Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
28-04-2009
Met de Shanty's naar Lohne en met Rick in de stal...
Hier staat oma mooi op. Rick is op mijn nieuwe fototoestel aan het kijken wat er allemaal opstaat. Hij ontdekt deze foto waarop oma lachend staat en vindt dat die maar op de site moet. Vooruit dan maar. Hij is vanmiddag net als de meeste zondagen om 4 uur present. Hij bekijkt het gras en de rest van de tuin met een kritische blik en als hij hoort dat Wim tijd te kort komt pakt hij de kleine maaier en maakt de stukken om het huis netjes en laat de narcissen mooi staan. Wim is vandaag met de Shantys naar Lohne in Duitsland en ik heb een rustig dagje. Vanmorgen heb ik in mijn eentje de lammeren gevoederd. De melk zat me hoog in de kleren en de spetters kwamen tot op de bril. Ik klemde de emmer stevig met de benen vast, maar toch wanneer die grootste vier er op af stormen moet je eerst wel heel stevig zitten. Daarna probeerde ik een kleine zwarte de fles te geven. De andere kleine kon niet langer wachten en vond ook een speen aan de lambar. Vanavond deed Rick de beide kleinen. Hij moest wel lachen om dat hele stel en als hij lacht dan lacht hij met zn hele lichaam. Donderdag op Koninginnedag gaat hij mee naar Hattem, want Henry en Tonny zijn er nu nog en nodigden ons uit nu ze er nog zijn. Vroeger stond ik daar op 30 april met mijn klas op de markt te zingen. Een echte happening. De burgemeester las dan het telegram voor dat namens Hattem naar de koningin verstuurd werd. En dan na het Wilhelmus gingen we aan de spelletjes. Ik ben benieuwd wat Hattem tegenwoordig te bieden heeft
Nog even een blik op een van de schilderijen van Erik Zwezerijnen. Hij schildert er iedere dag minstens één. En een dag in de week besteedt hij aan "netwerken". Tja... zijn werk moet ook aan het publiek getoond. Ik krijg het idee dat de zaken goed gaan. Hij had b.v ook een plek op de miljonairsbeurs. Ze hebben twee teckels en die gaan steeds met hem mee. Bovendien is het een bijzonder aardige man met een natuurlijke uitstraling.
Hierna gaat het naar Galerie Marten Randa in Winschoten. In de beeldentuin is het goed toeven en ook deze kunstenaar neemt de moeite om ons te vertellen waarom en hoe z'n schilderijen tot stand komen. Hij schildert vanuit een bepaald gevoel en geeft dat weer in kleuren. Tiny is helemaal onder de indruk. Dit is precies wat zij ook steeds doet, zoals zij schildert. Dat belooft wat!
De dag besluiten we met een gezellig en lekker etentje in Winschoten. Voor herhaling vatbaar. Dank je Ellen!
Het is weer zover. Vandaag gaan we met een grote groep mee op de galeriedag die Ellen ook dit jaar weer voor ons organiseert. Marijke wordt onze chauffeuse in haar nieuwe van alle gemakken voorziene Skoda mèt grote bagageruimte die ze alvast heeft om al haar toekomstige schilderijen in te vervoeren. Ons eerste bezoek is aan Erik Zwezerijnen die in Buinerveen in een echt kerkje woont met daarachter een paradijselijke tuin met allemaal hoekjes. Het wordt een geweldige ontvangst met koffie en veel uitleg èn aandacht. Hij schildert heel vrij en timmert aardig aan de weg. Zijn werk hangt in gallery's over de hele wereld. We eten in de tuin en gaan na die tijd verder naar Midwolda naar Maya Wildevuur. Wat een mooie plek op deze Ennemaborgh van het Groninger Landschap. Maya is op dit moment op cruise met haar man, maar we worden door haar gastvrouw uiterst attent ontvangen. Ook alweer een dame, deze Maya, die aardig aan de weg timmert en een behoorlijke productie heeft. Ooit op mijn allereerste galeriedag met Ellen gingen we naar Ootmarsum: Ton Schulte, De twee gezusters en ook naar Maya Wildevuur die toen een expositie in een galerie had. De klaprozen kwamen je al van verre tegen. Werd je wel vrolijk van. Op dat moment ging mijn mobiele telefoon. Wim meldde dat Betsie een veulen had gekregen, een mooi getekend merrieveulen. We noemden haar Maya. Ook nu in haar eigen galerie in Midwolda zijn haar klaprozen èn haar waterlelies alom aanwezig. Ik ben er geen fan van. Voor ze op reis ging had ze er nog snel vier met klaprozen gemaakt omdat er vraag naar is. En ze weet van prijzen! Haar beschilderde doodskist staat klaar net als die van haar man en als je de tekst leest op die kist wordt haar uitvaart straks meer iets dat lijkt op een feestje. Zoiets van: Vier het leven... van verdriet ga je dood. Er hangen een aantal mooie kleine werkjes, maar ook grote indrukwekkende schilderijen. Ach die Maya...
Romke grijpt af en toe in met de snoeischaar zoals hier om de klimop een halt toe te roepen in deze boom.
Wim is vandaag vooral veel de hort op. Auto naar de garage brengen, pacemakercontrole en aansluitend naar de markt. Vanmiddag naar de bowls en vanavond is zijn favoriete clubje FC Emmen bezig met een thuiswedstrijd en als echte fan moet je daar nu een keer bij zijn. Ik ben benieuwd hoe hij straks thuiskomt. Wanneer het niet om aan te zien is gaat hij wel eens wat eerder naar huis om ogenblikkelijk op de tv te kijken hoe het afgelopen is. En o wee als hij toch een doelpunt gemist heeft. Het is vandaag niet echt mijn dag. Ik kreeg vanmorgen na de ochtendceremonie met de lammeren eerst de geest. Er moest gestoft, geveegd en gezogen worden en bovendien werd het tijd om de ruwe natuurstenen plavuizen een schrobbeurt te geven. Ook het terras was niet meer om aan te zien met alle troep van de bomen en stof van het boerenland. Ik kan best veel zien liggen, maar nu werd het te gortig. Terwijl ik aan het eind van de middag bij de wei in een luie stoel lag ik bij te komen las ik in de nieuwe Plus een stukje waar ik weer van opknapte. Bij ons worden andere planten als onkruid gezien dan in andere landen. Is bij ons het zevenblad, door mij toch altijd haneklauw genoemd, de grootste pestkop, in de USA zien ze die als een handige bodembedekker die de rest van het onkruid tegenhoudt. Brrrr! En mijn geliefde sterke vrouwenmantel wordt daar weer gezien als onkruid. Je raadt misschien al wie dit soort columns schrijft .? Ja.. mijn grote tuinvriend Romke van der Kaa. Hij vindt ook het slaapmutsje een onkruid omdat die overal de kop op steekt doordat die zich zo kan uitzaaien, laat de luizen op de rozen zitten voor de koolmezen en de slakken mogen bij hem rustig snoepen van de hosta's. Laat ik die slaapmutsjes nou overal lekker laten staan, omdat ik die zo mooi vind. Die is tenminste gemakkelijker uit te trekken dan die haneklauw. Hij vindt verder dat die woekerplanten bij andere woekeraars moeten staan zodat ze elkaar in evenwicht kunnen houden. Daar is natuurlijk wat voor te zeggen. Een combinatie van de straatvechters boshyacinth, vingerhoedskruid, klimop en salomonszegel, die elkaar in evenwicht houden, vindt hij een voorbeeld van the survival of the fittest. Ook de sterke tuingeranium Ann Folkard en het robuuste kattekruid zijn aan elkaar gewaagd. Maar wij als tuinbezitters moeten soms wel de vrede durven bewaren door in te grijpen met snoeischaar of schoffel . Een gewapende vrede!
Ben geeft oma haar favoriete drankje, terwijl ze met Piet aan de telefoon praat.
Op 23 april 2004 zijn Paul Sietse en Annemarie getrouwd... Ja precies op Oma's 91e verjaardag. Haar 90e verjaardag had ze nog in haar huis aan de Dorpsweg kunnen vieren en toen werd de aankondiging van het huwelijk van Paul Sietse en Annemarie al gedaan. Een paar jaar hebben we haar verjaardag met de hele familie met aanhang in de Ossenstal gevierd en nu... op de 96e verjaardag hebben we dat als haar kinderen samen met haar gevierd met een etentje bij de Gelderkamp. Het klonk als een klok. Tijdens het aperitiefje belt Piet vanuit Frankrijk om te kunnen feliciteren en er op deze manier toch even bij te kunnen zijn. Piet heeft trombose aan z'n been en kan voorlopig nog niet ver autorijden. Maar het is erg fijn dat Henry en Tonny er bij zijn. We eten heerlijk en bij moeder zit de stemming er ook goed in, al vraagt ze zich af en toe af waarom we hier zo gezellig bij elkaar zijn. Voldaan taaien we om half 9 weer af. Henry gaat naar z'n door hem indertijd opgerichte schietclub Het St Annagilde om nu officieel en definitief afscheid te nemen. We raden hem aan om niet mee te schieten. Tonny heeft een rustig avondje en kan even met de beentjes omhoog. Ben en Niesje gaan nog even met een bloemetje naar Paulus en Annemarie en wij gaan naar huis..... Bram en consorten wachten op ons.
"Wat zut die Wim dr netjes uut, wat steet dat pak em goed, zei buurvrouw Wolterdina toen ze hem zag bij de uitvoering van de Crucifixion. Ik denk dat ze hem daarvoor nog nooit in een kostuum gezien heeft. Wim heeft er een aversie tegen tegen die nette pakken net als tegen een uniform. Ik heb hem ooit één keer in zijn uniform van de koopvaardij gezien. Toen deed hij hem bij zijn moeder thuis even voor me aan, nog voor we trouwden. En er kwam meteen een opmerking achteraan:Je moet niet denken dat ik in uniform trouw! En ook dat uniform stond hem geweldig. Ik had niet genoeg overredingskracht of misschien maakte het me niks uit, maar hij trouwde in een net zwart pak mèt streepjesbroek. Kan altijd van pas komen werd er van zon trouwpak gezegd. Als je een kind laat dopen of als ouderling. Wim .? Die heeft hem nooit meer aan gehad. Mijn trouwjurk deed tenminste nog dienst als hemeltje voor de wieg bij Gerhard en Rick en bovendien had ik uit de rest een mooi doopjurkje genaaid. Nee die Wim hield het verder bij een combinatie dwz een colbertjasje, het liefste van Harris tweed, en een bijpassende broek. Nu kreeg hij bij Stork in Hengelo werk in de Kwaliteitsdienst waarbij hij er steeds gekleed moest uitzien mèt stropdas en al. Voor al die inspecteurs die hij moest ontvangen moest hij wat over hebben. Hij ging overstag, zij het met tegenzin. De tijden veranderden, maar toen hij bij Holvrieka-Ido in Emmen ging werken was het, om in gelijke termen te blijven, van hetzelfde laken een pak, maar iets minder streng. Hij hing daar zn colbertjasje mèt stropdas aan een hangertje achter zich aan de kast en wanneer er inspecteurs op bezoek kwamen die gevoelig voor stijl waren . Nou dan deed hij snel een greep naar die hanger. Toen hij stopte met werken bij Holvrieka heeft hij me bezworen dat hij geen kostuum meer draagt tenzij nou ja Gerhard en Judiths trouwerij. Hiervoor hebben we zelfs een nieuw donkergroen kostuum gekocht bij Schomaker, zijn favoriete shop. En mooi dat het hem stond! Vorig jaar trouwden Jaap en Mirjam en kwam dit pak weer te voorschijn. Stond hem opnieuw heel goed. Buurvrouw Wolterdina zou zeggen: . Zie boven!
Vandaag zijn er jarigen! Allereerst is onze neef Jos jarig. Ik zie hem nog voor me tijdens de sinterklaasviering op de Boomgaard. Rode kleur van inspanning, emotie of het hele gedoe met al die familie over de vloer. Of terwijl hij zich verstopte achter de benen van vader Johan toen Joanne geboren was. Nou dat eenkennige is er helemaal af! Van harte Jos en natuurlijk ook Margo en de hele familie! Dan is ons aller tante Jo jarig! Die wordt nu al 95 als ik me niet vergis. Ik denk dat ze het druk genoeg krijgt vandaag want de familie breidt zich nog steeds uit met achterkleinkinderen. Een hele fijne dag gewenst! Ik vond een foto uit die goede oude tijd en die zet ik dit keer maar bij deze dag! Andere jaren was tante Hermien ook onder de jarigen, maar ook nu blijft ze in gedachten, al is ze er niet meer in levenden lijve, erbij. Toen Gerke en Wim 40 jaar getrouwd waren in 1995 was ze er nog, hoewel niet erg fit meer en stond er in het Vordense dorpsblad Contact een heel artikel over haar herinneringen aan de oorlog. En vertellen kon ze die "tante Mien", zoals we haar noemden. Soms bel ik Gerke op zon dag, maar die pakt vandaag de telefoon niet aan. Zijn ze er even op uit met dit mooie weer of zijn ze samen naar de Achterhoek? Wanneer we vroeger in de zomer in Vorden en omgeving waren werd het steeds een rondje langs de nog levende ooms en tantes, maar nu komt er soms een rondje kerkhof bij. Ach en wat herinneringen ophalen mag toch De mooie hebben de overhand.
't Is maar goed dat ik een zuster heb die de boel in de gaten houdt. Diny meldde net dat ik toch wel wat in de war ben met de verjaardagen. Tante Jo is de 17e jarig! Het zij zo. De felicitaties blijven hetzelfde. Diny bedankt!
zaterdag--Al een paar dagen heb ik de lammeren al niet genoemd. Ik keek n.l. even terug en kwam wel erg veel lam tegen. Maar het gaat nu de goede kant op met ons beestenspul. De antibiotica is op en ze drinken goed. Overdag kunnen ze lekker naar buiten dankzij het mooie weer. Zo bouwen ze ook weerstand op. Ze hoeven ook niet meer zo vaak de fles. De grootsten nog 2 x per dag en de anderen 3 x. Rick kon mooi even meehelpen. Die heeft er gevoel voor. Hij kreeg de kleine zwarte zelfs aan de lammerenbar terwijl die bij mij alleen uit de fles wilde drinken. Rick heeft ook Tessa helemaal onder controle. Als hij wil dat Tessa strak naast hem blijft zitten dan doet Tessa dat gewoon. Dan kijkt ze niet eens meer opzij. Als ik dat wil zit ze wel even maar als er iets anders is dat er gebeuren moet de kippen of de lammeren oppassen dan is ze meteen weg. Maar bij Rick niet. Tessa blijft zitten zoals Rick dat wil. En vindt dat blijkbaar prima. Hij had in het onderwijs moeten gaan . die Rick! We zijn ook maar weer eens het dorp in geweest. Ja als we hier naar Emmen gaan heet dat nog "het dorp". De gemeente doet haar best om Emmen stadsallures te geven, maar iedereen praat alleen maar over het dorp. Sinds de bouw van een nieuwe flat met seniorenappartementen afgelast is zitten we met een enorme bouwput midden in het dorp. Het is geen gezicht. Nu gaan ze de parkeergarage eronder in elk geval afmaken. We zaten na de boodschappen weer eens gezellig aan de cappuccino bij de Heeren van Boerland. Het autovrije centrum van Emmen was gezellig druk vanmiddag, maar een stad..... nee dat zal het niet worden
Aanvallen!
Rick krijgt die kleine zwarte ook aan de lammerenbar
De twee van de drieling: kruising Texelaar/ Bleu du Maine
Nog even rondstruinen
Hier kun je lekker zitten en genieten van zon, cappuccino en alles wat voorbij komt!
Eén van de bloemen die me zon vol voorjaarsgevoel geven na de bollen zijn de pinksterbloemen. Je moet er wel een vroege Pinksteren voor hebben, want volgens mijn bescheiden mening bloeien ze vanaf nu, maar in elk geval omstreeks koninginnedag. Waar zie je ze eigenlijk nog? In elk geval niet in de weilanden bij de boeren hier en zeker niet in de tuinen, want overal zijn ze aan het verticuteren, maaien en opnieuw inzaaien van die strakke gazonnetjes. Stapels mos zie je ze bij elkaar harken. Vooral de oudere echtparen in de nette buurtjes zie je dat met zn tweeën doen. Hij loopt achter het technisch vernuft en zij harkt de boel bij elkaar en allebei zweten ze zich een ongeluk. Vooral op schaduwplekken is het vaak alleen groen van het mos. Ik hoor Romke van der Kaa al zeggen:Wat wil je nou? Je wilt het toch mooi groen hebben! Nou dan!" Wij hebben overal bolletjes in het gras staan en dan moet je ze, als je volgend jaar weer mooie sneeuwklokjes en crocussen wilt hebben, maar wat tot rust laten komen en af laten sterven. Nu hebben we pinksterbloemen in het gras, gewoon voor het huis, omdat er nog niet gemaaid is. Robin zal woensdag wel komen en er kan weer gemaaid worden op het stuk gras bij de wei. Hem hoeven we niet meer uit te leggen dat hij de plekken met pinksterbloemen moet laten staan en hij maait er dan strak omheen. Wim houdt ook niet van mos. Dus dat verticuteren gebeurt vast nog wel. Hij heeft net zon wonder op wielen gekocht bij de Gamma. Mark vraagt telkens of hij hem al uitgepakt heeft. Die probeert hem ook graag uit. Maar Wim wil wel eerst!
Over films of animaties gesproken. In onze vriendenkring is een nog heel jongeman, Willem, die zich specialiseert in die richting, vooral in het regisseren er van. Hij heeft al diverse leuke animaties en films op zn conto staan. Het is de moeite waard om eens te kijken. Hij heeft in elk geval een speciale humor en gevoel voor timing. Hij is tweetalig opgegroeid en het is altijd gemakkelijk dat je je zo goed in het engels kunt uitdrukken in dit vak. Kijk, geniet èn huiver.
A QUOTE is een film die opgestuurd is naar Amerika voor een beoordeling en wie weet rolt er nog iets voor hem uit. Wil je meer over Willemsworks weten www.willemworks.tk en daarna op het kopje Willemworks Channel. Dan zie je ook dit filmpje: A QUOTE met als ondertitel: You can never run away from your Conscience oftewel: Je kunt nooit wegrennen voor je geweten. Broer Patrick heeft ook een flink aandeel in het toneelspel. Ik vond dit filmpje in elk geval echt goed!
woensdag--Vanmorgen las ik het ook al in de krant. Susan Boyle is dè verrassing van de Engelse X Factor: Britains Got Talent 2009. Ondanks het gemoster van Wim mag ik zelf graag naar de Nederlandse versie kijken. Gisteravond kregen we een mailtje van Mark met het youtubeadres van het optreden van deze Susan Boyle. Je moet vooral eens op de reacties van te voren letten van jury en publiek. Het kon niet anders of het zou een complete afgang worden voor dit 47 jarige vrouwtje van het platteland in haar antieke uitmonstering, een vrijgezel die alleen met haar kat Pebbles in een dorpje in de buurt van Edinborough woont. Ze had haar moeder op haar sterfbed beloofd dat ze iets met haar zangtalent zou gaan doen en deed daarom mee met deze afvalrace in Britains Got Talent. De ogen en uitdrukkingen op de gezichten van de jury èn publiek, nadat ze een lied uit Les Misérables begon te zingen, spreken boekdelen. Ik zou zeggen: klik eens op http://www.youtube.com/watch?v=luRmM1J1sfg&feature=related en geniet. Wij hebben het drie keer achter elkaar bekeken en blijkbaar velen mèt ons.
Ellen schildert regelmatig in opdracht en haar schilderijen van kinderen hebben altijd iets bijzonders...helemaal niet standaard. Mooi hè? Dit is Lotte. Wil je meer werk van haar en haar man Dick Lubbersen zien? Kijk dan op www.helderrood.nl
Ellen en Dick hebben hun huis verkocht. Dat is een hele opluchting. Ze wonen al een paar maanden op hun nieuwe plek mèt atelier aan het Waanderveld en nu is het gelukt om na een jaar hun oude huis aan het water te vèrkopen. Een stel mensen die een nieuwe start gaan maken en niet eerst zelf iets moeten verkopen zijn er helemaal voor gevallen. Dat moet je net hebben. Waar is jouw oog, vraagt Jantje vanmorgen als we beginnen met koffie op onze vaste schilderochtend. Er zitten er heel wat met uitvergrote ogen van kinderen of kleinkinderen voor zich. We gaan oefenen om een oog goed op doek te krijgen. Met aandacht voor de bolling en licht en donker. Ik bedacht me dat natuurlijk vanmorgen pas toen ik na de ochtendceremonie met de lammeren onder de douche stond. Hier heb je er een paar van mij, biedt Jantje hartelijk aan. Sleen hè! Sinds ze weet dat Mark en Jennifer er ook wonen wordt ze bijna familie. Ik ben zo bezig geweest met het overleven van onze lammeren dat de rest er een beetje bij in schoot. Ook het kleine verstoten lam is nu aan de antibiotica, maar toch heb ik hoop op een goede afloop. Ze zijn lekker hongerig en we hebben geluk met het weer zodat ze lekker lang buiten kunnen zijn. Wanneer ze weer naar binnen gaan schieten de kleintjes meteen onder de rode lamp. Ze zijn allemaal verschillend, net als kinderen. Bram is de vrolijkste, Beertje doet me aan dat andere beertje denken van twee jaar geleden. Die gaat je steeds liggen aankijken. Het kleine zwartje is het meest aandoenlijk en de witte twee van de drieling volgen Bram op de voet. De rimpels in hun vacht zijn nu glad getrokken. Ze groeien in elk geval. Ze snuffelen overal rond, beginnen al wat aan het gras te knabbelen, de lammerenkorrels en aan de bramenbladeren. Vandaag ontdekten ze ook de emmer met fris water. Eentje raakte het met zn kleine bekje aan, schrok en schoot er met een vaart vandoor. Ja.. we zien het gebeuren als je lekker bij de wei zit. Wat een weelde met zulk mooi weer! O.. ja! Ik dacht dat ik zon oog zo neer kon zetten, maar in het groot30x 40 cm is het toch even anders. Ik had een oog van Bram mee moeten nemen. Ik kan alleen iets maken waar ik een gevoel bij heb. Maar . oefening baart kunst toch?
Zeg kennen wij elkaar al? Ik kijk de vriendelijke dame aan die naast me is komen zitten op het terras bij het Veenpark. De Eemslander Shantys doen daar hun best op een aantal mooie liederen. Wim en Leen zingen samen de solo in La Bella Lola. Ik denk haast van de Shantys, moet ik wel antwoorden. Ik kijk nog eens goed en dan weet ik het weer. Diny heet ze, net als mijn zus. Haar man, voormalig boer in Schoonebeek zingt ook bij de Shantys en maakt verder hele mooie dingen op zn houtdraaibank. We hebben een paar prachtige kaarsenstandaards van hem staan. Even later moet ik inwendig vreselijk lachen. Het verhaal moet er gewoon even uit . Ik kan het niet laten. Nee,....ik zal geen namen noemen. We hebben nl de badkamer beneden op de plek waar vroeger waarschijnlijk de geitenstal was. Daar zit verder geen slot op. Dat missen we ook niet en nooit heeft één van onze logés daarover geklaagd. Ook de buitendeur zit bijna nooit op slot. Alleen als het donker is en ik alleen thuis ben. Nu hebben wij zomers een paar geweldige oppassers die huis en have goed verzorgen en er tevens hun gemak van nemen. Die heb ik ook nooit horen zeggen dat het vervelend zou zijn zonder slot op de badkamerdeur. Sterker nog ze laten die deur vaak open tijdens het ochtendritueel. Tot op een morgen de kamerdeur opengaat en met een Goeiemorgen deze geweldige shantyzanger/ houtbewerker in de kamer staat. Eén van de oppassers staat zich in de badkamer net af te drogen na het douchen en duikt verschrikt in Evas kostuum weg in het uiterste hoekje van de badkamer. De ander staat in de keuken en nodigt de hobbyist verder naar binnen terwijl hij handig de badkamerdeur een zetje geeft terwijl hij zijn ineengedoken eega in geknielde houding in dat hoekje ziet zitten. Ik weet niet of het verhaal wat opgeleukt is maar we hebben er met zn vieren hartelijk om gelachen toen we van vakantie thuiskwamen. Zouden die honden nou echt niet geblaft hebben, denk ik dan?
Eén van die ergernissen in Roemenie. De paarden van de buren- de zigeuners- die ongevraagd op jouw land komen bunkeren."Ach", zo zegt Michel, "als ik moest kiezen als paard tussen de harde strostoppels en de malse luzerne van de buren wist ik het ook wel"!
Westhoekse Ani kwam met het gezegde van iemand dat wanneer je gelukkig bent je fantasie levendiger wordt en wanneer je meer in een dip belandt de herinneringen de boventoon gaan voeren. Ze was het er niet helemaal mee eens, want ze vond dat herinneringen je ook gelukkig kunnen maken. En Miranda Noordman, de boerin uit Roemenie, kwam met de kreet: If life gives you lemons then make lemonade of them---Als je limoenen(citroenen) krijgt moet je er maar limonade van maken. Ze gaf het als voorbeeld op een dag waarop ze allerlei leeuwen en beren op zich af zag komenfig. dandat ze de kleine prettige dingen van die dag ging waarderen en dat je dag er dan meteen anders gaat uitzien. Ik volg haar wekelijkse weblog en bewonder haar omgang met hun dieren en haar energie om uit het leven te halen wat er in zit en te leren relativeren als er tegenslagen zijn. Daar is haar man Michel nog beter in. Soms kun je ogenschijnlijk zonder aanleiding in een dip raken dan ga ik maar aan Miranda of Ani denken. Wanneer ik even bij de wei ga zitten en de lammeren of alleen Tessa maar zie ronddalven gaat het snel over en krijg vanzelf energie om een stukje tuin te doen of even te schilderen. Wat bij mij ook goed werkt is de tuin ingaan om takken en bloemen voor een bloemstuk te zoeken. Iedere keer ben ik weer verbaasd als ik mezelf zachtjes hoor zingen. Ik hoor het Robin ook doen. Zo leuk. Zus Diny heeft weer iets anders. Die fluit wanneer ze het naar de zin heeft. Dat kan een gezellige boel worden als we Parijs onveilig gaan maken in mei. Ja het is weer zover de zusjes gaan stappen, nu zelfs vier dagen helemaal naar Parijs. Diny is er al vaker geweest en weet al ongeveer wat we gaan doen. We gaan met de bus en hebben een hotel vlakbij de metro. Wanneer ik weer even zon dipje krijg ga ik daar aan denken!
Ook nieuwsgierig naar het leven van Michel en Miranda in Roemenie? www.menm-in-roemenie.nl
De warmste Pasen sinds 25 jaar hoorde ik net op het journaal. Je kon de hele dag gewoon buiten zijn. De lammeren dartelen vrolijk ook al hebben ze diarree. Extra vocht en warmte, antibiotica en een pepmiddel moet ze in de benen houden en nu zitten ze lekker warm in de stal onder de rode lamp. Ik hoop er het beste van, maar lammeren van verschillende bedrijven gaan we niet weer aan de fles nemen. Waarschijnlijk helemaal geen lammeren meer. Ondanks al Wims waarschuwingen moet ik zeggen dat ik nu geen opmerkingen hoor van: Zie je wel . of ik heb nog zo gezegd .. Nee hij staat klaar om de stal van stro te voorzien, rijdt mee naar dokter Harrie of gaat mee naar de stal met de lammerenbar, waar drie lammeren tegelijk op aan kunnen vallen. En dat doen ze gelukkig nog. Jammer alleen dat ik niet naar de verjaardag van Diny kon. Ik dacht eigenlijk wel dat ik de wind van voren zou krijgen, maar toen ik belde viel dat nog mee. Ze had de hele dag door visite gehad en met het mooie weer erbij kon de dag voor haar niet meer stuk. Eerste Paasdag begon voor ons in het Scheperziekenhuis waar we een extra feestelijke Paasdienst hadden met koffie en paasgebak na. Voor me zat een bekende uit de Rietlanden, dhr Kalteren, je weet wel van die boerderij bij het bruggetje in Zuidbarge, die bij werkzaamheden aan het dak van de ladder gevallen was. Nu zat hij bont en blauw in een rolstoel, maar kon de oecumenische kerkdienst al weer meemaken. Gelukkig hoeft hij maar een paar dagen te blijven. Ds Wim de Groot gebruikte lichtbeelden bij zijn overdenking die hij voor de medeluisteraars in het ziekenhuis helemaal beschreef. We hadden allemaal een kaars gekregen. De dominee haalde een nieuwe paaskaars op en stak die aan en gaf het licht door, waarna je het lichtje weer doorgaf aan degene die naast je zat. We zijn als groep beddenrijders eigenlijk wat triestig nu Jannie, één van onze mede-beddenrijders na een kort ziekbed overleden is, 63 jaar oud. Meestal hoor je dat mannen eerder overlijden dan vrouwen, maar in twee jaar tijd is dit de derde vrouw van onze groep die overleden is.
Gelukkig is het voorjaar in de tuin ook goed te zien en de stermagnolia, die we van pa kregen, staat nu prachtig in bloei!
Gisteren had Rick een vrije dag en afgelopen week had hij geopperd dat hij een nieuw bed wilde. Hij vond dat hij er aan toe was. Bij ons slaapt hij wel op ons oude bed die nu als logeerbed in de studio staat een boxspring en die wil hij nu ook. In de krant zag ik dat Bosma bedden gaat verhuizen en dat de hele voorraad tegen half geld verkocht mag worden. Ik bel Rick niet al te vroeg, het is immers zn vrije dag en meld de aanbieding van Bosma en vraag of hij even mee gaat kijken. Hij zegt alleen zoiets als:Ik ga eerst mijn gordijnen eens optrekken. Ben je nog niet helemaal goed wakker dan? Jawel ,maar ik ga eerst naar de kapper. Hij gebruikt wel vaker van die cryptische omschrijvingen. De mooiste tot nu toe dan was die van:"Morgen ben ik Fred Flintstone", toen 'hij geen schone sokken meer had. Die kapper... dat werd ook tijd, zelfs buurvrouw Wielens maakte er al een opmerking over. Vandaag gingen we dus kijken bij Bosma en Rick komt aanfietsen. Met de pet op zie ik nog geen verschil. Maar éénmaal de pet af zie ik dat kapster Chantal zn pruik van boven aardig gefatsoeneerd heeft, maar Rick wil toch dat matje in de nek houden. En bij Chantal is de klant koning! We vinden een mooie boxspring met een nieuwe matras en een latex topping. Wat zal hij straks slapen! Verder is het vandaag afzien. Het kleinste zieke lam die ik dagenlang warm heb gehouden, zelfs s nachts, wilde niet meer zuigen. Hij was te zeer verslapt en ziek. Drie keer heb ik nog wat naar binnen geperst, want slikken ging nog, maar het was te weinig. Vandaag hebben we hem rustig laten liggen en vanavond was hij dood. Wim heeft hem begraven en Rick ruimde het nest op dat toch een paar weken dienst heeft gedaan eerst voor de kleintjes en nu dan als ziekenboeg. Het zij zo. De andere patiënten zijn gelukkig nog aardig levendig en drinken nog goed. Bram is de grote aanvoerder en als hij voorop gaat volgt de rest vanzelf. Zo leuk om te zien. Hopelijk blijft het morgen zo doorgaan en doet de antibiotica zijn werk.
Eva, geflankeerd door Queeny en Tessa kijken in het nest met Smiley.
Het begint hier op een ziekenboeg te lijken. Nee ons mankeert niks, maar het kleinste lam van de drieling is aan de diarree. Tja wat nu. Het ging niet over en toen het drinken minder werd belde ik onze dokter Harrie maar weer. Hup er naar toe.. spuitje met pepmiddel, tabletjes met antibiotica en 5 lichter gaan we weer op huis aan. Je moet hem wel warm houden, zon 30º , kwam het advies van dokter Harrie. En verdun de melk maar met water. Er mag ook een beetje suiker bij. Deze kleine hebben we dus weer in de keuken, in het nest en onder een dekentje. De pittenzak warmen we op in de magnetron, plastic zak er omheen en een handdoek en daar ligt de kleinste lekker warm onder dat dekentje. Ja, wanneer je er een keer aan begint moet je er ook verder mee. De rest van de lammeren dartelt in de wei en het is een genot om er naar te kijken. Maar al dartelend zien we er nog een paar met diarree en voor die verder toeslaat zijn die ook aan de antibiotica plus pepmiddel. De wasmachine draait op volle toeren. We hoeven ons met Pasen niet te vervelen. We gaan zondag eerst beddenrijden in het Scheperziekenhuis, de bedden met patiënten die graag de kerkdienst willen bijwonen. Daarna gaat Wim met de Shantys naar het Veenpark om te zingen en ik ? In plaats van naar Dinys verjaardag ga ik hier in de verpleging, want dit kan Wim in zn eentje ook niet verhapstukken na zn zang. Sorry Diny! We halen het wel in! Hoe heet dat ook al weer na je 65e? O van je oude dag genieten! Doen we toch!
Er is hier heel wat veranderd sinds je me twee jaar geleden vroeg om het raam open te zetten. Ik ben bezig om het seniorennet bij te werken en ik zet er vlug ook nog een fotootje bij op. Gerhard bekijkt het zich en komt dan met zon opmerking. Hoe bedoel je . veranderd? Nou twee jaar geleden vroeg je me nog om het raam open te zetten zodat je de computer en alles wat er bij hoorde naar buiten kon mikken. Dat ding doet nooit wat ik wil zei je nog. Hij heeft gelijk. Op school had ik nog moeite om de cijfers fatsoenlijk ingevoerd te krijgen. Steeds was mn wachtwoord verlopen omdat ik de pest aan die computer had. Sinds ik een eigen website heb, zit ik met plezier mn dagelijkse beslommeringen weer te geven en herinneringen op te halen. En geniet er van wanneer er onverwachte reacties komen. De eerste week was Mark elke middag in zn pauze bezig om de onduidelijkheden voor me uit te leggen. Sinds die tijd gaat het steeds gemakkelijker. De tijd is voorbij dat Gerhard bij het MSM- en zei: Ik zie aan de snelheid van het typen- hij bedoelde de traagheid- dat mama achter de computer zit. Nu kan ik een behoorlijke snelheid ontwikkelen al is blind typen nog niet aan de orde. Gisteren hadden we Mark, Jennifer en Eva aan de eettafel samen met Henry en Tonny. Vandaag waren het Gerhard en Robin. Judith had n.l. een gezellige kookavond met collegas. En in het weekend is Rick weer aan de beurt. Wat een weelde! Ik heb een heel aantal vaste lezers waaronder Sientje. Ze had natuurlijk gelezen en gezien dat er lammeren waren. Vanmiddag kwam ze kijken met man en kleinzoon. Mees keek zn ogen uit. Hij is gek op dieren en mocht een paar lammeren de fles geven en de vissen voeren, de ponys kijken en met Tessa spelen. Robin liet hem alles zien. Die komt nog wel eens weer!
Zullen we die lammerenbar nog eens proberen, stel ik Wim vanmorgen voor. Die Bram gaat maar steeds in de aanval wanneer ik de anderen de fles geef en met die emmer met spenen kunnen er meer tegelijk drinken. Wim gaat hup naar de Welkoop voor nieuwe spenen en we gaan het proberen. Eva en Robin geven de kleintjes de fles en ik probeer met de grote druktemakers de lammerenbar. Dat gaat heel wat beter dan alles twee aan twee. En de kinderen beleven er veel plezier aan dat ze zo mee kunnen helpen. Aan het eind van de middag helpt Tonny me mee. Opnieuw een sukses. Tonny ?? Ja Henry en Tonny zijn er. Die zijn voor een maand terug in Nederland. Ik heb al gauw in de gaten dat hun verblijf daar in Canada zeker een vervolg krijgt. Tonca, de jonge retriever logeert nu 5 weken bij Gera. Die zit er niet mee een hond meer of minder. Het is net of ze niet weggeweest zijn. We horen de verhalen over bridgen en golfen, de lange winter en Gera en Fred en de kinderen. Leuk. Vanavond zijn we samen naar Mark en Jennifer geweest. Ze waren benieuwd hoe hun huis er na de verbouwing uitziet. We zitten opnieuw samen in de gezellige woonkeuken bij de snorrende houtkachel. Jennifer laat de keuken met alle snufjes zien en Mark showt het garagedak dat zo vreselijk veel zweetdruppels heeft gekost. De polsdikke stammen van de klimop waren bijna niet uit het dak te krijgen, maar het resultaat mag er zijn. We proosten op het eind van de verbouwing èn op ons weerzien. We zullen elkaar beslist nog weer zien voor ze weer terug vliegen naar hun nieuwe plek
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn met lammeren. Het is wat dat betreft net als bij babys. Soms kan het even tegen zitten. Ik denk slim te zijn door er telkens twee uit de wei te laten om de fles te geven, maar ik heb even buiten de kracht van Bram gerekend en ze breken er allemaal uit. Het hele spul loopt te mekkeren en te duwen om die twee die aan de beurt zijn en doen hun best om de speen voor zichzelf op te eisen. Geen doen! Met dit weer heb je meteen het zweet op de rug. Er moet al met straffe hand geregeerd worden. Er is er één bij die precies op Beertje lijkt van twee jaar geleden. Die werd gisteren door Eva Plop genoemd. We hebben nu een Bram en een Plop. De rest komt nog want Eva wil ze beslist allemaal een naam geven. Vanmorgen wilde het kleine witje van de drieling niet drinken. Je denkt meteen al dat die longontsteking heeft. Daar zijn we de vorige keer ook een lam aan verloren omdat we dat niet vroeg genoeg door hadden. Maar even later toen ik naar schilderen was kreeg Wim er met gemak 200ml in. En ik zag me al bij onze dokter Harrie zitten. Het scheelt dat ze allemaal als hondjes achter je aan lopen of liever gezegd lammetjes, want hondjes lopen eerder van je weg. Alleen het verstotelingetje wil niet bij je komen . Wanneer je die wilt pakken gaat ze er juist vandoor. Je zou zeggen: getraumatiseerd. We waren erbij toen ze voor de zoveelste keer door de moeder keihard in een hoek werd getrapt toen ze wilde drinken. Vreselijk om te zien. Haar grotere lam kreeg alle ruimte en aandacht, maar deze kleine wilde ze gewoon niet. Nou wij wel en ze groeit al lekker. Bij de fam. Brands in Balkbrug hadden ze ook een paar dassekop-ooien. Die zijn wel heel bijzonder. Witte wenkbrauwen, witte onderkant van de kop en ook aan de achterkant wit. Alle zeven lammeren krijgen nu 4 x per dag de fles. En s nachts dan ., vroeg iemand. Nee .. s nachts slapen we ik uitgeteld.
Als vrouwen van de Expo-groep stonden we er gisteren alleen voor. De gedichten en humoristische vertellingen van Henk Siebring hadden we afgelopen week al opgehangen in de Voorhof. Maar de zondag erna wordt tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst zon nieuwe expositie altijd even ingeleid en wordt er iets over verteld en de mensen uitgenodigd om er eens extra naar te kijken. We hadden met Henk afgesproken dat hij zelf ook iets zou vertellen over zijn werk. Nu wilde het geval dat Co er niet was. Die was met de Berlijngroep naar Wernigenrode in de Harz . En Co doet dat inleiden van een nieuwe expo altijd. Doe jij dat dan maar doe jij dat maar , zeiden de anderen tegen mij. Net of zij dat niet kunnen! Nou ja.., zei ik, dat wil ik wel , als jullie maar in de buurt blijven. Gisteren na de kerkdienst zal het gebeuren. Bertha komt meteen al op me af:Weet Siebring wel hoe dat hier gaat . Straks gaat hij een lezing houden en als de mensen er dan doorheen gaan praten .Dat zou ik zo erg voor hem vinden. "Nee dat gebeurt niet Siebring redt zich daar echt wel mee . ik leg het wel even uit hoe het hier meestal gaat". Dus ik vang Henk Siebring op en leg hem uit hoe het meestal in zn werk gaat. We lopen meteen maar door naar de kleine verhoging. Dan leid ik Henk oftewel Geert Hanken kort in, vertel dat wij hem nog kennen vanuit zijn werkzame leven als landbouwer èn stageboer van Rick toen die nog op de L.A.S. zat. Hierna vertelt Henk in het kort over zijn nieuwe hobbys waaronder zijn volkstuin èn het schrijven en vertellen van wat hij om zich heen ziet. De mensen zijn doodstil hoewel Henk maar zachtjes praat. Nee Bertha je had je geen zorgen hoeven maken. Deze man heeft de gave om zijn publiek te boeien. De rest van de zondag staat in het teken van de lammeren die lekker naar buiten mogen. De twee kleintjes een paar uur en de rest de hele middag. Heel tevreden zitten Wim en ik samen bij de wei en kijken er naar ..
Lekker in het zonnetje
Tja... ze zoeken toch zoiets als een moeder
Bram heeft door dat er bij Rick niets te halen valt
In de Goede Herderkerk konden de zangers aanschuiven aan een stamppottenbuffet, maar in huize van der Kolk was er de enige echte van der Kolk nassi.
Gisteren wat de scratchdag om de Crucifixion in te studeren en uit te voeren en onze mannen hebben de hele dag geoefend en s avonds bij de uitvoering waren wij als vrouwen, Niesje, Willy en ik, èn buurvrouw Wolterdina en haar zus Jantiena van de partij. Oh wat mooi k Heb nog nooit zoiets moois eheurd, zegt Wolterdina die naast me zit steeds . En dat jonge ventien.. wat zingt e mooi en dan draeit e zich ok metene umme um et koor te dirigeren. Wat mooi, oh wat mooi! Dat jonge ventien is de dirigent Daniel Rouwkema die behalve dat hij de hele dag de leiding heeft, vanavond ook de tenorpartij voor zn rekening neemt. De tenor die was ingehuurd blijkt ziek geworden. En Wolterdina heeft gelijk. Ik heb nog nooit een tenor met zoveel uitdrukking in zn stem zon partij horen zingen. Daar word je stil van. Het verhaal leent zich ook om dit met veel ingehouden emotie te zingen. Ontroerend mooi!
Na het concert brengen we de beide zussen weer naar huis. Ze komen binnenkort de lammeren bewonderen. Maar Ben, Nies, Piet en Willy gaan nog even mee om na te praten en wat te drinken en . dan komen de Hattemer verhalen natuurlijk weer los. Looft den Heer.. 1 2 3 gaat nooit verlo ho ren. Looft den Heer 1 2 3 ..gaat bovenaan. Ben schetst een fotografisch beeld van Henneman die na een overwinning op een korendag met hun koor Looft den Heer een rondje Hattem deed en imiteert hem kostelijk als hij de kamer bij ons rondloopt met de kromme houding en hand in de rug als Henneman, een Hattemer die trots als een pauw vooraan loopt door het stadje Hattem. Ook Gait Lattien en Jan Maoten komen langs. We kruipen van het lachen: Niesje, Willy en Piet Schuin en Wim en ik. Nee ook met Niesje en Willy hoef ik me niet te vervelen zon dag. Dikke vriendinnen door dik en dun. Samen gaan we naar de Welkoop om Sprayfo te halen voor de lammeren en . daarna nog een rondje Kringloop Het Goed. En alledrie vinden we wat. Nies en Willy wat kleding en ik een stoel. Ja dat laatste nest pups en daarna Toska hebben een stoel te grazen genomen. Wim heeft het wat bijgeschuurd, maar om nou levenslang met zo'n herinnering te blijven zitten..... Onze dag kan niet meer stuk. Als dan het ene lam dat het nog niet goed deed ook nog begint te drinken ga ik met een gerust èn voldaan gevoel naar bed.
Lekker buiten. Anja en de kids komen regelmatig even kijken.
Heb je dat nou ook dat er een zin maar in je hoofd blijft hangen. Het beeld komt er dan vanzelf bij. Zo blijft die reclame, ik meen met Frits Lambrechts stoer op een bruggetje van de Gamma die uitroept:Ik heb altijd al aan het water willen wonen, steeds bij me hangen. En die kop er bij.... net of hij verrukt aan de Grote Rietplas staat te kijken. Ook de reclame van de Gamma van nu blijft hangen. Nu is er weer zo een die blijft doorspoken in mn hoofd: Gewoon doen en ik zie die grote ogen van Natas, die je zon beetje smekend aanpraat van energieleverancier te veranderen. En dan die met de kreet:k Heb em zelf ook . Daar moest ik vanmorgen aan denken toen Westhoekse medeblogster Ani vertelde over een hemd dat ze vroeger voor haar oude moeder moest kopen in de manufacturenwinkel op de hoek;Prima kwaliteit krimpt niet en inderdaad k heb em zelf ook. En hoe het hier verder is? Tussen de middag kwam Mark even langs terwijl ik een zwart lam de fles gaf buiten op de bank. Ik was benieuwd of hem iets bijzonders opviel. Ik had verwacht dat hij zou zeggen:Heb je hem geverfd of zo?. Maar hij was nog met zn hoofd bij allerlei telefoontjes die ook tussen de middag gewoon doorgaan. Ja..ja we hebben er weer een paar lammeren bij. Eén van drie weken die te weinig bij zn moeder kreegvan een drieling--, één verstoten lam dat telkens in de hoek getrapt werd door moeders en één van een drieling, één dag oud- die net de biest gehad had. Allemaal blauwe Texelaars! Het betekent wel dat ik er een paar dagen erg druk mee ben want alledrie moeten nog leren uit de fles te drinken, maar het begin is er. Vandaag zijn de oudste vijf lekker in de wei geweest en vannacht gaan ze in de schapenstal, lekker onder de rode warme lamp. De kleinste twee zitten nog in het nest naast de open haard. Maar ik heb nu wel de advertentie van Marktplaats afgehaald waarin ik de oproep deed: Hebt u een moederloos, verstoten- of een lam van een drieling? We halen hem graag bij u op! Maar nu.....Genoeg is genoeg! Dat "we" klopt wel want Wim gaat met plezier mee, hoewel hij eerst niet zat te wachten op die beestenuitbreiding. Susan meldde gisten al: Die Wim houdt wel heel veel van je dat hij zo in je hobby meegaat! Ach in 44 jaar groei je aardig naar elkaar toe!
Het is een zoekplaatje. Tim houdt de bijna lege fles goed vast, maar het lam dat die fles krijgt zit weer net achter Brammetje, die zo'n beetje in de aanval gaat.
Rust Reinheid en Regelmaat, de 3 Rs van dr Spock. Wat voor babys geldt, is ook voor lammeren aan de orde. Op tijd de fles, even laten lopen. Hup weer in het nest en dan rust. Het werkt nog steeds. Je zou bijna geloven dat ze knettergek op je zijn zo komen ze op je af. Maar geloof dat maar niet. Het is puur overleven. Daarvoor hebben ze je nodig ... Hoewel, wanneer ze na hun fles lekker even in een handdoek tegen je aan liggen vinden ze het toch wel lekker om even geknuffeld te worden. Vanmorgen meldde Anja zich met Tim. Die wilde wel even helpen met het fles geven. Anja is ook gek met alle dieren. Naast haar oude 20 jarige merrie, heeft ze immers ook al 2 ponyveulens, 2 herdershonden, een Vlaamse reus, een hele zooi katten en nu heeft ze ook nog een stel eieren in de broedmachine. Frank vraagt iedere dag of de kuikens al gauw komen. Dan duurt 21 dagen wel lang! Vanmiddag zijn we naar Veendam geweest naar de Tulp keukens. We zijn toe aan vervanging van apparaten of . Een nieuwe keuken. Pascal had al poolshoogte genomen en die adviseerde : Gooi alles er uit. Daar schrokken we zo van dat we maar even gewacht hebben. Nu zijn we dan in het Walhalla der Keukens geweest. Natuurlijk wist ik zo wel welke stijl ik zou willen en Wim wist ook meteen welke inductieplaat hij in gedachten had, maar ja We moeten woekeren met de ruimte en het idee van Pascal bleek niet haalbaar, maar deze Martin van Tulp kreeg een prachtige keuken op papier. Toch kijk je er thuis weer anders tegen aan en ik denk dat we nog wel weer terug moeten. We laten het eerst maar eens bezinken
Er wordt om me heen geblèèrd dat het een lieve lust is. Gisteravond werd er nog een stel verstoten lammeren gebracht, een drieling. De moeder is een Texelaar en had een slecht uier en geen melk. De vader is een Bleu du Maine. Deze kruising wordt veel gebruikt. Ze worden wel Bleutex genoemd. Ze lammeren wat gemakkelijker dan de Texelaar èn het is een goed vleesras. De mensen uit Schoonebeek kwamen ze zelf brengen, want Wim stond net op het punt naar zn trainingsavond van de Shantys te gaan en konden we ze zelf niet halen. Ze kwamen met deze gistermiddag geboren lammeren aan, wel net de biest gehad uit een flesje èn al een eerste voeding. We hadden om oornummers gevraagd, maar ze konden het nog niet over hun hart verkrijgen om die nu al in die kleine oortjes te knippen. Ze hadden de nummers in een zakje bij zich en als het zover is komen ze terug om ze in de oren te doen èn koffie te drinken. Ze zijn dolblij dat wij hun lammeren willen hebben. Op deze manier heb je ook nog het gevoel dat je goed werk verricht. Ha! Het is vandaag zulk lekker weer en op het terras is geen wind. Dus gaat het hele spul even mee naar buiten. Ze blijven in de buurt van mijn benen. Ze zoeken toch een soort van moeder. Soms wil er één achter Tessa aan, ook lekker warm natuurlijk, maar die vindt dat minder. Ze houdt ze straks vast en zeker goed bij elkaar. Nu zitten ze nog in het nest in de keuken, maar Wim heeft vanmorgen de schapenschuur al in orde gemaakt, zodat ze er over een paar dagen naar toe kunnen.
Trechterbeker, gevonden bij Hooghalen-3000 v. Chr.-
"Waarom heet jullie boerderij eigenlijk de Hankenberghoeve", vraag ik Siebring wanneer we daar eens aan de koffie zitten. Daar gaat hij eens voor zitten. "Deze boerderij is gebouwd op een zandkopje", zo vertelt boer Siebring. "Verderop naar het zuiden was het vroeger allemaal veen en moeras. In Schoonebeek woonde lang geleden ene meneer Hanken. Die had vast laten leggen dat hij later begraven wilde worden in het dorp Emmen. Toen hij kwam te overlijden werd zn lichaam op een wagen gelegd die met enkele begeleiders naar Emmen vertrok, geheel naar wens van de overledene. De heer Hanken overleed echter in het najaar tijdens een zeer natte periode. De weg van Schoonebeek naar Emmen was door de vele regenval zeer moeilijk begaanbaar. Even voor Zuidbarge werd het zelfs zo modderig dat de wagen met de overledene erop vast kwam te zitten en de mannen niet meer verder konden. Toen kwam één van hen op het heldere idee om de overledene maar aan de kant van de weg te begraven. Zo gezegd zo gedaan. De mannen waren verder heel zorgvuldig en onthielden goed waar ze het lichaam begroeven. Het was op een heuvel vlak langs de weg even ten zuiden van Zuidbarge. Vanaf die tijd werd deze heuvel de Hankenberg genoemd. Kijk daar was het", en Siebring wijst naar de plek vlakbij. Later zal blijken dat de heer Hanken niet de eerste was die daar begraven werd. In 1944 ontdekken arbeiders tijdens de ontginning resten van urnen. En na meer speurwerk vindt men onder een koepelvormige bodemverheffing de resten van een grafheuvel uit de Midden- Bronstijd. En hieronder weer worden resten van boomkisten gevonden, uitgeholde boomstammen waarin overledenen gelegd werden. Dit allemaal in de buurt van dat Stuifzandheuveltje. In 1962 komt er zelfs bij het graven van de fundamenten van hun nieuwe woonhuis bij de boerderij een vrijwel ongeschonden amfoor te voorschijn op 60cm diepte, een bolvormig potje met vier oren op de buik en die is karakteristiek voor de strijdhamercultuur-4000 v. Chr.-. Waarschijnlijk is die amfoor ooit als grafgift meegegeven.
Nog even een blik op een van de schilderijen van Erik Zwezerijnen. Hij schildert er iedere dag minstens één. En een dag in de week besteedt hij aan "netwerken". Tja... zijn werk moet ook aan het publiek getoond. Ik krijg het idee dat de zaken goed gaan. Hij had b.v ook een plek op de miljonairsbeurs.
zaterdag--Al een paar dagen heb ik de lammeren al niet genoemd. Ik keek n.l. even terug en kwam wel erg veel lam tegen. 
Als vrouwen van de Expo-groep stonden we er gisteren alleen voor. De gedichten en humoristische vertellingen van Henk Siebring hadden we afgelopen week al opgehangen in de Voorhof. Maar
de zondag erna wordt tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst zon nieuwe expositie altijd even ingeleid en wordt er iets over verteld en de mensen uitgenodigd om er eens extra naar te kijken. We hadden met Henk afgesproken dat hij zelf ook iets zou vertellen over zijn werk.
Lekker buiten. Anja en de kids komen regelmatig even kijken.
