Ik was ver weg gisternacht, maar toch hoorde ik ergens in mijn onderbewuste
iemand mijn naam roepen. Hetty
t geet der nogal op. Laow der maor effen
uutgaon. Het duurde even voor ik doorhad dat het Wim was en dat de hele kamer
verlicht werd door de bliksem en dat het lawaai dat erbij was bij het rommelende
onweer hoorde. Toen het eindelijk tot me doordrong besefte ik dat we met ons
huisje met rieten kap beter beneden het onweer af konden wachten. Ik greep in
het voorbij gaan wat kleren want als de bliksem zou inslaan zouden we geen tijd
hebben om boven wat kleding te halen. En zo zaten we beneden, om drie uur
vannacht, Wim stoer bij het grote raam aan de achterkant. We hadden geen lamp
nodig want de kamer was constant hel verlicht door het aanhoudende flitsen van
de bliksem, maar de harde klappen waar we op zaten te wachten bleven uit. Ik
dacht even terug aan opoe Bijenhof die ons bij de eerste bliksemschicht uit bed
trommelde en om de keukentafel dirigeerde. Nee neet biej et raam, ok neet
biej de schossteen. t Stopcontact ok niet. As der soms zon vuurbal kump.' En
dan volgden er verhalen van vuurballen die uit de schoorsteen kwamen en door een
stopcontact weer verdwenen. Of was het nou andersom. 'Oohhh
daor hej weer zon
klap. Ohh niet naor buten gaon, Jehan. Kinder hej wat an de vute.. en de jas
an? Aj zo temee toch naor buten mot
Coba.. de lampe, de öllielampe
as et op
den draod slöt is t lech vot. Coba bleef er altijd rustig onder. Arme opoe
die zon angst had voor onweer. Volgens mij heeft ze Diny aangestoken want die
kroop het liefst bij haar onder de rokken. Later was die bij het eerst gerommel
of lichtflits naast haar bed en commandeerde mij ook: Hetty.. der uut
onweer.
Ik was nooit zo snel wakker, ik wachtte tot het er echt op knapte. Zo
overdacht ik dat vannacht. Maar dit keer was ik sneller beneden dan anders. Deze
combinatie van doorlopend bliksem en windvlagen was vreemd. Toch was het ineens
over. Toen we die morgen naar de kerk reden en na die tijd koffie dronken
hoorden we van omgewaaide bomen, brandweer en trampolines die tuinen ver
terechtkwamen. Natuurgeweld is toch iets waar je stil van wordt.
|