Het uitzicht vanuit de kamer vanmorgen.

Je kunt niet zeggen dat we niet gewaarschuwd zijn. De NS mailde al dat je vooral de reisplanner moet consulteren voor je op weg gaat. Het weerbericht zelf liegt er ook niet om en als we gistermorgen wakker worden ligt het eerste laagje sneeuw er al.
“Zal ik je straks maar even wegbrengen?”, vraagt Wim die mijn rijstijl bij gladde wegen niet vertrouwt. Zelf heeft hij een paar keer een slipcursus gevolgd, de laatste keer zelfs samen met de drie jongens, toen vlak bij een slipschool geopend werd.
En zo kom ik gemakkelijk zonder stress bij het Aquarenabad voor mijn wekelijkse aquajoggen. We zwemmen 5 minuten korter omdat we voor het kerstreces samen koffie gaan drinken. Tegelijk worden wat nieuwtjes uitgewisseld. Een van de mede-jogsters is alleen met de kerst, wel met dochter, maar haar man die gezagvoerder is ziet ze pas eind maart weer terug en haar zoon die ook in de voetsporen van zijn ouders bezig is, is stagiair op een ander schip. Zelf was ze stuurman op de grote vaart, maar na een lelijke val kwam er de klad in en na de geboorte van haar kinderen is ze thuis gebleven en is overgestapt op vrijwilligerswerk. Wanneer haar man thuis is, is hij ook echt thuis. Na 3,5 maand op zee is hij daarna 3,5 maand thuis. “Hij denkt altijd dat het huishouden bij ons een zootje is”, zei ze. “Als hij thuis is, is meteen alles ontregelt. Dan wil hij ineens fietsen… Alles is dan anders. Maar wanneer hij weg is, is er tenminste regel.” Ik denk vanzelf aan de tijd in het begin van ons huwelijk dat Wim 6-8 weken weg was als scheepswerktuigkundige en maar een week thuis kon blijven. Nee op den duur was dat niks voor ons.
Als Wim me precies op tijd weer ophaalt, kan hij het niet laten en maakt op de parkeerplaats een flinke slip en rechtvaardigt dat met:”Ja dat moet je toch regelmatig blijven oefenen!” Volgens mij kan hij het gewoon niet laten. Toen de jongens nog klein waren was er aan het begin van de Marnixstraat in Hengelo ook zo’n plek waar hij bij gladheid niet voorbij kon komen zonder een paar keer op de rem te gaan staan om ons kevertje rond te laten draaien. Ik kon protesteren wat ik wou, de jongens riepen net zo hard:”Toe maar papa, toe maar papa..!” En daar luisterde hij natuurlijk naar.
En 's middags is Eva er een paar uurtjes. Gezellig. Ze had al van te voren bedacht dat ze een soort kubus wilde beschilderen. Nee die zal zich nooit vervelen. Jammer, vanwege het weer, het is intussen witter dan wit buiten, gaat de wedstrijd behendigheid met Queeny niet door. Dat wordt dan januari.

17-12-2010 om 11:12 geschreven door priet