwaaien.
Het werd pas echt emotioneel toen het boek tevoorschijn kwam met foto's van de twee vanaf hun jeugd, verkering, huwelijk, de Australische tijd en alle mensen die een rol in hun leven speelden.Jennifer had die het laatste half jaar verzameld. Het kon niet mooier. "Er is geen programma", meldde Boukje nog. "Iedereen doet maar waar hij zin in heeft." Dit voormalige hotel met zijn vele kamers en suite en zwembad binnen biedt alle gelegenheid. De barbecue is ontspannen en lekker en de avond wordt besloten bij de open haard.

12-05-2011 om 08:42 geschreven door hetty  

Dit is 'em dan... de nieuwe Boris. Twee jaar geleden sierde ik een rond stuk hout op met Boris in het midden om de info op Camping de Boomgaard wat extra's te geven. Natuurlijk kreeg het een Achterhoekse spreuk mee die als een welkom voor de campinggasten bedoeld was. Het zou volgens de jongens van Besselink een oud stuk uitgewerkt hout zijn, maar na 1,5 jaar begon de plak hout te barsen en van Boris bleef ook niet veel meer over dan wat flarden verf en lak.
We spelen nu op safe met een stuk MDF. De spreuk en de hond is hetzelfde gebleven.
"Wet ie-j wat", zei Johan? "Ik brenge den olde plakke holt weer naor de Besselboys."

12-05-2011 om 07:36 geschreven door hetty  

Onze nieuwste aanwinsten om voor te zorgen.

Gisteren stond de dag in het teken van voorbereiding. Caravan, huis, afspraak met Susan, betalingen die nog weg moeten, iets afschilderen, vertaling van ome Jans dagboek afmaken en afdrukken, de tuin, lijstje voor de oppas.
Jazeker, Ben en Niesje komen deze kant weer op. Buurvrouw Wielens verheugt zich er al op. Ze zijn zo’n beetje onze plaatsvervangers bij haar. Wanneer Ben en Niesje vanuit het dorp aan komen fietsen, houdt ze het koffiekopje al omhoog. Zo gezellig vindt ze het om even met ze te praten. Eigenlijk heeft ze geen klagen. Haar zes kinderen wonen, op Geesje na, allemaal ergens in de buurt en komen geregeld bij moeder aan. Jans en Geesje wonen er vlak bij en houden haar goed in de gaten. ’s Nachts gaat de babyfoon zelfs aan.
Vandaag is het zover. Eerst richting Eefde om de caravan te brengen…. O nee, eerst naar Bella in Sleen om te kijken of alles goed is met haar. Bella, de kat, is de lieveling van de familie, Queeny natuurlijk ook, maar die mocht mee naar Spa. Donderdag gaan wij ook door naar Spa om de 50 jarige huwelijksdag van Jennifers ouders mee te vieren. Ze hebben een hééél groot huis gehuurd deze week in Spa en we kunnen allemaal een nachtje blijven slapen. We zijn benieuwd. Het is een leuke familie. Ik denk dat het wel lachen wordt. Vroeger hebben ze allemaal samen in één huis gewoond in Sydney en er zullen wel flink herinneringen opgehaald gaan worden.
De lijst voor Ben en Niesje wordt steeds langer. De dieren, de planten, de klusjes die Wim anders doet… och Ben heeft er geen moeite mee. Ik hoop dat ze het erg naar hun zin zullen hebben. “Bertje wacht”, schreef ik eens voor hen op de lijst. Daar zitten ze graag voor een cappuccino en kijken naar de mensen die de Dierentuin verlaten. Maar tegenwoordig gaat de Lelie met de eer strijken. Die schijnen uitstekende lunches te serveren.

05-05-2011 om 23:47 geschreven door hetty  

Onze nieuwste aanwinsten om voor te zorgen.

Gisteren stond de dag in het teken van voorbereiding. Caravan, huis, afspraak met Susan, betalingen die nog weg moeten, iets afschilderen, vertaling van ome Jans dagboek afmaken en afdrukken, de tuin, lijstje voor de oppas.
Jazeker, Ben en Niesje komen deze kant weer op. Buurvrouw Wielens verheugt zich er al op. Ze zijn zo’n beetje onze plaatsvervangers bij haar. Wanneer Ben en Niesje vanuit het dorp aan komen fietsen, houdt ze het koffiekopje al omhoog. Zo gezellig vindt ze het om even met ze te praten. Eigenlijk heeft ze geen klagen. Haar zes kinderen wonen, op Geesje na, allemaal ergens in de buurt en komen geregeld bij moeder aan. Jans en Geesje wonen er vlak bij en houden haar goed in de gaten. ’s Nachts gaat de babyfoon zelfs aan.
Vandaag is het zover. Eerst richting Eefde om de caravan te brengen…. O nee, eerst naar Bella in Sleen om te kijken of alles goed is met haar. Bella, de kat, is de lieveling van de familie, Queeny natuurlijk ook, maar die mocht mee naar Spa. Donderdag gaan wij ook door naar Spa om de 50 jarige huwelijksdag van Jennifers ouders mee te vieren. Ze hebben een hééél groot huis gehuurd deze week in Spa en we kunnen allemaal een nachtje blijven slapen. We zijn benieuwd. Het is een leuke familie. Ik denk dat het wel lachen wordt. Vroeger hebben ze allemaal samen in één huis gewoond in Sydney en er zullen wel flink herinneringen opgehaald gaan worden.
De lijst voor Ben en Niesje wordt steeds langer. De dieren, de planten, de klusjes die Wim anders doet… och Ben heeft er geen moeite mee. Ik hoop dat ze het erg naar hun zin zullen hebben. “Bertje wacht”, schreef ik eens voor hen op de lijst. Daar zitten ze graag voor een cappuccino en kijken naar de mensen die de Dierentuin verlaten. Maar tegenwoordig gaat de Lelie met de eer strijken. Die schijnen uitstekende lunches te serveren.

04-05-2011 om 08:52 geschreven door hetty  

Zo kun je Turks brood ook klaarmaken.

“Ga je mee? ”, vraag ik mijn taalmaatje wanneer ik om 11 uur bij haar binnen kom. Ze zit als een ziek vogeltje in de stoel. Haar dochter is er ook. “Nee, mama voelt zich niet goed, er is gisteren een goede kennis overleden en daardoor is ze nogal van streek”. “Een andere keer”, zegt ze in het Marokkaans aan haar dochter. Vorige week konden we elkaar aardig verstaan en nu probeert ze ineens niets meer. We drinken eerst maar eens koffie. “Maar ik ben speciaal vandaag met de auto, de volgende keer ben ik weer op de fiets.” Het is goed dat de dochter er ook bij is. Nu kunnen we overleggen wat wel en niet goed voor haar is. Het leren lezen en schrijven zit er niet meer in voor deze 71 jarige die al zo lang in Nederland is en toch niet veel heeft overgenomen van haar schoolgaande kinderen.
Mijn maatje wil graag verse melk zien te krijgen bij een boer. Dan gaat ze karnemelk en boter maken. Jammer dat buurman Jans geen koe meer heeft, maar wie weet kunnen we in Zuidbarge nog een boer vinden met melkkoeien. Ga ik eens vragen.
Het helpt dat ik alleen vandaag met de auto ben. Ineens wil ze wel mee. “Gaat mijn dochter ook mee?”. Die kijkt me even aan en we begrijpen elkaar. Nee die gaat niet mee.
Dan gaan we op pad. Een authentieke Marokkaanse in een lang wit gewaad met een mooie lichtblauwe hoofddoek en zo’n lange dunne mantel er overheen, die alleen Berbers spreekt, en ik.
Ze weet ook ineens waar ze heen wil…. Eerst naar de Turkse winkel en dan naar de Aldi. Dit wordt een begin en al pratend drentelen we de winkels door. Zonder dochter begrijpen we elkaar ook wel. Ze weet alles te liggen, cous cous, kruiden, sla, yoghurt, een soort vreemde erwten voor de soep, grote platte broden. Hier in een supermarkt die ze kent voelt ze zich goed.
Als we thuiskomen straalt ze helemaal. Even er uit is haar goed bevallen. Ik krijg een pakkerd.
Een volgende keer bedenken we weer wat anders.

03-05-2011 om 20:29 geschreven door hetty  

Berdena en Curtis meer dan 40 jaar geleden.

Ons nichtje Berdena en haar man Curtis zijn in Nederland. Ben en Diny hebben ze opgewacht op Schiphol en samen met hen nog een uurtje gewacht tot hun dochter Pam vanuit New York arriveerde. Samen hebben ze Bram en Betty verrast in Durgerdam en de veiling in Aalsmeer bezocht. Het wordt een druk programma voor ze. Behalve in Den Haag, waar hun kleindochter Abby studeert zijn ze zaterdag op Koninginnedag in Amsterdam geweest, hebben ze al meer meegemaakt dan ik. Wij kwamen niet verder dan Bargeroosterveld om onze buurjongetjes aan te moedigen bij hun sportieve prestaties.
De bedoeling is dat ze, samen met kleindochter Abby, dinsdag naar Zuid Frankrijk vertrekken om Arles te bezoeken. Donderdag zullen ze weer aankomen in Nederland en dat weekend gaan we elkaar ontmoeten bij Ben en Diny. Kan een mooi weekend worden. Wij nemen onze caravan mee. En wat we samen gaan doen? Dat hangt af van de interesse van de familie.
Net vandaag kreeg ik een aantal gescande foto’s van Joop. Die had tante Jantje aan Erna meegegeven, toevallig de foto’s van de Amerikaanse Egginks-tak, waaronder de trouwfoto’s van alle vier kinderen van Herman en Netty.
Wat ik vandaag deed? Dit blog gaat toch over de dagelijkse dingen? Nou…. vaak op en neer gelopen naar de schapen en de lammeren. Die zijn zo leuk! Ik moet alleen de pony’s in de gaten houden. Ze zijn zo jaloers als wat, wanneer ik ook brood meeneem voor de schapen, en dat laten ze merken ook, zelfs dat veulen… hap hap. Niets menselijks is ze vreemd.

03-05-2011 om 09:45 geschreven door hetty  

“Dat is lang geleden dat ze me zo genoemd hebben”, zegt schapenman Rob wanneer we achter de koffie zitten. Hij kwam toch vandaag al met een paar mooie ooien met drie lammeren. Zo leuk! Hij had de ooien in een schapenkar, maar de lammeren had hij in een grote kist achter in de Caddy. Hij had z’n zaakjes goed voor elkaar.
Ik vertel net dat ik eigenlijk een wat oudere Drent met pet en klompen had verwacht aan het hek toen hij voor het eerst kwam kijken naar onze weide. “En toen stond daar een knul, net zoiets als Mark,”voeg ik er aan toe. Hij schiet in de lach…. knul! Ze blijken inderdaad even oud te zijn, allebei 41.
De afrastering wordt heel precies nagelopen en het schrikdraad gecontroleerd. Er is nog extra draad gespannen zodat de schapen over drie weken op een ander stuk kunnen grazen. Het is een bijzonder soort, de Schoonebeker. Hoog op de dunne beentjes en met smalle koppen. Samen met het Drentse heideschaap zijn het de enige oerrassen van Nederland, die vroeger om de mest en het afknabbelen van de heide gebruikt werden, maar nu overbodig zijn na de komst van de kunstmest. Er is in Drente nog wel heide. In Exloo wordt die kort gehouden door een kudde Drentse heideschapen, die iedere dag vanuit de schaapskooi in het centrum de heide op gaan. In het Dwingelderveld loopt ook een kudde net als op het Hijkerveld.
Over een paar weken komt Rob nòg een paar stelletjes brengen.
De schapen voelen zich al snel op hun gemak en tegen de avond kunnen we al van de capriolen van de lammeren genieten. Die hebben dan hun speeluurtje. Het is weer net als vroeger. We zullen weer vaak bij de wei zitten.

01-05-2011 om 12:26 geschreven door hetty  

Ga ik snel m'n camera ophalen... zijn de pony's net weer weg.

“Hoe gaat het?”, is de standaardvraag van de jonge fysiotherapeut Arnoud Harmsen. Ik ben nu een keer of 8 aan de fitness geweest in de fysio-ruimte bij het Scheperziekenhuis. Ik heb me daar al verscheidene keren aardig in het zweet gejaagd, zelfs zo dat ik daar met alle plezier ging douchen na die tijd.
“Je hebt me aardig te pakken gehad met die laatste oefening eergisteren”, zeg ik en meld welke spieren er protesteerden. “Dan heb je in elk geval aan me gedacht”, antwoordt hij gevat. “Ja aan dat rotjochie uut Tubbergen”, kaats ik weer terug. Hij rijdt nl op en neer naar Emmen en Hardenberg, voetbalt bij FC Tubbergen en is van plan daar altijd te blijven wonen. Onze gezamenlijke herinneringen aan Twente hebben we al eerder doorgenomen, het is even weer zoiets als Tukkers onder elkaar. Mijn spieren rondom de knie worden al sterker en daar kom ik uiteindelijk voor. De loopband is nog geen favoriet maar ik ben een nieuwe loopstijl aan het kweken, rechtop, grotere passen en de voeten beter optillen. Vergeleken met de eerste keer is de tijd en snelheid al aardig opgevoerd, maar het valt nog niet mee. Ik zwem nu twee keer per week, aquajoggen dan. Dat blijf ik voorlopig ook doen. Al met al voel ik me steeds fitter worden, al blijft de knie protesteren.
Wim heeft vandaag geen fitness nodig. Die is de hele dag in de wei met de afrastering bezig. De drie pony’s staan hem hierbij nieuwsgierig op de vingers te kijken. Hij loopt bijna te fluiten. Je kunt het geloven of niet, maar hij vindt het net zo leuk als ik dat er volgende week Schoonebeker schapen in de wei zullen zijn.

30-04-2011 om 13:13 geschreven door hetty  

29-04-2011 om 08:10 geschreven door hetty  

Wij hebben twee katten, moeder en dochter. Suze is al 13 en haar dochter Loedertje ongeveer 8. En soms zie je ze dat de kleine magere Suze haar uit de kluiten gewassen zwarte dochter in de houdgreep heeft en schoon likt net als vroeger toen de kittens nog klein waren.
‘s Avonds zit Suze vaak op de leuning van de bank gezellig tussen ons in en als Wim z’n middagslaapje doet nestelt ze zich in zijn knieholtes, lekker warm.
Straks roepen we ze weer binnen voor de nacht, dan gaan ze tenminste niet het dak op om te proberen door ons slaapkamerraam naar binnen te komen. Het riet van het dak kan er slecht tegen. De rietdekkers hebben er wel stukken gaas omheen gemaakt voor alle zekerheid… maar toch!
Eigenlijk had Wim het niet zo op katten, vooral niet van een ander. Steeds kwamen die van de buren in onze tuin hun behoefte doen. Hij greep ze dan en bracht ze persoonlijk naar de bewuste buurvrouw die hem al aan zag komen met de kat in het nekvel en de deur al open had voor hij er was. Maar nu we er zelf al die jaren hier aan het Schoolpad wat hebben is hij van mening veranderd. Vaak ligt er naast de deur een cadeautje, een net gevangen muis, en hij is trots op zijn muizenjagers. Met de jonge vogeltjes straks is het minder, die zijn vaak niet snel genoeg om uit de klauwen van de kat te blijven.
Vandaag hebben ze opnieuw een slechte beurt gemaakt, bij mij dan…. Ik had vanmorgen bij de supermarkt een lekkere kalfsrollade op de kop getikt mèt witte wijnsaus, van €17,95 nu voor € 5,95. Natuurlijk overgebleven van de Pasen. Ik had hem lekker gebraden, gedeeltelijk in plakken gesneden en met de witte wijnsaus er over was het een traktatie. Er was nog een stuk over voor morgen en ik liet het even afkoelen voor het de koelkast in ging. Je voelt het natuurlijk al aankomen. Ik wil even later het bakje met de rest kalfrollade in de koelkast leggen, … maar niks geen rollade meer. “Wim heb ie die rollade weg'eleg?” “Ikke…. Nee natuurlijk niet…!” Ja dan weet je het wel. Ik riep de twee. Ze zaten bij de deur en ik verbeeldde me dat ze me allebei met vette bekjes en glinsteroogjes heel slim zaten aan te kijken.
En Wim….? Niks geen gemopper op die vreters, maar:”Wie zet d’r noe vleis op het anrecht zonder deksel?” Tja…….

28-04-2011 om 15:27 geschreven door hetty  

Bij Mark en Jennifer.

Ik denk niet dat we ooit zo’n mooie 2e Paasdag gehad hebben. Wat een weertje. We drinken koffie bij de wei en even later gaat het per fiets richting Sleen. We komen door mooi bos waar we in al die 27 jaar die we hier wonen nog nooit geweest zijn: het Noordbarger bos- zuid. Ik waan me even op de Veluwe. Het is er zo stil dat je er alleen maar vogels hoort.
We zijn natuurlijk benieuwd hoe het met Eva zou zijn. Nou…. veel beter. Ze zit achter de computer te chatten met vriendinnetjes, je moet toch wat. Wel lastig met één hand vindt ze.
‘Nou weet ze meteen wat ik altijd heb’, zei Rick gisteren nog. En zo is het, die doet alles met z’n rechterhand, hij kan zelfs zijn veters strikken.
We brengen een ontspannen uurtje door aan de Schaapstreek en gaan weer op pad, met een omweg naar Noordsleen en naar Westenesch, een heel oud boerendorp waar steeds minder boeren wonen. Daarna rijden we langs het Twentekanaal dwars door de Bargeres naar de Rietlanden. Hier kunnen we meteen de tegels bewonderen die in de keuken en bijkeuken bij Gerhard en Judith gelegd zijn. Die zijn nog druk met stenen en zand sjouwen en schilderen. Judith gaat nog even terug naar de Praxis om de erg witte kleur voor een muur te laten mengen met een tintje. Robin staat al klaar want daar hebben ze ook die plantenspuit die hij gisteren bij ons uitprobeerde. Waar je zo’n jongen toch al blij mee kunt krijgen! Die gaat er straks beslist de buurt mee door.

26-04-2011 om 17:31 geschreven door hetty  

Soms zit het mee en soms zit het tegen…..
Gisteravond een telefoontje. Mark: “Hoe is het bij jullie?” Ik denk nog even dat hij komt vragen hoe laat ze verwacht worden vandaag en meldt dat het ons goed gaat “Nou bij ons verder ook goed… ware het niet dat Eva in het ziekenhuis ligt.” Ze heeft achter in de tuin een trampoline en wilde een salto achterover maken en ja…. ze kwam verkeerd terecht. Via de huisartsenpost naar de eerste hulp in het Scheperziekenhuis. Ze dachten nog even aan een schouder uit de kom en een sleutelbeenbreuk, maar een foto wees uit dat er helemaal bovenaan de bovenarm een breuk zit. Ze zal een nachtje moeten blijven. Ze had al snel iets voor de pijn gekregen en de dame begon al snel te regelen… afstandsbediening, telefoontje.
Vanmorgen is ze geopereerd en met een paar schroeven is de breuk vastgezet. Het komt allemaal weer goed volgens de chirurg. Hij was opgeroepen en kwam zo van z’n boot af.
Mark en Jennifer komen vanmiddag toch nog even met Eva bij ons langs. Arm in een draagdoek en een wit gezichtje en pijnstillers mee. Ze is er zes weken mee onder de pannen…. Toch nog veel pijn en misselijk. Niks doen is niets voor haar, maar ’t zal moeten.
De barbecue gaat verder zonder de drie Sleners.
Gerhard, Judith, Robin èn Rick weren zich aardig. We besluiten de dag bij het kampvuur dat Wim en Robin aangestoken hebben. De plantenspuit verhoogt de stemming. Robin en Rick hebben hem om de beurt te pakken en tja…. dan weet je het wel...
Hoop dat Eva vannacht toch wat kan slapen.

25-04-2011 om 17:47 geschreven door hetty  

Daar zit ze dan temidden van haar nu zo vertrouwde groep van de dagopvang van Zorgcentrum de Bongerd in Hattem. Moeder van der Kolk viert vandaag haar 98e verjaardag.
Genoeg voor een feestje, zij het in zeer besloten kring. Alleen de jongens Wim, Henry en Ben met hun aanhang èn Irene. Ze was ooit getrouwd met neef Gerrit van der Kolk, maar ze is er altijd bij blijven horen. Ook is ze vrijwilligster bij De Bongerd, zorgt voor de dieren en zoekt moeder van der Kolk geregeld op. Willem, de bok in de dierenweide is haar favoriet en warempel wanneer hij haar stem hoort komt hij er aan lopen en steekt zijn onderkaak naar voren in de hoop op iets eetbaars.
We gaan samen boven op het terras zitten om bij te praten en een glaasje te drinken. Moeder houdt het nog steeds op bessenjenever. Ze ziet slecht en Niesje wil haar haar glaasje aangeven, maar dan komt weer even de onafhankelijke Siet naar boven. Ze tikt wat nijdig op de tafel, met andere woorden: Zet maar neer, ik doe het zelf. Tja er zit nog steeds pit in die oude moeder van ons!
Wanneer moeder naar beneden gaat om te eten worden wij, ook Irene, bij Ben en Niesje verwacht aan de Dorpsweg. Ze hebben een lekkere pan soep gemaakt en dat gaat er met de broodjes wel in bij ons. Zo hebben we fijn de tijd om samen met Henry en Tonny bij te praten. Ze blijven nog een hele tijd en ze komen beslist een dagje naar Emmen

24-04-2011 om 12:53 geschreven door hetty  

Terwijl onze jongens de tijd dat ze thuis woonden steeds onze streektaal hoorden, hebben ze zelf nooit een poging ondernomen om dit over te nemen. We spraken ook altijd Nederlands met ze, alleen tegen en met elkaar gingen we ogenblikkelijk over in het Achterhoeks en Hattems. Een enkele keer doet Mark een kleine poging maar schiet er zelf meestal bij in de lach. Dat in zo’n klein land als Nederland zoveel verschillende talen zijn. De eerste keer dat ik uit logeren ging naar de familie Coenen in Groesbeek, -ze hadden aan het eind van de oorlog op de Boomgaard als evacués onderdak gevonden-, wist ik de eerste avond aan tafel met acht van de tien kinderen niet wat ik hoorde. Ik verstond er geen woord van. Gelukkig wende het snel en de volgende dag begreep ik er al iets meer van. En hoever ligt Groesbeek nu hemelsbreed van Vorden af. Ja toegegeven… de Rijn zit er tussen, maar toch!
Ik vond deze week een boekje dat is uitgegeven ter gelegenheid van het 850 jaar bestaan van Emmen. Ze hebben toen zelfs nog een poging gedaan om stadrechten te krijgen, maar dat ging niet door. Er staan leuke stukjes en gedichten in. Om één ervan moest ik wel lachen… een gedichtje van Gerrit Hammink, oorspronkelijk een Twent. Hier komt ie dan:

Ge- Emmer

Sprak heer Joosten (uit het westen)
Tot zijn buurman Emmenaar:
“Och, het is een aardig dorpje
Maar wat praten jullie raar".

Zei Jan Emmenaar tot Joosten:
“Tja… wij praot weln beetie gek,
Mar doar stiet weer teegnover
Dat, wij lult niet uute nek….”

23-04-2011 om 21:40 geschreven door hetty  

23-04-2011 om 08:17 geschreven door hetty  

Vader,  zoon en kleinzoon

We hadden Gerhard gevraagd om ons op de hoogte te houden van de wedstrijden van Robin met DZOH D3.
“Nou dan stuur ik jullie toch ook de mail over de wedstrijden door”, bood hij aan.
Ik wil jullie deze eerste niet onthouden.

Terugblik KZC’08 D3 – DZOH D3 uitslag 4 - 4
Was de warming up niet goed ????, waren het de zenuwen???? , was het de gedachte we worden toch wel kampioen ???.
Feit was dat we de eerste 15 minuten lelijk verrast werden door een messcherp spelend KZC’08 D3. We verloren op alle fronten, duels gingen verloren, passes waren niet goed, aanvallen werden niet goed opgezet, kortom de befaamde SLAPPE TEEN was in al zijn facetten aanwezig. Na amper 2 minuten spelen werden we al verrast door een goed doorkomende rechter aanvaller van KZC’08, die gaf de bal goed op de spits en Stijn zijn eerste bal contact was om de bal uit het net te halen. Na 10 minuten na het zoveelste balverlies aan onze kant kwamen de middenvelders van KZC goed door en met een hoog en geplaatst schot kon Stijn wederom vissen. Het was aan een geniale ingeving van Nick te danken dat hij een medespeler vrij voor de goal kon zetten en we toch opeens weer aansluiting hadden.
Maar als we na 15 minuten met 3 – 0 hadden achter gestaan (wat makkelijk had gekund) dan was de wedstrijd al gespeeld. De hele eerste helft bleef het lastig voetballen voor ons maar we kregen langzamerhand wat grip op de wedstrijd en na wat kansen over en weer hadden we de mazzel dat we niet met een onoverkomelijke achterstand gingen rusten.
Na wat stevige woorden in de rust kwamen onze spelers een stuk feller weer uit de kleedkamer en onder aanvoering van Roald (die als aanvaller zeer veel verdedigd werk moest opknappen) wisten we binnen 15 minuten de stand weer recht te trekken naar 3 – 3. Heel langzaam hengelden we de wedstrijd naar ons toe, maar door onnodig balverlies stonden we opeens weer achter. Na een stevig slotoffensief wisten we de stand toch weer gelijk te trekken naar 4 -4 waarna KZC’08 en DZOH beide nog kansen kregen op de overwinning. Gelukkig wisten we de directe kandidaat voor de titel onder controle te houden.
KZC’08 heeft het ons heel lastig gemaakt maar de veerkracht van DZOH D3 was opmerkelijk. Het steeds weer terug kunnen komen vanuit een verloren positie is een kwaliteit en daarin waren we vorige week zaterdag absoluut TOP.
Het gebeurt niet vaak dat ondanks 4 tegendoelpunten de keeper zich weet te onderscheiden, maar de handschoenen van Stijn moeten totaal versleten zijn van de hoeveelheid kogels die op hem werden afgevuurd.

Ik hoop nog meer van deze verslagen te lezen... winnen mogen ze dan natuurlijk wel.

22-04-2011 om 16:47 geschreven door hetty