Het ging vanmorgen van dik hout zaagt men planken. ‘Vooruit met de geit’, riep onze instructeur bij het aqua joggen. We werkten ons uit de naad en het zweet stond ons op de rug, bij wijze van spreken dan. Ik was sinds Wim z’n onfortuinlijke val nog niet weer geweest, maar nu kan het weer. Hij redt zich weer prima  als hij een ochtend alleen thuis is, want na het zwemmen en de gezellige after-zwem-koffieparty ga ik meestal met Susan een rondje ‘Het Goed’ doen. Alles weer zoals vroeger. Maar met die uitroep van ‘Vooruit met de geit’ zag ik al zwemmend meteen opa Eggink weer voor me die dat vaak zei. Het was zelfs zo dat ik op een keer begin 70er jaren in de radiogids een stukje las over het programma  ‘Een Ander Mens’ en deze uitdrukking zag staan. Meteen dacht ik aan opa en ik zag toen dat het inderdaad over opa Eggink ging die woordelijk geciteerd werd. Hij zou die week op de tv in dat programma te zien en te horen zijn. Natuurlijk hingen we aan zijn lippen toen het programma begon. Het is zelfs opgenomen en Joop heeft zelfs foto’s gemaakt van zijn tv debuut. Hij was al dik in de 90 en een jaar later overleed hij al. Een bijzonder mens, dat was-t-ie. In een houten sigarenkistje had hij een briefje liggen met o.a. de opmerking dat hij in de eenvoudigste  vuren houten kist begraven wilde worden en dat ze allemaal maar een bloem in ’t knoopsgat moesten doen bij de begrafenis. In deze tijd zouden we zijn wens opgevolgd hebben, maar in 1974 was dat nog niet het geval. De afscheidspreek van ds Barnard, een vriendin van opa, is er nog. Twee jaar geleden sprak ik haar nog in Vries waar ze de laatste jaren predikant was geweest en is blijven wonen en zij herinnerde zich duidelijk haar vriend Johan Eggink uit Barchem en vond het bijzonder om zijn kleindochter te ontmoeten. Al zwemmend kun je dus heel wat meemaken.