Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
07-05-2012
Herdenken en vieren.....
De Poort in Hattem.
Herdenkingsdag 4 mei, Bevrijdingsdag 5 mei. Vorden was in de belangstelling
omdat ze ook aan de jonge gesneuvelde Duitse soldaten aandacht wilden besteden.
In eerste instantie zou het Vordens Mannenkoor bij hen ook een lied zingen
wanneer ze bij de Engelse en Canadese gesneuvelden vandaan zouden komen. Het
comité vond het lang genoeg geleden om ook bij deze jonge vaak tegen hun zin
soldaat geworden Duitse jongens stil te staan. Maar daar stak het grote publiek
en daardoor ook de gemeente Bronckhorst een stokje voor. Naast de SS-ers en
vergeet ook de Nederlandse NSB niet, waren er veel Duitse soldaten in Vorden
ingekwartierd die heimwee naar huis hadden. Zo ook de jonge mannen die bij ons
thuis op de Haar eieren kwamen halen. Ze noemden mij Heinche en opoe vertelde
later wel dat ze dan aan hun eigen kinderen in het verre Duitsland dachten.
Zukke jonge vaders, zei opoe dan. Die wollen ok völle lever in huus wean.
Een daad van verzet kwam van vader Hendrik Jan toen die ze eens een kalkei
meegaf i.p.v. een echt kippenei. En de poging om een paar Engelse piloten die
uit de rijdende en afremmende trein waren gesprongen proberen te helpen door
maar met oom Sjoerd, want die kon Engels, om het roggeland te roepen van :We
are friends . We are friends Het mocht niet baten. Ze kwamen er niet uit en in
het donker klopten ze bij een boerderij verderop aan. En dat waren net
NSB-ers. De officiële stoet bij de herdenking op de Vordense begraafplaats
gisteren ging niet langs de jonge Duitsers, maar door de hele volgende stoet
wel. Dan Wims vader die bonkaarten wegbracht naar gezinnen o.a. naar vrouw
van de Vegte waar veel onderduikers zaten. Hij zat op het distributiekantoor en
kon daar ongemerkt bonkaarten bemachtigen en zo heeft Wim onwetend meegeholpen
aan het in leven houden van onderduikers. Vader van der Kolk pakte Wim helemaal
in met bonkaarten achter zn kleren. Het was voorop de fiets bij vader op de
heenweg een gevuld jongetje en een mager ding op de terugweg. Zelf had vader
Gerard een verfbus aan het stuur met een dubbele bodem en ook daar werd heel wat
in vervoerd. Oom Wim de Bruin zat zelfs bij de Ondergrondse en heeft tè veel
meegemaakt , maar heeft het in tegenstelling tot veel anderen overleefd.
Behalve dat Wims vader een prima huisschilder was kon hij ook goed tekenen. Hier een doorkijkje in de Korte Kerkhofstraat in Hattem.
Het stadhuis in Hattem
Nogmaals de Korte Kerkhofstraat Vader Gerard en moeder Siet van der Kolk
Heb je het gezien? Er is iets
uitgevonden waardoor de ruit van de auto springt wanneer je te water raakt met
het spul. Jarenlang hebben we rondgereden met zon lifehammer voorin de auto en
nu blijkt dat je daar de ruiten niet eens mee stuk krijgt. Ik rijd trouwens niet
graag langs water, mama vroeger ook al niet. Wanneer we vanaf Linde naar Hattem
reden was de kortste weg langs het Apeldoorns kanaal naar Hattem. Dat ging nog
want dan reed je aan de goede kant van de weg, maar ging je weer terug dan
reed je aan de kant van het kanaal. Dan ging ik liever over de gewone straatweg,
de autosnelweg was er natuurlijk nog lang niet. Maar Wim kon zich maar met
moeite in mijn angst om te water te raken verplaatsen. We waren nog niet eens
verloofd toen hij al begon met adviezen van wat je vooral het eerste moest doen
als eenmaal het onvermijdelijke gebeurd was. Eerst lamp aan, dan de auto vol
laten lopen .huhuhu. Dan ging de deur gewoon open en hup zwom je zo naar de
kant. Tenminste als ik het goed onthouden heb. Maar ik wist natuurlijk zeker dat
ik me verstijfd van angst niet zou kunnen bewegen. Het toppunt was toen we
eens in Bronckhorst de oversteek per pont wilden maken naar Brummen, of
misschien was het andersom. De IJssel stond aardig hoog en het stormde wat. Het
donkere water van de IJssel gromde ons toe. We reden de pont op en Wim vroeg
ineens: Wat doe- j noe t eerste a- j in t water terechte komt? Ik wist niet
hoe gauw ik de auto uit moest komen.
Als Wim hier z'n slippers verliest hoeft hij er niemand naar te vragen. Wel
lang geleden, het zal hier 1961-'62 zijn.
Waor hej mien kamme elaoten?
Wim heeft overal zn vaste plekken voor, in dit geval bovenop het badmeubel. Ik
denk even diep na en ik weet het weer. Ik heb een van de twee meegenomen naar
het zwembad want ik wist niet zeker of ik mijn borstel wel ingepakt had. Maar of
ik die kam nu in een tas heb gestopt of in een jaszak ik ben het even kwijt.
Vanavond had ik even een mes nodig om oase in stukken te kunnen snijden en
dat gaat erg goed met het vleesmes. Wim is net terug van zn Mannenkoor en
warempel daar hoor ik al:Waor hej et mes neereleg? Ik heb geen idee.
Misschien op de tuintafel, maar kan ook op de plantentafel of het kastje naast
de deur of bij de vuilnisbak toen ik de restjes weggooide. Of hej em soms met
enommen naor de w.c, want ja als ik ineens nodig moet . Wim vindt hem niet
buiten. Ik weet het ook niet meer. Morgen maar kijken, maar waar nu toch die kam
gebleven is? Maar niet alleen voor de zaken die ik heb gebruikt, verlegd of
meegenomen, moet ik rekenschap afleggen, maar alles wat Wim niet zo gauw weet te
liggen, vraagt hij gewoon. Waorumme zal ik toch zuuken as ie et weet te
liggen. En daar zit wat in. Wims moeder was er gemakkelijk in. Zo gauw er
iemand vroeg: Moe, waor bunt mien schoene?, was het gegarandeerde antwoord:
In t schoene kastje. Hetzelfde gold voor brillen, zakdoeken, boeken, pennen
enz. Ze had er ook geen tijd voor om de spullen voor haar jongens te zoeken. Wat
schoenen betrof kon Wim er soms lang naar zoeken. Piet en hij hadden dezelfde
maat schoenen. Alleen Wim poetste ze. Wanneer hij ze aan wilde doen waren ze dus
weg. Piet nam gewoon de schoenen die er het mooiste uitzagen. Hoe zou hij dat nu
in Frankrijk doen, vraag ik me dan af.
Ik had vroeger al iets met kabouters. Opoe vertelde ons over
kabouter Pum. Ik had nl zon gebreid popje met een puntmuts die ik zo noemde.
Zij bedacht er steeds andere avonturen voor. Het mooiste vond ik dat hij met zn
eigen vliegtuigje dieren ging halen uit Afrika.... voor de dierentuin. Later heb
ik de juf op de kleuterschool op haar woord geloofd dat de paddenstoel, rood met
witte stippen, echt waar een kabouterhuisje was. Ik heb er wel eens een middag
naast gezeten, wachtend op mijn kaboutervriendje, want ik wist het zeker dat het
míjn vriendje zou worden. Ik was hevig teleurgesteld toen er na uren nog niks
tevoorschijn was gekomen. Daarna kwamen de verhalen van Piggelmee, de
kabouter die in een Keulse pot in de duinen bij de zee woonde met zijn vrouwtje
Tureluur en in een hele grote schelp de zee ging bevaren. Bij Flipje in Tiel kon
je ze bestellen als je er wat zegeltjes van de Betuwejam bij deed. Zo ga je toch
in kabouters geloven. Net toen dat kinderlijke kaboutergeloof begon te tanen
kwam Rien Poortvliet met een prachtig levensecht getekend èn verteld boek De
Kabouter. Tja en dan ga je weer twijfelen toch? Toen we een jaar of tien
geleden ergens in Noord Holland zomaar in een tuincentrum een paar betonnen
kabouters ontdekten die precies op die van Rien Poortvliet leken hebben we ze
gekocht en bij de vijver gezet. Jammer genoeg is het vrouwtje vorig jaar door
een manoeuvre van Wim met de tuinslang in de vijver gevallen en hebben we haar
tot nu toe niet kunnen redden. Maar weet je ik ben niet de enige
kabouterfreak. Dan moet je eens bij Ben en Diny rondom hun huis in de tuin op
onderzoek en je zult er verscheidene ontdekken, de meeste zijn op de kop getikt
bij de Kringloop dat wel. Ja... ik heb iets met kabouters...bekende ze. En mijn
buurvrouw Geesje heeft er een heel stel, gemaakt van schuin afgesneden takken
waarvan ze de schuine kant voorzien heeft van een geverfd kaboutergezichtje.
Toch was er een uitdaging. Ze had ook een dikkere boomstam van een oude
appelboom die schuin afgezaagd was. Daar moest ook een kabouter op en dàt zag ze
niet zitten. Tja en toen .........vroeg ze mij.. En dit is het geworden
Het is toch wel leuk om thuis te komen met dit mooie weer. In Canada en vast ook in Amerika noemen ze dit wel de Indian Summer. We treffen dat wel vaker eind september. Toen we nog in Hengelo woonden en Rick bij het paardrijden voor gehandicapten bij de Kapberg was, gingen we ieder jaar eind september een weekend naar internaat Aekinga in Appelscha, kinderen, begeleiders èn de ouders. Ik denk dat Gerhard en Mark dan op de Boomgaard gedropt werden. De voorman van dit hele gebeuren van het paardrijden voor gehandicapten in Hengelo, dhr Deuss, was jaren werkzaam geweest op dit internaat. De kok offerde zn vrije weekend er ook aan op. Het was één groot feest met een gezellige avond, zang en muziek, een oecumenische kerkdienst op zondagmorgen. Daarna kwamen de paarden van de rijvereniging van Appelscha om met onze kinderen een mooie rit te maken. Wij als ouders gingen lekker het bos in om aan het eind een restaurantje te vinden voor koffie met iets lekkers. Wanneer ik terugdenk aan dit jaarlijks gebeuren herinner ik mij vooral het mooie weer en de ontspannen sfeer. Èn de opmerking van een van de moeders met een nogal nou ja met een flinke bos hout voor de deur, die in de hitte opmerkte terwijl ze naar beneden keek:Het is warm tussen de heuvelen. Ik hoop dat Rick er ook mooie herinneringen aan heeft overgehouden
Bij Herman in 1932 werden de kolven aan de varkens gevoerd. Herman en Harold zie je op de wagen.
Bij 'van heuren zeggen' is het moeilijk te achterhalen wat er precies waar is. Als je iets doorgeeft wat je gehoord hebt en dat wordt verder verteld....moet je zien wat er overblijft. De reclame van Ohra van die man die een boom raakte door een eend op de weg, werd maar zo via via een bom in een eend die onschadelijk gemaakt moet worden. Op school deed ik het met de brugklassers bij een oefening in goed luisteren en doorvertellen in een kring. Ik fluisterde er één wat in het oor en die fluisterde dat door aan de tweede enz. Er bleef echt niks van over. Zo bleek het verhaal van Saartje en de paddestoelen ook aan veel veranderingen onderhevig. Tja ik had het ook van heuren zeggen, maar het blijft leuk toch? Zo komen er ook oude verhalen boven over de Boskamp. Toen opa in Amerika was geweest bij Herman, zag hij dat er goed mais verbouwd kon worden. De kolven werden eruit gehaald en de koeien in het maisveld gelaten en die aten de rest op. Dat moest opa natuurlijk ook uitproberen, maar toen hij de koeien uiteindelijk in die maïs liet, waren ze helemaal door het dolle en vertrapten alles. Dat was geen succes. Bovendien, heb ik uit betrouwbare bron, kwamen de fazanten vanaf het Medler af op die mais. Dat was minder. Samen met een buurman bouwde opa een vangkooi, want die mais was van hem en bovendien een fazantje op zijn tijd was ook nooit weg. Dat is blijkbaar de veldwachter ter ore gekomen en op een zondag onder kerktijd ging die bij de Boskamp of buurman of beide op bezoek en zei: Beken het maar je buurman heeft het al toegegeven. Maar hoe het afliep misschien weet oom Bram het nog. Ja ik heb het ook maar van heuren zeggen.
Mevr. Wagenvoort... dat had u nou niet moeten doen.
't Timmermanshuus
'Kunt iele nog een paar gasten gebruken, wie-j kunt ze niet meer hebben. Door de brand bij familie kregen de Wagenvoorts van t Timmermanshuus hun eerste zomergasten. Overal in de Achterhoek zag je dit. Het toerisme kwam op gang de Achterhoek was ontdekt. Ook op Top waren er vaak zommergasten, wel druk maar het was ook altijd gezellig en je kreeg allerlei mensen over de vloer. Er werd in winter of voorjaar een advertentie geplaatst in Trouw: Vakantie op de boerderij, kamers met str. wat, 6 gulden p.p.p.d. Een van de nieuwe gasten informeerde aan de telefoon:Het is toch wel een echte boerderij? Hij bedoelde nog een echte ouderwetse, met een pomp voor de deur en een huuske. Het was een gezin uit de gegoede stand, hij had later nog zitting in de 2e Kamer. Aan het ontbijt moesten zijn kinderen de eerste boterham met tevredenheid naar binnen werken. Dat ging moeder Wagenvoort wel wat ver. Ieder jaar kwam er na het vakantieseizoen een nieuwe wastafel op een kamer en ook het boerenbedrijf had voordeel van deze extra inkomsten. Met lede ogen zag deze logé aan dat er een echte w.c kwam met waterspoeling en ook die wastafels vond hij niet nodig. Wassen deed je bij de pomp. En het huuske had zijn charme, vond hij. Op het Timmermanshuus stonden in die tijd nog een paar ouderwetse tuugkisten, van die kisten waar vroeger het hele hebben en houden van een meid in ging. Ze hadden al heel lang op de deel gestaan toen moeder Wagenvoort ze in het voorhuis wilde hebben. Ze waren mooi versierd met houtsnijwerk en hadden een deksel die van boven rond was. Erg onhandig om iets op te zetten, vond ze. Ze had iets bedacht om deze kisten handiger in t gebruik te maken. Zo werden ze in een winter opgeknapt. De deksel werd plat gemaakt door een timmerman en kreeg een gleuf om borden rechtop in zetten en aan de voorkant van de kist kwamen een paar deurtjes waarachter je dingen kon opbergen. Toen het gezin de zomer erop terug kwam en de beste man zag wat er met de antieke tuugkisten uit de 17e eeuw was gebeurd, kon hij nog net uitbrengen:Mevrouw Wagenvoort, . dat had u nou niet moeten doen.
Het Timmermanshuus
Nu woont er een kleinzoon van deze mevr. Wagenvoort op het Timmermanshuus met zijn gezin. En net als zijn vader en grootvader gek op paarden.
Ben en Wim zijn het weer helemaal met elkaar eens...
Ik hebbe speciaal wat veur oe mee ebrach, meldt Ben wanneer hij met Niesje het erf op komt. Hij heeft een krant bij zich. Zie wel dat opa de Bruin geliek had in 1955. De krant meldt dat Rotterdam de onveiligste gemeente is van Nederland. Ik had het wel gelezen, maar och Rotterdam. Wij zitten hier nog veilig denk je dan. Hier kunnen we de deur nog gewoon open laten als je binnen zit. We zijn wel eens de hele middag weggebleven met de buitendeur wagenwijd open, per ongeluk dat wel. In 1955 was Wim in Zoetermeer gelogeerd samen met opa de Bruin. Opa vond dat hij Wim in de gaten moest houden maar eigenlijk was het andersom. In Rotterdam werd dat jaar de Expo gehouden, de E 55. Wim mocht er van oom Paul en tante Catrien heen samen met Lenie. Wim was toen 15 en Lenie waarschijnlijk 13. Opa de Bruin had het niet meer. Meid, zei hij tegen tante Catrien, je kunt die kinderen toch niet alleen naar Rotterdam laten gaan dat is een gevaarlijke stad. Ze voeren daar de kinderen snoepjes met vergif. Dat kun je niet doen. Maar Wim en Lenie gingen toch en hadden de dag van hun leven in dat grote Rotterdam. Onveilig daar? Ze hadden er niets van gemerkt. Zie wel, zei Ben en hield me de Stentor voor van deze week, opa de Bruin had toch geliek.
Wim laat zich ook graag per Jan Plezier vervoeren.
Het was voor mij nogal zoeken voor ik het betreffende stukje terug vond over ons eerste uitje zonder kinderen. Daarom... voor de liefhebber nog één keer: Foetsj... foetsj....
Giethoorn.
Mama en Pa vinden dat we er maar eens een paar dagen op uit moeten met zn tweeën. Zij zullen wel op de jongens passen. Ze zijn dan 0, 2, en 4 jaar. Dat aanbod kun je toch niet afslaan! We hebben ze net afgeleverd op De Boomgaard en zullen Piet en Marry op de camping bezoeken. Elke keer wil ik me omdraaien om wat te zeggen o, nee daar zit niks. De dag is gezellig en die avond brengen we door bij de verdere Hattemse familie en blijven daar ook slapen. De volgende dag staat Giethoorn op het programma. Daar heb ik goede herinneringen aan door de jeugdkampen van Youth for Christ die ik daar meemaakte en dacht aan het zeilen op het Wiede. Wat een sfeertje was dat daar! Wim is al wat afwachtend. Enfin, we parkeren ergens, betaald natuurlijk. Daarna gaat het in de file over al die bruggetjes. Tja hoogseizoen! Wim, laten we een bootje huren, zeg ik. Moet dat? Ja, joh, hartstikke leuk. Wij huren een bootje. Wim al wat mieterig. Hij heeft zn horloge af moeten geven als onderpand. Dat zint hem dus helemaal niet. Nou en nu punteren maar. Wim aan de punterstok en ik aan het roer. Maar ik ben vergeten welke kant ik op moet duwen met die roerstok. Gevolg is dat ik steeds tegen andere boten aanstuur. Lach niet ik kan wel janken. En Wim maar foeteren. Eindelijk zijn we op het Wiede en zal het gebeuren. Wim en ik hijsen het zeil. Hiervoor zijn we gekomen! Alleen dat zeilen wordt ook al een ramp, want er zit geen kiel onder de boot. Na een paar vergeefse pogingen brengen we de boot weer terug. Ik weet nu in elk geval hoe ik sturen moet. Wij lopen stilzwijgend terug naar de auto opnieuw over al die bruggetjes in de file. Ik vergeet nooit dat beeld van die kwaaie billen van Wim voor me..foetsj foetsj foetsj Zwijgend rijden we Giethoorn uit. In de buurt van Zwolle begint het spraakwater weer op gang te komen.Zullen we maar ergens koffie gaan drinken en iets voor de jongens kopen? Een paar dagen zonder de jongens ..is ook niet alles! Dick en Anda gaan diezelfde zomer kamperen met baby Ernst. Die gaat soms zo te keer dat ze maar gaan autorijden om hem stil te krijgen. Tja .zo is er altijd wat!
In het Dagblad van het Noorden gaan er bijna van uit dat ze het alleenrecht hebben op een aantal streektaalwoorden die in het hier gebruikte Nederlands geslopen zijn. Zo worden er hier veel wonings verkocht en dropjes zitten in een puutie. Ze houden hier rekenschap met elkaar, terwijl er rekening houden wordt bedoeld. Als er veel troep van een boom dwarrelt zeggen ze hier wel:Wat geurt die boom. Dan zal een westerling antwoorden:Ja die ruikt lekker. Ik herken de mensen van hier ook als ze zeggen: Ben je dat nodig, terwijl we in de rest van Nederland juist zeggen: Heb je dat nodig? Een ras- Rotterdammer had net in Schoonebeek zijn nieuwe woning betrokken en kreeg het bijna met de buurman aan de stok. Deze van oorsprong Drent had verteld dat hij na een feestje vrij had genomen. De gewezen Randstedeling noemde dat slim. Hij kreeg meteen de wind van voren. Dat is helemaal niet slim, gromde de Drent, die dit woord gebruikt als iets erg gevonden wordt. Dit laatste voorbeeld wordt natuurlijk in heel oostelijk Nederland gebruikt, net als de deur die los staat i.p.v. een open deur. Mijn Achterhoeks heeft langzamerhand ook wat aanpassingen gekregen, wat Hattems en een tikje Drents. Geen Twents, gek eigenlijk, maar in Hengelo heb ik mijn eigen moedertaal, behalve tegen Wim, bijna niet gebruikt. Bij Stork kwam Wim wel in aanraking met het Twents en moest al gauw horen: Geef mie-j die kuierdraod es an. Soms valt me het ineens op als ik in een supermarkt in Vorden loop en naar de taal om me heen luister. Ik voel me weer helemaal thuis en denk: Hier praot ze teminste weer gewoon.
Dag Hetty, klinkt een zachte en melodieuze stem in mn oor als ik de telefoon opneem. Het is een bekende stem, maar toch kan ik die niet meteen thuisbrengen. Weet je niet wie ik ben?...... Het is oom Bram uit Durgerdam. Die wil me persoonlijk bedanken voor de boekjes Ik ben Moniek en Ik ben Scotty die ik voor de kerst naar hem en Betty had opgestuurd. Beiden zijn opa en oma en ik herinnerde me dat André een zoontje heeft die ook nog eens Johan genoemd wordt. André is overleden intussen, maar het komt waarschijnlijk toch wel over. Het doet me plezier dat Bram mijn manier van vertellen erg leuk vindt. Bram wilde het nog even hebben over opa en opoe. Een tijdje terug kreeg ik via Joop de brieven van opa en een paar van opoe, die tante Hanna ooit aan hem en Betty gestuurd had. Eigenlijk zat het hem nogal dwars dat opa door zijn vele schrijven zo in het middelpunt staat, terwijl opoe op de achtergrond zoveel voor hem en zeker voor allemaal heeft betekend. Hij gaat naadloos over in het Achterhoeks als hij vertelt dat opoe toen ze op haar sterfbed lag, afscheid van hem nam. Ze was gewend om hen altijd iets mee te geven op de terugreis naar Amsterdam. Nu kon ze zelfs daar nog aan denken en had ze met een heel benauwd stemmetje uitgebracht:En noe kan ik oe niks meer metgeven. Nee, mien vader was geen echte boer. Die was meestal in zijn werkplaats te vinden met het repareren, bouwen of uitvinden van iets op technisch gebied. Als het melkenstijd was moest opoe hem altijd roepen:Johan de beeste mot emolken wodden. Maar het duurde vaak nog zeker 10 minuten voor hij kwam. Ja dat moest Bram even kwijt. Hij zou willen dat opoe meer naar voren kwam in de verhalen op deze, langzamerhand familiearchief geworden, website. Zie weblog 2 op onderstaande website. Dus wie bepaalde herinneringen aan opoe Eggink heeft ik hoor ze graag.
En verder Ik heb nog meer boekjes van Moniek en Scotty in de aanbieding. zie www.hettysite.nl Over prijs en verzending worden we het wel eens. Wie mag ik blij maken?
Opoe met 't hondje ong. 1945
Het gezin Eggink, ongeveer 1929. Oom Bram, naast opoe, is de jongste van 't spul, nu 89 jaar. Samen met tante Heintje, helemaal links- 101 jaar- is hij nog in leven.
Je kunt niet zeggen dat we niet gewaarschuwd zijn. De NS mailde al dat je vooral de reisplanner moet consulteren voor je op weg gaat. Het weerbericht zelf liegt er ook niet om en als we gistermorgen wakker worden ligt het eerste laagje sneeuw er al. Zal ik je straks maar even wegbrengen?, vraagt Wim die mijn rijstijl bij gladde wegen niet vertrouwt. Zelf heeft hij een paar keer een slipcursus gevolgd, de laatste keer zelfs samen met de drie jongens, toen vlak bij een slipschool geopend werd. En zo kom ik gemakkelijk zonder stress bij het Aquarenabad voor mijn wekelijkse aquajoggen. We zwemmen 5 minuten korter omdat we voor het kerstreces samen koffie gaan drinken. Tegelijk worden wat nieuwtjes uitgewisseld. Een van de mede-jogsters is alleen met de kerst, wel met dochter, maar haar man die gezagvoerder is ziet ze pas eind maart weer terug en haar zoon die ook in de voetsporen van zijn ouders bezig is, is stagiair op een ander schip. Zelf was ze stuurman op de grote vaart, maar na een lelijke val kwam er de klad in en na de geboorte van haar kinderen is ze thuis gebleven en is overgestapt op vrijwilligerswerk. Wanneer haar man thuis is, is hij ook echt thuis. Na 3,5 maand op zee is hij daarna 3,5 maand thuis. Hij denkt altijd dat het huishouden bij ons een zootje is, zei ze. Als hij thuis is, is meteen alles ontregelt. Dan wil hij ineens fietsen Alles is dan anders. Maar wanneer hij weg is, is er tenminste regel. Ik denk vanzelf aan de tijd in het begin van ons huwelijk dat Wim 6-8 weken weg was als scheepswerktuigkundige en maar een week thuis kon blijven. Nee op den duur was dat niks voor ons. Als Wim me precies op tijd weer ophaalt, kan hij het niet laten en maakt op de parkeerplaats een flinke slip en rechtvaardigt dat met:Ja dat moet je toch regelmatig blijven oefenen! Volgens mij kan hij het gewoon niet laten. Toen de jongens nog klein waren was er aan het begin van de Marnixstraat in Hengelo ook zon plek waar hij bij gladheid niet voorbij kon komen zonder een paar keer op de rem te gaan staan om ons kevertje rond te laten draaien. Ik kon protesteren wat ik wou, de jongens riepen net zo hard:Toe maar papa, toe maar papa..! En daar luisterde hij natuurlijk naar. En 's middags is Eva er een paar uurtjes. Gezellig. Ze had al van te voren bedacht dat ze een soort kubus wilde beschilderen. Nee die zal zich nooit vervelen. Jammer, vanwege het weer, het is intussen witter dan wit buiten, gaat de wedstrijd behendigheid met Queeny niet door. Dat wordt dan januari.
De Poort in Hattem.
Een pontje ergens in Friesland.
Als Wim hier z'n slippers verliest hoeft hij er niemand naar te vragen. Wel
lang geleden, het zal hier 1961-'62 zijn.
Wim laat zich ook graag per Jan Plezier vervoeren.
