Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
27-11-2009
Over een Trojan horse en een lachende hond....
Bonnie, de lachende hond....
Minstens een uur is Bareld, de webmaster, bezig geweest om met allerlei scanners de virussen te traceren en te verwijderen die op de laptop zaten. Ik had er zelf al drie verwijderd waaronder een Trojan horse, maar er bleven allerlei plaatjes te voorschijn komen waar ik niet om gevraagd had. Er bleken weer een stuk of 8 virussen op te zitten. Nu zijn ze er af. Bareld kan vanuit zijn huis op onze computer kijken en allerlei handelingen doen. Lekker makkelijk. Dus Mark . Wanneer je nog eens naar Las Vegas wilt .neem je maar een andere laptop mee.!! Dan ben ik nu de expositie in de Bibliotheek in Klazienaveen aan het voorbereiden. Morgen haal ik de schilderijen op die in De Opgang hangen, want in die Bieb is lekker veel ruimte. Vooral het gedeelte als je binnenkomt rechts is prachtig om wat grotere doeken neer te hangen. Prachtig licht is het! Op t ogenblik ben ik weer paarden aan het schilderen van die lekkere werkpaarden. Die krijg ik wel niet op tijd af, maar ik heb genoeg voorraad. Moet je Bonnie nog mee hebben, vroeg Susan pas nog. Bonnie, de lachende hond wordt dat schilderijtje genoemd. Maar Bonnie hangt bij hen zo mooi. Die moet geen twee maanden ergens anders naar toe. Wanneer ik nog eens naar een kunstmarkt ga neem ik haar graag mee als voorbeeld. De echte Bonnie ligt bij hen op een koninklijk bed in Burberry ruit. Voor een retriever is 14 jaar al heel oud, maar ze wordt door Susan met zorg en allerlei medicijnen in goede conditie gehouden. Maandag 30 november is het zover. Dan gaan we er een mooie ruimte van maken daar in Klazienaveen. Wie in de buurt komt .? Welkom! Onder Nieuws - zie www.hettysite.nl- staan de openingstijden.
Als een hond toch eens kon praten! Aan de kop van Tessa kan ik vaak zien wat ze denkt en dan vooral aan de blik in haar ogen. Ik zeg zo vaak dat ze de allerliefste is, maar ze gelooft me gewoon niet. Sinds Scott niet meer onder ons is heeft ze het moeilijk. Scott was altijd haar grote voorbeeld en nu voelt ze zich op de een of andere manier verantwoordelijk voor de gang van zaken en een Queeny en eerder een Tosca moesten zich wel gedragen. Als je nu Queeny roept kijkt ze eerst naar Tessa of die het goed vindt. Zo was het ook met T(J) osca. Die was niet op te voeden met Tessa in de buurt. Vandaag was Susan hier. Die heeft altijd hondenkoekjes bij zich. Beide honden zaten strak bij haar en werden verwend. Ineens draait Tessa zich om en wil haar zelfs niet meer aankijken. Ze leek diep beledigd of .teleurgesteld of gewoon jaloers . Natuurlijk werd ze wel weer gelokt, maar het was ineens gebeurd met de liefde. Dan zou ik graag willen dat ze wat zeggen kon. Of weet één van de hondenfluisteraars het?
22 november 2009. Een paar IJslandse papavers staan nog in volle bloei en....... weer oranje hè!
Hoera! Eva is door naar de volgende ronde voor het Beste Idee van Emmen. Ze hoort bij de laatste 10. Nu moet ze aan de bak met haar windmolentje op die super- milieuvriendelijke auto. Dat ding was wat groot uitgevallen en daar gaat ze nu een kleinere uitvoering van maken. Zo mooi om te zien dat beiden, zowel Eva als Robin, een soort eindspurt maken in groep 8 van de Basisschool. Ze hebben er de leeftijd voor. Mark helpt Eva de puntjes op de i te zetten door allerlei rekenpuzzels te bedenken. Robin wordt door opa Jan onder handen genomen en warempel .hij krijgt er steeds meer zin in om op school te presteren. Vooral met rekenen scoort hij hoog. Dat is zijn sterkste kant. Eva is wat creatieve taalvaardigheid betreft weer wat sterker. Och.... laat ze nog maar even genieten van dit onbezorgde leventje.
En dit schilderij geinspireerd op Schotland in de zomer hangt boven de schouw.
Aan de laatste twee stukjes te zien heb ik wel iets met oranje. Ik ben wel degene die alles inkoopt op gebied van kleding en die de kleuren van het interieur voorstelt. Wim heeft wel invloed, maar hij zegt wel eens:Ik ben de baas, maar wat mijn vrouw zegt moet gebeuren. Toen we in 1974 ons eerste eigen huis aan de Marnixstraat in Hengelo betrokken werd de woonkamer boven geheel in de kleuren van die tijd ingericht. Je raadt het al: één zacht-olijfgroene muur, twee crème muren èn een donkerbruine muur. De achterkant naar de tuin gericht kreeg gordijnen in natuurlijke kleuren groen, wit en crème, maar de voorkant op het noorden die geheel uit raam bestond kreeg knal oranje dunne wollen gordijnen. Ik heb ze lang mooi gevonden want ook aan de Kuifmees hebben ze gehangen zolang we er woonden tot 1994. Hier aan het Schoolpad is die kleur aanvankelijk uitgebannen. Maar zoals de trouwe lezers misschien nog weten zijn we in september samen met Rick naar Normandie geweest en hebben zo terloops ook een Brique Marché bezocht. En daar vond ik toch van die frisse dunne oranje kant en klare gordijnen en maar 8 per stuk. Ik zag ze meteen al hangen in ons voorste gedeelte. Ik vond het daar wat saai worden de laatste tijd En nu hangen ze aan weerskanten van het raam en leuk dat het staat! Bovendien hangt er het Schotse schilderij met felle kleuren boven de schoorsteenmantel. Daar word ik toch helemaal vrolijk van.
Ken je dat . zon trui waar je zo ongeveer in woont? Rick heeft er een paar van. De rest van de kast wordt niet aangeroerd en als hij toch wat nodig heeft kan hij het niet vinden. Je kunt ook maar één ding tegelijk aan toch? Ooit kocht ik voor Wim een pranje trui, nou ja . wat rustig oranje, meer zalm. Dat werd zijn lijftrui. Niet zozeer omdat hij ook oranjegezind is, maar dit werd een uniek kledingstuk. Het werd het eerste wat hij greep wanneer hij zich met een zucht uit de nette Stork-kleren geworsteld had. Leuk toch zon fijne trui, hoor ik jullie denken. Maar als je zon trui ook draagt als er geklust en geverfd wordt begint het mooie er na een paar jaar wel af te gaan. Zo ook met deze supertrui. "Gooit dat ding toch een keer weg, zei ik dan. Ie-j hebt zat andere truien. Mo-j zeen hoe -t- e dr uut zut. Daor an de mouwe zit al greune verve. Daor ku-j zo de weg niet meer mee op. Maar als je Wim een beetje kent trekt die zich daar niets van aan. As ze dr last van hebt, dan kiekt ze dr maor langs hen, is meestal zijn vaste antwoord. Toen heb ik een, in zijn ogen, grote fout begaan. Toen het echt niet langer kon, vond ik, heb ik het oude smerige oranje vod weggegooid. Toen hij er achter kwam kwam er wat. Hij sprintte nog wel even naar de container, maar jammer dan voor hem . die was al geleegd. Het is nu al 25 jaar geleden, maar af en toe .. moet ik het weer even horen. Hij heeft nooit weer zon fijne trui gehad. Af en toe keurt Wim nu ook zelf zn kleren en wordt er wat in een grote plastic zak gestopt. De meetlat ligt bij: draag ik het of ligt het er maar te liggen?
In dit oranje t-shirt pakje viel Mark tenminste wel op.
De donderdag staat bij mij in het teken van het aquajoggen en vooral ook van wat er na komt. Misschien raad je het al . Een rondje Kringloop Het Goed. Daar spreek ik af met Susan. Ons rondje begint meestal bij de boeken, daarna richting gordijnen en bedden en al lopend praten we bij. Dan zijn we bij de stoelen aanbeland. We proberen er heel wat uit en zitten ze gemakkelijk dan gaat onze conversatie daar verder. Een dankbaar onderwerp, naast onze jongens, is: onze mannen. Soms staan we na zoveel jaar nog steeds voor een raadsel en samen proberen we die te ontsluieren. We komen een heel eind en ik besluit met een zucht: Daar kunnen we wel een boek over schrijven. Op dat moment loopt een jonge man langs ons heen en begint mee te praten. Hij legt zn ziele-roerselen bloot en zegt, knikkend naar een jong moedertje wat verderop:Daar kan zij ook over mee praten. Ze blijkt ook vier mannenom haar heen te hebben. De kleinste zet net een uniformpet op, struikelt over zn wat afgezakte broek en wordt nog net op tijd gegrepen voor hij tegen de grond kwakt. Ja met dit soort wil het nog prima, zegt ze. Die kun je nog een beetje sturen. Even later passeert ze ons en vraagt:Ga je hier echt een boek over schrijven? Aan tafel in het bijbehorende café gaan we aan de choco, cappuccino en een tosti en bespreken we ons oergevoel dat naar boven kwam toen ik Mark, 2 jaar oud, kwijtraakte in de Hema in Hengelo. De uitrukkende politieautos staan me nog scherp voor de geest en de opluchting toen hij een half uur later gewoon bij een mevrouw aan de hand weer de Hema binnenwandelde was groot. Susan was Willem op een zelfde manier kwijtgeraakt. Na lang zoeken bleek hij gewoon met de lift op en neer te gaan. Ondernemende typjes deze twee boys. Ik wens dan ook dit moedertje met haar man en drie zonen heel veel plezier èn sterkte. Maar je zal zien . het is de tijd van je leven!
Daar gaan we dan. Op naar de presentatie van Evas Beste Idee van Emmen. De ex-Barbie-auto heeft een dak van zonnepanelen, die samen met een soort kleine ventilator het water plus zwavelzuur verandert in knalgas waarmee de auto voortbewogen wordt en er geen slechte gassen vrijkomen. Tussen de middag hebben we de generale al gehad. Robin nam het op met zijn mobieltje. Ging prima! We worden op de Es van het Hondsrugcollege keurig door een leerling naar boven gebracht en ontvangen met een drankje. Eva krijgt als deelnemer een speciale Hondsrug-pen en alle kinderen een leuke meetlat-gaatjesprikker. Robin gaat even later met Eva mee naar binnen om de presentatie bij te wonen en Wim moet natuurlijk in de gang door het raam meekijken hoe ze het er van afbrengt. Nou dat gaat perfect en ook Robin is vol lof. Eind van de week hoort ze of ze tot de tien uitverkorenen behoort die een ronde verder zijn. Een ander jongetje heeft ook een leuk idee. Hij heeft een coach-horloge bedacht. Een horloge dat je tijdens het sporten aanmoedigt. Er komen de hele middag door nog kinderen uit Emmen en omgeving naar het Hondsrugcollege. Goede promotie voor ze! Iets minder is het dat dezelfde middag een jongetje bekneld raakt in een draaibank doordat hij bij het kijken naar de verrichtingen van een klasgenootje met z'n kleren ergens tussen komt. Een ander vriendje kan hem gelukkig gauw afzetten. Toch moet de brandweer er aan te pas komen om hem los te zagen. Gevolg: een gebroken arm. En eenmaal weer thuis... wordt er gesjoeld. Dit keer volgens de officiële regels van de sjoelvereniging. Wim houdt zich er stipt aan. Wanneer ik toch de stenen op het latje wil leggen moeten ze er af en Robin merkt op:"Oma nou moet jij je er wel aan houden hoor". Zou die perfecte spelletjesgeest een generatie overgeslagen hebben? Gerhard en Mark hadden altijd hun eigen regeltjes, tenminste.... als pa niet meespeelde.
En soms wordt er gewerkt. Robin aan huiswerk en Eva is hier een soort dagboekje in elkaar aan het knutselen.
Vandaag is het weer opa- en oma-dag. We halen tussen de middag Robin en Eva van school en ze blijven gezellig de hele middag. Robin is graag buiten bezig en Eva houdt van knutselen of wat oefenen en tuttelen met de ponys. En meestal besluiten we de middag met een spelletje of samen op de bank met een dvd en een chipje. Maar vanmiddag is anders, we moeten we mee. Laatst zag Wim in de krant een oproep voor de groepen 7 en 8 van de basisscholen om uitvindingen of ontdekkingen aan te melden bij Het Hondsrugcollege. Wim probeerde ze al enthousiast te maken. En Eva had meteen al een idee. Ze had op De Vlonder ook al succes gehad met nieuw soort wondersnoepje dat ze mat haar groepje bedacht had, als ik het me goed herinner. Nu heeft ze van een oude Barbie-auto een nieuw soort goed- voor- het- milieu-auto in elkaar gefabriekt Ze heeft de officiële uitnodiging om dat wonder te komen presenteren op Het Hondsrugcollege. Thuis heeft ze haar presentatie uitvoerig geoefend. Het is een auto met zonnecellen, speciale brandstof en er zit ergens een propellor. En wie moeten er mee? Juist .: wij! Robin vindt het ook vast leuk om mee te gaan. Ik hou jullie op de hoogte!
Tja... in Vlissingen heb je dit uitzicht. foto: Wim Harwig
Ik kan het niet laten om iedere dag even op de site Too old to die young te kijken van onze neef Wim Harwig. Zéér afwisselend en verrassend. Vandaag ontdekte ik de video over een stel krakers en met name die ene Ruben. Zelfs zijn ouders willen wel even meedoen. Ik dacht eerst dat hij zelf in die krakerswereld ingedoken was, maar dat was toch niet zo, maar mooi om te zien. Volgens Wim kan deze artistieke jongen nog eens beroemd worden. Wie weet! Zo ben ik al eens een paar keer met hem meegefietst vanaf zn huis naar zn werk bij Hoechst, 25 km vanaf hun huis. Ja per videootje dan. Ha! (www.harwig.wordpress.com. onder het kopje Walcheren en dan My commute 4-2-2007 aanklikken en Here comes the sun-18-2-2007). Deze laatste: de terugweg na de nachtshift vond ik een stuk mooier, prachtige opkomende zon, schapen, schorren en slikken met een eenzame mosselvisser. Zo mooi! Drente is mooi, de Achterhoek is prachtig, maar dit Zeeuwse landschap met vooral de kustlijn heeft net zo goed iets unieks. Als je zoiets ziet begint het weer te kriebelen om weer eens op ontdekkingsreis te gaan. En dat gaat gebeuren al is het niet meteen. Maar voorpret is ook vakantie toch? Straks in februari een weekje naar de sneeuw met Ben en Diny en Eb en Dirkje nee voor ons geen wintersport, maar ik ga die dingen voor onder je schoenen vast opzoeken en Wim heeft zn favoriete merk winterbanden al op de auto zitten. Maar Diny hè . Die heeft vorig jaar voor het eerst zichzelf leren langlaufen. Ik heb het gezien op een filmpje van Ben. Ze ging als een speer..... Pa zei vrogger al:Diny .den is zo zwak in t kuntjen!
Waarom een kind faalangstig is of onzeker is voor ons niet altijd te achterhalen. Het scheelt wel wanneer je zelf bewust wordt waarom je onzeker of boos wordt of dichtklapt. Maar kom daar maar eens achter. Gistermiddag ging ik met Susan naar een lezing van Fokke Slootstra. Ik ken Fokke al vanuit de tijd dat ik 11 jaar geleden behoorlijk overspannen was en geen idee had waar dat nou door kwam. Ik kwam bij hem terecht daar in Drouwenerveen en volgde 10 ochtenden een individuele psychotherapie. Daar kwamen de blokkades aan het licht en door er bewust van te worden waardoor dat ontstaan is werd het gemakkelijker. Ik schrijf nu al meer dan twee jaar op deze site en heb nog nooit beschreven wat ik daar meemaakte te persoonlijk, maar zó mooi. Ik heb indertijd wel aantekeningen gemaakt en ga het binnenkort eens helemaal uitwerken. Het was zó bijzonder en de rest van mijn leven ziet er een stuk lichter uit. Ik kreeg een paar verdrietige herinneringen terug, maar ook een paar heel mooie. Fokke vertelde gisteren opnieuw dat er in je onbewuste deel best veel traumas kunnen zitten die blokkades veroorzaken. Hij heeft er een boek over geschreven, helder en herkenbaar: De krachtige waarheid van Al wat Is, over innerlijke vrijheid, juist nu!
Een onderdeel van mijn taak was het begeleiden van faalangstige leerlingen, in groepjes, maar ook individueel. Behalve mijn interesse hiervoor was ik een aantal dagen naar het KPC in De Bosch (Katholiek Pedagogisch Centrum) geweest om me hier verder in te verdiepen. Op twee manieren of een combinatie er van kun je leerlingen trainen om er mee om te gaan. Ten eerste je leren ontspannen. Dan is er ook de RET methode, de Rationele Effectiviteits Therapie. Hierbij leer je door je negatieve gedachten over je functioneren langzaam om te buigen naar positieve. En het helpt. Niet zozeer dat het kind ineens alles aandurft, maar wel dat ze niet meer dichtklappen of zwetend of met hoofdpijn tegen proefwerken of spreekbeurten opzien. Het is zulk dankbaar werk. Op dit moment doet Judith vergelijkbaar werk voor de studenten aan het Drenthe College. Er is ook een methode om het handschrift te verbeteren van erg moeilijk leesbaar schrijvende leerlingen. En verder begeleidde ik kinderen die dyslectisch zijn. Mijn werkkamertje thuis puilde nadat ik gestopt was nog uit. Toen ik eens zuchtend tussen de puinhopen zat stelde Mark voor:Doe alles in een paar dozen. Zet het hele zaakje op de schuurzolder en als je het na een jaar nog niet nodig hebt gehad, doe je het weg.. Deze 5 jaar heb ik het niet nodig gehad, wat zeg ik .? Ik ben nooit meer op dat zoldertje geweest.
D'r is een tied van kommen en een tied van gaon....
Ik heb er nog wat van. Ook bij Joke en Johan op de Boomgaard zijn ze te verkrijgen.
Het eerste jaar nadat ik gestopt was met het lesgeven op het Carmelcollege was een vreemd jaar. Nee ik verveelde me niet, maar ja ik miste toch wat. De omgang met collegas bv, daarom ging ik nog wel eens even in de pauze een kop koffie halen. En natuurlijk was het leuk om de kinderen terug te zien die ik de laatste jaren van kennis voorzag. Een van de leukste complimenten die ik van een van de Havo leerlingen kreeg was:U kunt het zo goed uitleggen. Ze doelde op de Nederlandse Grammatica. Die is niet makkelijk, maar wel duidelijk als je de regels kent. Wat ikzelf gemist heb vroeger is het mondeling taalgebruik gewoon iets kunnen vertellen in de klas. Het was toen de bedoeling om je mond alleen open te doen wanneer je iets gevraagd werd. Spreekbeurten kenden we toen nog niet, alleen het maken van werkstukken in de 6e klas. Gelukkig wordt er nu op basisschool èn voortgezet onderwijs daar veel meer aandacht aan besteed. In de brugklas begin je met de mondelinge taalvaardigheid door eerst twee aan twee elkaar wat te vertellen. Bij het volgende hoofdstuk zijn het groepjes van vier. En later gebeurt dat voor de klas: de spreekbeurt. Voor het onderdeel luistervaardigheid had ik iets bedacht. Op maandagmorgen vertelt iedereen heel kort wat ze in het weekend hebben meegemaakt. Na die tijd geef ik dan 10 woorden of een kort zinnetje en de kinderen schrijven op wie dat heeft gebruikt in zn verhaaltje. Nee koffiedrinken ga ik er niet meer. Ik mis de gezellige koffiepraat, maar d'r is een tied van kommen en een tied van gaon. Er is nu een nieuwe periode met familie, buurt, schilderen, schrijven, vakanties, een dagje met de trein, de website en vooral geen haast meer hebben. Af en toe kom ik nog eens iemand tegen in Emmen of wanneer ik met schilderijen en boekjes op een kunstmarkt sta. Is genoeg! Iemand nog zin in een paar kinderboekjes voor kinderen, kleinkinderen, neefjes of nichtjes? Mail, bel of schrijf even en ik stuur ze graag op. Voor een klein bedrag heb je toch een aardig sint- of kerstcadeautje. Meer informatie staat onder het kopje Kinderboekjes.
Het schaap Coba met een van de lammeren, nakomelingen van Bram.
Wat doe je toch wanneer je met de FPU of met pensioen gaat. Sommigen schijnen er tegen op te zien of als ze er zelf nog niet bij stil staan . dan hun vrouw wel. Ik ken een vrouw die haar zelfstandigheid zo lief had dat ze zei:Ik moet er niet aan denken straks. Dan wil ik even winkelen in Meppen en dan zit hij al in de auto: "Ja leuk naar Meppen. Nou vindt ze die man wel leuk en lief, maar ze wil ook voor zichzelf de dingen blijven doen als daarvoor. Deze ex-collega van mij had niet veel hobbys. Maar anderen hebben het drukker dan daarvoor met klussen, volkstuin, bestuurswerk of zoals Wim met het zingen. Vroeger wilde hij dat nooit, had geen zin in oefenen. Nu gaat hij een half uur vroeger om de muziekinstallatie te helpen opbouwen. Nee Wim had snel zijn draai gevonden. De eerste jaren hadden we ook nog veel dieren en daar ben je aardig druk mee. Op Wim zn afscheid bij Holvrieka kreeg hij van zijn collegas een dikke ram. Dat was Bram, Bram no 1, een blauwe Texelaar voor de kenners. Collega Richard had er voor gezorgd. Hij werd tijdens de rest van de afscheidsreceptie aan de verwarming vastgebonden. Tot grote hilariteit plaste die daar alles onder. Er leek geen eind aan te komen. Bram was een prachtige, lieve dekram die we een paar jaar gehouden hebben en voor flink nageslacht gezorgd heeft. Wim ontdekte tot mijn groot genoegen dat hij koken ook leuk vindt en tot aan de dag van vandaag heb ik daar gemak van. Met de kookgroep is hij gestopt, maar thuis leeft hij zich nog steeds in de keuken uit. Aan de geluiden die nu vanuit de keuken komen hoor ik wat er straks aan komt: een versgeperst sapje en een cappuccino.
Ik zage veur de winkelroeten Van dee kukenbäkskes staon. Ik dache, jong, wat bunt dee diers toch in eur doon veuruut egaon. Vrogger was et: gelieke antrèèn Vretten uut 'n holten zomp, en dat was zon deftig ding neet, 't Was een halven olden klomp. Nee, noe geet et völle netter, Neet zo onfatsoenlijk meer. Ieder kuken hef zien gaetjen Ze bunt noe juffer en meneer. En zee kriegt gien earpelkrummels, Nee biej börger en biej boer, Wodt ze nao eur stand behandeld, Kriegt ze "kuikenopfokvoer"! Vrogger waen de hoonder 's nachens Op de hilde boaven 'n stal. En zee legt alleent maor dagens, hier en daor en aoveral. Maor noe hökke as kastelen! As 't benauwd is raemkes lös. En as 't duuster is, dan zit ze biej 't elektrisch lich op 't nös. En de kloeken dee nog zelve moderplicht doot, bunt betuun. Aj noew kukentjes wilt hemmen Laot iej de machine bruun. As vrogger een henne oe votleep Dan kon 't ok een keer is wean, Dat e oew verrassen en daor met kleinen an kwam trean. En noe mot et miej toch van 't hatte, 't Liekt miej völle mooier toe Vriej de natuur te laoten warken, As dat machinaal gedoe. Vrogger keek iej of 't een haantjen of toch een henneken was, of iej praoten van "het bonte", noe is 't allemaol zuver ras. Wiejandotten, Witte Leghorns, Rooie Ieslanders en zien maot. En noe duch miej, daj wel zat zölt Wean van al dee hoonderpraot.
Johanna op z'n Achterhoeks
Iele zeet wel... ik kan et neet laoten. In 't dikke boek van Johanna van Wim van tante Riek steet dit mooie gedichjen. Das noe helemaole waor ik zo van holle. Gewoon puur natuur. Mien Wim dech daor anders aover. De hoonder mot elke dag een ei leggen zommer en winter en ok netjes in et hok natuurlijk. Biej ons was et meer kukens as eier en dan waen ok meestal nog hanen. Och dee paar dee wie noew nog hebt meugt van Wim nog blieven lopen umdat ìk dat zo leuk vin. Maor volgend veurjaor...... wil he d'r een paar van een legbatterieje ophaaln... van dee dikke legkipp'n. Wiej zölt wel zeen.....
Vanavond is het weer Passage-avond . Je weet wel de Vrouwengroep Zuidbarge/ Rietlanden. Meestal is het een mooie avond en ik ontmoet weer eens vrouwen uit ons oude buurtje. Ik ben laat en ga maar snel binnendoor over het Schoolpad richting Zuidbarge. Het is lastig rijden voor mij in het donker en ook nog met motregen. Ik heb een vorm van nachtblindheid. Maar ik heb gelukkig een speciale bril met gele glazen die de dingen iets duidelijker maken. Toch rijd ik s avonds bij voorkeur niet, alleen wanneer ik de weg goed ken. De vorige winter heeft het me al geld gekost omdat ik de rand niet zag tussen de rijbaan en het fietspad. De straat verlichting was net op die plek kapot en het ging ....bonk en .was de plaat aan de onderkant van de auto kapot.. Wanneer ik bijna in Zuidbarge ben voel ik tot mijn schrik met mijn tong dat ik mn ondergebitje thuis heb laten liggen. Verdorie! Ik heb er op dit moment zon last van dat ding van dat ik die thuis maar uit doe. Ik draai meteen om en ga richting huis. Maar ik bedenk dat ik net zo goed even bij Rick kan gaan buurten. Met of zonder tanden maakt Rick niet uit. Die zal ook nooit iemand uitlachen. Bovendien zet hij goede koffie. Samen kijken we naar Flodder in Amerika.. Doordat het vandaag zo regende was hij vanmiddag al thuis. Denk maar niet dat hij zich verveelt. Hij googelt er wat af. Met google Earth in 3D zoekt hij alle bekende adressen af. Als ik thuis kom ziet alles er ineens anders uit. Hè ik heb die gele bril nog op en kan weer terug naar de auto om die om te wisselen en denk weer even aan opa met zn lijfspreuk: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zn benen gebruiken. Of zoals de Achterhoekse Spreukenkalender meldt: Wa'j neet in de kop hebt, mo'j in de bene hemmen. Het was me het avondje wel!
Het is vandaag wel erg koud. Het waait zelfs door mn dikke Ierse trui heen. Een sportief/ chique dame staat naast me. Onze aandacht is gericht op de verrichtingen van een jachthond en haar baasje. Het valt nog niet mee om de eend, de duif en het spoor van een gans te volgen en ze te apporteren. Dit is de jaarlijkse topwedstrijd voor jachthonden: de zogeheten Nimrodproef. De bestgetrainde honden uit het hele land zijn hiervoor uitgenodigd. Henk had ons ingeseind dat die dit keer in Uffelte plaats zou vinden. Wij er heen en we voelden ons meteen als een paar vreemde eenden in de bijt. Iedereen is gekleed in alle schutkleuren donkergroen of bruin. De bruinen zijn wat chiquer, vaak met hoed. De groenen zijn de gewone jachthondenliefhebbers, meestal met muts of pet. Henk legt ons uit dat er verschillende jachthondenrassen zijn. Hijzelf is bij de Korthaar, waarbij ook Raiza en Kai horen. De dame naast ons gaat volgens mij voor het grote smalle soort. De retrievers vindt ze niet om aan te zien met hun bredere koppen. Ik zie een hond met een witte punt aan de staart en opper dat daar misschien wel bordercollie in kan zitten. Oei helemaal fout. Dat is juist een heel speciaal soort. Het is mooi om dit eens mee te maken. Henk had een dagje vrij genomen en zien we in actie als fotograaf met zon badge met press er op. Hij is er helemaal op gekleed en heeft een zakflesje met medicijn tegen de kou! Wim moet vanavond nog zingen en enigszins verkleumd rijden we richting Dwingeloo. Eerst een dikke cappuccino, eis ik. Het is een mooie middag, we zijn uit daar hoort een warme cappuccino bij. En.....die is bijna net zo lekker als in Apeldoorn. Ik denk dat jullie op www.fotojacht.nl de fotos van Henk al gauw kunnen bewonderen. De Nimrod in Uffelte staat onder Jachthonden 1. Hier krijg je alvast een impressie van de fotografen en jury, die een hond een eend zien apporteren. De tweede van rechts met dat zwarte mutsje is broer Henk.
Een hond mag maar één keer in zijn leven aan deze Nimrodsproef meedoen. De man deed nu al voor de vijfde keer mee, met vijfde hond dus. Een èchte topper! De vrouw werd afgefloten omdat ze er mee stopte. Je kunt niet altijd in de prijzen vallen.
Wat leuk is het wanneer iemand reageert op een stukje op één van de weblogs. Al googelend komen ze soms bij mij terecht op zoek naar iets wat voor hen van belang is. Zo kwam Paulien terecht op de gedichten van Johanna van Buren op weblog 2. Ooit had Johanna een gedichtje geschreven over haar moeder en oom, Anneke en Joop Kamperman, toen die als kinderen buiten speelden. Ze probeerde dit ergens te achterhalen en kwam al zoekend bij mij terecht. Ze dacht dat de titel van het gedichtje Breur en zussie zou zijn. Ik heb het hele boek van Johanna van Buren, een erfenis van tante Riek voor neef Wim, doorgezocht en kwam bij het volgende gedichtje "Jonchien" uit. Het is zo mooi omschreven dat ik het gewoon voor me zie.
Jonchien
Een maechien en een jonchien, Ik wete t neet zo net, Mar t liekt miej èvenoalders, Elk met een autoped, Komt stief deur hier de weg langs, Ik zee ze mennig keer, Zee goat nog neet noa schole, Zint duch miej, n joar of veer. Het maechien kan gewödden Op eren autoped, Had lopen en dan glieren Nen helen, helen zet! t Is vlugge as nen ekert, De rökkies wèèit der van. Het jonchien, nöuw zoo vlugge, Kump aait eets achteran. As t maechien uut eglierd is Op ere gummirae, Kump tooverdan het jonchien, Dan stoat ze biej mekae. Ik heur t neet, mar k kan noagoan, Det t maechien teegn um zeg: Hee mut een èèndtien wieder Nog slieren langs de weg. Schoorvotend gliert het jonchien Dan nog een endtien deur, Mar hee kump gauw weerumme, Hee veult der neet völ veur. En doalijk op t weerum rit Is t maechien weer veuran! Het jonchien tukkert nerig Een èèndtien achteran. Het maechien is de baas en Deelt de lakens uut, En toch wil t jonchien geerne Biej eer wèèn, albesluut. An kleine wichter zeej mangs Wee laeter leiding gif, En is t in huus neet vaeke De vrouw, dee de wetten schrif?
Een onderdeel van Emmen revisited is de aanleg van een mooie entree. Daar hoort een wegverdubbeling bij, maar ook dit kunstwerk. In het voorbijgaan knipte ik net op tijd, of eigenlijk te laat. Maar hierdoor kun je wel zien hoe enorm dit dier is. In een plaatselijk blad stond het volgende artikel:
EMMEN/KLAZIENAVEEN - Woensdagmiddag 28 oktober was het dan zover en werd op het Bedrijvenpark A37, langs snelweg A37, de 17 meter hoge Giraf officieel onthuld door wethouder Evenhuis van de gemeente Emmen. De Giraf is ontworpen door kunstenaar Homme Veenema en moet bedrijven en passanten er op attent maken dat ze in de gemeente Emmen zijn. De Giraf heeft een prominente plaats gekregen op het Bedrijvenpark A37. De plek is met zorg uitgekozen. De Giraf staat in de toekomst niet alleen langs de A37 maar ook langs vaarverbinding Erica / Ter-Apel en een fietspad dat langs de vaarverbinding wordt aangelegd. Zowel auto-, vaar- en fietsverkeer passeren in de toekomst de Giraf.
De Giraf is niet het enie werk van Homme Veenema dat je in de gemeente Emmen tegen kunt komen. Zo staat de grote houten dinosaurus Joppie op de kruising van de Ermerweg en de Hondsrugweg, de houten berenfamilie bij de kerk aan de Wilhelminastraat en de mammoet in het Veenpark. De Giraf is het grootste project uit de loopbaan van Homme.
De Giraf is 17 meter hoog, weegt 17 ton, bestaat uit 12 ton staal en 5 ton hout. Zijn poten zijn 6,50 meter hoog en de lengte van de nek en kop zijn samen 8 meter. Het hout waarmee de stalen constructie is bekleed is Western Red Cedar hout, dit is erg duurzaam en onderhoudsarm.
In 2007 schreef de gemeente Emmen een wedstrijd uit onder haar inwoners om een ontwerp in te leveren voor een specifiek bij de gemeente Emmen behorende landmark. Deze landmark staat nu langs de A37 te pronken. Zowel inwoners van de gemeente, als een jury, maakten een keuze uit zestien inzendingen. Het publiek koos voor de metershoge Giraf. Aan de hand van een 3D-animatie is bepaald dat de Giraf 17 meter hoog moest worden om een onuitwisbare indruk te maken op de passanten.
Het pokerclubje "Mooi potje" uit Las Vegas heeft gereageerd. Ja Andres nu weet ik het weer. Dat Andew klonk al zo vreemd. Gisteren waren we in Apeldoorn bij Dick en Anda en toen we vertelden over onze pokerboys herinnerden ze zich met een glimlach de hele entourage daar. Hotels en eten goedkoop, maar op iedere hoek en gang en tafel in de hotels staan de gokapparaten. Ze hadden het over oude vrouwtjes met emmertjes munten. Ik kan me voorstellen dat je hier verslaafd aan kunt raken, meldde Anda. Jongens jongens . Hou elkaar maar in de gaten. Oei! Ik hou mn hart vast. Maar ja soms vergeet je als moeder dat je kinderen volwassen zijn met 39 jaar. Apeldoorn op zaterdag had wel wat. Behalve bijpraten gingen we samen de markt op en dronken de lekkerste cappuccino van Apeldoorn en denk ik wijde omgeving. De koelkastdeur in de keuken was volgeplakt met fotos uit Canada, want hun camperreis van 4 weken trekken door de Rockys en Vancouver Island heeft diepe indruk gemaakt. Herkenbaar allemaal. Ik ben benieuwd of Ben en Niesje ook hun ogen uit zullen kijken. Wie weet zien we dan tòch ergens een beer. Anda was blij dat ze er geen tegen kwam. Ik kreeg het berenbelletje mee terug. Dick moet dinsdag een kijkoperatie ondergaan aan zn knie. Tja als senior kom je er niet onderuit dat er af en toe wat slijtage bij komt kijken. In elk geval sterkte. We zullen aan je denken en hopen dat het euvel meteen opgelost kan worden. Op weg over de snelweg vanaf Klazienaveen staat sinds een week het nieuwe kunstwerk, dat Emmen voorgoed op de kaart moet zetten, een enorme giraf. Mooi!
De boys een paar jaar geleden bij het kampvuur aan het Schoolpad. Van l. naar r.: Andres, Mark, Paul en Hessel.
Hebben jullie dat koffertje nog? Mark had het druk aan het begin van deze week. Hij was al wat tijd aan het inhalen op zn werk, want donderdag is het zover. Hij gaat met de boys naar Las Vegas. Wat hij daar doet? Tja wat doe je in Las Vegas, de stad die bekend staat om zn casinos? Het is nu 13 jaar geleden dat Mark èn zijn vrienden Hessel, Paul en Andrew afstudeerden aan de HEAO hier in Emmen. Ze maakten toen de afspraak om contact te houden. Dat deden ze door om de drie maanden een pokeravond te organiseren bij één van hen. Op de afgesproken zaterdagavond beginnen ze met praten. Hoe gaat het met iedereen, privé en op het werk? Ze hebben allemaal al veel te vertellen gehad in verband met relaties en wisselingen van werk en verhuizingen. En tussendoor zijn er ook contacten om elkaar bij te staan. Wanneer dat onderdeel afgehandeld is, nou ja afgehandeld, gaan ze over op het volgende: pokeren. Er wordt een dikke sigaar aangestoken en dan begint het pokeren tot in de kleine uurtjes. Iedereen blijft die nacht slapen en de volgende morgen na een laat ontbijt, je kunt beter zeggen de lunch, gaan ze weer huns weegs. Zo is iedereen eens per jaar aan de beurt. Nu hebben ze al jaren het plan om eens met zn vieren naar Las Vegas te gaan. Er kwam telkens wat tussen verhuizingen klussen. Nu is de kogel door de kerk. De boys hebben gewoon geboekt en gisteren zijn ze vertrokken. Mark is nu op pad met het koffertje. "Niet veel kleren meenemen", was het advies van Hessel, "door de lage dollarkoers kun je nu heel voordelig je kledingkast aanvullen."
Het is vandaag wel erg koud. Het waait zelfs door mn dikke Ierse trui heen. Een sportief/ chique dame staat naast me. Onze aandacht is gericht op de verrichtingen van een jachthond en haar baasje. Het valt nog niet mee om de eend, de duif en het spoor van een gans te volgen en ze te apporteren. Dit is de jaarlijkse topwedstrijd voor jachthonden: de zogeheten Nimrodproef. De bestgetrainde honden uit het hele land zijn hiervoor uitgenodigd. Henk had ons ingeseind dat die dit keer in Uffelte plaats zou vinden.
