Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-12-2020
Dirk... alweer Dirk.
De ene kat is de andere niet. Denk niet dat ze allemaal hetzelfde zijn. In de 26 jaar dat we hier aan het Schoolpad wonen hebben we er al heel wat versleten. De eerste ging er meteen vandoor, de 2e verdronk in de vijver en er zijn er een aantal verongelukt op de weg naast ons. Maar Suze en haar dochter Loeder zijn hier oud geworden 18 en zelf 19 jaar zelfs . Suze was de poes die veel binnen kwam, maar Loeder was een echte buitenkat. Beiden waren altijd ’s nachts buiten en konden de schuur in door een kattenluikje om te eten en te slapen.
Als je denkt dat je de kattennatuur intussen een beetje doorhebt is Dirk toch een geval apart. Hij is onze baas, zelfs van Storm. Hij maakt hier de dienst uit. Hij meldt wanneer hij naar buiten wil of juist naar binnen. Wanneer zijn eten bijna op is of wanneer hij op schoot wil, wanneer je zijn staart moet aaien en laat door hevig trillen zien dat hij er van geniet.
Dirk, onze gecastreerde kater, valt op vrouwen. Wim keurt hij geen blik waardig maar mij volgt hij op de voet. Gisteren was vriendin Dea er. Ik had Dirk binnen willen houden voor Dea maar hij moest en zou naar buiten. Hij schoot de deur uit toen ik overstag ging, stond even verbaasd stil in de stromende regen en koos meteen een droog plekje onder zo’n tuintafeltje. Dea is ook van de dieren, eigenlijk vooral van dieren die gered moeten worden. Zo heeft ze altijd een zwerfhond uit Turkije, Spanje of Roemenië en een kat uit het asiel.
Met deze boom met actuele wensen en goede raad luiden we de Kerstdagen uit. Ik kreeg hem 7 jaar geleden al eens toegestuurd en blijft juist in deze tijd waardevol. Zeg nou zelf!
En dan is het Kerst. ‘Ik heb het gevoel dat het zondag is’, zegt Wim net. Is het eigenlijk ook. Een feestdag is een zondag. We hebben de feestelijke Kerstviering bekeken in de Schepershof met prachtige zang van het koor ZinQ. Het is niet anders dan op deze manier een kerkdienst volgen maar dit was mooi, de Kerstboodschap werd mooi gebracht door onze ds Door-Elske. Ik maakte daarna alvast de zuurkoolschotel, zo besteld door Rick. Hij mocht kiezen en hij koos definitief voor de zuurkoolschotel met banaan, een favoriet recept dat ik ooit van Anda leerde en altijd gebleven is. Wanneer ik vroeger zelf iets eenvoudigs voorstelde met Kerst kreeg ik daar niemand enthousiast voor. Het advies voor een super super Kerstdiner was: een kip de man. Hebben we ook verschillende keren opgevolgd. Nu komt vandaag alleen Rick en is hij de baas van het menu. Heerlijk Rick, vinden wij ook erg lekker. Daarna volgde de toespraak van onze koning Willem die liet horen dat hij met ons allemaal meeleeft en een boodschap van Hoop meegaf. Toen ik daarna You rise me up hoorde, gezongen door Marco Bakker, kwam ik even in de benen om de tv harder te zetten en toen kwamen de tranen vanzelf. Heb ik altijd bij dit lied, komt alles wat ik meemaakte van de laatste jaren weer boven. Maar ondanks de emotie die dit meebracht werd ik helemaal rustig toen Khadija Arib een indrukwekkende boodschap voor ons allemaal had, vergelijkbaar met dat van de koning maar gek is dat… het maakte meer indruk. Komt dat misschien omdat zij in een huis woont tussen de gewone mensen waar studenten briefjes bij buren in de brievenbus doen met hun telefoonnummer om hulp te willen bieden aan ouderen? Ze maakte diepe indruk op mij wat ze wel vaker doet als ze iemand in de Kamer op een nette manier op zijn nummer kan zetten. Ineens kwam zomaar een vergelijking bij me boven… Toen de lange Deltabrug geopend werd door Koningin Beatrix en de als altijd keurig opgedofte toenmalige minister van Verkeer en Waterstaat Neelie Smit- Kroes haar begeleidde, vroeg een cabaretier( was het Yoep?) zich tijdens een optreden af wie van de twee nou de echte koningin was.
Soms kan een zinnetje meteen een herinnering oproepen die zich vast heeft gezet in je geheugen. Zo gebeurt dat soms ook bij het zien van een foto zoals bij dit krantenknipsel uit 1938, zorgvuldig bewaard door Arend Heideman uit Gelselaar. Een geheime zender was toch een uitdaging voor jongelui die al wel verstand hadden van radio’s en geluidsgolven. Maar je moest er wel een soort van licentie voor aanvragen. Ik meen dat onze neven Groot Nuelend dat wel hadden toen ze nog op ‘Top’ woonden in de Wildenborch, inclusief een zendmast. Hun neef Wim, tevens mijn fietsmaatje toen we nog elke morgen van 1955-1960 naar Zutphen fietsten, had dezelfde interesse en wist toen al dat hij later bij Philips in Eindhoven zou willen werken. Hij had ook een zender gebouwd en had nog geen vergunning. Toen hij op een zaterdagmorgen bezig was uit te zenden kregen ze in de gaten dat er bij de Lindese Molen al een peilwagen reed die waarschijnlijk zijn signaal had opgevangen. Hij wist niet zo snel wat te doen en heeft het hele handeltje met zijn blote handen opgepakt om op te bergen maar had hierdoor zijn handen nogal verbrand. Het laatste stukje van zijn ontboezeming die eerste maandag op de fiets naar school ben ik kwijt. Hebben ze hem nou gesnapt met een boete of is hij toen de dans net ontsprongen? Dus Wim… als je dit leest, of misschien neven Joop of Wim, vertel me die afloop nog maar eens.
Intussen hebben de neven laten horen dat het meegevallen is. Nooit gesnapt, wel een paar keer de hele handel uit het raam gegooid tussen de bloemen van moeder Jo, uit voorzorg
‘Volgens mij is Dirk helemaal jouw kat’. Wim zit met verbazing te kijken hoe Dirk zich alweer neerkrult op mijn schoot. Hij roept hem ook wel maar Dirk kiest steeds voor mij. Ik ga er natuurlijk even breeduit voor zitten met een zachte sjaal op mijn benen. Hij kan me soms heel verbaasd aankijken net of hij me nog niet eerder heeft gezien en niet weet hoe hij hier toch terecht is gekomen. Zo’n kat hadden we nog niet. Dirk is speciaal. Het was een wegloper in zijn vorige gezin, moest overal vandaan gehaald worden als ze hem weer eens kwijt waren. Wij waren dus benieuwd hoe lang het hier goed zou gaan. De eerste dagen na zijn 2,5 weken isolatie ging het goed. Ik zag hem al een paar keer een muis verorberen, met huid en haar.. jazeker. Hij bleef wel eens een paar uur weg en was al door de buurjongens gezien bij het bos. Dat is tenminste de goede kant, loopt hij ook niet op de weg. Als hij binnen is mag hij graag in de stoel voor het grote raam zitten om naar buiten te kijken en ’s avonds meldt hij zich voor het plekje bij mij op schoot. Eén keer ging hij aan het begin van de avond naar buiten en kwam niet weer terug, zelf niet toen we naar bed wilden en hem riepen. Dat was even een uitdaging. Maar ja… Dirk is een kat en die bepaalt zelf wat hij wil. Toen ik echter gistermorgen de deur opendeed schoot hij als een haas naar binnen. Gelukkig! Hij had er op zitten wachten, de nacht was blijkbaar lang geweest.. Hij sliep de hele dag. Nu weet ik dat hij de omgeving langzamerhand kent, maar ik laat hem ’s avonds toch maar niet meer naar buiten.
Nog steeds stuur ik elke week onze leden van onze Chr. Vrouwengroep Hedera een nieuw stuk bewerkte Oude Notulen. De eerste dateren uit 1955, Plattelandsvrouwen, daarna Passage en intussen ben ik aangekomen in 2016 en zijn we de zelfstandige Vrouwengroep Hedera geworden. Het is een manier om onderling contact te kunnen houden want we zijn allemaal op de leeftijd dat je extra voorzichtig bent met het virus dat voor ouderen dodelijk kan zijn. En al ben je op een leeftijd gekomen die je vroeger als oud zou bestempelen, je voelt je niet zo en wilt nog graag een tijdje door, toch? Het is een voordeel dat je je zo weer de leuke en interessante avonden herinnert. En dan niet te vergeten de uitjes en themadagen. We zitten nu even zonder maar denken wel aan elkaar en proberen zo wekelijks contact te hebben. Een andere manier om mee te leven is het prachtig gehaakte engeltje. Ria Bril is de maakster en ze zal bijna zere handen hebben van het haken van al die engeltjes. Het is een kunstwerkje. Vanmorgen vond ik het zakje met engeltje èn een takje hedera, oftewel klimop, in de brievenbus. Zo hangt er straks bij iedereen van onze Hedera groep een engeltje in de kerstboom, een teken van onderlinge verbondenheid. Bovendien was er een kaartje bij met de mooie wens voor de Kersttijd:
Licht dat terug komt Vrede die bij ons blijft Goede Kerstdagen!
Het is bijna 5 december en zoals altijd gaan niet alleen mijn gedachten naar de goede sint maar ook naar Anda die zoveel voor ons en vele anderen betekende. Het was haar verjaardag.
Hun oudste kleindochter Britt heeft net haar 17e verjaardag gevierd maar ik denk nu even 7 jaar terug.
We waren toen een dagje bij Dick en Anda in Apeldoorn. Heel wat jaren geleden woonden we op een steenworp afstand van elkaar, daarna werd er door hen en door ons verhuisd en besloten we daarom maar samen op vakantie te gaan. De jongens van beide gezinnen konden het ook best met elkaar vinden. Samen hebben we een deel van Europa ontdekt tot het mij te heet werd in Italië en we daarna wat koelere streken opzochten. Maar het contact bleef.
’s Avond werden er in die gezamenlijke vakanties altijd een paar potjes canasta gespeeld. Bij Wim bracht dat soms wat ergernissen mee, want die speelt strak volgens de regels. Nee.. niet seinen of aparte bewegingen… niks zeggen ook. Toch had ik niet het idee dat hij het vervelend vond. Ik vond het altijd gezellig.
Maar wat schetste mijn verbazing. Toen de jongens niet meer meegingen, kreeg ik Wim met geen mogelijkheid meer aan het spel. Met moeite sleurde ik hem erbij als Robin en Eva er op de vaste woensdagmiddagen wel zin in hadden. Hij probeerde zich altijd te drukken. Gelukkig heeft hij andere kwaliteiten….
De High Tea waar Dick en Anda ons toen op trakteerden in dat Gerechtsgebouw was erg lekker en werd keurig uitgelegd door de jeugdige bediening, ook met een beperking. Bij ons hebben we de Brownies en Downies.
Tegen de tijd dat wij weer op Emmen aan gingen kwamen net de kleindochters met Ernst er aan. Er moest opgepast worden. Ik heb ze niet gevraagd of ze ook spelletjes met ze doen. Ik was wel benieuwd of Britt en Lynn nu samen in het logeerbed geslapen hebben, nu Britt 10 jaar geworden is. De laatste tijd besloten de beiden dat ze in het ‘meisjesbed’ wilden slapen, d.w.z. samen met oma Anda in het grote bed. En Dick dan, vraag je je misschien af? Die kreeg alle ruimte in het logeerbed.
Wat heeft ze altijd genoten van de beide meisjes met hun meisjesdingen. Britt was nl gek op leuke schoenen en dat deed haar eigen modehart zo goed.
De beide meiden doen het goed, zowel op school als met volleybal op hoog niveau en om met Rick te spreken: 'Ze ziet ze wel, kijkt vast toe vanaf haar wolkje. Zo zie ik dat gewoon', voegt hij er nog aan toe.
Zo’n 12 jaar geleden hadden we een vrouwelijke chiropractor. Ik weet niet meer precies wat de klachten van Wim waren, ik meen iets met de spieren. Ze hoorde nauwlettend zijn verhaal aan, onderzocht hem en vond dat hij een ‘strakke’ milt had. Het zou zelfs verergerd kunnen zijn door de ingreep om z’n pacemaker om te wisselen. Inderdaad was het vanaf die tijd vervelender geworden. Ze heeft hem extra behandeld om z’n spieren wat losser te krijgen en gaf meteen voedingsadviezen mee: ‘s morgens en ’s avonds ananas. Daarnaast eens in de twee dagen leverpaté om z’n ijzergehalte wat op te vijzelen. Ze noemde een aantal eigenaardigheden die bij dit verschijnsel horen: een Calvinistische inslag…ahum, kort lontje… te veel bezig met dingen doen i.p.v. genieten. Ik zei niks…. Maar sommige van die dingen herkende ik wel. Ha ha! Z’n creatieve kant moest maar eens meer uit de verf. Zingen deed hij al met plezier… nu moest hij eens gaan leven zoals ze in Zuid Portugal doen. Gewoon alles heel ontspannen doen….. en beetje bij beetje. En dat is het nu juist. Als hij eenmaal bezig is moet alles af… klaar… finito, ready! Maar goed dat we straks nog weer op pad zouden gaan met ons caravannetje… ja richting Zuid Portugal. Het werd toen de Morvan, Piet en Marry en later Les Issambres naar Dick en Anda. En onze topper als altijd: Badenhard op de terugweg. Was helemaal geweldig. Zo fijn dat we toen zoveel ondernomen hebben in onze tijd als pensionado’s. En ik kan je nu vertellen dat het ‘gewoon alles heel ontspannen doen’ zoals geadviseerd werd, eindelijk is gelukt. Een mens is nooit te oud om te leren.
