28-09-2013 om 09:20 geschreven door hetty  

De natuur laat zich niet dwingen, niet door mij in elk geval. Wanneer planten niet bij je grondsoort passen of te veel in de schaduw of juist in de zon staan wat ze nou net niet willen, wordt het niets. Je kunt de grond wat veranderen door er turf bij te doen of meststoffen, maar je kunt ook de beplanting aan de plaats aanpassen. Ik ben gek op kerstrozen, Helleborussen. Aan de ene kant van het pad willen ze wel en aan de andere kant niet. De oeverrand van de vijver stond eerst vol met aardig wat verschillende soorten planten. Nu zijn er nog drie van over, de gele lis in overvloed, watermunt en dotters. De waterlobelia met z’n mooie rode bloemen miste ik al gauw en af en toe doe ik weer een poging met nieuwe. Wat er uit zichzelf bij kwam staan was de vrouwenmantel. Dat is wel zo’n gemakkelijke plant. Droog of nat, zon of schaduw, het maakt haar niets uit en het blad met de dauwdruppels ’s morgens kan ik wel waarderen: sterke dame!
Nu hebben we van Rob een stel kippen, Barnevelders, gekregen. Er waren er een paar bij die niet door de rest geaccepteerd werden en één was al snel verdwenen. Net die ene kreeg dat stel kuikens toen we op vakantie waren. Waarschijnlijk zat die ergens in de bosjes te broeden. Ze deed haar best bij de verzorging van haar kroost. Toen we thuis kwamen waren er nog zes. De kuikens worden groter en gaan nu alleen op stap, kruipen door een openingetje in de deur van de ren. Pas ’s middags laten we de rest van de kippen los lopen, we hopen dat ze eerst een ei leggen. Nu heeft de kloek bedacht om ’s nachts boven in een laurier te gaan zitten, buiten de ren. Ze kloekt haar kinderen mee naar boven, maar eentje komt niet verder dan de lage cotoneaster. Dat is me ’s avonds een spektakel. De kleine roept en moeder antwoordt, maar het lukt nog niet om langs de takken van de laurier hoger te gaan. Als je je er mee gaat bemoeien vliegt die kloek je aan. Dus laten we het maar gebeuren. Als het donker is, is het ineens stil. Loeder loopt er met opgestreken staart langs maar die heeft liever muizen, elke dag ligt er een bij de deur.

27-09-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Rien in de speciale broek, ooit door Gera gescoord in een 2e hands winkeltje in Innisfail en door Rick meegebracht, deed het grote werk.

Het was een hele klus… het schoonmaken van de vijver. Dat mocht ook wel eens gebeuren na 16 jaar. Wim had wel zorgvuldig elke herfst ’s morgens de bladeren van het oppervlak van het water gevist, maar de vijver oogde de laatste jaren niet meer naar wens.
Gelukkig hebben we hovenier Rien Middelburg die ons met deze klus hielp. Wim had de dag ervoor al een deel van het water weggepompt. Er kwam heel wat troep uit èn ook vrouwtje Tureluur die twee jaar geleden in de vijver was gevallen. Nu staat ze weer trots te wezen op de vlonder naast haar Piggelmee.
Op een gegeven moment zag Rien dat de vissen het wat benauwd kregen en heb ik samen met Wim de helft van de vissen gevangen met een net en in grote bakken water gezet. De vier goudvisjes en 4 goudwindes van het eerste uur hebben zich enorm vermenigvuldigd. We laten dan ook de natuur zijn gang maar gaan. Wanneer de ‘grote visser’ langs komt, zoals die door Bernd Schulte genoemd wordt, mag hij er best wel eentje pakken. We hebben die escapades al eens gevolgd door heel stil in de kamer te zitten en te bekijken hoe die reiger er stukje bij beetje op af komt en dan al overvliegend er eentje uit het water pikt. Maar bij elke beweging in of om het huis is hij al weer weg.
Buurman Alle heeft wat jaren terug ook zijn wat kleinere vijver schoongemaakt en had de vissen apart in een grote bak gezet. Ze gingen even weg naar de Welkoop om iets te halen voor de vissen en de andere dieren. Toen ze terug kwamen waren de kleinere vissen opgevreten en de grote jongens, de koi's, doorboord. Bij ons kreeg de 'grote visser' nu geen kans, we waren gewaarschuwd.
Nu is de vijver weer gevuld, de vissen zijn teruggezet en hebben het spektakel overleefd.

26-09-2013 om 11:06 geschreven door hetty  

23-09-2013 om 23:08 geschreven door hetty  

En heb je ze alledrie even bij elkaar, dan is het tijd voor een foto....

‘Mijn verjaardag..? Nee hoor die sla ik gewoon over… ‘. Vorig jaar waren wij in de USA en konden er niet zijn, maar we hadden we een soort Amerikaanse party voor hem bedacht, iedereen nam zelf zijn drankje mee. Maar dit keer had Rick er gewoon geen zin in. Het was trouwens het weekend dat hij deze kant op zou komen, eerst naar buurvrouw Wielens en daarna tegen etenstijd bij ons. Meestal gaat hij dan tegen kwart voor negen nog naar Jans en Geesje.
Nu had ik dus de andere jongens gevraagd om bij ons te komen eten en op die manier toch zijn verjaardag te kunnen memoreren. Dat deden ze dus, Gerhard met Judith en Mark met Jennifer. Je had Rick eens moeten zien kijken. Het werd een gezellig etentje met een hapje en een drankje tussendoor. Toen hij na zijn kort maar krachtig feestje tegen 9 uur wegging naar Jans en Geesje met een dik stuk slagroomtaart, was er een lach op zijn gezicht en gaf hij toe dat de verrassing compleet was. Zo wil hij wel jarig zijn.
De cadeautjes brengen we hem zo na: bier in alle soorten en lijstjes voor zijn vakantiekiekjes. Wij bestelden bij de Hema een fotoboek over onze belevenissen samen in Schotland. ’Je moet er wel vier dagen op wachten’, meldde ik. ‘Vier dagen????’ Dat was voor mij het teken dat hij dit een grandioos idee vond.

22-09-2013 om 22:18 geschreven door hetty  

Vandaag is het 46 jaar geleden dat deze jongeman werd geboren. Het was 21 september 1967. We woonden toen in Aalten nadat Wim gestopt was met zijn werk als scheepswerktuigkundige en was begonnen als monteur van eiersorteer- en inpakmachines bij Staalkat in Aalten. Nee dat met die eieren is niks geworden. Machines bouwen was geen probleem, maar er moest ook gerepareerd worden. 'Heb je wel eens een rot ei geroken', vroeg Wim later nog wel eens. 'Nou die lagen er onder die kapotte machines en als je er tegen aan stootte, begon alles te bewegen...'. Daarna lonkte Stork in Hengelo en de Kwaliteitsdienst bleek voor hem een beter alternatief.
De plek waar Rick geboren werd hebben we naderhand nog wel eens opgezocht.
Rick... van harte gefeliciteerd en wie weet gaan we nog eens samen wat leuks ondernemen.

21-09-2013 om 21:32 geschreven door hetty  

19-08-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Bijlagen:
pic1376652984[1].jpg (98.3 KB)   

16-08-2013 om 21:55 geschreven door hetty  

‘Mag hij ook mee?’ Rob komt met zijn auto met aanhanger de lammeren ophalen. Simon helpt hem mee. Hij heeft de auto dichtbij de stal kunnen neerzetten en hoeft hij telkens maar een klein stukje met de ram tussen de benen af te leggen. Dan krijgen ze nog een vitaminepreparaat toegediend. En nu komt hij met het bruine flessenlam aan. Het is degene die nog steeds op me af komt en aan mijn vingers wil zuigen, net alsof ik er met fles en speen aan kom. ‘Ja hoor, die mag ook mee’. Hij kent me nog steeds en even mag ik hem nog aaien.
Rob denkt dat ik maar moeilijk afstand kan doen van de lammeren, maar ik heb al zo vaak afstand gedaan van dieren. Het went nooit helemaal. Maar dit keer gaan ze allemaal naar een nieuwe plek. Zijn lammeren zijn mooi, Rob is erg tevreden. Een leuke bijkomstigheid is dat een aantal van zijn jonge rammen naar een kudde Schoonebekers in Zuid Limburg gaat. Die zochten nieuw bloed voor hun kudde.
Voor ons is het mooi op tijd, want zondag is het zover. Schotland wordt dan ons doel. We vertrekken vanuit IJmuiden. Rick heeft er ook zin in. Vandaag was zijn laatste werkdag en heeft nog een paar dagen om zich voor te bereiden. We hebben hem al ingelicht dat hij wel een paar keer vroeg uit bed moet. In elk geval de eerste ochtend als we in Newcastle aankomen. Het zou jammer zijn als hij het uitgebreide ontbijt zou missen. En als we opbreken op een camping moet dat ook niet te laat. Hij weet ervan. 'Geen probleem', zegt hij: ‘Ik heb een wandelende wekker’. En dat is dan weer zo’n cryptische omschrijving waar hij octrooi op heeft.

15-08-2013 om 20:13 geschreven door hetty  

Aan het eind van de middag is het zover. De bevolking in de wei wordt aardig uitgedund. Alle elf lammeren gaan weg. Rob had dit jaar weinig geluk bij de verdeling, het waren bij ons 9 rammen en 2 ooien en bij de rest van zijn ooien waren het ook overwegend rammen. Ze zijn nu zo gegroeid dat je vanaf een afstand heel goed moet kijken wat de volwassen ooien zijn en wat lammeren. Ze zijn even groot. Alleen de ooien zijn geschoren.
Rob is bijzonder ingenomen met de drieling,ook rammen. Hun moeder lag dood en wij hebben ze met de fles verder grootgebracht. Als Rob nu naar ze kijkt beginnen zijn ogen te glimmen, want ze schijnen perfect te zijn in hun soort. Vandaag worden ze dus gespeend, de flessenlammeren waren dat al, maar de andere zes zie je iedere keer nog onder de moeder duiken, zo groot als ze zijn. De jonge rammen zullen allemaal samen naar een natuurterrein gaan en de ooien naar nog een andere plek. De volwassen ooien blijven nog tot oktober. Dan gaan die ook weg om met een speciaal uitgezochte en goedgekeurde ram ergens bij een boer of een ander terrein te bivakkeren tot begin maart. Het zal rustig worden hier.

14-08-2013 om 22:31 geschreven door hetty  

13-08-2013 om 15:44 geschreven door hetty  

12-08-2013 om 18:08 geschreven door hetty  

11-08-2013 om 18:14 geschreven door hetty  

Nichtje Suze en haar vriendin bij Kladdegat, afgelopen jaar op de brug aan de Dorpsweg. Hij ligt veilig aan de ketting. Het beeld werd gemaakt door Jan Erik Barendsen in 1993.

Zoals wij vroeger in Linde de Bollebak hadden waarmee je bang gemaakt kon worden, hadden ze in Hattem Kladdegat. Het was een soort hondachtig beest. Ik denk ook dat die misschien dezelfde functie had. De bollebak, een soort watergeest, huisde voornamelijk in gevaarlijke kolken of beekjes en opoe hield ons op die manier bij de gevaarlijke laoke weg.
Kladdegat was meer het Hattemer spook. Het hondachtige wezen huisde in de donkere tunnels onder de stadsmuren aan de Adelaarshoek, inderdaad, in het Spookhuys. De Hattemers rilden als ze ’s nachts het naargeestig gehuil en het gerammel van kettingen meenden te horen.
De spookhond was zo levensecht dat ze het ’s avonds laat niet waagden om zich in donkere hoekjes rondom de stadsmuur te begeven. Tot in de 20ste eeuw bestond er nog een heilig ontzag voor Kladdegat, waarvan opvoeders dankbaar gebruik van maakten: ‘Pas maar op, anders komt Kladdegat je halen.’

Angst. Aan de ketting, de ogen vol vuur.
Vastgeketend aan Hattems muur
Met een boog er omheen, anders doet hij u wat!
Waakt u voor spookhond 'Kladdegat'.

10-08-2013 om 09:50 geschreven door hetty  

Ik kreeg ineens weer de beelden op mijn netvlies van de Nieuw Zeelandse oma die haar lang gewenste droom in vervulling zag gaan, een vlucht in zo’n vliegtuig van het eerste uur. Ik zocht even in mijn verslag dat ik maakte tijdens die reis en vond het.

foto: Oma komt net uit het vliegtuig.

Granny after landing... so delighted and happy

12-12-2007--Halverwege de trip van vandaag zijn we gestopt bij het Tiger Moth Restaurant waar een hele hangar en een grote werkplaats bij is. Van over de hele wereld worden oude vliegtuigen hier naar toe gebracht om gerestaureerd en gerepareerd te worden. Henk, Fred en Wim konden het niet laten en gingen de hangar in. Daar stonden de oudjes, prachtig opgeknapt, ééntje zelfs met fietsbanden.
Er zou net een piloot opstijgen in zo’n pronkstuk met een oudere dame als passagier voorin.
De hele familie zwaaide en filmde haar de lucht in. De piloot haalde nog wat stunts met haar uit waaronder een looping. Ze was helemaal enthousiast.. ze straalde. Ze vond het erg leuk dat we er als publiek ook bij waren en vroeg al gauw:”Where are you from? Ooh, my sister in law is Dutch too, you know” en “Oooh, I love that man….André Rieu. He is coming to Nw Zeeland!!!”

09-08-2013 om 22:18 geschreven door hetty  

Onverwacht kwam er een verzoek uit België om mijn roeiende meisje te verkopen. Ik heb het al een tijdje terug geschilderd. Ik voelde me vrolijk en vanzelf kwam dit schilderij tot stand. Ik zag mezelf als dit meisje dat haar eigen weg ging en niet alleen dingen deed die anderen van me verwachtten. Daarom gaf ik het de titel My Way. Ik heb al vaker lovende opmerkingen gehad over dit schilderij.
De dame uit België en ik werden het eens en dit weekend ga ik zorgen dat het die kant op gaat. Maar nu…? Het is net of je afstand gaat doen van een stukje van jezelf. Het is heel anders dan wanneer je een hond voor iemand schildert.. of een boerderij of een landschap. Dan leef je je in in die speciale hond of dat speciale plekje.
Maar… beloofd is beloofd. Ik heb opnieuw een paar foto’s gemaakt van My Way en wie weet schilder ik een volgende keer een meisje… of oudere dame… in een andere situatie.
In Nieuw Zeeland op het Zuidereiland zagen we op onze rondreis bij een vliegveldje een oudere dame in een leren vliegeniersuitrusting die als passagier mee mocht in zo’n oud tweepersoons vliegtuig. Dat had ze haar hele leven al gewild en nu was het zover. We hebben haar zien opstijgen en een half uurtje later weer zien landen. Die stralende uitdrukking op haar gezicht is me altijd bijgebleven.
Wordt het mijn volgende onderwerp?

Wie geïnteresseerd is in meer van mijn werk kan gaan kijken op www.hettysite.nl onder het kopje schilderijen. Welkom!

08-08-2013 om 20:21 geschreven door hetty  

Voorlopig staat deze mooie pot op de plek.

Ken je dat? Heb je al jarenlang gedacht aan een mooie vaas die naast de tv zou moeten staan. Het liefst één van raku keramiek. Onze vriend en de drijvende kracht achter onze expo-groep is pottenbakker of misschien heet dat nu wel keramist. Hij heeft z’n zaakjes goed voor elkaar en heeft een mooie ruimte voor zijn uit de hand gelopen hobby mèt plek om de vazen en schalen af te bakken. Deze keramiek vindt haar oorsprong rond de 14e eeuw in relatie tot de theeceremonie van de eeuwenoude Zen-cultuur.
De waarden en normen van de Zen-cultuur gaan er van uit dat het leven een kunst is, waarin tijd en natuur een eenheid vormen, welke de kern is van het leven.
Uit de natuur zijn aarde, water, lucht en vuur vertrouwde elementen voor een keramist. In een gasoven wordt het geglazuurde werkstuk geplaatst waarna de temperatuur langzaam opgevoerd wordt tot 1000 graden C. Daarna wordt het werkstuk met een tang uit de oven gehaald en krijgt het door de afkoeling het zo karakteristieke craqueléeffect. Daarna volgt de afkoeling verder in b.v. zaagsel. Door de rookontwikkeling worden de niet geglazuurde delen en de craquelé ’s donker gekleurd.
En vanmorgen waren we bij ze en liet Co ons zijn voorraad zien. Ik viel meteen voor een stel gele vazen, maar ook de groenachtige waren mooi. We kregen een hele doos mee om thuis uit te proberen.
Maar nu… naast de tv… staan de vazen totaal niet. Daar hoort een losser iets, een mooie hortensia of een andere plant in mooie pot die mooi kan hangen. En ons huis heeft niet veel andere plekken voor de door mij zo gewenste keramiek.
Maar misschien heeft raku keramist Co Manrho nog een wijdere pot die hiervoor als basis kan dienen.

07-08-2013 om 16:50 geschreven door hetty  

Ik weet nog dat het de familie Oortgiesen was, de echtpaar van het aardige bootje genaamd Ploetertje, dat zijn thuishaven in Hengelo had. Eenmaal per jaar in de zomer organiseerde het Rode Kruis in Hengelo een boottocht voor kinderen met een handicap en ook Rick werd hiervoor uitgenodigd. Dat vond hij, en vonden ook wij, best spannend. Hij werd door mensen van het Rode Kruis opgewacht en hij mocht een dagje meevaren op Ploetertje. Ze zijn die dag het hele Twentekanaal afgevaren naar Zutphen en weer terug. Een jaar later mocht hij weer mee, maar dit keer had ook Mark geluk. Voor de gezelligheid werd hij ook door mevr. Oortgiesen meegevraagd. Dat hoefde je Mark maar één keer te zeggen. +/- 1978.
Dat ik de naam Oortgiesen zo goed kan onthouden is doordat we op 'De Haar' buren hadden die Oortgiesen heetten en later in Linde onze buurvrouw Breukink- Oortgiesen daar vandaan kwam. En zo helpen ons dit soort ezelsbruggetjes ons geheugen op peil te houden.

05-08-2013 om 12:39 geschreven door hetty  

De brug midden in Erica.

Sinds juni 2010 is het eerste deel van de vaarverbinding Erica - Ter Apel bevaarbaar: het traject van Ter Apel tot en met het Veenparkmuseum. Na een paar jaar hard zwoegen zijn alle bruggen weer beweegbaar gemaakt, de vaste dammen verwijderd en zijn de aanwezige sluizen gerenoveerd. Daarnaast is er een flinke hoeveelheid bagger verwijderd en zijn de oevers natuurvriendelijk aangelegd.
Nu is de Veenvaart helemaal open, een prachtig stuk kanaal ingericht met allerlei leuke plekken er omheen. Soms waan je je in de oertijd met al die grote keien en een kudde koeien grazend op de wal. Er is zelfs een broedwand voor ijsvogels en de eersten zijn al gespot. Nu kan de pleziervaart doorvaren naar ter Apel en verder. Het blijkt een succes om op deze manier Zuidoost Drenthe te ontsluiten. In Erica gaat nu de brug automatisch open en dicht. Daniel Lohues die zelf geboren en getogen in Erica is, stond er pas te wachten toen zo’n halfblote kapitein met z’n plezierjacht door de geopende brug voer, stug voor zich uitkijkend. ‘Hier zegge wij altied Moi’, zei een van zijn medewachters. Onverstoorbaar en zelfs zonder één vingertje als groet ging hij door. Daniel herinnerde in zijn zaterdagse column aan vroeger tijden toen de brug nog door een brugwachter geopend moest worden. Er werd dan getoeterd om de brugwachter te waarschuwen. Soms bleek dat niet genoeg. Op een gegeven moment lag er een nogal groot en opzichtig plezierjacht al een uur te toeteren, maar er kwam niemand opdagen. Toen ging er maar eens iemand kijken. Ach, de beste vrouw was net in haar middagslaapje. Ze haastte zich in haar sloffen en met de kop verkeerd richting brug en foeterde: ’Zon dikke boot, maar een fatsoenlijke toeter kopen, ho maar!’

Meer weten over de Veenvaart? Klik op http://www.veenvaart.nl

03-08-2013 om 17:31 geschreven door hetty