Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
02-08-2010
Het kerkje van Fransum
Je had een leuk stukje geschreven over Reizen ( 27 juni) , zei onze ds Jan de Korte na de kerkdienst van vandaag. We hadden het na het inrichten van de expositie met de quilts van Bea Van Arkel gehad over wat Reizen voor je kan betekenen. Jan wilde er 4 zomerdiensten mee vullen en er een middagje brainstormen aan vooraf laten gaan. "Je eindigde je stukje met: Ik ben benieuwd wat Jan er mee gaat doen. Maar je was er na die tijd niet., zei hij tot slot. Tja reizen hè we hebben er al weer een paar korte op zitten en hebben nog veel meer plannen, maar vandaag zijn we er. De rode draad waren stenen die je overal tegen kunt komen en die een betekenis hebben. Inderdaad zagen we in Noorwegen de gestapelde stenen, Stonehenge is er, we hebben diverse stone circles gezien in Engeland en Schotland en in Drente hebben we onze hunebedden. Het kerkje van Fransum zagen we hier op beeld, een kerkje in the middle of nowhere boven in Groningen. Het doet geen dienst meer, alleen kan het voor een receptie afgehuurd worden, maar verder ..een dood kerkje, een hoop stenen. Dit gedicht vond hij erbij:
Kerkje van Fransum
Bestaat nog god, kleine sarcofaag Van het geloof, even leeg Als de Dorische tempels van Paestum: Hun zuilen een schuilplaats voor andere vogels Dan goden- als ik naar hem vraag?
Kleine mummie van steen Zonder hart, tabernakel, Zonder plaats voor een wijkaars, bescherm je Met jouw lichaam ons landschap Als bodem voor de hemel? Ik vraag maar
Stille klankkast voor buiten, voor gruttos In juni, het loeiende melkvee bij het hek- Zo gesloten, een avond, ik zit in het gras Tussen jouw zerken, zo ben je het mooist: Dicht, van uitblijvend antwoord de schrijn.
C.O.Jellema
Jan liet daarna de pianosonate nr 1, deel 3 horen van Gakina Ustvolskaya. Ik vermande me doe nou eens je best om iets klassieks in je op te nemen Het is nog steeds paarlen voor de zwijnen voor mij hoewel de trieste langzame klanken riepen wel het beeld van zon eenzaam brok stenen op. En dat was nou net de bedoeling.
Dat je toch altijd weer iets weet te schrijven vragen sommigen zich af. In de afgelopen jaren is gebleken dat er genoeg te melden is, maar soms helpt iemand mee. Neef Joop heeft al heel wat materiaal aangedragen wat ik gebruik voor blog wimhetty en bij het opruimen in het huisje van tante Jo kwam er nog het een en ander boven water wat hij voor mij op een cd-rom wil zetten. Je weblog moet niet scheef gaan hangen met de Egginksfamilie, schreef hij. Maar ja ik ben blij met alles wat binnenkomt. Dankzij oom Sjoerd hebben we van ons gezin het een en ander en door de fotos van Wim Harwig kwamen er ook leuke herinneringen tevoorschijn. Joop mailde over een herdenking in Ede van den eersten vliegmensch van Nederland: Jan Hilgers. Hij was uitgenodigd om daar met hun Bleriot te komen en die daar ter plekke midden in het bos op te bouwen.
Het was 29 juli 2010 precies 100 jaar geleden dat Jan Hilgers boven Nederland vloog. En diens zoon was aanwezig met zijn vrouw. Natuurlijk nodigde Joop hem uit om in de Bleriot te klimmen. Hij moest nogal praten, maar daarna was het flink duwen (Joop) en steunen (Hilgers jr) en lukte het. Hilgers vond het prachtig. Na de officiële toespraken lieten ze de motor even brullen. Klonk wel aardig, meldt Joop. Hij bedoelt natuurlijk: geweldig. In september is er een vliegweek en dan gaan ze, als het weer het toelaat, met deze Bleriot een herdenkingsvlucht maken. Met dank aan Joop.
Neef Joop l. met Hilgers jr
Gelukt. De zoon van Jan Hilgers zit op een vergelijkbare plek als zijn vader in 1910.
Nog een sfeerplaatje van de herdenking van de eerste vlucht boven Nederland met op de voorgrond Hilgers jr met zijn vrouw.
Deze foto's zijn, net als de vorige twee met het opgedroogde cameraatje gemaakt. De achterste drie beelden van de vijf zintuigen: het zien-r-, de tastzin en de smaak.
Wim kwam maandagavond binnen en hield me een kletsnat fototoestel onder de neus de mijne: Niet zo handig hè um zon ding buten te laoten liggen. Ik had er fotos mee geschoten toen Gerhard en Robin de vouwwagen kwamen halen en op de tuintafel laten liggen, ook nog zonder hoesje. s Middags kwam er een ontzettende plensbui waarbij de regenmeter zelfs halfvol zat. Ik zag het somber in voor mijn geliefde handige kleine toestelletje en Wim natuurlijk helemaal. Het enige wat ik kon bedenken: de batterij en het fotochipje er uit halen en alles voor het ventilatorkacheltje leggen. Dat hebben we 3x een uur gedaan. Intussen had ik al een nieuwe uitgezocht bij www.camera.nl. De ontwikkelingen gaan snel. Het type zeer kleine compactcamera van Canon was er niet eens meer alleen een nog geavanceerdere uitvoering. Zag er goed uit, je kon er nog meer mee en de SD fotokaartjes die ik had kon ik gewoon gebruiken. Dan klinkt het vanuit de keuken:Hee dut t nog! Niet te geloven... helemaal goed, zelfs geen waas te bekennen. Ik sluit met een zucht de website van camera.nl. Maar wat nou toch zo vervelend is? Iedere keer als Wim dat ding ziet mòèt hij gewoon even zeggen:Ie-j mot wel wat zuniger op oew fotostellechien wodden de volgende keer is het wèl mis. Na de vijfde keer schoot ik uit mn slof: t Is afelopen, noe wet ik t wel. Ik zeg toch ok gien vief keer tegen oe daj oew mobieltjen niet mot laoten vallen.! En dat hielp.
In de hoofdgang van het Scheperziekenhuis staan de 5 zintuigen afgebeeld vervaardigd door de kunstenaar Hans Ittmann (1914- 1972), in bruikleen gesteld door de gemeente Emmen. Vooraan de reuk, dan het gehoor, het zien, de tastzin en de smaak. Ik vind ze mooi!
Wim stapt binnen of er niets gebeurd is. We zijn beladen met folders over nazorg en gezonde voeding. We hadden gehoord dat Jennifers vader Klaas ook opgenomen is in het Scheperziekenhuis en gingen hem even goeiendag zeggen. En even later gaan we bij buurvrouw Wielens aan, is die ook weer gerust. En dan begint het leven weer aan het Schoolpad. Wim mag een week niet autorijden of fietsen, niet meer dan 5 kilo tillen, verder geen bijzonders . Gewoon alles doen en blijven bewegen. "We komen zondag wel bij jou", meldt broer Ben als hij hoort van een week niet autorijden. Nou ja... zo'n eerste dag.... kan hij lekker spelletjes Freecell spelen op de pc. Ik zie hem genieten. Verder moet hij wat van z'n klussen regelen nu hij dat zelf niet kan doen. Het oud papier voor Valerius moet worden opgehaald, ook begin september als we op vakantie zijn. En... nog even.. en Mark en Jennifer zullen weer terug zijn.
Hé heb ik geen les van u gehad?, vroeg zuster Chantal vanmorgen toen ik Wim wegbracht naar de afdeling Cardiologie. U bent toch mevrouw van der Kolk en u gaf toch Nederlands. Ik kijk het zustertje even goed aan en zie meteen de bekende donkere ogen die je zo vol vertrouwen aan konden kijken. U weet wel Adrienne zat ook in die klas en de voetbaljongens O die vonden wij zo stoer en ze begint te glimlachen bij de herinnering. Vandaag was het een bijzondere dag. Omdat we de volgende maand naar Canada willen vond de cardioloog het raadzaam om een hartcatheterisatie bij Wim uit te voeren. Hij had al een tijd wat vage klachten op de borst als hij gefietst of gelopen had. Zweten kwam er bij en toen hij gisteren zijn fiets naar de fietsenmaker bracht vertrouwde hij me toe:Ik ben blij dat er woensdag naar gekeken wordt. Vanmorgen pakte hij zn rugzakje met spullen voor één nacht maar vast uit voorzorg mee. Na de voorbereidingen mocht Wim meteen het gele operatiekamerschortje aan en toen ik naar huis ging brachten Chantal en een andere verpleegster hem al naar de operatiekamer. Een uurtje later belde zuster Chantal. Ze hebben een behoorlijke vernauwing gevonden aan de linkerkant van het hart en hebben meteen maar gedotterd en er een stent in gezet. Dat was even schrik maar een nog grotere opluchting. Hij had er niet veel langer mee moeten lopen. Hij heeft een engeltje op zijn schouder gehad, werd er gezegd. Wat een dag. Telefoontjes met familie en vrienden maakten veel goed. Morgen tussen 9 en 10 mag ik hem weer ophalen... mèt stent
Waar bij Mark en Jennifer de volledige vakantie wordt benut door vanaf dag 1 wèg te zijn is het aan de Kuifmees anders gesteld. Daar wordt een vakantie geheel op hun gemak voorbereid. Dat is ook al vakantiegevoel. De auto wordt eens flink uitgezogen- Robin. Er worden lijstjes gemaakt - Judith- en dan volgen de boodschappen op kampeer- en verzorgingsgebied- Gerhard èn Judith-. De vouwcaravan werd afgelopen maandag opgehaald. Agnes en ik hadden hem al helemaal schoongepoetst want een winter onder een open carport dat kun je wel zien. Gerhard en Robin zijn aardig op elkaar ingespeeld. De knipperlichten worden grondig gecontroleerd. s Middags zal de vouwcaravan geïnspecteerd worden en alle stokken nageteld. Ze waren in hun tententijd eens een zak met stokken kwijt en daar leer je van. De vouwcaravan opzetten is voor hen straks gesneden koek. Judith geeft de aanwijzingen ik zie het weer voor me. En dan gaat hun vakantie beginnen. Het is alleen jammer voor ze dat ze een regendag gepland hebben om op pad te gaan. Tja Gerhard is wel weerprofeet, maar het weer veranderen kan nog niemand. Het worden 10 dagen aan het Leekstermeer. Ze hebben al ontdekt dat kampeerhal De Vrijbuiter in hun buurt is. Staat in elk geval garant voor één droge middag.
Nou... even dan..?
Ach wat een schattige pup was het toen Queeny met 7 weken met Mark meeging. Ze kreeg alle aandacht. Je hoefde maar te wijzen en ze zat op je schoot. Tja... nu is ze 3 jaar en je hoeft ...inderdaad niet eens meer te wijzen. Robin vindt het wel gezellig.
Ik heb een goede kennis die me vertelde dat ze echt niet kan koken. Ze is verder heel creatief met de kwast en naald en draad, maar koken nee dat is nooit haar hobby geworden. Het was zelfs zo dat ze toen haar man naar hun dochter in Australië was ze zelfs zo de bruine bonen uit het blik lepelde. Waarom ze zelf niet meeging weet ik niet meer, maar een leuk mens is het.. geweldig.
Vandaag keek ik toevallig naar herhalingen van Showroom. Wat was dat een leuke serie bijzondere mensen. Daan Modderman kwam voorbij met zn paarden en zwart houten lijkkoets. Maar er kwam ook ene Sue Berk in beeld, een oude dame die prachtige wandkleden maakte, maar verder niks kon. Dat hoefde vroeger in de betere kringen niet, zei ze. Toen ze uiteindelijk haat toekomstige echtgenoot Schout bij Nacht Berk tegen kwam was het voor beiden liefde op het eerste gezicht. Dikke Berk werd hij door velen genoemd, maar Sue vond hem geweldig met zijn volle figuur. Toen hij haar hand kwam vragen aan haar vader- dat ging toen nog zo- barstte haar moeder in huilen uit terwijl ze zei:Arme jongen, ze kan niks! Maar Berk vond dat een uitdaging. Die had de pest aan die moeders die hun dochter ophemelden met : Annetje kan zo mooi piano spelen. Ik denk dat Sue geluk had dat ze inderdaad niets hoefde te doen aan huishouden. Maar toen de oorlog uitbrak ging haar dikke Berk met de Heemskerck prinses Juliana naar Canada brengen en kwam 5 jaar lang niet thuis. Toen er in Nederland geen eten meer was ging Sue op de fiets met haar dochter naar de boeren waar ze zich nuttig maakte met naaien. Zo kwam ze die tijd door. Nee koken doet ze nog steeds niet en de rest ook niet . Toen de mensen van de NCRV er waren voor het interview vroeg ze of ze ook iets aan haar tv konden doen. Ze waren immers van de tv. Het beeld was zo slecht. Ze maakten de glazen voorkant van de tv goed schoon en klaar was Sue. Er bleek een dikke laag stof en koffie spetters op te zitten. En zo was het overal in haar huis. Na de uitzending van Showroom werd ze natuurlijk steeds herkend en er kwamen mensen die graag haar onderkomen wilden zien. Ze zette gewoon de deur open zodat iedereen in en uit kon lopen. Het ging wel erg ver. Je zou met Joh. Kievit kunnen spreken in de Avonturen van Dik Trom: en een bijzonder mens en dat is het
En zo kwam het dat ik even aan mijn goede kennis moest denken die het geluk heeft dat haar man van koken houdt.
Wat vind je het leukste om in Emmen te gaan kijken?, vraag ik Agnes, onze logé, gisteren. Dat is snel duidelijk kledingwinkels en dan het liefst in de buurt van Cool Cat. Dat is blijkbaar haar favoriete shop. Nou, zeg ik. ik denk dat Wim daar dan even buiten blijft. Ik herinner me vorige keren als ik voor kinderen op zoek was naar iets hips. Er is daar nl altijd muziek! En duidelijk popmuziek en vaak een beetje hard. Dit keer viel het mee.. zachte discomuziek en warempel Wim verschijnt even later ook. Agnes valt op kleurtjes en op glitter. Het kost geen moeite om daar iets in te vinden. Gelijk met ons loopt een slanke jonge vrouw met haar Canadese herder naar binnen die haar op de voet volgt zonder lijn. Ze wil iets passen en wijst naar de grond en zegt alleen maar :Down. De hond gaat keurig voor haar hokje liggen. Als ik haar een complimentje maak met haar goed opgevoede hond, lacht ze en zegt alleen :Dat moet ook wel. Agnes merkt op:"Dat zou Queeny ook wel doen." We zijn op tijd weer thuis beladen met spullen voor de barbecue en we gaan bezig met de voorbereidingen. Gerhard en Judith gaan a.s week ook op vakantie en dat moet gevierd worden. Robin komt al wat eerder en maait het gras om het huis. Dat is zijn klusje geworden. Handig zon grote kleinzoon die ook nog eens niet ver weg woont. En het werd gezellig. Tja . Mark, Jennifer en Eva waren er wel niet bij, maar je kunt soms niet alles hebben. Met Rick èn Agnes erbij was het een gezellig clubje. En nu maar hopen op mooi weer voor deze vakantiegangers, want die gaan naar het Leekstermeer.
Queeny vermaakt zich prima, zei ik nog tegen Mark toen hij even belde vanaf hun vakantieadresje in Zuid Frankrijk.. Zij ligt nog niet bij het hek op je te wachten zoals hij dat op doordeweekse dagen wel eens doet wanneer het wat laat wordt voor je haar komt halen. De andere dieren zijn levendiger nu het iets koeler is geworden en zeg nou zelf. Iedereen is actiever. We lopen nu weer naar het bos met Tessa en Queeny. De kip met kuikens zie je weer overal scharrelen. De katten zie je meer en de honden liggen niet meer voor pampus. Die waren s middags ook het liefst in huis languit op de stenen vloer. Gisteren was het wel een héél actieve dag voor Tessa en Queeny want de buurjongetjes Frank en Tim kwamen. Hand in hand kwamen ze aangelopen. Moeder Anja keek ze na en ik wachtte ze weer op bij de hoek van de Bargerweg/ Schoolpad. Mark had voldoende speeltjes voor Queeny achter het hek gedumpt voor ze vertrokken en één zwartwitte bal is favoriet. Ik weet niet wie er het meest moe was de honden of de jongens. Zo te zien waren het Tessa en Queeny die liepen om het hardst. Daar hadden we de rest van de dag geen hond meer aan. Nou ja . Agnes dan. Die is altijd blij als ze honden, katten of de ponys ziet. In eens zie ik Queeny weer voor het raam op een poef liggen kijken, de ogen gericht op het hek. Het is half 6. Zou die tijd er toch ingebakken zitten, de tijd dat Mark meestal komt. Nog 8 nachtjes slapen Queeny! Agnes ontfermt zich over haar en leidt haar af. Komt helemaal goed!
Ben en Riet samen met Wim bij de discuswerper in de tuinen van de Wiersse.
Wanneer ik Wim met veel respect hoor praten over ene Titia zou ik toch denken dat het een statige vrouw zal zijn. Een beetje adellijk type zal ik maar zeggen. Bovendien is ze de drijvende kracht achter de Voedselbank. Toen ik haar deze winter zag bij een bijeenkomst bleek het een gewone vrouw te zijn met een alledaags uiterlijk maar wel met een bijzondere uitstraling. Bij een naam alleen kun je blijkbaar niet een goed beeld krijgen. Ik ken ook een paar Jantjes, die bijzondere gaven hebben. Of Jannies. Soms vindt iemand zijn of haar naam niet passend en wordt een Wilma zomaar Berber. Of Marijke Christina of zoals in onze familie een Marry die Marijke wil zijn. Ik ben nog uit de generatie dat iedereen vernoemd werd. Dat veranderde in de jaren 60 en 70. Toen kwamen de Franse en Engelse namen in. Oom Paul, de vader van Niesje, had het niet zo op de nieuwere generatie met de buitenlandse namen. Hij had een goed lopende textiel- en beddenzaak en kreeg wel eens ouders met kinderen in die winkel die bijzonder onopgevoed op de bedden sprongen. De meestalmoeders riepen ze dan voorzichtig tot de orde: Monique niet op de bedden springen ! Chantal ga eens weg bij die gordijnen .! Isabel blijf met je vingers van die lakens af! Maar luisteren? Ho maar. Wat had hij de pest aan die vrijgevochten kinderen met hun buitenlandse namen. Nu zie je weer een teruggang naar eenvoudige vaak Hollandse namen. Emma, Eva, Kim, Vera, Tim, Tom, Bas en Daan Vorige week vertelde Riet dat ze in hun C1000 supermarkt niet afwachtte tot de ouders hun kinderen in het gareel hadden. Ze greep gewoon zon racemonster bij de arm en kneep er eens flink in. Daar kreeg ze eens de opmerking van zon meisje:Mijn vader is hier ook hoor! Net of Riet daar bang voor moest zijn. Ik ken er gelukkig ook een paar andere. In de vakantie op de camping in Mechelen liep een jongetje voor me uit en zag een meneer die liep te sjouwen met visspullen. Die liet zn net vallen. Het jongetje schoot er op af en gaf de meneer netjes zijn net weer aan. En buurjongetje Frank deelt alles wat hij krijgt met je. Ik had hem vanmiddag een schaaltje chips gegeven. Je mag er ook wel wat pakken, hoor, zei hij. Je kunt nooit vroeg genoeg met opvoeden beginnen.
Rick in zijn woonkamer, genomen door Sabine die iedere week een uurtje komt. 'Zo sta je zelf ook eens op de foto', had ze gezegd. Je kunt aan de inhoud van de kast wel zien wat zijn hobby is.
Niet neulen je hebt ook rechten. Ik weet het van mn voorman. Kijk maar eens op consuwijzer.nl. Rick hoorde van Wim zn mobiel die een veel te vaag beeld geeft. Je kunt bijna niets meer lezen. Meteen toen we afgelopen maandag terug kwamen uit Linde is Wim naar de Kpn geweest met dat ding, maar zonder de aankoopbon wilden ze niets doen. "Hebt u hem laten vallen?", vroegen ze nog. Eenmaal thuis doorzochten we het laatje waar hij in moest zitten, maar noppes. We hebben onder de hand alle laden en eventuele plekken in huis al doorzocht. Wel is er het complete doosje met gebruiksaanwijzing en al, maar geen bon. Nee Rick zou het er niet bij laten zitten. Gewoon er mee terug naar die zaak. Ze moeten goede spullen leveren. Je moet net zo lang blijven tot ze een oplossing voor je hebben. Dat zou ik tenminste doen. Ja als Rick ergens voor gaat dan ben je voorlopig niet van hem af. En als het niet lukt . Papa kan dat zeker niet . Dan ga ik wel. Rick is in een goede bui. Hij had gistermiddag hitteverlof tenminste samen met de baas, ieder de helft aan uren. Toen ze eergisteren pas om half drie met die boodschap kwamen, had Rick daar geen zin in. Hij hoefde nog maar een half uur. Terwijl de rest ogenblikkelijk aftaaide bleef hij aan het werk zonde om een halve middag van zn vrije tijd in te leveren. Hij heeft ook weinig last van de warmte en heeft zelfs nog een jas aan als hij komt. Hij is het helemaal met Opa Bijenhof eens: Wat goed is veur de kou is ok goed veur de hette. Toch is hij blij met z'n airco die de kamer lekker koel houdt met dit weer.
Weer thuis. We hebben een speciaal rek voor de E-bikes aangeschaft. Die kunnen meer dragen.
De honden racen naar het hek... er komt bezoek. Gerhard verschijnt, helemaal lopend met zijn hond Ziva. Goed voor de hond èn voor hem. En zo zien we elkaar nog eens. Queeny en Ziva zijn echte speelmaatjes, gaan ook beiden naar de behendigheidstraining met hun baasjes, maar Tessa kijkt gewoon de andere kant op. Die vindt dat gespring om zich heen helemaal niks. We zijn terug op onze basis en hebben net Ben en Niesje, onze zeer gewaardeerde oppas, uitgezwaaid.Het huis was helemaal spic en span en Niesje kookte een heerlijke maaltijd. Ik was net op tijd terug om vanmorgen mee te helpen met het inrichten van de nieuwe expositie, dit keer van Jannie Siebring, in de Schepershof. Niesje ging mee op de fiets en kon dit ook eens meemaken. En... het hangt er mooi! Jannie is tevreden en wij ook. Ze schildert in verschillende technieken: aquarel, acryl en krijt. Ik wist niet dat je met krijt ook zo helder kon werken. De middag brengen we door onder de bomen bij de kota... languit. Best vol te houden...
"Ie kunt vanmiddag toch wel blieven?" Op weg naar huis gaan we even bij Ben en Diny langs. Het is net als bij mama vroeger. Ze wil je gewoon nog niet weg hebben. Maar ja.... het is goed geweest. We worden nog even verwend met soep en een broodje. Dan komen Berend en José de caravan weer terug brengen. Olaf was in Thüringen ziek geworden en daarom zijn ze wat eerder terug gekomen. Wat hadden ze het heet gehad. Volgens mij komen ze ook tot de slotsom dat je soms net zo goed in de buurt kunt blijven en dan is een middagje aan de Molendijk nooit weg. En dan zitten we 's avonds met Ben en Niesje bij ons kampvuurtje en hopen dat in Canada straks nog vaker te doen. Ben en Wim... je hebt er geen kind aan. Die zijn aan het uitplussen hoe de tv die in Zuid Limburg niet aan de praat was te krijgen, in elkaar steekt. Eerst blijkt er een aan en uitknopje op te zitten die we niet konden vinden Ha! En dan wordt het zoeken met de zenders. Alles kunnen ze krijgen behalve Nederland 1, 2 en 3. Misschien heeft Rick straks in het weekend nog wat te doen.
Denk maar aan een kateker", had de van oorsprong Engelse landheer de Catacre tegen de mensen op zijn landgoed de Wiersse gezegd, wist Ben gisteravond te vertellen. Kateker is de Achterhoekse benaming voor een eekhoorn. Diny had ons al verteld:"De Wiersse hef marn een open dag. Daor mo'j es hengaon... echt de muujte weerd." En dat deden we gisteren. Al waren de rhododendrons nu uitgebloeid, de landschapstuin, moes- en bloementuin waren prachtig. De rozentuin deed er nog een schepje boven op. En een kop koffie in het koetshuis na die tijd deed de rest. Echt prachtig. We hadden er al een mooi tochtje per fiets van gemaakt. Ben en Riet hadden nogal bekijks met hun vouwfietsen mèt elektrische ondersteuning. Ze hadden ze al zo kunnen verkopen. Deze fietsen zijn zo nl niet in de handel, maar de electra is er later op gezet. Ze vliegen soms vooruit omdat de fietsen zelf zo licht zijn. Volgens mij kunnen ze er wel 100 km mee fietsen voor ze weer opgeladen moeten worden. Na onze verplichte middagtuk hebben we gezellig gebarbecued en tot onze verrassing kwamen ineens Ben en Diny aan. Dat werd dus een avondje met z'n allen incusief Johan en Joke en Ben en Riet vóór de caravan ... ouderwets gezellig. En nu...? Inpakken en op de koffie bij Joke en dan weer op huus an. We willen onze trouwe oppas ook nog een paar dagen meemaken. Och... het leven is zo gek nog niet....
Het nieuwe onderkomen van Johan en Joke... nog even geduld.
Toen Robin voor het eerst met ons meeging naar de camping bij Johan en Joke leerden we hem eerst het refrein van het Achterhoekse lied van de Grolsche Hofzangers: D'n Achterhook, Achterhook is de streek van mien hart, Veur mien bu-j de parel van heel Gelderland. Hij zong het achter in de auto uit volle borst mee. Hier ligt het blad van de Achterhoekse VVV voor me: Effe Uutblaoz'n en ik vind een weerbericht: 't Weerwief weet 't weer van vandage. Zee zeg: Ak nat bin dan règ'nt! Ak slinger dan weit! A-j mien neet zeet is 't duuster. Ak dreuge bin is 't goed weer! Ak een schimme bin dan dampt 't! Ak begiezelt bin dan vrust 't! Ak warm bin schient de zunne! Ak nog witter bin dan sneejt! A't volle maone is vuul ik mien 't beste! en ak van al dat hang'n verkollen bin ewodden.. Dan he'k een druppel an de neuze...!
"Wat een paradijsje... wat een paradijsje", zegt Riet als we bij Ben en Diny het erf op rijden. En het weer was mooi en het bleef mooi. We fietsen een prachtig rondje Linde, Vorden, Almen, Eefde, Warnsveld en weer via Vorden naar Linde. Het geeft iets extra's als je zo'n gezellige tussenstop kunt inplannen als bij Ben en Diny. "Dee kump zeker bie-j jullie vandan", merkt Ben op als ze Josca zien. Hij herinnert zich onze bordercollies toen ze bij ons in Emmen waren. Ze zijn zelf geen honden gewend en Jippe en Josca vragen alle aandacht van Ben, beetje teveel zelfs zodat ze even tot de orde geroepen worden. Wat later staan we bij de sluis om te lijken naar het schutten van een enorme rijnaak uit Gent die maar net in de sluis past. In Vorden nemen we het er nog even van. We zoeken het terrasje bij de Rotonde op. We herinneren ons de tijd dat cafetaria de Rotonde gebouwd werd. Dat woord kenden we in Vorden nog niet en wanneer oom Wim ging uitleggen hoe je iemand in Vorden moest vinden zei hij dan:"O daor gao-j in Vodden bie-j de Rotronde linksaf". We zeggen het af en toe nog steeds. Onze dag besluiten we bij Johan en Joke onder de veranda, want Henk en Anneke komen ook en we bewonderen samen de bouw van het nieuwe huis van Johan en Joke. In een woord prachtig. We moeten nu nog via een laddertje naar de bovenverdieping, maar zoals het er nu uitziet zal eind september begonnen kunnen worden met het inrichten.
"Ze zekt wel es tegen ons:"Waorumme gaot jullie toch zo vake weg a'j zo mooi woont? Dat dee ik toch nooit!" Ben en Riet uit Luttenberg staan alweer een dagje naast ons met hun camper. "Ach", zegt Riet dan:"As jullie dan thuus blieft is et ok niet zo druk op de weg." Ze houden gewoon van reizen. Nu ze hun bedrijf niet meer hebben is er gelegenheid genoeg en daar maken ze met hun camper dankbaar gebruik van. Wat is het gezellig om elkaar weer terug te zien. Tijdens onze reis door Nieuw Zeeland trokken we veel met elkaar op en na die tijd zien we elkaar zo nu en dan. We hebben de Stoppelhaene in Raalte al met hen meegemaakt en al een paar keer op camping De Boomgaard met hen gekampeerd. We delen alle wel en wee. Vandaag gaan we er op de fiets op uit. De route via Almen heeft Diny al uit de doeken gedaan. Als het weer zo blijft teken ik er voor.
En nu...? We zijn weer terug op De Boomgaard en hebben weer bijgepraat met Johan en Joke. Hun nieuwe huis schiet lekker op. De fa Ruiterkamp doet haar best om eind september klaar te zijn. Het wordt prachtig. En natuurlijk zijn we ook al bij Ben en Diny geweest. Wouter heeft het filmpje van Ben z'n afscheid klaar. Ben kan terugzien op een feestelijke maand. Nu komt de rust.Nou ja rust..... Ze hebben geboekt. De reis van en naar Minneapolis met Iceland Air is een feit. Ze zullen nog een tussenlanding maken op IJsland. Ze verheugen zich op dit volgend evenement. Ze gaan Curtis en Berdena terugzien en met hen een trip maken. Luella en Harold en de rest van de familie Eggink in Sibley, allemaal nakomelingen van uncle Herman, zullen er beslist ook deel van uitmaken. Opnieuw wordt het een reisje in de voetsporen van opa Eggink en dankzij de drang van ome Herman om boer te willen worden in de USA. Maar zo lang als opa's reis zal het niet worden. Ik schat een week of drie. In diezelfde tijd zullen wij in Canada zijn. En dan komen Diny en ik op het idee om er een middagje van te maken. Wim trekt zich terug voor z'n boek en hand- en spandiensten bij Johan en wij trekken samen op uit. Altijd goed.
We hadden nòg een dag in Zuid Limburg. De herinneringen kwamen boven bij Wim. Op 15 jarige leeftijd was hij met vrienden naar Valkenburg gefietst met tent en aanverwante artikelen achterop. Ze vroegen wat stro bij een boer om op te kunnen slapen. Ieder dag schilden ze een pan vol aardappelen die ze zonder problemen naar binnen werkten. En natuurlijk werd het drielandenpunt bij Vaals bezocht. Er waren toen gewoon drie stenen bij elkaar gelegd als baken. Dus nu na 55 jaar gingen we eens kijken bij dat beroemde punt. Nou ik kan je zeggen dat het er anders uitzag dan Wim zich herinnerde. Het ene restaurant na het andere, een uitkijktoren met lift, vlaggen en allerlei borden met opschriften èn... allemaal mensen... jong en oud. Tja... in 55 jaar kan er heel wat veranderen. Het toerisme heeft toegeslagen en het blijft een mooi plekje in Nederland. En dan heb ik het ook nog niet over Valkenburg zelf gehad. De Hoofdstraat is een aaneenschakeling van terrasjes. Nee ook dat kon Wim zich niet meer zo herinneren. Ja de ruine en de Cauberg waar hij met die bepakking tegenop fietste naar de camping. Maar dat hebben we nu maar niet meer herontdekt. Het was nog steeds heet en de rest van de middag bracht ik door in de schaduw van de caravan met de ventilator in de deuropening om iets verkoeling te brengen. Wel heb ik een boek gelezen dat ik niet weer weg kon leggen voor ik het uit had. Door Anda al een paar keer aangeraden en geleend van Niesje heb ik ademloos gelezen. Nu is Wim er mee bezig. En Anda had gelijk. Iedereen zou het moeten doornemen: Haar naam was Sarah. Een aanrader!
Dat je toch altijd weer iets weet te schrijven
vragen sommigen zich af. In de afgelopen jaren is gebleken dat er genoeg te melden is, maar soms helpt iemand mee. 
Een doorkijkje bij Ben en Diny.
We hadden nòg een dag in Zuid Limburg. De herinneringen kwamen boven bij Wim. Op 15 jarige leeftijd was hij met vrienden naar Valkenburg gefietst met tent en aanverwante artikelen achterop. Ze vroegen wat stro bij een boer om op te kunnen slapen. Ieder dag schilden ze een pan vol aardappelen die ze zonder problemen naar binnen werkten. En natuurlijk werd het drielandenpunt bij Vaals bezocht. Er waren toen gewoon drie stenen bij elkaar gelegd als baken.
