Mijn favorieten
  • natoken
  • hettysite
  • bojako
  • Vekabocamping De Boomgaard Vorden NL
  • ludovikus
  • Fotojacht--jachthonden/ motorcross
  • ani
  • thea
  • loewiesa
  • wimhetty
    Mijn favorieten
  • Beth
  • Paperclip
  • Foto
    Inhoud blog
  • Bram. de filosoof
  • Wie is de baas?
  • Rick en Epke...
  • Hattem
  • Zaterdag
  • Knipscheer..??
  • Drie generaties
  • Suze
  • Verrassing
  • Oog in oog
    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Archief per maand
  • 04-2024
  • 10-2023
  • 01-2023
  • 11-2022
  • 10-2022
  • 08-2022
  • 07-2022
  • 05-2022
  • 04-2022
  • 03-2022
  • 02-2022
  • 09-2021
  • 07-2021
  • 05-2021
  • 04-2021
  • 03-2021
  • 02-2021
  • 01-2021
  • 12-2020
  • 11-2020
  • 10-2020
  • 04-2020
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 07-2018
  • 05-2018
  • 04-2017
  • 11-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl   weblog 1  vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. 
    Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl  te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom! 
    Foto
    Foto
    De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
    Foto
    Foto
    Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK.
    www.hettysite.nl
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Categorieën
  • Aan het Schoolpad (956)
  • Familieperikelen (32)
  • Memories (12)
  • School (5)
  • Streektaal (3)
  • Vakantie 2011 met Ben en Riet (44)
  • Vakantie algemeen (112)
  • Vakantie Canada (0)
  • Vakantie Engeland (47)
  • Vakantie Frankrijk (0)
  • vakantie Israël (0)
  • Vakantie Noorwegen (0)
  • Vakantie Nw Zeeland (0)
  • Verhalen (9)
  • Categorieën
  • Aan het Schoolpad (956)
  • Familieperikelen (32)
  • Memories (12)
  • School (5)
  • Streektaal (3)
  • Vakantie 2011 met Ben en Riet (44)
  • Vakantie algemeen (112)
  • Vakantie Canada (0)
  • Vakantie Engeland (47)
  • Vakantie Frankrijk (0)
  • vakantie Israël (0)
  • Vakantie Noorwegen (0)
  • Vakantie Nw Zeeland (0)
  • Verhalen (9)
  • Categorieën
  • Aan het Schoolpad (956)
  • Familieperikelen (32)
  • Memories (12)
  • School (5)
  • Streektaal (3)
  • Vakantie 2011 met Ben en Riet (44)
  • Vakantie algemeen (112)
  • Vakantie Canada (0)
  • Vakantie Engeland (47)
  • Vakantie Frankrijk (0)
  • vakantie Israël (0)
  • Vakantie Noorwegen (0)
  • Vakantie Nw Zeeland (0)
  • Verhalen (9)
  • hetty's site
    of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
    31-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Emmen, vlinderstad
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Elke plaats heeft zo zijn eigen vertier in de zomermaanden en in Emmen is het al niet anders. Hier hebben we elke dinsdag in de vakantietijd de Vlindermarkt. Nadat Emmen bekend vanwege de prachtige vlindertuin in het Emmer Dierenpark is het hier een en al vlinder wat de klok slaat. Verleden jaar ben ik er niet een keer geweest en ook nu nog niet. Dus… voor we straks naar Schotland gaan moest het er van komen. Wim en ik dus op het fietsje naar het dorp, want zo heet Emmen nog steeds in de volksmond. Het blijft een dorp….. met stadsallures, dat wel.
    We parkeren onze fietsen in de fietsenkelder, een echte uitvinding, gratis en voor niks wordt er op je fiets gepast. Je kunt er zelfs speciale fietsen lenen, ook gratis. Als dat geen service is. Bij ons rondje door de Weiert komen we langs Schomaker, de vaste kledingzaak waar Wim wanneer hij eenmaal overgehaald is, zijn kleding koopt. Ik zie een leuke korte broek, maar dat is te kort door de bocht…geen zin. ‘Op de terugweg… als hij er nog is… dan zie ik nog wel…’, is de reactie. We doen ons rondje verder, de markt is leuk en we gaan terug om bij Mickey, ons vaste adresje vanwege Rick z’n buurvrouw Wies die er de scepter zwaait. Dan komen we weer langs Schomaker en warempel de streepjesbroek hangt er nog, 30 % korting. Wim wil hem wel even passen. Joop, een medezanger van Valerius is de verkoper en ziet meteen dat het broekje wat aan de nauwe kant is. Hij zou geen goede verkoper zijn als hij niet een beter passend exemplaar vindt met ook nog een leuk hemd erbij. Het hemd heeft hetzelfde euvel: ’De maat is wel goed, maar er zit te weinig stof aan’, vindt Wim. Gelukkig heeft Schomaker in Heerenveen nog de goede maat en stuurt hem mee. Even later zitten we hier aan de koffie met Joop. Het werd wat duurder dan we dachten want de korte broek was net binnen en nog niet afgeprijsd. Nu is het wel te hopen dat we die straks in Schotland maar nodig hebben.

    31-07-2013 om 22:35 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    30-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Memories
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Diny en ik voor 'de Haar' in het door vader Hendrik Jan getimmerde tuinsetje. En je ziet het, Diny had toen al meer huishoudelijke aanleg dan ik.

    Het feit dat ik zulke aardige reacties krijg op de wederwaardigheden bij ons thuis vroeger wanneer het onweerde, zegt wel iets van je leeftijd, vermoed ik.
    Neef Jaap uit Zuid Afrika is, behalve Diny natuurlijk, iemand die zulk een toneeltje in het echt heeft meegemaakt bij onze opa en opoe Bijenhof op De Haar. Hij is een paar jaar ouder dan ik en heeft zo’n onweerssituatie met opoes paniek nog in zijn herinnering.
    Anda heeft dezelfde situatie uit de verhalen van Dick die mijn buurjongen was. Blijkbaar ook heel herkenbaar. Ik denk dat opoe Lettink daar de touwtjes aardig in handen had.
    Dirkje heeft de beelden nog wat scherper. In haar herinnering zag ze bij haar thuis de doos met spaarbankboekjes, trouwboekje en andere waardepapieren nog midden op tafel staan tijdens het door velen gevreesde natuurgeweld..
    Ik was vanmiddag op mijn wekelijkse bezoekje bij buurvrouw Wielens op haar boerderij en we hadden het over het beestenweer van zaterdag op zondag en dat ik met de kleren onder de arm naar beneden was gegaan. Zij memoreerde zelfs dat ze vroeger behalve de jas en schoenen aan, ook de kist met waardepapieren bij hen midden op tafel stond en dat otie, zoals een Drentse oma hier genoemd werd, zelfs een doek over de spiegel had gehangen en over de glimmende top van de kachel. Dat zou ook de bliksem kunnen aantrekken.
    Wim z’n ome Dieks uit Wezep was van een ander kaliber. Hij was met vader Gerards tweelingzus Marie getrouwd. Als tante Marie de familie uit bed riep bij onweer had Dieks daar geen zin in. Hij was metselaar en had zijn rust hard nodig, vond hij. Hij sprak de gevleugelde woorden: ’Merie, ik hebbe nog nooit eheurd dat er iene in bedde doodeslagen is’. En daar kon ze het mee doen.

    30-07-2013 om 08:43 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    29-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ik was ver weg gisternacht, maar toch hoorde ik ergens in mijn onderbewuste iemand mijn naam roepen. ‘Hetty… ’t geet der nogal op. Lao’w der maor effen uutgaon’. Het duurde even voor ik doorhad dat het Wim was en dat de hele kamer verlicht werd door de bliksem en dat het lawaai dat erbij was bij het rommelende onweer hoorde. Toen het eindelijk tot me doordrong besefte ik dat we met ons huisje met rieten kap beter beneden het onweer af konden wachten. Ik greep in het voorbij gaan wat kleren want als de bliksem zou inslaan zouden we geen tijd hebben om boven wat kleding te halen. En zo zaten we beneden, om drie uur vannacht, Wim stoer bij het grote raam aan de achterkant. We hadden geen lamp nodig want de kamer was constant hel verlicht door het aanhoudende flitsen van de bliksem, maar de harde klappen waar we op zaten te wachten bleven uit. Ik dacht even terug aan opoe Bijenhof die ons bij de eerste bliksemschicht uit bed trommelde en om de keukentafel dirigeerde. “Nee neet bie’j et raam, ok neet bie’j de schossteen. ’t Stopcontact ok niet. As der soms zon vuurbal kump.' En dan volgden er verhalen van vuurballen die uit de schoorsteen kwamen en door een stopcontact weer verdwenen. Of was het nou andersom. 'Oohhh …daor he’j weer zon klap. Ohh niet naor buten gaon, Jehan. Kinder he’j wat an de vute.. en de jas an? A’j zo temee toch naor buten mot… Coba.. de lampe, de öllielampe… as et op den draod slöt is ’t lech vot.’ Coba bleef er altijd rustig onder.
    Arme opoe die zo’n angst had voor onweer. Volgens mij heeft ze Diny aangestoken want die kroop het liefst bij haar onder de rokken. Later was die bij het eerst gerommel of lichtflits naast haar bed en commandeerde mij ook: ‘Hetty.. der uut… onweer’. Ik was nooit zo snel wakker, ik wachtte tot het er echt op knapte.
    Zo overdacht ik dat vannacht. Maar dit keer was ik sneller beneden dan anders. Deze combinatie van doorlopend bliksem en windvlagen was vreemd. Toch was het ineens over.
    Toen we die morgen naar de kerk reden en na die tijd koffie dronken hoorden we van omgewaaide bomen, brandweer en trampolines die tuinen ver terechtkwamen. Natuurgeweld is toch iets waar je stil van wordt.

    29-07-2013 om 22:49 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    28-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een blik op de Loreley, Cochem, Maria Laach èn Altenahr...

    'Dit moeten jullie ook gezien hebben', vinden we.  We hebben het over het uitzichtspunt Loreleyblick bij Maria Ruh. We rijden bij St Goar de steile helling op en via Urbar gaan we naar de door Unesco geregistreerde plek die favoriet geworden is bij ons bezoek aan onze oude vakantieplek. En... Dick en Anda zijn het er helemaal mee eens. Dit is een bezoek meer dan waard. En dat wordt vastgelegd. Aan de overkant bij de vlaggen stonden we gisteren. Er staat daar zelfs het beeld van de schone Loreley, de vrouw die zoveel mannen de golven heeft ingejaagd, ... volgens het bekende Loreleylied van Heinrich Heine tenminste.






    Ook Cochem is zo'n plaats waar we lang geleden een bezoek brachten. Dick en Anda zelfs in hun verkeringstijd. We genieten van alles maar zijn het er over eens dat we hier niet nog eens terug hoeven. Het is een drukte van belang en het stikt er van de Nederlanders.
    'Ieder zijn meug', zei de boer en hij kuste het varken. Het is een uitdrukking die ik nog niet kende maar door Dick gebezigd werd. En zo is het.





    Hotel Krone in Kestert am Rhein is een echt Duits hotel dat daarbij genoeg comfort biedt en uitstekende maaltijden verzorgt. We laten ons die laatste avond opnieuw verwennen met Jägerschnitzel , goldgelbes Schollenfilet en gebackenen Zwiebeln. De wijn smaakt net als vroeger en op ons privé terrasje maken we de dag vol. Dick en Wim zorgen voor de rekening en vandaag is het dan zover: Die Abreise. We hebben nog niet genoeg van de nostalgische toer en besluiten onderweg een paar stops in te lassen op plaatsen die we vroeger ook bezocht hebben. Maria Laach met kerk en klooster is de eerste. Mijn allereerste buitenlandse tripje met school ging ook hierlangs. Nee dit keer werd er niet geroeid, maar doken we de winkel in met mooie dingen, eindelijk niet de toeristische meuk. Met Ben en Niesje hadden we hier in de herfst ook al een stop, maar nu hebben tuin en de bloembakken wat meer kleur.





    Het blijft een indrukwekkend mooie kerk, hier in Maria Laach...


    En dan... met Wim voor de engel



    De laatste plek die we op onze gezamenlijke tour de nostalgie bezoeken is Altenahr. Met Wim heb ik er al eens gekampeerd, maar Dick en Anda bezochten het tijdens hun huwelijksreis in 1967. We lunchten hier, maar eigenlijk wilden we even kijken of het hun zo bekende Hotel Zur Post er nog was. En het was er nog. Steeds meer herinneringen kwamen boven. En natuurlijk moest dit even vastgelegd worden....
    Dan is het tijd voor de laatste ruk, we maken nog een paar flinke stortbuien mee, hééle flinke, en dan zijn we in Apeldoorn. We hebben het weer bijzonder gehad samen. De tijd stond voor ons deze dagen even stil en veel herinneringen aan vakanties samen met de vijf zonen kwamen voorbij, mooie herinneringen.....

    28-07-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    27-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Even bij boer Steeg... net als vroeger.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    40 jaar geleden haalden we daar in de vakantie elke dag 'zwei Liter Milch'. Frau Steeg maakte graag een praatje zoals hier met Dick.


    Natuurlijk kijken we of er bij boer Steeg nog iemand thuis is om even te groeten. En ja.. vader Gerhard en dochter Sigrid zien we meteen al in het langs rijden. We begroeten ze maar we komen niet weg zonder even mee naar binnen te gaan naar Elfriede.

    En dan komen we niet weg voor er Kaffee gezet is. We zitten op de veranda in de schaduw en het is er best uit te houden. Ook Dick en Anda worden hartelijk ontvangen en we praten bij over de kinderen en kleinkinderen. Binnenkort worden ze voor het eerst overgrootvader en - moeder. We worden uitgezwaaid met zoiets van : tot de volgende keer im Herbst.






    Wat een geweldig echtpaar Steeg, hij 82 en zij 79.

    27-07-2013 om 18:39 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    26-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Loreley

    Zoals we hier in november waren met Ben en Niesje, zo was het dit keer een zomerse Loreley met blik op de Rijn. In alle jaargetijden heeft het wat.






    Het kon niet missen. Ons eerste doel was de rots bij de Loreley, dit keer in de zomer.Vroeger kwam er met jonge kinderen niet van en dat was maar goed ook want dit was met jongens zoals die van ons die alles proberen eeen gewaagd uitstapje geweest.




    Vandaag voerde onze rondreis ons door het Rijndal naar Rüdesheim en aan de overkanr weer terug naar Oberwesel. Wat zullen we nu het eerst pakken? Anda antwoordde meteen:'Nu wil ik eerst Badenhard zien. Dus dat werd Badenhard. Het huisje stond er wat verwilderd bij. De brandnetels stonden hoog en wij baanden ons een pad om het huisje heen. Het uitzicht was minder dan het onze in vroeger dagen. Toen hadden we een breed uitzicht over de velden tot en met aan Birkheim toe. Intussen zijn de bomen aardig gegroeid.We zijn verrast dat aan de horizon ineens een aantal windmolens staan.
    Maar de herinneringen bij Dick en Anda die hier sinds 1976 niet meer geweest zijn weer helemaal opgefrist.






    Zou die douche er nog zijn? Het was een van de dingen waar we allemaal nog nieuwsgierig naar waren. En ... hij was er nog, de douchekop aan een slang die je buiten aan de muur kon hangen en waarbij het water gewoon van de berg afliep...

    26-07-2013 om 14:55 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onze Tour de Nostalgie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    We gaan op pad...

    Onze korte tour de nostalgie is begonnen. Lang, heel lang geleden brachten we hier in het dal van de Rijn onze zomervakantie door met onze jongens. Het adresje was van een bevriende Duitse inspecteur van de TÜV, Laborenz, een verbouwde jachthut. Na onze eerste enthousiaste verhalen over bossen en natuur en de uiterst gezellige hut mèt uitzicht op Birkheim, gingen ook Dick en Anda met Ernst en Stefan die weg. Zij gingen vier jaar achter elkaar en hebben na die tijd deze plek nooit meer bezocht. Na die vier jaar vierden we samen een flink aantal jaren de zomervakantie op meerdere plekken in Europa. Wij zelf zijn hier in alle jaargetijden teruggeweest om korte vakanties te genieten want in alle tijden van het jaar is het Rijndal en de Hunsrück de moeite waard.
    Gisteren vertrokken we vanuit Apeldoorn in hun auto met perfecte airco, stopten nog een keer bij de Moseltalbrücke om te ontdekken waarom dit toch de vaste stop van Ben en Diny zou zijn geweest: natuurlijk het uitzicht op de Moezel met zijn wijnvelden.
    Intussen zijn we hier in Kestert al geïnstalleerd, hebben de weg Emmelshausen- St Goar al gehad, hebben de typisch Duitse Schweinebraten mit Zwiebeln al geproefd. Straks gaan we verder de berg op en gaat de ontdekkingsreis verder.
    We groeten jullie vanaf het prachtige Rijndal!

    26-07-2013 om 14:47 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    20-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een dagje uit 2
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    En wat zien we daar naast de deur aan de achterkant van het Voerman Museum? Een beeld ter herinnering aan huisarts Dr Sypkens Smit die een belangrijke plaats had in de Hattemer gemeenschap. Toen ik indertijd in 1962 naar Hattem kwam ging ik met huisgenoot Sietse Sobering elke week naar een oefenavond van het Rode Kruis. En daar kregen we van deze innemende huisarts les in de beginselen van de EHBO . We oefenden dan op elkaar. Soms hadden we een echte oefening zoals die keer dat er een gesimuleerde ontploffing was geweest in een voormalige fabriek aan het kanaal. We moesten met een bootje naar de overkant. De gewonden lagen her en der in het grote verlaten gebouw. De verwondingen waren divers en stonden op een briefje dat op het slachtoffer was gespeld. Sietse en ik moesten er een eerste hulp verlenen aan een knul die, tot mijn schrik, volgens het briefje een ernstige verwonding aan zijn balzak had. We besloten hem maar een soort luier om te doen. Tja... je kunt wat meemaken...




    Toen kwamen we bij de gracht die om het stadje loopt. We gingen er even op een bankje zitten voor we naar Ben en Niesje gingen. Wim heeft net een nieuwe mobiele telefoon waar hij druk mee is om wegwijs te worden, maar toch zag hij ineens de regenpijp aan het huis van Theo Visser. "Dat is nog dezelfde reagenpiepe as 60 jaor elene', zegt hij. Neef Gerrit vertelde het pas nog toen hij met Wilhelm bij ons op bezoek was.'Die Wim... ik had toch een grote bewondering veur um. Hee had de bal in die dakgeute eschupt en wie zeien: Dan haal ie um zelf maor weer op en toe klom e zo tegen die reagenpiepe biej Theo op en hing an de dakgeut, verplaatsen de hande zo töt hee de bal der uut kon pakken en ging zo dezelfde weg weer terugge'.
    'Nee', zei Wim vandaag,'ik zal et noe niet meer probeer'n'.




    De binnentuin tussen het Voerman- en het Anton Pieck Museum


    Na Hattem bracht Ben ons naar Zwolle en zette ons keurig af bij Museum De Fundatie dat pas heropend is nadat er een verbouwing plaats heeft gevonden. Ik was speciaal geïnteresseerd in het nieuwe werk van Jeroen Krabbé die behalve acteur ook een zeer verdienstelijk schilder is.
    Het werd een verrassing. Hij gebruikte allemaal kindertekeningen van zichzelf die hij verwerkt had in een groter werk waarbij je meer van hem zag. Dit is de Uilenboom, die hij in 1955 tekende als 11 jarige. Hij vulde het aan met wat figuren waarvan ik denk dat hijzelf het jongetje is en de andere figuren zijn ouders.





    'How we mend our broken hearts' is de titel van dit werk van André Kruysen, gemaakt van hout en gips.
    Het boeide me in elk geval. Zou een gebroken hart, dat hersteld is, zó voelen? Hij moet het zelf wel meegemaakt hebben.





    Van een afstand kun je de nieuwe platte bol op Museum De Fundatie goed zien, glinsterend in het zonlicht.


    20-07-2013 om 12:26 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (3)
    19-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een dagje uit...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Op de markt in Hattem.

    'Als hij straks begint te rammelen......’, zei Wim om grappig te zijn. We stapten bij in een al aardig volle lift in de Fundatie, het pas vernieuwde stadsmuseum in Zwolle. Het werd hem niet in dank afgenomen. Eén van onze medeliftsters had het niet meer en riep: 'Ooohhh Dolf, ik wil er uit…!’Maar de lift ging al verder naar boven en de dame stapte boos uit terwijl ze venijnige blikken op en woorden naar Wim wierp. ‘Sukkel’, mompelde Wim als antwoord. Hij kan het zich niet voorstellen dat iemand in een lift bijna een flauwte krijgt van angst.
    Het was een rare dag. Eerst had ik al een meereiskaartje gebruikt in de trein die niet gold voor de treinen van Arriva en Syntus. De aardige steward, want die hebben we tegenwoordig op onze treinen, was redelijk. Ik mocht in Coevorden de trein nog uit om in te checken met mijn OV kaart. We gingen vanuit Zwolle met de bus naar Hattem, er was al die jaren niets veranderd behalve dan inchecken met een kaart. De herinneringen bij Wim begonnen meteen te stromen. De man die hij had zien verongelukken onder de Dijkpoort. De Noordwal waar hij toen net met de step uitkwam. Hij zal een jaar of acht geweest zijn.
    We begonnen maar eens met een bakje koffie bij De Zwarte Truffel waar indertijd de verkoop van Dorpsweg 4 aan Ben door de vier broers Wim, Piet, Henry en Ben bezegeld was. De cappuccino was prima maar toen ik het toilet wilde bezoeken werd ik tegengehouden door de baas. Ik moest maar naar het toilet van een ander restaurant, want hij wist zeker dat ik aan een ander tafeltje zat. Pas toen ik een beetje kribbig uitlegde waar ik met Wim gezeten was bond hij in en bood excuus aan. Maar nee… voor deze gelegenheid zal ik geen reclame meer maken.



    De bovenwoning aan de Gasthuissteeg mèt balkon.

    Natuurlijk komen we tijdens zo'n tour de nostalgie er niet onderuit om door de Gasthuissteeg te lopen naar het geboortehuis van drie van de vier jongens, het beruchte balkon te bekijken waaraan Wim en Piet om de beurt Ben lieten bengelen om te zien wie het 't langste vol kon houden. We lopen langs de boerderij van van 't Land, de buurman die er voor zorgde dat het behang bij hen van de muur af kwam door de hooibroei. Wim wees de plek aan waar de haan zat. Als je daar binnenkwam pakte je meteen een bezem en hield die richting haan want anders werd je door die haan besprongen Huuuhh..! En zo liepen we al mijmerend weer verder richting Voerman Museum want daarvoor kwamen we.




    En hier woon'n van 't Land en daor zat die hane...
    De vrach met heui kon maor net deur de steege. En dat heui ging daor baoven deur die loek'n.
    In het stadje Hattem woonden vroeger alle boeren ìn het stadje. Buiten de stad op de Hoenwaard, de uiterwaarden van de IJssel, liepen de koeien zomers.





    Er was veel te zien in het Voerman Museum en het Anton Pieck Museum er achter. Vooral de schilderijen met het gezicht op Hattem vanaf de Hoenwaard kan ik waarderen. Ook aan Daendels is een hele kamer gewijd. Tussen de beide musea is een soort binnentuin waar je gezellig kunt zitten met het zicht op de molen.


    19-07-2013 om 13:06 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    17-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over Frank en twee donderjagers...

    Het was de beurt aan Frank om een nachtje bij ons te logeren. ‘Ik wil wel graag leren vilten’, had hij al van te voren gezegd. Nou dat kan gebeuren want sinds verleden jaar ben ik weer in de greep van de pure wol. Samen met Rob hebben we bij Wobina in Benneveld een vacht gevilt, een grote vacht van een Schoonebeker. Rob wilde een bruine en ik een witte. Die ligt intussen al een jaar achter ons bed en gaan we dus steeds met warme voeten ons bedje in. Het was wel een kolossaal werk om dat met heet zeepwater en heel veel uren wrijven de vacht om te zetten in een wollen kleed. Zelfs thuis heb ik er nog een paar uur aan besteed om hem te bewerken. Uiteindelijk kreeg het zijn eindbehandeling door hem in bad te laten schrikken in ijskoud water. Dan krimpt hij uiteindelijk tot het eindresultaat. ‘Wat zeg je?’, zei Rob laatst, ‘in je bad?’ Het leek hem wel erg viezig om die ruwe vuile vacht in je badkamer af te werken. Maar hij vergat dat die vacht door al het warme zeepwater al aardig schoon was.
    Sindsdien heb ik het gehouden bij wat artistiek bedoelde ronde kleedjes, best leuk. Maar ik ben er wel achter dat vilten een vak apart is.
    Gisteren ben ik met Frank aan het vilten geslagen. Hij wilde ook zo’n wollen schapenkleedje, mèt een kleurtje dit keer. Hij vond het prachtig. De avond brachten we, zoals nu bijna iedere avond, door bij Wim z’n vuurtje. De kleedjes lagen intussen al te drogen.
    En vandaag tegen de middag brachten we hem weer naar huis, mèt Storm. Dan kon die nog even met Jessie ravotten. Daar hebben we nu de rest van de dag geen kind meer aan.






    Jessie en Storm, een stelletje donderjagers...


    Terwijl Jessie in het begin wat kleiner was dan Storm is ze nu flink gegroeid.




    Uitgeraasd... voor even dan en struinen ze samen verder, beiden 5 maanden oud nu. Op de voorgrond zie je een ingenieus, door Alle bedacht, systeem voor een alternatief kampvuurtje in een trommel van een oude wasmachine. Het zwembad is intussen op temperatuur en wacht tot de jongens erin komen plonzen...

    17-07-2013 om 22:33 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    16-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bosbaas Wildeman 2
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Tijdens de bezetting 1940-'45 en de daarin voorkomende razzia’s waren Hattemers die gevaar liepen als bosarbeiders aan het werk.
    Na de 2e W.O. stond er praktisch geen boom meer in het bos en moest er weer flink worden aangeplant. Toen de heer Plat hem vroeg hoelang hij daar werk aan zou hebben, antwoordde Wildeman resoluut: ’Mijn leven lang en dan ben ik er nog niet.’ De Ned. Heide Mij werd ingeschakeld en met zo’n 150 man personeel werd de bosgrond omgespit, de stobben uitgegraven en toen met een man of 20 opnieuw aangeplant. Vanuit Zundert in N.B. kwamen heel wat vrachtwagens met wel 5000 stekken per keer naar Hattem: eik, grove den, douglas, larix, fijnspar, Corsicaanse den e.d. Weekend kampeerders mochten gratis kamperen als ze even een handje meehielpen onder leiding van de bosbaas.

    In 2002 toen dit boekje uit kwam was Wildeman al geen bosbaas meer, maar nog dagelijks in het bos te vinden en ook toen kon hij het niet laten om bij een gehoord geweerschot het bos in te gaan, vergezeld door zijn trouwe viervoeter. Deze laatste, een Mechelse herder werd hem bij zijn afscheid cadeau gedaan. Dat hij daarna een aanslag van de Gemeente Hattem voor hondenbelasting kreeg gaf hem inspiratie voor het volgende gedicht:
    Mijne heren,
    Bij het afscheid gaf u mij een hond cadeau.
    Nu moet ik gaan betalen, gaat dat zo?
    Nu ik van mijn pensioen moet leven,
    Moet ik u jaarlijks hondenbelasting geven.
    Op deze wijze mijne heren,
    Zal de gift bij u wederkeren.


    Er kwam geen opvolger voor Johannes Wildeman. Het hout bracht minder op . Dat gaat ten koste van het bos. Er wordt geen onderhoud meer gepleegd. Met lede ogen zag bosbaas Wildeman het aan.

    16-07-2013 om 19:51 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geen genoeg...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Wim kan er maar geen genoeg van krijgen om ’s avonds in het vuur te zitten staren. (Het is niet mijn taalgebruik -geen genoeg, maar ik heb het opgezocht. Niet genoeg en geen genoeg ergens van kunnen krijgen mag allebei. En toch klinkt het gek in mijn oren. Daarom oefen ik maar even.)
    Er is toch niks op televisie, zegt hij dan, doet een trainingspak aan en trekt zich terug bij de wei. Storm volgt hem op de voet en Loeder ook maar, die gaat de wei in om muizen te vangen. Meestal dos ik me ook uit met een warm vest, muggenmelk en met een flesje water en voeg ik me bij hem. Storm ligt er natuurlijk allang bij. Die moet er even aan wennen dat Queeny weer terug is naar de Schaapstreek.
    We hebben het weer rustig. Agnes is dit weekend geweest en is heeft een mooi bloemstuk gemaakt om haar moeder mee te verrassen. We zijn samen bij Gerhard en Judith geweest die druk waren met het verven van hun veranda achter in de tuin. Robin verzorgde de koffieceremonie.
    En aan het eind van de middag kwamen de Sleners aan vanuit la Douce France, heel tevreden na een paar mooie weken. Eva had vriendin Marlies mee mogen nemen. Helemaal mooi! Ze gingen meteen aan de groentesoep en konden we bijpraten.
    En als ik dan aan het eind van de dag na het kampvuurspektakel en, zoals meestal op zondagavond, even Diny aan de lijn heb gehad, kan ik met een gerust hart het hogerop gaan zoeken. Morgen komt er weer een dag.

    16-07-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    14-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bosbaas Wildeman
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Johannes Wildeman in zijn jonge jaren met een van zijn honden. Het waren niet alleen herdershonden zo te zien. Dit lijkt meer op een groot soort poedel waarvan wij er ooit ook een hebben gehad, via neef Gerrit. Jammer genoeg zonder de adviezen van Wildeman, want hij was bij ons niet te handhaven. Altijd ging hij er vandoor en werd gezien tot in de verre omtrek van Aalten.

    In de bladen van Heemkunde Hattem, waarvan ik er een hele tas vol kreeg van neef Wilhelm, kom ik nog steeds aardige artikelen tegen. Soms in het Hattems. Ook een stukje over Johannes Wildeman, geb. 1912. In de volksmond werd hij de bosbaas genoemd. Die moeten we vast wel tegen zijn gekomen op onze wandelingetjes over het Mierenpaadje en langs de Mariaboom. Ik meen me ook zijn huis te herinneren, een boerderijtje dichtbij Molecaten.
    T. Eghuizen vertelt hierover in 2001…:
    Disse bosbaas, Johannes Wildeman, woont à sins joor en dag en noe nog in zien îêntien in ’t Attemer bos, säämp met zien onmisbäre wääkse ärde(r)s’hond.
    Bi’j ’t uus löp een skoap en ’t ok met zien kipp’m, die veur de kä®värse eier zörg.
    In uus ank an de muure in de veu(r)kämer eign op’ezette vogels, een vössien en een vedîênstelijk eing’emääkte tekening.
    En vertell’n dät e kan; ’t iene verääl noa ’t ander.


    Als veertienjarige jongen was hij al tuinjongen op de buitenplaats ‘Velthuys aan de Veldweg. Hij werd daarop al snel naar de bosbouwschool in Apeldoorn gestuurd door zijn baas die de complete opleiding voor hem betaalde. Maar tijdens de crisisjaren was die voormalige baas, directeur van een hotelketen, opgevolgd en kwam Johannes zonder werk en via de werkverschaffing ging hij aan de slag met de aanleg van een nieuw kerkhof, dat nu allang een oud kerkhof is. Hij hielp met het knotten van de wilgen aan de Nieuweweg en maaide het gras in het Gemeenteplantsoen bij het station dat allang geen station meer is. Het duurde tot dat de gemeentearchitect dhr Plat hem vroeg mee te gaan en hem de gemeentebossen liet zien. Het was één grote troep volgens bosbaas Johannes en hij kreeg de opdracht om op zijn nieuwe werkterrein van zo’n 6 à 700 ha te voorkomen dat konijnen aan het jonge groen vraten, verder de zorg op zich nemen voor het onderhoud en toezicht op houtdiefstal, stroperij en vandalisme. Hij kreeg een jachtgeweer en behaalde de jachtacte. Steevast werd hij begeleid door twee of drie door hemzelf afgerichte herdershonden. Morgen verder...

    14-07-2013 om 21:14 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    13-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hattem
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De Dijkpoort zoals de Hattemer schilder J.W. Liefers hem in het voorjaar van 1959 zag.

    Het kan natuurlijk verbeelding zijn, maar het lijkt me toch dat het Achterhoeks heel wat makkelijker te lezen is dan het Hattems.( Wim z'n geboorteplaats) De klank die lijkt op een eu wordt geschreven als öö. En natuurlijk ontbreekt vaak de h waar wij denken dat hij hoort te staan en waar hij niet staat wordt die soms wèl gebruikt.
    In een van de boekjes van neef Wilhelm van Heemkunde Hattem kom ik de volgende oude Attemer zegswijzen tegen. De tweede en de vierde komen we wel bekend voor.

    IJ löp tuss’n deur en drumpel- Hij is ongedurig
    ’t Dug van gien kante- Er klopt niks van
    Zie is de duuvel ontkrööp’m op ell’n lichte dag- Ze is een slimme vrouw
    A’j altied de mond old, ku’j met de duuvel wel uuz’n- Je moet voor jezelf opkomen

    13-07-2013 om 13:53 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    11-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over uitjes en een bezoek..
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Onze oppas op huize Schaapstreek is op een laag pitje gezet want opper-oppassers Anne en Tiny nemen nu de honneurs waar. De beide katten hebben zich naar verluid meteen gemeld en zijn niet van de bank te krijgen.
    Intussen hebben we gisteren buurvrouw Wielens in haar zondagse outfit de dubbele sluizen in de Veenvaart Erica- Ter Apel laten zien en halte Tramweg met een bezoek vereerd. Toen we langs Museum Brands kwamen zei ze :’O die Jans Brands is vrogger bie-j ons nog ewes met de verbouwing. Hee vroeg of e effen op zolder much kieken of der nog wat biezunders veur um bij was’. Toen we dus op de terugweg weer langs Museum Brands kwamen gingen we er aan en buurvrouw keek haar ogen uit met al die oude spullen van vroeger die ze nog herkende. We kregen zelfs een paar gidsen mee, vrijwilligers, om van alles uit te leggen. Ze was erg tevreden over de gezellige middag en daar doe je het toch voor…De verzameling van Jans Brands was uit z’n huis gegroeid en er waren zoveel sponsors dat er een mooi museum aan gewijd is naast zijn huis aan de Heerenstreek in Nieuw Dordrecht. Er is een complete bibliotheek met oude boeken bij die je mag inkijken, … wel met speciale handschoenen aan.
    Vanmiddag haalden we Anne en Tiny op om een gezellige middag te hebben. Ze hadden Emmen al vaker met een bezoekje vereerd en nu kwamen we langs ’t Fabriek waar een expositie van 9 hout kunstenaars was te bewonderen. Anne schildert zelf ook mooi en vond het zeker de moeite waard. Leuk om ze op deze manier eens bij ons te hebben. Beiden waren helemaal weg van Queeny en Storm die zich dan ook voorbeeldig gedroegen. Tijdens het rondje op het erf kwamen we bij de Finse Kota en we besloten om Wim z’n favoriete soepje daar te gaan nuttigen. Later dan verwacht brachten we ze weer terug naar hun logeeradres. Voor herhaling vatbaar!

    11-07-2013 om 19:34 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (3)
    10-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Logeren...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Nee, Tim gunde zich geen tijd om ze na te zwaaien. Ja eventjes voor het raam van ons schilderskeetje, ook wel door Wim: Wilhelminakeetje genoemd. Het schijnt dat koningin Wilhelmina zich in zo’n keetje terugtrok in de bossen van het Loo om midden in de natuur te schilderen.
    Maar dat zagen Anja en zijn broers Frank en Daan natuurlijk niet meer. Nee Tim wilde meteen gaan schilderen. Dat had hij zich vast voorgenomen. Hij kwam er al snel achter dat een hond niet zo gemakkelijk was om te doen en helemaal als het moet lijken. Toen werd een plaatje uit het blad van het Drents Landschap gekozen, twee bij elkaar staande schapen. Daar had ik natuurlijk ook niets op tegen.
    Na het eten ging hij met Wim mee naar buurman Jans om zijn nieuwe weerstation in te stellen. Er is steeds weer een onderdeel dat het niet helemaal doet. Ik denk dat Jans maar even op Rick moet wachten. Die komt zaterdag weer deze kant op. Met de hand vol chocola kwam Tim stralend weer terug, want buurvrouw Wielens had natuurlijk ook wat mee te geven. En na een paar potjes ganzenborden is het tijd om te slapen. Tim heeft een leeuwtje als knuffel om mee te slapen, je kunt zien dat het zijn lievelingsdier is.
    Vanmorgen om 7 uur stond hij al voor ons bed en met mijn horloge in aanslag lag hij bij ons in bed te wachten tot de grote wijzer weer bovenaan stond.
    De pap is op, de eerste rondjes rennen met de honden zitten erop en nu is hij een soort solitaire aan het spelen bij Wim die de krant leest. We kregen het van Curtis en Berdena in de goody bag mee naar huis vorig jaar. Wim bleek er onderweg in de Cracker Barrel Old Country Store goed in te zijn.
    Straks gaan we terug naar moeder Anja, eind van de logeerpartij en mèt een leuk schilderijtje.

    10-07-2013 om 22:24 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    08-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Orvelte
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het was warm, zomers warm, bij ons bezoekje aan het mooie museumdorp Orvelte. Ben en Niesje waren een dagje in Emmen en gingen mee. Ik vind het altijd leuk om te zien wat anderen met wol kunnen doen. Het verwerken van wol en andere materialen met een naald, het stitchen, is nieuw. Je kunt er zelfs een machine voor aanschaffen. Het wordt altijd mooi. Maar ik was vooral geïnteresseerd in het vilten. Ik zag een prachtige gevilte vacht in een gemêleerde grijzige tint. Het was zo stevig gevilt dat ik vroeg of ze daar een ander soort wolvlies achter had zitten. Ja hoor wolvlies bestaat blijkbaar ook uit meerdere diktes en zij had een dikkere soort gekozen. Mijn witte gevilte vacht ligt achter ons bed mooi te wezen. Ikzelf heb geen last van de wol die aan mijn voeten blijft plakken . Ik loop daar meestal op blote voeten. Maar we waren laatst bij chiropractor Nimo en Wim lag op de behandeltafel toen Nimo hem vroeg wat hij toch aan zijn voeten had. Het bleek allemaal Schoonebeker wol te zijn dat aan zijn sokken was blijven hangen. Hij vond dat blijkbaar erg grappig.
    Verder was het vooral leuk om te zien wat mensen voor creatiefs in huis hebben. Er waren alpaca’s met een jong, een groep die Keltische muziek speelde, toneel en je kon van allerlei eigen producten kopen van kaas, honing tot zelf gemaakte chutneys.
    Toen Rob later die middag langs kwam om de afrastering te controleren en te repareren, bleek hij ook even in Orvelte te zijn geweest. Hij had andere dingen verwacht, meer beginproducten, wol dus. Hij vond dat het meer eindproducten waren. Het leek mij heel logisch. Misschien had hij er moeten gaan staan met zijn prachtig gesorteerde zakken pas geschoren wol. Maakt niet uit. Ze kunnen altijd bij zijn web shop terecht voor alle soorten en kwaliteiten wol: www.purewol.nl.








    08-07-2013 om 22:31 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    07-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hunebed Highway
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het hunebed in Borger, dichtbij het Hunebedcentrum.

    Laatst bezocht een 24 jarige journaliste het Hunebedcentrum in Borger en schreef er een zuur stuk over in de Volkskrant waarin de lezer werd afgeraden om naar Borger af te reizen omdat het wel drie uur reizen was. Het artikel deed Hein Klompmaker, directeur van het Hunebedcentrum, de broek van de kont zakken. Kom hem niet aan Drenthe, aan de Drenten, de Drentse cultuur en de Drentse identiteit. Hij is trots op zijn museum en het Drentse landschap en dat ben ik helemaal met hem eens. En het zou ook goed zijn voor Nederland om trots te zijn op de hunebedden. Maar… van je afbijten is niet Drents, zo denkt hij. De Drent zegt:’ Ie kunn’n wel es geliek hebb’n’. Hoor ik hier ook niet iets van een Achterhoeker in?
    Toch… de Drentse geschiedenis is erg interessant. Hein Klompmakers lanceerde daarom een leuk plan bij de Provincie: verander de naam N 34, de slagader die van Ommen naar Groningen leidt, in Hunebed Highway, een beetje Route ’66, maar dan Drents, allitereert goed en bekt lekker. Maar ja… de taalpuristen keurden het af. Het woord Highway mocht niet in combinatie met Drents en Nederlands. Maar Hein Optimist Klompmakers zegt: ’Dat bord komt er heus nog wel eens’.
    Wij hebben het Hunebedcentrum al vaak bezocht net als het Drents Museum in Assen. Beide musea hebben ontwikkelingen doorgemaakt en beide zijn een reis van drie uur meer dan de moeite waard. Ik kan iedereen aanraden: Knoop er meteen een overnachting aan vast in één van de mooie hotels of B en B’s die Drenthe telt en voor speciale gasten is er natuurlijk altijd Camping/ annex Logies met Ontbijt ’t Schoolpad.

    Meer over het Hunebedcentrum:  http://www.hunebedcentrum.eu/

    07-07-2013 om 20:22 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    05-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Koninginnetje...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Vroeger hadden we Jaap Kwak die in ons eigenste Dagblad van het Noorden een dagelijkse leuke column schreef. Sinds een aantal jaren hebben we elke dag Jan Wierenga en in de zaterdageditie Daniel Lohues.. Volgens mij woont Jan Wierenga net als Daniel hier ergens in de buurt want hij beschrijft vaak mensen en situaties in deze streek. Maar vanmorgen had hij in zijn column de nieuwe koninginnetjes te pakken. Zijn vrouw vond dat de beide koningen van de Lage Landen geen gekke keus hebben gemaakt met hun koningin. Hijzelf zou liever voor een andere gaan. Volgens hem is sexuologe Goedele Liekens eigenlijk de echte vorstin, die haar onderdanen van de beide landen oproept om vlijtig de bijslaap te praktiseren om zo positieve energie te tanken. Toen zijn vrouw een wat vragende blik op hem wierp, vulde hij aan: ’Maar jij bent mijn eigen koninginnetje!’, waarop hij even bij zichzelf dacht: ouwe slijmbal!
    Ik mag graag Wim nog even uitdagen en zei zo even met een zucht tussen neus en lippen: ’Zo heb ie mien nog nooit enuumd… mien koninginnetje…..’ En ja hoor, meteen volgde: ’Dat zal ok niet gauw gebeuren… dan ku’j mien wel wegdragen’. Nee Wim is niet van de woorden. Hij gruwt ervan als hij woorden hoort als schatje, lieverd, en helemaal verschrikkelijk .... honnepon! Hij heeft een eigen vocabulaire, dat wel……maar daar ga ik het niet over hebben…
    Nee.. ik mag niet klagen.....

    05-07-2013 om 23:08 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    04-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen....in een klein hoekje.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het bed naast mij is leeg als ik wakker word. Wel beslapen gelukkig, maar Wim had een onrustige nacht. ’Ik bun mien ring kwiet’, zei hij gisteravond al voor het slapen gaan. ‘Zo straks toen ik op de banke zat, ha’k em nog. Et jökken mien der een betjen onder en toe ha’k em an de pink edaon… en noe is e weg. Die vin ik noóóoit weer.’ Hij had het laatst een rondje over het erf gelopen met Queeny en Storm. Hij hoefde nu in het donker echt niet te proberen om hem terug te vinden.
    Toen ik er uit was had Wim al twee keer het erf minutieus doorzocht en zelfs de bankkussens omgekeerd. Maar niks… helemaal niks. Ik zeg nog: ‘Wim.. het is maor een ding’. Maar hij was helemaal ontdaan. Een jaar of vijf geleden had ik het kleinood voor hem gekocht, een gouden ring met een jeansblauwe steen. Hij vond hem mooi en droeg hem altijd als hij tenminste niet aan het werk was. Toen hij meer dan 50 jaar geleden een soortgelijke ring, met zwarte steen, van zijn toenmalig vriendinnetje had gekregen gaf hij na het uitraken van de vriendschap de ring aan Piet met de opdracht om hem aan een jongere broer te geven als hij zich zou gaan verloven. Toen dat gebeurde ging de ring naar Henry en de bedoeling was dat hij bij diens verloving doorgegeven zou worden aan Ben. Ik heb geen idee waar de ring gebleven is. Maar nu was hij tot zijn grote schrik die ring van mij kwijt. ‘Wies nog es precies an waor ie’j gisteraovend met de hunde elopen hebt’, commandeerde ik en samen volgden we dat spoor opnieuw. Maar ook dat leverde niets op. Ik bedacht me ineens wat hij altijd doet vóór hij de honden uitlaat…. juist… een bezoekje aan het toilet. Dat is ook wat minder omslachtige plek om te zoeken. Als hij in de pot gevallen was had hij het vast gemerkt maar ik nu keek links en zomaar ineens… lag daar het kleinood.
    Ik kan je vertellen. Wims dag is helemaal goed!

    04-07-2013 om 23:35 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De mensen van voorbij...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Heintje en Koos voor hun boerderij in de Steeg.

    Natuurlijk komen bij een begrafenis herinneringen boven. Tijdens de dienst werd het lied: Neem Heer mijn beide handen gezongen. Het was het lievelingslied van onze vader Hendrik Jan en waarschijnlijk ook van Heintje. Ik heb het als kind leren spelen op het orgel en kan het nog steeds niet met droge ogen meezingen. Hendrik Jan van Middelkoop werd in 1946 na het overlijden van Hendrik Jan geboren. Hij was het die het mooie gedicht van Hanna Lam voorlas op het kerkhof:

    De mensen van voorbij
    wij noemen ze hier samen
    De mensen van voorbij
    wij noemen ze bij namen
    zo vlinderen zij binnen
    in woorden en in zinnen

    De mensen van voorbij
    zij worden niet vergeten
    De mensen van voorbij
    zijn in een ander weten
    bij God mogen zij wonen
    daar waar geen pijn kan komen
    De mensen van voorbij
    zijn in het licht,
    zijn vrij.


    En zoals zo vaak bij een begrafenis was er ook een weerzien met familie. Vlakbij de Begraafplaats aan de Lentsesteeg in Rheden was er in de Bistro naast voormalig hotel de Roskam een gelegenheid om te condoleren en na te praten. Ik zag dat er ook foto’s van tante Heintje en haar familie werden getoond. Gerrit had in de kerk nog gememoreerd dat ze hadden gedacht dat hun moeder nog wel veel ouder zou worden, misschien wel de oudste van Gelderland… Nederland of ...Europa. Toch was er onverwacht een einde gekomen. Oom Bram, de jongste van de 10 Egginks en de enige die nog leeft was in zijn eentje met ze auto uit Durgerdam komen tuffen en was met tante Jantje de spil van de Egginksgroep aan de koffietafel. Tante Jantje, erg fragiel nu, werd door Erna gehaald en gebracht. Zo zaten we met een deel van de Egginksfamilie bij elkaar en wisselden ervaringen uit. Tea vertelde over Reini die na een hartklepoperatie aan het herstellen is. Tante Heintje heeft er heel wat overleefd. Ineke vertelde dat zus Eefje in Mexico gaat verhuizen. Zo jammer dat ze geen gebruik maakt van de computer. Dinie Voortman was door haar knie gegaan, maar was toch paraat. We hoorden groot nieuws van Ben en Diny, maar daar hebben we het nog wel over. Ook mooi om te zien hoe de trekken van Heintje en Koos terug te vinden zijn in hun kinderen.

    04-07-2013 om 12:08 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    03-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Afscheid..
    Vandaag was het afscheid van onze tante Heintje, Johanna Hendrika Jansen- Eggink, 103 jaar oud. Een voltooid leven. De afscheidsdienst was in de haar vertrouwde kerk in Gorssel en ze werd begraven in Rheden bij haar eerste man Jacobus van Middelkoop.
    Ik ken haar niet anders als opgeruimd, altijd positief. ‘We hebben van haar genoten’, stond ook onder aan de rouwbrief.
    Bijzonder was ook de kaart die de kinderen hadden gekozen. Er werd al bedacht wat toch de betekenis kon zijn, vertelde haar jongste zoon Gerrit. De drie bomen, weerspiegeld in het water,- de drie mannen die zo belangrijk in haar leven waren enz. Zover ging Gerrit niet. Dit is een mooie ets van Escher en tante Heintje hield van het uitzicht op de vijver waarin grote karpers zwommen en de witte kon ze het best onderscheiden.
    Hij haalde zijn zus Nel aan als de koningin van de mantelzorg. Alle kinderen bekommerden zich om hun moeder maar Nel was degene die er heel vaak was.
    Soms zag tante Heintje meer dan een ander. Zo zag ze een tijdlang haar tweede man Gerrit op het bankje bij de vijver zitten, met hoed en al. Hij was ook al overleden toen. Ze wist wel dat hij het niet kon zijn, maar toch zag ze hem. Net als de twee kindertjes in haar kamer. Je zou zeggen dat ze iets van haar vader mee had gekregen, die zag ook meer dan de gewone man. Gerrit vertelde ook dat ‘toevallig’ een paar weken geleden ze haar levensverhaal had verteld aan iemand die het in de krant van de Zorg wilde plaatsen. Dat las hij nu voor, zoals zijn moeder het had verteld, heel mooi. Zo vertelde ze dat ze vroeger een keer per jaar naar de familie op ’t Piepenbelt in Eefde gingen met de kleedwagen. De meisjes met mooie witte schortjes die eenmaal aangekomen snel verruild werden voor een gekleurd exemplaar. Hier kon ze al goed opschieten met neef Jan. Hij zou haar derde partner worden en de laatste 10 jaar van zijn leven brachten ze samen door. Maar ook haar leven met Koos was bijzonder. Ik ken heel wat foto’s met de hele rits kinderen op een rij. Ze vertelde me eens dat ze gewoon bij haar kwamen om te vragen of ze een foto van haar gezin mochten maken. Dat is weer een voordeel. Ook schoondochter Lida gaf heel ontroerend weer wat moeder Heintje voor haar had betekend. Het was een aaneenschakeling van liefdevolle herinneringen. Ik weet nog dat ikzelf, net in de drie kleine kinderen, aan haar vroeg of ze het niet vreselijk druk had gevonden met tien. ‘Ach’, zo zei ze, ‘ik heb ze niet allemaol tegeliek gekrege’. En… ze had haar oudste Josien, die net als vroeger tante Hanna, vroeg van school gehaald werd om bij te springen in zo’n groot gezin. De geschiedenis herhaalde zich… Maar liefde was toch het belangrijkste gereedschap in haar gezin net als dat vroeger bij haar ouders was.
    Gerrit besloot zelf zijn verhaal met zijn blik op de vijver met de dikke karpers, maar de witte vis… zag hij niet meer.





    03-07-2013 om 22:55 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    02-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Soms zit het mee...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    ‘De familie geniet hier van hun vakantieplek met uitzicht op tuin en zee.

    Als je toch oppast kun je misschien ook even die big bags met tuinafval wegwerken’, zo was het verzoek van Mark voor hij op vakantie ging. Och… dachten we, laten we dat maar meteen doen. We hadden net een opruimsessie achter de rug op ons eigen erf en dachten dit er even achteraan te doen. We passen immers op hun huis en have d.w.z. Queeny, huis, katten, vissen en tuin. We hoeven het niet alleen te doen want buurman Lammert aan de overkant houdt ook dag en nacht de wacht. Nova, de zwarte kat keek ons vernietigend aan toen we arriveerden, maar sprintte toch direct mee naar binnen. Toen was het de beurt aan de big bags. Ik wist wel dat Mark stevige benen had, maar dat hij zoveel prikkende tuinafval in één zak kon stampen had ik niet verwacht. Dat duurde even voor we de grote zakken op de kar hadden gehesen en hoewel Wim niet van stevige woorden houdt kwam er toch het een en ander uit dat ik nog niet van hem kende. Het moest en zou ook allemaal op één aanhanger. Maar… het is gelukt. Het groen uit de tuin heeft een nieuwe bestemming gevonden, de basis van een nieuwe geluidswal naast ons eigen erf. En terwijl de familie in het verre zuiden van zon, zee en brocante geniet, houden wij toezicht… mèt Lammert. Volgende week is het de beurt aan Anne en Tiny die er meteen een weekje vakantie van maken in ons mooie Drenthe.

    02-07-2013 om 13:44 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (0)
    01-07-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.'t Jammerhöltjen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Derde klas van de Kweekschool. Ik sta in het midden met het lichte vest en naast mij Grada die hier het praten niet kan laten. Aad is er niet bij, zeker vergeten....

    Het stukje dat ik op 6-12-2009 plaatste.

    Grada Bosch komt uit Bronckhorst, het kleinste stadje van Nederland. Nu is het een trekpleister voor heel Europa en Omstreken. En ... woont Grada op een woonboot in Amsterdam!
    Toen was het gewoon …een heel klein stadje met een kerk èn een bakker: bakker Bosch, Grada’s vader. Haar moeder kan heel leuk dichten en wanneer ze de enthousiaste verhalen van Grada hoort stroomt er vanzelf weer een nieuw stuk Achterhoekse poëzie uit haar pen. Aad Dorst en Gert Jan Somsen zijn meestal een dankbaar onderwerp. Ik heb deze indertijd (1962) uit de krant geknipt!

    ‘t Jammer höltjen
    -historisch-

    Toontjen had et veurjaor weer te pakken.
    De schoonmaakwoede sloeg eur in de bol.
    Ze zei dat zi’j- as eur mevrouw et goed von-
    Vandaag Joops kamer effen nemmen zol.

    Wat “effen nemmen” is, hef Joop ervaren
    Toen hi’j in huus kwam van de school- wat strop-
    Toen dreef zien kamer- inclusief ook Toontjen-
    Vanaf de vloer tot et plafond van ’t sop.

    Hi’j ging die aovend bi’j zien vriend studeren
    Mor biester lukken wol zien studie niet.
    Want hi’j hef zenuwachtig uutgelaoten’
    ‘k Bun straks al mien eigendommen kwiet.

    Hi’j had dat al zo vake ondervonnen
    As Toontjen an et schoonmaakwoeden was.
    De helft verdween rap in de vuulnisemmer
    De rest op zolder in een olde kast.

    Den andren dag is hi’j op school gekommen
    Gehaost mor toch nog net precies op tied.
    Zien vriend mos um effen de blokfluit lenen
    Natuurlijk was hi’j ’t jammerhöltjen kwiet.

    Ik bun beni’jd wat ik een volgend keertje
    An Toontjens schoonmaakzin ten offer leg.
    “ 'k Zol zeggen”- hef zien vriend um angeraojen
    “Breng al oew eigendommen van te veuren weg.”

    01-07-2013 om 18:22 geschreven door hetty  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Aan het Schoolpad
    >> Reageer (2)


    Welkom op Hetty's site

    Laatste commentaren
  • hallo (ani)
        op Bram. de filosoof
  • hallo (ani)
        op Bram. de filosoof
  • Hallo (Arlette)
        op Bram. de filosoof
  • Goedemorgen ('t Vosken)
        op Bram. de filosoof
  • Goedemorgen blog vrienden ('t Vosken)
        op Bram. de filosoof
  • Blog als favoriet !

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    The Great Gray-- de Laplanduil, geschilderd op een plak berkenhout.


    Foto

    Hector
    Foto

    Samen met vader op de bok
    Foto

    De takkenvlechter.

    Nieuwsgierig geworden?
    Meer schilderijen zijn te zien op
    www.hettysite.nl

    Hoofdpunten blog wimhetty
  • Over licht... en donker...
  • Weerspiegeling
  • Homoet of Hoenwaard
  • De Verkentoren
  • Vesting- en Hanzestad Hattem

    Zoeken in blog


    <a href="http://imageshack.us"><img src="http://imageshack.us/img/iss1.png" border="0" /></a>


    Foto

    Foto

    Welkom bij
    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Startpagina !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!