19-08-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

Bijlagen:
pic1376652984[1].jpg (98.3 KB)   

16-08-2013 om 21:55 geschreven door hetty  

‘Mag hij ook mee?’ Rob komt met zijn auto met aanhanger de lammeren ophalen. Simon helpt hem mee. Hij heeft de auto dichtbij de stal kunnen neerzetten en hoeft hij telkens maar een klein stukje met de ram tussen de benen af te leggen. Dan krijgen ze nog een vitaminepreparaat toegediend. En nu komt hij met het bruine flessenlam aan. Het is degene die nog steeds op me af komt en aan mijn vingers wil zuigen, net alsof ik er met fles en speen aan kom. ‘Ja hoor, die mag ook mee’. Hij kent me nog steeds en even mag ik hem nog aaien.
Rob denkt dat ik maar moeilijk afstand kan doen van de lammeren, maar ik heb al zo vaak afstand gedaan van dieren. Het went nooit helemaal. Maar dit keer gaan ze allemaal naar een nieuwe plek. Zijn lammeren zijn mooi, Rob is erg tevreden. Een leuke bijkomstigheid is dat een aantal van zijn jonge rammen naar een kudde Schoonebekers in Zuid Limburg gaat. Die zochten nieuw bloed voor hun kudde.
Voor ons is het mooi op tijd, want zondag is het zover. Schotland wordt dan ons doel. We vertrekken vanuit IJmuiden. Rick heeft er ook zin in. Vandaag was zijn laatste werkdag en heeft nog een paar dagen om zich voor te bereiden. We hebben hem al ingelicht dat hij wel een paar keer vroeg uit bed moet. In elk geval de eerste ochtend als we in Newcastle aankomen. Het zou jammer zijn als hij het uitgebreide ontbijt zou missen. En als we opbreken op een camping moet dat ook niet te laat. Hij weet ervan. 'Geen probleem', zegt hij: ‘Ik heb een wandelende wekker’. En dat is dan weer zo’n cryptische omschrijving waar hij octrooi op heeft.

15-08-2013 om 20:13 geschreven door hetty  

Aan het eind van de middag is het zover. De bevolking in de wei wordt aardig uitgedund. Alle elf lammeren gaan weg. Rob had dit jaar weinig geluk bij de verdeling, het waren bij ons 9 rammen en 2 ooien en bij de rest van zijn ooien waren het ook overwegend rammen. Ze zijn nu zo gegroeid dat je vanaf een afstand heel goed moet kijken wat de volwassen ooien zijn en wat lammeren. Ze zijn even groot. Alleen de ooien zijn geschoren.
Rob is bijzonder ingenomen met de drieling,ook rammen. Hun moeder lag dood en wij hebben ze met de fles verder grootgebracht. Als Rob nu naar ze kijkt beginnen zijn ogen te glimmen, want ze schijnen perfect te zijn in hun soort. Vandaag worden ze dus gespeend, de flessenlammeren waren dat al, maar de andere zes zie je iedere keer nog onder de moeder duiken, zo groot als ze zijn. De jonge rammen zullen allemaal samen naar een natuurterrein gaan en de ooien naar nog een andere plek. De volwassen ooien blijven nog tot oktober. Dan gaan die ook weg om met een speciaal uitgezochte en goedgekeurde ram ergens bij een boer of een ander terrein te bivakkeren tot begin maart. Het zal rustig worden hier.

14-08-2013 om 22:31 geschreven door hetty  

13-08-2013 om 15:44 geschreven door hetty  

12-08-2013 om 18:08 geschreven door hetty  

11-08-2013 om 18:14 geschreven door hetty  

Nichtje Suze en haar vriendin bij Kladdegat, afgelopen jaar op de brug aan de Dorpsweg. Hij ligt veilig aan de ketting. Het beeld werd gemaakt door Jan Erik Barendsen in 1993.

Zoals wij vroeger in Linde de Bollebak hadden waarmee je bang gemaakt kon worden, hadden ze in Hattem Kladdegat. Het was een soort hondachtig beest. Ik denk ook dat die misschien dezelfde functie had. De bollebak, een soort watergeest, huisde voornamelijk in gevaarlijke kolken of beekjes en opoe hield ons op die manier bij de gevaarlijke laoke weg.
Kladdegat was meer het Hattemer spook. Het hondachtige wezen huisde in de donkere tunnels onder de stadsmuren aan de Adelaarshoek, inderdaad, in het Spookhuys. De Hattemers rilden als ze ’s nachts het naargeestig gehuil en het gerammel van kettingen meenden te horen.
De spookhond was zo levensecht dat ze het ’s avonds laat niet waagden om zich in donkere hoekjes rondom de stadsmuur te begeven. Tot in de 20ste eeuw bestond er nog een heilig ontzag voor Kladdegat, waarvan opvoeders dankbaar gebruik van maakten: ‘Pas maar op, anders komt Kladdegat je halen.’

Angst. Aan de ketting, de ogen vol vuur.
Vastgeketend aan Hattems muur
Met een boog er omheen, anders doet hij u wat!
Waakt u voor spookhond 'Kladdegat'.

10-08-2013 om 09:50 geschreven door hetty  

Ik kreeg ineens weer de beelden op mijn netvlies van de Nieuw Zeelandse oma die haar lang gewenste droom in vervulling zag gaan, een vlucht in zo’n vliegtuig van het eerste uur. Ik zocht even in mijn verslag dat ik maakte tijdens die reis en vond het.

foto: Oma komt net uit het vliegtuig.

Granny after landing... so delighted and happy

12-12-2007--Halverwege de trip van vandaag zijn we gestopt bij het Tiger Moth Restaurant waar een hele hangar en een grote werkplaats bij is. Van over de hele wereld worden oude vliegtuigen hier naar toe gebracht om gerestaureerd en gerepareerd te worden. Henk, Fred en Wim konden het niet laten en gingen de hangar in. Daar stonden de oudjes, prachtig opgeknapt, ééntje zelfs met fietsbanden.
Er zou net een piloot opstijgen in zo’n pronkstuk met een oudere dame als passagier voorin.
De hele familie zwaaide en filmde haar de lucht in. De piloot haalde nog wat stunts met haar uit waaronder een looping. Ze was helemaal enthousiast.. ze straalde. Ze vond het erg leuk dat we er als publiek ook bij waren en vroeg al gauw:”Where are you from? Ooh, my sister in law is Dutch too, you know” en “Oooh, I love that man….André Rieu. He is coming to Nw Zeeland!!!”

09-08-2013 om 22:18 geschreven door hetty  

Onverwacht kwam er een verzoek uit België om mijn roeiende meisje te verkopen. Ik heb het al een tijdje terug geschilderd. Ik voelde me vrolijk en vanzelf kwam dit schilderij tot stand. Ik zag mezelf als dit meisje dat haar eigen weg ging en niet alleen dingen deed die anderen van me verwachtten. Daarom gaf ik het de titel My Way. Ik heb al vaker lovende opmerkingen gehad over dit schilderij.
De dame uit België en ik werden het eens en dit weekend ga ik zorgen dat het die kant op gaat. Maar nu…? Het is net of je afstand gaat doen van een stukje van jezelf. Het is heel anders dan wanneer je een hond voor iemand schildert.. of een boerderij of een landschap. Dan leef je je in in die speciale hond of dat speciale plekje.
Maar… beloofd is beloofd. Ik heb opnieuw een paar foto’s gemaakt van My Way en wie weet schilder ik een volgende keer een meisje… of oudere dame… in een andere situatie.
In Nieuw Zeeland op het Zuidereiland zagen we op onze rondreis bij een vliegveldje een oudere dame in een leren vliegeniersuitrusting die als passagier mee mocht in zo’n oud tweepersoons vliegtuig. Dat had ze haar hele leven al gewild en nu was het zover. We hebben haar zien opstijgen en een half uurtje later weer zien landen. Die stralende uitdrukking op haar gezicht is me altijd bijgebleven.
Wordt het mijn volgende onderwerp?

Wie geïnteresseerd is in meer van mijn werk kan gaan kijken op www.hettysite.nl onder het kopje schilderijen. Welkom!

08-08-2013 om 20:21 geschreven door hetty  

Voorlopig staat deze mooie pot op de plek.

Ken je dat? Heb je al jarenlang gedacht aan een mooie vaas die naast de tv zou moeten staan. Het liefst één van raku keramiek. Onze vriend en de drijvende kracht achter onze expo-groep is pottenbakker of misschien heet dat nu wel keramist. Hij heeft z’n zaakjes goed voor elkaar en heeft een mooie ruimte voor zijn uit de hand gelopen hobby mèt plek om de vazen en schalen af te bakken. Deze keramiek vindt haar oorsprong rond de 14e eeuw in relatie tot de theeceremonie van de eeuwenoude Zen-cultuur.
De waarden en normen van de Zen-cultuur gaan er van uit dat het leven een kunst is, waarin tijd en natuur een eenheid vormen, welke de kern is van het leven.
Uit de natuur zijn aarde, water, lucht en vuur vertrouwde elementen voor een keramist. In een gasoven wordt het geglazuurde werkstuk geplaatst waarna de temperatuur langzaam opgevoerd wordt tot 1000 graden C. Daarna wordt het werkstuk met een tang uit de oven gehaald en krijgt het door de afkoeling het zo karakteristieke craqueléeffect. Daarna volgt de afkoeling verder in b.v. zaagsel. Door de rookontwikkeling worden de niet geglazuurde delen en de craquelé ’s donker gekleurd.
En vanmorgen waren we bij ze en liet Co ons zijn voorraad zien. Ik viel meteen voor een stel gele vazen, maar ook de groenachtige waren mooi. We kregen een hele doos mee om thuis uit te proberen.
Maar nu… naast de tv… staan de vazen totaal niet. Daar hoort een losser iets, een mooie hortensia of een andere plant in mooie pot die mooi kan hangen. En ons huis heeft niet veel andere plekken voor de door mij zo gewenste keramiek.
Maar misschien heeft raku keramist Co Manrho nog een wijdere pot die hiervoor als basis kan dienen.

07-08-2013 om 16:50 geschreven door hetty  

Ik weet nog dat het de familie Oortgiesen was, de echtpaar van het aardige bootje genaamd Ploetertje, dat zijn thuishaven in Hengelo had. Eenmaal per jaar in de zomer organiseerde het Rode Kruis in Hengelo een boottocht voor kinderen met een handicap en ook Rick werd hiervoor uitgenodigd. Dat vond hij, en vonden ook wij, best spannend. Hij werd door mensen van het Rode Kruis opgewacht en hij mocht een dagje meevaren op Ploetertje. Ze zijn die dag het hele Twentekanaal afgevaren naar Zutphen en weer terug. Een jaar later mocht hij weer mee, maar dit keer had ook Mark geluk. Voor de gezelligheid werd hij ook door mevr. Oortgiesen meegevraagd. Dat hoefde je Mark maar één keer te zeggen. +/- 1978.
Dat ik de naam Oortgiesen zo goed kan onthouden is doordat we op 'De Haar' buren hadden die Oortgiesen heetten en later in Linde onze buurvrouw Breukink- Oortgiesen daar vandaan kwam. En zo helpen ons dit soort ezelsbruggetjes ons geheugen op peil te houden.

05-08-2013 om 12:39 geschreven door hetty  

De brug midden in Erica.

Sinds juni 2010 is het eerste deel van de vaarverbinding Erica - Ter Apel bevaarbaar: het traject van Ter Apel tot en met het Veenparkmuseum. Na een paar jaar hard zwoegen zijn alle bruggen weer beweegbaar gemaakt, de vaste dammen verwijderd en zijn de aanwezige sluizen gerenoveerd. Daarnaast is er een flinke hoeveelheid bagger verwijderd en zijn de oevers natuurvriendelijk aangelegd.
Nu is de Veenvaart helemaal open, een prachtig stuk kanaal ingericht met allerlei leuke plekken er omheen. Soms waan je je in de oertijd met al die grote keien en een kudde koeien grazend op de wal. Er is zelfs een broedwand voor ijsvogels en de eersten zijn al gespot. Nu kan de pleziervaart doorvaren naar ter Apel en verder. Het blijkt een succes om op deze manier Zuidoost Drenthe te ontsluiten. In Erica gaat nu de brug automatisch open en dicht. Daniel Lohues die zelf geboren en getogen in Erica is, stond er pas te wachten toen zo’n halfblote kapitein met z’n plezierjacht door de geopende brug voer, stug voor zich uitkijkend. ‘Hier zegge wij altied Moi’, zei een van zijn medewachters. Onverstoorbaar en zelfs zonder één vingertje als groet ging hij door. Daniel herinnerde in zijn zaterdagse column aan vroeger tijden toen de brug nog door een brugwachter geopend moest worden. Er werd dan getoeterd om de brugwachter te waarschuwen. Soms bleek dat niet genoeg. Op een gegeven moment lag er een nogal groot en opzichtig plezierjacht al een uur te toeteren, maar er kwam niemand opdagen. Toen ging er maar eens iemand kijken. Ach, de beste vrouw was net in haar middagslaapje. Ze haastte zich in haar sloffen en met de kop verkeerd richting brug en foeterde: ’Zon dikke boot, maar een fatsoenlijke toeter kopen, ho maar!’

Meer weten over de Veenvaart? Klik op http://www.veenvaart.nl

03-08-2013 om 17:31 geschreven door hetty  

Ergens in een oude doos vond ik dit fotootje. Toen ik hem eens goed bekeek zag ik dat het een foto was uit de tijd dat tante Hanna, vader Hein’s eerste vrouw, nog leefde, +/- 1944/ '45. En ook uit de tijd dat er een complete boomgaard was vóór De Boomgaard. Het hooien was een gezamenlijke bezigheid. Hein, ome Jan èn een knecht steken het hooi op. Hentje, het meisje voor dag en nacht, harkt het bij elkaar en Hanna pakt het weer weg op de platte wagen. Je kunt je niet voorstellen dat dit minder dan 70 jaar terug is. En let eens op de sigaretjes, Hein en de knecht werken zelfs met de sigaret in de mond. En kijk eens naar de armspieren van de jonge boerenknecht. Ze hadden in die tijd geen fitness nodig om er gespierd en sportief uit te zien.
Ome Jan, een ongetrouwd oompje van pa, was met Hein meegegaan naar de Boomgaard toen hij met Hanna Kornegoor trouwde in 1938. ‘Ie-j hebt mien een mooi cadeautjen met ebrach’, zou Hanna later tegen Hein gezegd hebben. Oompje was heel vervelend en nukkig tegen haar, vertelde haar zus, tante Dine, een paar jaar geleden nog tegen Diny en mij. Hanna kon geen goed bij hem doen.
De boezeroen van ome Jan is behoorlijk uitgestukt, maar daar waren de vrouwen in die tijd aardig goed in. Ik heb het al jaren niet meer gezien. De laatste keer was het bij een rondleiding bij Romeinse opgravingen in de buurt van Klagenfurt in Oostenrijk. De nog jonge gids had een korte broek aan die drie keurig uitgestukte lapjes had op plaatsen die geen slijtage konden hebben. Ik heb het sterke vermoeden dat hij dacht als arme student zo meer fooi te krijgen.

03-08-2013 om 00:13 geschreven door hetty  

Gek is dat... Het is lang geleden dat ik voor het huis van oom Jaap en tante Riek stond en dan ga je weer twijfelen. Toch denk ik dat dit em is...

Een dagje treinen gaat je niet in de koude kleren zitten. Allereerst trof ik het dat de afstand van Zwolle naar Olst per bus moest worden afgelegd vanwege werk aan het spoor. Dat heb ik weer. Daarna ging het vanwege wisselstoringen in slakkengang verder naar Deventer. Om de haverklap meldde een vrolijke en enthousiaste vrouwenstem de stand van zaken. Maar … opnieuw een half uur vertraging. De afstand Emmen- Vorden leek ineens een heel stuk langer.
Ik trof een vriendin die al helemaal ingeburgerd tussen haar spulletjes zat, een oergezellig huis. Ik noem zoiets in gedachten wel een tante Mien huisje, alleen de paardenkop naast de deur ontbrak. Ook tante Riek had zo’n huis alleen was het daar wat rustiger ingericht en ik moet zeggen dat je bij veel van de nazaten Bijenhof een dergelijke sfeer kunt vinden. Bij Roelie had ik dat nooit, tot nu… Het zal allemaal zijn reden hebben.
Natuurlijk haalden we veel gezamenlijke herinneringen op uit de tijd dat we jong en onbezonnen aan onze eerste baan begonnen. Onze eerste proefles met boer Henniphof en hoofdonderwijzer Aartsen achter in de klas en de eerste sinterklaasavond die we als collega’s onder elkaar vierden en wij van de bus werden gehaald per handkar. Over mijn verdere wederwaardigheden hoefde ik haar niet veel te vertellen want ze neemt regelmatig een duik in deze website. Maar… je schrijft natuurlijk niet alles op. Er blijft zoveel meer te vertellen dat je raakt. Zo vliegt de tijd.
Samen lopen we de buurt rond en ik kan het niet laten om even stil te staan bij het huis van de Harwigs in de Insulindelaan. Zelfs de opa met de baard komt in mijn herinnering. We besluiten om een ijsje te gaan eten tegenover de kerk. Roelie weet al wat ze de lekkerste vindt. Via de Stationsstraat lopen we terug en bewonderen het naambord van het huis waar oom Sjoerd en tante Hermien zolang woonden. Nog steeds staat er met duidelijke letters: J. Aartsen en Zn, het bord nog vanuit de tijd dat opa Aartsen zijn kleermakerij had en oom Sjoerd hem met veel succes opvolgde. Neef Hans heeft het later voortgezet maar zal nu ook met pensioen zijn.
De terugweg per trein gaat heel wat vlotter, ik denk omdat mijn ogen regelmatig even dichtvallen. Ik kreeg een boekje mee van Roelie: Goed dat je er was. En zo voelde dat… van weerskanten.

01-08-2013 om 22:12 geschreven door hetty  

01-08-2013 om 13:01 geschreven door hetty