Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-11-2009
En zo is het gekomen...
Ik hou van onze krant op zaterdag, lekker dik en met een apart gedeelte over Wonen. Er staan nogal wat huizen te koop, maar dit keer is er geen in Emmen bij. Wat er wel is? Een pagina over het Huis van je Hart. Dit keer van een jonge vrouw uit Emmen die dit huis in één middag gekocht had met haar man met de twee rechterhanden. Alles strak en modern, minimalistisch heet dat tegenwoordig. Zo was er al eens een huis met een verzameling uit grootmoeders tijd. Een hele tegenstelling! Maar als je je daar nou lekker bij voelt? Ieder keer wanneer ik die bladzijde weer zie op zaterdag denk ik: en ons droomhuis dan? Precies 16 jaar geleden stond dit huis in de krant, maar omdat Wim het op de borstrok had zijn we niet verder gekomen. Hij moest zelfs zo erg hoesten dat zijn ribben hierdoor kneusden. En toen we even gingen zoeken konden we het niet eens vinden. Wij deden net als iedereen Schoolpad op, de snelweg oversteken en doorrijden. Je hebt zo gauw niet in de gaten dat het dan ineens Bargerweg heet en dat het Schoolpad verder linksaf gaat. Daar bleef het dus bij. Toen hetzelfde huis in februari weer in de krant te koop werd gemeld reden we er wel langs èn gingen we echt kijken. Toen ik het huis alleen al zag was ik al verkocht. Toen we binnenkwamen net zo. Het uitzicht was geweldig. Ik voelde me thuiskomen. Boven werd het wat krapper, twee slaapkamers in de punt. Een Middeleeuws deurtje bracht je bij de ouderslaapkamer die alleen een klein raampje had aan de voorkant. De andere slaapkamer was wel licht door een dakraam. Maar die ruimte om huis. Het was meer een groot erf met daarachter een paar weilanden, een Drentse kapschuur en een gewone schuur met een klein appartementje. Ik zag meteen Rick er al wonen . en schapen in de wei En zo is het gekomen! Zal ik ons droomhuisje ook eens aanmelden?
De kortste weg naar Emmen is wanneer je verder langs het Schoolpad rijdt richting bos en net voor het bos linksaf gaat. Als het veel geregend heeft kom je er niet best door met de fiets en nemen we de weg de andere kant op. Onze beide fietsen zijn nu echt wel aan een poetsbeurt toe. Had e maor gien fietse mutten wodden, helpt Wim dit keer niet. En .. neem die weg vooral niet met de auto . of je moet een jeep hebben. Onze huisarts had ooit zon ding maar kwam toen vast te zitten. Toen onze camperen- door- Nieuw Zeeland- vrienden Ben en Riet uit Luttenberg de eerste keer bij ons kwamen namen ze het Schoolpad vanaf de verkeerde kant. Het was januari en nat. Ze wisten niet wat ze overkwam door alle bulten en gaten. Dat ontlokte Riet al hotsend de opmerking:O gutteguttegut zee zult daor wel niet zo vake visite kriegen .! Ik had Ben nog zo gewaarschuwd en de goede weg gewezen en voorgesteld om de ballonnen op te hangen, maar nee hij wilde persé zijn Tom tom volgen. En die weet ook niet alles. Vanmorgen naar het aqua-joggen wilde ik als gewoonlijk die weg nemen. Halverwege kon ik niet verder want er was een boom omgewaaid. Hij was ontworteld en lag daar in volle gloria. Ik heb nog geprobeerd de fiets er overheen te tillen, maar met al die uitsteeksels kwam ik niet verder. Ik had gedacht dat Wim wel ogenblikkelijk met de kettingzaag in de weer zou gaan. Soms vergeet ik dat hij daar niet echt op zit te wachten. Gisteren heeft hij genoeg gesjouwd in de tuin om alle snoeihout af te voeren die Gerald had afgezaagd. Morgen is er weer zon werkdag want hij gaat mee om een koelcel voor de Voedselbank ergens af te breken om later hier in het nieuwe gebouw weer in elkaar te zetten. Vandaag neemt hij er van het wordt een rustig dagje.
We kregen bij Ellen een opdrachtje om met kleine doekjes iets uit te proberen. We waren net terug uit Normandie en ons gezamenlijke reis met Rick was een succes. Rick had genoten en wij dus ook. Daarom maakte ik wat impressies. Bij alledrie gebruikte ik een stukje van een foto. Toen Rick ze zag kwam er een big smile op zn gezicht. Hij herkende de plekken nog beter dan ik. Ja die linker waar we over het Rijndal uitkijken was duidelijk. Maar die andere twee . Welk strand was dat nou ook al weer? Niet voor Rick. Ooo die is bij Arromanches die foto heb ik zelf nog gemaakt, zei Rick. "En die andere is bij de Omaha Beach!"Hij weet precies het moment nog dat hij die foto stond te maken. Hij heeft ze thuis alledrie een mooi plekje gegeven. Gisteren kwam Inge bij hem. Dat is degene die hem begeleid. Ik weet zeker dat hij uitvoerig nog eens heeft verteld wat hij daar gezien heeft en wat dat met hem deed! Rick heeft iets met data. Buurvrouw Wielens is steeds wat ontroerd wanneer Rick precies weet wanneer de sterfdatum is van de buurman en daar ook even aan denkt. Samen halen ze herinneringen op aan hem. Dat doet ze allebei goed. Bovendien weet hij ogenblikkelijk hoe laat het nu in Canada is!
Minstens een uur is Bareld, de webmaster, bezig geweest om met allerlei scanners de virussen te traceren en te verwijderen die op de laptop zaten. Ik had er zelf al drie verwijderd waaronder een Trojan horse, maar er bleven allerlei plaatjes te voorschijn komen waar ik niet om gevraagd had. Er bleken weer een stuk of 8 virussen op te zitten. Nu zijn ze er af. Bareld kan vanuit zijn huis op onze computer kijken en allerlei handelingen doen. Lekker makkelijk. Dus Mark . Wanneer je nog eens naar Las Vegas wilt .neem je maar een andere laptop mee.!! Dan ben ik nu de expositie in de Bibliotheek in Klazienaveen aan het voorbereiden. Morgen haal ik de schilderijen op die in De Opgang hangen, want in die Bieb is lekker veel ruimte. Vooral het gedeelte als je binnenkomt rechts is prachtig om wat grotere doeken neer te hangen. Prachtig licht is het! Op t ogenblik ben ik weer paarden aan het schilderen van die lekkere werkpaarden. Die krijg ik wel niet op tijd af, maar ik heb genoeg voorraad. Moet je Bonnie nog mee hebben, vroeg Susan pas nog. Bonnie, de lachende hond wordt dat schilderijtje genoemd. Maar Bonnie hangt bij hen zo mooi. Die moet geen twee maanden ergens anders naar toe. Wanneer ik nog eens naar een kunstmarkt ga neem ik haar graag mee als voorbeeld. De echte Bonnie ligt bij hen op een koninklijk bed in Burberry ruit. Voor een retriever is 14 jaar al heel oud, maar ze wordt door Susan met zorg en allerlei medicijnen in goede conditie gehouden. Maandag 30 november is het zover. Dan gaan we er een mooie ruimte van maken daar in Klazienaveen. Wie in de buurt komt .? Welkom! Onder Nieuws - zie www.hettysite.nl- staan de openingstijden.
Als een hond toch eens kon praten! Aan de kop van Tessa kan ik vaak zien wat ze denkt en dan vooral aan de blik in haar ogen. Ik zeg zo vaak dat ze de allerliefste is, maar ze gelooft me gewoon niet. Sinds Scott niet meer onder ons is heeft ze het moeilijk. Scott was altijd haar grote voorbeeld en nu voelt ze zich op de een of andere manier verantwoordelijk voor de gang van zaken en een Queeny en eerder een Tosca moesten zich wel gedragen. Als je nu Queeny roept kijkt ze eerst naar Tessa of die het goed vindt. Zo was het ook met T(J) osca. Die was niet op te voeden met Tessa in de buurt. Vandaag was Susan hier. Die heeft altijd hondenkoekjes bij zich. Beide honden zaten strak bij haar en werden verwend. Ineens draait Tessa zich om en wil haar zelfs niet meer aankijken. Ze leek diep beledigd of .teleurgesteld of gewoon jaloers . Natuurlijk werd ze wel weer gelokt, maar het was ineens gebeurd met de liefde. Dan zou ik graag willen dat ze wat zeggen kon. Of weet één van de hondenfluisteraars het?
22 november 2009. Een paar IJslandse papavers staan nog in volle bloei en....... weer oranje hè!
Hoera! Eva is door naar de volgende ronde voor het Beste Idee van Emmen. Ze hoort bij de laatste 10. Nu moet ze aan de bak met haar windmolentje op die super- milieuvriendelijke auto. Dat ding was wat groot uitgevallen en daar gaat ze nu een kleinere uitvoering van maken. Zo mooi om te zien dat beiden, zowel Eva als Robin, een soort eindspurt maken in groep 8 van de Basisschool. Ze hebben er de leeftijd voor. Mark helpt Eva de puntjes op de i te zetten door allerlei rekenpuzzels te bedenken. Robin wordt door opa Jan onder handen genomen en warempel .hij krijgt er steeds meer zin in om op school te presteren. Vooral met rekenen scoort hij hoog. Dat is zijn sterkste kant. Eva is wat creatieve taalvaardigheid betreft weer wat sterker. Och.... laat ze nog maar even genieten van dit onbezorgde leventje.
En dit schilderij geinspireerd op Schotland in de zomer hangt boven de schouw.
Aan de laatste twee stukjes te zien heb ik wel iets met oranje. Ik ben wel degene die alles inkoopt op gebied van kleding en die de kleuren van het interieur voorstelt. Wim heeft wel invloed, maar hij zegt wel eens:Ik ben de baas, maar wat mijn vrouw zegt moet gebeuren. Toen we in 1974 ons eerste eigen huis aan de Marnixstraat in Hengelo betrokken werd de woonkamer boven geheel in de kleuren van die tijd ingericht. Je raadt het al: één zacht-olijfgroene muur, twee crème muren èn een donkerbruine muur. De achterkant naar de tuin gericht kreeg gordijnen in natuurlijke kleuren groen, wit en crème, maar de voorkant op het noorden die geheel uit raam bestond kreeg knal oranje dunne wollen gordijnen. Ik heb ze lang mooi gevonden want ook aan de Kuifmees hebben ze gehangen zolang we er woonden tot 1994. Hier aan het Schoolpad is die kleur aanvankelijk uitgebannen. Maar zoals de trouwe lezers misschien nog weten zijn we in september samen met Rick naar Normandie geweest en hebben zo terloops ook een Brique Marché bezocht. En daar vond ik toch van die frisse dunne oranje kant en klare gordijnen en maar 8 per stuk. Ik zag ze meteen al hangen in ons voorste gedeelte. Ik vond het daar wat saai worden de laatste tijd En nu hangen ze aan weerskanten van het raam en leuk dat het staat! Bovendien hangt er het Schotse schilderij met felle kleuren boven de schoorsteenmantel. Daar word ik toch helemaal vrolijk van.
Ken je dat . zon trui waar je zo ongeveer in woont? Rick heeft er een paar van. De rest van de kast wordt niet aangeroerd en als hij toch wat nodig heeft kan hij het niet vinden. Je kunt ook maar één ding tegelijk aan toch? Ooit kocht ik voor Wim een pranje trui, nou ja . wat rustig oranje, meer zalm. Dat werd zijn lijftrui. Niet zozeer omdat hij ook oranjegezind is, maar dit werd een uniek kledingstuk. Het werd het eerste wat hij greep wanneer hij zich met een zucht uit de nette Stork-kleren geworsteld had. Leuk toch zon fijne trui, hoor ik jullie denken. Maar als je zon trui ook draagt als er geklust en geverfd wordt begint het mooie er na een paar jaar wel af te gaan. Zo ook met deze supertrui. "Gooit dat ding toch een keer weg, zei ik dan. Ie-j hebt zat andere truien. Mo-j zeen hoe -t- e dr uut zut. Daor an de mouwe zit al greune verve. Daor ku-j zo de weg niet meer mee op. Maar als je Wim een beetje kent trekt die zich daar niets van aan. As ze dr last van hebt, dan kiekt ze dr maor langs hen, is meestal zijn vaste antwoord. Toen heb ik een, in zijn ogen, grote fout begaan. Toen het echt niet langer kon, vond ik, heb ik het oude smerige oranje vod weggegooid. Toen hij er achter kwam kwam er wat. Hij sprintte nog wel even naar de container, maar jammer dan voor hem . die was al geleegd. Het is nu al 25 jaar geleden, maar af en toe .. moet ik het weer even horen. Hij heeft nooit weer zon fijne trui gehad. Af en toe keurt Wim nu ook zelf zn kleren en wordt er wat in een grote plastic zak gestopt. De meetlat ligt bij: draag ik het of ligt het er maar te liggen?
In dit oranje t-shirt pakje viel Mark tenminste wel op.
De donderdag staat bij mij in het teken van het aquajoggen en vooral ook van wat er na komt. Misschien raad je het al . Een rondje Kringloop Het Goed. Daar spreek ik af met Susan. Ons rondje begint meestal bij de boeken, daarna richting gordijnen en bedden en al lopend praten we bij. Dan zijn we bij de stoelen aanbeland. We proberen er heel wat uit en zitten ze gemakkelijk dan gaat onze conversatie daar verder. Een dankbaar onderwerp, naast onze jongens, is: onze mannen. Soms staan we na zoveel jaar nog steeds voor een raadsel en samen proberen we die te ontsluieren. We komen een heel eind en ik besluit met een zucht: Daar kunnen we wel een boek over schrijven. Op dat moment loopt een jonge man langs ons heen en begint mee te praten. Hij legt zn ziele-roerselen bloot en zegt, knikkend naar een jong moedertje wat verderop:Daar kan zij ook over mee praten. Ze blijkt ook vier mannenom haar heen te hebben. De kleinste zet net een uniformpet op, struikelt over zn wat afgezakte broek en wordt nog net op tijd gegrepen voor hij tegen de grond kwakt. Ja met dit soort wil het nog prima, zegt ze. Die kun je nog een beetje sturen. Even later passeert ze ons en vraagt:Ga je hier echt een boek over schrijven? Aan tafel in het bijbehorende café gaan we aan de choco, cappuccino en een tosti en bespreken we ons oergevoel dat naar boven kwam toen ik Mark, 2 jaar oud, kwijtraakte in de Hema in Hengelo. De uitrukkende politieautos staan me nog scherp voor de geest en de opluchting toen hij een half uur later gewoon bij een mevrouw aan de hand weer de Hema binnenwandelde was groot. Susan was Willem op een zelfde manier kwijtgeraakt. Na lang zoeken bleek hij gewoon met de lift op en neer te gaan. Ondernemende typjes deze twee boys. Ik wens dan ook dit moedertje met haar man en drie zonen heel veel plezier èn sterkte. Maar je zal zien . het is de tijd van je leven!
Daar gaan we dan. Op naar de presentatie van Evas Beste Idee van Emmen. De ex-Barbie-auto heeft een dak van zonnepanelen, die samen met een soort kleine ventilator het water plus zwavelzuur verandert in knalgas waarmee de auto voortbewogen wordt en er geen slechte gassen vrijkomen. Tussen de middag hebben we de generale al gehad. Robin nam het op met zijn mobieltje. Ging prima! We worden op de Es van het Hondsrugcollege keurig door een leerling naar boven gebracht en ontvangen met een drankje. Eva krijgt als deelnemer een speciale Hondsrug-pen en alle kinderen een leuke meetlat-gaatjesprikker. Robin gaat even later met Eva mee naar binnen om de presentatie bij te wonen en Wim moet natuurlijk in de gang door het raam meekijken hoe ze het er van afbrengt. Nou dat gaat perfect en ook Robin is vol lof. Eind van de week hoort ze of ze tot de tien uitverkorenen behoort die een ronde verder zijn. Een ander jongetje heeft ook een leuk idee. Hij heeft een coach-horloge bedacht. Een horloge dat je tijdens het sporten aanmoedigt. Er komen de hele middag door nog kinderen uit Emmen en omgeving naar het Hondsrugcollege. Goede promotie voor ze! Iets minder is het dat dezelfde middag een jongetje bekneld raakt in een draaibank doordat hij bij het kijken naar de verrichtingen van een klasgenootje met z'n kleren ergens tussen komt. Een ander vriendje kan hem gelukkig gauw afzetten. Toch moet de brandweer er aan te pas komen om hem los te zagen. Gevolg: een gebroken arm. En eenmaal weer thuis... wordt er gesjoeld. Dit keer volgens de officiële regels van de sjoelvereniging. Wim houdt zich er stipt aan. Wanneer ik toch de stenen op het latje wil leggen moeten ze er af en Robin merkt op:"Oma nou moet jij je er wel aan houden hoor". Zou die perfecte spelletjesgeest een generatie overgeslagen hebben? Gerhard en Mark hadden altijd hun eigen regeltjes, tenminste.... als pa niet meespeelde.
En soms wordt er gewerkt. Robin aan huiswerk en Eva is hier een soort dagboekje in elkaar aan het knutselen.
Vandaag is het weer opa- en oma-dag. We halen tussen de middag Robin en Eva van school en ze blijven gezellig de hele middag. Robin is graag buiten bezig en Eva houdt van knutselen of wat oefenen en tuttelen met de ponys. En meestal besluiten we de middag met een spelletje of samen op de bank met een dvd en een chipje. Maar vanmiddag is anders, we moeten we mee. Laatst zag Wim in de krant een oproep voor de groepen 7 en 8 van de basisscholen om uitvindingen of ontdekkingen aan te melden bij Het Hondsrugcollege. Wim probeerde ze al enthousiast te maken. En Eva had meteen al een idee. Ze had op De Vlonder ook al succes gehad met nieuw soort wondersnoepje dat ze mat haar groepje bedacht had, als ik het me goed herinner. Nu heeft ze van een oude Barbie-auto een nieuw soort goed- voor- het- milieu-auto in elkaar gefabriekt Ze heeft de officiële uitnodiging om dat wonder te komen presenteren op Het Hondsrugcollege. Thuis heeft ze haar presentatie uitvoerig geoefend. Het is een auto met zonnecellen, speciale brandstof en er zit ergens een propellor. En wie moeten er mee? Juist .: wij! Robin vindt het ook vast leuk om mee te gaan. Ik hou jullie op de hoogte!
Tja... in Vlissingen heb je dit uitzicht. foto: Wim Harwig
Ik kan het niet laten om iedere dag even op de site Too old to die young te kijken van onze neef Wim Harwig. Zéér afwisselend en verrassend. Vandaag ontdekte ik de video over een stel krakers en met name die ene Ruben. Zelfs zijn ouders willen wel even meedoen. Ik dacht eerst dat hij zelf in die krakerswereld ingedoken was, maar dat was toch niet zo, maar mooi om te zien. Volgens Wim kan deze artistieke jongen nog eens beroemd worden. Wie weet! Zo ben ik al eens een paar keer met hem meegefietst vanaf zn huis naar zn werk bij Hoechst, 25 km vanaf hun huis. Ja per videootje dan. Ha! (www.harwig.wordpress.com. onder het kopje Walcheren en dan My commute 4-2-2007 aanklikken en Here comes the sun-18-2-2007). Deze laatste: de terugweg na de nachtshift vond ik een stuk mooier, prachtige opkomende zon, schapen, schorren en slikken met een eenzame mosselvisser. Zo mooi! Drente is mooi, de Achterhoek is prachtig, maar dit Zeeuwse landschap met vooral de kustlijn heeft net zo goed iets unieks. Als je zoiets ziet begint het weer te kriebelen om weer eens op ontdekkingsreis te gaan. En dat gaat gebeuren al is het niet meteen. Maar voorpret is ook vakantie toch? Straks in februari een weekje naar de sneeuw met Ben en Diny en Eb en Dirkje nee voor ons geen wintersport, maar ik ga die dingen voor onder je schoenen vast opzoeken en Wim heeft zn favoriete merk winterbanden al op de auto zitten. Maar Diny hè . Die heeft vorig jaar voor het eerst zichzelf leren langlaufen. Ik heb het gezien op een filmpje van Ben. Ze ging als een speer..... Pa zei vrogger al:Diny .den is zo zwak in t kuntjen!
Waarom een kind faalangstig is of onzeker is voor ons niet altijd te achterhalen. Het scheelt wel wanneer je zelf bewust wordt waarom je onzeker of boos wordt of dichtklapt. Maar kom daar maar eens achter. Gistermiddag ging ik met Susan naar een lezing van Fokke Slootstra. Ik ken Fokke al vanuit de tijd dat ik 11 jaar geleden behoorlijk overspannen was en geen idee had waar dat nou door kwam. Ik kwam bij hem terecht daar in Drouwenerveen en volgde 10 ochtenden een individuele psychotherapie. Daar kwamen de blokkades aan het licht en door er bewust van te worden waardoor dat ontstaan is werd het gemakkelijker. Ik schrijf nu al meer dan twee jaar op deze site en heb nog nooit beschreven wat ik daar meemaakte te persoonlijk, maar zó mooi. Ik heb indertijd wel aantekeningen gemaakt en ga het binnenkort eens helemaal uitwerken. Het was zó bijzonder en de rest van mijn leven ziet er een stuk lichter uit. Ik kreeg een paar verdrietige herinneringen terug, maar ook een paar heel mooie. Fokke vertelde gisteren opnieuw dat er in je onbewuste deel best veel traumas kunnen zitten die blokkades veroorzaken. Hij heeft er een boek over geschreven, helder en herkenbaar: De krachtige waarheid van Al wat Is, over innerlijke vrijheid, juist nu!
Een onderdeel van mijn taak was het begeleiden van faalangstige leerlingen, in groepjes, maar ook individueel. Behalve mijn interesse hiervoor was ik een aantal dagen naar het KPC in De Bosch (Katholiek Pedagogisch Centrum) geweest om me hier verder in te verdiepen. Op twee manieren of een combinatie er van kun je leerlingen trainen om er mee om te gaan. Ten eerste je leren ontspannen. Dan is er ook de RET methode, de Rationele Effectiviteits Therapie. Hierbij leer je door je negatieve gedachten over je functioneren langzaam om te buigen naar positieve. En het helpt. Niet zozeer dat het kind ineens alles aandurft, maar wel dat ze niet meer dichtklappen of zwetend of met hoofdpijn tegen proefwerken of spreekbeurten opzien. Het is zulk dankbaar werk. Op dit moment doet Judith vergelijkbaar werk voor de studenten aan het Drenthe College. Er is ook een methode om het handschrift te verbeteren van erg moeilijk leesbaar schrijvende leerlingen. En verder begeleidde ik kinderen die dyslectisch zijn. Mijn werkkamertje thuis puilde nadat ik gestopt was nog uit. Toen ik eens zuchtend tussen de puinhopen zat stelde Mark voor:Doe alles in een paar dozen. Zet het hele zaakje op de schuurzolder en als je het na een jaar nog niet nodig hebt gehad, doe je het weg.. Deze 5 jaar heb ik het niet nodig gehad, wat zeg ik .? Ik ben nooit meer op dat zoldertje geweest.
D'r is een tied van kommen en een tied van gaon....
Ik heb er nog wat van. Ook bij Joke en Johan op de Boomgaard zijn ze te verkrijgen.
Het eerste jaar nadat ik gestopt was met het lesgeven op het Carmelcollege was een vreemd jaar. Nee ik verveelde me niet, maar ja ik miste toch wat. De omgang met collegas bv, daarom ging ik nog wel eens even in de pauze een kop koffie halen. En natuurlijk was het leuk om de kinderen terug te zien die ik de laatste jaren van kennis voorzag. Een van de leukste complimenten die ik van een van de Havo leerlingen kreeg was:U kunt het zo goed uitleggen. Ze doelde op de Nederlandse Grammatica. Die is niet makkelijk, maar wel duidelijk als je de regels kent. Wat ikzelf gemist heb vroeger is het mondeling taalgebruik gewoon iets kunnen vertellen in de klas. Het was toen de bedoeling om je mond alleen open te doen wanneer je iets gevraagd werd. Spreekbeurten kenden we toen nog niet, alleen het maken van werkstukken in de 6e klas. Gelukkig wordt er nu op basisschool èn voortgezet onderwijs daar veel meer aandacht aan besteed. In de brugklas begin je met de mondelinge taalvaardigheid door eerst twee aan twee elkaar wat te vertellen. Bij het volgende hoofdstuk zijn het groepjes van vier. En later gebeurt dat voor de klas: de spreekbeurt. Voor het onderdeel luistervaardigheid had ik iets bedacht. Op maandagmorgen vertelt iedereen heel kort wat ze in het weekend hebben meegemaakt. Na die tijd geef ik dan 10 woorden of een kort zinnetje en de kinderen schrijven op wie dat heeft gebruikt in zn verhaaltje. Nee koffiedrinken ga ik er niet meer. Ik mis de gezellige koffiepraat, maar d'r is een tied van kommen en een tied van gaon. Er is nu een nieuwe periode met familie, buurt, schilderen, schrijven, vakanties, een dagje met de trein, de website en vooral geen haast meer hebben. Af en toe kom ik nog eens iemand tegen in Emmen of wanneer ik met schilderijen en boekjes op een kunstmarkt sta. Is genoeg! Iemand nog zin in een paar kinderboekjes voor kinderen, kleinkinderen, neefjes of nichtjes? Mail, bel of schrijf even en ik stuur ze graag op. Voor een klein bedrag heb je toch een aardig sint- of kerstcadeautje. Meer informatie staat onder het kopje Kinderboekjes.
Het schaap Coba met een van de lammeren, nakomelingen van Bram.
Wat doe je toch wanneer je met de FPU of met pensioen gaat. Sommigen schijnen er tegen op te zien of als ze er zelf nog niet bij stil staan . dan hun vrouw wel. Ik ken een vrouw die haar zelfstandigheid zo lief had dat ze zei:Ik moet er niet aan denken straks. Dan wil ik even winkelen in Meppen en dan zit hij al in de auto: "Ja leuk naar Meppen. Nou vindt ze die man wel leuk en lief, maar ze wil ook voor zichzelf de dingen blijven doen als daarvoor. Deze ex-collega van mij had niet veel hobbys. Maar anderen hebben het drukker dan daarvoor met klussen, volkstuin, bestuurswerk of zoals Wim met het zingen. Vroeger wilde hij dat nooit, had geen zin in oefenen. Nu gaat hij een half uur vroeger om de muziekinstallatie te helpen opbouwen. Nee Wim had snel zijn draai gevonden. De eerste jaren hadden we ook nog veel dieren en daar ben je aardig druk mee. Op Wim zn afscheid bij Holvrieka kreeg hij van zijn collegas een dikke ram. Dat was Bram, Bram no 1, een blauwe Texelaar voor de kenners. Collega Richard had er voor gezorgd. Hij werd tijdens de rest van de afscheidsreceptie aan de verwarming vastgebonden. Tot grote hilariteit plaste die daar alles onder. Er leek geen eind aan te komen. Bram was een prachtige, lieve dekram die we een paar jaar gehouden hebben en voor flink nageslacht gezorgd heeft. Wim ontdekte tot mijn groot genoegen dat hij koken ook leuk vindt en tot aan de dag van vandaag heb ik daar gemak van. Met de kookgroep is hij gestopt, maar thuis leeft hij zich nog steeds in de keuken uit. Aan de geluiden die nu vanuit de keuken komen hoor ik wat er straks aan komt: een versgeperst sapje en een cappuccino.
Ik zage veur de winkelroeten Van dee kukenbäkskes staon. Ik dache, jong, wat bunt dee diers toch in eur doon veuruut egaon. Vrogger was et: gelieke antrèèn Vretten uut 'n holten zomp, en dat was zon deftig ding neet, 't Was een halven olden klomp. Nee, noe geet et völle netter, Neet zo onfatsoenlijk meer. Ieder kuken hef zien gaetjen Ze bunt noe juffer en meneer. En zee kriegt gien earpelkrummels, Nee biej börger en biej boer, Wodt ze nao eur stand behandeld, Kriegt ze "kuikenopfokvoer"! Vrogger waen de hoonder 's nachens Op de hilde boaven 'n stal. En zee legt alleent maor dagens, hier en daor en aoveral. Maor noe hökke as kastelen! As 't benauwd is raemkes lös. En as 't duuster is, dan zit ze biej 't elektrisch lich op 't nös. En de kloeken dee nog zelve moderplicht doot, bunt betuun. Aj noew kukentjes wilt hemmen Laot iej de machine bruun. As vrogger een henne oe votleep Dan kon 't ok een keer is wean, Dat e oew verrassen en daor met kleinen an kwam trean. En noe mot et miej toch van 't hatte, 't Liekt miej völle mooier toe Vriej de natuur te laoten warken, As dat machinaal gedoe. Vrogger keek iej of 't een haantjen of toch een henneken was, of iej praoten van "het bonte", noe is 't allemaol zuver ras. Wiejandotten, Witte Leghorns, Rooie Ieslanders en zien maot. En noe duch miej, daj wel zat zölt Wean van al dee hoonderpraot.
Johanna op z'n Achterhoeks
Iele zeet wel... ik kan et neet laoten. In 't dikke boek van Johanna van Wim van tante Riek steet dit mooie gedichjen. Das noe helemaole waor ik zo van holle. Gewoon puur natuur. Mien Wim dech daor anders aover. De hoonder mot elke dag een ei leggen zommer en winter en ok netjes in et hok natuurlijk. Biej ons was et meer kukens as eier en dan waen ok meestal nog hanen. Och dee paar dee wie noew nog hebt meugt van Wim nog blieven lopen umdat ìk dat zo leuk vin. Maor volgend veurjaor...... wil he d'r een paar van een legbatterieje ophaaln... van dee dikke legkipp'n. Wiej zölt wel zeen.....
Vanavond is het weer Passage-avond . Je weet wel de Vrouwengroep Zuidbarge/ Rietlanden. Meestal is het een mooie avond en ik ontmoet weer eens vrouwen uit ons oude buurtje. Ik ben laat en ga maar snel binnendoor over het Schoolpad richting Zuidbarge. Het is lastig rijden voor mij in het donker en ook nog met motregen. Ik heb een vorm van nachtblindheid. Maar ik heb gelukkig een speciale bril met gele glazen die de dingen iets duidelijker maken. Toch rijd ik s avonds bij voorkeur niet, alleen wanneer ik de weg goed ken. De vorige winter heeft het me al geld gekost omdat ik de rand niet zag tussen de rijbaan en het fietspad. De straat verlichting was net op die plek kapot en het ging ....bonk en .was de plaat aan de onderkant van de auto kapot.. Wanneer ik bijna in Zuidbarge ben voel ik tot mijn schrik met mijn tong dat ik mn ondergebitje thuis heb laten liggen. Verdorie! Ik heb er op dit moment zon last van dat ding van dat ik die thuis maar uit doe. Ik draai meteen om en ga richting huis. Maar ik bedenk dat ik net zo goed even bij Rick kan gaan buurten. Met of zonder tanden maakt Rick niet uit. Die zal ook nooit iemand uitlachen. Bovendien zet hij goede koffie. Samen kijken we naar Flodder in Amerika.. Doordat het vandaag zo regende was hij vanmiddag al thuis. Denk maar niet dat hij zich verveelt. Hij googelt er wat af. Met google Earth in 3D zoekt hij alle bekende adressen af. Als ik thuis kom ziet alles er ineens anders uit. Hè ik heb die gele bril nog op en kan weer terug naar de auto om die om te wisselen en denk weer even aan opa met zn lijfspreuk: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zn benen gebruiken. Of zoals de Achterhoekse Spreukenkalender meldt: Wa'j neet in de kop hebt, mo'j in de bene hemmen. Het was me het avondje wel!
Het is vandaag wel erg koud. Het waait zelfs door mn dikke Ierse trui heen. Een sportief/ chique dame staat naast me. Onze aandacht is gericht op de verrichtingen van een jachthond en haar baasje. Het valt nog niet mee om de eend, de duif en het spoor van een gans te volgen en ze te apporteren. Dit is de jaarlijkse topwedstrijd voor jachthonden: de zogeheten Nimrodproef. De bestgetrainde honden uit het hele land zijn hiervoor uitgenodigd. Henk had ons ingeseind dat die dit keer in Uffelte plaats zou vinden. Wij er heen en we voelden ons meteen als een paar vreemde eenden in de bijt. Iedereen is gekleed in alle schutkleuren donkergroen of bruin. De bruinen zijn wat chiquer, vaak met hoed. De groenen zijn de gewone jachthondenliefhebbers, meestal met muts of pet. Henk legt ons uit dat er verschillende jachthondenrassen zijn. Hijzelf is bij de Korthaar, waarbij ook Raiza en Kai horen. De dame naast ons gaat volgens mij voor het grote smalle soort. De retrievers vindt ze niet om aan te zien met hun bredere koppen. Ik zie een hond met een witte punt aan de staart en opper dat daar misschien wel bordercollie in kan zitten. Oei helemaal fout. Dat is juist een heel speciaal soort. Het is mooi om dit eens mee te maken. Henk had een dagje vrij genomen en zien we in actie als fotograaf met zon badge met press er op. Hij is er helemaal op gekleed en heeft een zakflesje met medicijn tegen de kou! Wim moet vanavond nog zingen en enigszins verkleumd rijden we richting Dwingeloo. Eerst een dikke cappuccino, eis ik. Het is een mooie middag, we zijn uit daar hoort een warme cappuccino bij. En.....die is bijna net zo lekker als in Apeldoorn. Ik denk dat jullie op www.fotojacht.nl de fotos van Henk al gauw kunnen bewonderen. De Nimrod in Uffelte staat onder Jachthonden 1. Hier krijg je alvast een impressie van de fotografen en jury, die een hond een eend zien apporteren. De tweede van rechts met dat zwarte mutsje is broer Henk.
Een hond mag maar één keer in zijn leven aan deze Nimrodsproef meedoen. De man deed nu al voor de vijfde keer mee, met vijfde hond dus. Een èchte topper! De vrouw werd afgefloten omdat ze er mee stopte. Je kunt niet altijd in de prijzen vallen.
Wat leuk is het wanneer iemand reageert op een stukje op één van de weblogs. Al googelend komen ze soms bij mij terecht op zoek naar iets wat voor hen van belang is. Zo kwam Paulien terecht op de gedichten van Johanna van Buren op weblog 2. Ooit had Johanna een gedichtje geschreven over haar moeder en oom, Anneke en Joop Kamperman, toen die als kinderen buiten speelden. Ze probeerde dit ergens te achterhalen en kwam al zoekend bij mij terecht. Ze dacht dat de titel van het gedichtje Breur en zussie zou zijn. Ik heb het hele boek van Johanna van Buren, een erfenis van tante Riek voor neef Wim, doorgezocht en kwam bij het volgende gedichtje "Jonchien" uit. Het is zo mooi omschreven dat ik het gewoon voor me zie.
Jonchien
Een maechien en een jonchien, Ik wete t neet zo net, Mar t liekt miej èvenoalders, Elk met een autoped, Komt stief deur hier de weg langs, Ik zee ze mennig keer, Zee goat nog neet noa schole, Zint duch miej, n joar of veer. Het maechien kan gewödden Op eren autoped, Had lopen en dan glieren Nen helen, helen zet! t Is vlugge as nen ekert, De rökkies wèèit der van. Het jonchien, nöuw zoo vlugge, Kump aait eets achteran. As t maechien uut eglierd is Op ere gummirae, Kump tooverdan het jonchien, Dan stoat ze biej mekae. Ik heur t neet, mar k kan noagoan, Det t maechien teegn um zeg: Hee mut een èèndtien wieder Nog slieren langs de weg. Schoorvotend gliert het jonchien Dan nog een endtien deur, Mar hee kump gauw weerumme, Hee veult der neet völ veur. En doalijk op t weerum rit Is t maechien weer veuran! Het jonchien tukkert nerig Een èèndtien achteran. Het maechien is de baas en Deelt de lakens uut, En toch wil t jonchien geerne Biej eer wèèn, albesluut. An kleine wichter zeej mangs Wee laeter leiding gif, En is t in huus neet vaeke De vrouw, dee de wetten schrif?
Een onderdeel van Emmen revisited is de aanleg van een mooie entree. Daar hoort een wegverdubbeling bij, maar ook dit kunstwerk. In het voorbijgaan knipte ik net op tijd, of eigenlijk te laat. Maar hierdoor kun je wel zien hoe enorm dit dier is. In een plaatselijk blad stond het volgende artikel:
EMMEN/KLAZIENAVEEN - Woensdagmiddag 28 oktober was het dan zover en werd op het Bedrijvenpark A37, langs snelweg A37, de 17 meter hoge Giraf officieel onthuld door wethouder Evenhuis van de gemeente Emmen. De Giraf is ontworpen door kunstenaar Homme Veenema en moet bedrijven en passanten er op attent maken dat ze in de gemeente Emmen zijn. De Giraf heeft een prominente plaats gekregen op het Bedrijvenpark A37. De plek is met zorg uitgekozen. De Giraf staat in de toekomst niet alleen langs de A37 maar ook langs vaarverbinding Erica / Ter-Apel en een fietspad dat langs de vaarverbinding wordt aangelegd. Zowel auto-, vaar- en fietsverkeer passeren in de toekomst de Giraf.
De Giraf is niet het enie werk van Homme Veenema dat je in de gemeente Emmen tegen kunt komen. Zo staat de grote houten dinosaurus Joppie op de kruising van de Ermerweg en de Hondsrugweg, de houten berenfamilie bij de kerk aan de Wilhelminastraat en de mammoet in het Veenpark. De Giraf is het grootste project uit de loopbaan van Homme.
De Giraf is 17 meter hoog, weegt 17 ton, bestaat uit 12 ton staal en 5 ton hout. Zijn poten zijn 6,50 meter hoog en de lengte van de nek en kop zijn samen 8 meter. Het hout waarmee de stalen constructie is bekleed is Western Red Cedar hout, dit is erg duurzaam en onderhoudsarm.
In 2007 schreef de gemeente Emmen een wedstrijd uit onder haar inwoners om een ontwerp in te leveren voor een specifiek bij de gemeente Emmen behorende landmark. Deze landmark staat nu langs de A37 te pronken. Zowel inwoners van de gemeente, als een jury, maakten een keuze uit zestien inzendingen. Het publiek koos voor de metershoge Giraf. Aan de hand van een 3D-animatie is bepaald dat de Giraf 17 meter hoog moest worden om een onuitwisbare indruk te maken op de passanten.
Het pokerclubje "Mooi potje" uit Las Vegas heeft gereageerd. Ja Andres nu weet ik het weer. Dat Andew klonk al zo vreemd. Gisteren waren we in Apeldoorn bij Dick en Anda en toen we vertelden over onze pokerboys herinnerden ze zich met een glimlach de hele entourage daar. Hotels en eten goedkoop, maar op iedere hoek en gang en tafel in de hotels staan de gokapparaten. Ze hadden het over oude vrouwtjes met emmertjes munten. Ik kan me voorstellen dat je hier verslaafd aan kunt raken, meldde Anda. Jongens jongens . Hou elkaar maar in de gaten. Oei! Ik hou mn hart vast. Maar ja soms vergeet je als moeder dat je kinderen volwassen zijn met 39 jaar. Apeldoorn op zaterdag had wel wat. Behalve bijpraten gingen we samen de markt op en dronken de lekkerste cappuccino van Apeldoorn en denk ik wijde omgeving. De koelkastdeur in de keuken was volgeplakt met fotos uit Canada, want hun camperreis van 4 weken trekken door de Rockys en Vancouver Island heeft diepe indruk gemaakt. Herkenbaar allemaal. Ik ben benieuwd of Ben en Niesje ook hun ogen uit zullen kijken. Wie weet zien we dan tòch ergens een beer. Anda was blij dat ze er geen tegen kwam. Ik kreeg het berenbelletje mee terug. Dick moet dinsdag een kijkoperatie ondergaan aan zn knie. Tja als senior kom je er niet onderuit dat er af en toe wat slijtage bij komt kijken. In elk geval sterkte. We zullen aan je denken en hopen dat het euvel meteen opgelost kan worden. Op weg over de snelweg vanaf Klazienaveen staat sinds een week het nieuwe kunstwerk, dat Emmen voorgoed op de kaart moet zetten, een enorme giraf. Mooi!
De boys een paar jaar geleden bij het kampvuur aan het Schoolpad. Van l. naar r.: Andres, Mark, Paul en Hessel.
Hebben jullie dat koffertje nog? Mark had het druk aan het begin van deze week. Hij was al wat tijd aan het inhalen op zn werk, want donderdag is het zover. Hij gaat met de boys naar Las Vegas. Wat hij daar doet? Tja wat doe je in Las Vegas, de stad die bekend staat om zn casinos? Het is nu 13 jaar geleden dat Mark èn zijn vrienden Hessel, Paul en Andrew afstudeerden aan de HEAO hier in Emmen. Ze maakten toen de afspraak om contact te houden. Dat deden ze door om de drie maanden een pokeravond te organiseren bij één van hen. Op de afgesproken zaterdagavond beginnen ze met praten. Hoe gaat het met iedereen, privé en op het werk? Ze hebben allemaal al veel te vertellen gehad in verband met relaties en wisselingen van werk en verhuizingen. En tussendoor zijn er ook contacten om elkaar bij te staan. Wanneer dat onderdeel afgehandeld is, nou ja afgehandeld, gaan ze over op het volgende: pokeren. Er wordt een dikke sigaar aangestoken en dan begint het pokeren tot in de kleine uurtjes. Iedereen blijft die nacht slapen en de volgende morgen na een laat ontbijt, je kunt beter zeggen de lunch, gaan ze weer huns weegs. Zo is iedereen eens per jaar aan de beurt. Nu hebben ze al jaren het plan om eens met zn vieren naar Las Vegas te gaan. Er kwam telkens wat tussen verhuizingen klussen. Nu is de kogel door de kerk. De boys hebben gewoon geboekt en gisteren zijn ze vertrokken. Mark is nu op pad met het koffertje. "Niet veel kleren meenemen", was het advies van Hessel, "door de lage dollarkoers kun je nu heel voordelig je kledingkast aanvullen."
3-3-'65 De bogen met bloemen waren prachtig. Er waren twee klassen bij. De nieuwe klas was de klas van Hannie- groep 5 zouden we nu zeggen. En de oude klas 1 die ik net afgeleverd had wilde er natuurlijk ook bij zijn. Dat waren de kleinste bogen en het kostte wat moeite om daar onderdoor te komen. Maar we vonden alles prachtig
Waar internet al niet goed voor is .Ik kreeg een mailtje van een oud- leerlinge uit mijn allereerste klas van de van Heemstraschool in Hattem. Ik zie haar nog voor me. Het was een heel lief rustig meisje die je met van die grote grijs-blauwe ogen vol verwachting aan kon kijken. Het was een heftig jaar. Ik was net 19 jaar, voor het eerst van huis en moest nog veel leren, maar heb ook veel plezier gehad met deze klas. Er was een band. Ik herinnerde me het potje met dikkopjes die iemand op verzoek voor me meebracht en een watersalamander die iemand anders weer mee had genomen. Ik meende dat zij was van die salamander. Nee vertelde ze, ik bracht de dikkopjes mee. Die had ik, met gevaar voor eigen leven en de angst om gesnapt te worden, gevangen en het slootwater omgeruild voor schoon kraanwater. Mijn bedoeling was om de ontwikkeling van kikkervisje naar kikker samen met ze te kunnen volgen. Het was al bijna half vier toen één van de kinderen naar de glazen pot wees waar geen enkel kikkervisje meer in zat. Ik was ontzet door mn eigen domheid. Die salamander had vast die dikkopjes verorberd. Ik schijn haar de indruk te hebben gegeven dat ze dood waren door het schone drinkwater. Het sneed toen blijkbaar door de kwetsbare kinderziel. Ze weet het nog! Ze moet nu 53 zijn, heeft een leuk gezin met man en drie volwassen dochters. Ik hoop haar binnenkort weer terug te zien. Dat zou ik geweldig vinden. Haar vader heeft ooit een portret van me geschilderd, wel wat geflatteerd, maar het heeft nog steeds een mooi plekje. Vroeger hing het bij pa en mama thuis en nu bij onze werkplek. En . het boek van Pinkeltje dat ik als dank meebracht heeft ze nog steeds.
Thats where internet is for Ive got a mail from a pupil of my very very first class at the van Heemstra school in Hattem. I remember her as a very quit lovely girl with het beautiful grey/blue eyes who looked at me expectantly. It was a heavy year. I was 19, for the first time away from home, had to learn a lot. But also enjoyed it working with these children. It felt good with them. I remember the bowl with polliwogs. I had asked for it to bring them to school to see what would happen the next days. But also one brought a common newt and I put him in it too. It was almost half past three when one of the children pointed to the bowl and said :They are all gone... the polliwogs. I was exhausted by my own stupidity and might have given her the idea it became by the clean water which was used when she had changed the water of the ditch for clear water. I must have hurt the little girl. The common newt must have eaten them. She s 53 now, has a lovely family with husband and three grown up daughters. I hope to meet her soon. I would love it! Her father made a nice portrait and I brought him afterwards a childrens book named Pinkeltje. That portrait has until now a place on the wall, at first at my parents home and now at our studio.
Vanmorgen meldde Het Dagblad van het Noorden dat er in België een vergissing is gemaakt bij de behandeling van twee patiënten. Bij de man die alleen een onderzoek onder narcose moest ondergaan werd door de uroloog iets operatief verwijderd. Wat dat was werd er niet bij verteld en degene die de operatie zou moeten ondergaan kreeg dat volkomen overbodig onderzoek. Dat zal mij niet gebeuren dacht ik toen ik in 1976 voor een blaasonderzoek het Gerardus Majella ziekenhuis in Hengelo in ging. Mijn blaas is mijn zwakke plek en volgens onze huisarts Busschers moest er maar eens verder naar gekeken worden. Het begon al bij de opname: Kleedt u zich maar vast uit en u mag uw bedje in. Ik was hogelijk verbaasd:Nu al ik hoef vanmiddag pas voor het onderzoek. Ik ben hier maar voor één nachtje. Dat maakt de dokter wel uit, kreeg ik toen te horen. Daarna volgden de gewone testjes en die middag werd ik in operatiekledij in zon bed naar de operatiekamer gereden. Ik kwam in de lift te staan met een ander vrouwtje, net als ik klaar voor de operatie met zon stom mutsje op. Gek dat je dan meteen gaat uitwisselen wat er gebeuren gaat. Zij moest aan een liesbreuk geholpen worden. Wij werden gelijk vanuit de lift naar een operatiekamer gebracht. Ik zag geen arts en ze wilden meteen al met de narcose beginnen. Bijna in paniek heb ik twee keer gevraagd of ik hier wel goed was en of die bepaalde specialist er was. Ik werd gerustgesteld. Helemaal goed, de dokter komt eraan. Pas toen ik het vertrouwde gezicht binnen zag komen gaf ik me over. Ja . het bleef bij één nachtje en de blaasspiegeling bracht geen enge dingen aan het licht. Maar toen ik weer thuis was kreeg ik wel een rare donkerblauwe streep aan de binnenkant van mn arm waar het infuus gezeten had. Ik kon meteen aan de antibiotica. Nee ziekenhuizen die moet je niet te vaak van binnen zien.
This morning I read the newspaper and read about a mistake in an hospital in Belgium. A man who only needed a cheque up with narcose has had an operation and a part was removed by an urologist, it was not to be said which part. And the other man who needed that operation had got that redundant medical examination. That will not happen to me, I thought when I had to go to the hospital in 1976 for a look into my bladder. After the several tests they brought me by elevator to that operation room and together with me an other woman went too with the same stupid cap on. A bit strange perhaps but we had a quick conversation during that minute. She would have an operation for an inguinal rupture. Together we were brought to different surgery rooms. I didnt see a doctor and when they want to start with the anaesthesia I asked at least two times for my doctor. The nurses tried to reassure me, but I had to see him by myself. Than it was ok for me. Yes it was for one night indeed and no special scary things were found. No hospitals its much better not to be there too often.
"Er is een bende bezig hier in de Rietlanden!. Gerhard belde gisteravond verontwaardigd op. Hoezo een bende? Overal zijn fietsen weggehaald ook die van mij. Heeft Rick misschien nog een fiets over?. Hebben jullie niks gehoord vannacht. Je hebt zon zware klink aan de schuur. Die mooie ouderwetse deurklink is nog een erfstuk van Wims collega Jan Huisman. En je hebt toch een hond. Die hoort zoiets beslist. .Nou ja Ziva is een Friese stabij en er zit meer jacht- dan waakhond in. Dan komt de aap uit de mouw. Zn fiets stond vóór de schuur, hoewel verstopt achter de auto.En zon oude fiets neemt toch niemand mee .?" Ja dus! Zo maak je het een dievenbende wel gemakkelijk. Even later komt Gerhard hier voorrijden. Wij hebben immers de fiets van Wim nog staan van vóór de E-bike periode. Hij gebruikt hem alleen maar voor de markt vanwege de enorme fietstassen Ik heb hem nog aangeschaft in mijn laatste schooljaar hier op het Carmelcollege, 6 jaar geleden. Ze hebben een regeling dat je van je salaris dat je voor de aankoop van een fiets gebruikt geen belasting hoefde te betalen. Daar kon ik ook voor een fiets voor Wim nog gebruik van maken. Het lijkt erop dat Gerhard hier wel heel blij mee is. Even later.... daar gaat de Carmelfiets . achterop de fietsdrager de tassen wiebelend mee. Slechts één advies thuis in de schuur! Immers: Zo heb je een fiets..... Zo heb je niets! Tegelijk neemt hij de tas met noten van de notenboom op De Boomgaard mee mèt de groeten van Johan en Joke. Kunnen ze al notendoppend nog even aan hun vakantie denken op camping De Boomgaard.
Zo werden de mangels vroeger van het land gehaald. foto: uit de collectie van tante Jo Groot Nuelend.
Het is een drukke tijd voor de boeren in de omgeving. Vandaag zagen we de enorme bietenrooimachine aan het werk en de boer zelf reed met zn tractor af en aan om de ladingen bieten weg te brengen. Er worden hier vooral suikerbieten verbouwd en geen voederbieten, de mangels zoals ze in de Achterhoek werden genoemd. De suikerbieten gaan allemaal naar de Fabriek Suikerunie in Groningen. Er worden in deze streek ook veel aardappelen verbouwd, meest fabrieksaardappelen die naar de Avebe in Ter Apelkanaal gebracht worden waar er van alles van gemaakt wordt wat met aardappelmeel te maken heeft. Buurman Jans heeft zijn aardappels afgeleverd. Vanmorgen om 6 uur werden ze gehaald. Je wordt van te voren uitgeloot of je aardappels vroeg of laat gehaald worden. Als je bij de late groep hoort moet je ze nog goed onderdekken ook, zodat je geen kans loopt dat de boel gaat bevriezen. Nee melkvee zie je hier weinig. Ik meen dat er in Zuidbarge nog 2 melkveebedrijven zijn. De rest is allemaal akkerbouw. Vlakbij ons woont er nog een gepensioneerde hobbyboer Holties. Die had jarenlang één koe, een vleeskoe, een roodbonte blaarkop met zon witte streep op de rug. Die kreeg dan een kalf en aan het eind van het jaar ging dat kalf weg. Een paar jaar terug liet hij het kalf er bij lopen en dit jaar hebben beiden een kalf. Die zijn nu ook al net zo groot als de moeders. Mooi gezicht. Mark probeerde ons al over te halen om een kalf te kopen. Daar beginnen we maar niet aan. Jennifer zag even wat in de pony van haar zus. Wat zeg ik pony? Hij zou een schofthoogte hebben van 1m50. Ze zag hem hier al in de wei. Met paarden hebben we slechte ervaringen. Eén keer hebben we een paard in de wei gehad van iemand anders., een enorm paard. Die man had er geen weide voor en zat in nood. Hij zou ons als tegenprestatie carboleum voor de schuur meebrengen. Dat beest brak telkens uit. De ene keer vluchtten vrienden van ons, die met een tentje op de open plek bij de kota stonden, over de wal weg. De tweede keer kwam het ros rennend het terras op. Wim had het niet meer. Hij beval de eigenaar het paard meteen op te halen. Dat werd niet in dank afgenomen en ja die carboleum hebben we dus ook nooit gezien. Zoals Diny steeds zegt:Iele bunt gien mensen veur peerde. Ach die Shetlandertjes wil nog wel. Ze zijn altijd blij als je even komt tuttelen met een stukje brood of een brokje. Toch jammer dat de lammeren weer weg zijn ..
[b]De afwerking duurde even, maar toch . is de boerderij van Alle en Anja klaar. Het is geen boerderij waar ze op chique gaan, je weet wel zoals je in tijdschriften wel eens ziet. Het is zo gebleven als ze het zelf prettig vinden met een ruime leefruimte voor de kinderen. Wanneer we langskomen worden we bij het hek al opgehaald door Frank die de sluiting even open doet. Dan lopen we achterom over de deel waar de paardenstallen zijn voor Anjas oude paard en de twee Welsh ponys. Ook de hooivoorraad is hier en de rest van de deelruimte wordt in beslag genomen door allerlei stoere tractors van de jongens en de quad van Frank. Ook de katten in allerlei kleuren hebben hier hun plek. Door een origineel deurtje kom je in de keuken. Deze winter heeft Alle eigenhandig een nieuwe kamer voor Frank getimmerd en je kunt zien dat hij gek is op dinos, een echte stoere jongenskamer. Ergens onder het dak huist een kerkuil en zelfs is een steenmarter gespot. Dat is wat minder, maar op een of andere manier is die verdwenen. Anja heeft bijna alle verjaardagen binnen 14 dagen te verwerken. Alle en Tim zijn al geweest. Morgen is ze zelf jarig en binnenkort wordt die kleine Daan al twee. Nee zelf heeft ze er geen zin in. Precies een jaar geleden overleed haar moeder onverwacht. Ze heeft daarom morgen een dagje uit gepland met het gezin, naar de zee, de streek waar ze zelf in haar eerste jaren is opgegroeid. De kinderen zijn al helemaal enthousiast. En... voor dit schilderij hebben ze een mooi plekje bewaard.[/b]
Bernd Schulte l. en Wim bespreken de plannen voor de verdere aanleg van deze strook tuin.-±2000- De kraan haalt de bodem los om de grond beter doorlaatbaar te maken. We hebben hier te maken met een keileemlaag in de bodem.
Onze vijver is zon 12 jaar geleden uitgegraven met een kraantje. Onze hofleverancier Bernd Schulte is een aantal jaren af en toe bij ons geweest voor adviezen en de aanleg van vijver met vlonder en het beplanten van de delen van de tuin met struiken aan de kant van de weg. Nu is alles mooi afgesloten. Deze vijver met goudvissen, goudwindes en nu nog één dikke koi doet het sinds vorig jaar niet meer. Het water was donker grijs/bruin. Dit voorjaar zaten er zelfs geen waterplanten meer in. Je krijgt verschillende adviezen: -- Het water is te zacht. Volgens tuincentrum Omvlee moesten we er een soort kalk in strooien . Dat bracht geen verandering. -- Die vissen en met name de koi produceren te veel afval., volgens Bernd Schulte A-j ziet wat den naor binnen sloekt . Dat kump dr op een andere manier weer uut. We hadden de koi al bijna verpatst, maar ja t is toch wel een prachtig gezicht wanneer hij met die grote brede bek over het water al dat voer in één keer naar binnen schuift. -- Als de hardheid van het water weer op peil is moeten er waterplanten in. We kochten voor een paar tientjes bosjes waterplanten en een bakje eendekroos. Bij ons is de vijver er in een mum mee overdekt, sprak mevr. Omvlee. Na twee dagen was bij ons alles verdwenen. -- Zelf denken wij nu dat het water uit de bron, die een paar jaar geleden is aangelegd, de boosdoener is. Daarmee hebben we vorig jaar de vijver een paar keer bijgevuld. Wanneer je met dit water de planten besproeit worden die eveneens lelijk We begonnen al te denken aan het leegpompen van deze vrij grote vijver. Wim zuchtte al flink. Toen hoorden we dat Susan en Frans een heldere vijver boordevol waterplanten hadden die nodig uitgedund moest worden. "Neem maar gerust een paar emmers vol mee", ging het. Vijf emmers boordevol waterplanten gingen van hun naar onze vijver.
Precies op het punt waar de lijn, die de hoogspanningskabel voorstelt, een scherpe bocht schuin naar beneden maakt, is ons grondstuk.
Wanneer gaan jullie verhuizen, vroeg iemand me pas. Ik had me vorig jaar eens iets laten ontvallen. Telkens wanneer er lichamelijke mankementen optreden doe ik wel eens een uitspraak. Wim zag het onderhouden van huis en haard- lees: sloot en weiland- niet meer zitten en wanneer er bij mij stramme benen, hoofdpijn of blaasontsteking op komt zetten . zeg je wel eens wat. De wegverdubbeling laat in elk geval nog lang op zich wachten of komt er helemaal niet. De riolering die er allang had moeten liggen heeft blijkbaar ook geen haast meer. En nu kregen we ineens bericht dat er een hoogspanningskabel over ons terrein ingegraven zal worden. Op de eerste tekening zou die door de voortuin komen en als je weet dat het kabelleggen 25 meter werkbreedte nodig heeft dan kun je je misschien voorstellen dat ik gauw in de telefoon klom. Een week later kwam er een rentmeester uitleg geven. Hij had al weer een nieuwere tekening bij zich die aangaf dat de kabel voor in de wei binnenkomt en dan naar achteren richting Bargerweg en verderop naar een verdeelstation bij Klazienaveen gaat lopen. Vanavond is Wim met buurman Jans naar Klazienaveen naar restaurant Hoff waar verdere uitleg gegeven zal worden. Ook is er iemand van de gemeente op ons verzoek naar de sloten wezen kijken. Tot Wims opluchting is de sloot van de gemeente en dus ook het onderhoud. Vóór de kerst zal die nog schoongemaakt worden. Alleen de bomen blijven staan. Dat was Wim zon pak van zn hart dat hij niet meer over verhuizen praat. Dat stellen we dus nog even uit! Waar krijg je dit uitzicht en zeg nou zelf . Ons huis is toch eigenlijk niet groter dan een bejaardenwoning?
Het is vandaag wel erg koud. Het waait zelfs door mn dikke Ierse trui heen. Een sportief/ chique dame staat naast me. Onze aandacht is gericht op de verrichtingen van een jachthond en haar baasje. Het valt nog niet mee om de eend, de duif en het spoor van een gans te volgen en ze te apporteren. Dit is de jaarlijkse topwedstrijd voor jachthonden: de zogeheten Nimrodproef. De bestgetrainde honden uit het hele land zijn hiervoor uitgenodigd. Henk had ons ingeseind dat die dit keer in Uffelte plaats zou vinden.
