Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-01-2010
Amerika -- mei 1975
"As 't vliegtuug naor beneden kump... verkope jullie de boel maor." Met die woorden van mama en een bezoek aan de notaris waren de voorbereidingen van hun reis naar Amerika afgerond. Wat kwamen ze enthousiast terug. Het was de reis van hun leven geworden. Ze raakten er niet over uitgepraat. Ja... het vliegtuig had eerst wel een lekke band en stopte net voordat ze de lucht ingingen. Ze misten daardoor de aansluiting in Chicago en brachten daar de nacht door in een dekentje op een bankje. Maar uiteindelijk kwam het goed. Ze maakten kennis met de hele familie. Bij Curtis en Berdena werd overnacht. Mama was ontroerd door de kleine Pam die 's morgens spontaan bij hun in bed kroop. De afstanden vond ze minder. "Foi foi a-j een köpken koffie ergens gaot drinken mo-j eers wel zowiet as naor Utrecht riejen", zei mama. Pa stond het boeren zoals in Amerika wel aan. Ome Sjoerd, kleermaker van beroep, maakte zich nuttig door voor tante Netty een paar rokjes te naaien. En de beide zussen waren helemaal weg van tante Netty. Die was 's morgens vroeg al brood aan het bakken. Ze was bovendien een zeer hartelijke gastvrouw. Maar ze waren precies op tijd weer terug voor de bruiloft van Henk en Anneke op 12 juni.
--Wist u .dat Johan met 3 jaar zn eigen griesmeelpudding kookte En dat hij later een kookcursus De Fijne Keuken volgde Maar dat de slagroom smolt toen hij die in de warme soezen spoot.
--Wist u . dat in de trein van Klarenbeek naar Vorden een paar meisjes zich slap gelachen hebben op pa zn hoge hoed in het bagagenet die verpakt was in een Teddyluier met het Teddy-labeltje duidelijk zichtbaar.--( ze kwamen terug van een begrafenis van een vroegere buurman en een zwarte hoge hoed was gebruikelijk als drager)
--Wist u dat er in een bepaald huis in Velp een bergroe verwerkt is die van de Boomgaard afkomstig is?
--Wist u dat er waarschijnlijk ergens Mamas ondergebit verstopt ligt die ze tijdens een middagslaapje op de bank verloor? (De enige oplossing die we konden bedenken is dat Sacha er mee vandoor is gegaan)
Op de achterpagina van dit Jubileum Contact ter ere van de zilveren feestvarkens Hein en Coba staan ook de volgende advertenties in verband met de plannen om een maandje naar oom Herman en tante Netty in Amerika te gaan. De eerste zou ik nu niet meer gebruikt hebben.
Attentie Attentie!! --Kapers worden verzocht thuis te blijven in de periode van eind april tot en met eind mei
--Wie leert ons in enkele weken een mondje vol engels? (mag ook met Amerikaans accent) Tel 1667
--Taxis gevraagd om Hein en Coba èn Sjoerd en Hermien naar Schiphol te brengen. Tel. 1667
--Oppas gevraagd voor 3 vrijdagavonden voor lief jongetje van 3 jaar omdat de huidige oppas dan buitenslands verblijft. ( en lief dat was hij . Berend Jan)
"Jullie zijn niet meer te herkennen", zei een schoondochter. Ook niet gek na 35 jaar. Vooruit vooraan van l. naar r: Mark, Pa met Berend, Mama, Rick en Gerhard. Achterste rij: broer Henk, Anneke, broer Johan met Joke, Wim, ik, Ben en zus Diny. Wat vinden jullie van de haarmode van de mannen in die tijd?
Wie wat bewaart . Samen met Susan bekijk ik de stapel vakantieherinneringen. Het zijn veel boeken en kaarten vanuit voornamelijk Engeland, Schotland en Canada. Ik heb ook nog een hele verzamelingen schaapjes, ook uit alle delen van Engeland en Nederland. Dan kijk ik eens in het rieten koffertje dat ook nog schatten bevat. En helemaal onderin vind ik de krant, de Jubileumeditie, die we 35 jaar geleden in elkaar gezet hebben ter gelegenheid van de 25jarige bruiloft van pa en mama. Er werd aandacht besteed aan de herinneringen die ik had aan de bewuste trouwdag op 10 februari 1950 toen Diny en ik boven bij Café de Zon bijna uit de dakgoot geplukt werden en onze kennismaking, met schoenen en al, met ons nieuwe bed. Bovendien waren er veel van die zgn Wist u datjes Bv: ---Wist u .dat ±5 jaar geleden Anneke nog niet met Henk naar een bruiloft wou, maar dat ze dat 12 juni a.s wel wil? ---Wist u .dat Johan bij zijn geboorte 10 pond en 1 ons woog? ---Wist u .dat diezelfde Johan, 5 jaar oud, op een dag toen pa en moe weg waren de auto uit de garage reed en zn zusters de stuipen op het lijf joeg? ---Wist u .dat het africhten van Mona familiewerk was? ---Wist u .dat, toen er nog een Solex op de Boomgaard was, deze de bocht niet haalde en met zijn vrachtje in de sloot terecht kwam. ---Wist u dat . oom Sjoerd naar de wintersport is geweest en nu in de 2e klas zit? ---Wist u dat pa en mama met oom Sjoerd en tante Hermien naar Amerika gaan en dat ome Jan uit Barchem om ze gerust te stellen zijn dagboekje liet lezen dat hij had bijgehouden tijdens de reis en dat mama nu bijna het vliegtuig niet meer in durft? wordt vervolgd.
Met deze Vbo/Mavo klas heb ik ook een prima jaar gehad.
Misschien vraag je je af hoe het verder ging en wat ik aan deze vorm van psycho-therapie gehad heb. Eigenlijk kan ik zeggen dat ik me herboren voelde, ik heb ontdekt wie ik eigenlijk ben. Ik hoef me niet meer waar te maken omdat dat van me gevraagd wordt. En wanneer ik iets te zwaar vindt durf ik dat gewoon te zeggen. Ik begon nieuwe dingen te ontdekken. Ik liep over het erf en keek naar de bomen struiken, planten en dieren en ging automatisch neuriën, net als Diny die begint dan te fluiten. Ik kreeg zin om wat te gaan doen met takken en bloemen uit de natuur. Tot mijn verbazing werd alles wat ik in elkaar frutselde mooi. In het begin maakte ik soms wel 10 bloemstukken op een dag en deelde ze kwistig uit. Familie en buurt, verzekerings- en andere mensen aan de deur kregen wat mee. Er werd me gevraagd om de Liturgische Bloemschik groep te komen versterken en wat later ook de Expo- groep van onze PKN kerk Emmen Oost. Ik had nl ook het idee opgevat om te gaan schilderen en ging op les. En ook dat bleek erg leuk te zijn. Dat heb je natuurlijk niet meteen onder de knie, maar ik maakte vorderingen. Intussen had ik mijn parttime werkzaamheden op school weer opgepakt en wist hierbij precies wat voor mij haalbaar was. Ik kreeg medewerking van school. De volgende jaren zou ik de helft van mijn uren Remedial Teaching geven en alles wat daaronder valt. Ik had niet voor niets een paar jaar besteed om een officieel diploma te krijgen. De andere uren gaf ik Nederlands in de brugklassen. Ik kwam tot de ontdekking dat de Mavo/Havo- en Havo/Atheneum leerlingen van het toen nog KDC De Zuidoosthoek heel leergierig waren. Het was een verademing om dit ook mee te maken. Gedragsproblemen kwamen hier bijna niet voor. Ik had nieuwe energie gekregen en mijn leventje zag er heel wat vrolijker uit.
Intussen is dit alles 11 jaar geleden en is De Verwondering, Therapeutisch Centrum voor Innerlijke Vrijheid verhuisd naar Drouwen en ook de verschillende vormen van therapie hebben zich uitgebreid. Heb je interesse? Op www.verwondering.eu vind je meer. Als je onder Individuele therapieën op Tools for Life kijkt zie je wat de therapie nu inhoudt.
Behalve de visualisaties naar het huis van Zijn waren er ook die momenten om naar mijn angsten of traumas te gaan zoals b.v. eenzaamheid, maar dan ook helemaal er in. Niet halverwege je vastklampen aan wat of wie dan ook. Bijzonder heftig en emotioneel, maar het bijzondere is dat dan die angsten of fobieën helemaal niet meer erg zijn. Er komt iets moois voor in de plaats en je geniet ineens van wat er wel is. Na deze 10 ochtenden kwam er een nazorg 1x per maand, gedurende een jaar, en we bespraken telkens hoe het de afgelopen maand gegaan was. Ik was er nu langzamerhand weer aan toe om wat werkzaamheden op te pakken op school, maar zag er ook wel weer tegen op. Toen liet Fokke me het volgende voorstellen: --Denk je eens in dat je op bezoek mag bij de beste Remedial Teacher van het land en wat zou je hem willen vragen. Ik ontspande me en zag het voor me. Een huis op een heuvel met een trap ervoor die naar de voordeur leidde. Ik ging aarzelend die trap op, belde aan. Na een poosje kwam die beste Remedial Teacher van het land aan de deur. Hij keek me wat streng aan en ik wist niet meer wat ik vragen wilde. --Stel je nu eens voor dat je bij een wijze man op bezoek gaat die je iets wilt vragen. Ik stelde me dat voor en ik zag een bloementuin met een laag houten huisje. De wijze man stond midden tussen zn bloemen en nodigde me in zn tuin. En samen bespraken we de gewone dingen van het leven. De vragen en woorden kwamen vanzelf en even later ging ik blij weer weg na een hartelijk afscheid.
Ja ja er zit meer tussen onze oren dan we denken!
Intussen is ook onze kleinzoon Robin geboren. Robin Jan Willem voluit. Een cadeautje!
1998-- Het totale gevoel van verlatenheid en als kind niet gezien worden overviel me gisteren. Deze volgende dag staat in het teken van het huis van Zijn, een vorm van spirituele- en psychotherapie. De belevenis is zo bijzonder en emotioneel dat ik het zo kort mogelijk weer zal geven, want voor iedereen zal de belevenis anders zijn. Terwijl ik me helemaal probeer te ontspannen wordt er muziek opgezet met drums er bij en ik mag me een landschap voorstellen. Ik kom terecht in een prachtig berglandschap, met paadjes pal over de graad, heel steil maar niet angstwekkend. Ik loop precies over dat pad. In de verte zie ik een hut. Voor ik die kan binnengaan staat er een wachter die iets van me wil. Het blijkt een kabouter te zijn, ter grootte van een kleuter. Ik moet iets afgeven en dat wordt mn zilveren hanger en kettinkje waar ik nogal aan gehecht ben. Dan moet ik zelfs mijn schoenen afgeven en dan mag ik verder de hut binnen. Om de hoek in het donker van de hut komt een gestalte op me af, een oude man met stralende ogen die me welkom heet en met mij naar het raam loopt en mij de prachtige bergwereld laat zien met de grote vogels die vlakbij komen. Een bijzondere ontmoeting met veel emotie en als ik weer wegga krijg ik iets van hem. Het blijkt iets te zijn wat ik op dit moment het hardst nodig heb: ik zal me nooit meer alleen hoeven voelen. Dat te weten is nu het mooiste cadeau dat ik kan krijgen. Ik ga weer terug dezelfde weg terug naar het huis van mn ouders. Wat is er veranderd, vraagt Fokke even later. De muur om me heen is weg, antwoord ik.
Een paar dagen later maak ik nog eens in zon visualisatie een reis naar het huis van Zijn. Dan ga ik langs rotspaadjes met struikgewas en kom in een soort grot met opnieuw een prachtig uitzicht over de wereld. Maar eerst moet ik bij de andere wachter, een harnas zonder ogen, die ik eerst een gouden ei aanbied, man en kinderen los kunnen laten en krijg ik van de gestalte een groene appel.
Ik had in deze tijd al een behoorlijke fobie opgelopen voor veel mensen om me heen, thuis was het veilig. Tijdens een visualisatieoefening moet ik me bedenken dat ik door de slokdarm en maag bij mezelf naar binnen ga en vanuit een luikje naar buiten kijk. Ik moet zeggen wat ik zie. Veel rennende spelende kinderen. Wat zou je willen? Nou ikke niks ik blijf hier mooi zitten. Dan moet ik me indenken dat ik de Gestalte ben. Ik doe dat en meteen heb ik de behoefte om naar buiten te stappen en mee te doen met de spelende kinderen.
En steeds is er na zo'n ochtend Mark die mijn belevenissen van de ochtend aanhoort en 's avonds Wim voor een herhaling.
1998--Vervolg...De volgende morgen wordt ik wakker en herinner me alleen de grote stenen die ik langs de weg zag liggen. Op iedere steen stond een 7. Als ik vertel dat dit alles is wat ik me herinner, zegt Fokke:En wat deed je toen? Ik liep natuurlijk gewoon door. Je gaat toch niet met die zware stenen lopen sjouwen. Wat denk je dat dit voor jou wil zeggen? Nou dat ik niet te zware taken op me moet nemen. En zo leer ik mijn eigen dromen uitleggen. Dat kan een ander niet voor je doen. Langzamerhand kwamen er meer herinneringen terug. Eigenlijk kan ik er niet bij dat ik last zou hebben van niet verwerkte trauma's in het verleden. Ik heb me altijd voorgehouden dat het met mij en ons allemaal goed gekomen was. Ik zie mezelf nu in de grote keuken van de Haar terwijl er allemaal donkere ruggen voor me naar een slaapkamer gaan. Ik wil mee, ik wil naar papa. Maar dat mag niet. Kom maar bij opoe, klinkt het steeds. Zo maak ik in totale ontspanning mooie en heel nare momenten mee. Bij papa voor op de motor zitten en daarna aan opoes hand naar het nestje in de heg kijken is er ook één van. Een onderdeel van de Speyertherapie is om terug te gaan naar je geboorte. Ook dat was heel bijzonder. Het voelde goed bij mama. Ik was zeer gewenst, maar dat wist ik wel. Ik had alleen geen haast om geboren te worden en dat wist ik ook al wel. Een ander onderdeel van de therapie in het Centrum De Verwondering van Fokke Slootstra is de tocht naar het huis van Zijn om daar een bijzonder iemand te gaan ontmoeten.
Die eerste ochtend in Drouwenerveen leerde ik om me te ontspannen. Eerst alle spieren heel strak aan spannen en even later te ontspannen. Daarna ging ik op een denkbeeldige reis naar het huis van mijn ouders, De Haar dus. Fokke vroeg me eerst om een lift voor te stellen van 55 verdiepingen- ik was toen 55- en er in te stappen. Dan in gedachten op een rode knop te drukken om naar beneden te gaan en op het moment dat ik er uit zou willen stappen weer op die knop te drukken. Ik wachtte een tijdje en drukte toen die denkbeeldige knop in. Welk cijfer zie je staan, vroeg Fokke. Ik zag een 2. Zo kwamen we op mijn leeftijd van 2 jaar terecht. Het jaar dat papa Hendrik Jan overleed. Fokke vroeg me om het huis van mijn ouders binnen te gaan. Ik zag de voordeur en ging in gedachten naar binnen. Telkens vroeg hij:Wat voel je, wat zie je ? Ik zag het huis van binnen weer precies zoals het was. Alleen was het gevoel in het keukentje een hele warme. Ik zag op mijn netvlies weer opoe en opa aan tafel zitten en papa en mama. Mama had baby Diny op schoot en papa zei iets leuks tegen haar waardoor ze moest lachen. De lamp met de gekleurde kraaltjes hing boven de keukentafel. -De enige herinnering die ik tot dan toe van papa Hendrik Jan had was het villen van een konijn aan de zolder van het keukentje. Hij stroopte er zo van boven naar beneden het vel af. Nou niet het allerleukste beeld- Toen moest ik verder gaan naar de grote keuken. Maar het gevoel daar was kil en koud, terwijl de slaapkamer daarnaast waar wij allemaal sliepen wel weer een prettig gevoel gaf. Voor de volgende morgen moest ik proberen mijn dromen te onthouden. Dat leek me lastig. Maar dan maar gaan slapen met de gedachte om toch te onthouden wat je droomt bij het wakker worden. Tussen de middag kwam ik thuis net als Mark even pauze kwam houden. Hij was de eerste die ik mijn belevenissen van die ochtend kon vertellen. s Avonds deed ik hetzelfde als Wim thuis kwam.
1998--Het is een rare gewaarwording om nergens meer plezier in te hebben, dat wens ik niemand toe. En wat ik ook probeerde te bedenken het ging niet over. Ik had zes weken vrijaf gekregen van de bedrijfsarts, maar het gevoel van eenzaamheid werd steeds sterker. Tot een collegaatje bij mij op het leugenbankje* bij de wei zat en aan me vroeg:Wat heb je al ondernomen? Ik dacht: Ondernomen? Wat moet ik ondernemen? Ik ging nu maar eens naar mijn huisarts. Die nam me - tot mijn verbazing- heel serieus en raadde me een eerstelijns- psycholoog aan. Toen raakte ik nog dieper in de put. Alle energie was op en in mijn hoofd werd het steeds drukker. Dit jonge vrouwtje wist alle pijnlijke plekken te raken, maar de depressie werd steeds erger. Ik kon echt niks leuks meer bedenken. Ik kreeg medicijnen van de huisarts. Wat heb ik daar heerlijk op geslapen, maar na een aantal weken was het dat ook niet. Toen herinnerde ik me een artikel van maanden terug van een psycho therapeut waarin hij allerlei klachten benoemde die je kan hebben en waar hij hulp bij zou kunnen bieden. De opgenoemde klachten had ik allemaal. Diezelfde week verscheen hetzelfde artikel opnieuw. Toen heb ik gebeld en heb een vrijblijvende afspraak gemaakt. Het intake gesprek duurde een paar uur. Hij wilde alles weten over mijn verleden en het hoe en wat van mijn klachten. Hij dacht dat hij wat voor me zou kunnen betekenen en ik had vertrouwen in hem. Het werd een therapie van 10 ochtenden de Speyertherapie gecombineerd met de Zijns-georiënteerde theorie. Het werd een sprong in het diepe.....
* Hier op de bank werd zó gelogen... Deze plank is er van kromgebogen,
staat er op de bank die ik Wim cadeau gaf voor z'n 57e verjaardag. Hij was gemaakt door de vader van onze hovernier Bernd Schulte, wiens hobby dit was. Er is jammer genoeg niet veel meer van over. Alleen de plank waar de tekst op staat zijn er nog en die moeten we maar een nieuw leven bieden als we ze opgeknapt hebben.
Op deze foto is te zien dat Wim z'n laatste volleybalwedstrijd heeft gespeeld. Hij kwam ongelukkig terecht met als gevolg uitgerekte enkelbanden en zes weken gips. Z'n voet stond er dwars onder en is met veel moeite weer op z'n plek gebracht. Het is voorjaar 1997, de tijd van ons eerste nestje pups van Kim en Scott. Rechtsonder is er nog één te zien, ik denk Senna, vlakbij de tas waarin we ze meenamen naar de wei. Ze liepen nog niet erg. Kim ligt achter de bank een ander stel pups te zogen en Scott loopt op de voorgrond.
Bu-j ziek ewes, zeiden ze vroeger wel eens. En als je dan zei : Nee heur", kwam het: Ie bunt zo smal in t gezichte ewodden. Meestal was ik dan met een lijn poging bezig en dat tekent bij mij meteen in mn gezicht. In de tijd dat Anda en ik beiden nog in Hengelo woonden hielden we elkaar wat in evenwicht, vooral als de zomer in aantocht was. We waren druk met de kleine kinderen en ik bovendien met het heen en weer sjouwen naar het ziekenhuis voor de fysiotherapie van Rick. Later begon het meer moeite te kosten en heb ik diverse pogingen ondernomen van Scarsdale, Groene Kruis, EGA, Montignac, Herba Life. Ik heb alle lectuur die er te vinden is, zelfs Sonja Bakker. En alles heb ik geprobeerd en het werkte allemaal . tijdelijk Als ze zeggen:Ie-j ziet er goed uut, betekent dat lang niet altijd een compliment, meestal dat je aangekomen bent. Wim kwam vanmorgen de kamer binnen met de spreuk van vandaag op de spreukenkalender: Ie wodt pas old as de mensen zekt da-j dr nog schier uutziet. En dat heeft nog niemand tegen me gezegd.
Nauwelijks had Mark het vorige stukje gelezen of hij stuurt me een mail met het complete lied Op fietse gezongen door Daniel Lohues en begeleid door zijn band Skik. Wie döt mij wat vandage is nl het refrein van Op Fietse. Zelf ben ik meer fan van Boh Foi Toch, maar ja .. Achterhoeks hè! Ik denk dat Boh Foi Toch meer dan 10 jaar geleden naar Emmen kwam om in de Muzeval op te treden. Wij er naar toe natuurlijk. Het bleek dat Boh Foi Toch het programma vóór de pauze verzorgde en Skik na de pauze. De zaal zat vol. Ach wat was mijn favoriet goed en wat zong Hans Keuper met zijn harmonica mooi en gevoelig maar er werd door de rest van de zaal niet erg geapplaudisseerd. Al is het Drents nauw verwant aan het Achterhoeks... ze verstonden de liedjes denk ik niet goed en dan.... ze kwamen duidelijk voor onze streekgenoot hier uit Erica. Ze zeggen hier: Ik woon òp Erica. De zaal daverde telkens na een nummer van Skik. Daniel Lohues heeft hier op het KDC zijn grondbeginselen meegekregen en heeft in de beginfase van zijn succes ook bij ons op de net gefuseerde KDC De Zuidoosthoek het feest voor de vakantie verzorgd. Man man je kwam om in het lawaai, maar de kinderen vonden het tè gek natuurlijk. In dit liedje bezingt hij alle wegen die hij hier in de omgeving afgelegd heeft op fietse, ja ook ons Schoolpad- Schoelpattie- wordt genoemd. Toen discotheek de Boogie Bar nog bestond kwamen alle jongeren vanuit en naar Erica hier over het Schoolpad richting Bargeroosterveld. Jammer dat ik geen muziek op de link kan krijgen, maar de tekst doet ook al wat.
Op Fietse
'k Trap de fietse deur 't buulzand hen op 'n zandpad tussen Slien en Erm en as ik dalijk eben in Diphoorn ben dan fiets ik deur langs Ermerzand goa'k op Veenoord an Neij Amsterdam en dan langs 't Dommerskanaal en as ik dan de kassen zie dan fiets ik deur want ik wul aal wieder ik wul alles zien. De leste mooie dag van 't joar misschien, alhoewel 't met de winterdag ok donders mooi kan wezen. Ik wul aal wieder deur noar Weiteveen want achter op 't veld daor ma 'k graag wezen. A 'k hier zo fietse en 't weijt nie slim dan giet 't haost vanzölf.
Wie döt mij wat, wie döt mij wat wie döt mij wat vandage. 'k Heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen. Wie döt mij wat, wie döt mij wat, wie döt mij wat vandage. 'k Zol haost zeggen, jao het mag wel zo.
Trap de fietse deur 't buulzand hen op 'n zandpad langs de Duutse grens. Ik denk da 'k dalijk even kieken gao in 't buutenland de gruppe over, op naor Schöningsdorf. Ik stao eben te kieken bij 'n iemenkörf en ik stao hier even te denken wat za'k nou doen links of recht deur want ik wul aal wieder nog naor Hebelmeer. 'n Kaorte he 'k nie neudig want ik ken 't hier want a'k daor dalijk over 'n slootie gao dan ben 'k weer terug in Nederland. Ik wul aal weer wieder nog naor Barger-Compas naor Klazienaveen-Noord en 't Oostersebos a 'k hier zo fietse en 't weijt nie slim dan giet 't haost vanzölf.
'k Gao nou over Barger-Oosterveld over 't Schoelpattie kort daor bij de Honeywell en dan recht deur tot de brugge van Oranjedorp 'n stukkie Bladderswieke en dan de Herendiek en a'k Pastoorse bos en de toren zie dan fiets ik deur want 't weijt nie slim 't giet vandaag vanzölf.
Waor geet dat hen de mensen wodt steeds agressiever mo-j toch es zien dat geet ons met een rotgang veurbi-j en daor staot ze weer veur et stoplicht. Kiek toch es weer ene zonder lich die zee-j toch niet. . Daor kump dr ene anjagen minstens 120 en ie-j mag hier maor 80. 'k Mag toch lien dat ze die pakt". Zie ie-j dat dan niet? Mo-j die stumper es zien ankommen ridt hier al op de linkerbane as e straks aover 4 km linksaf mot, enz. En dat allemaal op dat stukje naar Emmen. Toe opa rijen maar, zegt deze 70 jarige, o nee vrouw achter t stuur. Dat gaat me te ver en roep hem tot de orde. Volgens Rick heeft Berend Jan dezelfde afwijking. Die ziet ook alle zondagsrijers en bumperklevers en meldt dat dan ook aan zijn medereizigers. Toen Rick laatst bij hen in Apeldoorn logeerde ging hij met Berend de familie langs . En dan de hele familie. Zelfs brachten ze een bezoekje aan het kerkhof om hun voorvaderen op te zoeken. Berend had alleen de verkeerde Wagenvoort te pakken, want hier stond maar één naam op en op de steen bij het graf van zn opa en oma Wagenvoort stonden ze echt allebei vermeld. Maar die Berend kan er dus ook wat van. Dat heeft hij niet van zn ouders, want die hoor ik er nooit over. Het enige wat ik Ben hoor zeggen, meestal op de autoweg is: Ho ho ho ho hooo, als het even spannend wordt. Net of e op zien peerdje zit. Ik denk dat ik maar eens een cd tje van Daniel Lohues aanschaf voor in de auto met het liedje: Wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage...
Maar ja... die heeft ook zijn ergernissen te horen in zijn liedje in de taal van Erica, hier om de hoek:
As ik 's middags Van mien nöst kom En de geiser is kapot En de koffie is op En de appelsap verrot Het leste plakkie stoete Hef 'n dun gruun laogie haor Computer wal nie an Want dat ding is nog niet klaor As de cd speuler net Veur 'n briljant refreintje stopt Nou dan kan ik jou vertellen: Doar knap ie nie van op
Het was weer zover. Gistermorgen hebben we weer eens lekker uitgeslapen en krantje gelezen in pyjama en ochtendjas. Een vers geperst glaasje sinaasappelsap er bij wat wil een mens nog meer op een winterse zaterdagochtend. Ben en Diny zouden eerst komen, maar de Wereldwinkel in Eefde gooide roet in het eten. Die gaat verhuizen en nu moet vandaag de boel leeggehaald. Diny is al jaren vrijwilligster bij de Wereldwinkel en wil ook nu de anderen er niet voor op laten draaien. Dus komen ze volgende week zaterdag. Ineens kijkt Wim me op een bepaalde manier aan je weet wel hij observeert. Oei! Ik weet wat hij ziet vrouw op leeftijd, nog even zonder gebit en een kapsel dat zelf al eens, in de tijden met hoge sneeuw, met de schaar bijgewerkt is en ook nog niet gekamd. Is het weer zover?, vraag ik. Hij lacht. Ma Flodder? Kijk maar eens in de spiegel. Hoef ik niet eens te doen en ik pak gelijk de telefoon. Kunt u om kwart voor 11 hier zijn, klinkt het. Kwart voor 11 ?? Dat is over 5 minuten. Nou 10 voor 11 dan. Ik heb me nog nooit zo snel gedoucht en aangekleed. Wim zet intussen de auto startklaar. Ik ben er om precies 10 voor 11. Ik mag meteen gaan zitten en zie op de spiegel voor me een sticker met: Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper. Met een tevreden blik bekijkt Wim me als ik weer binnenkom. Tja soms moet je even worden wakker geschud. Hij heeft het wat makkelijker. Als zijn haar lang wordt gaat het hooguit krullen.
Wel weer een nieuwe ervaring om door twee jonge assistent- artsen beklopt, beluisterd en beknepen te worden. Het is toch net of ze steeds jonger worden.... die artsen. Ze willen alles van me weten. Alle ziektes tot nu toe daar ben ik vlug klaar mee. Alleen het abces aan de lymfeklier in mijn hals is het vermelden waard en natuurlijk mn stijve spieren. Ze zijn geïnteresseerd in het feit dat de anesthesie bij het verwijderen van dat abces wat mis ging. Ik kreeg net nadat ik onder zeil was geen lucht meer en werd wakker. Ik wilde nog wijzen naar mijn gezicht maar dat lukte niet. Ik hoorde iemand zeggen: Er gaat hier iets niet goed en een andere stem zei:Ja er gaat iets niet goed. Ik had intussen tot zes geteld en ineens sliep ik weer. Toen de kaakchirurg naast me zat op het moment dat ik bijkwam om me te feliciteren met zijn vondst, een abces, vertelde ik hem mijn belevenis. Hij schrok er erg van en als hij het door had gehad had ik een injectie gekregen zodat ik het me niet meer zou herinneren. Ook slim natuurlijk. Ik blijk een bijzonder geval te zijn. De pijn bij een galaanval klopte niet helemaal bij het klassieke patroon niet heftig genoeg met steken en zo. Bij de echo was wel een flinke galsteen te zien, maar of die mijn ongemak veroorzaakt willen ze zeker weten. Ze gingen te rade bij de echte chirurg. Nee wij snijden nog niet zelf, zeiden ze tot mijn geruststelling. De chirurg wil nu nog meer bloed van me hebben voor extra onderzoek. Dat kan hij krijgen. Uiteindelijk zijn we na twee uur weer thuis. Op 1 februari mag ik bij de baas, de echte chirurg, terugkomen en hoor ik meer.
Soms zit het mee en soms zit het tegen. Kon slecht in slaap komen gisteravond en ik had niet eens koffie gedronken. Maar ik had wel een flink begin gemaakt in een boek dat ik van Anja geleend heb: Australië op blote voeten, geschreven of moet ik zeggen genoteerd, door Marlo Morgan. Als Amerikaans arts beleeft ze een heel bijzonder avontuur wanneer ze onverwacht gedurende drie maanden meetrekt met oermensen die nog volledig in harmonie met de natuur leven. Toen ik eindelijk naar bed ging zat ik nog zo in de reis van deze blanke mutant, zoals de blanken genoemd worden, dat ik misschien mee daardoor de slaap niet kon vatten. Ik ging er om half twee weer uit. Suze die op het overloopje zich in Wim zn winterse doorwerkpak verschanst had en waar ik alleen de oortjes nog van zag, kwam in beweging en ging mee. De kachel was nog een beetje warm en zo in een plaid en met Suze op de armleuning heb ik het boek uitgelezen. Het bijzondere vind ik is, dat het geen roman is maar een echt gebeurde reis temidden van dit levendige en uiterst creatieve natuurvolk. Wat ze met hen meemaakt is onbeschrijflijk mooi, maar ook zwaar. Ze komt aan met een net pakje en een panty aan, maar wisselt dat noodgedwongen om voor een stuk stof. En dat is niet het enige. Diep onder de indruk komt ze na drie maanden meegereisd te zijn in de outback als een ander nieuw mens weer in de bewoonde wereld. Een aanrader! Vanmorgen was het even moeilijk om op tijd uit bed te komen, maar het is de ochtend van het aquajoggen en de Kringloop. Maar het is gelukt, alleen deed de computer niks. Gek is dat. Je bent al zo aan dat ding gewend, een verslaving roept Wim dan, maar ik heb de laptop nog. En hulp in bange dagen Bareld is al gebeld. Lekker bewogen in het water. Ko en Jenny Dekker, het enige echtpaar in ons groepje die afgelopen 50 jaar getrouwd waren, vertelden over hun dag vol verrassingen. Ze hadden van hun kinderen kaarten voor de voorstelling van Joseph de Musical gekregen. Tja wat geef je mensen die alles al hebben? Precies! Ze waren er erg blij mee en ik kon ze vertellen dat ze er geen spijt van zouden krijgen. We hebben Joseph vorig jaar in Zwolle gezien. Werkelijk prachtig!
Pa melkt disse koe efkes apart, met op de veurgrond Henk en in de wiedte opa Bieënhof dee de waterbak bi-j vult.
Ik kan t niet laóten as ik disse prachtige roodbonte beeste bi-j Haaring in de weie zee lopen, zie 'k de stal op de delle van vrogger weer veur mien waor de 10 roodbonte melkbeeste mooi op een rieje stonnen en waor a-j dee malende beestebekkn en het gerinkel van de kettingen heuren met zo noe en dan zon tevraene gebul van een koe. Pa von de beeste met meer wit dan rood in de vacht maor niks . Dat bunt net verkens zei e dan. As dr zon kalf geboren was, was Anton Korenblik gauw klaor met schetsen. Van ieder kiesken werd altied een schets emaakt. Op zon veurgeteikend kalf in 't kalverbuuksken teikenen hee de speciale vlekken van dat kalf in. Noe hebt ze allemaole van die vreselijke flappen in de oorne um ze een betjen uut mekare te können hollen. Anton kwam wel vaker, want hee was ok monsternemmer. Met zon klein metbusken aan n langen stok haaln e ens in de zovölle tied, ik mene um de veertien dagen, een monster van elken koe veur t vetgehalte. En veur de winter as de beeste naar binnen gingen mossen alle beestekonten escheerd wodden. Zo bleven ze schoner. Daor kwam Anton ok veur. Mama bekek Anton met grote ogen toen den bi-j zon gelegenheid zien hemp uuttrok en zei efkes later bi-j ons in de kökken:Den Anton hef meer haor op de rugge as op de kop. An de andere kante van de delle was in n hoek een peerdenstal, waor later Teun de stier nog in hef estaon en daornäöst waarn de kalverhökke en tegen t veurhuus an de wc met een lange gang en een holten zitting over de volle breedte met n gat èn deksel. Toen wie-j op De Boomgaard kwammen wonen beston het wc papier nog uut veerkante stukskes krantepapier, maor daor kwam toen gauw verandering in. Ik was as kind stikbenauwd veur dee heuiwagens, dee grote spinneköppe met vleugels, die daor vake op de mure zatten. Ieder jaor kwam dr een grote schoonmaak als de beeste weer naor de weie waarn. De hele delle en de stal werden een dag onder water ezet um alle smeer lös te weken. En dan ja dan werd er eschrobd töt alles schone was. De muurn werden ewit en t onderste stuk kreeg zon zwatte glimmende laoge teerverve. Heel vrogger wedden ok de stalruutjes nog met blauwsel inesmeerd tegen de vleegen. Ik bedenke mie-j dat opoe uut Mossel ens kwam en iets zei aover dat blauwsel dat r nog neet op zat. Mama veulen dat as kritiek, wet ik nog. Daor heel ze niet van. Wee wel?
In Vorden is er al zolang ik me kan herinneren de Burgemeester Galléestraat, die loopt vanaf het centrum bij de dikke boom naar het voormalig N.S. station. Blijkbaar genoemd naar vader of broer van deze J.H. Gallée. Op deze manier wordt die hele, voor Vorden belangrijke, familie geëerd. Ook de Wildenborchseweg richting oom Wim en tante Janna en de Mosselse Enk, waar de familie Berenpas en opoe uut Mossel woonden hebben we heel wat keren gefietst. Alleen de Wildenborchse molen weet ik niet, die is er denk ik niet meer. Huize het Zelle is er nog in volle glorie. Ze zullen wel niet meer zoveel personeel hebben als in de tijd met Fenneke, Hente en Harm de koetsier. De baron zit zelf op de tractor om het land te bewerken en ze verhuren heel wat huisjes op hun terrein. Er moet hard gewerkt worden om het landgoed in stand te kunnen houden. De Vordense kermse is nu het Oranjefeest op Koninginnedag en de Lindese kermse is het Lindese Feest geworden. Ik heb het boek Linde in de draaimölle er nog even op nageslagen. Het is uitgegeven in 1991, 125 jaar nadat het Lindese feest officieel werd zoals het nu in grote lijnen nog gevierd wordt. In 1866 werd er voor het eerst vendel gezwaaid, een wit vaandel met een oranje leeuw met een kroon er op als ik me goed herinner. Oorspronkelijk gebeurden alle festiviteiten om de Kapellebult waar vroeger een kapel heeft gestaan en waar bij deze gelegenheid een mis (kerkmisse) werd opgedragen. Nu staat er alleen nog een groot vierkant herinneringsteken met de tekst: Verhef u hier geen bidplaats meer 't Heelal is tempel voor de Heer. Later werd feest 100 m verplaatst naar de bakker, smid en de Lindese molen. Ik heb er als kind goede herinneringen aan. Wel is het zo dat dit Lindese Feest een ontmoetingsplek bleef voor de jongelui. Johan en Joke hebben elkaar daar voor het eerst ontdekt. De verouderde woorden in beide verhalen zoals bestevaer voor grootva heb ik veranderd. Anders zou het voor de niet Achterhoekers een onbegonnen werk zijn. Benne was misschien nog te doen, maar ik heb het toch maar weergegeven als mande. Toch is er niet zo heel veel veranderd in de streektaal in die afgelopen 140 jaar. De verhalen zijn immers al geschreven omstreeks 1870 dus nog voor onze opas en opoes geboren werden.
Nog niet zo heel lange elaejen, doe wonen dr onder t Zelle op t Reurlese an, een manskearl van n goeien vieftig; hee heiten Maoneveld. n Wief had e nie meer, zien oldste deerne was al vief jaor an de man en now zo-j toch zeggen dat zon kearl den al grootva is toch gien malligheid meer an t heufd zol hebben. Dat zo-j zeggen, maor t was krek anders: den eigensten Manus Maoneveld was n grunen gek. Zundags, hee was ok diaken, dan kek e in de karke meer nao de meiden dan dat e luusteren. En as e dan met de buul rond ewes was en t geld naor de consistorie ebrach hadde, leet e de deure op een kiere staon en kek of e de meiden van t Zelle in t oge kon kriegen. As teminste de baron dr neet was, want dee mos iè naor de ogen zeen, want hee was maor een arbeider. Hels knappe dearns! Die Hente zut dr uut, nee kiek dat geet een mense deur de hoed as e dr an dech: zon smuzelig mundjen, zon rooie kleure en zon knap jak altied an. En dan zon paar dikke arms . Maor Fenneken is ok nog zo kwaod nieet: eigenlijk is Hente wat te dunne; bie-j Fenneken zit meer vleis op de ribben. An eur köj nog denken aj trouwen wollen. Maor met Hente moj t bi-j malligheid laoten blieven. Dat ging onze Manus deur de kop. En dan dr bi-j, as dr ene niet wil, kon den anderen nog wel. Lilluk of old bun ik toch nog neet: k wedde dat de dearns nog wel schik an mi-j hebt. De beide dearns hadden m al lange in de gaten, zon olden drammerd, dee van tied tot tied al wat beverig was dan ken i-j gien Gelderse dearns. Ze kunt wel viefig jonge kearls kriegen. Wat ze ok zeien, Manus zat steeds achter ze an as ze uut de karke naor huus gingen en had t er maor aover wie dr in ondertrouw waarn en dat e nog aardig fit was.. Fenneken zei: Dan kö-j t naor de zin hebben a-j naor oew dochter gaot. Dee hef dr now drie; hoe geet t daor met. Oh bedankt goed !, zei Manus. Hee wol dr ok nog wel ene van zien eiges hebben. Hente, dee nog wel van wat aliasserieje hiel, zei dan.:Och Manus ik denke dr net zo aover as ie-j, maor de echte vriejers bunt betuun in dissen tied. Van doe af an leep e altied achter eur an en vertellen eur dat e gien preuver was en niet spölde en volle hiel van hard warken. Dan weer kwam e eur met andere malle präötjes an t lief en wol eur kussen. Endelijk begon 't de dearns te vervelen en Hente zei tegen Harmen de koetsier:Den Maoneveld wodt mi-j te lastig: hie wil mi-j altied an t lief. Eers was t wel aordig, maor now duurt t te lange en t is zon raren smakkerd. Kun i-j ons niet ens helpen? Of Harmen dr schik in had, dat wi-k oew belaoven. Hee mog Hente duvelsgoed li-jen. Den kearl jög mi-j ok et land op : hee löp hier altied um t huus te lanterfanten en as e mi-j zut dan kik e as of hee al vier dage piene in de boek hef. Wi-j zult den prewwerd ens bi-j t beentjen kriegen! Doe maor net of ie-j arg willig bunt. En zo dach Manus: noe of nooit en wol eur al met naor huus nemmen. Maor Hente stellen m veur um as eur kameraod naor eur olders in Reurle was dat ze dan de deure zol löslaoten. Maor ., zei ze dan mo-j mien eers belaoven met mien te trouwen. Wat meen ie-j dak dat niet doon zol, had Manus ezeg. Maor van binnen fluustern de duvel um in: Zeg maor jao, later ku-j wel weer nee zeggen, wat kan t oew schaelen! In de kökken praoten ze wieter af met Harmen de koetsier en met Manus dat e uutgaonsaovend maor langs mos kommen. Maor hee mos niet veur elf uur kommen en dan kon e niet deur de deure naor binnen- meneer draeit alles al um acht uur op slot. Hee mos maor in de törfmande gaon zitten. Dee zol zie neerlaoten, dan kon e daor zo deurt dakvenster bie-j eur kommen. Zie zol um wel optrekken. Of Manus blie-j was, dat kuj begriepen! De veurigen nach kon e dr al haoste niet van slaopen... den smiegel. Onder t gres maejen mos e steeds op t halozie kieken. t Begon ok nog te onweren, maor net op tied kon e thuus t kistentuug antrekken- dan mos Hente toch wel zeggen dat e knapper was den mennig jonge kearl- en toen dr op lös. Achter t grote huus- zo waor- daor hing de mande. Of onzen Maoneveld dr gauw in wazze! Bun ie-j t?, fluusterde zon arg lief mundjen van baoven. En daor ging onzen Manus de heugte in. Opens daor ging e niet wieter! Hee was al zo hoge dat e eur in t lich van de maone zeen kon. Hee wol net roepen, maor zee kek uut t venster en fluusterde: O gut e gut daor kump meneer an! Hold oew stille, Manus, straks haal ik oew wel in! Maor van straks kwam niks in en den anderen mergen hing Manus nog net zo in de mande. Al was e nog zon goeien diaken, noe kon e t vluken neet laoten. Maor t argste kwam nog. Toen Hente met Fenneken en Harm m halverwege hadden opehaald, wazzen zi-j naor bedde egaon. Maor s margens zei Harm tegen meneer of e ens wol kommen kieken: hee had zon vremde nachtvogel an t huus hangen. Toen meneer, mevrouw, Fenneken en Harmen beneden wazzen, liet Hente de mande zakken en ie könt oew indenken hoe gek meneer kek toen in dee mande gien vogel zat, maor onzen Maoneveld dr uutstappen! Manus had an raozen en vluken gien gebrek, maor meneer zei: Jao, jao, Maoneveld,
Zo geet t oew, as oew de bek Tè völle naor de bebben stekt
Van een vriendin kreeg ik een boek over Gallée te leen, een boek met Achterhoekse woordenlijst, maar ook met twee verhalen, geschreven door deze Gallé toen hij verbleef op De Decanije in Vorden, het huis van zijn ouders. Later werd het een Herstellingsoord van de NS en nu is het een complex met luxe appartementen. Op 150 m er vandaan werden behalve het gezin van opa en opoe Bijenhof ook Diny en ik geboren op De Haar.
Disse Johan Hendrik Gallée is in 1847 in t Vordense darp jonk eworden, zoas e zelf altied zei. Hee kump uut n echte Vordense femilie: zien aovergrootvader was schoolmeister in Vorden, zien grotvader, zien vader en zien breur bunt ter allemaole börgemeister ewes. Toch hef e zelf neet lange in n Achterhook ewoond. Nao zie gymnasium in Zutphen ging e nao Leiden um Letteren te studeren. Ok al hef e maor één darde deel van zien laeven in Vorden ewoond, blik toch uut zien wark dat e den Achterhook nooit vergetten hef. As student ef e op vacantie in Vorden op de Decanije- twee verhaaln in Vordens dialect eschreven: t Verhaal van Schaele Guurte en De Bebbenbek (vrouwengek). Jaorenlang is e bezig ewes um Achterhookse woorden bi-j mekare te gadderen. Hee ging op de fietse de boeren langs um int dialect met ze te praoten. Veur de geschiedenis van de taal hef Gallée völle belangstelling ehad. Deze woordenverzameling is daor een veurbeeld van.
Ik weet echt wel dat het niet iedereen gegeven is om zn pensioen te halen. Dichtbij in onze familie voorbeelden genoeg. Onze beide vaders Hendrik Jan en Gerard waren wel erg jong met 35 en 46 jaar. Mama haalde net 63. Wij hebben ze al met glans overleefd. Toen ik 64 werd had ik dat gevoel van: hoe kan dat? Diny stond er ook bij stil toen ze 63 was. Een tijdje terug heb ik al eens op "hettysite"een foto gezet van mijn 5e klas met meester Berenpas- van mijn klas van de School met den Bijbel in Vorden waar ik 6 jaar met dezelfde kinderen optrok en ik vroeg me toen af wat er van hen geworden was. Van een stuk of acht weet ik het. Gisteren kreeg ik een mail van Marit, de dochter van Wim Remmers. Ik weet dat hij daar aan het begin van de weg naar Delden woonde. Ze hadden een soort winkel. Ze had gegoogled op de naam van haar vader en kwam de klassenfoto van de 5e klas tegen. Wim was net met pensioen, was altijd onderwijzer in Colmschate geweest en later vrijwilliger bij een aspergeboerderij waar hij ook rondleidingen verzorgde. Eind 2008 werd hij ziek, darmkanker, en in juni 2009 overleed hij al. Het ontroerde me dat ze vertelde dat hij in die laatste maanden van zn leven samen met zn broer herinneringen heeft opgeschreven onder de titel:Pap vertel eens. Samen hebben ze er de fotos bijgezocht. Zij had deze laatste tijd met haar vader heel intens beleefd, hadden samen veel gepraat en goed afscheid kunnen nemen. Vanzelf komen de herinneringen aan de laatste maanden met mama weer boven en ik kan helemaal begrijpen dat ondanks haar verdriet en gemis ze ook dankbaar kan zijn.
De eerste drie wekke is het mooi met dat kleine spul, maor dan is de aardigheid dr af, zei Diny indertijd. Zelf hadden ze een paar jaar twee blauwe Texelaars uit Sleen gekregen van pa, Lientje en Lotje, en kregen ook wat lammeren. Toch heeft Diny er nooit veel aan gevonden. Ze hadden geen bordercollie die de schapen van de ene naar het andere stuk wei dreven. Maar daar had Ben het volgende op gevonden. We stonden regelmatig met de caravan op camping Kanaalzicht zoals hun huis toen heette. En op een morgen werden we wakker van een gerammel en het geblèèr van schapen. Ik kwam er voor overeind en zag Ben met een rammelend bakje met brokjes lopen met de schapen achter hem aan. Ze liepen zo braaf mee naar het weitje aan de andere kant van het huis. Het deed me denken aan aartsvader Abraham met zn schapen. Nee schapen zijn er niet meer bij huize Wagenvoort. Het paard dat eerst op De Boomgaard stond verkaste naar Eefde. Eén wei werd omgetoverd tot gazon met fruitbomen en een bloemenperk. Hier maait Ben 's zomers iedere dag met de grasmaaier een portie gras voor het paard. Nee kippen hebben ze ook niet meer Dee krabt oe de hele tuin deur mekare. Ik heb daar nooit veel van gemerkt bij ons, maar wij hebben ook meer ruige plekken op het erf. Hier dan nog een foto van Wim uit de eerste tijd dat we lammeren kregen.
En natuurlijk zijn de vriendinnen ook nieuwsgierig en komen op kraamvisite. Nieuwsgierig kijken ze over het muurtje van hooi of strobalen die gebruikt zijn voor het maken van de kraamkamer voor moeder en kinderen. Onze ooien waren meestal Texelaars of een mix met Zwartbles schapen. Die zijn wat smaller en lammeren wat gemakkelijker. Het was telkens weer een verrassing wat er uit kwam. Uit een zwarte vader èn moeder kwam dus de eerste keer een witte tweeling, maar ook andersom gebeurde wel dat er een bruin lam uit een witte moeder kwam. Er zijn heel wat beschuiten met muisjes gesmeerd in de jaren dat we lammeren kregen. Eén keer verstootte een ooi haar lam. Het is niet te begrijpen. Een lam dat steeds maar weer probeert onder de moeder bij het uier te komen en dat steeds met een welgemikte trap in de hoek van het hok geschopt wordt. Die ging dus aan de fles. Ons eerste fleslammetje, ze werd net zo sterk als de rest.
Schapen houden is een vak apart. Toen we aan het Schoolpad kwamen wonen in 1994 kregen we ondersteuning van Frans. Frans Kollmer had jarenlang schapen lopen op ons stuk weiland. In ruil daarvoor hield hij de afrastering in orde voor de vorige bewoner. Ik had natuurlijk zelf ook zin in een paar schapen en zo begonnen we samen met Frans aan deze uitdaging. Dat eerste jaar maakten we alles al mee... zere pootjes, zere bekjes. "Dat kan eigenlijk niet", sprak dokter Harrie, "in zo'n geisoleerd weiland". Maar we hadden net een paar witte jonge schapen bijgekocht en die hadden het natuurlijk meegebracht. We hebben ze een paar keer per dag ontsmet en het ging weer over. Van schapenhandelaar Akker leerden we de fijne kneepjes van het herkennen van "de maden", hoe je kunt zien dat ze maden hebben. Meestal slaan ze toe met warm broeierig weer. De blauwe vlieg legt z'n eitjes in de vacht. Die komen uit en de maden zoeken zich een weg in de huid. Wanneer een schaap wat apart gaat lopen en telkens achterom kijkt... naar de jeukplek... moet je ze maar even controleren. Hij had gelijk en je zag die vieze maden tussen de wol uit de huid kruipen. Gauw de gieter met water plus middel gevuld en over de rug gesproeid. En je bent ze dan zo kwijt, soms komen ze met honderden tegelijk naar buiten kronkelen. We behandelen daarna alle schapen maar meteen mee. Griezelen jullie al? Wanneer bij een geboorte het lam er niet goed af wilde werd dokter Harrie geroepen. Hij legde de ooi op een strobaal en deed voor hoe je een pootje dat verkeerd lag weer goed kon leggen. "Laat je handen eens zien", zei hij eens. "Niks mis mee", toen hij ze zag, "die zijn heel geschikt om er bij te komen". Wims handen zijn wat groter, maar die liet ik toch liever het karwei klaren. Maar de meeste keren ging de bevalling vanzelf. Frans leerde ons om kleine kraamhokjes te maken voor moeder en kinderen, zodat ze goed aan de moeder konden wennen. En goed opletten of ze de eerste biest gedronken hadden. Anders moet je ze een handje helpen. In het voorjaar werden de moeders geschoren. Daar kwam ook weer een mannetje voor en werden ze geënt met Ivomec, blijkbaar een tovermiddel tegen maagdarmwormen. Je vraagt je misschien af: Waar doe je het allemaal voor? Dat kan ik je vertellen. Het moment 's avonds als je samen tegen tienen nog even naar de stal gaat en we op een baal zittend de hele beestenboel overzien, is de topper van de dag. Die heel tevreden hooi vretende schapen bij de ruif, de lammeren die ieder aan een kant onder hun moeder duiken om te drinken dat is zo'n prachtig gezicht en geeft mij een heel bijzonder geluksgevoel. Wim heeft het na vijf minuten wel gezien. "Alles goed... ik gao". Maar ik knoop er graag nog een half uurtje bij aan en snuif die lekkere lucht van schaap en hooi en stal op.
De ijspegels aan het rieten dak worden steeds langer.
Zo na Wim zn verjaardag begint het leven weer van alledag. De nieuwjaarskaarten worden van de deurposten gehaald, de mooiste worden bewaard en rest gaat naar de Crea-groep van de kerk die ze weer gaat hergebruiken. Vanmorgen ben ik weer wezen aquajoggen. Wat was dat weer lekker en daarna gingen Susan en ik naar onze Kringloopwinkel Het Goed. Ze is net terug uit Schotland na een bezoekje aan haar moeder en we konden weer even bijpraten. Ik vond een voor mij onbekend boek van Charlotte Brontë.. Vilette in het engels. Het leek niet al te moeilijk en daar waag ik mij maar weer eens aan. Na ons rondje via kleding, boeken, stoelen en kinderhoek vlijen wij ons neer in de caféhoek bij chocomelk en cappuccino en een tosti. Wim komt er ook gezellig bij vanaf de Voedselbank, waar hij kratten in de autos hielp zetten voor de verschillende uitdeelpunten. Even later komt Berend Jan, een bekend figuur hier in Emmen en omstreken, ook binnen voor een kopje koffie. Berend Jan woont in een auto op een aparte plek achter een hek vlakbij het centrum van Emmen. Iedereen kent hem want hij fietst bijna de hele dag in de omgeving. Hij noemt zichzelf een zwerver en wil dat zo lang mogelijk blijven. Op 9 december was hij een van de gasten in Joris Showroom. Joris redde het om zelfs zijn bed te mogen uitproberen. We maken een praatje want we zitten vlakbij hem. Hij vertelt dat hij niet veel contacten heeft, alleen met de daklozen die in hem een medecollega zien. En af en toe vraagt iemand of ze een foto van hem mogen maken. Kiek dissen heb ik net ekregen, zei hij en liet ons die foto even zien. Thuis gekomen probeer ik het programma terug te vinden bij uitzending gemist.
Pa kwam regelmatig met tante Gerritje naar Emmen. Altijd was er interesse in ons doen en laten. En altijd vroeg hij de jongens over wat hen bezig hield. Hij was wat geschrokken toen we met zn allen op zondagmorgen een kerkdienst bezochten. Hij hield één van hen het psalmboek voor, maar ja pubers in die tijd. Er werd niet meegezongen. Aan de fotos kan ik zien dat dit in onze laatste periode aan de Kuifmees is geweest. We waren en zijn nog wel fan van Groot Brittannie. Eén foto van mijn stelletje in het Jamespark in Londen onder een door Mark gevonden paraplu en een foto van het uitzicht op de Summer Isles. We hebben nog regelmatig contact met Tom en Joan in Manchester en eens per jaar met Hilda in het topje van Schotland die daar neergestreken is om de dieren van een Rare Breed Farm te verzorgen en genoeg heeft aan haar eigen geiten Tanner en Fudge en alle materiele zaken achter zich heeft gelaten. Het liefst zit ze met een breiwerkje in de stal bij haar dieren. Ooit stond er een artikel van haar in het blad Buiten,dat later is opgegaan in Landleven, en ik schilderde een foto van een schapekop na. IK was zo onder de indruk van haar leven tot nu toe dat zij het einddoel werd van onze volgende Schotlandreis. Het is gelukt om haar te vinden en samen wisselden we allerlei wetenswaardigheden uit over ziektes en de verzorging van schapen. Wat ik nog steeds voor ogen heb en niet kwijt raak zijn de dozen met boeken en ander verhuismateriaal die gewoon in een ruimte naast de geiten stal lagen. Nee pa had volgens mij niks met schapen, een geit voor de jongens tijdelijk verder ging het niet. Nee een paard om mee naar de keuring te gaan en mee te fokken en waar Diny op mocht rijden, dat was zijn ideaal. Ik hoor nog een Winkel, ik weet niet meer of het nou Jan of Goosen was, zeggen bij het condoleren op Pas begrafenis:Das weer een peerderkearl minder.
Wim kreeg zn cadeau niet zomaar. Hij moest eerst de woorden maken door de letter in verschillende kleurtjes in de goede volgorde te leggen. Een beetje braintrainen blijft altijd goed op die leeftijd toch ? Hij redde het met glans.. af en toe geholpen door broer Ben en kreeg de woorden Rieu 12 juli Andre Maastricht en Vrijthof compleet. Robin overhandigde de envelop met het afschrift van de tickets. Verrassing compleet. Steeds als we naar Andre Rieu keken op de tv vroeg hij zich af hoe het zou zijn om er tussen te zitten. Maar ook welke gek geeft er nou zoveel geld uit voor een avondje. Maar...mijmerde hij dan verder... als ik zou gaan.... zou ik wel op een mooie plek willen zitten. In Nieuw Zeeland eind 2007 kwam er een mevrouw op ons af nadat ze een vlucht had gemaakt als passagier in een oud vliegtuigje. Een cadeautje van haar kinderen. We applaudisseerden toen ze uitstapte na de landing. Ze begon met "Where are you from? en dan meteen:Oooo . I love your André Rieu. Nu gaat het deze zomer gebeuren, 12 juli André Rieu op het Vrijthof in Maastricht... en op een mooie plek. We maken er een paar dagen uit van met de caravan. Het werd een ontspannen etentje. Ik gebruikte halverwege als Indiaanse talkstick een grote kwast, bij gebrek aan beter. Iedereen mocht Wim iets toewensen als hij de stok aangereikt kreeg en mocht hem weer doorgeven aan de volgende die hem weer iets toewenste. Wim kreeg hem als laatste , nadat Nies aan het eind Happy Birthday had ingezet. Bij de Afhaalkant werd meteen gefeliciteerd geroepen. Ik dache altied dat het hier stugge Drenten waarn, zei Johan, maor dat valt mien met. Wim werd wat geëmotioneerd door al die wensen, maar dat mag toch .?
Van Uithuizen aan het Wad tot aan Vlissingen Zeeland, van Westhoek tot aan Minneapolis USA werd er meegeleefd met die 70-jarige aan het Schoolpad en hij voelde zich gisteren even de koning van de dag. De hele dag moest hij uitzitten voor het zijn cadeautje kreeg van ons. De kinderen moesten de hele dag nog werken....... o.a.om onze AOW te kunnen bekostigen. Maar de nieuwste Vutters Ben en Niesje stonden net als wij om 10 uur precies voor de deur van Tioga Tours in Sint Jansklooster, de bakermat van de Nederlandse Canadees Evert van Benthem die bij Fred en Gera in de buurt woont. En ja hoor we hebben een optie op de boeking van 28 augustus- 25 september. Een halve dag bleven we in de waan om een week eerder te kunnen vertrekken om toch nog op Geras verjaardag van de partij te kunnen zijn.. Het Laagseizoen zou op 17 augustus al beginnen, maar later belden ze dat dat alleen voor Toronto geldt en niet voor Calgary. Ons gewenste vertrek op 21 augustus bleek de laatste dag van het hoogseizoen. Het verschil is toch met ons vijven meer dan 1250 Maar toch . Het vakantiegevoel begint al aardig te komen. Ben en Niesje gingen natuurlijk meteen mee naar Emmen en Johan en Joke komen vanuit de Achterhoek om deze mijlpaal op de dag zelf mee te kunnen vieren. De rest doet het vanuit Achterhoek, Frankrijk en Canada per telefoon. Dan is het zover. Robin en Eva hebben we al van school gehaald en de rest aariveert en gaan we gezamenlijk naar onze Chinees, waar ik met de eigenaresse een bijzondere band heb. We wisselen altijd de laatste nieuwtjes uit over onze jongens. Zij heeft er ook drie en dat geeft een bijzondere band. Bovendien heb ik hun middelste in de klas gehad op het Carmelcollege in de Mavo/Havo brugklas, Tan Ching. Hij was de beste van de klas maar wilde toch verder met de mavo. Ze waren net naar Honkong geweest en besloot steward te worden. Mavo was dan genoeg, vond hij. Ik heb hem toen alvast wakker kunnen schudden en nu studeert hij medicijnen in Utrecht. Hij zat nu alleen ingesneeuwd in Polen met een groepje. Moeder schudde haar hoofd om zoveel onverstand om midden in de winter naar Polen te gaan.
Zonet heb ik Wim al gefeliciteerd met z'n 70e verjaardag. Wat een raar getal. Dat klinkt toch oud, terwijl ik niet de indruk heb dat hij al 70 is. Maar cijfers liegen niet. En toen kon ik natuurlijk niet slapen. eerst lig je in bed te wachten tot het 12 uur is. Wim niet die ronkte al. Dan is het zover en dan wil de slaap niet komen. Z'n verrassingscadeau krijgt hij vanavond pas wanneer we met kinderen en aanverwanten bij Het Nieuwe Oosten zullen zitten, want het is een gezamenlijk cadeau. Ik verklap het dus nog niet. Maar ik hou jullie op de hoogte! Morgenvroeg gaan we met Ben en Niesje onze reis naar Canada boeken. Sorry Gera, we kunnen er niet voor je verjaardag zijn. Dat moeten we maar een week later nog eens dunnetjes overdoen. Het scheelt teveel die ene week. De zaterdag voor je verjaardag valt nog net in het hoogseizoen. Maar we hebben er zin in om jullie allemaal weer te zien. Voor Ben en Nies is het helemaal bijzonder omdat zij voor het eerst de plek van Fred en Gera zullen ontdekken èn hun land. Zo... ik heb m'n beker warme melk naar binnen en zoek het maar weer hogerop.
Heel veel sneeuw in de buurt richting St Jansklooster
Wat dat toch is met honden? Gisteravond lag Tessa de hele avond aan Geesjes voeten en als je iets zei van:Tessa, ga maar in je mandje, liep ze richting mand om dan sneaky naar Jans te gaan om aan zijn voeten te gaan liggen. Er was niets meer om aan te dragen, alle ballen zijn weg in de sneeuw ergens denk ik. Het hele weekend daarvoor was Tessa in de ban van Agnes en week niet van haar zijde. Lekker warm aan mijn voeten, zei Agnes dan wanneer Tessa er weer lag en honderdduizend keer kwam ze aanlopen met dat laatste balletje om haar uit te dagen die weg te gooien zodat ze weer wat te doen had. Wij doen dat allang niet meer en dat weet ze. De hele familie kwam Agnes ophalen: vader, moeder Kamila èn Pjotr. Pjotr rustte niet voor hij een ijspegel van het dak mocht hebben. Maar toen hij die met zn blote handen aanpakte huh was het even schrikken en legden we die maar neer om later mee te nemen. Het bleek een heel ontspannen weekend te zijn en we zien uit naar de volgende keer. We hebben al afgesproken om een ècht schilderijtje te gaan maken met echte verf.
zondagmiddag--Het weekend met Agnes is omgevlogen. Straks komt pa haar weer halen. Als ik het goed inschat heeft ze zich helemaal op haar gemak gevoeld hier. Ze heeft geschilderd, gelezen en huiswerk gemaakt want dat moest ook nog gebeuren. Samen hebben we naar een film Heidi zitten kijken. Wat is dat lang geleden pure nostalgie, maar Agnes vond hem ook leuk. Tessa had geluk met al dat spelen en ligt de hele tijd met de bal in aanslag bij haar. Zonet is ze terug van een wandeling door de sneeuw naar het Oeverse bos met Mark en Wim en de beide honden, want nu is Queeny er ook bij. Samen gingen we deze morgen ook beddenrijden in het ziekenhuis. We hebben samen één mevrouw opgehaald in zo'n ziekenhuis bed. Rieks Scheve, de man van de olifanten en giraffes en ander groot wild uit de dierentuin zit ook in onze groep en zag ze ook eens. Ik denk dat het een hele ervaring voor haar was om zon ziekenhuis dienst mee te maken. De rode draad in de overdenking was: Wat zeg je tegen iemand die een tegenslag te verwerken heeft. Kop op of morgen is alles anders of zoals de Drenten zeggen: Hol de kop dr veur? Het kwam er op neer dat een luisterend oor of een handdruk meer zin zou hebben. De gesprekken met de mensen naderhand bij een kopje koffie zijn soms ook indrukwekkend. Mark en Jennifer zijn net weer weg mèt Queeny.
Toch beviel Rick de vakantie in Normandie ook wel.
Iedere dag houdt Rick ons op de hoogte over het wel of niet aan het werk gaan. Hij heeft nog steeds sneeuwverlet en is daar niet blij mee. Sinds 1 januari is de Emco een zelfstandige onderneming geworden. Ze werken wel samen met de gemeente Emmen maar dat is het dan. Rick is er trots op. Hij heeft het niet zo op de Gemeente. Allemaal ambtenaren die het werk niet uitgevonden hebben. Nee.. dan Muggie, zoals die door de Rick en zijn collegas liefdevol genoemd wordt. Dhr Mug is de grote man van Werkvoorzieningsschap Stadskanaal en is ingehuurd om de Emco ( Emmen- Coevorden) er weer bovenop te helpen. Tot nu toe gaat het goed en blijft Muggie nog even om zijn werk af te kunnen maken. Gisteren heeft Rick zn fiets laten nakijken. Hij is daar afhankelijk van en wil hem helemaal in topconditie hebben. Zonet belde hij op en vertelde dat ze zich maandag om 10 uur moeten melden. Ik hoop dat ik dan weer aan het werk mag, zei hij net. Dat hoor je niet veel. Daar kunnen heel wat mensen een voorbeeld aan nemen.
Vandaag wordt een speciale dag. Agnes komt! Agnes is een meisje van 12 jaar dat regelmatig een weekend bij ons zal komen logeren. Wij hebben ons nl opgegeven als gastadres bij de Logeerkring. De Stichting MEE heeft nog veel meer activiteiten, maar dit is er één van. Er is uiterst zorgvuldig een meisje gezocht dat hier bij ons zou kunnen passen. Houdt van dieren, is sportief, makkelijk met eten, is creatief en houdt van knutselen enz. We hebben al kennis gemaakt, eerst met haar ouders met de begeleider van MEE Drenthe er bij en later op een zaterdagmiddag met Agnes en nu is het dan zover. Vaak begin je met een middag of een dagje, maar Agnes meldde op de kennismakingsmiddag al dat ze wel twee nachtjes wil. Een half jaar geleden hoorden wij de oproep op Radio Drente om je aan te melden als logeeradres. Wij hebben de ruimte en de tijd en het lijkt me ook leuk om een weekend met haar op te trekken. Maar . een beetje spannend is het wel zowel voor haar als voor ons. MEE Drenthe organiseert heel veel. Ben je geïnteresseerd en wil je meer weten over deze organisatie... ? http://www.MEEDrenthe.nl
Diny is gestopt gestopt met werken bij Thuiszorg Sensire, waar ze meer dan 25 jaar werkzaam is geweest. Vooral de laatste jaren nam zij de vele noodgevallen waar bij ziekte en vakanties van collegas, maar daarnaast had zij haar eigen klantjes. Ik denk dat die haar zullen missen, net als zij ook het contact met haar cliënten zal missen. Je zult zien dat ze na een tijdje haar dagen weer compleet gevuld zullen zijn met Wereldwinkel (Faire Trade), zangkoor, projectkoor, Groei en Bloei, het wekelijkse zwemuurtje met Dirkje. Automatisch gaat de auto daarna naar rechts op de Hanzeweg in Lochem, want even een Kringloopje zo vlakbij kun je toch niet laten lopen. Voorlopig is ze ook de vrijdag onder de pannen, want de beide kleinkinderen Sascha en Olaf zullen haar met open armen ontvangen. Ik hoop er stiekem op dat ze ook eens een paar dagen deze kant op komt. We hebben de afspraak al weer staan voor mei een paar dagen samen op stap, gewoon met zn tweeën. We moeten het reisdoel nog wel bedenken. En Diny heeft bij deze gelegenheid de krant gehaald. Samen met collega Riet wordt ze geëerd door Sensire en zo hoort het ook. Johan ontdekte deze mooie foto in Vordens nieuwsblad Contact en mailde hem even door. Mooi hè?
Het is geen voorbeeld van een boer uit deze tijd daar in Wilp. Toch kan ik een glimlach niet onderdrukken als hij Man Bijt Hond te woord staat in het programma gisteravond. Vriendelijk maar voor Westerlingenonverstaanbaar niet alleen door zijn streektaal, maar ook omdat hij binnensmonds praat èn met sigaar. Hij is er trots op dat hij al de zesde generatie op deze boerderij is. Ik kan u niet verstaan, zegt de man van Man Bijt Hond. Iele praot ok heel anders...", geeft hij als antwoord. Dan moj maor efkes wachen töt de vrouwe thuus kump van de masseur.Waar komt die dan vandaan, vragen ze. "Oo...uut Lettle". "Wat zegt u... uit Letland?" Uut Let-te-le ( Salland) dee redt zich better in et Hollans.
Hier past Dick zn stukje bij over het oude Achterhoekse boertje die voor het eerst in zn leven aan het strand in Zandvoort is. Vol verbazing ziet hij een jongen en een meisje die elkaar aan het insmeren zijn met factor 10 en vraagt: Euliet iejleu oewleu? Ze kijken hem verbaasd aan. Wablief meneer? Öf iejleu oewleu euliet?
In augustus had ik op mijn verjaardag van Ben en Diny al de nieuwe Achterhoekse Spreukenkalender gekregen en heeft opnieuw een prominente plaats gekregen op ons huuske. Ik vind er nog steeds nieuwe spreuken op.
Aj groot wilt lieken, moj näöst kleine leu gaon staon.
Buurman Jans is behoorlijk druk geweest met het sneeuwscheppen op zijn erf. En het is een heel eind om de boerderij heen naar hun chalet. Ie-j wet ja nooit een ziekenauto mot r op können. Veur mij mag et warm water gaon reagenen, zei hij vanmorgen. Mark vertelde dat, hoewel hij net nieuwe banden op de auto heeft, hij gisteren niet voor of achteruit kon bij een kruising. Slippen en nog eens slippen op de onderliggende ijslaag. Hij moest even aangeduwd worden om weer grip op de weg te krijgen. Judith was net voorbij gekomen met haar auto ja ja... big smile. Wim is net weer aan het sneeuwscheppen, er is opnieuw een laagje bij. Toen we zondagavond terugkwamen uit de Achterhoek kon ik het hek met veel moeite openschuiven en de auto schoof zon beetje op de buik over de sneeuwlaag. Wim kon meteen aan de bak. Winter in Holland dat kennen we bijna niet meer. De elfstedenkoorts begint weer op te komen en de schaatsers staan ondanks de waarschuwingen te trappelen om het ijs op te gaan. Huuhh! Ik hou het bij het voeren van de ponys en de vogeltjes. Amber en Hector zijn heel blij met mij. Gerhards bedrijf Centrics is vanuit Emmen verplaatst naar Assen. Die moest gisteren voor het eerst weer voor zn werk de auto in. Hij heeft wel het geluk dat hij een leenauto heeft gekregen. En Rick?..... Die heeft sneeuwverlet. Hij kan alleen opgeroepen worden wanneer de gemeente Emmen de hulp inroept van de Emco. Eigenlijk vindt hij dat thuiszitten maar niks. Het kijken naar en het scheppen van en het wandelen in de sneeuw hoeft nou ook weer niet eeuwig te duren.
Ik was wel de eerste van onze familie, meldt Rick als we naar De Boomgaard rijden. We gaan ons weekend combineren met een bezoekje aan Johan en Joke. En als hij verder gaat:Als jullie gaan wil ik ook wel weer mee, heb ik door dat hij het bezoek aan Jaap en Mirjam bedoelt. Goed bevallen dus Het is wel veéél sneeuw, het laatste stuk op de Lieferinkweg. De winterbanden bewijzen goede diensten. Dan valt mn mond open van verbazing. Zee-j dat Wim Jehan hef schaope in de weie. Ik kan me niet herinneren dat er ooit één schaap gelopen heeft. En wat blijkt? Een schapenhouder die normaal zn schapen op de uiterwaarden van de IJssel heeft lopen, was op zoek naar een andere plek voor de winter. Nu gooit hij af en toe een baal hooi in de wei, anders is het wel wat karigjes met al die sneeuw. Ik denk niet dat Johan en Joke er zelf aan beginnen. Dan komen de plannen op tafel. Het wordt een bijzonder jaar. Er gaat, als de gemeente de plannen goedkeurt, gebouwd worden. Johan en Joke gaan op de plek van de stal met het jongvee bouwen en Jos en Margo gaan op de boerderij wonen. Weer een generatie verder op De Boomgaard. Ik denk dat pa het prachtig zou vinden. We hebben een paar gezellige uurtjes en gaan dan weer richting Drente. We gaan bij onze vaste Chinees aan om ons avondeten te scoren en eten dat samen op bij Mark en Jennifer. We nemen behalve Tessa ook Queeny vast mee dat scheelt ze morgenvroeg weer een ritje in de sneeuw.
Wouter staat wat verstopt achter paard Vera. Hij zal net een buitenrit gaan maken. Ben deed het vanmorgen al. Het krukje dat Ben gebruikt bij het opstijgen is al weggezet. Wouter heeft iets langere benen en heeft dat niet nodig!
Weet je zeker dat jullie gaan moet je zien! We leveren Tessa net af bij Mark en Jennifer en de sneeuwvlokken zijn aardig aangedikt. Maar we hebben op de beroemde weermeter gezien dat het na Hoogeveen beter zal worden. En dat is zo. Zonder moeite rijden we de rest van de rit naar mijn roots. Rick heeft de smaak te pakken. Wanneer we hem vragen:Of . Heb jij ook zin om nog eens die kant op te gaan?, zegt hij:Och ja waarom niet. Hij is een echte Drent geworden in zijn uitspraken. Als je hier iemand vraagt:"Hoe is 't er mee?" Dan volgt meestal:"'t Kon minder." En vraag je of ze zin hebben in een kop koffie.... O.... dat mag wel". We zijn net in Eefde of Wouter staat op het punt om naar broer Jaap en Mirjam te gaan:Of ga jij mee Rick? En Rick stapt bij Wouter in de Caddy en daar gaat het richting De Meern. We bekijken de verkorte versie van de Schotland dvd van onze herfstvakantie. Eén van de stukjes waarbij we allemaal, behalve Wim, in de lach schieten is wanneer we 's avonds languit op de bedden in de kamer van Ben en Diny ons drankje drinken en ik zeg iets als:"As uncle Heurmen ons d'r zo laveloos bie-j zag liggen" en Wim die verontwaardigd overeind schiet:"Laveloos...???" We zien ook het gemonteerde beeldmateriaal van 17 jaar vakanties met een deel van de Brinkerhof buurt. Daar hadden ze veel succes mee op Oudejaarsavond toen de bewuste groep vakantiegangers bij elkaar was. Die avond slaat de winter ook toe in de Achterhoek. Het gaat sneeuwen en het blijft sneeuwen. Om 10 uur s avonds doen we nog een rondje met de honden in de sneeuw. Josca wijkt niet van onze zijde, maar Jippe gaat ogenblikkelijk achter een konijn aan. Af en toe horen we hem blaffen of janken en we zien hem niet weer tot we een schreeuw horen bij de oprit van huize Wagenvoort. Er kwam iemand langs die een schuiver maakte of van de schrik door Jippe of door de gladheid. Ben loopt maar gauw richting huis, maar daar is niets meer te vinden. Tegen 12 uur arriveren ook Rick en Wouter weer vanuit De Meern, de macaroni had gesmaakt en de avond was gezellig. En deze zondagmorgen maken we een prachtige wandeling langs het Twentekanaal en de bossen bij Huize Voorst, alles onder een dik pak sneeuw. We hebben net op tijd Josca en Jippe weer aan de lijn als de boswachter komt controleren. Oei! Twee x 60 boete zou maar zo 120 kunnen worden.
Het was een bijzonder rustige jaarswisseling voor ons. Het begon hier zo te sneeuwen voor we op pad gingen naar Gerhard en Judith met onze appelflapjes! We glibberden de afrit af richting rondweg en ik ben nogal een angsthaas in het verkeer en riep al: Veur mien hoeft et al niet meer laow maor weer naor huus gaon. Wim heeft dat niet, maar luistert blijkbaar goed naar mij. Zo zaten we thuis alleen achter de appelflappen. Behalve ons eerste jaar in Aalten, verder kan ik het me niet herinneren dat we met zn tweeën het oudjaar uitgeluid hebben. We hadden met de verjaardagen van Ben en Johan ook al afgezegd vanwege het weer. Gisteren kreeg ik dan Ben aan de telefoon op Nieuwjaarsdag en hij zei zoiets als:t Liekt wel of jullie daor vastevroren zit. Toen het dan vanmorgen meeviel met de voorspelde sneeuw besloten we om het er op te gaan wagen. Ik heb de telefoon net neergelegd of Wim roep:Kiek es naor buten. De voorspelde sneeuw is gearriveerd. Maar nu gaan we al doen we er drie uur over. We moeten immers ook wel eens oefenen voor ons weekje Oostenrijk straks.
Frank is nogal onder de indruk van de ijspegels die aan het rieten dak hangen en moest ze wel even voelen.
Hallo hier ben ik al. Frank tikt me op de arm. Ik ben al begonnen met mn appelflappen. Want Oudjaar en zelfgebakken appelflappen horen bij elkaar. Gisteren waren we bij onze buurtjes en ik had Frank voor vandaag gecharterd om te helpen bij de appelflappen. Hij is net op tijd om de eerste te proeven. Helemaal goedgekeurd. Het is wel een strakke samenwerking in huize Schoolpad. Wim doet de appels, schillen, uitboren met de appelboor, en in plakken snijden. Het middenwerk van plakken appel door de kaneel met suiker, door het deeg, in de olie, omdraaien, op tijd er uit en laten uitlekken is voor mij. En dan.... staat Frank klaar met de bus poedersuiker. Mijn allereerste oliebollen waren indertijd geen succes. Te vet of niet gaar! Oliebollen bakken is een hele kunst. Het recept van Marijke een paar jaar later was een uitkomst. Daar zat o.a. ook appel in. En..... ik had natuurlijk bij geleerd. Nu houd ik het alleen op appelflappen. Frank heeft zn portie mee met een paar hele kleintjes voor Daantje. Mark is net geweest, stoof meteen door naar de keuken, er moest natuurlijk uitgebreid geproefd worden. Hij heeft ze ook goedgekeurd en heeft zijn portie ook al mee. Judith bakt ze zelf en Rick? Die zal straks bij buurvrouw Wolterdina al geproefd hebben. Gisteren in de trein bij Coevorden belde hij toch nog op. Ja fijn dat je me komt halen ja ik wil ook wel mee eten. Hij heeft het erg mooi gehad. Ze hebben gisteren met zn allen de schaapskudde op de Veluwse hei bewonderd en op de terugweg kwamen ze langs de Naald in Apeldoorn. Dat maakte op Rick nogal indruk door de gebeurtenissen van afgelopen Koninginnedag. Ik weet het zeker: hij zal nog lang nagenieten.
Wim kreeg zn cadeau niet zomaar. Hij moest eerst de woorden maken door de letter in verschillende kleurtjes in de goede volgorde te leggen. Een beetje braintrainen blijft altijd goed op die leeftijd toch
?
