Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
17-02-2011
Kloothommel....
Ook op mijn verjaardag 2010 verzorgde Wim de keuken.
Ik heb een man die me iedere morgen mn sinaasappeltje uitperst, mn kopje cappuccino naast de computer zet en nog veel meer van die attente blijken van genegenheid laat zien. En daar ben ik heel blij mee. Toch is er één ding dat hij niet laten kan en dat is kritiek leveren op nou ja op heel veel. Kloothommel is één van die ruige scheldwoorden die hij voor een automobilist heeft die hem op de bumper zit of te vlug insteekt voor hem. En als zoiets gebeurt is hij daar wel even mee bezig. Al foeterend gaat hij alle sufferds te lijf die hij op de weg meegemaakt heeft. "Ze heurt oe niet..", zeg ik wel eens, maar veel zin heeft het niet. Zo moet ook de jeugd van tegenwoordig het ontgelden. Ze vragen Wim wel eens of hij ook voor de klas heeft gestaan, daar vinden ze hem blijkbaar wel een type voor. Maar dan antwoordt hij meestal:Ik zou niet veel leerlingen overhouden in een klas. Ik kan niet zeggen dat ik het niet geweten heb dat ik een man kreeg met zon kritisch vermogen. We hadden nog niet zo lang verkering toen hij gezellig met me mee fietste naar mijn kamer bij mevr. Sobering, waar ik 'in de kost'was. Hij droeg zon donkerblauwe duffelse jopper met een houtje touwtje sluiting, zoals je dat toen wel zag. Het stond hem goed en al fietsend deed hij wel gezellig zijn hand onder de kraag van mijn jas, maar verder was het huilen met de pet op wat betreft de conversatie. Het regende n.l een beetje, zon motregentje weet je wel en dan wat straffe tegenwind er bij. Hij begon meteen te mopperen op het weer en hield er pas mee op toen we mijn woonstede naderden. Nee ik wist het wel, en och een beetje gemopper .. Als hij niet meer zou foeteren dan pas ga ik me zorgen maken.
Ik heb een boekje van Mansukh Patel: Dansend tussen vreugde en verdriet, een voor mij bijzonder boekje dat je stukje bij beetje moet lezen. Ik moest er aan denken toen we binnen één dag een verjaardag vierden en de begrafenis van Jan Sigger, de man van Ineke, bijwoonden. Wat is het toch belangrijk om een afscheid met aandacht voor te bereiden. Dat was hier zeker het geval. De kinderen en kleinkinderen droegen ieder op zijn of haar manier iets bij. Ineke had zelfs nog een gedichtje gemaakt wat zo bij haar opgekomen was. Jan zou trots op zijn gezin zijn. Hij bleek de jongste uit een gezin met 9 kinderen, het nösdölleken zoals het werd verwoord. Het was hem niet aan te zien als je hem tegenkwam. Hij kwam van een boerderij de Strokappe in de Armhoede ( buurtschap bij Lochem --met dank aan Wouter) Na zijn pensioen is hij zich net als Wim als keukenprins nuttig gaan maken. Het was een waardig afscheid daar in dat kleine kerkje in Barchem, waar er al heel wat van de fam. Eggink zijn uitgedragen. Jan werd begraven bij zijn schoonouders, tante Dika en ome Hendrik Kettelarij, helemaal aan het begin van het kerkhof. Iets verderop zijn opa en opoe Eggink begraven, ome Jan en ook tante Dina. En vaak werd net als nu het lied Neem Heer mijn beide handen gezongen, het lievelingslied van onze vader Hendrik Jan En zo zaten we samen met ome Bram en tante Jantje en Jeanet aan de koffie met broodjes in de Onderschoer. Oom Bram had vanuit Durgerdam zn buurman meegebracht, zijn co-piloot zo meldde hij, en hij had de auto eens flink op zn staart getrapt op de heenweg, 120 km per uur had hij gehaald. Tja die ome Bram met zn 89 jaren.
Dat was een gezellig avondje aan de Molendijk. Wouters verjaardag werd nog eens dunnetjes over gedaan. Vrienden uit de buurt, waaronder Ep en Dirkje maakten er een feestje van. Ik dacht altijd dat Diny en ik er wat van konden als we bij elkaar waren, maar de zussen Ria en Wesselien deden voor ons niet onder. Wat kan de wereld toch klein worden. Wesselien bleek in Sinderen bij Varsseveld te wonen. En ik zeg zo tussen neus en lippen door:Ken ie-j dan meschien ok een Anda Kreeftenberg.... uut Varsseveld?" Anda en Dick zijn onze vrienden van het eerste uur. Stomverbaasd kijkt ze me aan. Daor hek bie-j in de klasse ezetten. Ik heb eur nog ezien op de reunie en wie-j hebt nog zo leuk met mekare epraot. Natuurlijk kwam Guus Hiddink, inderdaad ook een oud-klasgenoot ,ook nog ter sprake die de reünie met zijn aanwezigheid ook had opgeluisterd. Op de vraag op de lagere school nog wat hij later wilde gaan doen... had hij ooit geantwoord:"Een hoop geld verdien'n!" En een ieder weet wat het geworden is. Wesselien houdt schapen en dan kan ze bij mij al niet meer stuk. En nog wel Kerry Hill, een mooi Engels ras. En een ezel en ze heeft een dikke Benner Senner, Pleunie, die ze achter de auto in een kist op een soort aanhanger vervoert. We spreken af dat we haar en haar menagerie een keer komen opzoeken. De dames nemen nog een stel kinderboekjes bij me af. Altijd handig, vinden ze, wanneer je eens op bezoek gaat waar ze kinderen hebben. Erg leuk. Dat geeft de burger moed. Misschien ga ik nu toch verder met Ik ben Beertje, het boekje in wording over ons fleslammetje.
Hadden jullie er vroeger wel van gehoord? Valentijnsdag? Ik tenminste niet en dan was wel zo rustig lijkt me. Wat een gedoe. Op de lts hoorde ik de jongens er nooit over maar toen de fusie met het KDC een feit was begon de onrust. Van te voren konden ze al rode rozen bestellen via de leerlingenraad en daar werd veel gebruik van gemaakt. Op de bewuste dag kwamen ze de klassen rond om de rozen uit te delen en zag je sommige meisjes met een hele bos rozen door de gangen wandelen, anderen met eentje en sommigen met niks. Ook de jongens liepen soms wat onhandig met een roos die ze het liefst in de tas gestopt hadden, maar ja dat konden ze niet maken. En dan maar raden wie de soms stille aanbidder was. Valentijnsdag, de 14e februari was een onrustig dagje op KDC De Zuidoosthoek. De hormonen gierden door de gangen. De 15e was de rust weergekeerd en begon het gewone leven weer. Het zal nu niet veel anders zijn. Ik weet niet of Robin en Eva er al mee bezig zijn, maar Dit weekend is Agnes weer bij ons en ja hoor Bouke is haar Valentijn en dat zal hij weten ook. Er wordt een Valentijnskaart gemaakt. Hij houdt van geel, dus de kaart moet geel zijn. Verder zijn er heel wat hartjes en glitter gebruikt om er een mooi geheel van te maken. En dat samen met een lila envelop met in glitterletters Bouke moet het dus worden a.s. maandag. Ze heeft er vast succes mee.
Twee Valentijn legendes:
Volgens de legende kwam een jong paar bij bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen. De man was een heidense soldaat, de vrouw een Christen. Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en huwde het stel. Al gauw kwamen meerdere paren met hetzelfde verzoek. Hij werd aangegeven en gearresteerd. Toen hij voor de keizer moest verschijnen probeerde hij die te bekeren. Claudius voelde zich beledigd en liet Valentijn martelen en onthoofden. Dat gebeurde op 14 februari, maar het jaar is onduidelijk. Voor het vonnis werd uitgevoerd, zag hij nog kans het dochtertje van de gevangenisbewaarder een briefje toe te stoppen. Van je Valentijn, stond erop.
Volgens een ander verhaal kwam een cipier (of de stadhouder van Rome) bij de toen al in de gevangenis zittende Valentijn met het verzoek zijn blinde dochter te genezen. Valentijn zorgde voor een geneesmiddel, maar dat werkte niet. Op de dag van zijn onthoofding probeerde de vader van het meisje nog wanhopig het vonnis tegen te gaan, maar tevergeefs. Na Valentijns terechtstelling ontving het meisje een klein briefje van Valentijn, waaruit een gele bloem viel (als mensen hem om raad vroegen gaf hij hen een bloem, vandaar de bloemengroet op Valentijnsdag). Op het briefje stond 'Van Valentinus' en direct kon ze weer zien. Volgens de legende werd de vader daarna bekeerd tot het christendom.
Onze tuin ziet er weer opgeruimd uit. Zon dag mooi weer doet er goed aan. De Taxus baccata baccata, een zuilvormige soort staat nu op zn plek en de boel is overal gesnoeid, bijgeknipt èn opgeruimd. Dat laatste kostte met name Wim uiteindelijk wat stijve spieren, want toen hij na de voetbal Emmen- Volendam thuis op de bank neerzeeg, was het een en al kreun kreun..... t Was ook een druk dagje en: kalm aan dan breekt het lijntje niet, staat nu eenmaal niet in Wim zn woordenboek. Ons uitzicht is ook letterlijk verbreed. We hebben nu een stuk ligusterheg ingekort zoadat we breeduit over het land naar Barger Oosterveld kunnen kijken, hadden we eerder moeten doen. Het nieuwe haantje loopt nu parmantig op het erf met beide hennetjes. Ons eigen kip heeft eieren voor haar geld gekozen en zich bij zn harem gevoegd, is ook wel zo gezellig. Het haantje heb ik Kareltje genoemd. Hij heeft in Assen in een veel kleiner hokje gezeten en bij Jans in het kippenhok werd hij bijna dood gepikt door de grote haan. En nu heeft Kareltje vrij spel, heeft een zeer grote vrijheid en twee hennetjes die hem op de voet volgen. Wat kan een haantje zich nog meer wensen?
Stork is toch een stuk van ons leven. Van 1968 tot 1983 werkte Wim hier met veel plezier. Hij specialiseerde zich als kwaliteitsman. "Hier was de gieterij, daar de ketelmakerij en daar de pijpenbuigerij waar ik zol ang gewerkt heb", meldt Wim. Ja ja.. ik weet het ook nog wel. Bij de Pijpenbuigerij vonden ze dat er te weinig rekening met hen gehouden werd: 'Wie-j zit hier an de achterste titte van 't varken", zeiden ze wel eens. Aan de overkant zie je nog een voormalig stuk fabriek van Stork. Er is een nieuwe bestemming voor: parkeerplaats. Maar als herinnering aan glorieuzer tijden toen Stork Hengelo meer dan 5000 werknemers telde, blijft het karkas staan. In de verte zie je nog de toren van de RK kerk in het centrum van Hengelo.
En dat halen we en ook nog op tijd. Dat lag niet aan de NS want die liet ons er dat stukje van Zutphen via Lochem- Goor- Delden naar Hengelo 2 uur over doen. Tja .. iets met de wissels onderweg, de trein moest zelfs een paar keer stoppen om te wachten en iets aan een wissel te doen. Maar dan zijn we er. Het Heim is een Twents Museum over de industriële ontwikkeling van deze streek en is gevestigd in de voormalige Wilhelminaschool, de Storkschool waar veel jongens hun opleiding kregen voor ze bij Stork aan de slag konden. We kijken onze ogen uit. Er zijn een heel stel vrijwilligers die groepen rondleiden. Bertus, onze oud- buurman is er één van. Alleen niet vandaag. De scheepsmotoren trekken Wim natuurlijk het meest. Hij zet ze stuk voor stuk even aan om naar hun geluid te luisteren. Met deze heb ik gewerkt, zegt hij af en toe. Wil je weten hoe een oude telefooncentrale werkt? Moet je daar gaan kijken en ervaren, want je mag alles uitproberen. Er liep een stel drukke jongetjes rond met een gids en twee juffen en ik besefte dat ik blij ben dat die tijd voorbij is. Toen we uiteindelijk helemaal boven kwamen was er nog veel meer om uit te proberen: een techno- workshop. Robin en ook Eva zouden zich hier prima vermaken. Het was een mooi slot van de dag. Hoewel . we waren nog lang niet thuis, want ook hier had de NS vertragingen. In Almelo konden we nog wel snel overstappen, maar in Marienberg moest er hierdoor meer dan 3 kwartier gewacht worden in de kou. Dus gingen we op zoek naar een café. En dat was er. Heel tevreden zat ik een uurtje later voor 'Tussen kunst en kitsch, en zag het kostbaar antiek voorbij komen. Wim niet . die had meer dan genoeg aan de voetbal.
We hadden nog een dagje vrij reizen van de NS en voor de 18e zou dat nog moeten gebeuren. Gisteravond stelde ik Wim voor:Zö'w es gek doen wie-j pakt gewoon de trein en ziet wel waor aw terechte komt. Wim vindt het best. Vanmorgen worden mijn plannen wat duidelijker. Zölle wie-j es naor Deventer gaon en dan naor Zutphen, belle wie-j effen Ben en Diny of ze ok komt koffie drinken ergens. En dan könne wie-j wel efkes deur naor Hengelo ie-j wollen altied nog es naor et Stork Museum." Een schot in de roos. En zo gebeurt het. Alleen Deventer lokt niet erg als de trein er binnen rijdt. Maar Zutphen wèl. Jammer Ben en Diny zijn onbereikbaar, dan gaan we maar samen een rondje stad doen. We strijken neer in Het Volkshuis. Toen mama en Diny hier vroeger naar de markt gingen kwamen ze hier ook wel voor een kopje koffie of eigenlijk moest mama altijd naar de wc en dronken ze daar gezellig wat. Ach wat een nostalgie om zo je oude stad nog eens door te lopen, die ik vijf jaar lang doorkruist heb, Talamini, de IJsselkade en de patatzaak met de ogen dicht kon vinden en waar wat later Diny en mama met mij de bruidsjurk uitgezocht hebben. Op de terugweg naar de trein zien we een soort vlag bij de oude Broederenkerk hangen, de kerk waar vroeger vaak een kerst- of paasbijeenkomst van het Baudartius gehouden werd. Het blijkt Zutphense Schatten in het nu genaamd Zutphens Stedelijk Museum te herbergen. En dat mòet gewoon bekeken worden. Prachtige dingen zijn er te zien, allemaal hebben ze te maken met de geschiedenis van Zutphen. Warempel zien we een oud schilderij met Berend van Hackfort en één met de bekende dichter ACW Staring, waar ik net over geschreven heb. Ik mag jammer genoeg geen fotos maken en ik ben nu eenmaal een gehoorzaam kind. De expositie van de schilder en voormalig leraar aan o.a. het Baudartius Jan Bos is prachtig. Het is een overzicht van zijn werk uit de Zutphense tijd. Hij heeft aardig rondgefietst. De aquarel van de dikke boom bij Huize Den Bramel doet me griezelen als ik weer denk aan de spoken die daar rond zouden dwalen. De video die te zien is toont een schilder die zich ontwikkeld heeft van redelijk abstract tot figuratief. Maar dan is het tijd om op te stappen als we tenminste het Stork Museum 'het Heim' nog willen zien.
Een Drentse juf die haar eerste baan in Voorburg kreeg vroeg de kinderen na de zwemles:Van wie is deze haarbeugel? Meteen kreeg ze een verontwaardigd commentaar. Maar juf dat is een diadeem. Tja binnen ons Nederlands taalgebied zijn er verschillen zonder dat je er erg in hebt. Diezelfde juf moest het bij haar collegas ook ontgelden wanneer ze het over haar pakjesdrager had en wind in de banden. Wat een grappig dialect, kreeg ze te horen, het moet natuurlijk bagagedrager zijn en lucht in je fietsband. De juf is na jaren mèt de Voorrrburgse rrrrrrr weer terug in Drente en gebruikt weer gewoon het woord haarbeugel en er is niemand die daar iets van zegt. Buurvrouw Wolterdina heeft het regelmatig over Jans die even binnenkomt malhappen. Ik ken de situatie en weet dat ze bedoelt: gekheid maken. Tegenwoordig heeft het Dagblad van het Noorden elke week een klein hoekje met het noorderlands. Iedereen die wat voorbeelden heeft van taalverschillen mag reageren. Fred uit Groningen was verbaasd toen zijn gastheer in het westen hem vroeg of hij met de wagen was. Hij zag zich al met paard en wagen in de weer. Ikzelf heb het over om spullen uit de kattebak te halen als ik de bagageruimte van de auto bedoel. Als ze me verbaasd aankijken denk ik dat ze me hier de kattenbak zien verschonen. Ik geloof dat ze hier meestal kofferbak zeggen. En een jas die helemaal af is betekent hier niet dat ie klaar is maar dat ie versleten is. En als je iemand vraagt wat hij ergens van vindt en je krijgt als antwoord:t Valt me niet tegen, dan kun je er van op aan dat hij het geweldig vindt. Nou ik kan het jullie wel vertellen: Drente valt mij niet tegen.
Nu weten jullie meteen waar Emmen ligt. Een aanknopingspunt is ook de stad Groningen. Die ligt net boven de noordelijke punt van de provincie Drente.
Soms heb je van die gedachten: Is dit het nou? Is dit wat ik met mn leven wil? Het lijkt wel een verlate midlife crisis. Maar het is gek . net als ik op mn gemak onderuit lig te peinzen, want dat kan ik goed, komen die gedachten zo maar op. Maar wat wil ik dan? Vaker op vakantie? Doen we al genoeg. Meer beesten om het huis wil ik wel maar is ook vermoeiend en voor de tuin hebben we onze Gerald al gelukkig. Als we het even niet meer zien zitten mogen we hem bellen. Diny is actief bij de Wereldwinkel, Wim bij de Voedselbank en als zaterdagkoster bij de kerk. Wim sjouwt en tilt er heel wat af bij die Voedselbank maar geniet ook van de contacten en het feit dat je iets voor een ander kunt betekenen. Maar dat is niets voor mij. Ik ben geen verkoper en ook geen sjouwer Soms komt er ineens iets bij je binnen zoals de oproep van MEE Drenthe voor gastgezinnen voor een jongen of meisje waar thuis wat rust nodig is. En zo kwam Agnes in ons leven, een weekend per maand, een creatief meisje die gek is op Tessa en de ponys. En zo las ik pas een oproep voor taalmaatjes, die allochtone vrouwen begeleiden. Meestal zijn het vrouwen die al een inburgeringcursus gehad hebben maar toch in een isolement dreigen te raken. Toen we een paar maanden terug in Hengelo bij Bertus en Marijke waren, bleek Marijke net van een kennismakingsgesprekje met haar nieuwe taalmaatje te komen. Zij was hier heel positief over. Nou ik heb de stoute schoenen aangetrokken en had gisteren een afspraak om eens te kijken of dit iets voor me is. En dat is het. Na onze vakantie zal ik me hiermee bezighouden en krijg ik een taalmaatje toegewezen. Een nieuwe uitdaging!
De man is al op leeftijd en al jaren ziek, maar de laatste tijd gaat het steeds slechter. Hij heeft een lelijke hartkwaal en hij staat voor een operatie op de wachtlijst. En hij heeft het zo benauwd. Dan nog maar eens de dokter bellen en nog maar eens zeuren in het ziekenhuis. Ja , meneer er is een wachtlijst en u bent de jongste niet meer, maar het heeft onze aandacht. En we hebben een paar sportblessures binnengekregen, die kunnen niet wachten, daar hebt u toch wel begrip voor? Dan overleggen de artsen met elkaar en op de administratie worden berekeningen gemaakt. Is meneer nog productief? Hij moet het nog maar even volhouden en misschien lost het probleem zichzelf wel op. Nee, kinderachtig zijn ze tegenwoordig niet!
En s avonds voor het slapen gaan vraagt de man op zn knokige knieën de Grote Baas om hulp en belooft zn hele bezit te offeren, als hij maar geholpen wordt. Hoezo is het tegenwoordig beter dan vroeger?
Vorig jaar moesten onze beide honden geopereerd worden. Tijdens de operatie belde de dierenarts dat het misschien wel fout ging en of hij de hond eventueel mocht laten inslapen. Misschien redde hij het nog, maar dat pakte wel duurder uit. Probeer het maar voor elkaar te krijgen, zeiden we. En beide honden hebben het gered gelukkig! Soms zijn dieren tegenwoordig beter af dan de mensen, omdat hun bazen goed zijn. De bazen van de mensen zetelen in Den Haag en denken alleen aan zichzelf. Wat zijn de kosten, dierenarts? "Laten we het voor beide honden maar afmaken op 535 euro.
Ja, waar doe je het voor? Als ik s morgens om vier uur uit bed stap om naar het spoor te gaan, dan liggen ze op hun rug voor de verwarming en kwispelen even twee maal met hun staart. We bekijken het tactisch, baas! Daar doe ik het dus voor.
Johan met herder Juno, de eerste hond op De Boomgaard. Toen was er nog een ren met een hondehok. Juno was de waakhond, maar toch was hij voor ons erg lief. Het eerste wat honden bij ons leerden was: pootje geven en je ziet het...
Opnieuw een verhaal uit de bundel van Harm Otten, weer een die over dieren gaat, een jeugdherinnering.
Tactiek.
Soms moet je problemen tactisch oplossen. Als je een meningsverschil met iemand hebt moet je zó krom praten dat diegene denkt gewonnen te hebben, maar jij weet beter. Vroeger hadden we altijd honden op de boerderij, diverse soorten en maten. En allemaal liepen ze los, behalve Bello. Bello beet namelijk de kippen hun kop eraf en had zo zn verdere carrière bepaald. Hij kwam aan de ketting. Zijn hok was een op zn kant liggende regenton, die in evenwicht werd gehouden door een paar stukken puin. En hij had nog geluk gehad want voor hetzelfde knalde de jager voor een goeie sigaar een schot hagel door zn kop. Nee, kinderachtig waren ze vroeger niet!
Op een dag merkte ik dat Bello goed ziek was. Het arme dier had het Spaans benauwd.Pa, de hond is ziek. O ja, zei vader, nou ik heb liever dat hij ziek is dan ik. Ja, maar moet de veearts dan niet komen? Nee hoor, als hij dood gaat kopen we gewoon weer een andere hond, dat is goedkoper. Nee, kinderachtig waren ze vroeger niet.
Verdrietig liep ik naar Bello toe en propte wat stro en oude jutezakken in de regenton. Ik moest er toch niet aan denken dat hij dood zou gaan. Stiekem gaf ik hem zo nu en dan een aspirine, en gapte wat eten uit de keuken. Maar de hond werd hoe langer hoe zieker. En s avonds voor het slapen gaan vroeg ik op mn kleine knietjes de grote Baas om hulp en beloofde dat als Bello weer beter werd, ik als dank mijn broertje zou offeren op de werkbank in de oude wagenschuur. Want ik had het verhaal van Abraham en Izak net gehoord op de Zondagsschool, jullie allen welbekend neem ik aan. En onverwacht kwam het geluk. Er werd een koe ziek en de veearts moest komen. Wat gaat dat grapje kosten?, wilde vader weten. Nou, zei de veearts,ik weet niet of het haalbaar is, want er moet nogal wat aan gebeuren. Vader maakte de punt van het potlood nat en maakte een berekening achter op de sigarendoos, het lot van het arme dier was bezegeld. Laat ze er maar worst van maken, zei vader. Nee, kinderachtig waren ze vroeger niet.
De veearts kon zn spullen inpakken en vader ging op de fiets naar een boer met telefoon, om de noodslachter te bellen en een vee-auto te regelen. Ja, en toen heb ik op tienjarige leeftijd voor het eerst tactisch iets opgelost. Met een huilend gezicht ben ik bij Bello gaan zitten, toen de veearts naar zn auto liep. Zo jongen, wat een mooie hond heb je daar. Ja meneer, maar hij gaat dood, want hij is ziek en mn vader wil de veearts er niet naar laten kijken, omdat dat te duur is, Och, zei de man, wat jammer nou, en hij deed zijn autodeur open. Zie je nou wel, dacht ik, nou gaat die vent er mooi vandoor, het interesseert grote mensen totaal niet. Maar de man kwam terug en ging Bello onderzoeken. Ik zal hem een beste spuit geven, zei hij, en hier heb je twintig tabletjes, daar moet je hem er iedere dag één van geven. O, ja... en niets tegen je vader zeggen hoor! Na een week was Bello weer aardig de oude, maar ik ben vergeten mn broertje te offeren. Vroeger was het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn. Dan is het tegenwoordig aardig beter. Toch ? wordt vervolgd.
Twee jaar terug liep er nog een aardig stel, een kloek met kuikens.
Je kunt niet voor anderen denken. Je kunt wel denken dat iemand iets vindt omdat jij dat vindt of doet omdat jij dat zo zou doen, maar zo werkt dat niet. Zo ook met die kip van ons. Denk je haar een plezier te doen en gezelschap bij buurman Jans te halen voor wat plezier in haar eenzame bestaan. Wat denk je dat er gebeurt? Toen het s morgens tijd was om te voeren en de nieuwe kip en het haantje uit het hok gelaten werden en de eigen kip uit de struiken kwam om het ochtendritueel te volgen was het helemaal mis. t Geet r hen, kwam Wim wat ontdaan binnen verslag uitbrengen. Ze vliegt mekare an t Is een gevecht op leaven en dood met die beide kippen. Ik heb zoiets metemaakt. En t haantje dan?, vraag ik. Ja die probeert r af en toe tussen te vliegn, maor dat helpt niet. De bloedspetters vliegt al in de rondte. Ja daar meng ik mij ook niet tussen en na een minuut of tien ga ik het erf eens rond om te zien wie het onderspit gedolven heeft. Ik hoor niks en ga op zoek. Lopen ze alledrie gewoon in de ren. s Middags ga ik nog eens kijken. Alleen het haantje zit er nog in, hevig protesterend achter het gaas. De kippen waren er gewoon uitgevlogen, nee niet als vriendinnen. De eigen kip loopt weer tussen de vogels en de andere is even spoorloos. Vanmorgen waren alleen de nieuwelingen bij het voeren. Ons eigen kippetje laat zich niet meer bij de ren zien. Die zoekt het zelf wel uit. Soms . zijn het net mensen.
Soms kom je schrijven van anderen tegen dat je ineens raakt. Vanmorgen struinde ik met Susan rond op de boekenafdeling van Het Goed, onze vaste stek. Ik vind daar een dun boekje, gedrukt ter gelegenheid van het afscheid van machinist Harm Otten bij de NS, een boekje met leuke èn voor mij herkenbare verhalen, van zijn hand. De titel is: Dat leg ik je later wel uit. Dat moest hij als kind vaak horen. Wie niet..? Ik wil jullie laten meegenieten met deze eerste. Ik kort het hier en daar wat in, als Harm het niet erg vindt
Afscheid
Fier liep hij vroeger bij ons in het weiland, de stoere Fries met zijn lange manen. Twee maal per dag trok hij de zware melkwagen door de modderige zandweg en hij wist precies bij welke boer hij even moest stoppen. In het voorjaar trok hij de ploeg door de zware vastzittende grond, zonder problemen en in de zomer de maaimachine door het natte gras.
Het was zwaar werk maar dat kon hij aan, de grote zwarte. Als het gras droog was, moest hij er met de hooimachine door. Dat was een stuk lichter. Och een keer een gemakkelijk dienstje was nooit weg. Nee hij maakte geen onderscheid. Met gemak liep hij voor de mestkar en eens per week haalde hij het huisvuil op bij de rijkere mensen. Hij kreeg dan schillen en het oude brood, de grote zwarte. Nee, hij had kennis van zaken. De aardappelen en bieten van het land halen, de rogge en haver maaien in het najaar en in de winter de knollen binnen halen. Het voordeel van de oogst binnenhalen was dat hij nog wat te eten kreeg onderweg. Dat kon hij bij de mestkar wel vergeten.
Hij was mak en beleerd, zoals ze dat noemen. Zodoende trok hij zo nu en dan de lijkkoets, een koets met grote zwarte slangen aan de zijkant en zwarte gordijnen met zilverkleurige franjes. Een groot zwart kleed droeg hij dan, met over zijn hoofd een grote zwarte kap met daarin twee gaten voor zijn ogen en op zijn hoofd een zwarte pluim. Als er iemand in het dorp ernstig ziek was, zei men:De zwarte zal binnenkort de pluim weer dragen. En hij deed het met toewijding, langzaam sjokkend bracht hij de laatste eer. Velen heeft hij naar de laatste rustplaats gebracht. Zo ook opa die overal een antwoord op wist. En het leek of de zwarte nog langzamer liep dan anders, omdat hij wist dat het kleine joch achter de koets hem bij moest houden! Op het kerkhof moest hij even wachten, dan stond hij te dromen met het achterbeen wat gekromd, sabbelend op een paar suikerklontjes. Een makkelijke dienst vandaag.
Maar de oude werd oud en aftands zoals ze dat noemen en op een morgen kwam de veewagen het erf op rijden. Hij gaat weg, zei vader. Ik kan er ook niets aan doen, en hij wreef zich met zn dikke vingers in de ogen. Hij vloekte, iets wat hij normaal alleen maar deed als hij de belastinginspecteur van het erf schopte en hem de vijf-tandige mestvork nagooide. Nee, hij kon er ook niks aan doen, zo gaat het op de boerderij. Moeder schoof het gordijn opzij en zette de bril af, iets wat ze normaal s avonds deed bij het naar bed gaan. De zwarte ging onwennig de auto in en had moeite zijn evenwicht te bewaren. Nog eenmaal keek hij door de spijlen van de auto en hinnikte. Langzaam liep ik naar de stal waar het hooi in de ruif zat en de haver in de krib. Het paardentuig hing aan de spijker en uit onmacht en woede schopte ik het stro door elkaar. Nooit is me verteld waar de zwarte naar toe is gegaan, maar ik denk waar alle aftandse paarden heen gaan, naar Italië. Ik hoop dat hij niet geleden heeft en ik hoop dat hij zon Italiaan nog even een flinke trap in zijn ballen heeft gegeven. Nee, paardenvlees eet ik niet en als een Italiaan me op het perron iets vraagt laat ik een wind en stuur hem de verkeerde kant op. En zelfs nu, als ik een Fries paard in de wei zie lopen denk ik terug aan de zwarte, met zijn enorme ervaring. Na een week kwam er een nieuw paard, een jong ding, lastig, eigenwijs en onbeleerd. Zo etterbak, zei ik tegen hem,zal ik eens flink in je kruis trappen? Denk maar niet dat wij ooit vrienden worden.
Een paar jaar geleden hadden we veel te veel hanen en moest er ingegrepen worden.
De mande steet al in 't kippenhok, klonk het toen Wim vanmorgen thuis kwam na het zingen. Het haantje heeft dus geluk en mag bij ons de vrijheid proeven. Er zullen niet veel kippen zijn die zo lekker vrij rond kunnen lopen. En vanavond haal ik ok nog een kippe bie-j Jans. Het is toch ook veel leuker om een stelletje te hebben dan één zon kip die helemaal in zn eentje loopt te scharrelen. Nu zitten de beide nieuwelingen samen in het hok. De eigen kip zit vannacht nog hoog in de struiken zoals ze gewend is, maar misschien voegt ze zich morgen bij de nieuwe als er gevoerd wordt..
Verder was het voor ons doen een druk dagje. Frank was ook jarig en de gouden voetbal, die we meebrachten, werd in dank aanvaard. Het is er altijd gezellig in een huis met kinderendie enthousiast op je af stormen en een kat die bij je in de nek gaat liggen. De rest van de dierenpopulatie is buiten, kippen, katten, pauwen, ponys en een oud paard.
Op de fiets gingen we daarna het dorp in richting Scheperziekenhuis. De ziekenhuispredikant, Wim de Groot die ons kent van het bedden rijden, ontmoetten we in de gang. Zijn jullie op bezoek, vraagt hij voorzichtig. Nee we komen voor een lezing van een diëtiste over goede voeding, speciaal bij hartproblemen. Er is voor ons niet veel nieuws bij, alleen over dieetmargarine en de goede en slechte vetten.
Rick heeft weer geluk vandaag. Bareld is geweest met een nieuw modem, een rauter en heeft skype voor hem op de computer gezet. Het was minder dat we hierdoor laat op Mark zn verjaardag kwamen, want Rick reed met ons mee en we moesten natuurlijk wachten tot de pc weer compleet was.
Het was een gezellig samenzijn aan de Schaapstreek. Mark was echt jarig. Eva verraste ons nog met zang. Ik wist wel dat ze aardig kan zingen, maar nu ze les heeft gaat haar stem met sprongen vooruit. We waren allemaal blij verrast. De volgende jarige in de familie is Eva, maar ja als het een beetje meezit zitten we 2000 km zuidelijker.
Spannend hè? Mark kijkt me verbaasd aan. Heb ik iets gemist? Hij komt gisteravond Queeny halen en wil weer weggaan. Nou . nog één nachtje slapen toch? Dan schiet hij in de lach. Vandaag is hij jarig en wordt 41. Ik kan het zelf ook bijna niet geloven 41. Nu hebben we drie kinderen die alledrie al aan een midlife crisis toe zijn, al merk ik daar tot nu toe niet veel van. Het is wel een lekker gevoel dat je niet meer hoeft op te voeden. Adviseren mag af en toe, maar dat proberen we te beperken tot er om gevraagd wordt. Bij Rick gaan we nog wel eens de fout in. Die moet je niet zeggen: Breng je even iets voor me mee als je morgen toch komt? Zelfs voorzichtig zeggen: Als ik jou was zou ik uit het werk meteen even lekker douchen. Fout fout helemaal fout. Het is dat hij nu een nieuwe badkamer heeft, maar douchen doet hij op zìjn tijd en hij zegt niet wanneer. Mark zn vragen om advies heeft te maken met spijkerbroeken die zo lekker zitten en slijtage vertonen. "Als je nog even tijd over hebt?" Of de vraag of je Eva ergens vandaan wilt halen. Dat is geen straf. Zo zie je haar weer wat vaker. En Gerhard en Judith zijn in de ban van hun komende verbouwing. Het huis krijgt wat meer ruimte, een werkplek en een ruimere hal en een schuur waar nu de carport is. Judith weet precies hoe het worden moet en Gerhard heeft de financiën keurig op een rij en weet precies wat wel en niet kan. Wat dat betreft kunnen we rustig een paar weken op stap. Alleen . Nu heeft buurman Jans een haantje over. Hij kan niet bij de haan en kippen in het hok want ze staan elkaar naar het leven die hanen dan. Broer Wim had hem in Assen in de nieuwbouw en dat was geen succes. De buren werden te vroeg wakker. Nu zit hij in een te kleine kooi bij Jans in het stookhok te wachten of er bij ons een plekje is of . tja . Zullen wij dan is ons kippetje niet meer zo alleen? Maar Wim heeft zijn veto al uitgesproken. Hij ziet de boom bij het kippenhok al weer vol nakomelingen zitten en natuurlijk zullen dat allemaal haantjes zijn. Och Wim het is wel een leuk haantje en anders moet hij geslacht?? Wordt vervolgd.
Wat is dat leuk om zo maar een paar extra veulentjes in de wei te hebben. Ze moesten nu echt bij hun moeders weg omdat die dragend zijn en geen lebberend jong van vorig jaar kunnen hebben. Bij één merrie was het al te laat. Daarbij was zomaar een piepklein veulentje los gekomen, veel te vroeg. 't "Was net een klein hondtien", zei de eigenaar. "Ik had ze ok eerder mott'n breng'n", voegde hij er aan toe. Ze zijn nu mooi met zn vieren en die kleintjes zijn koddige dingen. Alle vier zitten ze dik in hun wintervacht. De kou deert ze niet. Voor het eerst ben ik weer naar schilderles geweest, een nieuwe groep want ik ga nu om de week, 5 keer in totaal. Maar nu moest ik gelijk al bekennen dat ik wat lessen ga missen wanneer we eind van de maand op zwerftocht gaan. Ik kreeg meteen adviezen: Heb je een goede caravan waarin je het warm kunt stoken? Weet je dat niet alle campings open zijn in de winter enz. Wanneer kom je terug? Op dat laatste kon ik geen antwoord geven. Gewoon als we er genoeg van hebben gaan we terug. Ook wel eens lekker om niks op tijd te moeten. We zien wel. Het was geen groot probleem want morgenvroeg kan ik al een les inhalen bij mijn oude schildersgroep. Ik ben begonnen om de deel met koeien zoals dat vroeger was te schilderen, koeien met horens en lekker in het stro. Het lijkt nog niet erg, maar dat is altijd in het begin. Pas na een derde poging denk ik: het kan nog wel wat worden en als het dan nog een keer lekker gaat zie ik: het wordt wat. En àls het wat wordt mogen jullie het zien.
Het was koud zaterdag, heel koud, maar dat mocht Mark en Wim niet deren. Er lag nog een stapel hout dat gezaagd moest worden en afgevoerd naar Sleen, want ja als je twee houtkachels brandend wilt houden heb je wel wat nodig. Er werd in elk geval weer goed samengewerkt. De kettingzaag had een onderhoudsbeurt gehad en ging er door als boter. Want deze mannen willen wel werken maar hun apparatuur moet voor elkaar zijn. Op de site van Wim Harwig las ik dat hij zijn notenboom had moeten omzagen omdat die ziek was en bij de verwerking van al die takken had hij een hiep gebruikt. Een iepe zol opa Bieënhof zeggen maar opoe had et altijd over et iepken. Die gebruikte zij ook voor een heel ander doel n.l. het kippen slachten. Af en toe was er een kip die er aan toe was, meestal werd het eieren leggen minder en dan ging de kippe in de pot zoals opoe dat noemde. Er was op de Haar ook een speciaal paaltje waar het arme kippenekje opgelegd werd en met één klap was het dan gebeurd. Als kind vond het gemeen dat ze die kip zonder kop dan rond lieten fladderen... en nog! Bah! Daar zal de uitdrukking: Je kletst als een kip zonder kop wel vandaan komen. Buurman Jans heeft een veel betere methode. Terwijl hij de kip aan de poten ophangt gaat de rest snel en zonder spektakel, diervriendelijk als je dit zo mag noemen. Wim Harwig had goed gebruikt gemaakt van zijn hiep en als hij alle takken zo fijn heeft gemaakt als deze is hij wel even bezig geweest. Deze middag kwamen er nieuwe logées voor de rest van de winter, een paar veulens van vorig jaar. Amber en Julia hoorden de aanhanger met inhoud al aankomen en al hinnikend vlogen ze naar het hek. De beide kleinen werden met open armen ontvangen. Zo kun je zien dat paarden kuddedieren zijn. Leuk hoor om wat meer leven in de wei te hebben.
De nieuwe halsketting die ik kreeg van Wim voor onze 45 jarige trouwdag is mooi. De hanger is van zilver op glas en dan nog geëmailleerd een ontwerp van de Italiaan Daniel Vior. Het verving, dacht ik, het zilveren hangertje dat ik 40 jaar geleden kreeg. Dat was zo lelijk geworden en vertoonde slijtage. Toch lieten we het aan de juwelier/ zilversmid zien. O geen probleem, hij zou het kleinood even onder handen nemen. En zowaar, het hangertje is als nieuw. Het lijkt op een rammelaartje. Ik denk dat ik er op gevallen ben omdat onze no 3 net geboren was en ja dan zit je nog op de roze, in ons geval lichtblauwe wolk. Toch vind ik het nog steeds mooi en heb het in die 40 jaar bijna dagelijks gedragen, ook onder mijn kleding. Ik heb veel hangers en kettingen, geen kostbare, maar allemaal met een verhaal. Een van mijn leukste heeft allemaal gekleurde keramieken kralen. Ik heb hem om op de foto op de website waar ik pup Queeny vasthoudt. Gisteren was ik even bij Anja en de beide kleinsten Tim en Daan kwamen bij me zitten en natuurlijk grepen ze meteen naar de ketting. Ze kozen de mooiste kleur uit en toen nog een en nog een. Toen ik vijftien jaar op het, toen nog, KDC De Zuidoosthoek was, kreeg ik een waardebon. Vlak erop gingen we met alle collegas een dagje naar Schiermonnikoog en daar ontdekte ik in een apart winkeltje een bijzondere hanger, bestaand uit allemaal slierten metaal. Daar besteedde ik het bedrag. Ik draag het veel. Van onze kinderen kreeg ik een zilveren snoertje met handgemaakte blauw- met- groene glazen kralen, gecombineerd met zilveren Pandora kralen met speciaal voor mij uitgezocht: een lieveheersbeestje, een uiltje èn twee hartjes. Je ziet het bij elk stuk hoort een verhaal. Ook bij die ene die ik niet draag en nooit zal dragen. In Nieuw Zeeland kocht ik als souvenir voor mezelf een grote ivoorkleurige paarlemoeren hanger in een museumshop. Ik zag al voor me waarbij ik die zou kunnen dragen. Toen we echter thuis kwamen heb ik alle bagage op de kop gezet, alle ritsen geopend, alle zakken omgekeerd. Nergens te bekennen. Het moet wel in de gehuurde camper achtergebleven zijn net als de dubbel cd van Paul van Vliet die we na 6 weken trekken door Nieuw Zeeland helemaal uit ons hoofd kenden. Net als de indrukken die we daar opgedaan hebben. Het is een land dat je altijd bijblijft . zo mooi!
We hebben één hele luie stoel. Die staat bij het raam in de achterkamer. Vanuit die stoel kun je lekker tv kijken of zoals nu telefoneren. Anda heb ik aan de lijn en we moeten héél lang bijpraten. Ze is druk. Druk met klussen voor haar werk en met Dick gaat ze een weekendcursus moderne kunst volgen. Ze is vrijwilligster bij de Schouwburg, houdt alle contacten met vriendinnen bij, past regelmatig samen met Dick op Britt en Lynn. Ze gaan straks nog weer naar hun pied à terre in la douce France. Bovendien staat er een huttentocht door Noorwegen op stapel. En bij dit alles blijft ze de rust zelve. Suze heeft zich intussen bij mij op schoot genesteld. Van hieruit heb ik goed zicht op de muur tussen de beide benedenkamers met openingen voor een brede doorgang en een raam zonder glas, beiden omrand door zware bruine balken. Ik vertel Anda dat zwager Ben en zus Diny hier waren met Wims verjaardag en Ben onze benedenverdieping eens aan een kritische blik onderwierp. We hadden wel eens gezegd dat de trap niet zo handig is als je ouder wordt en de keuken nou ja. Ben keek nog eens en kwam spontaan met een verbouwingsplan. As ik oele was en ik wol iets veranderen dan ging de hele schosteenmantel met de bozem dr af. Den gebruuk ie-j toch niet. En dan maken ik de kökken tegen de mure van de kamer an. Ie-j mot es zien wat een ruumte da-j dan kriegt. En . a-j niet wet waj dan met dee tegeltjes an mot die d'r noe inemetseld zit dan heb ik dr nog wel een plaetsken veur. Ben is van het antiek en weet er ook veel van. In het Drents museum hebben ze deze tegeltjes ook in dezelfde kleur. Behalve de schrijfmachine van vader Hendrik Jan en een koperen olielampje van de Kringloop is dit het enige wat je onder antiek kunt rekenen in dit huis. Maar ja . ik heb een gruwelijke hekel aan verbouwen. In Hengelo ging er eens één muurtje weg tussen benedenkamer en keuken. Je wilt niet weten wat dat een puinhoop was. Nee de keuken wordt stukje bij beetje voorzien van nieuwe apparatuur. Verder vind ik het goed zoals het is. Maar Ben zn plannetje onthoud ik wel.
