Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
28-02-2012
We zijn toch al in de richting...
Het werd een echt weekendje uit, dit maal terug naar mijn roots. We gaan
regelrecht vanuit Apeldoorn bij Johan en Joke aan. Er kwamen opnieuw een paar
fotos boven water die bij de opruiming van de Boomgaard te voorschijn gekomen
waren. Eentje van de familie Bijenhof met hun volwassen kinderen en aanhang,
waarschijnlijk ter gelegenheid van een zoveelste trouwdag van opa en opoe
Bijenhof. En de trouwfoto van oom Jaap en tante Riek Harwig die met de
voltallige familie gefotografeerd zijn. Joanne en Bram zijn intussen ook
gearriveerd met sportschoenen al aan, want de andere dag zal er gewandeld worden
vanaf de Lindese molen. Johan en Joke zullen ook meewandelen, een echt
buurtgebeuren. En zoals vaker hebben we het over pa en mama. Pa schijnt
handig te zijn geweest om koeien met 'een houw op het oog' te opereren, als je
het zo mag noemen. Je kunt het zien als staar. Hij deed een naald door een kurk
die er dan een heel klein eindje uitstak en hiermee werd de lens van het oog
verwijderd door die er uit te snijden. Hiervoor had hij geen dierenarts nodig.
Pa werd door de hele buurt ingeschakeld bij koeien met dezelfde
kwaal. Wanneer we wat later, nou ja heel veel later, bij Ben en Diny even
bijpraten voor we het bed in duiken weet Ben te vertellen dat er vroeger veel
meer specialisaties door de boeren zelf uitgevoerd werden, want veel
dierenartsen waren er nog niet. Wanneer er bij een te moeilijke geboorte het
kalf afgeleed moest worden waren daar ook boeren die daar weer handigheid in
hadden. En ook de striekers waren er in iedere buurtschap. Ben had dat weer
uit het bekende boek van Achterhoekkenner bij uitstek H.W. Heuvel. We vallen
even later als een blok in slaap ..
zondagmorgen--Heb je je gereedschapskist ook al klaar staan?', vroeg Wim me
gistermorgen. Even kijk ik hem stomverbaasd aan. Het is ook nog vroeg en dan
moet je me geen moeilijke dingen vragen. Dan krijg ik een beeld van een
beautycase voor ogen. Zou hij dat bedoelen. Hij denkt toch niet dat ik voor een
nachtje een heel pakket aan spulletjes op dat gebied ga meesjouwen? Dat kan bij
mij gewoon in m'n handtas, die leuke tas die ik mee heb gebracht uit
Israël. 'Wim grijnst: 'Je noteboek bedoel ik natuurlijk'. Nou die stond al
klaar. Dat was het eerste dat ik klaarzette. Maar of ik er aan toe zou komen? Je
ziet het... het is al een dag verder. Het was erg gezellig bij Dick en Anda.
Lekker bijgepraat, Apeldoorn verkend en lekker gegeten. Dick is daar de kok,
maar het gaat net als bij ons... Anda heeft de regie al gaat dat heel ongemerkt.
Vrienden van het eerste uur noem je dat toch? Als kind groeide ik al met Dick
op,het was m'n buurjongen van de boerderij het dichtst bij de Boomgaard. We
speelden samen en soms als het uit de hand liep vochten we ook. Samen gingen we
met de Hengelose jongensclub op stap. Zo deden we dat later met onze gezinnen
toen Anda en Wim in ons leven kwamen. We hebben aan de hand van foto's weer
herinneringen aan die tijd kunnen ophalen. Je hebt vrienden ... en vrienden.
Sommige lopen een eindje met je op in je leven, sommigen blijven. Met Dick en
Anda is dat laatste het geval.
Knipscheer zeg ie
dokter Knipscheer? Een dokter met die naam doet me griezelen, maar Frans niet.
Hij is vol lof. Nee dan die Westerhof die kump mien niet meer an mien lief.
Den hef mien zo alderbastend zeer edaon. Nooit weer en dan die hande zukke
hande. Frans wijst een soort bereklauwen aan.. nee.. den kump mien nergens meer
an, nooit van zien laeven. Nu heeft hij liever die dokter Knipscheer, maar
ja die heeft weer zon lange wachtlijst. Er is ook nog een uroloog, een
vrouwelijke arts. Die heeft hem beloofd bij een volgend blaasonderzoek bijna
geen pijn te bezorgen. Kijk eens naar mn handen?, had ze gezegd terwijl ze
haar poezelige handjes liet zien. En ik ben er heel handig mee. Het
blaasonderzoek was een crime geweest. Niet voor niets hadden er aan beide kanten
van hem verpleegsters gestaan die hem bij zn eerste protest meteen in de
houdgreep hadden. Frans, de man die ons de eerste jaren hier aan het
Schoolpad bijgestaan heeft met de schapen, was al 10 jaar niet bij zn huisarts
geweest en nu heeft hij van alles ineens. Een poliep in de blaas, vaatvernauwing
in zn benen en hartkloppingen. Nu loopt hij tot zondag met zon kastje dat
precies registreert wat zn hart allemaal doet. En nou mut ik alles ok nog
opskrievn wak underwiels doe. Wim was wat ongerust geworden omdat Frans
niet meer bij de voetbal kwam. En daar was hij altijd zo gek op. Ze hebben
beiden een seizoenkaart bij FC Emmen en zitten gebroederlijk naast elkaar op de
tribune commentaar te leveren. En nu is hij er al een tijdje niet geweest.
Daarom gingen we na het boodschappen doen even bij hem kijken. Intussen is
hij verlost van zn blaaspoliep en we krijgen het hele wrede verhaal te horen.
Westerhof of Knipscheer ik hoop ze nooit nodig te hebben. En als het dan
toch eens moet ...dan nog liever die zachte handjes
Bijna 5 jaar geleden. Wim helpt de 7 pups bij elkaar te zetten voor de
foto's om ze op internet te kunnen zetten. Binnen een week hadden ze nieuwe
baasjes.
Veel plezier straks bij Inspector Morse, zwaait Mark me vanaf
de deur toe. Hij had mn stukje gelezen. Het was wel onze favoriet ooit, maar nu
is het Inspector Lewis. Is wel in dezelfde stijl geschreven. Mark kwam Queeny
halen. Eergisteren kwam ik bij bloemenhuis Nita en werd meteen begroet door
Freek, de bordercollie van de eigenares. Hij brengt de klanten een stokje en
verwacht dat je daar wat mee gaat doen. Nita woont bij Mark en Jennifer in de
buurt. Ik vertelde over de wens van Eva. Die belde ons eens met de vraag:
Wanneer Queeny puppys zou krijgen, willen jullie er dan wel voor zorgen? Ik
zei toen :Dan mag je er eerst wel een aardige reu bij zoeken als ze loops is.
Een reu? Ja als je puppys wilt dan heb je toch een reu nodig als Queeny
loops wordt? Wat later belde ze op. Oma . Freek woont hier dichtbij en is ook
een bordercollie. Nu maar wachten op de volgende loopsheid. Ik geloof wel dat
ze elkaar aardig vinden, vond Nita. Ik heb er later niet meer over gehoord.
Eva heeft nu andere zaken aan haar hoofd. Bergen huiswerk is er een van. En
Jennifer zit niet op een nestje puppys te wachten. Dan zou Queeny bij ons
moeten bevallen. Zou toch leuk zijn? Maar of Mark dat ook wil? Wim ziet de bui
al hangen. Nee ik denk niet dat het wat wordt.
Ik gao naor bedde, Wim heeft het gehad voor vandaag. Hij heeft net zn
rondje met Tessa gedaan op het erf en de beide katten binnen geroepen. Ja, wij
hebben katten die komen als je ze roept. Ze weten natuurlijk wel dat er een
beloning aan vast zit. Dat wel . Zn middagtukje is hij misgelopen want
ineens kreeg hij de geest en moest ik mee om split uit te zoeken voor oprit en
erf. Dat was in de loop van de laatste paar jaar een stuk minder geworden en
toen de vorst uit de grond ging begon het een modderpoel te worden. Van dat dure
Schotse grit dat we jaren terug hadden opgehaald was nog niet de helft over. Nu
hebben we wat eenvoudiger grit gekozen, op het eerste oog iets minder mooi, maar
eenmaal op de oprit was het prima. En het kostte maar 10 euro per aanhanger. We
hebben vier aanhangers opgehaald en glad geharkt. Nu kunnen we ook bij regen
weer met schone schoenen het huis in. We hadden vanavond echt die aflevering
van Inspector Lewis verdiend, vonden we. Tussendoor ben ik bezig met het
naambordje met hond voor een familie. Ben ik net lekker mee aan de gang, komt er
een mail: 'Als je nog niet begonnen bent is misschien een witte VW kever ook
leuk, hobby van mijn man. Maar als je al begonnen bent is Buster ook goed.' Het
wordt straks nog een verrassing voor hen: Kever of Buster. Nee ik zeg nog
niks .
De Mallejan, geschilderd in olieverf door Pieter Dijkstra.
Ooit
begon ik te schrijven, te schilderen, collages en bloemstukken in elkaar te
frutselen. Ik deed het omdat ik het leuk vond en het me voldoening gaf. Maar ik
had er niet eens zo bij stil gestaan dat ik er ook anderen plezier mee zou
kunnen doen. Nu geniet ik van de reacties op mijn schrijven, bedankjes voor de
schilderijen en de contacten die je hiermee nieuw of opnieuw kunt leggen.
Sommigen heb ik nog nooit gezien maar ken ik alleen via mailcontact. Zonet kreeg
ik een berichtje van een mede amateur-schilder uit Friesland die ook de mallejan
schilderde naar aanleiding van een artikel met foto uit Landleven van een aantal
jaren terug. Hij had er een ander landschap bij gemaakt, een mooi
sneeuwlandschap met diepte er in. Ook een goed idee! En door de samenwerking
met prof- fotograaf Henk Braakhekke en verdere amateur fotografen in de
familiekring heb ik weer nieuwe onderwerpen die me aan het denken en dus
schrijven zetten. Net als je denkt dat je herinneringen nu wel allemaal boven
water zijn gehaald, komen er weer wat nieuwe fotos tevoorschijn die me doen
glimlachen of griezelen, net wat het oproept. De verhalen die ik aan papier ga
toevertrouwen en als een rode draad zullen functioneren, vorderen maar zijn nog
lang niet compleet. En waarschijnlijk moet er daarna weer geschrapt worden.
Er zijn al een paar aanvragen. Als het er niet meer dan een stuk of 10
worden kunnen we het printen zelf verzorgen en komt er een ringband door. Op die
manier blijft het goedkoop en ziet het er zeker leuk, maar niet echt
professioneel uit. Wanneer het gedrukt gaat worden wordt het meteen een 30 euro
of iets meer. Wanneer ik meer weet zal ik het melden. Toch zou ik graag weten of
er in elk geval interesse is. Wie al gereageerd heeft hoeft dat natuurlijk niet
nog eens te doen. ( betreft verhalen uit weblog 2 van www.hettysite.nl ) Maar morgen ga ik beginnen aan een opdracht voor een
naambordje van een plak eikenhout met natuurlijk weer een hondenkopje er op.
D.w.z. Wim schuurt en ik doe de afwerking.
We hebben geluk gehad om Ben bij ons te hebben tijdens de indrukwekkende
Israëlreis eind januari. En dan ook nog met videocamera en niet te vergeten zijn
ervaring om er na de opnames iets leuks van te maken. Hier krijgen we alvast een
voorproefje. Een samenvatting is al klaar en heeft hij op Youtube
gezet. En... daardoor kunnen jullie allemaal een indruk krijgen van onze 8
dagen Beloofde Land..... door een klik op http://www.youtube.com/watch?v=Yzt9M2yO0yg&feature=email
Er zijn nu nog drie witte en een haan. Maar wie weet... in het voorjaar....
'Kom es gauw', roep ik naar Wim. 'Die ene grieze kippe dut zo gek'. We zijn net weer thuis en doen de ronde langs kippen, katten en pony's. De haan met drie witte hennen komt al aan rennen, want die weten meteen dat er voer aankomt. Mark heeft ze een dag verzorgd, maar ik weet niet of hij het precieze aantal kippen weet, want dat wisselt nogal. Soms verdwijnt er een in de struiken om te gaan broeden of de kiekendief heeft honger en is er eentje te slim af. Sinds we de boel 's avonds goed afsluiten is dat voorbij gelukkig. Maar ik ga op zoek en vind de grijze kip vlak voor het hok in de ren. Die doet zo raar, steeds met een kromme nek en dan naar achter kijken. Ik zie dat ze er niet best aan toe is. Wim komt erbij, denkt na en zegt wat ik al dacht:'Ik belle Jans!' Hij durft die kip niet de nek om te draaien om haar uit het lijden te verlossen en ik al helemaal niet. Gelukkig komt Jans gauw en ik blijf binnen, zet koffie en wacht af. Maar Jans neemt ons kippetje mee, misschien een bevroren kam? Ze krijgt nog een kansje. Vanmiddag was ik even bij hen en vroeg hoe het met de grieze was. 'Och', zegt Jans,'dee hef zaoterdag uut zichzelf et loodje eleg'.
We zijn intussen weer thuis na een kort maar mooie onderbreking van het dagelijks bestaan hier. We zien het als een mooie afsluiting van onze laatste maand na het overlijden van moeder van der Kolk. Even er samen op uit. We zijn in het hotel heerlijk verwend. We kregen een luxere kamer dan was besproken met extra faciliteiten. Je voelde je echt gast hier. Ik kan het iedereen aanraden om er eens een nachtje op uit te trekken, want je hebt daarnaast twee hele dagen om van alles te gaan zien. Het weer was magnefiek. De zon scheen over het witte landschap in de kop van Noord Holland. De mensen waren wat sneller aangebrand. Wij hadden immers geen haast, echte zundagsrieërs, maar de anderen wel. Wanneer de politie mee had gereden hadden ze veel geld kunnen vangen voor onnodig toeteren. In Hoorn namen we de tijd om het beeld Jan Pieterszoon Coen te bewonderen die hier vandaan komt. Net als Alkmaar is het een oude stad met mooie pandjes en grachten.
Wat is dat hier? Zou dit de markt zijn? We zien hier een paar winkelende dames en dan word ik toch nieuwsgierig wat het precies voorstelt. Dan zien we het plaatje op het beeld en kunnen we bijlezen. 'Naar het Blokkertje toe', heet het. Deze gezellig winkelende dames zijn in 1996 aan Hoorn geschonken door de firma Blokker. Toen bestond Blokker precies 100 jaar. In 1896 werd de eerste winkel van de fa Blokker hier in Hoorn geopend. Het is gemaakt door kunstenares Karin Beek. Zo wandelen we door Hoorn en gaan na onze koffiestop weer op weg naar Het Jeudje, de parkeergarage waar we onze auto gestald hebben. De weg naar huis verloopt prima en we genieten in de stralende winterzon van het uitzicht aan beide kanten. De weg van Enkhuizen naar Leliestad loopt over een stevige dijk dwars door de voormalige Zuiderzee, na het aanleggen van de Afsluitdijk omgedoopt tot IJsselmeer. De ene kant het Markermeer en aan de andere het IJsselmeer.
Zoals de Belgen wel moppen over Nederlanders hebben zo hebben wij ze over de Belgen, tenminste als je ze onthouden kunt. Vroeger schreef ik nog wel eens eentje op want ze blijven bij mij nooit hangen. Bij Ben wel! Die ratelt er de een na de ander op. Eentje horen?
Belgen moeten er maar even Nederlanders voor in de plaats denken!
-Een Belg rijdt over de snelweg en krijgt een telefoontje: 'Kijk uit voor een spookrijder, op de radio kwam net een waarschuwing dat die gesignaleerd is op de A2'. 'Wat', zegt die Belg, 'éentje? Ik zie er wel twintig.-
Wim gaat niet voor hem onderdoen. In het vliegtuig hoorden we deze: -Bij Trans Avia hadden ze er net een nieuwe bijzonder knappe stewardes bij gekregen en op een van haar eerste vluchten deed de piloot een welkom voor de passagiers en vergat de intercom uit te zetten. Hij gaf er een aanvulling op die alleen voor zijn cockpit collega's bedoeld was, maar die door het hele vliegtuig klonk: 'Nu ga ik eerst even naar het toilet en dan ga ik onze nieuwe stewardes een beurt geven'. Het hele vliegtuig grijnsde en terwijl de bewuste stewardes van achter uit het vliegtuig naar voren vloog om hem te waarschuwen, zei een van de passagiers tegen haar:'Je hoeft geen haast te maken hoor. Hij moet eerst nog poepen'.
Alweer? Rick heeft dit standaard antwoord altijd paraat
wanneer wij weer eens een plannetje hebben om er even tussenuit te gaan. En
meteen er achteraan. Jullie kunnen het nou nog doen. In zijn ogen zijn wij al
vreselijk oud, net zoals wij vroeger onze ouders en ooms en tantes
vonden. 9-2 Dit keer zijn we met Ben en Niesje op pad, al lang geleden
afgesproken toen we nog niet wisten dat we elkaar in de afgelopen maand zo vaak
zouden zien door de beide begrafenissen. Het is goed om eens samen in een andere
omgeving te zijn. We beginnen met een kop koffie bij Catharina in Utrecht en
krijgen er meteen maar een kop soep met warm Turks brood achteraan. Heerlijk!
Intussen bewonderen wij de geheel verbouwde benedenverdieping. Daarna
belanden we op weg naar het noorden in een file, genieten van mooi Alkmaar,
staan even later aan het strand in Bergen aan Zee en wandelen lekker een eind op
en neer. We hebben de chocolademelk echt verdiend, vinden we .Wordt
vervolgd.
Aan het strand bij Bergen aan zee....
We zijn goed verwend bij Jan van Scorel in Schoorl
Zal ik je even overhoren?, vraag ik Eva. Ik zie een opengeslagen Duits boek
liggen als we aan de Schaapstreek arriveren. Ja.. dat zit er nog steeds in. Eva
vindt het goed en we starten. De eerste ronde is nog niet perfect maar als ze
alles nog een keer doorneemt, gaat het gesmeerd. Je weet het hè? Beter 6 keer 10
minuten dan 1 keer een uur. Maar dat weet ze al. We zijn na de koffie na de
kerkdienst doorgereden en zitten nu in Sleen aan de koffie. De aanhanger moet
weer mee. Dinsdag is de dag van het papier ophalen voor Valerius. Zeg niet dat
pensionados alle tijd hebben. Die is heel snel ingevuld. Maar het voordeel is
dat je wel vrije dagen kunt plannen. Dinsdag gaan we tante Geertje begraven,
de laatste der Mohikanen werd ze samen met moeder van der Kolk genoemd. Precies
een maand na moeder is ze zo weggegleden uit dit leven, gewoon zomaar weg. De
neven en nichten van der Kolk hebben zo opnieuw, en nu voor het laatst, een
spontane reünie. Het papier moet dus morgen maar vast gehaald.
dinsdag-- Opnieuw dus een afscheid. Tante Geertje van Essen- van der Kolk, de jongste zus van
vader van der Kolk is niet meer. Ze is wel 94 jaar geworden en was de laatste
tante van de oudere garde. Ze was een opgewekt en positief type, maar heeft
het vreselijk gevonden dat ze zoveel broers op jonge leeftijd verloor. Ome
Gerrit van der Kolk stierf op 18 jarige leeftijd, vader Gerard was 45 jaar, Ome
Drikus en ome Anton ook ongeveer op die leeftijd. Allemaal stierven ze aan een
soort niervergiftiging waar in deze tijd wat meer mogelijkheden voor zouden
zijn. Natuurlijk werd er veel nagepraat door de neven en nichten en de reünie
die we voorzien hadden bij moeder van der Kolks overlijden kwam er toch wel erg
vlug achteraan. Vanzelf kwamen de familieverhalen weer los. Ik herinner me
vooral de verjaardagen in huize van der Kolk wanneer ome Jan, tante Marie en
tante Rimie en tante Geertje en oom Wim er bij waren. Jan en ook Geertje waren
nogal doof en wanneer er bijgepraat moest worden kon je dat goed horen. Dat ging
vaak zo: 'He-j 't eheurd, Jan...? Weet ie wie d'r ok dood is?'' Och moeder
had er zo'n hekel aan. Tante Marie bracht er altijd een vrolijke noot aan. Wim
herinnert zich goed hoe ze iedere zaterdag een stuk of 10 karbonades in de pan
gooide en alle jongens en neven die langs kwamen ermee verwende. En wanneer ome
Jan daar tegen protesteerde zei ze:'Zolange as ie steeds van die dikke sigaren
rookt, kriegt de jonges op zaoterdagmiddag van mie een karbonade". Ik geloof
dat nicht Hennie van tante Marie er over begon... over een reünie. Het werd
meteen opgepakt en volgend jaar organiseren Henk van der Kolk en Jacomijn een
reünie voor de van der Kolk familie.
In 2007 samen op de bruiloft tevens reunie van Jan en Jannie Tante Geertje en moeder van der Kolk
Mark met kleine Laska...nog aan de Marnixstraat in Hengelo.
En dan is alles weer gewoon in het ritme van alledag. Nou ja... wat kouder dan vorige week toen we op een gegeven moment 29 graden zagen aangeven in Eilat. Nu was het weer zwemmen en aquajoggen in onze eigen Aquarena, maar eerst muts op, das om en op de fiets om half 9, want als het droog is zie je mij niet in de auto. Verder is Mark jarig!!! Hoera. Vreemd gevoel als je jongste kind 42 wordt. 'Wat wil je voor je verjaardag?', vroeg ik hem pas. 'Doe maar een bak hout', vond hij. Hij haalt nu telkens van die grote bags afvalhout voor hun beide kachels. D.w.z. Wim haalt ze want een trekhaak heeft hij niet, net zo min als een aanhanger en de tijd om het te halen is eveneens schaars. Vorig jaar vroeg hij nog om heel veel sokken. De big bag met hout is Wim al aan het halen en dan moeten we nog wel even het dorp in voor iets extra's. Hebben jullie trouwens gehoord dat op de landelijke tv Emmen een stad wordt genoemd. Dat zal B en W goed doen, want het heeft inderdaad stadsallures, maar de inwoners van Emmen gaan nog steeds naar 'het dorp' als ze willen winkelen.
De mooiste plek: De Olijfberg met het zicht op Jeruzalem. Je ziet de muren
van de Oude Stad, ooit onder koning Herodes gebouwd. De Heilge Grafkerk, de Al
Aksa Moskee en het paleis van Pontius Pilatus, allemaal van hieraf te
zien.
En dan wordt het even omschakelen. Gerhard had het al voorspeld
voor we weggingen: dassen om en handschoenen en de dikke winterjassen weer aan.
Op weg naar de buurvrouw om ons te melden is dat even wennen. Dit is toch het
weer waarop we eigenlijk gewacht hebben hier in Nederland. Aan een
elfstedentocht gaan we niet meedoen, maar een wandeling met de honden in het,
zij het koude, zonnetje is toch wel wat we wilden. Hoewel de katten blijven
liever binnen en de honden al net zo. De kachel brandt en we pakken onze
dagelijkse gang van zaken weer op. Het water voor kippen en ponys en de zorg
voor de vogeltjes geeft alleen wat extra werk. Maar intussen heeft onze jonge
medereiziger David de emailadressen doorgemaild van onze reisgenoten en wenst
ons de hartelijkste groeten, en in de hoop dat onze levenspaden zich nog eens
kruisen . Je weet het maar nooit. Wanneer de jongeren van nu zich een beetje als
deze bijzondere jongen ontwikkelen, komt het zeker nog allemaal goed. De
indrukken die we opgedaan hebben zullen nog lang in onze hoofden en in onze
dromen rondspoken. Het was een onvergetelijke reis.
De landing was perfect. De piloot zei nog zoiets als: 'Wanneer jullie de
landing aangenaam vonden is mijn naam......, maar als het als iets minder
ervaren is, dan is mijn naam Marco van Basten. Ben belde het busje om ons
naar de parkeerplaats te brengen. Na lang wachten en zoeken kwam er een nog
jonge Marokkaanse Nederlander ons halen en dit keer stak de jongeman geen vinger
uit op wat in te pakken. Op de parkeerplaats zelf had de bewaking een stuk
karton voor onze ruit geplakt die waarschijnlijk open was blijven staan.
Daarover waren we het eens: de bewaking was perfect. Tegen één uur arriveren
we weer bij Ben en Diny en na een drankje op de goede afloop van deze prachtige
reis duiken we daar het bed in dat we 8 dagen geleden hadden
verlaten. Vanmorgen bekeken we de film al die Ben deze week had opgenomen van
alle belevenissen en genieten we na. Wouter heeft deze week bij hen opgepast
net als Ben en Niesje bij ons. Diny gaat haar paardje Cassandra wat extra voeren
en ik verbeeld het me niet... die zijn blij dat ze elkaar weer zien.
Een van de twee jongeren, die de reis meemaakten vroeg ik wat hij er
uiteindelijk van gevonden had. We zagen hem nl gedurende de week helemaal
ontdooien. Hij zei:'Ik dacht aanvankelijk dat ik met een stel fossiele ouden van
dagen op stap ging, er was maar een meisje van mijn leeftijd bij... en die had
al een vriend. Maar daar ben ik van terug gekomen. Ik heb het erg leuk
gevonden.' Je zag hem 's avonds regelmatig met een van die fossielen een potje
schaak spelen. Op een avond kwam hij bij ons terwijl we met een ander stel
aan een drankje zaten en vroeg hij:'Mijn stiefmoeder en ik vroegen ons af of er
misschien dames bij de groep zijn die wat naaigereedschap bij zich hebben. Mijn
vader wil morgen graag in een oude zwembroek van mij, toen ik nog 93 kilo woog,
ook drijven in de Dode Zee. Maar die broek moet wat ingenomen worden. Mijn
stiefmoeder heeft aangeboden om dat te doen, maar heeft geen naaigereedschap bij
zich.' Gelukkig voor die vader had Diny wat naaigaren bij zich. Toen hij dat
even later terug kwam brengen vroegen we natuurlijk wel even of pa dat wilde
showen. 'Daarmee zullen jullie tot morgen moeten wachten', sprak David.
Dan is het zover dat we deze geweldige acht
dagen gaan afsluiten. Om half drie staat de bus voor om ons naar het militair
vliegveld Ovda te brengen. Het is een uur en een kwartier regelrecht terug de
woestijn weer in. We zijn nog steeds verbaasd dat ze in die woestijn allerlei
plantages hebben aangelegd, weliswaar met irrigatiesysteem en kassen. We zien
zelfs een melkveebedrijf met zwartbonte koeien, maar er is geen sprietje gras te
bekennen.
Het dagje strand is ons goed bevallen, lekker ontspannen na de intensieve en
indrukwekkende week. Ons eten is steeds koosher geweest en het lijkt heel
gezond, weinig vet en veel groente. 's Morgens is er een uitgebreid buffet met
ontelbare gerechten die nieuw zijn voor ons. Daar kun je weer een heel stuk van
de dag op verder. Deze laatste ochtend gaan we richting stad en willen de markt
op. Hier in Eilat is een tijd terug een aanslag op een hotel geweest en ze zijn
erg aan het controleren bij winkelcentra en markten. Onze hele handel wordt
nagekeken. Toch geeft dat een veilig gevoel. We zien hier een hele serie
aanplakbiljetten van een rabbijn die hier komt spreken. Ben vraagt nog enigzins
voorzichtig of het een religieuze bijeenkomst is of een politieke, maar het
blijkt een religieuze te zijn.
We hebben net ons ontbijt achter de kiezen. Daar kunnen we de hele dag wel op teren. We hebben van alle voor ons nieuwe gerechten iets geproefd, de gevulde tomaat, allerlei soorten yoghurt met kruiden en fruit, heel veel fruit, broodjes, teveel om op te noemen. Voor het eerst hebben we uitgeslapen. D.w.z. wij èn Diny. Ben liep al heel vroeg in het park en spotte de jongelui die er onder een dekentje de nacht op bankjes doorbrachten. Hij kreeg een heel gesprek met een jongeman uit Singapore die elke minuut een foto maakte van de vroege ochtend. Ze hadden een leuk gesprek en de jongeman bleek veel interesses met Jaap gemeen te hebben. Hier in het hotel is iemand van Kras aanwezig maar de tour met de boot met glazen bodem, die wij aanvankelijk in gedachten hadden, vaart op zondag niet. Misschien morgenvroeg. We gaan eerst maar eens even op het balcon in het zonnetje zitten en dan zien we wel weer. Lekker relaxed zo'n laatste dag.
En dan... een dagje strand met 27 graden. We rusten uit na alle indrukken... emoties en inspanning.... De dag is aan ons. Er is genoeg aanbod, we hoeven ons niet te vervelen. Je kunt nog een woestijnsafari doen of naar het Observatorium of een dagje met de dolfijnen. Wij hadden bedacht om met een boot met doorzichtige onderkant een paar uur de zee op te gaan, maar op zondag doen ze dat niet. En eigenlijk zeg nou zelf hebben we zoveel mooie dingen beleefd en ons lichamelijk zowel als mentaal zo bezig gehouden dat een dagje strand ook wel lekker is. We zitten n.b. in het Astral Seaside hotel. We kunnen zo het strand op. En dat doen we, we gaan er een lui dagje van maken en installeren ons met een boek op de luxe strandstoelen op het strand. Het wordt al gauw 27 graden en Diny en ik gaan ook hier de zee in die wel zout is maar lang niet zo koud als de Dode Zee gisteren. Niet te geloven dat het in Nederland echt winter aan het worden is. Gerhard en Judith zijn hier tijdens hun huwelijksreis in februari 1997 ook geweest en behalve de vliegreis( Gerhard dan) was hen ook dat weekje zon goed bevallen. We hebben wat rondgesnuffeld in de buurt, kopen een yoghurtijsje met allerlei vruchten en maken ons nu klaar voor ons laatste diner in dit hotel. Morgen is het voorbij. Om half drie vertrekken we hier vanuit het hotel naar het vliegveld Ovda dat een uurtje rijden met de bus vanuit Eilat ligt.
Daarna komt het moment in zicht dat we de Dode Zee zelf gaan bezoeken. We waren al een beetje afgeschrikt doordat het water maar 17 graden zou zijn. Er zijn er al wat die wat terugkrabbelen om zich in het koude water te wagen. Ben trekt de melk al op, meldt Diny. Hee zeg:Ik zal alles wel filmen. Maar uiteindelijk wagen de meesten zich in het water. Het blijkt 22 graden. Dat valt al weer mee. Ben heeft wat moeite om de zwembroek dicht te krijgen. Hij is blijkbaar afgevallen de laatste jaren of het elastiek is te slap. Maar toch, wanneer de dames allang liggen te drijven, komen de heren er ook in. Het is een aparte ervaring. We hebben ons krantje vergeten maar het had gekund. Ik krijg door het gespetter zout in m'n ogen Dat is al minder, maar het zout spoelen we wat later goed af onder de douches aan het strand en spoelen de zwempakken goed uit.
Dobberen in het ontzettend zoute water van de Dode Zee
Ieder moment kan de kleur veranderen van het uitzicht op de Dode Zee en Jordanië aan de overkant
Dan gaat het weer de bus in en komen we aan bij een plek heel hoog op de berg. Het oorspronkelijk door koning Herodes als buitenpaleis gebouwd werd later door een groep vrijheidstrijders met hand en tand verdedigd tegen de Romeinen. In 73 na Chr. Wisten de Romeinen het zo aan te vallen met een stormram dat ze zich over moesten geven. De keus werd slaaf of vrijheid. Ze kozen de vrijheid door elkaar te doden. Alleen de laatste doodde zichzelf. Ongelooflijk verhaal. We gaan er met de kabelbaan naar boven en wandelen rond op de plek waar dit allemaal heeft plaatsgevonden. Patrick vertelt het vanuit zijn hart. Hij is 19 jaar geleden vanuit Nederland hierheen gekomen en 17 jaar geleden getrouwd en volledig ingeburgerd. Wat heeft hij ons al veel verteld en uitgelegd.
Hier bij de David Fall is precies de goede plek om een groepsfoto te maken. Jammer, de maker Günther Konnen staat er niet bij op, maar het geeft een mooi beeld van de zo prettige groep.
Daarna dalen we af naar de Dode Zee, de weg waar de vertelling van de Barmhartige Samaritaan over gaat. Het is een enorm hoogteverschil Jeruzalem ligt op 1200 m. boven het zeeniveau en de Dode Zee op 400 m. onder dat zeeniveau. Vroeger stond deze Dode Zee in open verbinding met de Middellandse Zee, maar allang niet meer en doordat het er zo warm is en bijna niet regent wordt het water zo zout als wat. Je ziet de witte randen aan de oevers. We maken onze eerste stop bij een oase in de woestijn En Gedi, dat nu een natuurpark is. We maken een behoorlijke klim naar de David Fall, zien de steenbokken, klipdassen, veel aparte vogels, waaronder de gieren hoog in de lucht, een soort marmot. We redden het met zn allen om heen en terug hoog naar de David Fall te klimmen.
Genoeg steenbokken onderweg...
Op weg naar de David Fall, een hele klim...
Bij de David Fall
Klipdassen, daar had ik nog nooit van gehoord.....
s Avonds zitten we gezellig na het eten nog wat na te praten in de lobby en maken zo wat meer kennis met anderen.
Zaterdag- het is zover, vandaag wordt een lange dag. Eerst nemen we afscheid van Bethlehem. Vanuit het raam hebben we dit uitzicht met de olijfbomen op de voorgrond.
En dan... na onze vrije moment om even te shoppen in de shoek is het zover. We gaan richting Klaagmuur. Het is vrijdag en de Shabat begint bijna. Het is een wekelijks hoogtepunt dat begint met bidden, zingen en dansen. We moeten wel eerst opnieuw door een detectiepoortje. Wim mag door na z'n pasje van de pacemaker te hebben getoond. Wij dossen ons uit met hoofddoeken en petjes en gaan naar onze afdeling aan de Klaagmuur. De mannen aan hun kant. Hier zie je de jongeren die dansen en zingen en dat ondanks de koude regen die intussen naar beneden valt.
Via de Via Dolorosa, of in elk geval een flink stuk ervan komen we bij de Heilige Grafkerk waar naar overlevering de kruisiging en begraven van Jezus zou hebben plaatsgevonden. Dit is opnieuw een verzameling van Armenische christenen, Grieks-orthodoxe christenen en de Rooms Katholieken die ieder een deel hebben. Het blijkt dat de moeder van Constantijn de Grote, Helena omstreeks 350 na Chr, deze kerk heeft laten bouwen. Het is vol prachtige mozaieken en schilderijen. En er zijn veel mensen die hier een soort van bedevaart van maken. Er loopt steeds iemand met wierook te zwaaien. Dit is een onderdeel van een drieluik maar dan geheel van mozaïek: Jezus die net van het kruis is gehaald en waar om getreurd wordt door o.a Maria, Maria Magdalena,Johannes en Petrus.
De beleving is voor veel mensen verschillend. Hier wordt gekust en aangeraakt en zoals hier worden de net gekochte doekjes op de marmeren stenen plaat gewreven waarop Jezus na de kruisafname zou hebben gelegen. Voor mij een totaal vreemd beeld, maar voor de Rooms Katholieken onder ons blijkbaar gewoon.
We nemen opnieuw de smalle stijgende en dalende steegjes door de Shoek, de Arabische markt. Uiteindelijk komen we in een andere wereld, dit keer in de Oostenrijkse enclave terecht, een soort hospitaal waar we heerlijke cappuccino met Apfelstrudel bestellen.
Daarna gaan we naar de Olijfberg van waar we een prachtig uitzicht over de stad hebben. Het is een wonderlijke wereld hier. Voor ons zien we de beide kerkhoven, de Joodse en een voor de Moslims. Op de Joodse wordt net hevig gebeden door 10 mannen in het zwart, Het is ondanks de zon heel koud en het waait heel hard. de hoeden van de orthodoxe Joden vliegen al door de lucht. Patrick legt ons uit wat we allemaal zien van hieraf van Jeruzalem, de Olijfberg waar Jezus zich terugtrok na 'het laatste avondmaal'. Vanmiddag zullen we de plekken bezoeken die zo'n grote rol hebben gespeeld in de laatste week van het leven van Jezus voor de Kruisiging.
Vrijdag- Vandaag is het de dag om Jeruzalem verder te ontdekken. Dankzij alle verhalen en geweldige uitleg van onze gids wordt er veel duidelijk omtrent deze stad waar vele culturen samen moeten leven. De Arabieren, de Joden, de Armeniers en de Christenen wonen in verschillende wijken, hebben hun eigen winkels, maar toch loopt het van de ene wijk naar de andere gewoon in elkaar over. De Knesseth, waar het democratisch gekozen Parlement zetelt is als eerste aan de beurt. Het gaat er soms heftig aan toe. Zo ook iemand die op zijn gemak een glas water inschonk, ermee naar degene liep die hij op zijn nummer wilde zetten en plensde dat midden in diens gezicht. Maar er is democratie wat in de landen erom heen niet gezegd kan worden.
Don, Gijs en Ben proosten hier op de vrede van Jeruzalem.
Het wordt
een ontdekkingstocht bij avond. We rijden door de ultra orthodoxe Joodse wijk
waar de mannen de Thora bestuderen en daarnaast niet hoeven te werken. Ze leven
van een kleine uitkering en hebben meestal grote gezinnen. Het is voor ons of
het honderden jaren geleden is. Alles loopt in het zwart met hoeden of
keppeltjes. Ook de kleine winkeltjes doen je aan jaren terug denken. De mannen
hebben van die pijpenkrullen opzij en lange vlechtjes uit hun kleren hangen.
Alles heeft een betekenis zoals het in het Oude Testament wordt vermeld. Patrick
laat ons even later de Arabische wijk zien en smalle donkere steegjes, maar ook
de moderne winkelstraten. Onderweg op een rustig plekje ontkurkt hij een fles
Arak en we drinken allemaal op de Vrede in Jeruzalem. Heel mooi. Daarna gaan
we tot slot naar een hoge plek op de muren waar we de Klaagmuur kunnen zien , de
westelijke muur van de muur die ooit door Herodes gebouwd is om de oude stad. Er
staan heel wat mannen te bidden. Voor vrouwen is er aan de rechterkant een wat
kleiner gedeelte. Ze maken wiegende bewegingen. Patrick vergelijkt het met een
soort mediteren. Het is bijna 12 uur wanneer we uiteindelijk in ons hotel in
Bethlehem in ons bed rollen.
Dan is het zover dat we op gaan naar Bethlehem. Onze Israëlische Patrick verlaat ons want hij mag de Westelijke Jordaanoever niet in. Een andere gids Abdul neemt het over. Hij spreekt engels maar dat is hier geen probleem. De geboortekerk van Jezus met het verhaal eromheen is voor iedereen bekend. Hij geeft wel even andere instructies: Snel uitstappen, dicht bij elkaar blijven en doorlopen wanneer er jongens je van alles willen verkopen. Dat is wel nodig ook. Bij de kerk wordt eerst nog gevraagd uit welk land we komen. O Holland O.k!Het is een enorme verandering. We voelen ons wat onveilig nu Patrick er niet bij is, maar er zijn geen problemen. Ook hier zijn er Palestijnse soldaten overal mèt geweer.
De oude man die ons uiteindelijk de weg wees naar de tuin der Rechtvaardigen.
Het is even later een flinke ruk naar Jeruzalem. We volgen een weg aan de linkerkant van Israël, de andere weg dwars door de bergen zou teveel tijd kosten. Nu komt het moment waar wij vieren naar uitgekeken hebben: het Holocaust Museum van Yad Vashem.Het is een enorm modern gebouw en het laat zien hoe het de Joden in Europa is vergaan in de tijd van Hitler. Veel films, fotos en typisch Joodse attributen die overgebleven zijn. De ghettos, de kampen het werd steeds aangevuld met verslagen van ouderen die het meegemaakt hebben. We hadden hiervoor maar een uur de tijd en wij wilden natuurlijk nog de plek zien te vinden waar de namen van opa en opoe Eggink vermeld waren. Dat bleek ergens buiten in een tuin te zijn. We werden vriendelijk doorverwezen. Een oude man hielp ons uiteindelijk met een plattegrond. We waren eigenlijk al te laat. De bus zou al bijna vertrekken. Ben en Diny redden het om de plek nog te vinden, maakten er gauw wat fotos van en Ben filmde het nog. Wij hadden intussen de gids gewaarschuwd en vooruit die 10 minuten wachten was geen probleem. Al met al een indrukwekkende ervaring.
Het Yad Vashem Museum
De Nederlandse plek met 'Rechtvaardigen', the Righteous among the Nations, in the garden on the Mount of Remembrnce.
En ja... de namen van onze grootouders staan vermeld: Johan en Berendina Eggink.Zij namen Elly Sanders in huis, een Joods meisje dat uiteindelijk door Nederlanders opgehaald werd omdat ze er f 7,50 per Jood voor kregen. Elly en haar ouders en broertje hebben het kamp niet overleefd.
Donderdag-Voor we Galilea verlaten brengen we nog een bezoek aan Nazareth, het dorp waar Jezus opgroeide. De kerk van de Aankondiging aan Maria was hier het hoogtepunt. Ik verwachtte eigenlijk een wat landelijk arm dorpje te zien. Ooit had Bartholomeus gezegd: Kan er uit Nazareth iets goeds komen? Dat stelde toen dus niks voor, maar het Nazareth van nu is een stad. Ook deze kerk was prachtig. Het had deuren met afbeeldingen uit het oude èn nieuwe Testament, maar ook heel veel mozaïeken. Heel wat landen hadden voor een afbeelding van Maria gezorgd, vervaardigd door een kunstenaar uit dat land. Zo zie je dat Maria in elk land weer anders wordt gezien. Onze gids is goed onderlegd in het leven van Jezus en vertelt ter plekke het verhaal dat er bij hoort. Ook Kana is er in de buurt en het eerste wonder dat Jezus verrichtte was daar in Kana. Immers veranderde hij het water zomaar in wijn op een bruiloft.
Donderdag-Voor we Galilea verlaten brengen we nog een bezoek aan Nazareth,
het dorp waar Jezus opgroeide. De kerk van de Aankondiging aan Maria was hier
het hoogtepunt. Ik verwachtte eigenlijk een wat landelijk arm dorpje te zien.
Ooit had Bartholomeus gezegd: Kan er uit Nazareth iets goeds komen? Dat stelde
toen dus niks voor, maar het Nazareth van nu is een stad. Ook deze kerk was
prachtig. Het had deuren met afbeeldingen uit het oude èn nieuwe Testament, maar
ook heel veel mozaïeken. Heel wat landen hadden voor een afbeelding van Maria
gezorgd, vervaardigd door een kunstenaar uit dat land. Zo zie je dat Maria in
elk land weer anders wordt gezien. Onze gids is goed onderlegd in het leven van
Jezus en vertelt ter plekke het verhaal dat er bij hoort. Ook Kana is er in de
buurt en het eerste wonder dat Jezus verrichtte was daar in Kana. Immers
veranderde hij het water zomaar in wijn op een bruiloft.
In Tabgha bezoeken we de plek waar de wonderbare spijziging geweest zou
kunnen zijn. Ook hier een soort kerkje met bijzondere oude mozaïeken op de
vloer. Er was iemand bezig om wat schade en slijtage te herstellen. Dit zou die
plek zijn waar een menigte van 5000 mensen van 5 broden en 2 vissen genoeg te
eten kregen.
Dan gaan we langs het meer naar een andere plek waar we, hoe
kan het ook anders, aan een vislunch gaan, vers gevangen in het meer van
Tiberias. Het weer is helemaal opgeknapt en we zitten lekker buiten in het
zonnetje en het is zomaar 21 graden. Het is nog steeds niet afgelopen met de
bijzondere plekken rond het meer.
Prachtige mozaieken bij de plek waar de wonderbare spijziging zou hebben plaatsgevonden
Ik zal jullie vissers van mensen maken', zei Jezus hier tegen zijn discipelen
We lopen even later wat verderop langs het meer samen met Oost-Europese
Christenen, geheel in het zwart. Ze kusten de grote steen in een aan Petrus
gewijde steen in een kerk, gebouwd op de plek waar Jezus Petrus de opdracht gaf
om er op uit te gaan om het evangelie te verkondigen. Ben loopt nog even naar
het neer en kan wat van de Grieks-orthodoxe christenen filmen die pootje baden
in het meer van Tiberias.
'Met de boot over het meer van Tiberias
Tenslotte gaan we aan boord van een scheepje dat een replica is van de
vissersscheepjes die hier vroeger over het meer voeren om te vissen. Wanneer
we dan uiteindelijk om 5 uur aan land stappen in Tiberias krijgen we nog een
uurtje om lekker rond te kijken voor we weer naar ons hotel gaan. Je snapt dat
ook deze dag zo vol nieuwe indrukken is geweest dat je gewoon niet alles weer
kunt geven.
Op de Golan hoogte is weinig te zien vanwege de mist.
Het is woensdag en vandaag staat er heel wat op het programma. We zijn in Tiberias in Galilea, de streek waar Jezus opgroeide, met zijn discipelen rondtrok en allerlei genezingen verrichtte. Allereerst bezoeken we de berg van de Zaligsprekingen waar nu een kerk gebouwd is met een geweldige akoestiek. Onze gids Patrick leest ze ons zelfs voor. Denk niet dat we de enigen zijn. Er is een groep Japanners die daarbinnen zo geweldig zingen , Wim doet zelfs met hen mee, dat me de tranen in de ogen schieten.
We hebben het leuk met elkaar en langzamerhand begin je de meesten te kennen, ook al omdat je telkens met anderen aan tafel zit of koffie drinkt. Dan gaan we noordelijk naar de Golan hoogte, een strategisch gebied dat op dit moment in handen van Israël is, maar ook tijden bij Syrië heeft gehoord. Je zou vanaf dit noordelijke punt de berg Hermon kunnen zien liggen en de Syrische vallei, maar niets van dat alles vandaag. We zitten in de wolken en na de strategische plek bekeken te hebben gaan we aan de koffie.
Onze volgende stop is Kapernaum, de stad waar Jezus ook vele voetsporen heeft liggen. Het is eigenlijk helemaal een museum. We zien een oude synagoge, gebouwd op de resten van een nog oudere, inderdaad uit de 1e eeuw na Chr. Ook is er een kerk gebouwd op de plek waar de schoonmoeder van Petrus zou hebben gewoond. Ook daar zouden genezingen hebben plaatsgevonden zoals in de bijbel verteld wordt. De prachtige nieuwe kerk is pas een paar jaar oud.
Op de berg der Zaligsprekingen staat nu een kerk ter gedachtenis aan de Aankondiging aan Maria door een engel
De Aankondigingskerk van buiten
De binnenkant
Op de berg dit uitzicht op het meer van Tiberias
En natuurlijk wil iemand op deze mooie plek wel een foto van ons vieren maken
Het is intussen middag als we aan de overkant van de baai in Akko aankomen, een stad met een voornamelijk Arabische bevolking. We eten er heerlijk en duiken de Arabische markt in- de shoek. Ruikt lekker, veel kruiden en groenten, vis, kleding en sieraden. Nee... tot nu toe niks gekocht. We gaan in zo'n tempo overal langs dat ik niet verder kom dan de kreet van Ben Veldkamp altijd bezigd:'He-j d'r gebrek an?' De rest van de middag gaan we de stadsmuur op, de riolen in, het ondergrondse gevangenismuseum, we zien de El Jazzar Moskee en de plaatsen waar de Tempeliers verbleven. Heel veel indrukken....
Tijdens de rit naar Haifa vertelt onze gids Patrick heel wat over de geschiedenis van deze streek, de opeenvolging van overheersingen, de brand verleden jaar, de Kruisvaarders, de Tempeliers, de Bahai en het ontstaan en de ontwikkeling van deze prachtig gelegen stad. Zo jammer dat ik mijn ogen niet open kan houden, maar ik ben niet de enige...
Onderweg stoppen we op een prachtig uitzichtspunt boven Haifa en kijken op de tuinen van de Bahai met het Mausoleum met het gouden dak.
Meer over Bahai:
Een wereldreligie met een nieuwe boodschap
Het Baháí-geloof ontstond in 1844 en is daarmee de jongste wereldreligie. Het geloof telt meer dan vijf miljoen aanhangers in bijna alle landen van de wereld. De kern van de leringen is dat alle wereldreligies uit dezelfde bron komen, dat we allemaal 'kinderen' van God zijn, en dat er maar een God is, hoeveel namen Hij ook heeft. De Baháí-openbaring is dan ook niet alleen bedoeld voor baháís, maar voor de hele mensheid.
Tegelijk proberen baháís niemand hun waarheid op te dringen, iedereen is uniek en het is belangrijk om elkaars verschillen te respecteren en zelfs te waarderen. Eenheid in verscheidenheid is dan ook een typische baháí-gedachte.
Wat kan ik zeggen na zoveel indrukken en informatie op deze dag. Het is teveel... Om acht uur vertrokken we al naar Caesarea, de stad die zoveel Romeinse invloeden heeft. Keizer Herodes de Grote had hier zijn paleis, pal tot in de zee gebouwd. We kregen meer te horen over deze man die ook verantwoordelijk was voor de dood van al die kindertjes in Bethlehem ooit. Zo heeft hij zijn vrouw laten insmeren met honing en door de mieren laten opvreten. Ook zijn zoons heeft hij uit pure jaloezie laten ombrengen. De restanten van een Romeins badhuis, een hippodroom waar de paardenrennen werden gehouden en de gevechten der gladiatoren... het was er allemaal te zien.
Hier stond het paleis van Herodes. Het was tot in de zee gebouwd. Herodes zal de rode draad worden tijdens deze reis. Je zou kunnen zeggen: de kluisjes van het Romeinse badhuis
Restanten van het Romeinse badhuis Prachtige mozaieken
En dan is er een heerlijk sapje: sinaasappel/granaatappel. Is aan onze mannen wel besteed zoals je ziet.
Het was een lange dag, maar dan heb je ook wat. We kijken hiet uit over de Middellandse Zee in Netanya, 6 .hoog... dat wel. Wim deed al snel een stapje terug van schrik. Netanya is aan het begin van de vorige eeuw gesticht als sinaasappeldorpje waar Nathan Strauss, je weet wel van het spijkerbroekenmerk, aan meegeholpen heeft.Nu is Israël meer het land van de High Tech. De sinaasappels vallen nu uit zichzelf van de bomen hier, Het ging allemaal van een leien dakje...mooi weer, weinig wind en een prachtig uitzicht over de landen waar onze route heen ging. Het meisje met het bordje van KRAS en even later de gids begeleiden ons naar de speciale bus. Onze gids, Patrick is van oorsprong Nederlands en woont hier al 18 jaar. Hij zal ons deze dagen heel veel te vertellen hebben. We hebben er zin in. Het eten is ook nog lekker en een biertje voor de heren gaat er grif in. Morgen wordt het om half 7 opstaan, 8 uur vertrek en we gaan noordelijk om aan het eind van de dag in Tiberias aan te komen, de streek waar Jezus en zijn discipelen graag verbleven. We hebben even langs de zee gewandeld en gaan zo maar eens hogerop. Wel te rusten allemaal.