De Dode Zee rollen zijn een verhaal apart. De klimaatbeheersing van dat gedeelte in het Drents Museum, streng beveiligd, wordt zelfs vanuit Jeruzalem in de gaten gehouden. Het is er donker, er mag niet gefotografeerd en er mag maar een beperkt aantal mensen tegelijk in om de stukjes tekst op leer te kunnen zien. Je ziet er dan ook niet veel van maar het is meer het idee dat deze boekrollen of wat ervan over is daar een paar duizend jaar in de grotten bij Qumran bij de Dode Zee verstopt zijn geweest. Een herdersjongen, Mohammed Ahmed el- Hamid, gooide in 1948 een steentje een grot in en hoorde een brekend geluid. Toen hij op onderzoek uit ging vond hij een kruik met een boekrol erin verstopt en later nog meerdere die hij verpatste voor een paar ponden aan een verzamelaar. Later werden zelfs stukjes van boekrollen verkocht, dat leverde meer op. De inhoud blijkt zelfs uit de tijd van Jesaja te komen al is er maar een gedeelte van Bijbelse inhoud. Het vertelt veel over de tijd waarin de mensen toen leefden. Er is pas een klein deel van de gevonden boekrollen ontcijferd en er wordt nog steeds op gestudeerd. De rollen zijn net op tijd verstopt voor de Romeinen Jeruzalem en meerdere plekken met de grond gelijk maakten en de Joden zich over de hele wereld zouden gaan verspreiden.
Ik moet zeggen dat er een mooi geheel van de expositie is gemaakt, interessant voor iedereen die maar enigszins in historie of Bijbelse achtergrond geïnteresseerd is.
Wij gingen er met een groep van onze kerk met auto’s heen en zo ontmoet je elkaar eens op een andere manier. Er reed een oudere dame met ons mee, Ina van 85 jaar, die nog volop in het leven staat, elke morgen met ‘Nederland in Beweging’ meedoet en het hele land doorrijdt met haar auto naar familie en vrienden. Daar neem ik mijn petje voor af. Vorig jaar voor de Kerst was haar dochter op bezoek en wilde ze toch ook naar een kerstmarkt in de Bargeres. Daar had die dochter ook wel zin in, maar zei dat haar passagiersstoel nat was door een omgevallen flesje water. Natuurlijk reed 85 jarige Ina toen. Ze kwamen terug en dochter maakte de opmerking: ‘Ma.. je rijdt als een jonge meid’, waarop moeder Ina zei: ’Je had helemaal geen natte stoel in je auto, je wou alleen eens kijken of je moeder al een gevaar op de weg is’. Eenmaal terug in Emmen zetten we haar bij haar auto af en reed ze voor ons uit naar haar huis. Inderdaad... als een jonge meid!

30-09-2013 om 19:29 geschreven door hetty  

29-09-2013 om 09:58 geschreven door hetty  

28-09-2013 om 09:20 geschreven door hetty  

De natuur laat zich niet dwingen, niet door mij in elk geval. Wanneer planten niet bij je grondsoort passen of te veel in de schaduw of juist in de zon staan wat ze nou net niet willen, wordt het niets. Je kunt de grond wat veranderen door er turf bij te doen of meststoffen, maar je kunt ook de beplanting aan de plaats aanpassen. Ik ben gek op kerstrozen, Helleborussen. Aan de ene kant van het pad willen ze wel en aan de andere kant niet. De oeverrand van de vijver stond eerst vol met aardig wat verschillende soorten planten. Nu zijn er nog drie van over, de gele lis in overvloed, watermunt en dotters. De waterlobelia met z’n mooie rode bloemen miste ik al gauw en af en toe doe ik weer een poging met nieuwe. Wat er uit zichzelf bij kwam staan was de vrouwenmantel. Dat is wel zo’n gemakkelijke plant. Droog of nat, zon of schaduw, het maakt haar niets uit en het blad met de dauwdruppels ’s morgens kan ik wel waarderen: sterke dame!
Nu hebben we van Rob een stel kippen, Barnevelders, gekregen. Er waren er een paar bij die niet door de rest geaccepteerd werden en één was al snel verdwenen. Net die ene kreeg dat stel kuikens toen we op vakantie waren. Waarschijnlijk zat die ergens in de bosjes te broeden. Ze deed haar best bij de verzorging van haar kroost. Toen we thuis kwamen waren er nog zes. De kuikens worden groter en gaan nu alleen op stap, kruipen door een openingetje in de deur van de ren. Pas ’s middags laten we de rest van de kippen los lopen, we hopen dat ze eerst een ei leggen. Nu heeft de kloek bedacht om ’s nachts boven in een laurier te gaan zitten, buiten de ren. Ze kloekt haar kinderen mee naar boven, maar eentje komt niet verder dan de lage cotoneaster. Dat is me ’s avonds een spektakel. De kleine roept en moeder antwoordt, maar het lukt nog niet om langs de takken van de laurier hoger te gaan. Als je je er mee gaat bemoeien vliegt die kloek je aan. Dus laten we het maar gebeuren. Als het donker is, is het ineens stil. Loeder loopt er met opgestreken staart langs maar die heeft liever muizen, elke dag ligt er een bij de deur.

27-09-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Rien in de speciale broek, ooit door Gera gescoord in een 2e hands winkeltje in Innisfail en door Rick meegebracht, deed het grote werk.

Het was een hele klus… het schoonmaken van de vijver. Dat mocht ook wel eens gebeuren na 16 jaar. Wim had wel zorgvuldig elke herfst ’s morgens de bladeren van het oppervlak van het water gevist, maar de vijver oogde de laatste jaren niet meer naar wens.
Gelukkig hebben we hovenier Rien Middelburg die ons met deze klus hielp. Wim had de dag ervoor al een deel van het water weggepompt. Er kwam heel wat troep uit èn ook vrouwtje Tureluur die twee jaar geleden in de vijver was gevallen. Nu staat ze weer trots te wezen op de vlonder naast haar Piggelmee.
Op een gegeven moment zag Rien dat de vissen het wat benauwd kregen en heb ik samen met Wim de helft van de vissen gevangen met een net en in grote bakken water gezet. De vier goudvisjes en 4 goudwindes van het eerste uur hebben zich enorm vermenigvuldigd. We laten dan ook de natuur zijn gang maar gaan. Wanneer de ‘grote visser’ langs komt, zoals die door Bernd Schulte genoemd wordt, mag hij er best wel eentje pakken. We hebben die escapades al eens gevolgd door heel stil in de kamer te zitten en te bekijken hoe die reiger er stukje bij beetje op af komt en dan al overvliegend er eentje uit het water pikt. Maar bij elke beweging in of om het huis is hij al weer weg.
Buurman Alle heeft wat jaren terug ook zijn wat kleinere vijver schoongemaakt en had de vissen apart in een grote bak gezet. Ze gingen even weg naar de Welkoop om iets te halen voor de vissen en de andere dieren. Toen ze terug kwamen waren de kleinere vissen opgevreten en de grote jongens, de koi's, doorboord. Bij ons kreeg de 'grote visser' nu geen kans, we waren gewaarschuwd.
Nu is de vijver weer gevuld, de vissen zijn teruggezet en hebben het spektakel overleefd.

26-09-2013 om 11:06 geschreven door hetty  

23-09-2013 om 23:08 geschreven door hetty  

En heb je ze alledrie even bij elkaar, dan is het tijd voor een foto....

‘Mijn verjaardag..? Nee hoor die sla ik gewoon over… ‘. Vorig jaar waren wij in de USA en konden er niet zijn, maar we hadden we een soort Amerikaanse party voor hem bedacht, iedereen nam zelf zijn drankje mee. Maar dit keer had Rick er gewoon geen zin in. Het was trouwens het weekend dat hij deze kant op zou komen, eerst naar buurvrouw Wielens en daarna tegen etenstijd bij ons. Meestal gaat hij dan tegen kwart voor negen nog naar Jans en Geesje.
Nu had ik dus de andere jongens gevraagd om bij ons te komen eten en op die manier toch zijn verjaardag te kunnen memoreren. Dat deden ze dus, Gerhard met Judith en Mark met Jennifer. Je had Rick eens moeten zien kijken. Het werd een gezellig etentje met een hapje en een drankje tussendoor. Toen hij na zijn kort maar krachtig feestje tegen 9 uur wegging naar Jans en Geesje met een dik stuk slagroomtaart, was er een lach op zijn gezicht en gaf hij toe dat de verrassing compleet was. Zo wil hij wel jarig zijn.
De cadeautjes brengen we hem zo na: bier in alle soorten en lijstjes voor zijn vakantiekiekjes. Wij bestelden bij de Hema een fotoboek over onze belevenissen samen in Schotland. ’Je moet er wel vier dagen op wachten’, meldde ik. ‘Vier dagen????’ Dat was voor mij het teken dat hij dit een grandioos idee vond.

22-09-2013 om 22:18 geschreven door hetty  

Vandaag is het 46 jaar geleden dat deze jongeman werd geboren. Het was 21 september 1967. We woonden toen in Aalten nadat Wim gestopt was met zijn werk als scheepswerktuigkundige en was begonnen als monteur van eiersorteer- en inpakmachines bij Staalkat in Aalten. Nee dat met die eieren is niks geworden. Machines bouwen was geen probleem, maar er moest ook gerepareerd worden. 'Heb je wel eens een rot ei geroken', vroeg Wim later nog wel eens. 'Nou die lagen er onder die kapotte machines en als je er tegen aan stootte, begon alles te bewegen...'. Daarna lonkte Stork in Hengelo en de Kwaliteitsdienst bleek voor hem een beter alternatief.
De plek waar Rick geboren werd hebben we naderhand nog wel eens opgezocht.
Rick... van harte gefeliciteerd en wie weet gaan we nog eens samen wat leuks ondernemen.

21-09-2013 om 21:32 geschreven door hetty