Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-01-2009
Kleurrijk
Woensdag--Het is me wat met de basisscholen. Zomaar een dag van te voren krijgen de ouders te horen dat de kinderen een dag vrij zijn i.v.m. een dagje naar de beurs met zn allen. Eva meldde dat ze nieuw meubilair zouden krijgen. Wat doe je dan als ouders die beiden werken met je kinderen wanneer je géén opa en oma in de buurt hebt. Toch raar in een tijd waarin gestimuleerd wordt om aan het werk te blijven/ gaan als moeder. Is het goed dat ik morgen Queeny èn Eva breng, vroeg Mark gisteravond. "Maar dan zijn we er al wel voor 8 uur." Natuurlijk is dat goed. Eva ging vanmorgen om 10 uur gewoon mee om de quilten van Aafke van der Gaag op te gaan hangen voor de expositie in de Voorhof voor februari. Het werd een kleurrijk geheel. Prachtig. Aafke gaf nog wat tips over de ontwerpen, met name over die met de cirkels. De middelste leek wel een abstract schilderij, maar dan van stoffen gemaakt. Eva vond die het mooist. Ik vond die met de hartjes erg mooi, vooral omdat ze vertelde dat haar driejarige kleinzoon aan haar vroeg:Oma welke vind jij nou het mooiste? Wanneer ze dan een gekleurd hart aanwees zei hij prompt:Dat kan niet, want die is van mij. Zondagmorgen na kerktijd wordt de expositie geopend en vertelt Co er iets over. Vanmiddag was weer een topmiddag met Robin èn Eva. De slagroomvla die Eva als toetje na de macaroni had uitgezocht ging er in als als slagroomvla. Verder moesten die twee het eens worden over de spelletjes die we zouden gaan doen. Robin wilde eerst maar één ding: pesten. Eva had Levensweg op haar programma. Ik liet ze zelf maar overleggen en ze kwamen uiteindelijk tot een compromis. Eerst drie kwartier pesten en daarna een uurtje Levensweg. Er schijnt nog een kaartspelletje te zijn dat oorlogje heet. Je legt alledrie- in ons geval- een kaart op. De hoogste kaart pakt ze alledrie en zo ga je door tot iemand zn kaarten kwijt is. Heb je met zn tweeën dezelfde hoge kaart dan is het oorlog en moet je twee kaarten op de kop voor je neer leggen en één open. Welke open kaart dan het hoogste is mag alle-- in dit gevel 9-- kaarten pakken. Robin hielp met kaassoufflétjes bakken en de middag was al weer om.
Nee.. niet van Drees, maar ergens op het Noordereiland in Nieuw Zeeland.
Er zijn voor de sint en kerst heel wat Ik ben Moniekjes en Ik ben Scottys dank zij Gerrit je weet wel ....die Giel van de Burtons, bij de doelgroep terecht gekomen. De laatste betaling is binnen. Gerrit had zich garant gesteld. Toen die laatste betaling wat uitbleef ging hij er maar eens achteraan, zo hoefde hij zijn vetweide van Drees niet aan te spreken. Maar het is voor elkaar, het deel voor de Stichting Papoeajeugd naar School is al gestort en ik heb van hen al een bedankje binnen. Gerrit is zich aan het voorbereiden op zijn lezing a.s. zondag over één van zijn passies: de Burton en meldde net dat de Burton al aan het infuus ligt en morgen gaat hij hem even proberen. Je kunt je nog opgeven voor de lezing over zijn passie--klik op de titel van dit stukje--. Verder is er wat afgepest vandaag! Robin was er, die moest nog even bijkomen van z'n 10cm lange snee in z'n bil, maar het gaat goed, morgen gaat hij er weer tegen aan! Robin is op dit moment nl. helemaal in de ban van het kaartspel pesten. De regels zijn geloof ik wat veranderd in de loop der tijd of misschien deden wij het wel niet helemaal volgens die regels, maar hij was ons telkens te slim af. Met veel moeite konden we Wim ook overhalen om eens mee te doen. Als ìk het hem vroeg had hij zgn. geen zin of te druk of moest hij nèt even iets zoeken, maar wanneer Robin het ging vragen was hij nog wel over te halen. Ik denk dat hij tijdens onze vakanties te vaak canasta heeft moeten spelen( met Dick en Anda) of klaverjassen (met Klaas en Sanny). Nooit iets van gemerkt dat hij er niet zon zin in had, maar soms komt zon trauma later pas boven hè? Morgen moet hij toch weer aan de bak, want dan komen Robin en Eva allebei en tegen twee kan hij zeker niet op.
Dat is het. De tip van Judith werkt We hadden het zelf kunnen bedenken, maar ja Toen we vanmorgen terug kwamen van de tandarts, Wim met een bijgeslepen prothese en ik met een leeg bekkie omdat die van mij aangepast moet worden, zagen we dat er aan het voer gevreten was in de grote hondenbench die nog steeds uitnodigend stond te wachten op zn gasten. Ze moeten eerst honger krijgen dan komen ze wel, was Judiths advies. Vanmorgen had Wim de kippen dus niet gevoerd. Zouden ze nu toch?..... We hadden de moed al zon beetje verloren en dachten intussen dat we nu Johan Keen maar moesten vragen met de buks. Zaterdag had Wim het voer vermengd met brandewijn, nee niet die hij van Johan en Joke voor z'n verjaardag had gekregen. Er stond nog een halve fles inmaakbrandewijn. Die ging er helemaal aan en bovendien nog drie capsules met slaapmiddel. En lekker dat ze het vonden! Je zou toch denken dat ze er wat sloom van zouden worden of wat slap op de poten, maar niet die oerkippen van ons. We zagen geen verschil, ze renden en vlogen nog net zo hard als daarvoor wanneer ze het vijvernet zagen aankomen. Toen we vanmorgen dus zagen dat er in de bench gegeten was hield ik ze in de gaten. Nog geen twee minuten waren we binnen of er zaten al vier hanen te smikkelen. Tja toen was het gauw gebeurd. Even trekken aan het touwtje en het deurtje zat dicht. Wim pakte de aanhanger en daar gingen deze vier al naar buurman Jans. Vanavond haalt Wim de bench weer op en morgen een nieuwe kans! Met dank aan Judith èn Mark.
Oma,... ik moet je iets vertellen dat niet zo leuk is...
Zondag-----Oma.., ik moet je iets vertellen dat niet zo leuk is. Wat gaat er dan even door je heen. Je denkt ik heb hem zelf aan de telefoon.. dus met hem kan er niet wat vreselijks zijn. De hond misschien of heeft Gerhard of Judith een been gebroken. Ik had Gerhard vanmorgen nog aan de telefoon, gezond en wel. Vertel het maar gauw, Robin, krijg ik er nog net uit. Nou.. ik was met de jongens in de buurt aan het voetballen en ik maakte een sliding en toen kreeg ik een stuk glas in mn bil. Ik ben net terug van de Huisartsenpost in het ziekenhuis. Ik heb een diepe snee van 10 cm lang en nu zitten er 5 hechtingen in. Dat was even schrikken, maar even later had ik Gerhard ook even die vroeg of we vanavond even op konden passen. Dan konden zij rustig naar dansles. Als we vanavond komen is er net een buurtdelegatie op bezoek. Roald is met hem aan het kaarten en er staan al verscheidene kaartjes met beterschapwensen op de kast. Wat later gaat hij lekker slapen met wat sinaspril en blijft in elk geval een paar dagen thuis. Dinsdag is hij dan gezellig bij ons. Een geluk bij een ongeluk. Vanmiddag was ex-collega Foppe bij ons. Het was zulk mooi weer dat hij vanuit Nijemirdum belde of we thuis waren. De eerste keer zonder Dina. Hij bracht een paar dvd tjes mee die hij van onze filmbandjes gekopieerd had. Driekwart jaar terug had hij een mengpaneel en nog wat spullen bij ons opgehaald en hebben we nog een gezellige dag met hen gehad. Wij gebruikten die toch niet meer en daar zaten blijkbaar die filmbandjes nog bij. Toen was Dina nog fit. Korte tijd later werd ze ziek en 2 januari is ze al overleden. Zo onwerkelijk! Eén van die filmpjes was bijna 15 jaar geleden tijdens onze vakantie in Normandië en Bretagne opgenomen en de andere was van het eerste nestje van Kim en Scott. Zó leuk om na zoveel jaar een stuk van ons leven te zien toen we hier net woonden1995 Katja en Bartje die twee eigenwijze ponys, de schapen en Frans die ze kwam voeren. Maar dat spelen van al die puppies en Wim die daar met zn been in het gips op zn leugenbankje zit is helemaal geweldig!
De Westkust van Vancouver Island in Canada is een bezoek meer dan waard.
"Did you see a bear today". Dat was het wat aan het eind van de dag op een Canadese camping in de Rocky's gevraagd werd. En dan werd er een pin op de kaart gezet op die plek en werd bekeken of het dezelfde beer van gisteren kon zijn. We zaten daar in Clearwater ook echt in Bearcountry. In mijn fantasie ben ik al aan het reizen. Het is er de tijd voor. Het ligt in de bedoeling om met Ben en Riet naar Schotland te gaan deze zomer. Ben en Niesje hebben zich al weer aangemeld al trouwe oppas. We moeten alleen nog afwachten hoe de revalidatie van deze Ben van Riet gaat lopen want die krijgt binnenkort een nieuwe knie. De enige èchte Ben trouwens ook, want die zit weer met een versleten heup. Mark en Jennifer gaan dit jaar naar Zuid Frankrijk naar het huisje van Dick en Anda. Leuk! Verder hebben Dick en Anda gemeld dat ze plannen hebben om naar Canada te gaan in september met misschien een stukje van Amerika. Ze zijn benieuwd welke plekken op ons de meeste indruk gemaakt hebben. Nou daar kunnen we wel wat over vertellen. Anda is alleen doodsbenauwd om beren tegen te komen. Ik heb adviezen gelezen en gehoord over fluiten en zingen onderweg tijdens een wandeling, maar wij hadden een berenbelletje om. Dat schijnt ook af te schrikken. We hebben de eerste keer in Canada 7 beren gezien, mager soort, allemaal bruine beren, zelfs één keer op de camping. Meestal worden die afgeschoten omdat ze steeds weer terug komen. Maar de andere beren zagen we gewoon langs de weg. Wanneer je weer eens een bus of een paar autos langs de weg zag staan gegarandeerd dat er ergens een beer te zien was. Gera en Fred woonden toen pas een jaar of 5 in Canada en Gera had toen zelf nog nooit een beer gezien, wel een moose die s winters gewoon aan het slaapkamerraam kwam. Drie jaar geleden waren we opnieuw in Canada samen met Henry en Tonny. Toen zagen we er maar één vanaf een bootje tijdens het whale watchen en dan nog op grote afstand. De captain zei dat het waarschijnlijk een jong was dat net door de moeder verstoten was en op eigen benen moest leren staan. Jullie krijgen nog een mail met tips, Dick en Anda. Natuurlijk zet opas reis uit 1932 ons ook aan het denken en fantaseren. --zie Blog wimhetty--Misschien kunnen we ook daar familie en avontuur eens combineren. Fantaseren over een reis is al leuk en goedkoop, maar in het echt is het toch even anders.
Boer Gerko heeft zijn Amanda gevonden. Hier in gesprek met Ivonne, de presentatrice van Boer zoekt Vrouw. Op de achtergrond het Wad.-- foto genomen met ons nieuwe cameraatje--
Er zijn programmas waar ik misschien niet voor thuis blijf, maar waar ik graag naar kijk. Nee geen soaps, maar bv Man bijt hond, Boer zoekt vrouw, de eerste twee series van Wie is de mol, De Wandeling, Bouwval gezocht en andere bouwprogrammas. Wie is de Mol is afgevallen. Ik vind er niks meer aan met die zgn bekende Nederlanders. Ik wil alleen nog weten wie er afvalt. Dan is ook Char favoriet. Daar kijken we samen naar net als naar David Oglevie. Ik vind het heel bijzonder en geloof echt niet in doorgestoken kaart. Er is echt meer dan wij met onze gewone mensenogen kunnen zien. Er zal wel een reden voor zijn dat we dat niet kunnen, tenminste de meesten van ons. Er was een poos terug een herhaling van James Herriot. Daar ging ik echt weer voor zitten. Verder zijn er de Engelse crimis bij de KRO die ik kan waarderen. En sommige praatprogramma's. Voor Wim geldt dat op plaats no 1 komt: SPORT, OP no 2: SPORT en op no 3: SPORT. En verder misdaad, oorlog e d. Je weet wel zo'n knokfilm en met iedere klap die er uitgedeeld wordt, beweegt hij dan een beetje mee. Wat hem bezielt snap ik nu één keer niet. Hij noemt het zelf ontspanning. Is dat nou typisch iets voor mannen? Een belangrijke voetbalwedstrijd nou ja, maar snookeren, cricket, bowls om naar te kijken. .....??? Friend Tom Woodgate mag ook graag naar golf, maar vooral naar cricket kijken en ik hoor Joan al zeggen wanneer Tom weer naar zon belangrijke cricketwedstrijd kijkt, waar volgens ons niets te kijken valt :Boring. Its just like waiting until the paint is dry!
Opa met kleinzoon Harold toen hij een half jaar lang in 1932 op bezoek was bij zoon Herman die emigreerde om in dat verre Amerika zijn kansen te grijpen en boer te worden.
Wim komt net terug van buurvrouw Wielens. Dat is zon beetje een vaste gewoonte geworden op donderdagmiddag. Even wat bijpraten met een kopje koffie. Zij vindt het erg fijn en Wim gaat met plezier. Vanmorgen heeft hij weer een privé zanglesje gehad van Henriette, de dirigente van de Eemslander Shantys. Hij moet daar regelmatig een solo zingen en had wat moeite met de ademhalingstechniek. Hierdoor voelt hij zich zekerder. Door de vertalingen van opas reis heb ik ook contact met Luella over van alles. Ze zijn inderdaad ook blij met Obama en hoopt op veranderingen. Heel bijzonder is wel dat ze schreef dat ze nog de klomp van opa, opas wooden shoe, hebben bewaard met een stuk er uit. Hij had zich immers bezeerd met het discen. Dank zij zn klomp is het nog redelijk goed afgelopen, maar de klomp was wel stuk. Ze zal me een foto sturen van die 86 jaar oude beschadigde klomp. -- Op Blog wimhetty beschrijf ik de reis die opa maakte in 1932. Hij hield nauwkeurig een dagboekje bij-- Er klinken gezellige geluiden uit de keuken. Wim heeft zich ontfermd over de potten en pannen. Het begint ook al lekker te ruiken, je weet wel die geur, waarvan je zo het water in de mond gaat lopen. Ik ga gauw tafel dekken.
We krijgen medewerking van Mark in het bedenken van een nieuwe tactiek om onze kippenzwerm in te dammen. Tussen de middag komt hij regelmatig even de krant lezen, een colaatje uit de koelkast pakken, kijken hoever we zijn in het oefenen met camera en camcorder en de honden knuffelen. Hij ziet de overbodig geworden honden bench opgeklapt buiten staan. Even later zie ik hem met zn ene hand worstelen met een oranje touw aan de nu opengeklapte bench, terwijl hij met de andere hand een telefoontje beantwoordt, want het werk gaat ook tussen de middag gewoon door. Hij heeft bedacht dat wanneer je de bench voorziet van kippenvoer de kippen en vooral natuurlijk de hanen direct van de gelegenheid gebruik zullen maken om te gaan snoepen. Wanneer ze dan met zn allen binnen zitten te dineren, hoef je alleen maar aan het touw te trekken en het deurtje klapt dicht. Het lijkt ook Wim een goed idee. De bench wordt bij de vuilnisemmer gezet waar ik moeder kip ook geregeld voer en waar de hanen dan ook dankbaar gebruik van maken. Een wat dunner touw wordt nu gebruikt en vader en zoon staan verdekt opgesteld om te kijken hoe al die hanen zich op het voer gaan storten. Ze komen inderdaad aangewandeld, zes stuks. Eén witte zet voorzichtig één stapje binnen, maar durft nog niet verder. Even later gaan ze verder met hun ronde op het erf. Nee deze kippenfamilie is bijzonder intelligent. We zullen morgen nog even afwachten, maar ik ben bang dat we toch nog iets anders moeten bedenken. Een nieuwe poging van Wim met het vijvernet mislukte net. Het volgende is om ze voer vermengd met brandewijn te voeren, maar ja . Dat vindt Wim nog jammer van de brandewijn!
Over geworstel, een president ... en een wit kipje!
Dat hebben we ook weer gehad. Het tandartsbezoek was allang gepland. Het was heftig. Er moest een wortel van een hoektand verwijderd worden en, naar achteraf bleek, een ontstoken kies. Wim was erbij. Hij was nl eerst aan de beurt, maar meer dan de voorbereidingen voor het opvullen van zijn prothese was het niet. Hij had met me te doen. Die zat maar naar dat geworstel in mijn mond te kijken. Er moest nog extra verdoving aan te pas komen. Ik was helemaal kapot na die tijd. Maar na een paar aspirines en wat afleiding door de Inauguratie van Barack Obama op de tv knapte ik toch snel weer op. Ondertussen heeft Wim de stoute schoenen aangetrokken en gaat met het vijvernet in de weer om een haan te vangen. Kom eens hier met een zak. Ik heb er één, roept hij op een gegeven moment. En waarempel ik zie iets wits in het net. Ik kom met de jute zak en zie tot mijn verbazing dat het een kippetje is die hij met het net en handen in de houdgreep heeft. Enfin wij moeten toch inkrimpen wat betreft ons oerpluimvee. Het mooie witte kipje loopt nu bij buurman Jans in het kippenhok
Corrie(r) en Amanda praten nog even na met presentatrice Ivonne van Boer zoekt vrouw. Klaas en Gerko zijn achteraan met de schapen bezig.
Corrie uit Uithuizen mailde intussen heel attent dat Gerko in een terugblik van Boer zoekt vrouw te zien zou zijn, maar we zaten al startklaar. Dat laten we ons niet ontgaan. Wij zijn echte fans van Boer zoekt vrouw. En natuurlijk helemaal nu Gerko en Amanda te zien zijn. Het was een hele mooie terugblik op de aktie van de twee zussen Dia en Corrie, die het tijd vonden dat broer Gerko een vrouw kreeg. Moeder Jannie kregen we ook nu niet te zien. Die zei in het begin al:"Het is een aktie van de beide zussen. Ik hoef niet zo nodig op de tv." Maar het eten aan het eind van de terugblik was wel in haar gezellige eetkeuken met het mooie boerenbontservies. Gerko viel af voor de uitgebreide serie, maar al heel snel was hij Amanda op het spoor. Wat was het leuk om weer iets te zien van de schapenboerderij aan het wad met Gerko, Amanda en Klaas en Corrie. Er was ook heel wat gebeurd het afgelopen jaar. Vader Siebrand overleed eind mei. Amanda vertelde dat Siebrand het fijn had gevonden dat hij haar toch had leren kennen, al was het jammer genoeg maar zo kort. Het was een heel mooie terugblik. Goed gedaan Dia en Corrie!
De laatste festiviteiten zijn achter de rug. Wim was ècht jarig. In drie etappes zelfs. Johan en Joke konden nu buiten het campingseizoen rustig een dag op stap. Jos verzorgde het voeren en melken. Samen met Ben en Diny kwamen ze naar Drente. Diny nam, het wordt al een goede gewoonte, de Achterhoekse Spreukenkalender voor Wim ( en mij) mee. Ben en Niesje waren er ook al op tijd. De Finse kota bleek ook nu een gezellige plek voor een hapje en een drankje. Onze jongens en Robin kwamen ook langs om de familie even te zien. En als klap op de vuurpijl kwamen Jenny en Marinus uit Hardenberg. Dat waren onze buren in de tijd dat we in de flat aan de Jan Voermanstraat in Hengelo woonden. Ze hebben Gerhard en Rick vaak opgevangen in de tijd dat Mark geboren werd. Wanneer ik ze dan weer op kwam halen moesten Arjan en Inge blijkbaar het speelgoed weer opruimen. Voor Rick wil ik dat wel doen, had Arjan gezegd, maar Gerhard komt zn eigen rommel maar opruimen!" Hoe ouder je wordt hoe meer je te vertellen hebt. De middag eindigde natuurlijk met het bekende recept van de enige echte van der Kolk nasi en namen we nog een kopje koffie. Het was druk in de hunkerbunker, Rick en Ben schoten daar om de beurt in om even een tukje te doen. En dat was het dan Wim zn 69e verjaardag.
Vooruit dan... alvast één passende spreuk van de nieuwe spreukenkalender:
A'j older wodt, krie'j van alles, behalve tande....
We zijn nog steeds op zoek op zoek naar een camcorder. Wim heeft er al wat verjaardagsgeld voor gekregen. Maandag gingen we dus op zoek. Ben had al adviezen gegeven, maar voor alle zekerheid duiken we ook eerst nog even de Bieb in om de Consumentengids te raadplegen. Heel veel wijzer worden we er nog niet van. Ze hebben allemaal hun goede en minder goede kwaliteiten. Dan maar naar Meilink om ons te laten voorlichten. Dit werkt beter. We vertellen dat we korte stukjes film willen maken van alledaagse dingen en voor de vakanties wat meer natuuropnamen. Hij laat ons de Canon Fs 100 zien in een boekje. Dit systeem met een chipkaartje net als bij ons fototoestel zou voor ons doel heel geschikt zijn. Hij neemt de tijd voor ons en geeft alle informatie mee. Hij kost wel 349 mèt bij behorende tas. Dan volgen we thuis Mark zn advies op om eens op internet te snuffelen en ja hoor. Er zijn verschillende aanbieders, waaronder Wehkamp voor 279 en Camera.nl voor 248, beiden zonder tas en ik meen zelfs dat er één bij is zonder garantie. Dat kun je erbij kopen. Je denkt toch niet dat ik een camcorder bij Wehkamp ga bestellen, is Wims reactie. Als er wat mee is of ik weet iets niet waar moet ik dan heen? Moet zon juf aan de telefoon me alles uitleggen? Hoe vaak is het al gebeurd dat je met je fototoestel terug bent geweest om uitleg?, vraagt Mark. Volgens Wim regelmatig! Wim is nu naar de Voedselbank, nee .niet om een pakket te halen, maar om te helpen inpakken. Ze hebben een grote groep vrijwilligers die volgens een rooster helpen bij het inpakken en de uitgifte. Vandaag is het de groteuitgifte en aan het eind van de maand is er een kleine uitgifte. En ik .? Ik heb vannacht zó slecht geslapen of beter gezegd tot half 5 helemaal niet. Bedenk nu dat ik gisteravond 3 gewone koppen koffie heb gehad ipv decafé. Ik heb geen slaappil genomen omdat ik vanmorgen zou gaan zwemmen, maar nu werd ik zo geradbraakt wakker van de wekker, dat ik op de automatische piloot me aankleedde, mn spullen pakte en het glas sap, dat Wim voor me geperst had, achteroversloeg. Toen dacht ik: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Ik haal dat zwemmen wel weer in en ben weer een 1,5 uur plat gegaan. Vanmiddag gaan we dan beslissen wat we gaan doen met onze Canon Fs100 of wordt het toch nog de Sony van Its. Aahhhhh!
14-1-09 --Terwijl ik deze datum intyp, besef ik dat het de verjaardag van Gerke is, mijn nicht èn 8 jaar lang mijn klasgenootje en zeker in mijn jeugd en ook nu weer een vriendin. De middentijd, zal ik het maar noemen zagen we elkaar weinig. Je weet wel beiden een druk gezin ieder woonden we aan een andere kant van het land. Af en toe zagen we elkaar op de Boomgaard of bij een bezoekje aan tante Hermien. Nu zijn de vriendschaps- en familiebanden weer wat aangehaald. Wij gaan altijd bij hen aan in Soest wanneer we Rick van of naar Schiphol brengen. Een paar jaar geleden belde ze. Ze wilde haar Wim verrassen voor zijn verjaardag. Het werd een dagje uit met hun kinderen en wel naar de Emmer Zoo. Ze vroeg me of ik nog een pannenkoekenrestaurant wist voor na het dierentuinbezoek. O ja dat wist ik wel natuurlijk. Ik zei:Ik weet een hele goeie . aan het Schoolpad. De kok zal het fijn vinden om jullie te verwennen. Wim toverde toen zn bekende nassimaaltijd uit de hoge hoed. Op hun 40 jarig huwelijksfeestje ontmoetten we ook Wim en Lydia weer, gezamenlijke vrienden van vroeger. Ondertussen zijn ze ook opa en oma geworden en zo heb je altijd weer nieuwe gespreksonderwerpen. Zo komt het dat vriendschappen en familiebanden die op een laag pitje stonden in een latere periode in je leven weer kunnen opbloeien. Ik heb Gerke net gebeld en we zijn weer helemaal bijgepraat.
Een jaar of 10 geleden zat het even niet mee voor mij. Misschien vertel ik er nog eens over. Ik kreeg van veel vrienden en collega's steun. Eén van hen stuurde me een kaart met dit gedichtje. Ik heb het steeds bewaard en als ik het weer tegenkom denk ik even aan deze lieve collega.
Vriendschap
Er lopen Mensen op mijn pad.
Ze richten hun pas naar de mijne.
Ze slaan hun warme jas Behoedzaam om me heen.
Hun hand rust even Op mijn schouder.
Ik kijk hen aan. Mijn passen worden groter, Mijn ziel wordt warm.
Een zoekplaatje van zaterdagmorgen. Vader haan blijft in de buurt.
zaterdag--Het is stralend winterweer, maar wel koud. Toen Wim vanmorgen om 9 uur buiten kwam om de dieren te voeren en op de thermometer keek was het nog -9º C. Heb je de kip al gezien, vraag ik hem als hij weer binnen komt. Ja en de kuikens leven alledrie nog. Ze pikken alledrie flink mee. Nu zitten ze weer een poosje onder moeder kloek om weer op te warmen. Het worden echte oerkippen. In Emmen zie je tegenwoordig ook vaak buitenlanders, Romas of gewoon Nederlandse daklozen, die of een deuntje spelen op hun accordeon of de daklozenkrant verkopen. Ik heb altijd met ze te doen, vooral in deze tijd. Dan kom je daar zoals vanmorgen langs met je hoog opgestapelde kar van de supermarkt en dan staan ze daar te blauwbekken. Ik geef altijd iets en probeer soms een praatje te maken. Vandaag was het wel erg koud. Toch hield deze jongeman het lang vol ondanks deze kou. Je raakt er ook aan gewend denk ik, maar toen ik met een bekertje warme chocolademelk aankwam kreeg ik een brede glimlach. Vanmorgen kocht ik een selderieknol bij het Turkse winkeltje in ons overdekte winkelcentrum in Angelslo. Daar word je nog echt geholpen. Ga je lekkere soep maken, vroeg de Turkse eigenaar. Erwtensoep? Nee, ik ga een lekkere kip-kerrie-appel-sellerie-salade maken. Mmmmm, deed hij toen. Maar nu moet dat nog wel gebeuren. Wim viert zijn verjaardag morgen al . Dat heb je wanneer je familie ver weg woont. Deze zondag komt de familie uit Hattem en volgende week zondag de Egginksfamily. Tja Hattem is nu wat uitgedund nu Henry en Tonny in Canada zitten en Piet en Marry al eerder vertrokken naar de Morvan. Tja die senioren van tegenwoordig hebben groot gelijk. Maar Ben en Niesje nemen de honneurs waar. Gelukkig!
Vandaag is Wim jarig. Hij wordt 69. Eigenlijk wil hij er niet aan dat hij mankementjes voelt. Hij wil gewoon alles doen wat hij altijd kon. Het gaat al veel beter met zn spieren, maar voor hem nog niet goed genoeg. Maar je wordt ook ouder, probeert de huisarts hem voor te houden. O ja! Daar had hij nog niet bij stil gestaan. Daar kan het ook nog aan liggen. Verder ziet hij er voor zijn 69 jaren goed uit. Zeg nou zelf! Maar wat geef je zon 69 jarige? Nee ik weet niks. Ik heb alles al, zei hij gisteren toen ik hem aan het uithoren was. Vaak gaan we in deze tijd naar Schomaker voor kleding. Maar deze zomer hadden we zn nieuwste broeken in de caravan laten hangen. We zouden minstens drie weken niet terug gaan naar de Boomgaard. Dat vond hij een ramp. Dus op naar Schomaker, waar hij van zijn lievelingsmerk Gardeur opnieuw een mooie broek aanschafte. We lopen daarna nog even door naar C en A, waar we eigenlijk nooit komen. Ik moet wel even aandringen, maar daar past hij toch ook een broek aan die hem als gegoten zit. De prijs is ook wel even anders: twee voor 50. Die gaan dus ook mee. Hij is voorlopig onder de pannen. Na de zomervakantie hangt er een voor mij onbekende broek in de kast met een mooi shirt. Wat denk je dan? Ben en Niesje hadden opgepast en ik zag zo Ben in dit setje rondlopen. O nee, zegt Nies wat later. Dat is niet van Ben, dat moet toch echt van Wim zijn. Toen herinner ik me dat hij vorige winter ook eens een andere kleur Gardeur heeft aangeschaft. Ik heb hem er nog niet mee zien lopen. Ik inspecteer zonet de kleerkast van Wim en wat zie ik: een mooie splinternieuwe Gardeur met het kaartje er nog aan. Ik kan nu nog kiezen: Een boek Gerhard en Mark kennen zn smaak Eau de toilette . Als het maar geen Old Spice is. Iets op gebied van gereedschap?... het kantoortje is al vol, maat je weet nooit. Toch eindelijk een videocamera? Als je ziet wat Ben Wagenvoort er allemaal mee presteert!.. Of toch nog eens naar Schomaker?
Een jaar of 10 geleden zat het even wat lastiger voor mij. Misschien vertel ik er nog eens over. Ik kreeg van veel vrienden en collega's steun. Eén van hen stuurde me een kaart met dit gedichtje. Ik heb het steeds bewaard en als ik het weer tegenkom denk ik aan deze lieve collega.
Ik dacht dat ze 's winters naar het zuiden trekken.
Ik had niet gedacht dat het me zoveel zou doen. Gisteren gingen we naar Heerenveen om de herdenkingsdienst voor Dina, de vrouw van Wims oud-collega mee te maken. Zo vaak zagen we elkaar nou ook weer niet, één à twee keer per jaar. Toch is er een bijzondere band met hen. Tussen de middag gaan we op weg. Wim pakt de auto vol of we op weg gaan naar de noordpool i.p.v. Friesland. I-j wet nooit wat veur weer as et wodt. Een extra deken achterin voor noodgevallen is natuurlijk nooit weg. Dan is er nog zon geel doorwerkpak in de kast in de schuur. Die gaat ook mee achterin. Maar de reis gaat voorspoedig. Je denkt er niet in de eerste plaats aan om een fototoestel mee te nemen wanneer je op weg gaat naar een crematie, maar het spijt me wel wanneer we bij Meppel richting Leeuwarden gaan. Aan beide kanten van de weg zit een ooievaar op een lantaarnpaal en tot mn stomme verbazing zien we een kolonie van wel 30 ooievaars gewoon naast de weg bij elkaar staan. Ik dacht eigenlijk dat die allemaal naar het zuiden trokken in de winter. Nee dus! Fijn dat we André en Friedel treffen op de parkeerplaats van het Crematorium. Ook zij zijn bevriend met Foppe en Dina. Verder kennen we niemand. Wanneer je dan een Fries lied hoort spelen en de voorganger in het Fries een gedicht leest waan je je bijna in het buitenland. Het verdriet van Foppe, de kinderen en kleinkinderen grijpt ons toch erg aan. Het valt me op dat de trekken van Foppe en Dina bij hun kinderen en kleinkinderen duidelijk te zien is. Mooi is dat. Het woord God is niet gevallen, maar het maakt indruk op me dat er een tijdje stilte is en later wat muziek. Dit is bedoeld om te bidden of je eigen geliefden te herdenken die overleden zijn. Foppe waardeert het erg dat wij vieren er zijn en komt te zijner tijd naar Emmen om ons en ook André en Friedel op te zoeken. Op de terugweg nemen we als vanzelf de route via Donkerbroek. Wat daar zo bijzonder aan is? In Donkerbroek kun je heel lekker gebakken lever eten. Wim heeft dat 20 jaar geleden al ontdekt en kan er niet voorbij komen zonder te kijken of dat nog steeds zo is. En het is zo!
Vader Haan heeft nog steeds goed de wind er onder. Vooral zijn zonen hebben heilig ontzag voor zn snavel en poten. Hij is ook wel indrukwekkend. s Nachts zit hij op 7 meter hoogte in de berkenboom, één van de kippen naast hem en komt er s avonds alleen uit bij gevaar.
Vanmorgen ging ik in pyjama met de jas erover even kijken bij het voeren van de kippenschaar en ik zie met verbazing vader Haan die alle hanen en zelfs zijn favoriete kip bij het voer wegjaagt. Nee niet voor zn eigen hongerige maag, maar voor de kippetjes van nu ongeveer 2,5 maand oud. Die mogen eerst hun buikje rond eten. Zelf pikt hij ook alvast een graantje mee. Ik ben onder de indruk en heb besloten dat deze vader Haan in elk geval mag blijven.
Eigenlijk was ik op zoek naar de kloek die na s nachts 10 dagen vorst nog steeds 3 gezonde kuikens heeft. Wim had haar vanmorgen al apart gevoerd bij de vuilnisemmer. Dat is een beschut plekje. Hij heeft de sneeuw die vannacht gevallen is al hier en daar weggeveegd. Maar moeder is al weer weg. Tessa staat op 2 meter afstand naar de struiken te kijken. Je hoeft nooit lang te zoeken, want Tessa en ook Queeny wijzen ze gewoon aan. Dan zie ik haar daar zitten om haar kroost op te warmen. Je zou toch zeggen dat de natuur in de war is in elk geval deze kip. Na twee nachten strenge vorst zouden de kuikens allang dood moeten zijn, maar niet deze.
Bij pa vroeger gingen de eendagskuikens in het voorjaar in het kippenhok onder zon grote warme lamp en toch gingen er altijd ook nog een paar dood. Ze werden gebracht in zon grote platte kartonnen doos met gaatjes. Maar ja die waren uitgebroed met een broedmachine. De warme lamp was hun moeder. Dat kippenhok met ren stond op de plek waar nu de campingplaatsen 0 t/m 4 zijn van Camping De Boomgaard. Midden in die ren stond dan nog een paal met een dode kraai of ekster als afschrikwekkend voorbeeld voor de rovende en plunderende soortgenoten, want deze kuikens hadden geen moeder die de vijand aanvloog wanneer er gevaar dreigde.
Ondanks ons hanenoverschot blijven we onze moeder Kriel ondersteunen en hopen maar op drie hennetjes.
Nu de laatste kriel al weer met kuikens rondloopt moeten we ons opnieuw bezinnen op ons hanenoverschot. Dit gaat echt uit de hand lopen. Een jaar geleden hadden we gewoon twee krielkippetjes en één haan. Ze wilden wel niet in hun hok zitten, maar kozen een grote hulstboom als nachtonderkomen. Niks aan de hand toch! Allemaal puur natuur! Afgelopen jaar werden er wel wat eieren gelegd, maar niet echt om over naar huis te schrijven. Tot er om de maand een kloek met kuikens uit het niets te voorschijn kwam. Geweldig vond ik. Nu zitten we met een overschot van 12 hanen. Eén toompje van 7 kuikens bleken zelfs allemaal haantjes te zijn. Buurman Jans heeft zn best gedaan en er een poos geleden in de schemering drie gevangen. Het werd een regelrechte aanval op Jans. De anders zo vriendelijke hanen pikten dit niet en vlogen hem letterlijk aan. Daarna deed Gerald een poging met het grote vijvernet. Eén kreeg hij te pakken en werd met zak en al afgevoerd naar de buurman. Je weet nu hoe het moet, zei Gerald. De rest doe je zelf maar! Nu proberen Wim en ik de hanen te slim af te zijn met het net. De één gaat voeren en de ander komt stiekem .. Ja . Hanen zijn niet gek. Zodra ze het net, hoe goed verborgen ook, zien, gaan ze er vliegend en rennend als een gek vandoor. Wat nu? Op internet vind ik met de steekwoorden hanen vangen een leuk verhaal over hoe vroeger de hanen gevangen werden door ze in het donker bij de poten te pakken . enz. Het verhaal was zo leuk geschreven dat ik de andere verhalen van deze Narus van Balkum ook ging lezen. De verhalen beschreven enkele gebeurtenissen uit zijn jeugd in de 50er jaren in Berlicum. Het is wel geen Achterhoek, maar zoveel herkenbaars voor mij dat ik zelfs de lucht ging ruiken die vroeger bij de slacht ook bij ons in de keuken hing. Wie geintersseerd is in de verhalen van deze Narus van Balkum googled maar op hanen vangen en klikt op [i]"De laatste haan[/i]. Ik heb er een hard hoofd in dat de nieuwe kuikens het halen met de vorst die komt. Er zijn er nog drie en de kloek begint er al wat verfomfaaid uit te zien. Ik lees zelfs dat je de kammen van de kippen in zou moeten smeren met vaseline tegen de kou. Moet je ze wel eerst vangen!
De Nintendo rechts boven en de vouwwagen rechtsonder konden er niet helemaal op.
Robin wil zondagmorgen best mee naar de Schepershof. Onze schilderijen zullen voor het eerst bewonderd worden. Er worden heel wat [i]gelukkig nieuwjaar, heil en zegen en beste wensen [/i]uitgesproken. Het is even een klein clubje dat naar de kindernevendienst gaat, maar Robin komt terug met een tekening met alle attributen die je nodig hebt als je op reis gaat. De kleinere kinderen hebben voornamelijk hun lievelingsspeelgoed getekend, maar Robin heeft de hele kampeeruitrusting van vouwwagen, paspoort, geld, pinpas, vliegenmepper, zonnebrandcrème en toiletartikelen op papier gezet, dit n.a.v het verhaal over de reis van Mozes door de woestijn. Daarna halen we Tessa bij Mark en Jennifer op. De schoorsteen van de keukenkachel rookt daar al en even later zitten we gezellig aan de keukentafel achter een bakje koffie. "Zullen we een filmpje kijken ", vraagt Robin wat later bij ons thuis en hij zoekt alvast Herbie uit. Rick zal de Titanic meebrengen. Ook nooit weg. Terwijl wij de Finse Kota klaar maken voor gebruik zit oom Rick met neefje Robin naar de Titanic te kijken en legt het één en ander uit. Frans en Susan komen gezellig bijpraten en de mannen hebben elkaar al gauw gevonden met hun wederzijdse ervaringen met varen op zee en allerhande mislukkingen bij de grote bedrijven. Wim z'n nassi vindt gretig aftrek bij groot en klein. Dan brengen we Robin weer naar huis, want morgen is het weer vroeg dag. De school begint weer!
Vlakbij Huize het Zelle staat de boerderij van de fam. Haaring, waar Joke opgegroeid is.
Dit was een dag met emotie. Jokes vader, vader Haaring, werd begraven. In de oude NH Remigiuskerk in Hengelo G. waren we om de herdenkingsdienst bij te wonen te midden van een volle kerk met nog oude heel mooie fresco's op de muren. En dan te bedenken dat hijzelf enigst kind was. Het leek een beetje of we in onze eigen vertrouwde kerk in Vorden zaten. Het waren net zulke krappe bankjes, duidelijk gemaakt in een tijd toen de mensen kleiner waren. Vader Haaring is 85 jaar geworden en hij was op. Gelukkig kon hij in huis sterven. Nadat moeder Haaring overleden was had het leven voor hem zn glans verloren. Toch wil je ze niet missen al zijn ze nog zo oud, maar je kunt het wel accepteren. Joke droeg een mooi gedichtje voor van Toon Hermans: Vader. Schoonzus Jannie droeg ook een paar gedichten voor, waarbij Ademloos me het meest bijgebleven is. Dat sloeg helemaal op vader. Daarna ging het onder klokgelui lopend in een lange stoet naar het kerkhof. De autos en fietsen stopten zoals het hoort. Daar hoef je in grotere plaatsen niet meer aan te denken. Na de begrafenis was er een complete broodmaaltijd en konden we condoleren.Wat zag ik weer veel oude bekenden , die net als ik ook beduidend ouder zijn geworden. Natuurlijk gingen we niet naar huis zonder een tussenstop bij Ben en Diny. We zijn weer helemaal bijgepraat. "Dat was een snelle dominee, zei Wim. Hoezo?,dacht ik. Ben snapte het meteen. Ja .haar man hè. Haar naam is nl Ferrari. We komen thuis en dan er ligt een rouwbrief van Dina. Ach we wisten dat ze ziek was, maar toch . A.s woensdag een crematie in Nijemirdum. Toch besluiten we de dag met de verjaardag van Judiths vader, Jan Veen. Hij is nu 77. Zo nu ben je eindelijk net als ik weer in evenwicht, sprak een vriend, die net 66 geworden is. Nu zijn we weer thuis. Robin zit gezellig met Wim op de bank naar de Titanic te kijken, de kat tussen hen in. Gezellig zon kleinzoon!
Natuurlijk heb ik het gedichtje van Joke proberen te vinden van Toon Hermans, maar nee... ik vond wel een andere van Toon.
VADER
Als 't rouwrumoer rondom jou is verstomd de stoet voorbij is van de schuifelende voeten dan voelen wij dat er een diepe stilte komt en in die stilte zullen wij jou dan opnieuw ontmoeten of in gedachten tegenkomen Het is alleen het lichaam dat is weggenomen niet wie je was en ook niet wat je zei We zullen altijd nog in stilte met je praten waar we ook zijn of waar we gaan Nu j' onze handen niet meer aan kunt raken raak j' onze harten nu nog duidelijker aan.
Het nieuwe jaar begint goed. Jan Koster die zou exposeren in de Schepershof moest voor die tijd het ziekenhuis in en kon zn spullen voor de expositie niet op tijd klaar hebben. Co Manrho kwam toen op het idee om als groep zelf maar wat van onze eigen kunstwerken mee te brengen. Ik had [i]de Takkenvlechter[/i] nog achter gehouden na het ophangen van de overige schilderijen in de Bibliotheek van Emmer compascuum. Wim ging mee. Allemaal hadden ze mooie dingen meegebracht, maar dacht je dat het even snel opgehangen kon worden? Er was zoveel bij te praten. Toen Co met Wim al drie werken hadden hangen keken wij pas. Nee zo werd het niks . veel te dicht op elkaar. Dan maar opnieuw sorteren en toch de beide ruimtes boven de ramen ook gebruiken. Het steekt zo nauw. Aan de onderkant wilden we alles gelijk hebben hangen, maar er kwamen nog wel buddies aan te pas om de boel recht te krijgen. Wij vrouwen stonden aanwijzigingen te geven: een beetje naar links iets hoger nu iets naar rechts het hangt toch nog iets scheef moet je een buddie? Na veel moeite hadden Wim en Co de boel recht hangen. Jan Bronda had al gezien dat zijn hulp niet nodig was bij het ophangen en verleende eerste hulp bij het oplossen van de jaarlijkse kerstpuzzel in het Nieuwsblad van het Noorden: Dr Denker. Wat was die weer lastig. Wanneer ik die 250 win krijgt Jan de helft mee. Eindelijk hing het allemaal recht, maar hing die middelste groep nou niet net iets te laag? Durf jij het te zeggen, zeiden we tegen elkaar. Nee dat kunnen we de mannen nu echt niet meer aandoen. Ach zo is het ook al mooi! Kijken of er nog commentaar op komt. Beter commentaar dan dat niemand er iets van ziet. Ja toch?
Wim had gelijk. Moeder Kloek loopt er nog met alle vier kuikens zelfs na twee nachten met vorst. Onbegrijpelijk maar ik ben er wel blij om.... ach misschien zijn het dit keer wel allemaal hennetjes. Dit was een gezellige oudejaarsavond. Eerst hebben we ons in het gewoel gestort bij Mark en Jennfer. Opnieuw werd de gezellige woonkeuken ingewijd. Ik kan niet anders zeggen dat ze leuke vrienden hebben. René en Uulkje, Gina en Ronald, Siert en Ilona. Ik kreeg in hen ook meeliggers om mijn boekjes te promoten. Leuk hoor! Peter hield met Mark de vuurkorf in de tuin in de gaten, want gestookt moest er worden. Hij kon gelijk z'n hart luchten over de nieuwe liefde in z'n leven. Ik gun het hem zo! Dan gaan we op weg naar Gerhard en Judith. Rick vertrekt per fiets, want dan kan hij na 12 uur net doen wat hij wil. Het is vaste prik dat hij bij Ger en Lies beland. Hij heeft een paar geweldige dagen gehad bij Berend. Hij vertelt in etappes wat hij beleefd heeft. Daar zitten we dan met Robin op een grote zitzak midden tussen ons in. Af en toe dut hij bijna in. Maar tegen 12 uur is hij klaar wakker, schiet vlug met Gerhard de trap op en komt beladen met vuurwerk beneden. Ze zijn er klaar voor! Robin heeft zelfs een speciale bril. Mocht je soms denken dat die rode hoek bij hen voor het huis alle vuurwerk van de dag is....? Dat was pas het kinderuurtje. Nu komt het grote werk. De hemel is een bewegend kunstwerk tussen 12 uur en half 1 Dan taaien wij af, drinken er thuis nog één op het nieuwe jaar, kijken een stukje Karin Bloemen en duiken ons bed in.
