Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-01-2015
Wat een pracht!
Ken je dat… achterstallig onderhoud? Nee ik bedoel niet aan het dak of schilderwerk, maar aan huishoudelijke zaken. De tijd van de jaarlijkse schoonmaak is altijd aan me voorbijgegaan. Ik ben er goed in om bij aankomend bezoek in een korte tijd de benedenverdieping toonbaar te maken plus een pan soep, nassi of zuurkoolschotel. Maar nu Wim een tijdje uit de running is werd het me wat te veel van het goede. In een huis met twee honden en twee katten die in en uit proberen te lopen blijf je bezig, al moet ik zeggen dat Queeny het liefst aan je voeten ligt totdat Storm buiten onraad ontdekt in de vorm van voorbijgangers met of zonder hond. Dan gaat ze zo te keer dat je wel gauw de deur open wil doen. Maar nu… ik krijg hulp. Er is al een begin gemaakt. Ze heeft me helemaal opgejut. Ik ben nu zelf begonnen om de keukenkastjes uit te pakken en alles af te soppen. Dat kost me lichamelijk geen moeite en ik kan heel veel weggooien heb ik ontdekt. Na het derde kastje keek ik even naar buiten. Ik had vanmorgen al een paar foto’s gemaakt van de nieuwe sneeuw, maar nu begon de zon uitbundig alles te versieren. Dan kun je niet binnen blijven en met Storm en Queeny gingen we de sneeuw in. Wat een pracht!
De bedoeling van buitenspelen van Storm en Queeny is dat ik een tennisbal moet gooien en dat zij die opzoeken en terugbrengen. Queeny is van de twee de beste zoeker. Die heeft een eigen tactiek van rondjes maken tot ze er dichtbij is, terwijl Storm als een gek heen en weer draaft. Meestal gunt ze de eer aan Storm die de bal dan terug brengt. Hier maakt hij me duidelijk dat de bal klaar ligt om gegooid te worden
Vakantie 2004 Wales. Wie weet was dit jochie er ook bij!
Mijn dag kan al niet meer stuk en niet alleen omdat Wim weer in de benen is. Dat is al geweldig op zich. Nee, ooit werden we uitgedaagd om eens de oversteek naar Engeland te maken door onze Engelse vriend Tom, een Engelse inspecteur die regelmatig bij Holvrieka kwam. Hij bleef soms het weekend ook in Emmen en kwam dan bij ons over de vloer en genoot van ons gezinsleven. Wij brachten zo onze eerste overzeese vakantie aan het Lake District door, de plek waar Tom opgegroeid was. Elke volgende vakantie in Engeland of Schotland eindigden we op die plek waarna we een paar dagen bij Tom en Joan in Manchester doorbrachten. Na een paar jaar ontdekten we Wales en dat heeft alles in huis wat overal in Groot Brittannië te zien is. Het unieke van Wales, behalve het Welsh, zijn de mannenkoren. We waren er enigszins op voorbereid, maar wat we hiervan meemaakten sloeg alles. Twee keer maakten we een concert van een Welsh mannenkoor mee. De gedrevenheid en enthousiasme waarmee gezongen werd blijft me voor altijd bij. Vanmorgen werd ik verrast toen ik even op Face book keek. Dineke had een optreden van een Welsh jongenskoor gedeeld. Ik werd nieuwsgierig , klikte het aan en liet het over me heen komen. Kippenvel… echt waar. Mijn dag kan niet meer stuk! Ook even kijken en luisteren? Klik maar op:
zaterdag 24 januari 2015--Eindelijk een flink pak sneeuw. Ik wist niet wat ik zag toen ik wakker werd. Het dakraam zat dik onder een laag sneeuw. Eenmaal beneden keek ik door het achterraam en zag dit. Wat later scheen de zon en werd het nog mooier.
Storm had nog niet vaak sneeuw gezien in de bijna twee jaar die hij oud is. Dat was genieten voor hem. Hij wil best even showen met zijn favouriete stok.
De haan en zijn hennetjes komen na hun ontbijtje in de kippenren graag naar buiten naar de voedervoerplaats. Ook daar snabbelen ze wat mee...
Het ging vanmorgen van dik hout zaagt men planken. ‘Vooruit met de geit’, riep onze instructeur bij het aqua joggen. We werkten ons uit de naad en het zweet stond ons op de rug, bij wijze van spreken dan. Ik was sinds Wim z’n onfortuinlijke val nog niet weer geweest, maar nu kan het weer. Hij redt zich weer prima als hij een ochtend alleen thuis is, want na het zwemmen en de gezellige after-zwem-koffieparty ga ik meestal met Susan een rondje ‘Het Goed’ doen. Alles weer zoals vroeger. Maar met die uitroep van ‘Vooruit met de geit’ zag ik al zwemmend meteen opa Eggink weer voor me die dat vaak zei. Het was zelfs zo dat ik op een keer begin 70er jaren in de radiogids een stukje las over het programma ‘Een Ander Mens’ en deze uitdrukking zag staan. Meteen dacht ik aan opa en ik zag toen dat het inderdaad over opa Eggink ging die woordelijk geciteerd werd. Hij zou die week op de tv in dat programma te zien en te horen zijn. Natuurlijk hingen we aan zijn lippen toen het programma begon. Het is zelfs opgenomen en Joop heeft zelfs foto’s gemaakt van zijn tv debuut. Hij was al dik in de 90 en een jaar later overleed hij al. Een bijzonder mens, dat was-t-ie. In een houten sigarenkistje had hij een briefje liggen met o.a. de opmerking dat hij in de eenvoudigste vuren houten kist begraven wilde worden en dat ze allemaal maar een bloem in ’t knoopsgat moesten doen bij de begrafenis. In deze tijd zouden we zijn wens opgevolgd hebben, maar in 1974 was dat nog niet het geval. De afscheidspreek van ds Barnard, een vriendin van opa, is er nog. Twee jaar geleden sprak ik haar nog in Vries waar ze de laatste jaren predikant was geweest en is blijven wonen en zij herinnerde zich duidelijk haar vriend Johan Eggink uit Barchem en vond het bijzonder om zijn kleindochter te ontmoeten. Al zwemmend kun je dus heel wat meemaken.
Intussen is Wim een gipsbeen lichter. Gisteren werd het gips losgeknipt, een foto gemaakt, gevolgd door een bezoekje aan dokter Dam, de orthopeed. Die was heel tevreden over de foto en de enkel. Wim mag de enkel nu weer belasten. Dus ’s middags direct de rolstoel, dekenverhoger, toiletverhoger enz. weggebracht naar Icare en een paar krukken mee terug gekregen. Het badkrukje houden we nog maar even. Al met al een hele vooruitgang. Het lopen gaat al aardig, zij het heel voorzichtig omdat de boel nog stijf is. Vandaag kreeg hij rekoefeningen van z’n fysiotherapeut. Het autorijden is nog niet aan de orde, ik mag dus nog even. Onderweg geeft hij zoals gebruikelijk aanwijzingen wat soms gemakkelijk is maar waar ik niet altijd op zit te wachten: ’Gao noe maor es efkes slaopen’, schoot ik pas uit de slof onderweg vanuit Barchem naar huis . Dat viel hem wat tegen. Moet toch kunnen na bijna 50 jaar samen!! Vanmorgen vierden we het 55 jarig huwelijk van onze mede aquajoggers Ko en Jenny. Na het zwemmen was het koffie met gebak, een gezellig klein feestje. Ko hield nog een kleine speech over hun begin in Amsterdam toen ze, net als wij indertijd in Hattem, bij iemand inwoonden. Ze hebben nog een antieke koffiepot van hun huisbazin geërfd. Dan moeten ze het samen toch goed gehad hebben. Vandaag is Ellen met een ploegje met de schilderijen over ons thema: ‘de rode draad’ naar Assen gegaan om de expositie in te richten. Morgen om half 5 is de opening in het Centrum voor Kunst en Cultuur aan de Nassaulaan in Assen. Ik ben heel benieuwd hoe het er uitziet!
Ik kom er achter dat Wim toch wel heel veel klusjes in huis deed. Nu mag ik alles doen, het houdt je goed in beweging. Ik heb ook geen moeite meer om in slaap te komen. Hoewel het me slecht bevalt om alleen naar boven te gaan, lees ik even een verhaal van Herman van Velzen over Aornd Peppelenkamp, de bessembinder die met Zien Geerte en negen blagen in een plaggenhutte op de hei bie-j Koolhoven woont. En ik val eigenlijk meteen erna in slaap. Nog twee nachten voor het gips van Wim z'n been af is. Geloof me dat ik hem dan weer mee naar boven sleep. Bovendien ging ik van de week naar de huisarts voor controle van de bloeddruk . Ik heb het in tijden niet zo goed gehad. Dat is toch weer een voordeel. Vandaag is Wim jarig. Hij werd 75 jaar, een kroonjaar. En dat heeft hij geweten. De hele familie van der Kolk en Eggink kwam opdraven. Gisteren kwamen de kinderen en Henk en Anneke. Vandaag de Hattemers, Ben en Diny en Johan en Joke. Piet was er vanmorgen ook al vroeg bij om hem vanuit Frankrijk te feliciteren per telefoon. Bovendien kwam Anja met Frank, Tim en Daan na schooltijd. Ik had gezorgd dat de carbid tegen mollen op tijd was gearriveerd. Johan mocht zijn kunsten vertonen in het opzoeken van de mollengangen. Dat werd een gezamenlijke onderneming, een mooie afwisseling om even buiten te zijn. Agnes kan trots op ons zijn. Johan groef telkens een molshoop open, Mark legde de gangen bloot en deed er een handjevol carbid in en Diny goot er een beetje water op. De dampen stonken behoorlijk en het gat werd gauw dichtgegooid en ik mocht het aanstampen. Nu afwachten of de dames en heren mollen er vandoor gaan. Wordt vervolgd!
Minimaliseren is de kreet tegenwoordig. We bewaren veel te veel, ik tenminste wel. Toen Judith verschillende vazen weg wilde doen en een doos vol boeken die ze niet wilde bewaren liet ze deze eerst aan mij zien. Ik ging voor de bijl. Zo’n mooie roze vaas kun je toch niet naar de Kringloop brengen, dacht ik en de boeken die na de verhuizing van haar ouders te veel waren, moet ik toch eerst lezen. De roze vaas doet het goed, daar heb ik al veel plezier van gehad, maar als ik eerlijk ben heb ik ze in alle kleuren: groen, blauw, blauwgroen. En dit gaat met kleding natuurlijk net zo. Ik moet nodig opruimen. Anda zou zeggen: wat je een jaar niet gedragen hebt… weg er mee. Diny moet me maar eens komen helpen. Die weet wat me staat. Tante Jantje hoefde niet te minimaliseren. Op de Boskamp hadden ze wat ze nodig hadden, maar niks teveel. En toch deelden ze met iedereen die gebrek had, zeker in oorlogstijd. Ome Jan en tante Jantje moesten op hun 70e gekeurd worden voor het verlengen van hun rijbewijs. Ze gingen samen naar de dokter en werden goedgekeurd. Naderhand kregen ze een rekening voor één keuring. Menigeen zou denken: mooi zo, geluk gehad. Maar niet ome Jan en tante Jantje. Die belden de arts dat hij zich vergist had omdat ze beiden gekeurd waren. Nee, het was geen foutje, zei die toen. Zou het met de oorlog te maken hebben dat ik moeite heb om dingen weg te doen.’ Ie-le hebt de oorlog neet met emaakt’, zei onze moeder Coba geregeld net als opoe Bijenhof. Zou zoiets blijven hangen in je onderbewuste? Nu nog de volgende stap: overbodige boeken en kleding. Ik heb minstens een kofferbak vol weg te brengen. Maar eerst gaan we tante Jantje a.s. dinsdag gedenken in de zo vertrouwde Barchkerk en daarna begraven. Nichtje Jeanet, dochter van haar jong overleden zus Martha, was als een dochter voor haar. Zij en haar gezin regelen dit voor haar. Het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat de Egginks-familie, nakomelingen van de Egginks van de Boskamp, bij elkaar zal komen in deze kerk. Alleen de jongste van de 10 Egginks leeft nog, onze oom Bram, die met tante Betty in Durgerdam woont.
‘Hoe zullen we hem noemen?’ Sascha en Olaf mogen meedenken. De rode kater is ongeveer 8 jaar, werd er gezegd in het asiel, en Berend is een echt kattenmens. Gijs, zijn vorige kat, is niet meer en toen moest er wel een nieuwe komen. Berend is de man die gaat voor milieu, duurzaamheid en de natuur.
Dat laatste heeft hij niet van een vreemde. Vader Ben ging eens met de oudste twee kamperen op een bijzonder plekje bij een beek in de omgeving van kasteel Hackfort om ’s morgensvroeg de natuur en de dieren wakker te zien worden.
Dat milieu uit zich verder in zonnepanelen op het dak, geen vliegvakanties meer, zo veel mogelijk carpoolen en kamperen. Bovendien is de temperatuur in huize Berend net een graadje lager dan bij de buren. De kinderen malen er niet om. Die nemen gewoon een dekentje mee om op de bank te zitten of onder te liggen en waren net zo verknocht aan Gijs als Berend zelf. Nu is er dan deze rooie, hij kijkt heel zelfverzekerd, net of hij zijn nieuwe baas zelf heeft gekozen in plaats van andersom. Maar nu nog een naam. Allerlei namen werden aangedragen, maar geen een voldeed. In het asiel werd hij Woezel genoemd en de kinderen besloten toen dat het Woezel zou blijven. Je ziet het, hij heeft zijn huis gevonden. Rick logeerde pas een paar dagen bij Berend en nam deze foto….
Berend is actief in het bijhouden van de stand betreffende elektra en gas. Het zullen er niet veel zijn die hem na kunnen zeggen dat ze geld overhouden bij het gebruik van elektriciteit. Kijk maar eens op zijn website:
