Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
27-08-2010
Het is zover...
Ik weet niet of wij als Nederlanders nu zo chauvinistisch zijn. Duitsers kunnen er wat van: Bei uns in der Heimat .. Fransen vinden ook hun eigen land nogal superieur. Engelsen moet je niet aan hun koningin komen. Dat ondervond oom Bé toen hij het Engelse volkslied meezong als God shave the Queen. Hij kreeg meteen een klap in zijn gezicht. Maar dat de Canadezen er nog een schepje bij op zouden doen had ik niet gedacht. Joop en Marianne stuurden me deze kaart per mail, een ansicht uit Toronto 1911 met het opschrift: Potatoes grow big here. Tja het is zover, we zijn praktisch klaar. D.w.z Wim is naar de voetbal, FC Emmen speelt een thuiswedstrijd. Rick is de buren aan het gedag zeggen en ik werk de laatste mail bij en maak de labels aan de koffers. Ben en Niesje doen het nog meer ontspannen. Die hebben in Hattem zelfs nog een bruiloft. Kunnen ze morgen in het vliegtuig bijslapen. Ik begin nu toch wat bibberig te worden en wou dat ik maar vast boven in de lucht zat. Ik hoop dat ik in Canada af en toe achter Henry zn computer mag, dan horen jullie verder onze wederwaardigheden wel, in elk geval op www.hettysite.nl Alleen deze heeft vakantie .. net als wij. See you!
En als je het, zoals in Wales, ook nog treft dat je op een soort veetentoonstelling terecht komt is mijn dag meteen helemaal goed.
Nee Wim zong niet vanmorgen. Ik had toch eigenlijk wel iets van : Lang zal Hetty leven, verwacht met die stem van hem. Nee hoor, mij kan de verjaardag eigenlijk gestolen worden. Ooit vierde ik mn verjaardag ergens in Wales op een boerencamping en Wim verzorgde s morgens een lekker ontbijt met een eitje... dat wel .., we wandelden de rest van de dag door een prachtig natuurgebied, genoten van een Sunday lunch en kwamen dwars door een wei Hereford koeien met minstens één enorme stier. We konden 's avonds buiten eten en dit vond ik een geweldige verjaardag. Ja dan moeten de kinderen wel even bellen natuurlijk. Nu vlak voor de reis heb ik het net zo rustig, wel leuk om telefoontjes te krijgen of een kaartje. Dit keer waren er ook een heel stel mails en felicitaties via het Gastenboek. Allemaal bedankt voor de goede wensen. En ik zou zo zeggen: kom een keer aan. Dan maken we er een gezellig dagje van. Maar onze buren hadden het door. Gisteren kwamen Jans en Geesje langs om ons een goede reis te wensen en vanmiddag kwamen Alle en Anja met de jongens. Alle had net als Rick regenverlet en ging daarom vandaag met Frank naar zwemles. Tim en Daan zochten meteen de tas met autos en playmobil op die het gebruik door onze jongens èn Robin en Eva overleefd hebben en we hadden er geen kind aan. Nu is Rick gearriveerd mèt koffer. Die is er klaar voor. Straks komen de andere kinderen nog even om deze jarige te feliciteren en om afscheid te nemen. En dan .. is het zover. Morgen inpakken en zaterdag . wegwezen
Ie-j mot oe ok niks meer anhalen, kan Wim dan zo mooi zeggen. We zijn druk met voorbereiden. Waar zijn de koffers? Moeten we een medicijnenpaspoort. Trouwens zijn onze passen nog geldig? Moet er nog wat naar Rick voor de badkamer? Ja gezellig even een morgen naar Eva voor die opgehaald wordt. We knutselen wat met verf en spelen met de hond. Dat moeten we weer vaker doen. s Middags halen we de badkamerkast op bij de Praxis. Jammer er vallen net een paar deuren op de voorkant van onze auto en ja die badkamerkast staat hoog op een stelling en de heftruck heeft kuren. Wim moet dus morgen weer terug. Het schilderij is nog niet af,de paarden staan er goed op, maar de kar achter de paarden moet hoger. De man moet ver over de kont van het paard kunnen kijken.
Je hoort het ook deze dag is vast ook weer gevuld. Wim heeft het kastje nu binnen. Ik heb net een brief voor aansprakelijkheidstelling voor Praxis geschreven, de schade werd geschat op 800. Nu is hij op weg naar zijn zanggroep. Dat kan nog net een keer. O, ja en de kapper... Rick blijft morgenavond al slapen dan kunnen ze in zijn huis beginnen met het slopen van de badkamer. Hij kan vrijdag nog bij de pedicure terecht... en de kapper. Morgen ben ik ook nog even jarig maar daar doen we niks aan dwz onze kinderen komen even om te toasten en afscheid te nemen. Denk je wel aan het gewicht van je bagage, waarschuwde Tonny gisteravond toen ik haar aan de lijn had. Ze kunnen heel vervelend doen als je er net boven zit. We mogen 23 kilo meenemen en nog 10 kilo in de handbagage. Moet kunnen toch ? Het komt nu toch dichterbij. Tonny vertelde meteen ook maar van hun plannen om met ons mee te trekken als we er met de camper op uit gaan. Dat is geweldig nieuws! Vandaag vlieg ik zoals je ziet van de hak op de tak maar dat doet mijn brein ook. Ken je dat?
Ik ben niet van plan hier te gaan fitnessen zei Wim vanmiddag wat vinnig toen we het Scheperziekenhuis binnengingen en de poortwachter passeerden.. We waren een paar uur ervoor al voor controle bij de cardioloog geweest. De controles waren allemaal goed en hij kan met een gerust hart op pad. Wel kreeg hij een lichte dosis aspirine voorgeschreven en een cholesterol verlagend middel. Intussen zijn we even ons dorp met stadsallures in geweest en naar de apotheek en nu heeft Wim een intakegesprek bij een hartrevalidatie-assistente. Hij zag zich al op hometrainers te keer gaan. Dat niet! Maar ze is er al snel achter dat het met de conditie wel meevalt en dat Wim zn normale bezigheden allang weer opgepakt heeft. Wel zal ze hem over een week of zes bellen om te horen hoe het gaat en ons tevens uitnodigen voor een drietal lezingen. Eén door een cardioloog over het hart zelf en katheteriseren en het plaatsen van een stent. Daarna een lezing over voeding en wat je daarmee kunt doen en nog één door een maatschappelijk werkster over de sociale en psychische kant van het leven na het plaatsen van een stent of na het krijgen van een infarct Nou dat leek Wim wel wat en mij ook. U bent ook gestopt met roken?, vraagt de vriendelijke assistente. Hier staat: roken gestaakt Ja, zegt Wim, 40 jaar geleden al. Ze schiet in de lach. Anders had ik u ook nog een cursus stoppen met roken aan kunnen bieden. Dat was dan een middagje ziekenhuis en opgelucht passeren we de prachtige poortwachter, maar nu naar buiten.
Over Luna, reisjes, een te grote tuin en de echte van der Kolk-nassi
Henk met Luna.
Het gebeurt niet zo vaak dat we als Egginks van De Boomgaard eens bij elkaar zijn. Laatst lukte het op de verjaardag van Henk. Dit keer misten we Johan en Joke, maar Henk en Anneke en Ben en Diny kwamen naar Emmen. Luna, de nieuwe aanwinst van Henk kwam mee, een jonge Duitse staande korthaar. Tessa moest even wennen, maar Luna wist haar plaats en ging voor de gelegenheid even onderdanig op haar rug liggen. De training van Luna verloopt voorspoedig en wie weet doet het koppel Henk Eggink en Luna nog eens mee met een jachthondenwedstrijd. Dat zit er dik in Net zoals wij bezig zijn met de voorbereidingen voor onze trip naar Canada, zijn Ben en Diny bezig met hun reis naar Minneapolis naar onze nicht Berdena en haar man Curtis. Twee jaar geleden waren ze een paar weken bij Ben en Diny en maakten tripjes naar Parijs, Brugge en ook naar Emmen waar ze het Bevrijdingsconcert van Valerius meemaakten en de hunebedden bekeken. Nu gaan ze samen een Memory tour maken. Ze zullen zeker ook Harold en Luella in Sibley bezoeken en verder . wordt het nog een verrassing. Mark, Jennifer en Eva kwamen er gezellig bij en Rick net zo, gehuld in zn jas met vest wat iedereen steeds een zucht ontlokt, maar Rick vindt dat commentaar wel leuk lijkt het. Terwijl Wim zich bezighoudt met de echte van der Kolk-nassi geef ik een rondleiding over ons erf. De tuin wordt wel erg groot om bij te houden en we zijn al bezig om de borders wat eenvoudiger te maken meer gras dus. We hebben Robin al ingehuurd om gras te komen maaien. De mosterdsoep à la Guillaume wordt zeer gewaardeerd en ook de nassi gaat er met smaak in. De allerlaatste die aftaait is Rick met in zijn fietstas een plastic zak met daarin een tupperware bak met de overgebleven nassi èn de pindasaus. Heeft hij morgen een makkie.
Ik heb jullie nog wat beloofd en ik weet het . belofte maakt schuld. Een week of zes geleden kocht ik op de markt groene badstof om voor Wim een saunahemd te maken. Die zou ik nog eens laten zien. In Hengelo had Wim ooit ook al zon hemd, een kortere versie, en we noemden het toen zn Abrahamhemd. Na een saunagang en wanneer hij wat afgekoeld was ging dat ding aan en dronken we samen met Bertus en Marijke wat. Daar in de Marnixstraat konden we wel eens bekijks hebben wanneer de buren van bovenaf, waar de woonkamer was, een blik op onze tuin gingen werpen. Buurvrouw Boet zou een hartverzakking krijgen als ze haar buurman in Adamskostuum zag rond spandiksen. Nee dat hemd heeft goed dienst gedaan, maar dat is intussen 30 jaar geleden en het hemd is er niet meer. Dit is dus Abrahamhemd no2 geworden, wat langer en nog meer à la Abraham als no 1 en....mèt split. We hebben hier wel geen buurvrouw Boet, maar als je rondloopt naar de wei om wat verder af te koelen zie je toch regelmatig mensen langs fietsen. Meestal trekt Wim hem wat op als hij gaat zitten en ik vermoed dat ik het verzoek nog eens krijg om hem wat korter te maken. Eigenlijk mis ik nog iets .. Een lange stok als herdersstaf.
Zo ben je weer handwerkmoeder? Mark komt even langs tussen de middag en treft Eva met vriendin Ilse aan midden tussen de lappen. De dames hebben het plan om kussentjes te maken. We waren al op de markt geweest om lapjes te scoren èn spulling zoals Ilse en Eva het spul voor de vulling noemen. Ik heb beloofd met het naaien te helpen, maar het ontwerpen moeten ze zelf. Daar hebben ze geen moeite mee. Be happy is het thema van Eva en Love die van Ilse. Wim heeft de naaimachine al van boven gehaald. En het voelt warempel of ik weer met een groep kinderen aan de slag ben, zeer gemotiveerde kinderen. Ik krijg meteen weer beelden van een hele klas die met spintollen in de weer is of met het appliceren van hun eigen tekening op een wandkleedje. We woonden in Hengelo precies tegenover de Marnixschool waar Gerhard en Mark naar toe gingen. Toen er dan de zelf gesponnen wol geverfd moest worden deden we dat bij ons in de keuken. Eva en Ilse hadden nog nooit een naaimachine aangeraakt. Er moest dus eerst geoefend worden op een lapje. Ze waren er al gauw aardig bedreven in. We spraken af: zij naaiden de rechte stukken en ik de priegelige vormen. Toen Frank en Tim s middags ook nog even bij ons kwamen lagen er al een heel stel kussentjes klaar op de bank. Wim bakte pannenkoeken voor het hele stel en ach . het was weer even net als vroeger ..
Ik kan het niet laten. Wanneer er een plantje opkomt tussen de tegels die me bekend voorkomt wil ik eerst weten wat het is voor ik beslis of het weg moet. Er is zoveel wat een ander onkruid noemt dat ik de moeite waard vind om te laten staan. En er is best veel wat aardig is. Het nadeel is dat het meestal soorten zijn die zich erg uitzaaien zoals het Robertskruid en Springbalsemien. En natuurlijk blijft er ook hier en daar een groepje brandnetels staan. Ik heb er al een paar keer een stamppotje mee gemaakt. Het smaakt net als spinazie en schijnt erg gezond te zijn. Susan heeft er al brandnetelzalf van gemaakt en we hebben altijd een potje bij ons als we op pad zijn. Het helpt tegen . brandnetelprikken en muggenbeten en ook andere gevoeligheden van de huid. Wist je trouwens dat er in de buurt van brandnetels ook altijd hondsdraf of weegbree te vinden is. Wanneer je de brandplekjes inwrijft met de gekneusde blaadjes gaat de brand er gegarandeerd uit. Onze notenboom die nog klein was toen we hier 16 jaar geleden kwamen wonen is nu uitgegroeid tot een flinke boom met een mooi bladerdak. Ons terras heeft bijna geen parasol meer nodig en de muggen blijven daar weg. Was wel lekker toen het zo heet was in juli. Maar ja zo langzamerhand groeit zon tuin je op deze manier van tuinieren wel uit de hand. Och laat ik er maar niet van wakker liggen. Gerald , onze tuinadviseur, moet maar weer eens een dagje komen. Heel soms denk ik even aan Romke van der Kaa die een paar leuke tuinboeken heeft geschreven zoals Buiten de Perken en Tuinieren gaat niet over rozen. Hij stelde zich voor wanneer hij met pensioen is dat hij dan zijn tuin helemaal met een grasmengsel met wilde bloemen gaat inzaaien en er dan midden in gaat zitten. Altijd beter dan alleen een balkonnetje!
Wim en zijn moeder hebben het altijd samen goed kunnen vinden.
Zullen we vandaag er eens op uit gaan zeg ik vanmorgen aan het ontbijt tegen Wim. We hebben nog een vrij reizen kaartje van de N.S. en anders komt er niets van. We hebben er al een paar laten verlopen dit jaar en daar heb je zon kaart toch niet voor aangeschaft. Het is alleen zo jammer dat we toch wat in een uithoek van Nederland wonen. Voor we in Zwolle zijn ben je zo al meer dan een uur kwijt en wanneer je dan naar een van de grote steden wilt nog eens een paar uur. Ik ben wel eens zo moe geweest na de reis Emmen Amsterdam, de bezoeken aan het Rijksmuseum, Het Stedelijk èn de Albert Cuyp dat ik bij de Bijenkorf boven in het restaurant eerst een tukkie moest doen. Gewoon met de armen op tafel en mn hoofd erop. Na 20 minuten ging het weer. In de trein op de terugweg sliep ik verder. Nee vandaag zoeken we het dichterbij. We gaan Wims moeder opzoeken in Hattem en we bellen Ben en Niesje of die soms ook thuis zijn. Het reizen wordt een makkie want Ben staat ons in Zwolle al op te wachten zodat we zelfs geen bus hoeven te pakken. Het wordt een gezellige dag, een beetje voorbereiding op Canada, zullen we maar zeggen. Julia en Eva, hun kleindochters van Paul Sietse en Annemarie zijn er ook. Ze zijn er als kind aan huis, heet dat toch, makkelijke kinderen die zich goed zelf kunnen vermaken. Julia deelt ons regelmatig nepsnoepjes uit. Natuurlijk gaan we even het stadje in en hoe kan het ook anders, we vinden bij B.H. Borst nog een leuk afgeprijsd setje. Terwijl ik met Ben en Wim moeder Siet opzoek in het Zorgcentrum De Bongerd, zorgt Niesje alweer voor de avondmaaltijd. De ruimte van de dagopvang is na de verbouwing heel gezellig geworden, maar wij nemen moeder mee naar boven naar haar kamer en smikkelen met elkaar een paar zoute harinkjes naar binnen. Daar kun je haar een groot plezier mee doen. Moeder beseft dat ze niet veel meer weet, maar ze zingt alle oude liedjes van vroeger nog uit volle borst mee. Jullie hoeven over mij niet in te zitten, ze zorgen hier goed voor mij, zegt ze steeds. Ben brengt ons s avonds weer naar de trein en zo hebben we een mooie dag gehad. We eindigen de dag nu met Inspector Lynley op Ned 1
In de dagopvang van De Bongerd is ook een kat, een levensechte nepkat. Ze kan spinnen, met de ogen knipperen en miauwen.
De oudste en de jongste van de vier broers, Wim r. en Ben
Dit is em dan: Simon Valentijn Wagenvoort. Van harte welkom in de familie. Afgelopen zaterdag werd Simon geboren, de eerste zoon van Jaap en Mirjam Wagenvoort en het derde kleinkind van Ben en mijn zus Diny,achterkleinzoon van Hendrik Jan Eggink en Coba Bijenhof. Ik doe dit keer geen uitspraken waar hij op lijkt. Toen ik Olaf zag, de zoon van Berend en José kreeg ik een soort van flash back. Ik vond hem precies op de babyfoto's van Diny lijken, maar nu dat manneke bijna een jaar is lijkt hij toch weer sprekend op José's vader... zeggen ze. Maakt allemaal niets uit. Ook dit is een prachtig jongetje dat zal iedereen met me eens zijn. Heel veel geluk met jullie zoon, Jaap en Mirjam, en geniet er vooral van.
Wat gaan jullie vandaag doen? Een beetje klussen op het erf, vroeg onze eigen supertandarts Prakken vanmorgen. Je zult het wel zo geregeld hebben dat je niet op sollicitatiebezoek hoeft". Ik begin met de krant, zei Wim ad rem. Tandarts Prakken is de man die me van het tandarts trauma afgeholpen heeft. Wat ik als kind heb moeten doorstaan heeft diepe sporen in mijn kinderzieltje gegrift. Ze zeggen zelfs dat ik die vrouwelijke tandarts een klomp naar haar hoofd gooide. Ik durfde zelfs niet meer naar de kapper, omdat het apparaat waarmee je kindernekje werd bijgeschoren net zon geluid maakte als de boor van die tandarts. Bijna 30 jaar geleden kwamen we bij Hans Prakken in de praktijk, een net beginnend jonge tandarts. Steeds legde hij uit wat hij ging doen en echt pijn heb ik bij hem nooit geleden. Toen ik in het begin een afspraak vergeten was bracht ik de keer erop een potje bramen-appel-vlierbessengelei voor hem mee. Hij kon dat wel waarderen. Nu heeft hij net een gloednieuwe praktijkruimte met meerdere behandelkamers in de Kop van Zuid vlak tegenover het Scheperziekenhuis. En zijn assistente van toen, Henriette, werkt nog steeds in zijn praktijk, nu ook als mondhygiëniste. Vandaag was het inleveren van onze bovengebitten, want er wordt een soort voering ingelegd omdat je kaak na een tijdje gaat krimpen. Tja en nu lopen we een dag te mummelen. Ach met een beetje gebarentaal , bedacht Wim, komen we een heel end. Na zoveel jaar hebben jullie daar genoeg aan .toch, merkte Prakken op.
Je hebt van die mensen die wanneer de vakantie er is de deur achter zich dicht trekken en niet eerder terugkomen dan wanneer de vrije dagen op zijn. Wij hadden er een handje van toen de kinderen nog meegingen en Wim ook nog niet zoveel vakantiedagen had. Maar je hebt ook mensen die het liefst hun vakantie in Rundumhausen vieren. Nergens zo mooi als hier, zegt buurman Jans altijd terwijl hij naar hun landerijen met de ponys wijst. Onze ds Jan de Korte besloot zijn serie overdenkingen van deze vakantie periode over reizen met de Thuisblijvers, soms noodgedwongen, maar ook uit vrije wil. Toen een van zijn jongens gisteravond hoorde dat hij het over de thuisblijvers wilde hebben had die opgemerkt:"Pa, eigenlijk ben jij zo'n thuisblijver". En inderdaad hoeft hij niet veel afwisseling. Het is dat Margriet er graag op uit gaat, maar het liefst is hij dan 3 weken op één adres met vooral vééél boeken. Niks mis mee om in de buurt te blijven, maar je ziet dan alleen wat van de wereld als je Discovery of andere natuurprogrammas bekijkt op de tv. Het is toch anders. Wanneer je Schotland op de tv ziet of je trekt er zelf doorheen is een wereld van verschil. Onze buurman Alle is weer anders. Ik denk dat hij weinig in de zon heeft gezeten tijdens de bouwvak of met een boekje in een hoekje. Nee .. Alle heeft een echte boomhut gebouwd voor de kinderen. De hut zelf is zo groot dat ze er wel met zn allen in kunnen slapen. En het uitzicht is grandioos. Hij heeft een jaar lang alle hout dat over was op de bouw zoals steigerplanken en degelijke opgespaard en is meteen aan het begin van de vakantie aan de slag gegaan. Gisteren kwam Frank een doosje eieren en een potje bramenjam brengen. Dan kletsen we wat en hij vertelde dat de boomhut klaar was. Gistermiddag ging ik dan meteen met Agnes kijken. Ik heb nog nooit zon prachtige boomhut gezien en zo stevig als wat, de palen stevig in de beton, netjes afgewerkt met schermen boomschors. Het was zn laatste vrije dag en Alle maakte net zn motor schoon. Even later ging hij met nog een paar motormuizen op stap. Ze brulden weg. Dat wel ..
Dit is weer eens een dag met een gouden randje. Vroeg op omdat ik naar Ellen wilde gaan voor wat tips om mijn laatste schilderij af te kunnen maken, maar ik laat hem eerst even aan Wim zien en warempel die ziet meteen al wat er aan scheelt. Makkelijk zon kritische blik binnen handbereik. Ellen komt met een paar goede tips die ik vanavond al verwerkt heb. Nu kan mijn opdrachtgeefster komen kijken en maak ik hem volgende week af. Daarna komen Dick en Anda tegen de middag. Wim kan zn verhaal weer kwijt over de heftige ervaring die we gehad hebben na de hartkatheterisatie en het snel plaatsen van de stent. We hebben het nog even over de hangjongeren van vroeger bij ons in Linde. Wij verzamelden ons toen meestal in de buurt van Lettink, soms zaten we gewoon aan de kant van de weg bij de sloot of deden verstoppertje. Daar ben je op je 14e nog steeds niet te oud voor. Soms had een van de jongens zelfs al een wat schuine mop. Dit kende ik nog niet en daarom is die eerste goed blijven hangen. Nee, ...Dick kan er zich niets meer van herinneren. Ha! Na de middag gaan we samen ons Emmen verkennen. Nu zijn ze er eens op een doordeweekse dag en dan is er wat te beleven in ons dorp met stadsallures, maar zondags....? Tom Woodgate zei vroeger al om aan te geven dat het ergens stil was:"It's just like Emmen on sunday." De olifanten die overal in Emmen staan worden bewonderd. Die ene die beschilderd is door Maya Wildevuur, natuurlijk met de van haar bekende klaprozen, is onze favoriet. We strijken neer bij de Kamer voor een uitgebreide cappuccino/ expresso/ chocolademelk. Ach en even later, weer terug aan het Schoolpad, op onze schommelbank bij de wei en kunnen Anda en ik eens even goed bijpraten. Gerhard heeft nog net vakantie en komt zijn vouwwagen terugbrengen en wat is het leuk voor Dick en Anda om hem ook weer eens te zien. Wat hebben we veel met elkaar opgetrokken vroeger toen hun en onze jongens nog klein waren. Na hun werk komen Mark en Jennifer buurten, even bijpraten en de sleutel van het huisje in Les Issambres, waar ze zo genoten hebben, overhandigen en natuurlijk Queeny ophalen. Ze hadden geen haast en bleven gezellig mee-eten. Ons logeermeisje Agnes is intussen ook gearriveerd en ik zie haar genieten van de verhalen die over de tafel gaan. Nu is alles in rust. Wim is weer terug van de voetbal. Tja FC Emmen heeft weer eens verloren. We maken de fles wijn leeg van vanmiddag en we gaan heel tevreden slapen. Dag allemaal!
In Hengelo waren Bertus en Marijke onze buren. Bertus was een echte klusser. s Avonds was hij altijd bezig in zijn schuur. Zelf kwam hij uit een gezin met 10 kinderen, 8 jongens en 2 meisjes. Ik denk dat ze gezamenlijk bij iedereen geklust hebben, allemaal verbouwden ze hun huis met hulp van de hele familie. We hebben het zien gebeuren toen ze naast ons kwamen wonen. En toen we samen met Bertus en Marijke een Finse houtsauna bouwden kwam het hele spul opnieuw helpen. Natuurlijk waren er een paar echte bouwvakkers bij, maar de rest en de aangetrouwde jongens vulden de werkzaamheden aan. Er was er één bij die alleen opruimde en één die goed was in schilderen en behangen. Vandaag kreeg ik tegen de avond ook een vergelijkbaar gevoel. Rick krijgt een nieuwe badkamer, maar de gekochte spullen, hangend toilet, douchewand voor een inloopdouche, tegels, lijm, kranen enz moesten naar boven naar zijn appartement. Dus de broers werden gecharterd. Vanmiddag om half 6 was het verzamelen bij Rick beneden voor de deur. Daar stonden wij met een aanhangwagen vol. Er vielen heel wat zweetdruppels voor alles boven was en Rick zn huis is net een uitdragerij nou ja bijna. Toen het werk achter de rug was en de boys zaten bij te komen had Wim als verrassing: voor iedereen een zoute haring. Die ging erin als koek nou ja koek .?. Rick stond te glimmen toen we naar huis gingen: Als Inge* volgende week komt kan ik alles al laten zien!
Gerd Leers, oud-burgemeester van Maastricht, op de nederlandse tv.
Je plasmaatje is op de tv, meldt ik Wim gisteravond.. Wat zeg je me nou? Plasmaatje? Ik zie het al, hij heeft geen idee. Wim heeft weer een voetbalavond en zit te genieten van ik weet niet welke club. Nou ie wet wel van ons uitje bie-j André Rieu! Ik zie dat hem iets begint te dagen. Tijdens ons concert op het Vrijthof in Maastricht van André Rieu vorige maand hebben we genoten van de sfeer en alles wat er bij hoorde. In de pauze was er gelegenheid om wat te drinken of naar het toilet te gaan. Nu waren er voldoende toiletten, maar ja als er duizenden tegelijk in de benen komen dan weet je het wel. Wim was slim en ging samen met nog een man naar het invalidentoilet. U komt me bekend voor, zei Wim tegen de man die ook datzelfde briljante idee had. O, zei die, dat kan wel . Ik ben Gerd Leers, oud- burgemeester van Maastricht. Ja toen snapte Wim het helemaal. Ze hadden nog een grapje samen en Wim komt lachend terug en vertelde over de ontmoeting. Ik moest meteen aan vrienden van Dick en Anda denken heel lang geleden. Die vriend was een echte Pvda fan en was eens naar zon congres van de partij in De Haag geweest. Die kon ook zo tussen neus en lippen zeggen:O.. erg leuk en ik sprak den Uyl nog even Tijdens dit interview op de tv kwam André Rieu, zijn plaatsgenoot, nog in beeld op de avond dat bekend werd dat Leers zou aftreden als burgemeester. Er zou belangenverstrengeling zijn geweest toen hij een vakantiehuis in Bulgarije had gekocht op advies van iemand in de gemeenteraad, die een klein aandeel in dat project had. Hem werd gevraagd wat hij er van vond. André antwoordde:Ik ben hier in Zurich en weet je wel hoe het vliegveld hier heet? Kloten!
De kamer zat vol bij huize Eggink- Bannink. En zoals dat vaak op een verjaardag gaat aan de ene kant van de kamer zaten de mannen en aan de andere kant keuvelden de vrouwen. Nou ja keuvelen het was een drukte van belang. Het leuke van zon verjaardag is dat je de zussen van Anneke en de vaste vrienden ook weer eens spreekt. Johan en Wim hadden het makkelijk. Ze konden een pilsje drinken want Joke was onze Bob. De laatste bijzonderheden over hobbys en sport deden de ronde. Henk is bijzonder actief bij de Jachthondensport. Jullie kennen zijn website vast wel www.fotojacht.nl. Bij veel van de proeven met jachthonden is hij paraat met fototoestel en hòe. Dit keer hadden ze zelf een wedstrijd georganiseerd in Markelo, speciaal voor de Duitse korthaar. Zelf hebben ze al jaren dit soort en hun nieuwste pup Luna belooft veel voor de toekomst. Henk oefent al veel met haar en ze doet het geweldig. Als ze het water in duikt maakt Luna steeds bommetjes. Lekker zon enthousiast ding. Het is wat minder dat ie het schilderijtje dat ik ooit van hun Jack Russell Chess maakte te pakken heeft gehad. Ik moet maar zien of die nog weer gespannen kan worden. Nee .er kwamen al gauw sterke verhalen of..? Bij de wedstrijd in Markelo van de Nvdsk Ned Ver. Duitse Korthaar- zat Henk in de organisatie en Anneke was actief bij de tafel van het secretariaat. Er had zich ook een Belgische dame aangemeld met haar hond. Ze haalde net als de anderen haar papieren en een eend in een zak. Die eend moest straks opgespoord worden door de hond. De dame in kwestie had zich al aangemeld en komt opnieuw voorbij de tafel van Anneke met de eend in de zak. Ze houdt even in en zegt dan: Ik ga nu even naar het toilet. Mag de hond even hier blijven? Ik doe die eend straks in het water van de toiletpot en ik urineer er even overheen . Je zult zien ik win de hoofdprijs. Anneke en haar mede liggers wisten niet wat ze hoorden en toen de dame even later naar buiten kwam zagen ze dat de eerst droge eend nu kletsnat was. Wat zullen ze gelachen hebben. De wedstrijden begonnen en een poosje later komt de dame weer voorbij in hoerastemming:Zie je wel,,, het hoogste aantal punten, 78 van de 80. In haar serie bleek ze inderdaad de beste. Er werd nog lang nagepraat.
ps Deze tactiek werd nog even aangehaald in het verslag van de wedstrijd in Markelo, te vinden op de site van de Nvdsk www.nvdsk.nl
Het oude tentje heeft de buien van de eerste avond perfect overleefd. Rick sliep droog, maar wel hard, merkte hij op.
Hebben jullie dat nou ook? Wanneer je een paar dagen er op uit trekt en tot rust komt dat je steeds kunt slapen. We hebben beiden al 2 middagdutjes achter de rug. We hoeven onze stoel maar even achterover te zetten en de ogen vallen dicht. Van het harde werken komt het niet. We zijn alleen vanmorgen naar de Antinks gelopen om Riek en Goos gedag te zeggen. Riek was hier in de vijftiger jaren ons meisje voor dag en nacht en heeft altijd erg met ons meegeleefd. Nu is ze al 78. Maar Riek was gevlogen. Ze was gezellig met buurvrouwtje Frija en haar kinderen naar de markt in Rijsen. Dat moet heel bijzonder zijn anders rijd je er niet zo ver voor. Maar Goos was er en zat niet alleen met zn been op een stoel wegens een nieuwe knie, maar ook op de praatstoel. Zn melkkoeien heeft hij verkocht en de paar vetweiders en pinken worden s morgens en s avonds gevoerd door de bedrijfsverzorging. De tuin wordt iedere week bijgehouden door een tuinman en zo kunnen de broer en zus hun oude dag slijten in het nieuw gebouwde huis op de plek van het oudershuis dat nu afgebroken is. Hun broer Henk is verleden jaar overleden en nu zijn ze nog met z'n tweeen. De overbuurvrouw houdt een oogje in het zeil en ook de rest van de buurt. Dat heet toch: omzien naar elkaar. Gisteravond was het opnieuw een familiegebeuren. Rick was wel naar huis tja er moet ook nog gewerkt worden. De verhalen kwamen los toen Ben en Diny en Johan en Joke met ons voor de caravan bij elkaar zaten. Na ieder verhaal kwam steevast de opmerking van Johan: En dat hoef ie-j niet op de site te zetten. Jammer, want het was zo lachen dat ik het niet droog hield. Jao, dat ma-j dr wel opzetten. Het werd laat. ... heel laat. Vanmiddag zijn Diny, Joke en ik wezen shoppen, aangevuld met een terrasje. Dat is ons bijzonder goed bevallen en bij het afscheid klonk het:"Dat doe'w gauw nog es een keer!" Maar ook deze avond wordt het opnieuw een familiegebeuren, nu in Lochem, want broer Henk is jarig, 59 wordt hij. Dan is de familie Eggink met aanhang compleet.
Ze hebben wat met elkaar die twee neven, Berend en Rick. Ze waren nog maar heel jong, dat wanneer ze elkaar zagen ze meteen begonnen te lachen. Een stel giebelkonten bij elkaar, noemde ik ze wel. Vaak was dat op De Boomgaard toen pa en mama hier nog de scepter zwaaiden. Samen stonden ze eens te kijken naar het spuitstuk van de giertank toen Mark een hendel uitprobeerde en ze beiden van boven tot onder onder de gier zaten. Rick werd meteen onder de douche gezet en kreeg een natuurlijk veel te groot oud trainingspak van Johan aan en Berend werd achter in de auto afgevoerd naar huis. Samen gingen ze met ons mee op een vakantie naar Wales en vlogen daarna vanaf Cardif samen naar huis. Ze steunden elkaar toen Rick z'n paspoort niet kon vinden en Berend z'n fotorolletje moest inleveren omdat je bij de douane nu een keer geen foto's mag maken. Samen gingen ze ook eens naar Fred en Gera in Canada en maakten daar met de auto van Piet, de vader van Fred, een leuk tochtje door de Rockies, waar ze zelfs een paar uur terug moesten rijden omdat Rick z'n portemonnee bij een benzinepomp op een paaltje had laten liggen. Het bleek er nog te zijn. Samen overnachtten ze in Youth Hostels en zwommen ze in de Hot Springs, waar Rick op aandrang van Berend een zwembroek huurde. Ze stuurden een kaartje met als afzender H.J. en B.J.( Hendrik Jan en Berend Jan) Al een paar jaar nodigen Berend en José Rick uit tussen kerst en oud en nieuw om een paar dagen in Apeldoorn te logeren en met hun gezinnetje op te trekken. In elk geval komen ze een dag in Eefde en Vorden terecht. De laatste keer bezochten ze zelfs samen het Vordense kerkhof om de graven van de opa's en oma's op te zoeken. Gisteren had Berend op de website gezien dat Rick meekwam naar De Boomgaard en spontaan kwamen ze vanmorgen op de koffie. Tja... soms is er een klik tussen twee mensen die je niet uit kunt leggen. Maar wij vonden het erg gezellig dat ze er waren, Berend en José met Sascha en Olaf.
In Drente staan de campings aardig vol, lazen we al in de krant, maar toen we op camping de Boomgaard aankwamen konden we onze caravan niet eens vinden. Alle plekken waren bezet. Meteen komt Johan de hoek om:"Ik heb oele caravannetje maor efkes weg'ezet naor een ander plaetsken, want d'r kwammen luu die daor graag bie-j mekare wollen staon. En mergen komt 't er mensen veur dee plaatse en dan kunt jullie weer naost Ton en Joke staon, want dee luu gaot dan weer vot. Ja de zaken gaan goed met de camping, de bouw van het nieuwe onderkomen gaat ook voorspoedig. Begin oktober kunnen ze samen opnieuw beginnen. Nou ja als Joanne thuis is even weer met z'n drieen. Jos en Margo zullen dan beginnen aan hun aanpak van De Boomgaard. Wanneer we vanuit Emmen de Achterhoek inrijden zegt Wim steevast:"Ie-j mot zeker eerst weer bie-j Ben en Diny an?" "Ieje niet dan?", antwoord ik dan. "Ach ja is ok wel weer gezellig, maor... en dan komen de rederenen waarom hij snel op de camping wil zijn. Dit keer was het 't tentje. Na een soepje en wat boterhammen bewonderen we het nieuwe prieel. Volgens Wouter niet helemaal recht, maar wanneer je er een rambler en clematissen tegenaan zet weet ik zeker dat niemand er niets van ziet. Het was een hele klus, maar dan heb je ook wat. Even later... net als het gaat regenen zetten we Ricks tentje op de nieuwe plek. Dat oude trouwe tentje, ooit aangeschaft toen Gerhard de leeftijd van Robin had, doet het weer best. We hebben net de nassi op, Wim zit al achter z'n krantje en Rick zit buiten de caravan z'n shagje te paffen. Het weekend kan beginnen.
Zal het er toch van komen? Rick zn badkamer is aan een opknapbeurt toe. En voor dat soort klussen hebben we een paar heel handige jongens in onze kennissenkring. En ze hebben heel goede ideeën. We hebben nog precies 18 dagen om alles in huis te halen. Wanneer Rick dan vóór de grote trip de laatste nacht bij ons slaapt wordt de badkamer al gesloopt. Heeft die Rick even geluk. Hij zag zich al zonder water zitten en midden in de troep. Dit komt wel erg mooi van pas. Wanneer we eind september uit Canada terug zijn kan hij zo zijn nieuwe badkamer inwijden. Wat een mazzel. Net hebben we al een nieuw hangend toilet gekocht en straks komt Rick hier en gaan we op jacht naar een inloopdouche, kranen en een badmeubeltje. Volgende week moet hij zijn tegels uitzoeken en alles wordt in zijn kamer gezet. Die laatste week zal hij zo wel doorkomen. Zo zijn we nog even druk voor we morgen weer een paar dagen naar camping De Boomgaard verkassen en Rick gaat mee. Ons oude tentje is al gecontroleerd. Rick mag hem weer even opnieuw inwijden. Deze week is Susans vriendin vanuit Schotland overgekomen. Dat is altijd feest. De hele week doen ze leuke dingen en gisteren waren ze hier. Sally is sinds een paar jaar klassenassistente in het basisonderwijs. Ze was zo zat van haar kantoorbaan dat ze toch deze switch nog gemaakt heeft. Knap hoor! Na de koffie vertrokken we gedrieën naar Het Goed, het donderdagse uitje van Susan en mij. Ze hebben er heerlijke cappuccino èn tostis. Dit keer vonden beide dames iets leuks. Nee voor mij was er niets dit keer. Echt niet... Ik denk altijd eerst aan Wims advies: Gooi eerst maar eens wat weg voor je iets nieuws koopt. Maar ja als hij bij de Gamma rondloopt hoor ik zon kreet nooit
Nog even terug bij de reis van het leven, het gedicht dat Karin zo indrukwekkend voorlas. Ik vond het ook op internet zelfs met een clip. Door hierop te klikken kun je die ook bekijken. http://www.cvcc.nl/De-trein-van-het-leven.pps#267,20,Dia 20 Het leven is als een treinreis.
Mensen stappen op en mensen stappen af. Er zijn haltes met een gelukkig weerzien, en haltes met een droevig afscheid. Als we geboren worden stappen we op de trein, en ontmoeten onze ouders, en denken dat ze de hele reis bij ons zullen blijven.
De realiteit is helaas echter anders. Ze stappen noodgedwongen af op een station en laten ons alleen achter in de trein, zonder hun gezelschap, liefde en genegenheid
Maar er stappen ook weer andere mensen op. Mensen die voor ons heel belangrijk zullen zijn tijdens de verdere reis. Het zijn onze broers en zussen, onze vrienden en alle andere mooie mensen die veel van ons gaan houden.
Voor sommigen is de reis een leuk uitstapje Voor anderen is het helaas een droevige reis met loodzware bagage. Nog anderen staan steeds klaar om iemand anders in de trein te helpen.
Sommigen laten een grote heimwee achter. . Anderen stappen in en snel daarna weer uit en geven ons enkel maar de tijd om hen vluchtig te ontmoeten.
Soms zijn we verrast dat sommige medereizigers waarvan we houden in een ander rijtuig gaan zitten en ons alleen verder laten reizen. Natuurlijk houdt niemand ons tegen om hen in het ander rijtuig te gaan opzoeken. Soms kunnen we echter niet meer naast hen gaan zitten, omdat die plaats al is ingenomen door een ander.
Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal; vol dromen en verrassingen, vol van ontmoeten en afscheid nemen, meevallers en ontgoochelingen....
Maar bedenk wel ..er is geen terugreis. Dus laat ons de reis zo aangenaam mogelijk maken, we reizen tenslotte maar één keer. Laten we proberen onze reisgenoten te begrijpen, en laten we zoeken naar de mooiste kanten van elk van hen
Weet dat er op elk moment van de reis een van onze reisgenoten ons begrip nodig kan hebben. Ook wij zelf kunnen op een bepaald moment behoefte hebben aan iemand die ons begrijpt.
Het grote mysterie van de reis is dat we niet weten wanneer we zullen moeten uitstappen. We weten ook niet wanneer onze reisgenoten zullen uitstappen. Zelfs niet degene die pal naast ons zit.
Ikzelf, ik denk dat ik heel droevig zal zijn als ik moet uitstappen. Ik ben er zelfs zeker van. Het afscheid nemen van alle lieve mensen die ik ontmoet heb in de trein, hen achterlaten,zal zeer pijnlijk zijn.
Maar ik ben er zeker van dat ook ik ooit zal aankomen op het Centraal Station, en dat ik iedereen daar weer terug zal zien, met veel meer bagage dan waarmee ze vertrokken waren. Ik zal gelukkig zijn dat ook ik hen meer bagage bezorgd heb.
Lieve vrienden, laat ons er een mooie reis van maken! Laat ons ervoor zorgen dat we mooie herinneringen achterlaten op het moment dat we uitstappen.
Aan allen die in mijn trein zitten wens ik: Een hele mooie reis, Geniet er van!
Vanaf vandaag mag Wim dus weer fietsen en autorijden. Dat blijkt altijd zo te zijn na een hartkatheterisatie. Het betekende maandag dat ik moest rijden toen we naar de crematie van Wim zn oud-collega Walter Vasbinder in Assen reden. Het was nog een jonge vent toen hij ergens halverwege jaren 90 bij Holvrieka kwam werken in de Kwaliteitsdienst. Toen in 1997 Kim een nestje puppies kreeg meldde hij zich - of was het nou Karin-, net als mede collega Jack, aan voor een pup. Walter is slechts 44 jaar geworden. Wat is kanker toch een vreselijke ziekte. Tien maanden kreeg hij om eerst tegen zijn ziekte te vechten en daarna te accepteren dat hij afscheid moest nemen. De plechtigheid was geheel door Walter en de familie ingevuld .. met tromgeroffel, klokgelui, gitaarmuziek, een toespraak van zus Chrissy met een boodschap van Walter:
Wees dankbaar voor iedere dag die je gegeven is. Ontdek wat voor jou het belangrijkste in het leven is, ongeacht wat, en geniet ervan zoveel je kunt.
Karin zelf las een afscheidsgedicht voor: De trein van ons leven, aangevuld met persoonlijke details. Walter had aangegeven liever planten dan bloemen te willen ontvangen voor een eigen plekje in de tuin. Het was één bloemenzee rond de kist. Al met al een bijzonder afscheid. Toen we Karin de hand schudden vertelde ze over hun honden. Ze hebben zon 13 jaar geleden twee pups van ons gehad. De tweede hadden ze van te voren al besteld en toen Kim met bevallen begon had ik haar snel gebeld en heb samen met Karin de hele dag bij het nest gezeten. Ze vertelde dat de beide honden thuis altijd aansloegen wanneer er mensen kwamen. Maar toen Walter die ochtend in de rouwauto en de familie vertrok vanuit hun huis naar het crematorium in Assen waren ze beiden doodstil geweest en dat had haar bijzonder getroffen.
De Eemslander Shanty's vorige week in de tent in Nieuw Schoonebeek.
Nee.. ga jij maar naar binnen, ik wacht hier wel, had moeder van der Kolk tegen Niesje gezegd bij de huisjes in het Veenpark toen ze een dagje uit waren met de bejaarden vanuit Hattem. Nee moeder interesseerde zich nooit voor oude huisjes. Ze ziet ook slecht. Maar weet wel wat ze wil. Wanneer er ergens muziek gemaakt wordt waar het liefst ook bij gezongen wordt doet ze volop mee. Ondanks haar leeftijd blijft ze een regelneef. Wanneer Ben en Nies zeggen dat ze ergens heen gaan zegt ze :Ga ik ook mee?. Vroeger bedisselde ze al:Laat Ben maar voorin zitten met zn lange benen. Allemaal goed bedoeld, maar daar moet je mee om kunnen gaan. En dat kunnen Ben en Nies goed en Henry en Tonny net zo. En zo halen we herinneringen op. We zitten op het terras bij het Veenpark te luisteren naar de Eemslander Shantys, de laatste van de 10 keer deze zomer dat ze hier optreden. Ben en Niesje zijn een dagje over en samen genieten we van het mooie weer, de Shantys en dat van het feit dat Wim er zo goed van afgekomen is. Rick komt ook al bijtijds en noemt het: Papa is weer door de APK gekomen en neef Joop, voormalig automonteur, gaf aan: Je moet maar zo denken: je teller staat weer op nul. Nog twee dagen niet auto rijden of fietsen en dan is ons leven weer normaal. Het betekent wel dat Wim blijkbaar niet rustig in de auto naast me kan zitten. Ik rijd anders, neem andere routes, en word er wat nerveuzig en onzeker van als hij met de hand in het handvat boven de deur zit en de weg probeert aan te wijzen die ik normaal niet neem. Maar... zonet is hij geslaagd als backseatdriver. Vanaf Intratuin en via de Gamma heeft hij geen enkele aanwijzing gegeven. Toch ben ik blij wanneer hij morgen zelf weer achter het stuur kan.
Wij hebben zo ook onze stenen met een speciale herinnering. Wij nemen vaak van bijzondere vakantieplekken een steentje mee. Vanaf het strand in Maryport waar onze vriend Tom Woodgate werd geboren, uit de Schotse bergen, vanaf de Summer Isles een steen met oranje soort mos. Ooit waren met Dick en Anda aan een kratermeer in Auvergne en heb ik een rond gesleten stuk vulkaansteen meegebracht. Zelfs toen we in de Big Pit, een oude kolenmijn in Wales afdaalden kreeg ik een stukje steenkool dat hij van beneden had meegebracht."A good luck stone", zei onze gids, een voormalig mijnwerker, stralend De stenen in de Morvan waar we met Piet en Marry waren waren zo enorm, maar niet om mee te nemen, wel een speciale plek met prachtig uitzicht er gratis bij. Maar een plek die voor ons nog steeds iets warms en ook geheimzinnigs heeft en waar we graag naar toe gaan is de Hohe Stein in de Hunsrück. We zijn zo vaak eerst mèt en later zonder jongens in Badenhard geweest, maar steeds zoeken we vanaf het huisje van de fam. Laborenz die Hohe Stein op. Toen Wim net met de VUT was stonden we met caravan op camping Loreleyblick in St Goar, dichtbij Badenhard dat meer in het achterland op een hoogvlakte ligt. Natuurlijk bezochten we behalve boer Steeg ook de Hohe Stein niet heel ver van het huisje en maakte ik een foto van Wim. Ik zei nog zoiets van:Nou hoe voelt het die vrijheid? En ik knipte af. De foto hebben we nog naar de collegas gestuurd. Hij was zo opgelucht dat hij met de VUT kon omdat het in die tijd slecht ging met Holvrieka en er sprake was van sluiting. Nu na 10 jaar is hij er nog steeds blij om. Er is inderdaad heel veel veranderd.
Je had een leuk stukje geschreven over Reizen ( 27 juni) , zei onze ds Jan de Korte na de kerkdienst van vandaag. We hadden het na het inrichten van de expositie met de quilts van Bea Van Arkel gehad over wat Reizen voor je kan betekenen. Jan wilde er 4 zomerdiensten mee vullen en er een middagje brainstormen aan vooraf laten gaan. "Je eindigde je stukje met: Ik ben benieuwd wat Jan er mee gaat doen. Maar je was er na die tijd niet., zei hij tot slot. Tja reizen hè we hebben er al weer een paar korte op zitten en hebben nog veel meer plannen, maar vandaag zijn we er. De rode draad waren stenen die je overal tegen kunt komen en die een betekenis hebben. Inderdaad zagen we in Noorwegen de gestapelde stenen, Stonehenge is er, we hebben diverse stone circles gezien in Engeland en Schotland en in Drente hebben we onze hunebedden. Het kerkje van Fransum zagen we hier op beeld, een kerkje in the middle of nowhere boven in Groningen. Het doet geen dienst meer, alleen kan het voor een receptie afgehuurd worden, maar verder ..een dood kerkje, een hoop stenen. Dit gedicht vond hij erbij:
Kerkje van Fransum
Bestaat nog god, kleine sarcofaag Van het geloof, even leeg Als de Dorische tempels van Paestum: Hun zuilen een schuilplaats voor andere vogels Dan goden- als ik naar hem vraag?
Kleine mummie van steen Zonder hart, tabernakel, Zonder plaats voor een wijkaars, bescherm je Met jouw lichaam ons landschap Als bodem voor de hemel? Ik vraag maar
Stille klankkast voor buiten, voor gruttos In juni, het loeiende melkvee bij het hek- Zo gesloten, een avond, ik zit in het gras Tussen jouw zerken, zo ben je het mooist: Dicht, van uitblijvend antwoord de schrijn.
C.O.Jellema
Jan liet daarna de pianosonate nr 1, deel 3 horen van Gakina Ustvolskaya. Ik vermande me doe nou eens je best om iets klassieks in je op te nemen Het is nog steeds paarlen voor de zwijnen voor mij hoewel de trieste langzame klanken riepen wel het beeld van zon eenzaam brok stenen op. En dat was nou net de bedoeling.
Dat je toch altijd weer iets weet te schrijven vragen sommigen zich af. In de afgelopen jaren is gebleken dat er genoeg te melden is, maar soms helpt iemand mee. Neef Joop heeft al heel wat materiaal aangedragen wat ik gebruik voor blog wimhetty en bij het opruimen in het huisje van tante Jo kwam er nog het een en ander boven water wat hij voor mij op een cd-rom wil zetten. Je weblog moet niet scheef gaan hangen met de Egginksfamilie, schreef hij. Maar ja ik ben blij met alles wat binnenkomt. Dankzij oom Sjoerd hebben we van ons gezin het een en ander en door de fotos van Wim Harwig kwamen er ook leuke herinneringen tevoorschijn. Joop mailde over een herdenking in Ede van den eersten vliegmensch van Nederland: Jan Hilgers. Hij was uitgenodigd om daar met hun Bleriot te komen en die daar ter plekke midden in het bos op te bouwen.
Het was 29 juli 2010 precies 100 jaar geleden dat Jan Hilgers boven Nederland vloog. En diens zoon was aanwezig met zijn vrouw. Natuurlijk nodigde Joop hem uit om in de Bleriot te klimmen. Hij moest nogal praten, maar daarna was het flink duwen (Joop) en steunen (Hilgers jr) en lukte het. Hilgers vond het prachtig. Na de officiële toespraken lieten ze de motor even brullen. Klonk wel aardig, meldt Joop. Hij bedoelt natuurlijk: geweldig. In september is er een vliegweek en dan gaan ze, als het weer het toelaat, met deze Bleriot een herdenkingsvlucht maken. Met dank aan Joop.
Neef Joop l. met Hilgers jr
Gelukt. De zoon van Jan Hilgers zit op een vergelijkbare plek als zijn vader in 1910.
Nog een sfeerplaatje van de herdenking van de eerste vlucht boven Nederland met op de voorgrond Hilgers jr met zijn vrouw.
foto: Jaap.
De kamer zat vol bij huize Eggink- Bannink. En zoals dat vaak op een verjaardag gaat
aan de ene kant van de kamer zaten de mannen en aan de andere kant keuvelden de vrouwen. Nou ja keuvelen
het was een drukte van belang. Het leuke van zon verjaardag is dat je de zussen van Anneke en de vaste vrienden ook weer eens spreekt. Johan en Wim hadden het makkelijk. Ze konden een pilsje drinken want Joke was onze Bob. De laatste bijzonderheden over hobbys en sport deden de ronde. Henk is bijzonder actief bij de Jachthondensport. Jullie kennen zijn website vast wel www.fotojacht.nl. Bij veel van de proeven met jachthonden is hij paraat met fototoestel en hòe. Dit keer hadden ze zelf een wedstrijd georganiseerd in Markelo, speciaal voor de Duitse korthaar. Zelf hebben ze al jaren dit soort en hun nieuwste pup Luna belooft veel voor de toekomst. Henk oefent al veel met haar en ze doet het geweldig. Als ze het water in duikt maakt Luna steeds bommetjes. Lekker zon enthousiast ding. Het is wat minder dat ie het schilderijtje dat ik ooit van hun Jack Russell Chess maakte te pakken heeft gehad. Ik moet maar zien of die nog weer gespannen kan worden.
Dat je toch altijd weer iets weet te schrijven
vragen sommigen zich af. In de afgelopen jaren is gebleken dat er genoeg te melden is, maar soms helpt iemand mee. 
