Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
13-04-2012
Franck
Soms krijg je zomaar een aardig mailtje van één van de neven of nichtjes
die je samen met je eigen kinderen hebt zien opgroeien. Wanneer ze eenmaal
volwassen zijn zie je elkaar niet meer zo vaak, meestal is dat bij een broer of
zus thuis als de familie weer eens bij elkaar is. En dan zie je dat die krummels
van toen zulke leuke mensen zijn geworden. De kinderen van Ben en Niesje en
Henry en Tonny zagen we natuurlijk vaak als we in Hattem waren. En het is ook
niet voor niets dat we Gera al drie keer hebben opgezocht in het verre Canada en
pas hebben we nog koffie gedronken bij Catharina in Utrecht. Zo hebben we ook
onze memories aan de jongens van Ben en Diny. De jongere versie van Henk en
Anneke, Yvonne en Monique, hebben al eens hier gelogeerd en Jos en Joanne van de
Boomgaard hebben we aangemoedigd bij de voetbal en verhalen verteld over de
streken van hun vader. Berend is al eens met ons meegeweest naar Wales en Wouter
heeft voor onze beveiliging aan het Schoolpad gezorgd. Maar vandaag kreeg ik
die leuke mail van Jaap, waar we kort geleden in de Meern de 30e verjaardag van
Mirjam meegevierd hebben. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we samen 4 op
een rij speelden tijdens een vakantie in de bergen en dat hij zo gek was op la
vache qui rit. De tijd staat niet stil. Hij mailde me om te vertellen over
zijn plan om elke dag een foto te maken. Hij heeft onderwerpen genoeg met zijn
hobbys. En nu heeft hij het schilderstukje op de plak berkenstam van teckel
Franck, die ik voor hen maakte, gefotografeerd en die hij net als zijn andere
fotos van de laatste tijd op Flickr heeft gezet. Wanneer je op http://www.flickr.com/photos/jaapwagenvoort/7055004907/in/photostream klikt
kun je meegenieten. Ik moet zeggen dat de kwaliteit hoog is en dat ligt niet
alleen aan de kwaliteit van zijn camera, maar hij weet de momenten te vangen.
Erg mooi!
Het hele clubje behalve Gerhard. Die nam de foto...
Het kostte even wat overredingskracht, maar Rick ging voor de bijl. Afgelopen 21 september vierde hij toch zijn verjaardag. Och ik hou eigenlijk niet van drukte, zei hij nog. Vanmiddag hadden we een afspraakje bij Mickey, onze vaste koffieplek in Emmen. Het was toch wel erg leuk mijn verjaardag iedereen was er. Nou ja wij niet natuurlijk, maar Ben en Niesje hebben met liefde de honneurs waargenomen. Zelfs Eva en Robin waren er en hadden zich prima vermaakt met het elektronische dartbord dat bij Rick op zolder hangt. Man, stuur toch eens wat fotos, zei ik hem vanmiddag. Ik wist zeker dat die gemaakt waren. En warempel vanavond mailde hij er een stel door. Het was erg gezellig geweest. Zeg nou zelf!
Het is ze gelukt. De surprise party voor Henk zn 60e verjaardag bleef lang geheim voor de jarige. Pas vanmiddag toen de verschillende parasols opgezet moeste worden had de jarige in de gaten dat zijn verjaardag een bijzonder tintje kreeg. Anneke had samen met Yvonne een barbecue tot in de puntjes geregeld en vanaf een uur of 4 druppelde het bezoek binnen. De hele familie van beide kanten, buren en vrienden waren van de partij. Het weer deed niet erg mee, maar de parasols, een terrasverwarmer en warme vesten zorgden voor een aangename omgeving. Henk werd verwend met veel cadeaus. Ook voor hem had ik een Luna geschilderd. Het was ons derde bezoek al vandaag, want na nichtje Ineke opgezocht te hebben gingen we ook nog naar Barchem om de teckel voor Geert te brengen ( zie onder schilderijen) en een cd met vele fotos mee terug te nemen. Intussen praatte Henk Braakhekke me helemaal bij over al die fotos die voor mij van belang zouden kunnen zijn. Mijn nieuwe voorraad is dus weer helemaal aangevuld. De teckel werd dankbaar aanvaard en ik kreeg weer een pronkstuk met bloemen van Gerries hand mee. We zijn redelijk op tijd weer thuis, d.w.z. in de caravan, en maken er een rustig avondje van.
'Brave little man, swimming with joy', had Pamela hierbij gezet. Will en zijn vader Tim genieten van het koele water. De temperatuur was op dit moment in Minneapolis boven de 40º.
Abbie is weer thuis. Haar half jaar studie aan de Internationale Hogeschool in Den Haag zit er op. Ik denk dat ze in dat half jaar meer van Europa gezien heeft dan ik. Heel wat culturele reisjes zijn er gemaakt en heeft zo het lijkt de liefde van haar leven ontmoet. Haar liefste wens was om dat met de hele familie te vieren in het huisje van de familie Ackerman aan het meer. Dat hoefde ze tegen oma Berdena maar één keer te zeggen en zo gebeurde dat het afgelopen weekend. Pamela was zo attent om een serie fotos te sturen van dit familie festijn. Zo te zien was het er warm, aan de verhitte gezichten te zien. Veel boot en water is er te zien op de fotos. Curtis en Berdena zijn deze week nog gebleven en kwamen gisteravond weer thuis in Minneapolis. Vandaag staat Abbie alweer in het middelpunt van de belangstelling, want dan wordt ze 21. En ook dat wordt feest, dit keer thuis bij moeder Janeen en vriend Tim, die overigens in september in het huwelijksbootje stappen. Daarna wordt het verjaardagsfeestje nog eens dunnetjes over gedaan met de girls, zo schreef Berdena. Abbie, een fijne dag gewenst!
We verlaten voor even onze tweede huisje op camping de Boomgaard na koffie op het terras met Johan en Joke. Dat is een van de voordelen nu ze aan deze kant van de boerderij wonen: het mooie uitzicht over de camping. Hoe laat worden we verwacht, mailde Abby naar Ben en Diny. Toen die antwoordden dat een uur of 11 een mooie tijd zou zijn, bleek dit aan de vroege kant want vriend en DJ Eduard, die meekomt, moest tot in de vroege uurtjes aan de bak in Harlingen dj-ing heet dat. Zo waren de hele familie Wagenvoort en Wim en ik verzameld toen Abby en Eduard tegen half 4 aankwamen. Het bleek een heel aardige knul te zijn , deze Eduard. Hoe krijg je het voor elkaar om een vriendin tegen te komen op haar fare well party?, vroeg ik hem. Dat had hij zichzelf ook al afgevraagd, maar zo zei hij:Dan had ik dit ook niet meegemaakt, terwijl hij een warme blik op Abby werpt. Het lijkt een serieuze zaak tussen deze twee. De plannen om een maand naar Minneapolis te gaan heeft hij al rond. Het werd een mooie middag met groot en klein en een stralende Abby in ons midden. Volgende week maandag gaat ze via Brussel terug. Wie brengt je weg?, vroegen we. Tja Eduard natuurlijk. Simon is al bijna baby af en weet al hoe een autootje moet rollen. Olaf weet het speelgoed al te liggen en Sascha wil het liefst in het speeltuintje. Ben en Diny zijn maar wat blij met de uitbreiding van hun familie.
Wim maakt een goede beurt gemaakt bij de beide dames die op bezoek zijn. Hij is n.l. de kok. En een goede kok heeft alles goed voorbereid. Nadat Diny en Dirkje zijn gearriveerd maken we plannen voor de dag en na de koffie gaan we naar mijn favoriete shop: Het Goed. Alledrie vinden we iets van waarde en als we weer even aan het Schoolpad terugkomen staat ons soepje gereed mèt wat kaarsen ernaast. Wim had zo gauw geen standaards kunnen vinden, maar die is nooit voor één gat te vangen. Hij wil romantisch tafelen met ons en pakte een paar aardappels en maakte er met de appelboor een gat in voor de kaars. Vanmiddag heeft hij rust want wij drieën gaan nu echt het dorp in. Emmen wordt goedgekeurd al vinden Diny en Dirkje het ook jammer dat er weinig oude gebouwen over zijn. We halen vandaag onze kilometers wel want Emmen Centrum is vrij uitgebreid. We bekijken zelfs de expositie in de Grote Kerk èn we geven de Emmer middenstand een nieuwe impuls. Dirkje is nu helemaal klaar voor de bruiloft van hun jongste zoon. Diny hield vol tot we een goede schoenenzaak vonden en ik denk dat Dirkje erg blij is met haar makkelijke en toch chique schoenen. De opruiming is al in volle gang, maar wij houden ons geweldig in vind ikzelf. Diny scheurt zich met moeite los van een aparte en leuke rok omdat ze er niets bij kan vinden om te dragen. Eigenlijk komen we voor de kopjes van Makkummer aardewerk die van Peer altijd verkocht, blijken die niet meer gebakken te worden. Als we eindelijk neerstrijken bij de Kamer voor een cappuccino zuchten we tevreden en besluiten dat dit voor herhaling vatbaar is. We redden het nog net om op tijd bij Wim aan te schuiven voor de pilaf, het recept van schoonzus Marry. Opnieuw een succes. Intussen maakten Diny en Dirkje bij de kok weer een goede beurt met ieder een bosje freesias waar Wim zo gek op is. Hij glimt ervan....
Een foto van opa, even zittend op z'n melkkarretje en bijpratend met de buren. foto: Henk Braakhekke
Ik kon er niets aan doen, maar toen we afgelopen vrijdag de teckel zagen bij Henk en Gerrie, zag ik het hele gebeuren weer voor me. Gek we hebben het er niet eens over gehad. Er was zoveel anders te bespreken. We hadden het over het buurtje bij de Boskamp en Henk vertelde over de gewoonten daar. Wanneer er een van de buren met de melkkar naar de weg ging, gingen de andere buren ook op pad en zo konden ze weer even bijpraten. Zo kwam de foto van opa Eggink bij dat melkkarretje ook tot stand. Die is genomen voor ze naar de Boschheuvel verhuisden. Henk fotografeerde toen al als hobby en is dat later free lance gaan doen voor verschillende bladen. Ik wilde natuurlijk meer weten over de familie, hoe de buurt er tegen aan keek. De Egginks schijnen een familie te zijn die niet zo gauw veel emoties tonen. Die blijven binnen of ze verwerken het op een rustige manier. Ik moest wel lachen toen Henk vertelde over hun onderduiker in de oorlog. Die ging op een gegeven moment op bezoek bij de Egginks op de Boskamp. Erg gezellig gehad. Maar, vroeg hij zijn gastheer, heeft die Eggink soms gestudeerd? Die indruk had hij gekregen tijdens hun gesprek. De Braakhekkes kenden de achtergrond van al die boeken die opa verslond en zijn omgang met gelijkgestemden. Och, zeiden ze glimlachend, gestudeerd ja, met een kind op de linker- en een op de rechterknie en een boek ertussen! ( Het gezin Eggink had 10 kinderen) Voor degene die zich het verhaal van de teckel en de paddestoelen niet meer kan herinneren of het niet gelezen heeft. -wordt vervolgd-
Wat zullen we nou hebben? Afgelopen zaterdag stond Rick wel een uur eerder bij ons voor de deur dan normaal op een zaterdag. En wie Rick kent weet dat hij een man van vaste gewoontes is die niet gauw zn planning wijzigt. Maar toen kwam het hoge woord er uit: Hij past er precies in. Ik wist al dat hij op zoek was naar een nieuwe tv, een flat screen. Zn belastinggeld is binnen en hij had zn plan allang klaar. Twee weken geleden is hij wezen kijken overal en heeft hij alvast een keus gemaakt. Maar nu is de echte beslissing gevallen. Éigenlijk moet de klep van de kast wel op een andere plek, was het volgende. Hij heeft sinds de make over van zijn kamer in Canada stijl onze Lundiakast georven. Die is heel licht geschilderd en staat nu boordevol cds en dvds en verder de tv en verdere muziek makers. Omdat wij nog meer plannen hebben dit weekend zijn we gisteravond even bij hem geweest en heeft de klep die in geopende toestand ooit bedoeld was om een glaasje te schenken een ander doel gekregen. Nou kan ik mooi de cds erop leggen die ik af ga spelen. De muziek installatie komt er nl achter te staan. Ik denk niet dat hij a.s zaterdag zn huis uit komt want stel je voor dat hij de mannen mist die zn nieuwe tv komen brengen!
Het lukte niet voor zijn verjaardag op 19 april. Het bleek voor Jos en Margo een flinke klus om de Boomgaard naar hun eigen smaak en ideeën te verbouwen en in te richten. We hebben het langzaam zien veranderen van bouwput tot een prachtig gerenoveerde boerderij. Alleen de laatste fase hebben we nog niet gezien maar dat gaat binnenkort gebeuren. Toen we in 1950 op de Boomgaard kwamen wonen na het huwelijk van pa met mama was het een boerderij met kleine ruimtes: halletje, kelder, keuken, voorkamer, gang en twee slaapkamers beneden. In de keuken een groot fornuis met een potkacheltje ervoor die door een pijp met de schoorsteen in verbinding stond, tegels op de grond met een kokosmat die elke vrijdag over het hek van het hondenren gegooid werd om uitgeklopt te worden met de mattenklopper. Boven was een hele grote zolder, waar je gewoon nog tegen de dakpannen aankeek en bij winters met jachtsneeuw sneeuw moest scheppen op de trap. En er waren twee slaapkamers getimmerd, gewoon van blank vuren hout. Tegen de tijd dat ik de deur uit ging in 1962 was de eerste verbouwing net af waarbij de voorkamer met een stuk gang en een slaapkamer tot één grote kamer omgetoverd werd. Boven was nu alles geverfd, er kwam een beschoten kap en er kwam een extra kamer bij. Ook kwam er een douche beneden en een echte wc. Vroeger was die alleen bereikbaar via de deel. Die bestond uit een lange gang met meestal van die enge langpootmuggen, hooiwagens genoemd, op de muur en een houten zitting over de volle breedte met een gat er in plus deksel. De inhoud kwam natuurlijk gewoon in de gierput. In het begin lagen er stukjes krantenpapier klaar voor gebruik. De Boomgaard was bovendien dichter bevolkt dan tegenwoordig. Opoe en opa Bijenhof kwamen met mama en ons beiden mee. Henk en Johan werden daarna geboren. En dan was er nog ons meisje voor dag en nacht, Riek Antink, die in de kamer naast ons sliep. Overdag was er nog een knecht mee in de kost Johan- en later Henk Antink en nog later Jan Roeterdink, allemaal jongens uit de buurt. Gezellige boel! Johan en Joke maakten er in 1979 een ander sfeertje van, heel wat rustiger maar samen met Jos en Joanne bleef het aantal bewoners toch op vier steken. Nu zijn Jos en Margo zover. Gistermorgen kregen we het berichtje dat ze hun nieuw ingerichte huis hebben betrokken. Er is veel veranderd in die 60 jaar, maar zo druk bewoond als toen in de jaren 50 zal het wel niet meer worden. Heel veel geluk Jos en Margo op jullie eigen plek!
De Boomgaard, geschilderd door een rondtrekkend schilder omstreeks 1939
Het kaartje met de aankondiging van Jos en Margo...
Levensweg is het favoriete spel van Eva.Je speelt a.h.w. je eigen toekomst: studie, baan, huis, kinderen, salaris en alles wat je tegen komt in een mensenleven.
Mooier kon het niet. Alle drie jongens kwamen tegelijk. Gerhard met Judith en Robin en Mark en Jennifer met Eva. Onderweg had Mark ook Rick opgepikt. Dankzij de Retropop waren Jennifers neef Jeffrey met Jorien en hun drie kinderen er ook bij. Die hadden bij hen gelogeerd. Klaas en Boukje en Anne en Tiny verzorgden gisteravond de oppas voor vijf kinderen. Robin was er ook aan toegevoegd. Het ging er streng aan toe volgens hen het werd wel vergeleken met een concentratiekamp. De omas hadden er de wind dus goed onder en dat zal wel nodig geweest zijn. Terwijl Wim aan Jeffrey een rondleiding gaf over het erf, deed Eva dat met haar nichtjes en neefje en even later zaten de meiden aan Levensweg en de beide jongens aan de computer. We hadden er geen kinderen aan. De ruimte is beperkt bij ons, maar zoals we ervoeren: er pasten veel makke schapen in ons hok. Nou ja mak. Als Judith en Jennifer eenmaal op de praatstoel zitten Al met al een gezellige vaderdag. O wat Wim kreeg? Een prachtige fles Glenfiddich mèt een paar mooie glazen. Hij is er zeer mee in zijn nopjes en heeft alvast een glaasje genomen. En ik mocht ook proeven. Mmmmm .
Ook de volwassen afdeling vermaakte zich. Nee ik merkte niets van een kater. Er werd enthousiast verteld over Anouk en de lading regen die ze net op het laatst over zich heen kregen. Je kijkt hier net van achter tegen de krullebol van Gerhard. Vader zelf zit links en is niet te zien. Er is trouwens een nieuw soort vaderdag ontstaan in de laatste jaren. Het wordt Papa-dag genoemd en dat komt wekelijks terug zolang de kinderen nog klein zijn. Ik weet dat onze neven Berend en Paul Sietse hier gebruik van maken. Dit is een dag waarop vader de verzorging van zijn kroost op zich neemt wanneer moeder ook een baan heeft. De vader die zondags het vlees komt snijden zie je bijna niet meer. Mooi!
Jan, hier staand tussen oom Sjoerd en vader Hendrik Jan.
Sinds de computer zijn intrede heeft gedaan in huize Schoolpad zijn de contacten die we eerder per brief of telefoon onderhielden veranderd. Er is een hele lijst met e-mail adressen gekomen en voordat begin dit jaar ons Spaanse avontuur begon, kwam er bovendien Skype bij. Na het installeren drukte ik op een bepaalde toets en meteen kreeg ik vragen van verschillende mensen waarom ze Skype moesten hebben. Ik had blijkbaar al mijn e-mail contacten door die ene druk op de knop uitgenodigd. Dat was niet eens de bedoeling, maar een paar gingen op mijn voorstel in en dat is toch wel leuk meegenomen. Degene waar ik nu af en toe contact mee heb is hij die de dokter moest gaan halen toen ik me gemeld had om geboren te worden. Vanmiddag hadden we weer even contact. Zo, wat heb je een lekker kort kopje, zei neef Jan Harwig. Je vergeet wel eens dat je gezien wordt als de webcam aanstaat. Mijn haar piekte alle kanten op. Ik heb je de fles niet gegeven, zei Jan, maar ik heb je vaak genoeg de luier om gedaan. Hij had dat bij broertje Johan en later Jaap ook vaak geoefend. Ik ben in 1943 midden in de oorlog geboren en Jan kwam als jonge knul vaak op De Haar. Toen moeder Coba zover was dat de weeën kwamen, riep ze de familie vanuit de slaapkamer. Opa en opoe in optocht er heen met Jan in hun kielzog, maar dat was niet de bedoeling. Weg.. weg.., moest hij. Even later werd hij er op uitgestuurd om de oude dokter Lulofs te halen. Zo jij moest voor mij met de rapklumpkes lopen?, vroeg ik hem, maar deze uitdrukking kende hij niet voor het roepen van de dokter bij een bevalling. Volgens Jan was hij zo gewend aan babys en hun verzorging dat toen later bij hem en Gé hun derde wat snel geboren werd hij de onervaren kraamverzorgster op haar gemak moest stellen.
De jonge generatie op de voorgrond. Die met dat duimpje ben ik.
We verrassen haar en even weet moeder van der Kolk niet wie we zijn, maar als Wim vraagt:Wie is oew oldste zeune?, weet ze het weer. We nemen haar mee naar het restaurant, ze houdt mn hand vast en er springen tranen in haar ogen. Och ik wete niks meer. Ze vraagt ook niet meer naar de jongens. Ze oefent enkel nog haar kinderen: Wim en Hetty, Piet en Marry, Henry en Tonny en Ben en Niesje. Een vorige keer kwam er nog spontaan uit:Bunt jullie nog allemaole bie-j mekare? Nee niets meer. Ze begint maar eens te zingen: Neem Heer mijn handen beide . En meteen maar het tweede couplet. Even later begint ze opnieuw . We vertellen maar eens iets over de jongens, maar ook dat komt niet echt over. Het zangclubje van meester Dijkema dan vroeger na kerktijd. Vader Gerard had er een hekel aan, want dan konden ze nog niet samen naar de bos zoals dat in Hattem vaak gezegd wordt. Het oefenen van Dijkema duurde hem eens te lang en spuugde zijn gebit bijna van kwaadheid uit toen hij Sietje kwam opeisen. Meestal moeten we er samen om lachen maar ook dit is weggezakt. We proberen maar een paar andere liederen. Als ze zingt wordt ze blij. Wanneer we haar tegen etenstijd weer naar de dagopvang brengen en terwijl ze van de rolstoel naar de gewone stoel verhuist, houdt Wim haar tasje even vast en prompt komt ze met:Annie hou jij mn tassie effen vast want die goser wil met me daansen Annie geef jij me tassie maar weer terug, want die goser die ken niet daansen... De anderen van de groep kunnen er wel om lachen. Natuurlijk gaan we na die tijd naar Ben en Niesje. Lenie en Toon en ook Bertus zijn er om alvast Ben zn verjaardag te vieren. Bertus gaat al vroeg weer weg. Hij weet niet wat hij mist. Niesje heeft heerlijk gekookt. En dan is het onze tijd want Wim heeft vanavond zn promotieconcert van Valerius en om 5 uur moet er nog geoefend worden. Ik kan jullie vertellen dat ze zongen als lijsters, 4 stemmig. Dirigent Daniel deed nog een solo en de begeleiding was in handen van pianist Jan Lenselink, een virtuoos op de piano. We komen even bij op de schommelbank bij de wei. Het stemmig zwarte pak met blauw accent van Valerius is omgewisseld voor iets gemakkelijks. Pony Amber komt bij ons, de schapen staan aan het hek met hun lammeren en Suus en Loedertje lopen met opgeheven staarten om ons heen. "Wat von ie d'r van vanaovend?" "Mooie aovend, een betje völle psalmen dit keer, ik holle meer van jullie Engelse repertoire. Jullie nieje stukken von ik geweldig met dee solo van Daniel d'r bie-j. En natuurlijk Abide with me an 't ende. Jullie koor zingt ècht mooi." Tevreden leunt hij nog even achterover.
The three sisters, een cadeautje van Berdena voor Diny en mij. Zelf heeft ze er ook een.
Toen opoe en opa Eggink afscheid namen van Herman toen hij in 1924 naar Amerika vertrok om boer te worden, wist niemand wanneer ze elkaar terug zouden zien. Het zou 5 jaar duren. Daarna duurde het 17 jaar. In 1946 toen zijn broer en onze vader Hendrik Jan zo plotseling overleed kwam hij opnieuw over en dat was voor opoe voor het laatst. Mijn hele leven heb ik al afscheid moeten nemen, zei Tonny. Eerst al werd ze vanuit toenmalig Perzie, waar haar vader werkte, naar Nederland gestuurd toen ze bijna aan de middelbare school toe was. In de vakanties ging ze natuurlijk terug, drie keer per jaar. Ze trof een fijn gezin dat haar geweldig opving en een belangrijke rol in haar leven speelde. Toen Gera trouwde en samen met Fred de oversteek maakte naar Canada begon het afscheid nemen opnieuw. Je zou denken dat het gaat wennen, maar ik denk dat het nooit went. Vaak gingen Henry en Tonny naar hen toe. We zijn zelfs twee keer 6 weken met hen mee geweest en hebben een geweldige tijd gehad in het altijd warme gezin van Fred en Gera en hebben intussen ook heel wat van Canada gezien. Ook vorig jaar september waren we bij Henry en Tonny zelf te gast, samen met Ben en Niesje. En Rick heeft er al heel wat keren een fijne vakantie gehad en heeft de kinderen zien opgroeien. Een paar jaar terug trokken Henry en Tonny zelf de stoute schoenen aan en zijn de grote plas overgestoken, zoals Rick dat altijd noemt, en nu om te blijven. Het afscheid nemen blijft, want nu blijven Arend en Amaka achter in Nederland. Vandaag namen wij afscheid van hen, misschien niet voor lang want waarschijnlijk komen ze in november terug om de echte emigratiepapieren te laten tekenen in Berlijn. En gisteren namen we afscheid van Berdina en Curtis. We hebben ze nu pas twee keer wat langere tijd ontmoet en het voelt als een zus voor ons, zo bijzonder. We hopen dat het ook niet een afscheid wordt voor heel lang. Curtis zei bij het afscheid tegen Wim:You mùst come. En dat zijn nu de plannen: als we gezond mogen blijven gaan wij volgend jaar, in navolging van opa en vele neven en nichten uit de familie Eggink, de plek opzoeken waar ome Herman de toekomst opbouwde voor zijn gezin. Berdena en Curtis willen het voor ons regelen. Wat kunnen we daar nu tegen in brengen? Het afscheid werd er in elk geval gemakkelijker door.
Freds moeder Janny is natuurlijk ook van de partij. We hebben elkaar na onze vakantie in Canada niet weer gezien. De lunches in buffetvorm op Janny's deck daar in Spruce View zullen we nooit vergeten, erg gezellig èn lekker. Ze liet Gera speciaal voor ons ergens een tong halen en maakte die heerlijk klaar en met allerlei brood, salade en vis werden dat lunches die ons bij zullen blijven. Wel een glaasje wijn erbij natuurlijk. Fred is ook hier goed op streek en adviseert de obers achter de bar om die mevrouw daar, en wees op Janny, niet meer dan twee glazen wijn te geven..... Wanneer wij weggaan lost Mark ons af. Die had in Emmen de belangrijke taak FC Drenthina te begeleiden en ...het heeft geholpen. Hij is erg enthousiast over de contacten die hij heeft gehad tijdens de receptie. Een kans om je overzeese familie weer eens te spreken. Eenmaal thuis zien we Gerhard niet meer. Die moet ogenblikkelijk naar zijn cluppie DZOH, dat kampioen geworden is.
De drie mannen op de djembé maakten er een echt feestje van.
Zij gaven het voorbeeld
De vaders van bruid en bruidegom, Odigboh from Nigeria en van der Kolk from Canada, kunnen het goed met elkaar vinden. Zo om een uur of 6 wordt het tijd voor de van der Kolk familie uit "Oost Nederland" om weer richting trein te gaan. We worden officieel uitgeleide gedaan door niet alleen Arend en Amaka maar ook door de ouders en een aantal familieleden van de bruid die aan beide kanten van de ingang gaan staan. En het gaat met tram en trein weer op huis aan. Hattem en Utrecht die 5 kinderen bij zich hebben gaan op het Centraal Station eerst aan de patat. Wij gunnen ons geen verder oponthoud en kiezen voor een kipburger op het Amersfoortse station als we toch even moesten wachten. En op station Zwolle gaat er een patatje achteraan die we in de trein naar Emmen oppeuzelen. Al met al was die een bijzondere bruiloft die we nooit zullen vergeten en wensen Arend en Amaka alle geluk van de wereld.
Als vader van de bruidegom laat Henry zich ook niet onbetuigd. Hij beschrijft met humor het leven met Arend tot nu toe. Ze hebben een fotoboek samengesteld met foto's met een verhaal. Amaka krijgt het om Arend het verhaal achter de foto's te laten vertellen. En dan komt hun andere cadeau: een prachtige glas in loodcreatie van Tonny dat Arend en Amaka voorstelt: prachtig! Het heeft gelukkig de reis vanuit Canada ongeschonden overleefd.
Het is een bijzondere dag voor Arend en Amaka, maar ook voor de hele familie. De pastor die de inzegening leidde vroeg iedereen op te staan als hij een land benoemde. Wij hoorden bij oost Nederland, maar er waren heel wat landen vertegenwoordigd. Canada, Nigeria en toen noemde hij Engeland. Arian deed even een poging om op te staan, maar de rest van haar Schotse familie bleef strak zitten. Dat mag je een Schot nooit aandoen om voor Engels versleten te worden. Pas toen Schotland genoemd werd, en ik denk dat Henry dat de pastor gesoufleerd heeft, kwam de hele familie van Tonny's zus Arian in de benen. Alle mannen, ook de kleine jongens, gekleed in de quilt van hun clan. Zelf kwam deze pastor uit Ierland. Nigeria was natuurlijk flink vertegenwoordigd. De vrouwen uit de familie van Amaka droeg prachtige oranje met groene kleding. De vader van Amaka gaf letterlijk zijn dochter weg door haar hand in die van Arend te leggen. De Engelse hymnen waren mooi, de ceremonie was uitgebreid. Ben en Niesje, Gerard en Henry zongen samen de hymne Great is Thy faithfulness. Wat klonk dat mooi in die oude kerk. Voor de naaste familie was een taak weggelegd. De beide moeder mochten een kaars aansteken. Gera las een bijbelgedeelte, Amaka's moeder en Fred waren getuige. Wij zaten er op te wachten dat Fred na het tekenen de pen achter over zou drukken, maar hij redde het net niet. Uiteindelijk ging Amaka's moeder er met de pen vandoor. Fred mocht ook de ringen aangeven. Tja.. je kunt nog meer verwachten. Hij had de ringen verstopt onder het kussentje. Maar de pastor nam wraak. Toen de wijwaterkwast over de ringen ging kreeg ook Fred de volle laag.
En dan komt het stralende paar naar buiten.
De Schotse en Canadese tak is goed vertegenwoordigd. Tanith, het kleine meisje van toen we hen een bezoek brachten op Mull is nu moeder van 4 kinderen. Leuk om hen weer terug te zien. Gera en Fred brachten vanuit Canada Suze en Tom mee.
Amaka's vader, links, waarmee ik kennis mocht maken. Ja hoor, ik mocht gerust een foto nemen.
We lopen met zn allen richting het Schoolcollege-hotel, een mooie gelegenheid voor de receptie. Hier komt ook Amakas vader in zijn traditionele dracht. Er wordt gefeest bij echte Afrikaanse muziek. Die jongens kunnen er wat van. Heel wat van de gasten laten zich uitnodigen om mee te dansen.
En de prachtige vrouwen: Amaka's moeder zit tweede van rechts, naast haar IJslandse schoondochter.
Het is 11 uur voor we thuis zijn. Het is stil want Tessa is nog bij Mark en Jennifer, maar Loedertje en Suze staan klaar om mee naar binnen te wippen. We gaan er maar even voor zitten: thuis. De volgende morgen blijkt Judith niet in orde... erge last van steken in haar arm. Dus gaan we vandaag naar de bruiloft van Arend en Amaka met Gerhard en Rick. Je moet er wel even wat voor over hebben. Ergens diep in de stad Amsterdam staat de kerk die ze uitgekozen hebben om hun huwelijk te bevestigen. Het wordt eerst de auto naar Coevorden want wegens werkzaamheden aan de rails tussen Emmen en Coevorden wordt daar in het weekend met bussen het vervoer geregeld. Daarna met de trein naar Zwolle, overstappen richting Amersfoort, overstappen in de trein naar Amsterdam Centraal. En wie stappen er samen met ons uit? De rest van de familie van der Kolk van Ben en Niesje: 7 stuks met 5 kids. Dat is een leuk weerzien en mijn stiekeme plan om hier maar een taxi te pakken is totaal overbodig. Catharina leidt ons als een geroutineerd gids naar het openbaar vervoer voor kaartjes voor de tram en weet precies waar we uit moeten stappen: de Jacob Obrechtstraat.
Om een uur of 9 's avonds zijn we bij Ben en Diny om de caravan op te halen. Dankzij Wouter en Berend is het vervoer van ons en onze auto goed geregeld. De auto stond de hele week bij Berend en José voor de deur. Ik vertel Curtis hoe het zal gaan wanneer we terug zullen zijn bij Ben en Diny.... Steeds als Wim bv meldt dat we weggaan, zegt Diny steevast:"Noe al? Ie kunt toch wel effen eers een köpken koffie drinken." Hij moet dan ook lachen wanneer we binnenkomen om dat kopje koffie te drinken. Abby is intussen ook weer terug vanuit Den Haag want zaterdag is de grote dag. Om 10 uur zullen Curtis en Berdena met Ben en Diny èn Wouter al in Horst zijn. Er is een historische optocht waarbij Curtis de rol van paardenknecht heeft... Jean de Cassis. Abby kan niet wachten. Ik ben ook benieuwd.
Een dagje uit is goed voor een mens. Terwijl er aan het Schoolpad nog hard gewerkt wordt aan de renovatie van het rieten dak ga ik er op uit. Diny is jarig en er wordt een hele drukte verwacht. Ku-j mien mooi helpen, zegt ze. De trein vind ik nog steeds een ideaal vervoermiddel. Bovendien staat Wouter met zn bus bij het station in Zutphen om me op te halen. Diny heeft niks te klagen aan gebrek aan belangstelling. Het is een gezellige middag. Ik tref het dat ook Joop en Marianne er zijn. Joop heeft opnieuw een cd-rom bij zich met heel veel materiaal over de oprichting van de Chr. Julianaschool in de Wildenborch en alle notulen brieven, lijsten enz. Opa Groot Nuelend was nl secretaris, later ome Hendrik Jan Groot Nuelend. Vandaar dat al dat materiaal bewaard is gebleven. De kamer is precies groot genoeg om s avonds de hele verjaardagsvisite te bergen. Ik vraoge niemand, zegt Diny nog, maor iederene kump gewoon: Diny en Annie, de vriendinnen waar Diny mee naar school ging mèt aanhang, Eb en Dirkje, de buren van de Brinkerhof en natuurlijk Henk en Anneke en Johan en Joke. "Waor he-j Wim elaoten, klinkt het verscheidene keren.... Ze zeggen wel eens dat vrouwen zo kunnen praten als die bij elkaar zijn. Ik kan jullie verzekeren dat de mannenhoek hier de boventoon voerde. Ze gingen steeds dichter bij elkaar zitten. Natuurlijk gaat het over milieueisen voor de boeren, honden , vakantie, fotograferen en de familie. Henk heeft een nieuw gezegde bedacht. Bij het naar huis gaan klinkt het: A-j een vrouw en een hond hebt dee goed naor oew luustert bu-j een gezegend mense. "Ach ", antwoordt Joke ad rem: "Bie- ons luustert de hond niet en ikke ok niet en toch bu-w gezegend. En Ben meldt: "Die teckel van ons kump wel a-j em roept maor et duurt allene effen". Mijn avond eindigt in de hunkerbunker . Voor je op vreemde gedachten komt het is een soort kamer met allemaal herinneringen. Het is er goed slapen.
Een gezellige avond was het. Diny staat hier tussen Annie, haar vroegere schoolvriendin èn buurmeisje, en Joke.
Diny l. en Dirkje.
Deze twee gaan nog wel eens samen op stap. Soms mèt de mannen maar ook wel zonder. Je kunt wel zien dat ze net terug zijn uit Egypte. En elke week gaan ze zwemmen. En dan gaat hun auto daarna meestal vanzelf een bepaalde richting op.... je raadt het misschien al...?
Ook op mijn verjaardag 2010 verzorgde Wim de keuken.
Ik heb een man die me iedere morgen mn sinaasappeltje uitperst, mn kopje cappuccino naast de computer zet en nog veel meer van die attente blijken van genegenheid laat zien. En daar ben ik heel blij mee. Toch is er één ding dat hij niet laten kan en dat is kritiek leveren op nou ja op heel veel. Kloothommel is één van die ruige scheldwoorden die hij voor een automobilist heeft die hem op de bumper zit of te vlug insteekt voor hem. En als zoiets gebeurt is hij daar wel even mee bezig. Al foeterend gaat hij alle sufferds te lijf die hij op de weg meegemaakt heeft. "Ze heurt oe niet..", zeg ik wel eens, maar veel zin heeft het niet. Zo moet ook de jeugd van tegenwoordig het ontgelden. Ze vragen Wim wel eens of hij ook voor de klas heeft gestaan, daar vinden ze hem blijkbaar wel een type voor. Maar dan antwoordt hij meestal:Ik zou niet veel leerlingen overhouden in een klas. Ik kan niet zeggen dat ik het niet geweten heb dat ik een man kreeg met zon kritisch vermogen. We hadden nog niet zo lang verkering toen hij gezellig met me mee fietste naar mijn kamer bij mevr. Sobering, waar ik 'in de kost'was. Hij droeg zon donkerblauwe duffelse jopper met een houtje touwtje sluiting, zoals je dat toen wel zag. Het stond hem goed en al fietsend deed hij wel gezellig zijn hand onder de kraag van mijn jas, maar verder was het huilen met de pet op wat betreft de conversatie. Het regende n.l een beetje, zon motregentje weet je wel en dan wat straffe tegenwind er bij. Hij begon meteen te mopperen op het weer en hield er pas mee op toen we mijn woonstede naderden. Nee ik wist het wel, en och een beetje gemopper .. Als hij niet meer zou foeteren dan pas ga ik me zorgen maken.
Ik heb een boekje van Mansukh Patel: Dansend tussen vreugde en verdriet, een voor mij bijzonder boekje dat je stukje bij beetje moet lezen. Ik moest er aan denken toen we binnen één dag een verjaardag vierden en de begrafenis van Jan Sigger, de man van Ineke, bijwoonden. Wat is het toch belangrijk om een afscheid met aandacht voor te bereiden. Dat was hier zeker het geval. De kinderen en kleinkinderen droegen ieder op zijn of haar manier iets bij. Ineke had zelfs nog een gedichtje gemaakt wat zo bij haar opgekomen was. Jan zou trots op zijn gezin zijn. Hij bleek de jongste uit een gezin met 9 kinderen, het nösdölleken zoals het werd verwoord. Het was hem niet aan te zien als je hem tegenkwam. Hij kwam van een boerderij de Strokappe in de Armhoede ( buurtschap bij Lochem --met dank aan Wouter) Na zijn pensioen is hij zich net als Wim als keukenprins nuttig gaan maken. Het was een waardig afscheid daar in dat kleine kerkje in Barchem, waar er al heel wat van de fam. Eggink zijn uitgedragen. Jan werd begraven bij zijn schoonouders, tante Dika en ome Hendrik Kettelarij, helemaal aan het begin van het kerkhof. Iets verderop zijn opa en opoe Eggink begraven, ome Jan en ook tante Dina. En vaak werd net als nu het lied Neem Heer mijn beide handen gezongen, het lievelingslied van onze vader Hendrik Jan En zo zaten we samen met ome Bram en tante Jantje en Jeanet aan de koffie met broodjes in de Onderschoer. Oom Bram had vanuit Durgerdam zn buurman meegebracht, zijn co-piloot zo meldde hij, en hij had de auto eens flink op zn staart getrapt op de heenweg, 120 km per uur had hij gehaald. Tja die ome Bram met zn 89 jaren.
'Brave little man, swimming with joy', had Pamela hierbij gezet. Will en zijn vader Tim genieten van het koele water. De temperatuur was op dit moment in Minneapolis boven de 40º.
Een foto van opa, even zittend op z'n melkkarretje en bijpratend met de buren.
The three sisters, een cadeautje van Berdena voor Diny en mij. Zelf heeft ze er ook een.
Om een uur of 9 's avonds zijn we bij Ben en Diny om de caravan op te halen. Dankzij Wouter en Berend is het vervoer van ons en onze auto goed geregeld. De auto stond de hele week bij Berend en José voor de deur. Ik vertel Curtis hoe het zal gaan wanneer we terug zullen zijn bij Ben en Diny.... Steeds als Wim bv meldt dat we weggaan, zegt Diny steevast:"Noe al? Ie kunt toch wel effen eers een köpken koffie drinken." Hij moet dan ook lachen wanneer we binnenkomen om dat kopje koffie te drinken.
