|
Gek is dat... Het is lang geleden dat ik voor het huis van oom Jaap en
tante Riek stond en dan ga je weer twijfelen. Toch denk ik dat dit em
is...
Een dagje treinen gaat je niet in de koude kleren zitten.
Allereerst trof ik het dat de afstand van Zwolle naar Olst per bus moest worden
afgelegd vanwege werk aan het spoor. Dat heb ik weer. Daarna ging het vanwege
wisselstoringen in slakkengang verder naar Deventer. Om de haverklap meldde een
vrolijke en enthousiaste vrouwenstem de stand van zaken. Maar
opnieuw een half
uur vertraging. De afstand Emmen- Vorden leek ineens een heel stuk langer.
Ik
trof een vriendin die al helemaal ingeburgerd tussen haar spulletjes zat, een
oergezellig huis. Ik noem zoiets in gedachten wel een tante Mien huisje, alleen
de paardenkop naast de deur ontbrak. Ook tante Riek had zon huis alleen was het
daar wat rustiger ingericht en ik moet zeggen dat je bij veel van de nazaten
Bijenhof een dergelijke sfeer kunt vinden. Bij Roelie had ik dat nooit, tot nu
Het zal allemaal zijn reden hebben.
Natuurlijk haalden we veel gezamenlijke
herinneringen op uit de tijd dat we jong en onbezonnen aan onze eerste baan
begonnen. Onze eerste proefles met boer Henniphof en hoofdonderwijzer Aartsen
achter in de klas en de eerste sinterklaasavond die we als collegas onder
elkaar vierden en wij van de bus werden gehaald per handkar. Over mijn verdere
wederwaardigheden hoefde ik haar niet veel te vertellen want ze neemt regelmatig
een duik in deze website. Maar
je schrijft natuurlijk niet alles op. Er blijft
zoveel meer te vertellen dat je raakt. Zo vliegt de tijd.
Samen lopen we de
buurt rond en ik kan het niet laten om even stil te staan bij het huis van de
Harwigs in de Insulindelaan. Zelfs de opa met de baard komt in mijn herinnering.
We besluiten om een ijsje te gaan eten tegenover de kerk. Roelie weet al wat ze
de lekkerste vindt. Via de Stationsstraat lopen we terug en bewonderen het
naambord van het huis waar oom Sjoerd en tante Hermien zolang woonden. Nog
steeds staat er met duidelijke letters: J. Aartsen en Zn, het bord nog vanuit de
tijd dat opa Aartsen zijn kleermakerij had en oom Sjoerd hem met veel succes
opvolgde. Neef Hans heeft het later voortgezet maar zal nu ook met pensioen
zijn.
De terugweg per trein gaat heel wat vlotter, ik denk omdat mijn ogen
regelmatig even dichtvallen. Ik kreeg een boekje mee van Roelie: Goed dat je er
was. En zo voelde dat
van weerskanten.
|
