Voor vandaag stond Barcelona op het programma. Met de bus touristic wilden we ons van de ene mooie plek naar de andere laten rijden. We gingen op tijd naar bed want om 20 over 8 staat de bus hier voor de camping. Maar vanmorgen is Riet niet helemaal in orde en ook Wim hoest ook nog steeds. Dus wordt het voor vandaag een rustig dagje. Niks mis mee.
Riet is intussen al weer een uurtje buiten in de luie stoel geweest maar doet nu weer even een middagslaapje. Morgen verwacht ze wel weer opgeknapt te zijn.
Het is mooi weer geworden, de zon prikt al aardig, maar het is wel winderig. De Spanjaarden hebben allemaal lange broeken en truien aan, terwijl de Nederlanders die er zijn zich alvast gaan uitpellen. Ik heb de broekspijpen tenminste al op kniehoogte opgerold, maar dat leer je wel weer af als er een windvlaag voorbij komt. De Spanjaarden aan de overkant zijn druk met barbecue – de mannen- en met de tafel met andere heerlijkheden- de vrouwen. Spanjaarden zijn wat kleiner van stuk dan de noorderlingen. Vooral de mannen zijn vaak niet groter dan ik ben.
Ik maakte een praatje met een Engels stel met twee bordercollies. Ja dat moet dan even. Ze waren er ook helemaal aan verknocht. Ze woonden in Bretagne in Frankrijk. Verder zijn er hier honden in alle soorten en maten, van kleine Yorkshire Terriers tot New Foundlanders aan toe, zelfs een Westy met een chique jasje aan, zal wel net getrimd zijn.
De plannen voor morgen? Ik denk dat het Valencia gaat worden. Barcelona doen we op de terugweg nog wel aan. Eerst maar naar het zuiden.

De Spaanse familie aan de dis. Ze hebben ontzettend plezier met elkaar en dat horen we.

27-02-2011 om 22:04 geschreven door hetty  

Eindelijk op een eerste plaats van bestemming Sitges. We merken al gauw dat het carnaval hier in aantocht is want de hele avond wordt opgeluisterd door Djembé muziek. Hier in Sitges zou zelfs een homocarnaval mee te maken zijn. Ik ben benieuwd. Verder is dit een heel gemoedelijke gezinscamping. Veel mensen uit Barcelona hebben hier hun stekje om tot rust te komen. We zien ook veel honden. Wim heeft het niet op die kleine keffertjes. Hier is aan de rand van de camping een hondenuitlaatplaats met een mooi geschilderd bordje: Pipi Can. Moet ik toch ook eens voor Johan en Joke schilderen.
Het is nu een dagje rust en tegelijk geschikt om weer eens fourage inslaan en dat kun je dat volgens Ben nergens beter doen dan in een grote supermarkt. Nee die kleintjes wil hij niet… vuls te duur. Een Supermercanto zoekt hij. Wim rijdt. We gaan op zoek en na enkele vergeefse pogingen.. Riet wilde de politie al aanschieten… zie ik een bord van de Lidl met aanwijzingen. Dan komen we op een groot winkelcentrum uit met alle soorten grote winkels. Hè hè we kunnen ons uitleven. Alles in zo’n vreemd land blijft een avontuur. De Lidl hier heeft zich aangepast aan het land en we vinden aparte wortels en meer vis en gedroogde vruchten dan bij ons. We proberen maar eens wat uit.
Wim doet nu z’n middagslaapje en in de camper naast ons zijn ze ook net wakker en proberen de laptop aan de gang te krijgen. Het systeem van samen op één kaartje internetten lukt niet. Dat was hen vroeger wel gelukt toen ze met een hele campergroep bij elkaar stonden. Nederlanders... altijd voor een dubbeltje op de eerste rang hè! Echt duur is het nou ook weer niet 4 euro voor 3 hele dagen internet of 7 euro voor een week, maar het liefste hebben we natuurlijk free internet. Er zal wel een beveiliging voor dit soort zaken op gezet zijn.

27-02-2011 om 14:38 geschreven door hetty  

Overal bloeien de amandelbomen.

Vacantie is leuk, vakantie is ontspannen, vakantie even helemaal er tussen uit. Ik kan jullie verzekeren: vakantie is ook avontuur.De eerste kennismaking met Barcelona doet mij nog niet verlangen naar meer.
Riet had al gemeld:”Et wodt straks nog wel wat drukker a’w Barcelona deur gaot” Je denkt nog even dat zal nog wel meevallen. Maar als je even later midden in de drukte zit, door donkere tunnels met pechgevallen en je raam dat open was niet meer dicht wil en je alle uitlaatgassen plus een flinke dot wind binnen krijgt is het even anders. We kunnen hier natuurlijk niet stoppen en Wim wil dat ik wat om m’n nek doe en even later zit ik als een bijna echte Moslima bij het open raam. Links en rechts vliegen ze langs je heen. We moeten regelmatig van rijbaan wisselen en ik krijg kramp in m’n maag van ellende. Wim niet… die steekt z’n hand even uit het raam als teken dat hij naar links moet en warempel… ze laten hem er meteen tussen, die Spanjaarden. Bij de tolpoortjes spreekt hij al een mondje spaans:”Ola senor”. En bij het wegrijden gaat hij naadloos over in het Frans: Merci!” Maakt allemaal niks uit.
We hebben op onze nieuwe camping wel even tijd nodig om met koffie en een pilsje bij te komen. We maken er morgen een rustig dagje van en gaan hier in de omgeving van Sitges wat rondkijken en een terrasje pakken.

Enne hier is het 21 graden, strakblauwe lucht, en in Barcelona liep het kwik zelfs op tot 25.

We krijgen een prachtig zicht op de Pyreneeen met sneeuw op de toppen. Andorra, het piepkleine bergstaatje lokt, maar dat doen we in de winter toch maar niet.

Maar hier begin je al een spaans gevoel te krijgen. Veel wijngaarden zie je en zelfs schapen langs de weg. Ze zien er alleen armetierig uit, lang geen Texelaars.

26-02-2011 om 20:19 geschreven door hetty  

De zonsondergang in Narbonne. Mooi weer maar een zeer harde wind.

We gaan er nog een dagje tegenaan. De tom tom laat ons alle kanten van Tournon zien maar we belanden toch op de Route de Soleil en warempel wat zuidelijker stijgt de temperatuur tot 19 graden, terwijl we gisternacht nog dikke vorst hadden in Luxemburg. Vandaag wordt er rustig gereden en we stoppen om wat te eten en een tukje te doen. We staan op een parkeerplaats tussen de dikke vrachtauto’s en zien een van de chauffeurs zijn middaggebed doen met het gezicht naar Mekka. Met z’n duim raakt hij telkens een andere vinger van die hand aan, al biddend. ‘Den bidt teminste nog’ , merkt Wim fijntjes op.
Het is Narbonne geworden en op ons ‘bonjour’ reageert de campingbaas met ‘goeiemiddag’. Het is een Nederlands stel dat deze camping met huisjes, jeu de boule baan, midgetgolf en alle voorzieningen runt. We hebben zelfs een aparte wc met douchehokje bij onze plaats. Luxe hoor. Maar internet? Nee dan moet je een weekkaart nemen. En dat doen we maar niet.
Zonet hebben we ons plan de campagne opgemaakt. Morgen gaan we de laatste ruk doen tot voorbij Barcelona, tot Sitges, naar camping El Carrofer. Daar zullen we een dag of wat blijven om Barcelona te bezoeken en even niks te doen

26-02-2011 om 20:14 geschreven door hetty  

Tournon op de camping aan het water, de Rhone.

Daar zitten we dan… aan de oever van de Rhone in Tournon sur Rhone, net even boven Valence. Vannacht hadden we nog dikke nachtvorst in Arlon, wel -8. Maar ons caravannetje was lekker warm. Bij het wegrijden moet je natuurlijk wel het neuswiel opgedraaid hebben. Na de eesrte bonk was het duidelijk. We waren onze eerste instructies vergeten nl ANWB, de tip va de ANWB zelf: aanhaken, neuswiel, weer die stekker en de breekkabel. Vergeten we nu nooit meer. Het bleek een flinke ruk vandaag, ongeveer 600km naar het zuiden. Wim had goed de sjas d’r in. Hij had genoeg te melden. “Daor he-j weer van die springkikkers die d’r zo neudig tussen mut”, als hij die snelle autootjes er vandoor ziet gaan. Toch werd er netjes gereden, ook bij het invoegen. Ineens zie ik een bekend woord, ooit voor Mark opgezocht toen ze op weg waren naar Les Issambres: bouchon 3 km -file dus- en dat middenin Lyon. Maar nee het viel mee.
Nu staan we samen met Ben en Riet met een mooi uitzicht op de Rhone op een mooi plekje. De camping baas is van de Elzass en spreekt een soort plat Duuts, zoals hij zelf zegt. Ook makkelijk.
Zonet een akkefietje achter de rug. Wim pakt de tafel uit de kast omdat Ben en Riet straks komen buurten en meteen doet de ventilatorkachel het niet meer. Daarna wil ook de gaskachel het niet. Terwijl hij de caravanboeken doorkijkt krijgt hij een helder ogenblik. Blijkt de zekering eruit gesprongen toen hij die tafel uit de kast pakte en de gaskachel brandt zomaar ineens toch wel. Ach ja… het is allemaal even wennen, maar dat is dan nu voor mekaar. Allemaal de groeten van ons vieren, ook voor de Luttenbergse familie.
Morgen gaan we richting Perpignan, op de grens met Spanje. “Oo.. da’s zo mooi doar”, zegt Riet en dat willen wij ook graag zien.

26-02-2011 om 20:12 geschreven door hetty  

Er ligt hier nog wat sneeuw.

"Het is nergens zo mooi als hier", placht Jans te zeggen als we het er over hebben om af en toe er op uit te trekken. En daarbij wijst hij dan met een breed gebaar over zijn landerijen en de pony's. Vroeger had hij ook nog een koe, Doortje 32, een goedzak. Die zette hij klokslag 6 uur aan de emmer, de melkemmer wel te verstaan en ging even koffie drinken en na een 20 minuten was de emmer gevuld. We hebben heel wat litertjes van hem gehad in die tijd. Het heeft me zelfs een slagroomtaart gekost, toen hij wedde dat de emmer vanzelf vol werd tijdens zijn kopje koffie. Ik had al wel door dat er een addertje onder het gras zat en nam daarom maar vast een slagroomstammetje mee. Maar Doortje 32 kreeg telkens de melkziekte. En Doortje ging en een andere koe kwam, maar die kon niet aan Doortje tippen en nu zijn de koeien echt verleden tijd bij Jans en Geesje.
We waren vanmorgen net het hek uit toen Mark al belde met de vraag: "Hebben jullie net gebeld?" Hij was een paar dagen met Jennifer en Eva op Vlieland bij hun vrienden Jan en Petra. "Neu... wij niet." Nog geen minuut later Anja aan de lijn. "Zijn jullie al weg?" We reden net de Bargerweg voorbij. Nee Wim had zich vergist met de beveiliging en was zelf de oorzaak van de acties van zoon en buurvrouw. Maar nu weten we tenminste dat alles werkt. Op dit moment is Mark al weer thuis en die redt er zich wel mee.
We komen net bij van een ritje richting Arlon tegen de Luxemburgse grens aan. Een leuke camping, heel gemoedelijk.
Onderweg hebben we een paar gezellige stops gemaakt en vanavond drinken we er maar een glaasje wijn op: het begin van iets nieuws... voor ons dan. Ben en Riet zijn meer ervaren en kennen de campings die nog open zijn.
En hier is zowaar gewoon verbinding met het internet van Camping Official. Hoef ik nog even niet af te kicken.

26-02-2011 om 20:09 geschreven door hetty  

21-02-2011 om 22:19 geschreven door hetty  

‘Nee juf, dat is een zonnekoekje’, zei een klein meisje in mijn allereerste klas in Hattem. En ze wees een lieveheersbeestje aan. Ik dacht dat iedereen dat mooie kevertje met zijn rode schild met zwarte stipjes zo noemde, maar intussen heb ik wel door dat iedere streek zijn eigen woorden gebruikt voor sommige planten en dieren. In Hattem heb je dus zonnekoekjes. Ik dacht er aan toen ik het gisteren over een meizoentje had. Er heeft nog niemand op gereageerd. Dan zullen het wel meest Achterhoekers zijn die mijn website bezoeken. Natuurlijk heb ik onder de hand in de gaten dat mijn meizoentje door de rest van Nederland madeliefje genoemd wordt… ook mooi!
En je moet ook wel een moeder of oma hebben die hun eigen woorden hebben ontwikkeld voor sommige planten of dieren. Ik heb lange tijd gedacht dat die prachtige gele forsythia die in het voorjaar zo uitbundig kan bloeien het gele gevaar heette. Zowel opoe als mama noemden het zo. Net als de vleisbloemen in de spoorsloot. Ze zijn inderdaad vleeskleurig, maar de plantengids noemt ze toch echt wilgenroosje. Het viel me tijdens onze reis door Noorwegen, al weer een hele tijd geleden, wat tegen wat betreft de plantenwereld. Misschien heb ik niet goed gekeken want met een camper gaat het wat vlug, maar de enige bloemen die me daar opvielen waren inderdaad een overvloed aan wilgenroosjes….en vooruit.. wat vingerhoedskruid. Net als de vinken, die waren er genoeg maar verder...? Ik vroeg aan een van de schippers, want er ging ook gevaren worden, wat voor vogels er te vinden zijn zo aan de westkust van Noorwegen. Hij keek me stomverbaasd aan. “Zeekippen”, was het enige wat hem te binnen schoot en daarmee bedoelde hij alle meeuwen en aanverwanten.
Pas kwam ik weer een foto tegen van de Radstake, een restaurant ergens onderweg van Zelhem naar Varsseveld en ik zeg het weer even zachtjes voor mezelf alleen, wat mama ooit zei als ze deze bedoening bedoelde als ze de weg wilde uitleggen naar Aalten waar we toen woonden… ‘de Radsasa’. En zo komen de misverstanden de wereld in.

21-02-2011 om 19:16 geschreven door hetty  

Dat zal hem niet gebeuren….. dat Ben straks de weermeter gaat installeren. Nu Wim door heeft dat het een fluitje van een cent is wordt de ladder gepakt en balanceert hij bovenaan. Je zou niet zeggen dat hij hoogtevrees heeft. Toen hij ooit met school op de Martinitoren stond hebben ze hem van de ballustrade moeten plukken, vertelde hij. Maar binnen de kortste keren hangt de weermeter boven aan het topje van de schuur, vastgemaakt aan het stiepelteken, overgehouden uit onze Twentse tijd. Wim vond het een prima steuntje voor zijn speeltje. Het zij zo….. Nu kunnen we binnen bij de warme kachel alles lezen over temperatuur binnen en buiten, zelfs de gevoelstemperatuur, de windrichting en de windkracht en de luchtdruk. Bovendien geeft de digitale regenmeter de hoeveelheid gevallen neerslag aan.
Vandaag is Wouter er om een uniek beveiligingssysteem te installeren voor je weet maar nooit. Wat een uitvinding. Het is eigenlijk overbodig want Ben en Niesje zullen hier een deel van de tijd zijn en Wouter de rest van onze afwezigheid. Die moet voor zijn werk hier in de buurt zijn, in Emmercompas. Daar gaat hij een melkrobot installeren., je weet wel... zo'n stal waar de koeien zelf hun tijd bepalen wanneer ze gemolken willen worden. 
Het geeft een goed gevoel dat er opgepast wordt en het huis nooit alleen zal zijn.
Wouter had het snel voor elkaar en is al weer richting De Meern om bij broer Jaap een computer op te halen. Hij is er maar druk mee. En morgen gaat hij ook nog voor een paar dagen naar een tentoonstelling in Parijs met vriend Herbert. Het heeft vast iets met de agrarische sector te maken.

20-02-2011 om 14:34 geschreven door hetty  

“En dan doe-j gewoon die schruufies deur die gaagies”. Ben en Niesje zijn een dagje in Emmen om ons sterkte en veel plezier te wensen. Ze hebben een overlevingspakket meegebracht met allerlei lekkers voor… je weet wel. Ben heeft het weerstation ontdekt dat we Wim voor zijn verjaardag gegeven hebben. Het zit nog in de doos al is het wel uitgebreid bewonderd maar het is lastig om een goede bevestiging te vinden voor dit unieke speeltje. Ben rust niet voor hij er iets op gevonden heeft. Het weerstation komt straks aan de punt van de schuur te zitten en Ben weet al hoe die bevestigd gaat worden- zie boven. Het Hattems klinkt net wat anders dan het Achterhoeks maar ook dit klinkt mij als muziek in de oren.
Ben en Nies komen straks op ons huis passen als wij… je weet wel. Ik heb het vage idee dat Wim z’n speeltje in die tijd wel een plek gaat vinden.
Eva is ook een middagje bij ons. Het leven van een brugpieper gaat niet alleen over rozen. Er moet gewerkt. Morgen heeft ze een boekbespreking en een s.o. van wiskunde en haar etui is bij een vriendinnetje blijven liggen. Jennifer heeft dus nog een omweg te maken met Eva en Queeny.
Dan stort ik mij zoals elk jaar weer eens in de belastingspullen die bij elkaar gezocht moeten worden."Ie mot ok alles wat belangriek is gelieke in een map doon', zeg Wim altijd. Maar toch... toen ik vannacht wakker werd ben ik toch op zoek gegaan naar de juiste WOZ waarde van het huis.

18-02-2011 om 23:59 geschreven door hetty  

Kasteel Coevorden.

Dat lijkt mij nog wel iets, de Poëzie- en Prozaroute door het oostelijk deel van de Achterhoek. Ik ben de caravan aan het opruimen voor… je weet wel… en ik kom de fiets- en wandelkrant voor de Achterhoek: Effe uutblaoz’n tegen. En volgens dit krantje kan dan van je gezegd worden: ‘Met de boek op et stuur, stuf hee deur de natuur’. De start is trouwens in Breedevoort, het aantrekkelijke boekenstadje vlakbij Aalten, de plaats waar Wim z’n carrière aan de wal begon en waar Rick geboren is.
Verder zouden we toch eens de enige echte acht kastelenroute moeten fietsen onder leiding van…. nee niet meer de burgemeester, maar een gids van de VVV van Vorden. Gisteren was er commentaar op ons enige kasteel in Drente, kasteel Coevorden dat nu als hotel gebruikt wordt. In Vorden alleen al zijn er 8 kastelen en in de omgeving nog veel meer. Of de mensen daar vroeger nou zo gelukkig mee waren laten we maar in het midden hè?
Dan kun je in de Achterhoek ook gaan wandelen met een ezel met proviand voor de wandelaars en de ezel zelf, leuk als je kinderen bij je hebt. Dat zal wel niet snel gaan en die ezel moet ook geen kuren krijgen.
Hier in Drente zijn nog steeds huifkartochten in trek. Toen ik afscheid nam van mijn arbeidzame leven voor de klas kreeg ik behalve het afscheid op school nog een verrassing. Op een middag wilden Wim en ik naar het Drents Museum in Assen, maar onderweg stelde Wim zomaar voor om even bij Rijmaaran in Schoonoord te stoppen voor een kopje koffie. Toen we ons eerste kopje op hadden, kwam onverwacht de voltallige familie langs en gingen we met de huifkar en picnickmand de bossen bij Schoonoord in. “Het peerd wet de weg”, zeiden ze. “Ie mot allenig zörgen da-j de bochten ruum nemt, want ze wilt nog wel es binnendeur gaon.”
Het noorderlands in het Dagblad van het Noorden vertelde over een westerling die bij de patatzaak gevraagd werd of ze de patat in een puutje wilden. Dat leek haar niet zo smakelijk, ze wilde het liever in een zakje. Mevrouw Sobering had in Hattem al haar antwoord klaar als ze ergens een reden voor moest aangeven:”Omtoch” en ze wilde wel ergens iets omtoe hebben. Ze kwam van oorsprong uit Groningen. Als uitsmijter gaf de krant nog een aardig misverstand als voorbeeld. Twee lesbische dames die met een baby wandelden werden ooit door een oer- Groninger begroet met de kreet:’Och kiek, wat een lutje potje’. Er moest de verontwaardigde dames wel even uitgelegd worden dat niet zij maar de zuigeling bedoeld werd. In het ‘Grunningers’ wordt een baby nu eenmaal ‘lutje potje’ genoemd. Ach… die streektaal….

17-02-2011 om 20:10 geschreven door hetty  

Ook op mijn verjaardag 2010 verzorgde Wim de keuken.

Ik heb een man die me iedere morgen m’n sinaasappeltje uitperst, m’n kopje cappuccino naast de computer zet en nog veel meer van die attente blijken van genegenheid laat zien. En daar ben ik heel blij mee. Toch is er één ding dat hij niet laten kan en dat is kritiek leveren op… nou ja …op heel veel. Kloothommel is één van die ruige scheldwoorden die hij voor een automobilist heeft die hem op de bumper zit of te vlug insteekt voor hem. En als zoiets gebeurt is hij daar wel even mee bezig. Al foeterend gaat hij alle sufferds te lijf die hij op de weg meegemaakt heeft. "Ze heurt oe niet..", zeg ik wel eens, maar veel zin heeft het niet.
Zo moet ook de jeugd van tegenwoordig het ontgelden. Ze vragen Wim wel eens of hij ook voor de klas heeft gestaan, daar vinden ze hem blijkbaar wel een type voor. Maar dan antwoordt hij meestal:”Ik zou niet veel leerlingen overhouden in een klas.”
Ik kan niet zeggen dat ik het niet geweten heb dat ik een man kreeg met zo’n kritisch vermogen. We hadden nog niet zo lang verkering toen hij gezellig met me mee fietste naar mijn kamer bij mevr. Sobering, waar ik 'in de kost'was. Hij droeg zo’n donkerblauwe duffelse jopper met een houtje touwtje sluiting, zoals je dat toen wel zag. Het stond hem goed en al fietsend deed hij wel gezellig zijn hand onder de kraag van mijn jas, maar verder was het huilen met de pet op wat betreft de conversatie. Het regende n.l een beetje, zo’n motregentje weet je wel en dan wat straffe tegenwind er bij. Hij begon meteen te mopperen op het weer en hield er pas mee op toen we mijn woonstede naderden.
Nee… ik wist het wel, en och… een beetje gemopper….. Als hij niet meer zou foeteren… dan pas ga ik me zorgen maken.

17-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het kerkje in Barchem.

Ik heb een boekje van Mansukh Patel: Dansend tussen vreugde en verdriet, een voor mij bijzonder boekje dat je stukje bij beetje moet lezen. Ik moest er aan denken toen we binnen één dag een verjaardag vierden en de begrafenis van Jan Sigger, de man van Ineke, bijwoonden. Wat is het toch belangrijk om een afscheid met aandacht voor te bereiden. Dat was hier zeker het geval. De kinderen en kleinkinderen droegen ieder op zijn of haar manier iets bij. Ineke had zelfs nog een gedichtje gemaakt wat zo bij haar opgekomen was. Jan zou trots op zijn gezin zijn. Hij bleek de jongste uit een gezin met 9 kinderen, het nösdölleken zoals het werd verwoord. Het was hem niet aan te zien als je hem tegenkwam. Hij kwam van een boerderij de Strokappe in de Armhoede ( buurtschap bij Lochem --met dank aan Wouter) Na zijn pensioen is hij zich net als Wim als keukenprins nuttig gaan maken. Het was een waardig afscheid daar in dat kleine kerkje in Barchem, waar er al heel wat van de fam. Eggink zijn uitgedragen. Jan werd begraven bij zijn schoonouders, tante Dika en ome Hendrik Kettelarij, helemaal aan het begin van het kerkhof. Iets verderop zijn opa en opoe Eggink begraven, ome Jan en ook tante Dina. En vaak werd net als nu het lied Neem Heer mijn beide handen gezongen, het lievelingslied van onze vader Hendrik Jan
En zo zaten we samen met ome Bram en tante Jantje en Jeanet aan de koffie met broodjes in de Onderschoer. Oom Bram had vanuit Durgerdam z’n buurman meegebracht, zijn co-piloot zo meldde hij, en hij had de auto eens flink op z’n staart getrapt op de heenweg, 120 km per uur had hij gehaald. Tja… die ome Bram met z’n 89 jaren.

16-02-2011 om 12:23 geschreven door hetty  

Beertje

Dat was een gezellig avondje aan de Molendijk. Wouters verjaardag werd nog eens dunnetjes over gedaan. Vrienden uit de buurt, waaronder Ep en Dirkje maakten er een feestje van. Ik dacht altijd dat Diny en ik er wat van konden als we bij elkaar waren, maar de zussen Ria en Wesselien deden voor ons niet onder. Wat kan de wereld toch klein worden. Wesselien bleek in Sinderen bij Varsseveld te wonen. En ik zeg zo tussen neus en lippen door:”Ken ie-j dan meschien ok een Anda Kreeftenberg.... uut Varsseveld?" Anda en Dick zijn onze vrienden van het eerste uur. Stomverbaasd kijkt ze me aan. “Daor he’k bie-j in de klasse ezetten. Ik heb eur nog ezien op de reunie en wie-j hebt nog zo leuk met mekare epraot.” Natuurlijk kwam Guus Hiddink, inderdaad ook een oud-klasgenoot ,ook nog ter sprake die de reünie met zijn aanwezigheid ook had opgeluisterd. Op de vraag op de lagere school nog wat hij later wilde gaan doen... had hij ooit geantwoord:"Een hoop geld verdien'n!" En een ieder weet wat het geworden is.
Wesselien houdt schapen en dan kan ze bij mij al niet meer stuk. En nog wel Kerry Hill, een mooi Engels ras. En een ezel en ze heeft een dikke Benner Senner, Pleunie, die ze achter de auto in een kist op een soort aanhanger vervoert. We spreken af dat we haar en haar menagerie een keer komen opzoeken. De dames nemen nog een stel kinderboekjes bij me af. Altijd handig, vinden ze, wanneer je eens op bezoek gaat waar ze kinderen hebben. Erg leuk.
Dat geeft de burger moed. Misschien ga ik nu toch verder met Ik ben Beertje, het boekje in wording over ons fleslammetje.

15-02-2011 om 10:35 geschreven door hetty  

De H. Valentijn en zijn discipelen.

Hadden jullie er vroeger wel van gehoord? Valentijnsdag? Ik tenminste niet en dan was wel zo rustig lijkt me. Wat een gedoe. Op de lts hoorde ik de jongens er nooit over maar toen de fusie met het KDC een feit was begon de onrust. Van te voren konden ze al rode rozen bestellen via de leerlingenraad en daar werd veel gebruik van gemaakt. Op de bewuste dag kwamen ze de klassen rond om de rozen uit te delen en zag je sommige meisjes met een hele bos rozen door de gangen wandelen, anderen met eentje en sommigen met niks. Ook de jongens liepen soms wat onhandig met een roos die ze het liefst in de tas gestopt hadden, maar ja… dat konden ze niet maken. En dan maar raden wie de soms stille aanbidder was. Valentijnsdag, de 14e februari was een onrustig dagje op KDC De Zuidoosthoek. De hormonen gierden door de gangen. De 15e was de rust weergekeerd en begon het gewone leven weer. Het zal nu niet veel anders zijn. Ik weet niet of Robin en Eva er al mee bezig zijn, maar…
Dit weekend is Agnes weer bij ons en ja hoor… Bouke is haar Valentijn en dat zal hij weten ook. Er wordt een Valentijnskaart gemaakt. Hij houdt van geel, dus de kaart moet geel zijn. Verder zijn er heel wat hartjes en glitter gebruikt om er een mooi geheel van te maken. En dat samen met een lila envelop met in glitterletters Bouke moet het dus worden a.s. maandag. Ze heeft er vast succes mee.

Twee Valentijn legendes:

Volgens de legende kwam een jong paar bij bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen. De man was een heidense soldaat, de vrouw een Christen. Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en huwde het stel. Al gauw kwamen meerdere paren met hetzelfde verzoek. Hij werd aangegeven en gearresteerd. Toen hij voor de keizer moest verschijnen probeerde hij die te bekeren. Claudius voelde zich beledigd en liet Valentijn martelen en onthoofden. Dat gebeurde op 14 februari, maar het jaar is onduidelijk. Voor het vonnis werd uitgevoerd, zag hij nog kans het dochtertje van de gevangenisbewaarder een briefje toe te stoppen. Van je Valentijn, stond erop.

Volgens een ander verhaal kwam een cipier (of de stadhouder van Rome) bij de toen al in de gevangenis zittende Valentijn met het verzoek zijn blinde dochter te genezen. Valentijn zorgde voor een geneesmiddel, maar dat werkte niet. Op de dag van zijn onthoofding probeerde de vader van het meisje nog wanhopig het vonnis tegen te gaan, maar tevergeefs. Na Valentijns terechtstelling ontving het meisje een klein briefje van Valentijn, waaruit een gele bloem viel (als mensen hem om raad vroegen gaf hij hen een bloem, vandaar de bloemengroet op Valentijnsdag). Op het briefje stond 'Van Valentinus' en direct kon ze weer zien. Volgens de legende werd de vader daarna bekeerd tot het christendom.

14-02-2011 om 18:46 geschreven door hetty  

Nog iets naar links, Wim...

Onze tuin ziet er weer opgeruimd uit. Zo’n dag mooi weer doet er goed aan. De Taxus baccata baccata, een zuilvormige soort staat nu op z’n plek en de boel is overal gesnoeid, bijgeknipt èn opgeruimd. Dat laatste kostte met name Wim uiteindelijk wat stijve spieren, want toen hij na de voetbal Emmen- Volendam thuis op de bank neerzeeg, was het een en al kreun kreun..... ’t Was ook een druk dagje en: kalm aan dan breekt het lijntje niet, staat nu eenmaal niet in Wim z’n woordenboek.
Ons uitzicht is ook letterlijk verbreed. We hebben nu een stuk ligusterheg ingekort zoadat we breeduit over het land naar Barger Oosterveld kunnen kijken, hadden we eerder moeten doen.
Het nieuwe haantje loopt nu parmantig op het erf met beide hennetjes. Ons eigen kip heeft eieren voor haar geld gekozen en zich bij z’n harem gevoegd, is ook wel zo gezellig.
Het haantje heb ik Kareltje genoemd. Hij heeft in Assen in een veel kleiner hokje gezeten en bij Jans in het kippenhok werd hij bijna dood gepikt door de grote haan. En nu heeft Kareltje vrij spel, heeft een zeer grote vrijheid en twee hennetjes die hem op de voet volgen. Wat kan een haantje zich nog meer wensen?

13-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Stork is toch een stuk van ons leven. Van 1968 tot 1983 werkte Wim hier met veel plezier. Hij specialiseerde zich als kwaliteitsman.
"Hier was de gieterij, daar de ketelmakerij en daar de pijpenbuigerij waar ik zol ang gewerkt heb", meldt Wim. Ja ja.. ik weet het ook nog wel. Bij de Pijpenbuigerij vonden ze dat er te weinig rekening met hen gehouden werd: 'Wie-j zit hier an de achterste titte van 't varken", zeiden ze wel eens.
Aan de overkant zie je nog een voormalig stuk fabriek van Stork. Er is een nieuwe bestemming voor: parkeerplaats. Maar als herinnering aan glorieuzer tijden toen Stork Hengelo meer dan 5000 werknemers telde, blijft het karkas staan.
In de verte zie je nog de toren van de RK kerk in het centrum van Hengelo.

12-02-2011 om 11:59 geschreven door hetty  

En dat halen we en ook nog op tijd. Dat lag niet aan de NS want die liet ons er dat stukje van Zutphen via Lochem- Goor- Delden naar Hengelo 2 uur over doen. Tja .. iets met de wissels onderweg, de trein moest zelfs een paar keer stoppen om te wachten en iets aan een wissel te doen. Maar dan zijn we er. Het Heim is een Twents Museum over de industriële ontwikkeling van deze streek en is gevestigd in de voormalige Wilhelminaschool, de Storkschool waar veel jongens hun opleiding kregen voor ze bij Stork aan de slag konden. We kijken onze ogen uit. Er zijn een heel stel vrijwilligers die groepen rondleiden. Bertus, onze oud- buurman is er één van. Alleen niet vandaag.
De scheepsmotoren trekken Wim natuurlijk het meest. Hij zet ze stuk voor stuk even aan om naar hun geluid te luisteren. “Met deze heb ik gewerkt”, zegt hij af en toe. Wil je weten hoe een oude telefooncentrale werkt? Moet je daar gaan kijken en ervaren, want je mag alles uitproberen. Er liep een stel drukke jongetjes rond met een gids en twee juffen en ik besefte dat ik blij ben dat die tijd voorbij is. Toen we uiteindelijk helemaal boven kwamen was er nog veel meer om uit te proberen: een techno- workshop. Robin en ook Eva zouden zich hier prima vermaken.
Het was een mooi slot van de dag. Hoewel…. we waren nog lang niet thuis, want ook hier had de NS vertragingen. In Almelo konden we nog wel snel overstappen, maar in Marienberg moest er hierdoor meer dan 3 kwartier gewacht worden in de kou. Dus gingen we op zoek naar een café. En dat was er.
Heel tevreden zat ik een uurtje later voor 'Tussen kunst en kitsch, en zag het kostbaar antiek voorbij komen. Wim niet…. die had meer dan genoeg aan de voetbal.

11-02-2011 om 16:03 geschreven door hetty  

Het Volkshuis op de markt in Zutphen.

We hadden nog een dagje vrij reizen van de NS en voor de 18e zou dat nog moeten gebeuren. Gisteravond stelde ik Wim voor:”Zö'w es gek doen… wie-j pakt gewoon de trein en ziet wel waor a’w terechte komt.” Wim vindt het best. Vanmorgen worden mijn plannen wat duidelijker. “Zölle wie-j es naor Deventer gaon en dan naor Zutphen, belle wie-j effen Ben en Diny of ze ok komt koffie drinken ergens. En dan könne wie-j wel efkes deur naor Hengelo… ie-j wollen altied nog es naor et Stork Museum." Een schot in de roos.
En zo gebeurt het. Alleen… Deventer lokt niet erg als de trein er binnen rijdt. Maar Zutphen wèl. Jammer Ben en Diny zijn onbereikbaar, dan gaan we maar samen een rondje stad doen. We strijken neer in Het Volkshuis. Toen mama en Diny hier vroeger naar de markt gingen kwamen ze hier ook wel voor een kopje koffie of eigenlijk moest mama altijd naar de wc en dronken ze daar gezellig wat. Ach wat een nostalgie om zo je oude stad nog eens door te lopen, die ik vijf jaar lang doorkruist heb, Talamini, de IJsselkade en de patatzaak met de ogen dicht kon vinden en waar wat later Diny en mama met mij de bruidsjurk uitgezocht hebben.
Op de terugweg naar de trein zien we een soort vlag bij de oude Broederenkerk hangen, de kerk waar vroeger vaak een kerst- of paasbijeenkomst van het Baudartius gehouden werd. Het blijkt Zutphense Schatten in het nu genaamd Zutphens Stedelijk Museum te herbergen. En dat mòet gewoon bekeken worden. Prachtige dingen zijn er te zien, allemaal hebben ze te maken met de geschiedenis van Zutphen. Warempel zien we een oud schilderij met Berend van Hackfort en één met de bekende dichter ACW Staring, waar ik net over geschreven heb. Ik mag jammer genoeg geen foto’s maken en ik ben nu eenmaal een gehoorzaam kind. De expositie van de schilder en voormalig leraar aan o.a. het Baudartius Jan Bos is prachtig. Het is een overzicht van zijn werk uit de Zutphense tijd. Hij heeft aardig rondgefietst. De aquarel van de dikke boom bij Huize Den Bramel doet me griezelen als ik weer denk aan de spoken die daar rond zouden dwalen. De video die te zien is toont een schilder die zich ontwikkeld heeft van redelijk abstract tot figuratief.
Maar dan is het tijd om op te stappen als we tenminste het Stork Museum 'het Heim' nog willen zien.

10-02-2011 om 19:41 geschreven door hetty  

Een Drentse juf die haar eerste baan in Voorburg kreeg vroeg de kinderen na de zwemles:”Van wie is deze haarbeugel?” Meteen kreeg ze een verontwaardigd commentaar. “Maar juf… dat is een diadeem.” Tja binnen ons Nederlands taalgebied zijn er verschillen zonder dat je er erg in hebt. Diezelfde juf moest het bij haar collega’s ook ontgelden wanneer ze het over haar ‘pakjesdrager’ had en ‘wind in de banden’. ‘Wat een grappig dialect’, kreeg ze te horen, ‘het moet natuurlijk bagagedrager zijn en lucht in je fietsband’. De juf is na jaren mèt de Voorrrburgse rrrrrrr weer terug in Drente en gebruikt weer gewoon het woord haarbeugel en er is niemand die daar iets van zegt.
Buurvrouw Wolterdina heeft het regelmatig over Jans die even binnenkomt ‘malhappen’. Ik ken de situatie en weet dat ze bedoelt: gekheid maken. Tegenwoordig heeft het Dagblad van het Noorden elke week een klein hoekje met het noorderlands. Iedereen die wat voorbeelden heeft van taalverschillen mag reageren. Fred uit Groningen was verbaasd toen zijn gastheer in het westen hem vroeg of hij met de wagen was. Hij zag zich al met paard en wagen in de weer.
Ikzelf heb het over om spullen uit de kattebak te halen als ik de bagageruimte van de auto bedoel. Als ze me verbaasd aankijken denk ik dat ze me hier de kattenbak zien verschonen. Ik geloof dat ze hier meestal kofferbak zeggen. En een jas die ‘helemaal af’ is betekent hier niet dat ie klaar is maar dat ie versleten is. En als je iemand vraagt wat hij ergens van vindt en je krijgt als antwoord:’t Valt me niet tegen’, dan kun je er van op aan dat hij het geweldig vindt.
Nou ik kan het jullie wel vertellen: Drente valt mij niet tegen.

09-02-2011 om 21:32 geschreven door hetty  

Soms heb je van die gedachten: Is dit het nou? Is dit wat ik met m’n leven wil? Het lijkt wel een verlate midlife crisis. Maar het is gek…. net als ik op m’n gemak onderuit lig te peinzen, want dat kan ik goed, komen die gedachten zo maar op.
Maar… wat wil ik dan? Vaker op vakantie? Doen we al genoeg. Meer beesten om het huis… wil ik wel maar is ook vermoeiend en voor de tuin hebben we onze Gerald al gelukkig. Als we het even niet meer zien zitten mogen we hem bellen.
Diny is actief bij de Wereldwinkel, Wim bij de Voedselbank en als zaterdagkoster bij de kerk. Wim sjouwt en tilt er heel wat af bij die Voedselbank maar geniet ook van de contacten en het feit dat je iets voor een ander kunt betekenen. Maar dat is niets voor mij. Ik ben geen verkoper en ook geen sjouwer
Soms komt er ineens iets bij je binnen zoals de oproep van MEE Drenthe voor gastgezinnen voor een jongen of meisje waar thuis wat rust nodig is. En zo kwam Agnes in ons leven, een weekend per maand, een creatief meisje die gek is op Tessa en de pony’s.
En zo las ik pas een oproep voor taalmaatjes, die allochtone vrouwen begeleiden. Meestal zijn het vrouwen die al een inburgeringcursus gehad hebben maar toch in een isolement dreigen te raken. Toen we een paar maanden terug in Hengelo bij Bertus en Marijke waren, bleek Marijke net van een kennismakingsgesprekje met haar nieuwe taalmaatje te komen. Zij was hier heel positief over.
Nou… ik heb de stoute schoenen aangetrokken en had gisteren een afspraak om eens te kijken of dit iets voor me is.
En dat is het. Na onze vakantie zal ik me hiermee bezighouden en krijg ik een taalmaatje toegewezen. Een nieuwe uitdaging!

08-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Boy en Balou, de honden van Sonja.

De man is al op leeftijd en al jaren ziek, maar de laatste tijd gaat het steeds slechter. Hij heeft een lelijke hartkwaal en hij staat voor een operatie op de wachtlijst.
En hij heeft het zo benauwd. Dan nog maar eens de dokter bellen en nog maar eens zeuren in het ziekenhuis. “Ja , meneer er is een wachtlijst en u bent de jongste niet meer, maar het heeft onze aandacht. En we hebben een paar sportblessures binnengekregen, die kunnen niet wachten, daar hebt u toch wel begrip voor?
Dan overleggen de artsen met elkaar en op de administratie worden berekeningen gemaakt. “Is meneer nog productief? Hij moet het nog maar even volhouden en misschien lost het probleem zichzelf wel op.”
Nee, kinderachtig zijn ze tegenwoordig niet!

En ’s avonds voor het slapen gaan vraagt de man op z’n knokige knieën de Grote Baas om hulp en belooft z’n hele bezit te offeren, als hij maar geholpen wordt. Hoezo is het tegenwoordig beter dan vroeger?

Vorig jaar moesten onze beide honden geopereerd worden. Tijdens de operatie belde de dierenarts dat het misschien wel fout ging en of hij de hond eventueel mocht laten inslapen. Misschien redde hij het nog, maar dat pakte wel duurder uit. “Probeer het maar voor elkaar te krijgen”, zeiden we. En beide honden hebben het gered gelukkig!
Soms zijn dieren tegenwoordig beter af dan de mensen, omdat hun bazen goed zijn. De ‘bazen’ van de mensen zetelen in Den Haag en denken alleen aan zichzelf.
“Wat zijn de kosten, dierenarts?”  "Laten we het voor beide honden maar afmaken op 535 euro.”

Ja, waar doe je het voor? Als ik ’s morgens om vier uur uit bed stap om naar het spoor te gaan, dan liggen ze op hun rug voor de verwarming en kwispelen even twee maal met hun staart. “We bekijken het tactisch, baas!”
Daar doe ik het dus voor.

Met dank aan Harm Otten.

07-02-2011 om 18:25 geschreven door hetty  

Johan met herder Juno, de eerste hond op De Boomgaard. Toen was er nog een ren met een hondehok. Juno was de waakhond, maar toch was hij voor ons erg lief.
Het eerste wat honden bij ons leerden was: pootje geven en je ziet het...

Opnieuw een verhaal uit de bundel van Harm Otten, weer een die over dieren gaat, een jeugdherinnering.

Tactiek.

Soms moet je problemen tactisch oplossen. Als je een meningsverschil met iemand hebt moet je zó krom praten dat diegene denkt gewonnen te hebben, maar jij weet beter.
Vroeger hadden we altijd honden op de boerderij, diverse soorten en maten. En allemaal liepen ze los, behalve Bello. Bello beet namelijk de kippen hun kop eraf en had zo z’n verdere carrière bepaald. Hij kwam aan de ketting. Zijn hok was een op z’n kant liggende regenton, die in evenwicht werd gehouden door een paar stukken puin. En hij had nog geluk gehad want voor hetzelfde knalde de jager voor een goeie sigaar een schot hagel door z’n kop.
Nee, kinderachtig waren ze vroeger niet!

Op een dag merkte ik dat Bello goed ziek was. Het arme dier had het Spaans benauwd.”Pa, de hond is ziek.” “O ja”, zei vader, “nou ik heb liever dat hij ziek is dan ik.” “Ja, maar moet de veearts dan niet komen?” “Nee hoor, als hij dood gaat kopen we gewoon weer een andere hond, dat is goedkoper.
Nee, kinderachtig waren ze vroeger niet.

Verdrietig liep ik naar Bello toe en propte wat stro en oude jutezakken in de regenton. Ik moest er toch niet aan denken dat hij dood zou gaan. Stiekem gaf ik hem zo nu en dan een aspirine, en gapte wat eten uit de keuken. Maar de hond werd hoe langer hoe zieker. En ’s avonds voor het slapen gaan vroeg ik op m’n kleine knietjes de grote Baas om hulp en beloofde dat als Bello weer beter werd, ik als dank mijn broertje zou offeren op de werkbank in de oude wagenschuur. Want ik had het verhaal van Abraham en Izak net gehoord op de Zondagsschool, jullie allen welbekend neem ik aan.
En onverwacht kwam het geluk. Er werd een koe ziek en de veearts moest komen. “Wat gaat dat grapje kosten?”, wilde vader weten. “Nou’, zei de veearts,’ik weet niet of het haalbaar is, want er moet nogal wat aan gebeuren.” Vader maakte de punt van het potlood nat en maakte een berekening achter op de sigarendoos, het lot van het arme dier was bezegeld. “Laat ze er maar worst van maken”, zei vader.
Nee, kinderachtig waren ze vroeger niet.

De veearts kon z’n spullen inpakken en vader ging op de fiets naar een boer met telefoon, om de noodslachter te bellen en een vee-auto te regelen. Ja, en toen heb ik op tienjarige leeftijd voor het eerst tactisch iets opgelost.
Met een huilend gezicht ben ik bij Bello gaan zitten, toen de veearts naar z’n auto liep. “Zo jongen, wat een mooie hond heb je daar.” “Ja meneer, maar hij gaat dood, want hij is ziek en m’n vader wil de veearts er niet naar laten kijken, omdat dat te duur is,” “Och’, zei de man, ‘wat jammer nou”, en hij deed zijn autodeur open. Zie je nou wel, dacht ik, nou gaat die vent er mooi vandoor, het interesseert grote mensen totaal niet. Maar de man kwam terug en ging Bello onderzoeken. “Ik zal hem een beste spuit geven’, zei hij, ’en hier heb je twintig tabletjes, daar moet je hem er iedere dag één van geven. O, ja... en niets tegen je vader zeggen hoor!”
Na een week was Bello weer aardig de oude, maar ik ben vergeten m’n broertje te offeren. Vroeger was het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn. Dan is het tegenwoordig aardig beter. Toch…?
wordt vervolgd.

06-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Twee jaar terug liep er nog een aardig stel, een kloek met kuikens.

Je kunt niet voor anderen denken. Je kunt wel denken dat iemand iets vindt omdat jij dat vindt of doet omdat jij dat zo zou doen, maar zo werkt dat niet.
Zo ook met die kip van ons. Denk je haar een plezier te doen en gezelschap bij buurman Jans te halen voor wat plezier in haar eenzame bestaan. Wat denk je dat er gebeurt?
Toen het ’s morgens tijd was om te voeren en de nieuwe kip en het haantje uit het hok gelaten werden en de eigen kip uit de struiken kwam om het ochtendritueel te volgen was het helemaal mis.
“’t Geet ‘r hen”, kwam Wim wat ontdaan binnen verslag uitbrengen. “Ze vliegt mekare an… ’t Is een gevecht op leaven en dood met die beide kippen. Ik heb zoiets metemaakt.” “En ’t haantje dan?”, vraag ik. “Ja die probeert ‘r af en toe tussen te vlieg’n, maor dat helpt niet. De bloedspetters vliegt al in de rondte.”
Ja daar meng ik mij ook niet tussen en na een minuut of tien ga ik het erf eens rond om te zien wie het onderspit gedolven heeft. Ik hoor niks en ga op zoek. Lopen ze alledrie gewoon in de ren.
’s Middags ga ik nog eens kijken. Alleen het haantje zit er nog in, hevig protesterend achter het gaas. De kippen waren er gewoon uitgevlogen, nee niet als vriendinnen. De eigen kip loopt weer tussen de vogels en de andere is even spoorloos.
Vanmorgen waren alleen de nieuwelingen bij het voeren. Ons eigen kippetje laat zich niet meer bij de ren zien. Die zoekt het zelf wel uit.
Soms…. zijn het net mensen.

05-02-2011 om 20:34 geschreven door hetty  

Soms kom je schrijven van anderen tegen dat je ineens raakt. Vanmorgen struinde ik met Susan rond op de boekenafdeling van Het Goed, onze vaste stek. Ik vind daar een dun boekje, gedrukt ter gelegenheid van het afscheid van machinist Harm Otten bij de NS, een boekje met leuke èn voor mij herkenbare verhalen, van zijn hand. De titel is: Dat leg ik je later wel uit. Dat moest hij als kind vaak horen. Wie niet..?
Ik wil jullie laten meegenieten met deze eerste. Ik kort het hier en daar wat in, als Harm het niet erg vindt…

Afscheid

Fier liep hij vroeger bij ons in het weiland, de stoere Fries met zijn lange manen. Twee maal per dag trok hij de zware melkwagen door de modderige zandweg en hij wist precies bij welke boer hij even moest stoppen. In het voorjaar trok hij de ploeg door de zware vastzittende grond, zonder problemen en in de zomer de maaimachine door het natte gras.

Het was zwaar werk maar dat kon hij aan, de grote zwarte. Als het gras droog was, moest hij er met de hooimachine door. Dat was een stuk lichter. Och een keer een gemakkelijk dienstje was nooit weg. Nee hij maakte geen onderscheid. Met gemak liep hij voor de mestkar en eens per week haalde hij het huisvuil op bij de rijkere mensen. Hij kreeg dan schillen en het oude brood, de grote zwarte.
Nee, hij had kennis van zaken. De aardappelen en bieten van het land halen, de rogge en haver maaien in het najaar en in de winter de knollen binnen halen. Het voordeel van de oogst binnenhalen was dat hij nog wat te eten kreeg onderweg. Dat kon hij bij de mestkar wel vergeten.

Hij was mak en beleerd, zoals ze dat noemen. Zodoende trok hij zo nu en dan de lijkkoets, een koets met grote zwarte slangen aan de zijkant en zwarte gordijnen met zilverkleurige franjes. Een groot zwart kleed droeg hij dan, met over zijn hoofd een grote zwarte kap met daarin twee gaten voor zijn ogen en op zijn hoofd een zwarte pluim. Als er iemand in het dorp ernstig ziek was, zei men:”De zwarte zal binnenkort de pluim weer dragen.” En hij deed het met toewijding, langzaam sjokkend bracht hij de laatste eer. Velen heeft hij naar de laatste rustplaats gebracht. Zo ook opa die overal een antwoord op wist. En het leek of de zwarte nog langzamer liep dan anders, omdat hij wist dat het kleine joch achter de koets hem bij moest houden! Op het kerkhof moest hij even wachten, dan stond hij te dromen met het achterbeen wat gekromd, sabbelend op een paar suikerklontjes. Een makkelijke dienst vandaag.

Maar de oude werd oud en aftands zoals ze dat noemen en op een morgen kwam de veewagen het erf op rijden. “Hij gaat weg”, zei vader. “Ik kan er ook niets aan doen”, en hij wreef zich met z’n dikke vingers in de ogen. Hij vloekte, iets wat hij normaal alleen maar deed als hij de belastinginspecteur van het erf schopte en hem de vijf-tandige mestvork nagooide. Nee, hij kon er ook niks aan doen, zo gaat het op de boerderij. Moeder schoof het gordijn opzij en zette de bril af, iets wat ze normaal ’s avonds deed bij het naar bed gaan. De zwarte ging onwennig de auto in en had moeite zijn evenwicht te bewaren. Nog eenmaal keek hij door de spijlen van de auto en hinnikte. Langzaam liep ik naar de stal waar het hooi in de ruif zat en de haver in de krib. Het paardentuig hing aan de spijker en uit onmacht en woede schopte ik het stro door elkaar.
Nooit is me verteld waar de zwarte naar toe is gegaan, maar ik denk waar alle aftandse paarden heen gaan, naar Italië. Ik hoop dat hij niet geleden heeft en ik hoop dat hij zo’n Italiaan nog even een flinke trap in zijn ballen heeft gegeven. Nee, paardenvlees eet ik niet en als een Italiaan me op het perron iets vraagt laat ik een wind en stuur hem de verkeerde kant op. En zelfs nu, als ik een Fries paard in de wei zie lopen denk ik terug aan de zwarte, met zijn enorme ervaring.
Na een week kwam er een nieuw paard, een jong ding, lastig, eigenwijs en onbeleerd. “Zo etterbak”, zei ik tegen hem,”zal ik eens flink in je kruis trappen? Denk maar niet dat wij ooit vrienden worden.”

Met dank aan Harm Otten

04-02-2011 om 16:20 geschreven door hetty  

Een paar jaar geleden hadden we veel te veel hanen en moest er ingegrepen worden.

“De mande steet al in 't kippenhok”, klonk het toen Wim vanmorgen thuis kwam na het zingen. Het haantje heeft dus geluk en mag bij ons de vrijheid proeven. Er zullen niet veel kippen zijn die zo lekker vrij rond kunnen lopen. “En vanavond haal ik ok nog een kippe bie-j Jans”. Het is toch ook veel leuker om een stelletje te hebben dan één zo’n kip die helemaal in z’n eentje loopt te scharrelen.
Nu zitten de beide nieuwelingen samen in het hok. De eigen kip zit vannacht nog hoog in de struiken zoals ze gewend is, maar misschien voegt ze zich morgen bij de nieuwe als er gevoerd wordt..

Verder was het voor ons doen een druk dagje. Frank was ook jarig en de gouden voetbal, die we meebrachten, werd in dank aanvaard. Het is er altijd gezellig in een huis met kinderendie enthousiast op je af stormen en een kat die bij je in de nek gaat liggen. De rest van de dierenpopulatie is buiten, kippen, katten, pauwen, pony’s en een oud paard.
 
Op de fiets gingen we daarna het dorp in richting Scheperziekenhuis. De ziekenhuispredikant, Wim de Groot die ons kent van het bedden rijden, ontmoetten we in de gang. “Zijn jullie op bezoek”, vraagt hij voorzichtig. Nee we komen voor een lezing van een diëtiste over goede voeding, speciaal bij hartproblemen. Er is voor ons niet veel nieuws bij, alleen over dieetmargarine en de goede en slechte vetten.
 
Rick heeft weer geluk vandaag. Bareld is geweest met een nieuw modem, een rauter en heeft skype voor hem op de computer gezet. Het was minder dat we hierdoor laat op Mark z’n verjaardag kwamen, want Rick reed met ons mee en we moesten natuurlijk wachten tot de pc weer compleet was.
 
Het was een gezellig samenzijn aan de Schaapstreek. Mark was echt jarig. Eva verraste ons nog met zang. Ik wist wel dat ze aardig kan zingen, maar nu ze les heeft gaat haar stem met sprongen vooruit. We waren allemaal blij verrast. De volgende jarige in de familie is Eva, maar ja… als het een beetje meezit zitten we 2000 km zuidelijker.

03-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

“Spannend hè?” Mark kijkt me verbaasd aan. “Heb ik iets gemist?” Hij komt gisteravond Queeny halen en wil weer weggaan. “Nou…. nog één nachtje slapen toch?” Dan schiet hij in de lach.
Vandaag is hij jarig en wordt… 41. Ik kan het zelf ook bijna niet geloven… 41. Nu hebben we drie kinderen die alledrie al aan een midlife crisis toe zijn, al merk ik daar tot nu toe niet veel van. Het is wel een lekker gevoel dat je niet meer hoeft op te voeden. Adviseren mag af en toe, maar dat proberen we te beperken tot er om gevraagd wordt. Bij Rick gaan we nog wel eens de fout in. Die moet je niet zeggen: Breng je even iets voor me mee als je morgen toch komt? Zelfs voorzichtig zeggen: Als ik jou was zou ik uit het werk meteen even lekker douchen. Fout fout… helemaal fout. Het is dat hij nu een nieuwe badkamer heeft, maar douchen doet hij op zìjn tijd en hij zegt niet wanneer.
Mark z’n vragen om advies heeft te maken met spijkerbroeken die zo lekker zitten en slijtage vertonen. "Als je nog even tijd over hebt?" Of de vraag of je Eva ergens vandaan wilt halen. Dat is geen straf. Zo zie je haar weer wat vaker.
En Gerhard en Judith zijn in de ban van hun komende verbouwing. Het huis krijgt wat meer ruimte, een werkplek en een ruimere hal en een schuur waar nu de carport is. Judith weet precies hoe het worden moet en Gerhard heeft de financiën keurig op een rij en weet precies wat wel en niet kan.
Wat dat betreft kunnen we rustig een paar weken op stap.
Alleen…. Nu heeft buurman Jans een haantje over. Hij kan niet bij de haan en kippen in het hok want ze staan elkaar naar het leven… die hanen dan. Broer Wim had hem in Assen in de nieuwbouw en dat was geen succes. De buren werden te vroeg wakker. Nu zit hij in een te kleine kooi bij Jans in het stookhok te wachten of er bij ons een plekje is of…. tja….
‘Zullen wij… dan is ons kippetje niet meer zo alleen’? Maar Wim heeft zijn veto al uitgesproken. Hij ziet de boom bij het kippenhok al weer vol nakomelingen zitten en natuurlijk zullen dat allemaal haantjes zijn. Och Wim… het is wel een leuk haantje… en anders moet hij geslacht??
Wordt vervolgd.

02-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Wat is dat leuk om zo maar een paar extra veulentjes in de wei te hebben. Ze moesten nu echt bij hun moeders weg omdat die dragend zijn en geen lebberend jong van vorig jaar kunnen hebben. Bij één merrie was het al te laat. Daarbij was zomaar een piepklein veulentje los gekomen, veel te vroeg. 't "Was net een klein hondtien", zei de eigenaar. "Ik had ze ok eerder mott'n breng'n", voegde hij er aan toe.
Ze zijn nu mooi met z’n vieren en die kleintjes zijn koddige dingen. Alle vier zitten ze dik in hun wintervacht. De kou deert ze niet.
Voor het eerst ben ik weer naar schilderles geweest, een nieuwe groep want ik ga nu om de week, 5 keer in totaal. Maar nu moest ik gelijk al bekennen dat ik wat lessen ga missen wanneer we eind van de maand op zwerftocht gaan. Ik kreeg meteen adviezen: Heb je een goede caravan waarin je het warm kunt stoken? Weet je dat niet alle campings open zijn in de winter enz. Wanneer kom je terug? Op dat laatste kon ik geen antwoord geven. Gewoon als we er genoeg van hebben gaan we terug. Ook wel eens lekker om niks op tijd te moeten. We zien wel.
Het was geen groot probleem want morgenvroeg kan ik al een les inhalen bij mijn oude schildersgroep. Ik ben begonnen om de deel met koeien zoals dat vroeger was te schilderen, koeien met horens en lekker in het stro. Het lijkt nog niet erg, maar dat is altijd in het begin. Pas na een derde poging denk ik: het kan nog wel wat worden en als het dan nog een keer lekker gaat zie ik: het wordt wat. En àls het wat wordt mogen jullie het zien.

01-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty