Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-08-2009
Olaf Wagenvoort
Sascha heeft een broertje.
De eerste kleinzoon voor Ben en Diny is geboren, een stamhouder zoals dat vroeger gezegd werd. Berend en José hebben een zoon en Sascha dus een broertje. Gisteravond belde een opgetogen en opgeluchte oma Diny. Alles goed met moeder en zoon. En met de vader niet te vergeten. Olaf Wagenvoort heet de nieuwste telg in onze familie. We wensen Berend en José alle geluk van de wereld met dit nieuwe wereldwonder. Ik zit nog wel op een foto te wachten dat snappen jullie wel hè? In Hattem wordt er ook een baby verwacht. Gerard en Jetske hopen in november de vierde baby te krijgen. Of dat weer een meisje wordt? Op de echo was nog niets te zien wat op het tegendeel wees, maar je weet het niet ..
Ben and Dinys first grandson is born, their first son and heir as they called it in former days. Berend and José have a little boy and Sascha a little brother. Yesterday evening oma Diny phoned in a rapture of delight and relief. Mother and son are well. And also the father, dont forget him! Olaf Wagenvoort, thats the newest descendant in our family. We all wish Berend and José all kinds of happiness with this new little son. Im just waiting for a picture . you see?
In Hattem they also are waiting for a baby. Gerard and Jetske van der Kolk are expecting their fourth child in November. Will it again be a girl? On an echo nothing was to be seen that proved to the contrary, but you never know .
De beide kerken van Emmen Oost. Links De Voorhof met de enorme klokketoren.
Zaterdagmiddag- instructiemiddag. Robin gaat Rick uitleggen hoe de tent opgezet moet worden. Rick zn vakantie komt in zicht en hij mag de tent van Robin mee. Wij gaan ook even kijken. Het regent dat het giet maar onder de carport is het droog en wordt de instructie luid en duidelijk door Robin gegeven. Handig tentje. Als je de drie bogen gespannen hebt staat hij al en hoeft de rest alleen maar vastgezet te worden. Judith verwent ons met soep en brood en we hebben een heel gezellige middag. Tot kwart voor 7. Dan schiet Wim ineens overeind:De kerk de kerk . kosteren . Hij schrikt zich een ongeluk. Hij had om half 6 in de Voorhof moeten zijn om de voorbereidingen voor de kerkdienst van morgen te doen. De klok wordt altijd geluid van 6 tot 10 over 6. De bloemen worden gebracht. O o, wat heeft hij er een hekel aan. Wanneer we thuis zijn gaat hij toch maar even kijken en de andere werkzaamheden doen. Och morgen staat de kerk er nog wel en kunnen de bloemen vast wel op tijd voor in de kerk staan. Misschien zijn de buren van de kerk zelfs wel blij, want eerlijk gezegd is het een vreselijk geluid... die klokken. Wim zit nu in de sauna zoals bijna elke zaterdagavond en kan weer ontspannen. De volgende keer dat hij dienst heeft is 5 december en dat staat alvast genoteerd in de agenda!
Saturday afternoon- instruction day. Robin is going to give the instruction about setting up the tent. Ricks holiday is coming and he may use Robins tent. We also go there and have a look too. Its raining cats and dogs, but its dry beneath the carport. Robins instruction is loud and clear. Handy little tent it is.. When you have tightened the three bends, hes standing up and you only need to tighten the cloth of the tent with hooks. Judith cooked a very tasty soup and we had a nice afternoon together. The cycling of the Vuelta in our own Drente was on tv and the boys are excited about it. Until a quarter to 7. Then Wim jumped up shocked :The church the church Im the verger this afternoon. He should have been at the Voorhof at half past 5 to do some arrangements before the service tomorrow. And always the bell ringing from 6 o'olock to 10 minutes past 6. The flowers will be brought in. o..o.. what a frightening. When we are back at home he goes to have a look and do some arrangements. Och the church will be there tomorrow and the flowers can be brought in then too. Perhaps the people nearby the church will be glad missing that bell ringing because strictly speaking it is a terrible noise. Now hes sitting in his sauna sweating and relaxing like most of the Saturday evenings. Next time when its his turn to be verger again is on December the 5th and thats already written down in his agenda.
photo: both churches in Emmen-East On the left de Voorhof with its huge bell-tower.
Hè dat is een pak van mn hart. Vader Haan wilde maar niet in de hondenbench. Hij hield de wacht terwijl de hennetjes en de kuikens zich tegoed deden aan het voer dat ik drie keer per dag in die bench strooide. Soms joeg hij een jong hennetje er weer uit. Tja verschil moet er wezen, ook in de dierenwereld. Vanmiddag gingen we even naar Emmen om boeken te ruilen, even naar de ANWB enz. Ik had weer voer gestrooid. Ik denk dat vadertje toch even in de bench is geweest in die tijd, want toen we goed en wel thuis waren steeg er een gejuich op vanaf het terras. Vader haan was in de bench en Wim had gauw aan het touwtje getrokken en nu zat hij gevangen met twee hennetjes. De ene hen redde zich nog door uit de smalle opening, waar de bodem in moest worden geschoven, te ontsnappen, maar de haan plus één hen hadden we! De aanhanger werd achter de auto geknupt en daar ging het richting buurman Jans. Wim had hem al gevraagd of hij morgen met de buks wilde komen omdat wij die grote haan niet te pakken konden krijgen. Ik vond het maar niks. Ie-j heb ok helemaole gien geduld, hee kump vanzelf wel een keer, a-j em wieter maor neet voert, vond ik. Nu hoefde dat tenminste niet meer. Even later komt Wim terug en meldt, volgens mij ook opgelucht: De hane hef geluk. Hee zit al met zien hennegien bi-j Jans in het hok. Jans von et zon mooie jonge hane dat hee noe zien eigen olde hanen geet slachten."
Father Cock is lucky.
Hè, thats a load of my mind. Father Cock didnt want to go into the dog bench. He was looking after his hens and chickens while they were eating in the bench in which I put the feed three times a day. Sometimes a youngster was chased off the bench. O yes he is the boss. This afternoon we went by bicycle to the village of Emmen to go to the library etc. Before that I had sprinkled seed in the bench. I think the cock went in and out a few times. When we came home and packed out I heard Wim shouting :Ive got him. Father Cock was caught. Within the bench Wim brought him with one of the hens to neighbour Jans. Otherwise tomorrow Jans would have come to us to shoot that cock. We have too many chickens, about 20 and they all are sitting everywhere in the trees and on the roof of the henhouse and also like this on our table. Always one of the hens is hiding and breeding somewhere and suddenly they are back in the ren with a couple of chicks. I enjoyed it, but it's too much, you see. So that has to come to an end. After a while Wim came back, he seemed happy, and said: Our father cock is very lucky. Jans found out he's such a young and beautiful cock that he has put him ànd the hen already in his henhouse. Tomorrow Jans will slaughter their own cock, an older one. Also I'm feeling happy too. But this morning I missed his crowing.
foto: de grote pan met de originele van der Kolknassi mèt pindasaus.
Hoewel ik er dit jaar niet zo tegen op zag om jarig te zijn, blijft het een spannende bezigheid. Ik heb wel eens een verjaardag overgeslagen wanneer we op vakantie zijn, maar ja . je blijft wel jarig. Ik vier het nu in kleine kring en ik heb het geweldig naar de zin gehad. Overdag een vriendin, een buurvrouw, Ben en Niesje en de kleinkinderen. Het was immers woensdagmiddag. En tegen de avond had Wim de pan met de echte van der Kolknassi klaar. Vanaf het moment dat de jongens met aanhang vanuit hun werk ook arriveerden moest ik verplicht blijven zitten. Heerlijk! De blender die ik wel graag wilde hebben om allerlei lekkere smoothies en shakes te kunnen maken hadden we samen al gekocht. Ik heb een zee van bloemen, lekkere bodylotion en bonnen om te besteden. Ik had van Mark en Jennifer een speciale bon gekregen van een Artistshop om verf of een doek te kopen. Vreemd bedrag stond er op 39,95. Ik vroeg Mark of hij daar een bedoeling mee had gehad. "Stond er soms een mooi doek voor dat bedrag in die shop van onze Kapitein Nemo"? -Zo wordt hij nl ,door zijn stoere uiterlijk en het feit dat de winkel voor kunstenaarsbenodigdheden in de Kapitein Nemostraat gevestigd is, liefkozend genoemd door onze schildersgroep.- Nee hoor, zei Mark. Maar die man moest het bedrag voluit op de bon schrijven en dit wilde ik hem wel even zien doen. Veertig was een makkie geweest". Tot slot kwam ook zus Diny met Ben vanuit de Achterhoek. Met hen hebben we de avond uitgezeten en plannen gemaakt voor ons tripje in oktober naar Schotland en wie weet .? Als we gezond mogen blijven nog eens samen op familiebezoek naar de USA? Nee door al deze bezoekjes en kaarten en telefoontjes ben ik steeds weer blij verrast. Voor ik het bed indook keek ik nog even de mail na en tot mijn verrassing zag ik dat er een speciale mail van Curtis en Berdena was uit Minneapolis. Al met al .. ik heb ervan genoten! Dank jullie wel allemaal!
Eindelijk heb ik mijn gezin eens helemaal bij elkaar en ik wil graag met z'n allen op de foto. Ben offerde zich op en daar begon het spektakel. Nou dit is het geworden! De boys links: Rick, Gerhard en Mark, daarnaast Jennifer en Judith met Eva en Robin op de voorgrond, En daaraast Wim en ik.
My entire family all together on my birthday. And I would like to have a picture with all of us. So Ben van der Kolk offered himself to take them. The boys from l. to r.: Rick, Gerhard and Mark, Jennifer with Eva, Judith with Robin and the two of us on the right. And Queeny in front.
Mijn hele gezin. Van l naar r Rick, Gerhard, Mark, Jennifer met Eva, Judith met Robin en wij tweeën. Op de voorgrond Queeny
Dat haar van mij dat is wat! Ik ga regelmatig naar de kapper om het bij te laten knippen, maar toch. Mijn haar is supersteil èn eigenwijs. Aan de linkerkant valt het naar achteren en rechts naar voren. Dan zitten er aan de achterkant een paar kruinen. Ik wilde het maar wat langer laten groeien, maar begon volgens Wim op een gegeven moment op ma Flodder te lijken. Dat zal je gezegd worden door je liefste. Ik hield het haar al wat weg uit mn gezicht met zon beugel, minder Flodder zal ik maar zeggen . Vanmorgen volgde weer overleg met mn kapster. Nu zijn de zijkanten korter gehouden. Wim vond het meteen vééél beter. Benieuwd wat Diny er morgen van zegt. Die heeft zulk gemakkelijk haar. Die knipt het zelf en dat van Ben ook. Vorig jaar is ze één keer naar de kapper geweest voor de bruiloft van Jaap en Mirjam. Nou dat mag in de krant. Laat het toch af en toe eens in model knippen adviseerde ik haar, want dan staat het nog mooier. Ach dat gepruts an de kop, daor heb ik toch zon hekkel an! Tja daar kan ik niks tegen in brengen. Dat is persoonlijk. Ikzelf vind dat gepruts wel aangenaam.
Deze kleine Laska ging mee, wel niet erg afschrikwekkend zo te zien. Maar ze kon hééél hard blaffen.
Het is bramentijd. Ik heb er een paar jaar niet veel op uit gedaan. Dan ben je net terug van vakantie of nog net niet en dan komt er niet zo van. Ik ben gek op bramen, bramensap, bramengelei. Het moet bovendien heel bloedzuiverend zijn. Ik heb zelf een recept bedacht, wie weet bestond die al wel, van een soort jam, gemaakt van bramensap met vlierbessen en kleine stukjes appel. Als de vlierbessen nog niet helemaal rijp zijn vries ik alvast het bramensap in tot het vlierbessentijd is. Ooit heb ik er een goede beurt mee gemaakt toen ik een afspraak bij de tandarts vergeten was. Toen ik voor de nieuwe afspraak kwam bracht ik een potje bramen-vlier-appelgelei voor hem mee. Hij is het nooit vergeten. In de tijd dat we in Hengelo woonden, o zóóó lang geleden de kinderen gingen nog naar school, ging ik er vaak op uit om in de houtwallen richting Boekelo bramen te plukken, soms met Marijke of Betsy. Maar ook wel alleen. Gewapend met emmertjes en een wandelstok ging ik op pad. Wanneer ik alleen ging nam ik kleine Laska vaak mee. Een hond schrikt mannen met slechte bedoelingen af toch? En . het broodmes dat ooit van mama was in de fietstas. Ha! Niet dat ik er ooit mee zou steken, maar gewoon voor mn eigen, en meer nog Wim zn rust. Toen ik het pas nog aan Gerhard vertelde kwam die niet weer bij:"Je denkt toch niet dat je de kans kreeg daar iets mee te doen". Weinig dunk van z'n moeder in de kracht van haar leven.... Ik kom net terug van een rondje bramenpluk hier vlakbij samen met Tessa en Queeny, maar tegenwoordig zonder broodmes. Die doet nu dienst in de caravan, gewoon waarvoor het bedoeld is.
Over het algemeen slaap ik goed, maar soms is het zo druk in mn hoofd dat ik die niet op tijd leeg kan maken en dan blijven de gedachten rondtollen. Ik probeer dan zoals ik geleerd heb op de yoga om alle gedachten te laten komen en rustig weer te laten gaan.. Vannacht lukte dat niet en ondanks een beker warme melk om half twee was ik om half vier nog wakker. Gek is dat! Maar nu, midden op de dag, tol ik bijna om van de slaap. Heb ik straks wat in te halen. Je gaat dan zitten denken wat je zo uit de slaap kan houden. --In de eerste plaats koffie s avonds. Daar word ik wel erg helder van. Drink ik dus niet meer na half 8. --Ten tweede niet meer dan één glas wijn s avonds. In de meeste wijn zit sulfiet en daar ben ik allergisch voor. Dan begint me alles te jeuken. Misschien is er wel meer waar ik zo onrustig van word. Ik moet maar eens onthouden wat ik eet of drink s avonds. --Dan verder : vergaderingen en drukke visites. Zijn ook bij de top 3 om wakker van te liggen. Heb ik dus ook niet vaak meer. Je kunt beter iets bedenken om juist ìn slaap te komen. Eigenlijk ben ik een avondmens. Ik kan gerust om 11 uur s avonds de wc staan schoonmaken, tot grote ergernis van Wim. Die kan zich dat na 46 jaar nog steeds niet voorstellen. Maar . een beetje lichamelijk werk helpt ook. De beste tip is: Lekker een ontspannende film kijken. Laatst heb ik samen met Susan bij haar thuis op de bank Mama Mia gekeken. Daarna op de fiets naar huis beetje frisse lucht snuiven en even de hond aaien. Dat moeten we vaker doen.
Zaterdag 22- 8. Natuurlijk had ik deze week meer willen doen, vooral meer fietsen. Maar als de hitte zo toeslaat als woensdag en donderdag ben ik nergens meer. Het was mooi om op de terugweg toen we nog even bij Ben en Diny langs gingen te zien hoe Josca helemaal op de plek is bij hen. Ook met teckel Jippe is het koek en ei. Toen we aankwamen lag Josca bij de wei op paard Vera te passen. Ik verbeeld me steeds dat ze me herkent, maar volgens Ben net als zn vroegere bazin Jannie al zei . is het een allemansvriend. Toch denk ik .. Mark had alles hier aan het Schoolpad perfect verzorgd, de dieren, de plantenbakken en zelfs de tuin was gesproeid. De laatste dag was het niet nodig, maar met het onweer was de stroom er wel afgeslagen. Dan is het toch goed dat er een oppas is. Alles is weer bij het oude. Tessa is er weer, het terras is schoongeblazen, schrikdraad vrij gemaakt van takken, boodschappen gedaan, voor Rick een hele gezond diner gemaakt met veel groente. Nu zit Wim op tijd in de sauna want vanavond komt er weer een James Bond op tv . En dat mag je niet missen vindt hij.
De landingsplaats... over de brug en aan de rechterkant.
Op die héééle warme dag, 20 augustus 2009, de mussen vallen bij wijze van spreken dood van het dak, rijden Wim en ik rustig in Vorden en omgeving. De stop is bij Super de Boer waar een goede airco voor een tussentijdse verkoeling zorgt. Op de terugweg rijden we via de Schuttestraat weer richting Linde en zien dat de VVV hier niet stilzit. Een lekkere zitplek is er gecreëerd aan de Hissinkbeek vlakbij 't Hissink en de Leopoldhoeve. Daar in de schaduw en met een zoel windje in de rug zitten we even. Als we 20 jaar geleden onze eerste Swalbennest (van Knaus) hebben kamperen we ook al bij Johan en Joke achter het -toen nog- kippenhok en stoppen we hier met de auto. Dan is er nog geen picknickplaats of iets van die orde, maar wel een mooie platgetreden plek, precies goed om lekker te zitten lezen. We slepen een paar klapstoeltjes en boeken mee naar de kant van de beek. We zitten er amper 10 minuten of een prachtig schouwspel ontvouwt zich. Familie Zwaan komt aan zwemmen met 10 prachtige jongen. We willen het fototoestel al in aanslag brengen wanneer vader zwaan zich regelrecht naar ons toe beweegt, zo te zien met een kwaaie kop. Ik ben al heel snel in de benen en sta al in het bos. "Wim kom op.. die beeste bunt geveurlijk as ze oe niet mot". Wim was nog nooit voor een eend of zwaan uitgeweken en is dat ook nu niet van plan. Tot vader zwaan met vleugelgeklapper de wal op komt. Ik kan je vertellen dat Wim snel naast me staat met z'n klapstoeltje en met blote bene in de brandnettels. We begrijpen dat dit de vaste landingsplaats van de familie is en hebben ze maar gauw met rust gelaten.
Niet iedereen heeft ideeën om iets origineels te kunnen geven bij een bezoekje of een verjaardag. Als je vaak zon bezoekje hebt wordt het een dure bedoening al gun je je gastvrouw/-heer alle leuks of lekkers van de wereld. Wanneer je zelf bloemen in de tuin hebt wordt het al een stuk gemakkelijker. Pa en mama brachten vaak aardappelen en groenten uit eigen tuin mee. Wims moeder meestal een pak koffie en tante Gerritje later een koek of bonbons. Daor he- j altied wat an. Gisteren kwamen we op de fair natuurlijk veel tegen wat een leuk cadeautje zou kunnen zijn. Met Dirkje, Diny en Joke kwamen de verhalen natuurlijk weer los. In een familie kreeg een opa op zn verjaardag een doos sigaren. Hij rookte altijd Willem 2, maar deze doos was van het merk Ritmeester. Hij probeerde er één, maar dat viel toch tegen als je altijd Willem 2 gewend bent te roken. De doos bleef verder dicht. Toen kwam dat bijna vergeten verjaardagsbezoek aan een zwager. O gutteguttegut,,, ik hebbe niks in huus um met te nemmen. Maor ik wette wel dat hee van een sigaartje holdt, klonk het. De doos Ritmeester kwam te voorschijn en een Willem 2 sigaar kwam op de lege plek. Opoe plakte de doos netjes dicht en klaar was Kees . Dat meer mensen op dezelfde manier zich er uit redden, bleek een jaar later. Opa was jarig en kreeg opnieuw een doos sigaren van een andere verjaardagsgast. Toen oma de doos nog eens bekeek zag ze de afwijkende sigaar zitten en het plakbandje waar zij de doos zelf nog mee dichtgeplakt had. Mama vertelde vroeger eens dat de familie Eggink deze gewoonte van verjaarscadeautjes afgeschaft had. Die brachten alleen zichzelf mee wanneer er een verjaardag was. Geen gek idee. Toch probeer ik het vaak met een bloemetje of een zelfgemaakt potje jam. Iedereen mag het toch zelf weten. Voor tante Heintje brachten we een mandje met pruimen uit eigen tuin en een glazen flesje- van Switch natuurlijk- met wat takjes van een klimroos, eveneens uit de tuin van Ben en Diny. Maar ik weet zeker dat we zonder pruimen en vaasje rozen net zo welkom waren geweest.
Dit is de dag van de Fair, de Countryfair in Vorden. Het is minstens 6 jaar geleden dat ik zoiets bezocht heb. Toen raakte ik in de ban van de Finse kota. Die kwam er. Ik ben dus gewaarschuwd het kan geld gaan kosten. Joke heeft ook zin om te gaan, Wim niet. Dus deze twee schoonzussen stappen op de fiets en rijden door het prachtige Vordense bos naar Kasteel Vorden waar de Fair gehouden wordt. Man man, wat is hier veel te zien. Allemaal nodig ? Nou nee! Dat is het nou net een grasveld vol leuke onnodige spullen ., maar leuk! Diny en Dirkje zijn er ook. Diny belt om uit te leggen waar ze zijn. We blijven omschrijven wat we om ons heen zien tot Joke zegt:Kiek daor he-j Diny. We staan op 20 meter van elkaar af te bellen. We zien Serge van der Zweep met zn Skudde schapen èn zn bordercollies aan het werk, het schapendrijven en de Australian Shepherds met een demonstratie Flyball. We ontdekken nog meer takkenbouwsels om bloemen in te verwerken. We gaan er alle vier voor. Dan zie ik een klein rond vijvertje met een paar waterspuwende metalen vogels. Ik weet het meteen: dat is iets voor Wim en zo ga ik met een paar onnodige maar geweldig leuke dingen op huis an. De hitte heeft intussen toegeslagen en ik zeg tegen Joke:Heb jij dat nou ook dat de terugweg zoveel langer lijkt dan de heenweg?
Bij een prachtig bloemstuk moeten ze even op de foto: Joke, Diny en Dirkje
Wie-j woont wat butenaf, een endjen buten et derp, vertel ik een ouder vrouwtje. O, zegt ze,wie-j wonen ok net buten Winterswiek. Ik zegge wel es a-j oe twee keer languut laot valln buj in t centrum. Maor noe wone wie-j in een appartement in het centrum vlak bie-j de kerke. De buren stoakt veur ons. Wie-j kunt good merken as dr ene een tiedje weg is in de winter. We zijn weer even op de camping. Vanmorgen zijn Diny en ik naar tante Heintje geweest in Zorgcentrum De Borkeld in Gorssel. En opnieuw zit ze op haar praatstoel. Ze vindt het fijn om over vroeger te vertellen en de dochters van Hendrik Jan bij zich te hebben. Nichtje Jos van de Middelkoops kant komt net langs om boeken te ruilen en tante Heintje vertelt haar wie we zijn. O, zegt Jos.Daarom heet jullie Hendrik Jan zo. Die is in 1946 geboren, het jaar dat onze vader en haar broer Hendrik Jan overleed. Ook in Sibley werd een Henry geboren die nu Hank genoemd wordt. Tante Heintje had zo graag wat vaker naar haar ouders in Barchem gewild, maar dat was te lastig, te ver. Nu woont ze al weer heel wat jaren in de Achterhoek en met plezier. Ze vertelt over haar schoonvader waar ze het goed mee vinden kon. Hij vond haar tomatensoep zo lekker. Toen hij al heel ziek was is ze nog met Jozien in de kinderwagen naar Velp gelopen om een pannetje tomatensoep te brengen. Eén van de zwagers bracht haar dan halverwege weer terug. We bekijken een mapje met fotos. Wat een klein- en achterkleinkinderen zijn er. Mooi om te zien. Ook fotos van Henk en Jake uit Australië, die net weer terug zijn. Het doet me plezier dat er een paar fotos van de site zijn afgedrukt voor haar. Als haar diner gebracht wordt stappen we weer op. Ze zal Jozien onze groeten overbrengen. Die komt die middag en die missen we dus. We beloven een volgende keer op dinsdagmiddag te komen. Ons dagje uit gaat natuurlijk even naar Switch, de Lochemse Kringloop. We slaan weer boeken in en Diny een pop voor Sascha. Dan naar Intratuin voor een hapje en een cappuccino. Als ik weer bij Wim arriveer hebben Joke en Johan daar net de koffie op. Als Wim vertelt waar we naar toe zijn zegt Johan: Ha wat die twee bie-j de Kringloop uutspaort geeft ze natuurlijk bie-j Intratuin weer uut. En zo is dat!
Met kleinzoon Henk en achterkleinzoon Jake uit Australie
Joanne in actie tijdens de Keyenborchse Kermis om nieuw talent te zoeken voor het meidenteam van de Keyenborchse Boys.
Ooit heb ik willen paardrijden, maar nadat ik van Vurose af werd gegooid en met één voet in de stijgbeugel ben blijven hangen, enkel verstuikt had, een week lang gebracht naar en gehaald van school en de hele klas naar de azijn stonk die op het enkelverband zat .hoefde ik zonodig niet meer. Diny daarentegen werd ook wel eens door Vurose eraf gegooid, kwam zelfs in een bult mest terecht, maar die klom er zo weer op. Dat zijn dan de echte liefhebbers. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom Joanne die toch op een boerderij opgroeit en ergens toch paardenbloed in haar aderen heeft, nooit is gaan paardrijden. Nu weet ik het! Ze heeft indertijd wèl willen paardrijden, maar dat werd door pa Johan nogal ontmoedigd. Die wilde zelf vroeger bij de voetbal maar van pa moest hij paardrijden. Diny deed dat toch ook en zelf was pa gek van paarden. Een peerdekearl minder, werd op de condoleance gezegd na de begrafenis. Johan begon dus op een Shetlander. Ach t was een lief beestje. Maar als Johan al hobbelend Reugebrink bereikte gooide dat beestje hem er af en tegen de tijd dat Johan dwars door de wei thuiskwam stond de Shetlander al bij huis gras te vreten nadat hij de omweg via Lettink gemaakt had. Nadat deze slimmerd met Johan op de rug vanaf de deel naar buiten wilde zat de bovendeur nog dicht, de pony er onderdoor en schoof de verplichte ruiter er af. Toen mocht Johan voetballen. Hij was intussen wel 12 jaar. Op een verjaardag bij de Wagenvoorts vroeg Diny: Joanne wol ie-j niet es effen peerdrie-jen. Ze hadden alleen niet zulke beste ervaringen met dit paard. Een leerling bi-j Ben van schole is dr pas af evalln en hef dree wekke niet kunnen zittn. Johan vroeg Diny:Wat zeg ie-j Diny? En Diny herhaalde het:"Dee hef dree wekke niet kunnen zitt'n". Joanne heeft het nooit meer over paardrijden gehad en meldde zich aan bij de Keyenborchse Boys. Daar voetbalt ze nog steeds, met succes heb ik me laten vertellen.
Sorry Berend, deze Wim vanderKolk komt niet naar Ughelen. Hij is geen Boekanier, maar een shantyzanger bij de Eemslander Shantys in Klazienaveen. Hij staat er ook niet voor om te dirigeren, maar af en toe een solo weg te geven. Wanneer ze eens in de buurt optreden zullen we je een hint geven.
Berend had in de krant ontdekt dat ene Wim van de Kolk met de Boekaniers naar Ughelen komt, maar nee dit is nietde énige échte . maar een andere Wim, maar leuk dat je reageerde
Zaterdag-- Jan Veen memoreert heel wat gebeurtenissen van de afgelopen 12,5 jaar. Robins geboorte, de verhuizingen, verbouwingen, samen de boomhut bouwen voor Robin, het gezamenlijk kamperen in Uffelte met Robin en Istara terwijl Edith en ik ons uitleefden op een schildercursus, samen het sinterklaasfeest vieren. Er zijn veel dingen die we als gezamenlijke familie samen beleefd hebben. Vandaag vieren we het 12,5 jarig huwelijk van Gerhard en Judith bij hen in de tuin. Istara, de dochter van Odile verzorgt de achtergrondmuziek op piano en gitaar. Odile zingt samen met Istara, Robin en Eva een passend jubileumlied. Ach het is allemaal erg ontspannen en gezellig. Judiths hartsvriendin Lieve is er met man en Femke. De honden Ziva en Thana rollebollen door de tuin en de barbecue was heerlijk. Eva is net terug uit Italië en door Mark uit Breda opgehaald en kon zo mooi meezingen. Gerhard en Johan zorgen voor de barbecue en Rick krijgt het fototoestel van Gerhard om zn nek. Behalve onze gezamenlijke kinderen hebben de vaders Wim en Jan nog een gedeelde interesse: FC Emmen. Die twee hebben dus altijd wat te bespreken. Dit is zon topper in het leven die je mag koesteren toch? We hopen nog heel wat jaren samen feestelijkheden mee te maken.
Het koperen bruidspaar Gerhard en Judith
Femke laat zien dat Thana op commando kan omrollen.
Mark biedt het cadeau aan namens de familie-- een blender
Het zal misschien 10 jaar geleden zijn dat ik aan een Mavo/Havo brugklas Nederlands gaf waarin een jongen zat die Tan Ching heette. Je merkte hem niet op. Hij was zeer leergierig en keek me aan met zon blik van: Ik snap het helemaal. Hij haalde steeds goede cijfers en toen de tijd aanbrak om beoordeeld te worden voor de volgende groep werd unaniem gekozen voor Havo/Atheneum. Toen ik hem vroeg wat hij zelf wilde zei hij tot mijn verbazing:Ik wil naar de Mavo. Mavo, hoe dat zo? Jij krijgt het advies voor Havo en jij wilt naar de Mavo? Ja antwoordde hij,Ik wil steward worden bij de KLM en daar heb je alleen Mavo voor nodig. Ik wees hem natuurlijk op de extra mogelijkheden die hij met Havo zou hebben en ik dacht dat er voor hem nog meer in het verschiet lag.
Toen ik in diezelfde tijd voor een huisbezoek in Klazienaveen moest zijn , ging ik ook even bij zijn moeder langs inderdaad van het Chinees Restaurant om haar te vragen Tan Ching te stimuleren om het hoogste te willen bereiken. Ze was niet verbaasd dat hij steward wilde worden want ze waren de vorige zomer net naar Hong Kong geweest met het hele gezin en Tan Ching wilde na die tijd maar één ding: steward worden.
Natuurlijk ging hij naar de Havo, een jaar later het Atheneum.
Gisteren waren we dus in het Chinees Restaurant van zijn ouders. Ik maak altijdeen praatje met de moeder. We hebben nl iets gemeenschappelijks: drie zonen. Natuurlijk vroeg ik naar Tan Ching. O.., zei ze, het gaat heel goed, hij studeert geneeskunde in Utrecht en zit al in zijn derde jaar. Ik vroeg haar de groeten over te brengen van zijn vroegere juf Nederlands.
Het is weer een echt Shantygebeuren. Als onderdeel van de feestweek in Lemelerveld treden er vijf koren op met midden op de middag onze eigen Eemslander Shanty's. We bestijgen onze E-bikes en precies een half uur later zijn we bij het buurthuis Ons Belang in Klazienaveen. Het is net een schoolreisje, samen met de bus. Eén van de Shanty's is buschauffeur en mag een bus mee zodat we tegen een gereduceerd tarief ons bij dit soort gelegenheden kunnen verplaatsen. In een enorme tent gaat het gebeuren en het is meezingen geblazen. Wanneer ik wel eens meega trek ik meestal met Johanna op en na het optreden van onze eigen Shanty's hebben wij het wel gezien en gaan Lemelerveld verkennen op zoek naar een ijsje. En dat hebben ze. We maken nog contact met een autochtoon die denkt dat we uit Luttenberg komen. Klazienaveen... Emmen...? Dat ligt toch...? ... Ja.... ergens in Drente. Wim en ik besluiten ons dagje bij de Chinees in Klazienaveen. Nee we hoeven de kaart daar niet in te kijken. We weten het al... Een Joyful Dinner is daar onze favoriet. Het verschil met 20 jaar terug toen we deze Chinees ontdekten is dat we alles niet meer op kunnen. Vragen om een doggybag zoals in Canada heel normaal is durven we -nog- niet.
Ook bij Switch, de Kringloopwinkel in Lochem kun je nog wel eens iets leuks vinden. Alleen al voor de boeken is die de moeite waard. Ze hebben een hele bak vol voor een dubbeltje per stuk.
Na een dagje uit moet er hier toch ook wat gebeuren. Wim is naar de Voedselbank om kratten in te pakken en ik ga er thuis maar eens weer tegenaan. Zucht . Maar vanmiddag hè...! Samen met Susan naar Kringloop Het Goed, niet eens zozeer om wat te kopen gewoon wat rondkijken en we eindigen altijd in het café om even echt bij te praten. Vooral de boekenafdeling heeft onze aandacht vandaag. Dan lopen we verder ons rondje en er komen een paar nachtkastjes aan . Van die degelijke massief eikenhouten Oosterwijkkastjes. Susan zoekt er één voor één van haar jongens. Ze bekijkt ze, denkt na en zegt:Met een beetje TLC wordt dat wel wat. Hoe bedoel je? , vraag ik natuurlijk. Nooit van gehoord TLC??? Nou gewoon, met wat Tender, Love and Care. Die moet ik onthouden! Als ik het soms wat tegenzit weet ik ook waar ik om vragen kan toch?
Hier word ik wel een beetje triestig van. Maar ja . toch wel een beetje eigen schuld natuurlijk. Ik had alleen niet door dat deze krielen zo vaak broeds zouden worden. Na de vangst van de 6 en later 4 jonge kippen en hanen hebben we de broertjes Haan ook te pakken. Eergisteren de ene en zonet no twee. Ach wat ging deze ook te keer toen hij merkte dat het deurtje van de bench dichtgetrokken werd. Of zijn laatste uur geslagen had is zon uitdrukking, maar dit keer is het werkelijkheid. Ik ben er helemaal vervelend van. Wim is deze ook aan het wegbrengen naar buurman Jans. De eerste broer Haan hebben we al in de diepvries. Ik moet er niet aan denken om die op te eten, maar Wim lust hem graag! Op zon moment ben ik er helemaal klaar voor om vegetariër te worden We tellen even de overblijvenden: Vader haan, 5 hennen en 9 kuikens. Jans mag ze allemaal hebben
Vandaag hebben we een afspraak met Ben Krikken op het Gemeentehuis. We willen graag weten of er al meer bekend is over de plannen van de gemeente ivm de wegverdubbeling in de toekomst. Wim uit zijn bezorgdheid over de toekomstige plannen, onderhoud van de sloten e.d. We hadden het kunnen weten. We zijn niet veel wijzer. Wethouder Sleekink heeft 2 jaar geleden wel enthousiaste plannen op papier gezet, maar het blijkt dat de provincie die de weg beheert geen belang bij een verdubbeling heeft en andere prioriteiten kent. Als bij een verkenningsonderzoek eind dit jaar zal blijken dat er veel belang bij zon verdubbeling is moet de gemeente eerst de weg overnemen. Er mag dan wel een plan liggen, maar er zijn veel dringender prioriteiten. Het geheel kan 5 of 8 jaar duren en dikke kans dat het helemaal niet doorgaat. We krijgen een telefoontje wanneer heer Ben Krikken meer weet. We gaan door naar Hattem. Moeder is altijd blij als je komt en begint ogenblikkelijk de namen van haar kinderen en kleinkinderen te noemen. Gek dat ze Gerard van Ben en Nies steeds overslaat. En die is nog wel naar vader Gerard vernoemd! Ik lees haar een verhaal van Garriet Jan en Annechien voor. Dat kan ze wel waarderen. Natuurlijk gaan we later naar Ben en Niesje. We praten weer bij. Ben slaapt nog steeds beneden, want met twee krukken de trap op durven ze niet aan. Nog 6 weken te gaan en dan mag hij weer van alles. Het gaat met de heup gelukkig goed. Hij heeft zich strategisch bij het raam geposteerd en ziet alles gaan en komen aan de Dorpsweg. "Kijk daar gaat Jannie Gelderman", zegt Niesje. Kennen we die? "ja da's 't er ene van de Gelderfotse", meldt Ben. Ja... Hattem hè! Niesje tracteert ons op een lekkere warme maaltijd en dan . is het tijd voor : Ontdek je rekje, zoals een vriend van hen dat noemt als hij met zijn vrouw op zaterdagmiddag door de Kerkstraat loopt met al zijn kledingzaken. Samen met Nies struin ik daar lekker rond en tja neef Wim .. ik red het niet met twee stel kleren . Ik loop tegen een leuk jasje aan met 70% korting. Die gaat mee naar Emmen!
Argus ging een weekje mee op vakantie naar Luxemburg. Samen met Henry en Tonny hebben we daar vakantie gevierd. Argus voelde zich ook bij ons in de caravan helemaal thuis.
Die gebittenstory doet me opnieuw in de lach schieten als ik aan Ben -ja de enige echte- moet denken. Hij vertelde pas nog over ons allereerste van der Kolk familie weekend begin maart 1979 in zon vakantiepark ergens op de Veluwe. Ze gingen met zn allen zwemmen in het zwemparadijs.. Onze jongens, toen 9, 11 en 13 hadden we weggebracht terwijl wij terug gingen naar Vorden omdat mama al heel erg ziek was. Maandag er op is ze ook al overleden. De jongens werden bij de rest van de familie in hun huisjes ondergebracht. Over de verhalen achteraf zijn me er twee bijgebleven. Tijdens het zwemmen verloor Ben nl zijn kunstgebit. Hoe hij dat had is me een raadsel, maar dat gebit lag op de bodem. Wat nu? Alle neven en nichtjes gingen probeerden het op te duiken. Ze deden allemaal hun best. Grote hilariteit was er toen Gerhard boven kwam met een big smile èn.....met Ben zn gebit in zijn mond. Het tweede was dat Argus, de enorme boxer van Henry en Tonny mee was. Ik weet niet hòe het gebeurde maar wèl dat die bij Marry op schoot terecht kwam. Ze gaf een kreet van schrik en zei: Het lijkt wel een kalf! Sinds jaren hebben ze nu zelf een schnautzer. Ik kan je melden dan zit je ook niet zonder! Higgins duldt nl geen andere honden in zijn buurt. Dat is pas lastig! Piet krijgt de schuld. Die wilde de felste uit het nest. Tja ..!
Buurvrouw Wolterdina met dochter Willy in de logeerkamer van Zorgcentrum De Zuidermarke.
Hoe kan dat nou weer? Ik ben vanmorgen in de weer in de keuken en wil mn hulpstukken indoen: mn bovengebit. Ik was nooit van plan dat ding s nachts uit te doen om met zon mummelmondje te gaan slapen. Maar ja .Mn kaak vraagt om een beetje rust s nachts en daarom staat dat hulpstuk s nachts in een glas water in de keuken. Is mn kaak zo veranderd in één nacht. s Morgens ben ik nog niet erg helder, maar dit ..Hij past gewoon niet meer. Wim staat ineens achter me. Hij ziet me worstelen en schiet in de lach.. He-j de goeie wel te pakken? Verdraaid. Ik heb gisteren het glas in de badkamer achtergelaten en zit te worstelen met die van Wim. Lach niet! Ik vertel het vanmorgen aan buurvrouw Wolterdina die nog steeds in de Zuidermarke logeert. Ze komt haast niet weer bij. Morgen mag ze weer naar haar eigen huis. Ik ben benieuwd wat ze van de renovatie van Jans zn kamer vindt. Wat zijn ze daar druk geweest met zn allen. Vanmiddag wordt de kamer weer ingericht. Er moest nog gepraat worden over Thuiszorg, maar dat is Jans en Geesje tegen t zere been. Thuiszorg? Zij zijn er toch? Ze wonen in hun chalet vlak achter de boerderij. Nergens voor nodig dus. Zelfs s nachts kunnen ze horen wanneer de buurvrouw er even uit is. Gewoon met een babyfoon. Voorlopig eet ze ook bij Jans en Geesje. Klaar! Uit! Niks thuiszorg.
Vanmiddag zong Wim met de Eemslander Shanty's in het Veenpark. Samen met Frans, Susan en vriendin Sally genoten we van de muziek èn het gebeuren er omheen.
In deze zomer is ds Jan de Korte in de weer met muziek. Vaak is hij betrokken bij het schilderen n.a.v. een tekst of een gebeurtenis binnen het kerkelijk jaar, maar nu is het dus MUZIEK. Hij is zelfs op blokfluitles gegaan. Vandaag was er een speciale kerkdienst gewijd aan muziek. We hoorden een fragment van Monsters of Grace van Philip Glass en teksten van de mysticus Rumi. En warempel het deed me wat. Dat heb ik niet gauw. Vorige week waren het meen ik fugas van Bach, maar waar Fred van Gera helemaal in trance is als hij Bach hoort en Ben en Diny ontroerd naar een opera kijken en luisteren, doet klassieke muziek me niet veel. Ben en Niesje zingen bij Jubilate Deo, een prachtig zingend gemengd koor in Hattem. Toen ik echter de Krönungsmesse van Mozart hoorde had ik het niet meer. Ja echt ik heb het al vaak geprobeerd sinds ik op de MMS naar Peter en de Wolf luisterde en de kabbelende beekjes probeerde te ontdekken. Ik hoorde wel van alles, maar ik kon er niet warm van worden. Als ik echter de kinderliedjes van vroeger zing of hoor dan schiet ik vol. Het karretje dat op de zandweg reed. De maan scheen helder de weg was breed enz. Het roodborstje tikt tegen t venstertje aan . Dan zit ik weer bij opoe op schoot! Zo ook met sommige Engelse Hymnen. Ik luister wel graag naar zon Engels koor. De Eemslander Shantys hebben een paar nummers waar ik de rillingen van over de rug krijg, maar nu omdat ik ze zo mooi vind en Valerius heeft me ontroerd tijdens een Bevrijdingsconcert en in de Kathedraal in Podznan. Je ziet ik ben wel warm te krijgen, maar de tekst is voor mij no 1. Die moet me wat doen. Na de kerkdienst vanmorgen werd er door verschillende mensen orgel, dwarsfluit en blokfluit gespeeld. Jan de Korte leidde het optreden van hem met Eva- hooguit 8 jaar- in met de woorden: Eva en ik zitten bij elkaar op blokfluitles. En we kunnen al 4 noten spelen. Ze deden het voor. Maar voor het liedje Au clair de la lune hebben we er maar drie nodig. Het werd gespeeld en ze kregen ons allemaal aan het zingen. Zie dat vind ìk nou mooi!
Deze kleintjes maakten een dansje op een lied van de Shanty's
De bench staat weer klaar. Het touw zit aan het deurtje en gaat over de schutting naar het terras. Zo kunnen we ongezien toeslaan wanneer de broertjes haan er in gaan. Of misschien vader haan met een paar van zn hennetjes. Het jongere spul, dat we al te pakken hebben, loopt nu allemaal bij buurman Jans in het hok, maar wij hebben er nog veel te veel, vooral als straks de 9 kuikens groot zijn. Jans is niet geheel ongeschonden uit de strijd gekomen- de haantjes weerden zich nogal toen ze uit de bench gehaald werden- hij heeft wat schrammen op zn arm. Het terras hebben we gelukkig wel weer voor onszelf. Het erf is groot genoeg om lekker rond te scharrelen. Vanmorgen had Wim weer voer gestrooid in de bench. Even later is het een drukte van belang in en om de bench. Door de ramen van het kleine kamertje kunnen we alles goed volgen. Maar wat zien we? De kloek en alle 8 kuikens doen zich te goed aan het ochtendmaal. De rest blijft op afstand, want ze weten dat ze niet zo dicht bij de kuikens moeten komen, want dan ken je zon kriel niet weer. Zullen we deze dan maar vangen, doet Wim een poging. Dat lijkt me niks. Ik zie het al gebeuren een woedende kriel in de bench en de kuikens vliegen aan alle kanten er uit. Die paniek moeten we maar niet. Wanneer moeder en kroost uitgegeten zijn komt de andere kloek met het ene kuiken er in. En daarna ?? Niks meer. De broertjes haan niet en ook de haan met de hennen niet. Zouden ze toch meer meegekregen hebben van de vorige vangst dan we denken?
De boerderij van de fam. Wielens, bijna 150 jaar oud. Ik mocht hem schilderen voor Jans' 60e verjaardag.
Ani informeerde hoe het tussen de hanebalken afliep. Nou.... vooruit....
Nog even over de uitvinding van Wim: Dat was toch even anders . dan we dachten. De ventilator deed het in de laagste stand zo goed dat het net was of je in de koele wind fietste. We doken meteen onder ons dunne zomerdekbedje. Ik kreeg al beelden van keelpijn en oorontsteking. Dus Wim knipte het ding al gauw uit. Vanmorgen ging die om 6 uur weer aan op de tijdklok en Wim kreeg het zelfs wat koud onder onze dunne zomerdeken. Nu heeft hij de plek aan de balk veranderd, wat verder naar het voeteneind .. en we zullen zien vanavond. En nu .? 30º C in de schaduw.
Vrijdag--Onze buurtjes Jans en Geesje zijn druk met hooien èn het opknappen van de opkamer, de kamer van Jans. Er moet een hele nieuwe vloer in. Dat moet vandaag nog gebeuren. Morgen gaat de vloerbedekking er in en nieuw behang op de muur. Dit alles moet klaar zijn voor buurvrouw Wolterdina weer thuis komt dinsdag. Ze knapt goed op maar mag voorlopig nog niets doen. Dat wordt wat! Wi-j kunt eur noe nog niet gebruken hier, zei Geesje vanmorgen. Wat ette wie-j vandage, vroeg Jans even later aan Geesje. Hetzelfde als gisteren , antwoordde die gevat. Jans komt niet weer bij. Gisteren hebben ze nl vanwege de drukte èn de warmte het warm eten overgeslagen. Het is altijd lachen met die man. Maar ook met recht: een goede buur! Gelukkig hebben ze Geert voor de vloerbedekking en het behangen. Geert is de postbode, een vriend van de familie, die vroeger in de woningstoffeer-branche zat. Elke keer als hij onze postronde heeft gaat hij even bij de buurvrouw op de koffie. Een tijdje geleden vond ik bij Kringloop Het Goed een koffiekop met de naam Geert er op. Die bracht ik gelijk naar de buurvrouw. De keer erop kregen we de post in de bus met het opschrift: De koffie smaakt nergens zo lekker als uit een Geert-kopje. Groeten van Wolterdina en Geert.
Het begint warempel al aardig intiem te worden met de slaapkamer erbij. Maar ja.... je moet maar zo denken: Je mag- bijna- alles van me weten... behalve m'n pincode...
Het was me vandaag het dagje wel. Wie me een beetje kent weet dat ik geen fan van deze warmte ben. Ik wil me wel niet laten kennen en probeer gewoon de dag door te komen. Vandaag gaan we samen op de fiets het dorp in, ja zo noemen we dat hier nog. Emmen heeft dan wel stadsallures maar we gaan nog steeds gewoon het dorp in. We beginnen op het Gemeentehuis. We wilden eindelijk wel eens weten hoever het met de plannen voor onze directe omgeving lees: de toekomstige wegverdubbeling is. De man achter het informatieloket blijkt meteen te weten welke plek we bedoelen. Hij is er n.b. zelf jaren geleden hier tegenover aan het Steeggie geboren. Dat huis is er allang niet meer, maar het praat wel makkelijker. Hij belt voor ons naar twee mensen die er meer van moeten weten, de één is out of town en de ander is op vakantie en wie krijgt hij wel aan de lijn? De broer van buurman Jans: Harrie. Die werkt nl ook op het Gemeentehuis. Het was wel lachen. We nemen het er nog maar even van. We lunchen bij de Lelie en gaan even bij buurvrouw Wolterdina op bezoek die nog tijdelijk in de Zuidermarke bivakkeert. Dan wil Wim nog even naar de Gamma even kijken naar een soort ventilator voor boven ons bed. Maar ja we hebben niet veel ruimte tussen de hanebalken. Die ventilatoren zijn te breed en iets te laag. Je wilt als je onverwacht overeind komt toch ook geen klap van zon wentelwiek krijgen. Nee vlug op huis aan. Ik ben intussen oververhit. Wim verdwijnt even later naar Jans en komt thuis en verdwijnt naar boven. Ik hoor wat gepruts zo in de verte en wat later word ik geroepen. Ik kom boven en zie wat die uitvinder heeft bedacht. Hij heeft een kleine ventilator tegen de zijkant van zon balk geïnstalleerd. Dat moeten we meteen even uitproberen natuurlijk. Een heerlijk zacht briesje zal ons vannacht snel in laten slapen. Ik hou jullie op de hoogte.
Een keer anders als anders, maar..... er staan wel weer dieren op.
Het werk wacht nou ja werk ? Vrijetijdsbesteding misschien. Er moeten een paar honden geschilderd worden, een boerderij en een spreuk op die dikke schijf beukenboom van campingbaas Johan. Het is een knoepert van een schijf, op de kop getikt bij de achterbuurjongens, door Johan de Besselboys genoemd. Hij was bijna niet te tillen en Wim heeft hem in de studio op tafel gelegd en . Johan ik kan je meedelen dat hij klaar is. De spreuk plus versiering staat er op. Laat je maar verrassen. De Achterhoekse spreuk: Wat n geluk veur oe en veur ons da-j dr bunt, komt naast de info te staan, want ophangen zal moeilijk gaan. De boerderij staat nog in haar eerste fase, maar mn laatste schilderij waar ik bij Ellen mee bezig was is bijna klaar. Toch weer anders dan anders. Hij hangt een tijdje gewoon in de kamer om te zien of er nog iets veranderd moet worden. Tja . Vrijetijdsbesteding of hobby of werk eigenlijk is er geen verschil.
Eigenlijk zou ik op ons erf het liefste de natuur zn gang laten gaan, maar alleen brandnetels en verwilderde kippen is ook niet alles. Vooral die kippen hebben het hier nogal voor het zeggen. Na het laatste legsel hebben we 1 grote haan, 5 hennetjes waarvan er steeds 2 met kuikens lopen en ééntje op zn nest zit te broeden, een koppeltje van 4 en een koppeltje van 6 grotere kuikens, pubers zal ik maar zeggen. Sinds vorige week loopt er dus weer een kloek met 8 kuikens en één met 1 kuiken. En dan hebben we het nog niet over de broertjes haan. Als je goed geteld hebt zijn het er bij elkaar 27. En daarvan krijgen we 1, hooguit twee eitjes per dag! Het groepje van 6 was het brutaalste. Die stonden s morgens al bij de deur te wachten en die ene met de uitgegroeide snavel dook telkens de gang in om zn eigen portie te pakken. Ach ik genoot er ook van en Wim, hoewel af en toe foeterend, ook. Maar nu is het zover. Dit kan niet meer. Ze hebben zelfs het terras ingepikt en als wij er niet zitten dan zit dit zestal op de tafel en stoelen. Het moest er van komen .. De hondenbench wordt klaargezet, deurtje open met een touw er aan, de kippen worden een dag niet gevoerd en s avonds zit het hele groepje van zes er tegelijk in. Wim brengt ze meteen naar buurman Jans 3 haantjes en 3 hennetjes. Ze hebben geluk. Ze gaan allemaal het kippenhok in als het donker is. Dan heb je de minste consternatie en worden ze gewoon geaccepteerd. Toen waren er nog .
Zonet keek Wim even naar buiten naar de bench..... en fluistert:"D'r zit 'r weer vier in......gauw".... Hebbes!
Mag ik wel bij je komen? Aan het stemmetje hoor ik dat het Frank van de buren is, van Alle en Anja. Hij heeft nog vakantie en heeft zin om even langs te komen. Hij is al 6 en begint over een paar weken in groep 3. Als hij even later bij het hek aankomt met zn fiets heeft Tessa dat allang gemeld en we gaan eerst maar eens met wat drinken lekker bij de lammeren op de schommelbank zitten. Tim wou ook mee,vertelt Frank. Hij had zn fietsje al gepakt en stond al bij hun hek. Maar ja die is pas 2,5. Anja zal later komen met Tim. Frank is muzikaal en ontdekt het keyboard van Rick dat bij ons staat. Wim wilde er al mee oefenen, maar daar is nog niets van gekomen. Frank weet een melodietje te vinden en hij mag proberen op het ritme mee te spelen. Eerst met klappen en dan met tikken van de voet en dan op het keyboard. Ja ritmegevoel heeft hij wel. Anja komt wat later op de middag met Tim. Ze weten het speelgoed al te vinden in het kleine halletje. Tim is gek op motoren net als vader Alle. Er zit nog van alles in de speelgoedkist van onze jongens, het meeste meer dan 35 jaar oud. Zelf hebben ze een kleine caravan op hun erf staan om in te spelen. "Vanavond ga ik met papa in de caravan slapen", vertrouwt Frank me toe. "Dat is ècht vakantie". Gelukkig is Anjas mond weer rustig na een paar behandelingen bij de tandarts. Ik leef met haar mee. Eindelijk zit ook mijn prothese ook helemaal goed en ben ik blij dat ik van dat eeuwige ontstoken tandvlees af ben.. En binnenkort ? Gaan we barbecuen bij Alle en Anja!
Wij hebben een kapschuur. De vorige bewoner heeft hem gezet. Het is een kapschuur naar Drents model. Hij is dus niet groot, zelfs aan de lage kant. Tot onze spijt kan de caravan er niet eens onder. Die staat nu s winters onder een winterhoes. Maar verder staat er heel wat in . De auto, de aanhangwagen, kruiwagen, tuinspullen enz. Een jaar of 10 geleden schaften Gerhard en Judith zich een vouwwagen aan, een echte Holtkamper. Ja dan kun je er op wachten : Kan die vouwwagen van ons wel bij jullie onder de kapschuur staan? Wim begon al wat tegen te sputteren want waar moeten we onze spullen laten die we op die plek hadden staan. Hij hield de boot voorzichtig wat af hij moest er over denken hoe hij alles anders zou inpakken. Wat later hoefde dat niet meer, want de vouwwagen stond er al, nu al zon jaar of 10 2 weken in de zomer. En natuurlijk kan het best. We leggen gewoon de matrasjes van de stoelen en de dekkleden er bovenop. Zo is die ook nog beschermd tegen het stof. Deze zomer zagen we de Holtkamper weer in volle gloria op Camping De Boomgaard. Nee ze zijn helemaal niet jaloers op al die caravans. Dit is tenminste echt kamperen, zegt Judith als we als afscheid even bij ze komen zitten in de voortent. Gerhard bracht hem gisteren weer terug en samen met Wim schuift hij hem op zn plek. Vandaag begint het lieve leven weer voor Gerhard. Het scheelt dat het met computers is...
Het is zover. Rick is aan een flink stel nieuwe broeken toe. En aan de kapper. Ik heb de knop maar omgedraaid, zoals hij zegt. Deze week is eerst zn haar er af gegaan. Hij dreigde nog even met een tondeuse, maar uiteindelijk is het een mooi gedekt kapsel geworden. We zitten samen bij Mickey waar we meestal verzamelen voor het winkelen begint en een kop koffie onze energie op peil moet brengen. We staan net op het punt om op te stappen als boer Siebring met zijn Annie er aan komt stappen, een tasje van Bristol onder de arm. Hij heeft zn broek al èn goedkoop, voor de helft. Annie zit maar naar Rick te kijken. Is dat Rick? Rick die ik zo vaak een kop koffie heb ingeschonken? Niet te geloven! Siebring was Rick zn stage-boer op de LAS en heeft hem geweldig opgevangen indertijd.- nu al 24 jaar terug. Siebring is nu 86 en loopt met stok: t Is gebeurd met hazen vangen, zo meldt hij. Hij heeft een doof been overgehouden na een val. Mag ik nog wel naar de tuin, had hij de neuroloog gevraagd. Zoveel als je wilt, had die geantwoord. Hij heeft nog 7 stukken volkstuin en moet er niet aan denken om achter de geraniums te zitten. Annie trouwens ook niet. We halen wat herinneringen op en ik heb het idee dat het hele terras meegeniet van ons geanimeerd gesprek. Maar dan is het zover. Òp naar C en A dit keer. Rick past zonder morren twee broeken aan. In één keer goed. Met drie broeken en twee T-shirts gaan we op huis aan. Nou ja Rick natuurlijk eerst naar Jans en Geesje waar hij met hoerageroep ontvangen wordt. Zo mag ie-j nog eens ankommen. Zo krieg ie-j nog es verkering is niet van de lucht.
Rick
Als afsluiting van hun broekenstrooptocht nemen Henk en Annie een ijsje en komen even bij ons zitten. Wij moeten nog beginnen. Toen Rick stage bij hem liep ging hij vaak tegen kerst op hazenjacht. Een erg leuk gezin met toen 6 al -bijna- volwassen kinderen. De boerderij is verkocht vanwege de aanleg van de Rietplas en Parc Sandur en zoon Willem woont nu met zijn gezin in Canada en boert daar succesvol. Als hij niet in zijn volkstuinen is schrijft Siebring onder de naam Geert Hanken gedichten en verhalen uit het leven gegrepen in het Drents. Hij gaat er mee naar zorgcentra om ze voor te lezen. Ik heb er al eerder over geschreven, toen hij met zijn verhalen en gedichten exposeerde in de Voorhof.
Regelmatig moet ik even op Wim Harwigs: Too Old to Die Young kijken. Iedere week is er wel wat nieuws te zien en ik wist dat jongste dochter Rea na 9 maanden van omzwervingen door Indonesië, Australië, de Fijis èn Woofen in Nieuw Zeeland weer thuis zou komen. Nou en òf moeder Marjan blij was!! Wim legde het vast. Hij was natuurlijk net zo blij maar ja dat blijft dan buiten beeld. Bovendien zie ik dat neef Johans 70e verjaardag niet zomaar aan de familie voorbij is gegaan. Nee ook niet alleen een bezoekje, maar een echte party met Wim, Marjan, Jes èn de hele familie van Hennie. De fotos zijn veelzeggend op de website van Wim. Die moet je zelf maar gaan zien op www.harwig.wordpress.com. Met beeld van de authentieke Achterhoeker die tevreden het schouwspel dat wereld heet beziet eindigt een leuk en heel gewoon stukje familievideo met Johan en de kleinkinderen van Hennie en Evert als middelpunt. Natuurlijk werd er ook een familiefoto gemaakt. De eerste maakte Wim en iedereen gaat er even voor staan. Helemaal goed. Maar dan maakt Marjan er één met Wim naast broer Johan en het is net of er iets veranderd is. Wim zegt wat tegen Johan en het hele groepje ontspant en zelfs Mo hoort er bij. Mooi om te zien!
Voor de buitenstaanders: Onze moeders waren zussen!
Hattem heeft veel van die steegjes en wanneer het vroeger eens flink gesneeuwd had was het ook daar dikke pret. Ze rolden een sneeuwbal door de straten en stegen tot hij zo groot was dat ze niet verder konden en toevallig rolden ze hem dan precies bij iemand pal voor de deur. Daar zochten ze wel iemand voor uit waar ze succes bij hadden. Hoe kwaaier hoe mooier en dan om de hoek staan wachten. Piet komt ook altijd ter sprake omdat die zoveel lef had. De jongens waren met sneeuwballen bezig en Piet had er bijna ééntje klaar, als er een man langsloopt. Heb niet et lef daj em gooit dan krieg ik oe Heb niet et lef. Dan zwaait r wat enz. Tot hij bijna de hoek om is. Op het allerlaatste moment, hij moet nog net één stap zetten, gooit Piet hem van afstand een dikke sneeuwbal precies achter in de nek. De jongens er natuurlijk snel vandoor. Gerard van Ben en Nies wordt vaak met Piet vergeleken, ook veel vrienden en vaak de hort op. Hij had eens vriend Bedwin mee mogen nemen naar de camping in Dwingeloo en de regen kwam met bakken uit de hemel. Ze waren in het toiletgebouw toen er een man aan kwam met een paraplu die zich ging douchen. Die zette de paraplu in de hoek en ging het douchehok in. Je voelt hem natuurlijk al aankomen. Die beide kornuiten wachten even tot de man ongeveer in zn blootje zal staan en voeren dan een soort toneelstukje op. Hee zie je dat een paraplu dat is handig. Nee die is van mien, klinkt al uit het hokje, maar de deugnieten doen net of ze niks horen. Foei wat regent het toch makkelijk dat de campingbaas voor een paraplu zorgt. Hee , wordt er nu vanuit het hok geschreeuwd die is van mien . A-j dr maor afblieft. Echt service hier kom Bedwin, we hebben er geluk mee komen wij tenminste droog bij de tent. Ondertussen komt de stoom al uit het douchehok en niet alleen van het hete water. G ver de g ver as jullie et lef hebt ik kriege jullie wel. Natuurlijk zijn de twee zonder paraplu vertrokken en komen hikkend van het lachen bij hun tent aan.
Het stadhuis in Hattem. Op 3-3-'65 zijn we daar getrouwd
Niet iedereen heeft ideeën om iets origineels te kunnen geven bij een bezoekje of een verjaardag. Als je vaak zon bezoekje hebt wordt het een dure bedoening al gun je je gastvrouw/-heer alle leuks of lekkers van de wereld. Wanneer je zelf bloemen in de tuin hebt wordt het al een stuk gemakkelijker. Pa en mama brachten vaak aardappelen en groenten uit eigen tuin mee. Wims moeder meestal een pak koffie en tante Gerritje later een koek of bonbons. Daor he- j altied wat an.
