31-05-2010 om 20:14 geschreven door hetty  

Ben en Diny tijdens het diepte-interview van Dirkje ergens boven in Salzburg.

“Hoe is ’t er met? Bu-j al zenuwachtig?”, vroeg ik Diny en Ben van de week. En warempel dat waren ze al. Waarvoor wisten ze niet. Gewoon… je weet niet wat er allemaal komt.
Dubbel feest vandaag voor ons, daar worden we druk mee. Robin wordt vandaag 12 jaar en dat zal niet ongemerkt voorbijgaan… wat zeg ik… we staan straks als eersten op de stoep.
Daarna pakken we de boel bij elkaar om naar de Achterhoek af te reizen. Ben en Diny hebben nog veel meer te vieren. Allereerst hun 40 jarig huwelijk. Beiden bereiken dit jaar de pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar. En ze wonen nu 25 jaar in hun huis aan de Molendijk. Al met al een driedubbel feestje waard.
En als je dan toch aan het feesten bent… Maandagmorgen gaan we vanuit de Achterhoek door naar Hattem, want zwager Ben is jarig. Drie vliegen in één klap dan maar.
Ik hou jullie op de hoogte.

30-05-2010 om 08:48 geschreven door hetty  

Borger heeft het grootste hunebed van Nederland. Alleen in Denemarken zijn er grotere.

Ken je dat… een mystery tour? Tenminste zo noem ik het maar. Vroeger werd je bij zoiets in een geblindeerd busje gepropt met een stel collega’s, medescholieren of – sporters en met onbekende bestemming meegenomen om je ergens in het donker uit de bus te zetten met de opdracht om zelf de weg naar een bepaalde plek te zoeken.
En dat vond je leuk! Nu is dat achterhaald en worden er Solextoertochtjes georganiseerd of iets met paintball waarbij je elkaar met verf moet beschieten. Of zoals wij ... een mystery tour
Nee wij van Passage Zuidbarge Rietlanden hadden gisteren een mystery tour, zo noemt Susan dat tenminste. Bij vertrek bij het Hoefijzer in Zuidbarge kregen we per auto een envelop mee met de eerste bestemming.
Het bleek het Hunebedmuseum in Borger te zijn. Natuurlijk beginnen zo’n stel dames die uit zijn met koffie en daarna kregen we een prachtige rondleiding van onze 80 jarige gids Anne. Ze wist ons van het begin tot het eind te boeien terwijl ik het museum toch al wel eens met Robin en Eva had verkend.
Het grootste hunebed van Nederland is er vlak naast en wat dacht je van een winkeltje met alles op gebied van Drente, Oudheid en stenen, koek, natuur en sieraden.
We verzamelden ons bij de auto’s en kregen een nieuwe bestemming in een envelop. Het werd Drouwen om samen te lunchen. En nadat we het Drouwener zand tussen onze tenen weg hadden geschud was het weer een envelop die ons het adres meedeelde van een lavendelboerderij in Nieuwediep, een half uurtje verderop.
Je zou toch lavendelvelden verwachten bij zo’n titel, maar behalve de geur van zeep en de lavendelkleur van de kleding van de dames was er geen lavendelveldje te bekennen. Het is een zeep fabriekje, maar zó leuk met een film over de lavendeloogst in de Provence en uitleg over de producten en het produceren van de zeepsoorten. En raad eens wat ze nog meer hebben: een winkeltje met producten die nergens anders in de omgeving te krijgen zijn. Daar waren wij met z’n achttienen ook wel even druk mee.
Je hebt misschien al door wat we kregen voor we weer instapten? De laatste envelop bevatte het adres voor het diner. We gingen hiervoor weer terug naar Borger naar Restaurant De Deugniet. In de voormalige woonkamer met bedsteden werd ons diner opgediend. Een soepje… Mmmm Een flinke karbonade met allerlei lekkers en een tarte tatin (stukje appeltaart op de kop) met ijs toe. Of ik nog last had zo zonder galblaas? Nee hoor helemaal niet . Heel tevreden kwamen deze 18 dames weer op ons beginpunt en dankten de reiscommissie die dit alles georganiseerd had.

29-05-2010 om 09:41 geschreven door hetty  

De rode heli met op de voorgrond piloot Henk van Hoorn.

Door een andere video van You Tube aan te klikken kwam ik op de film die opgenomen is vanuit de rode helicopter, behorend bij de Luxemburgse Bleriot, die meevloog. Deze vind ikzelf erg leuk om te zien. Het is net of je het zelf meebeleeft.
Bij aankomst staat ook neef Joop een paar keer op de gezamenlijke foto, rechts van het midden.
http://www.youtube.com/watch?v=blDmVxnL89w&feature=related

Bovendien kun je aan de rechterkant meer filmpjes aanklikken die met deze pogingen en voorbereidingen daarvan te maken hebben. Ook van Louis Bleriot himself is materiaal te vinden.

28-05-2010 om 17:20 geschreven door hetty  

28-05-2010 om 17:18 geschreven door hetty  

Vanuit Henegouwen kreeg ik een reactie van Loewiesa, geboren en getogen in Amsterdam met roots in het Hollandsche Veld, maar nu al 30 jaar woonachtig in Franstalig Belgie. Zo leer je wel Frans natuurlijk. Maar zij vroeg zich af of het woord sjans dat ik gebruikte hetzelfde was als het sjans in Vlaanderen.
Dat heb ik dus even opgezocht:
Eerst de Nederlandse versie van sjans:
(«Frans) de -woord informeel : sjans hebben: op zodanige wijze aandacht van iemand krijgen dat duidelijk te kennen wordt gegeven dat intiemere kennismaking gewenst wordt.
Gevonden op http://www.woorden.org/woord/sjans
Dit is ook wat ik dacht.

Ik vond verder nog heel wat mensen/dieren/dingen die ook sjans als handelsnaam gebruiken.

Bij lifestyle tips: Ben je op zoek naar een sexy look? Modejournaliste Stephanie Pedersen adviseert: Met rode pumps meer sjans.
Sjans Beach and Body heeft fantastische lingerie.

Er zijn verder heel wat eetgelegenheden en gastenverblijven die Sjans als naam kozen.

Vive la Sjans is een dameskoor in Hoogezand die graag voor u willen optreden.

Sjans ‘em d’r in is een wedstrijd die te maken heeft met skateboarden en water

Maar ik kwam ook terecht bij de titel Meer Sjans met Frans. Een paar sites die het boek aanboden en een van de schrijfster herself. Het zijn boeken met taalanekdotes uitglijders, maar ook hoe het wel moet, geschikt voor de Nederlanders met een redelijke Franse basiskennis.
Haar blog is eveneens de moeite waard. Marion Everink ( moet haast Achterhoek of Twente zijn) is na haar studie voor en werk als juriste met man en nu haar drie kinderen in Frankrijk terecht gekomen, in Aix en Provence.

Samenvatting van 'Meer sjans met Frans!' Nederfrans klinkt soms zo goed, dat het bijna echt Frans lijkt. Maar het blijft een raar mengelmoesje dat pijnlijke misverstanden en lachwekkende situaties kan oproepen. Want ons goedbedoelde gemompel brengt menige Fransman tot wanhoop - zonder dat we begrijpen waarom. Wat une rampe, dat Frans!

Marion Everink (1961) ging in Frankrijk wonen en leerde, ondanks een grondige vooropleiding, de taal met vallen en opstaan. Op de been gehouden door een groot gevoel voor humor, vertelt ze in dit boek over haar uitglijders. Een amusant en leerzaam verslag voor iedereen die net als zij het Frans de mooiste taal van de wereld vindt.

http://www.marioneverink.eu/

Eh… en wat het Vlaamse woordenboek ervan vindt?
sjans
(bw.)
nochtansvgl. pertang
Hij is met zijne kop tegen de deurpost gelopen. Hij had sjans niet gedronken.

Of klopt dit woordenboek niet? De Vlamingen onder u moeten dit toch weten?

27-05-2010 om 07:58 geschreven door hetty  

De Bellen Blaozers uut Eibergen waar'n d'r ok.

“He’j ok sjans had?” De dames van de Shanty’s die bij mij achter in de bus zitten hebben het geweldig naar hun zin gehad op de creatieve marktdag in Markelo en raken niet uitgepraat. De braderie/ markt werd opgeluisterd door verschillende muziekgroepen en bands. En we hadden er mooi weer bij. Wim moest een paar solo’s zongen. South Australia vind ik de leukste, maar la Bella Lola waar hij samen met Leen de tweestemmige solo doet kwam ook goed over.
“Sjans?” “Ja… sjans… dan wet ie-j o-j nog een bettien goed in de markt ligt”. Belast en beladen komen sommigen de bus weer in. “Ach leuk as kadochien….. Annie hef een Piccasso koch. He-j ‘m al zien”?
Er was veel te koop…. heel veel. Naast tweedehands oude troep waren er ook mooie dingen te koop. Een houtbewerker uit Barchem liet zien hoe hij hout draaide. Een jong meisje speelde allerlei liedjes op haar viool. Kinderen mochten een ritje meemaken op een tractor. Er waren heel wat van die oudjes. Bovendien zag je heel wat honden. Een bordercollie zat trouw naast zijn baas, terwijl zo’n klein mirakel al begon te keffen voor je naar hem keek. De meeste Eemslander Shantyzangers komen uit Klazienaveen en Zwartemeer.
Ik heb een vast maatje bij dit soort gelegenheden, Johanna. We praten heel wat of op zulke dagen. We weten alles over elkaars gezinnen, maar hebben er nooit een van gezien omdat het contact beperkt blijft tot Shanty gelegenheden, maar wie weet…
De Eemslander Shanty’s hebben geluk. Wanneer ze met een bus op pad gaan hebben we onze eigen chauffeur, ook lid van het koor, die zijn salaris weer terugstort in de kas. Waar vind je nog zulke mensen. Maar aan het eind van de rit gaat er wel even iemand met de pet rond en zo hoort dat!

26-05-2010 om 08:21 geschreven door hetty  

Een aantal jaren geleden begon in veel kerken belangstelling te komen om naast een meditatie, of moet je nog preek zeggen, van een dominee ook een liturgische bloemschikking te gebruiken om er iets visueels aan een viering toe te voegen.
Zo ben ik al jaren een onderdeel van zo'n groepje. Voor bijzondere gelegenheden komen we bij elkaar met het gegeven van een paar bijbelteksten die in de viering gebruikt worden en proberen al pratend een vorm te vinden en de bloemen die daar bij zouden passen. We hebben al eens een wereldbol gemaakt vol met allerlei kleuren bloemen, ook voor een Pinksterdienst. Die hing in een groot ijzeren wiel dat bij ons nog ergens stond. Of die keer dat we de bascule bij buurman Jans van de schuurzolder haalden voor een schikking. Onze oranje Japanse kamperfoelie is ook al eens gebruikt.
Dit keer zijn de verwondering, het ontzag en de eerbied voor de schepping er in verwerkt. Dit thema past bij Psalm 104.
Allereerst de mooie protea. De tropische bloem laat zich nog niet helemaal zien. Het binnenste is nog een geheim(verwondering). De twee takken van de kornoelje links en rechts hebben de houding van twee handen die naar boven wijzen ( eerbied). In de basis drie grote stevige bladeren. Zij zetten de toon (ontzag). Op de basis een zee van kleine blauwe bloempjes als symbool van het water uit vers 3. Ter opvulling in het hart zie je nog enkele frisgroene bladeren van de daglelie als symbool van het ontluikend voorjaar.

25-05-2010 om 18:29 geschreven door hetty  

Die molen in de Wildenborch is er allang niet meer, maar deze Lindese molen uit 1890 vormt samen met het Praothuus èn de Kapellebult het centrum van Linde.

Op zoek naar informatie over een molen die in de Wildenborch zou hebben gestaan kwam ik terecht op een site met Nederlandse sagen en legenden en stuitte wel op het verhaal van Schele Guurte. Dat verhaal had ik al eerder gevonden, maar dan in het Achterhoeks, opgetekend door JH Gallée uit de mond van boeren uit de omgeving van Vorden.
Ik zag ook dat dit het enige verhaal was uit deze buurt en dat het tweede verhaal De Bebbenbek dat rondom het kasteel Het Zelle speelt er niet bij stond. Daarop mailde ik het verhaal door aan de webmaster van deze site met het aanbod om dit streekverhaal over te zetten in het Nederlands.
Jeroen van de sagensite nam dit aanbod graag aan en zo staat nu de Bebbenbek als De Vrouwengek op deze site: Volksverhalen Almanak in het project "Nederlandse gemeenten en hun sagen".
Hierbij voor jullie ook de Nederlandse versie.
Wie geïnteresseerd is in Nederlandse sagen en legenden moet echt eens op deze sagensite kijken. Zoek op www.beleven.org/sagen

Maar gek is dat... in het Achterhoeks heeft het net iets meer, maar dat zal wel zijn omdat het mijn moedertaal is.
Op 18-1-2010 op weblog 1 staat de Achterhoekse versie: De Bebbenbek van Gallée uit 1870

De Vrouwengek

Nog niet zo heel lang geleden woonde er op ’t Zelle, een beetje op Ruurlo aan, een man van een goeie 50 jaar, Maneveld. Hij had geen vrouw meer, z’n oudste dochter was al vijf jaar getrouwd en je zou toch zeggen dat zo’n man die al opa is zich geen gekkigheid meer op de hals zou halen. Dat zou je zeggen, ja, maar ’t was wel heel anders: die zelfde Maneveld was een meidengek.
Zondags, hij was ook diaken in de kerk, dan keek hij meer naar de meisjes dan dat hij luisterde. En als hij dan met de collectezak rond was geweest en het geld naar de consistoriekamer gebracht had, liet hij de deur op een kier staan en keek of hij de meisjes van het Zelle kon zien. Tenminste als de baron van het Zelle er niet was, daar had hij ontzag voor, want hij was maar een gewone arbeider.
‘Verdraaid knappe meisjes. Zoals die Hente er uit ziet, nee daar krijgt hij kippenvel van: zo’n zacht mondje, zo’n mooie kleur en altijd zo netjes gekleed. En dan een paar flinke armen… Maar Fenneke mag er ook zijn: eigenlijk is Hente wat aan de magere kant; Fenneke is wat steviger. Daar zou je nog aan kunnen denken als je nog eens wil trouwen. Dat met Hente moet maar bij wat malligheid blijven. Dit alles schoot onze Manus door z’n hoofd. En daarbij als de ene niet wil, kon hij het bij de andere proberen. Lelijk of oud ben ik nog niet… ik wed dat de meisjes nog best zin in me hebben.’
De beide meisjes hadden hem allang in de gaten, zo’n oude gek die af en toe al wat beverig is. Dan kennen jullie de Gelderse meisjes nog niet. Ze kunnen wel vijftig jonge kerels krijgen.
Maar wat ze ook zeiden, Manus zat maar steeds achter ze aan wanneer ze na de kerkdienst naar huis liepen en had het er maar over wie er allemaal in ondertrouw waren en dat hij zelf nog aardig fit was.
Fenneke zei: “Dan zul je het toch mooi vinden bij je dochter, die heeft al drie kinderen. Hoe gaat het met hen.” “Oh bedankt… wel goed”, zei Manus, maar hij wou er ook nog wel één van zichzelf hebben.
En Hente die wel van gekkigheid hield: “Ach Manus ik denk er net zo over, maar echte vrijers zijn er tegenwoordig niet zoveel “ Vanaf toen liep hij achter haar aan en vertelde steeds dat hij niet dronk, niet speelde en dat hij vooral van hard werken hield. Dan begon hij weer met andere malle praatjes en wilde haar kussen.
Het begon de meisjes zo te vervelen dat Hente aan Harmen de koetsier vertelde:”Die Maneveld wordt me zo lastig, hij wil maar steeds aan me zitten, die rare kerel. Kun jij ons niet helpen?”
Ik kan je vertellen dat die Harmen er schik in had. Hij mocht Hente graag. “Ik erger me allang aan die vent: hij loopt hier maar om het huis te lanterfanten. Die ouwe zeur zullen we eens flink te pakken nemen. Doe maar eens net of je hem helemaal ziet zitten.” Dat deed Hente.
En zo kwam het dat Manus wat later dacht: nu of nooit, en wilde haar al mee naar huis nemen.. Maar Hente stelde hem voor om als haar vriendin naar haar ouders in Ruurlo was de deur open te laten. Maar…”, zei ze “dan moet je me eerst beloven dat je met me zult trouwen.”
“Dacht je dan dat ik dat niet zou doen?”, had Manus in haar oor gefluisterd. Maar van binnen fluisterde de duivel hem in:”Zeg maar ja… later kun je altijd weer nee zeggen… wat kan jou dat schelen”
In de keuken besprak ze verder de tactiek met Harmen de koetsier en met Manus dat hij op hun uitgaansavond maar langs moest komen. En hij moest niet voor elf uur komen en dan kon hij niet gewoon door de deur naar binnen… meneer draait alles al om acht uur op slot. Nee, hij moest maar in de turfmand gaan zitten. Die zou ze wel neerlaten en dan kon hij zo door het dakvenster bij haar komen. Ze zou hem wel naar boven trekken.
Wat was onze Manus blij. Hij kon er al bijna niet van slapen… de smiecht. Onder het grasmaaien moest hij maar steeds op zijn horloge kijken. Het begon ook nog te onweren, maar hij redde het net op tijd om z’n nette kleren aan te trekken. -Nou moest Hente gewoon wel zeggen dat hij er knapper uitzag dan menig jonge kerel. - En toen ging hij op pad.
Daar achter het grote huis hing zowaar de mand. En of onze Maneveld er rap in zat! “Bun ie-j et?”, hoorde hij het lieve mondje van boven fluisteren. En daar ging onze Manus de hoogte in. Opeens ging het niet verder! Hij was al zo hoog dat hij haar in het schijnsel van de maan kon zien. Hij wou net gaan roepen, maar ze keek uit het raam en fluisterde:”O gut e gut… daar komt meneer aan! Hou je stil, Manus, straks haal ik je wel op!”
Maar van straks kwam niks en de volgende morgen hing Manus nog net zo in de mand. Al was hij nog zo’n beste diaken, nu kon hij het vloeken niet laten.
Maar het ergste kwam nog. Toen Hente met Fenneke en Harmen hem halverwege opgehaald hadden, waren ze naar bed gegaan. De volgende morgen had Harmen aan meneer gevraagd of die eens wilde komen kijken: hij had nu zo’n rare nachtvogel aan het huis hangen.
Toen meneer, mevrouw, Fenneke en Harmen beneden waren liet Hente de mand zakken en je kunt je indenken hoe raar meneer er van opkeek dat er in de mand geen vreemde vogel maar Maneveld uit de mand stapte.
Maneveld tierde en vloekte er wat af, maar meneer zei:” Ja ja Maneveld,
Zo gaat het een vrouwengek
als hij te veel met vrouwen gekt.

24-05-2010 om 19:59 geschreven door hetty  

De goede plek. Hier landde Louis Bleriot op 25 juli 1909 als eerste na een vlucht over het Kanaal.

Dit lijkt me de start te zien aan met beide draaiende vliegwielen. De helikopter is al in de lucht en de vliegers goed ingepakt, zoals het hoort en zeker nodig is, zijn er helemaal klaar voor. Op dìt moment hebben ze zo lang gewacht.

24-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

De plaggenhut voor jong gehuwden is nu in het museum van Ellert en Brammert in Schoonoord te zien.

We spraken elkaar niet zo vaak, maar we hadden veel raakvlakken. We komen beiden uit een boerenfamilie en zijn allebei het onderwijs in gegaan. Een tijdje terug sprak ik haar weer en we hadden het natuurlijk over die goede oude tijd. Zij had er niet alleen mooie herinneringen aan. Op school voelde ze zich een buitenbeentje omdat ze een boerendochter was. Ik kon me er niets bij voorstellen. Een boerendochter…? Is daar wat mis mee dan? Ze hadden er haar op de Mulo om uitgelachen.Een boerentrien vonden ze haar.
Ik heb overal bij in de klas gezeten van directeurs-, dokters-, advocaat- en domineeskinderen. En ik heb daar nooit zoveel van gemerkt. Er zaten ook middenstanders- en arbeiders-, chauffeurs- en onderwijzerskinderen in onze klas op het Baudartius. Er waren wel groepjes die met elkaar optrokken. Met Anneke van Zeyts klikte het bij mij helemaal en …inderdaad… zij kwam ook van een boerderij. Ik heb nooit iets negatiefs gehoord. Hadden ze ook niet moeten doen.
Een aantal jaren geleden nam Geert afscheid. Geert was een collega van het toen nog KDC, docent geschiedenis. Het werd een feest met zang en spel, maar ook met toespraken. Die van hem is me altijd bijgebleven. Hij vertelde dat hij de zoon van een veenarbeider was. Zijn ouders werkten beiden in het veen en hadden botje bij botje gelegd om hem te laten doorleren, want het veen was armoe en ellende. Wat je verdiende kon je weer uitgeven in het winkeltje van de veenbaas. De kinderen gingen meestal gewoon mee naar het veen. Het was een zwaar leven. Maar Geert leerde door en daar is hij zijn ouders altijd dankbaar voor gebleven. Zijn vader, hoewel hoogbejaard, leefde nog en zat vooraan op een ereplaats. Ik meen dat ik verschillende een traantje heb zien wegpinken.

23-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Ergens in het Oosterbos staat een bankje en dat is niet zomaar een bankje. Dit bankje is door de patiënten aan het huisartsenechtpaar Vermaas- Westerhof aangeboden toen ze na 30 jaar stopten met hun praktijk in Nieuw Dordrecht. Ze liepen graag met hun hond in dit bos en de wandelingen die daar voorzien zijn van paaltjes met een gekleurde top zijn schitterend. Maar een bankje op een strategische plek is dan een extraatje. In de 25 jaar dat we in Emmen wonen heb ik daar nog nooit gewandeld. Ja wel gefietst maar dan zie je alleen de omgeving van het fietspad als je van Barger Oosterveld richting Veenpark fietst.
Dit keer was ik bij Susan om haar tas met boeken te checken voor ze afgevoerd zouden worden naar de Kringloop. Ik heb er nog enkele uitstel kunnen verlenen. Lady Chatterley’s Lover, tja… in het engels… dat wel. Een boekje van Carry Slee voor Eva, een Garfield voor Robin en een paar oorlogsboeken voor Wim in onze caravan is bij elkaar toch een aardige oogst.
En toen, na ons gezamenlijke kopje, koffie stelde Susan een wandelingetje in het Oosterbos voor. Vanaf de parkeerplaats bij Nieuw Dordrecht begon de schitterende wandeling. Het is nog een deel dat hoogveen is met hier en daar wat moeras. De paden veren helemaal. En ja… onze stop was bij het bankje van Vermaas.

22-05-2010 om 08:16 geschreven door hetty  

"Wat zal ik eens gaan tekenen", vroeg Eva gistermiddag. "Over je korfbaloverwinning?", stelde ik voor. Het werd 1-0 in die laatste beslissende wedstrijd.
Even later leeft ze zich uit op papier. Er zit een heel verhaal in. Ze tekende als kleuter al zo leuk, maar het is bij haar blijvend. Hoe kan het ook anders met zo'n opa Klaas, die zelf een professioneel schilder is . Trouwens moeder Jennifer is ook heel creatief en ik... ja ik stimuleer haar waar ik kan.

21-05-2010 om 13:22 geschreven door hetty  

De Vlonder 1
Eva rechts vooraan.

Mark had een boek van me geleend… ja al een hele tijd terug. Niet zomaar een boek, maar De Ondergang van de familie Sanders, dat nu heel actueel is door de postume uitreiking van de erkenning van Yad Vashem aan opa en opoe Eggink die in de oorlog Elly Sanders zo liefdevol opgevangen hebben.
'Welke kleur had het boek dan?' Ik dacht van bruin… of was het nou groen…? Mark zocht een paar dagen maar zonder resultaat. 'Waarom kom je hem zelf niet opzoeken… jij weet precies hoe het er uit ziet…?
Enne.. als je straks toch komt wil je Eva dan even ophalen en meebrengen van haar schoolkorfbaltoernooi? Ze is om kwart over 7 klaar… denk ik.'
Zo kwam ik weer eens tussen de kinderen terecht. Half 8 waren de gewone wedstrijden afgelopen, maar Vlonder 1 zat in de halve finale… daarna in de finale. Ze wonnen en moesten als winnende team op de foto en er kwam de officiële uitreiking van de medaille.
Dus… ik was om 9 uur met haar aan de Schaapstreek in Sleen. Ik kreeg van Eva snel een kop koffie om wat op te warmen en begon aan de zoektocht naar het boek. In de hele bibliotheek niet te vinden. “Ja… ik heb hem in bed liggen lezen…” Wat gebeurt er daarna... als je hem weer weglegt? Ik ging maar eens op de overloop in de boekenkast kijken en ja hoor… hebbes.
Erg vrolijk word je niet van het boek, maar het is allemaal gebeurd en dat mogen we niet vergeten. Bovendien staat er, behalve foto's van opa, tante Jantje en Ineke, de familietrouwfoto van onze ouders Coba en Hendrik Jan uit 1942 in met bij de kinderen vooraan Elly Sanders.

20-05-2010 om 20:40 geschreven door hetty  

“He- j noe die kaartjes al ‘ekregen van ons André Rieu concert. Straks is er wat mis’egaon”. Wim is nooit de positiefste met dit soort dingen en ik kon me ook al niet goed meer herinneren wat er vermeld stond toen ik in januari via internet de kaartjes besteld èn betaald had als verrassing voor zijn 70e verjaardag.
Ik zocht dus vorige week de mail weer op en mailde om informatie. Tot onze geruststelling blijkt dat we een paar weken voor de datum de kaartjes netjes opgestuurd krijgen.
Toen ik zonet naar huis reed, blij met het mooie weer en al het nieuwe groen viel me op dat de eikenbomen allemaal bronsgroen kleuren in deze tijd. Wat een prachtig gezicht. Altijd gedacht dat dat bronsgroen alleen voor de Limburgers weggelegd was.
Maar ja… als we daar straks vooraan op het Vrijthof mee mogen zingen met het Limburgs volkslied, moeten we dat nog wel even uit ons hoofd leren.
Toen we jaren terug bij de Tattoo in Edinburgh waren werd er op een gegeven moment spontaan het Auld Lang Syne, het onofficiële Schotse volkslied, ingezet en… ja wij kenden alleen de eerste regel.

Dus… dat wordt even oefenen:

Waar in ’t bronsgroen eikenhout, ’t nachtegaaltje zingt.
Over 't malse korenveld, ’t lied des leeuw'riks klinkt.
Waar de hoorn des herders schalt, langs der beekjes boord.
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!

20-05-2010 om 07:53 geschreven door hetty  

Namens oom Bram hield Ben deze toespraak:

Geachte aanwezigen,
Bram Eggink heeft mij gevraagd vandaag enkele woorden te willen zeggen. Daar wil ik graag aan voldoen. Ik zal me eerst even voorstellen: ik heet Ben Wagenvoort. Mijn vrouw is Diny (Berendina) Eggink . Zij is een kleindochter van Johan Eggink en Berendina Jansen. Wij zijn in 1970 getrouwd. Ik heb Diny’s grootmoeder Berendina Jansen helaas nooit ontmoet; van haar kan ik alleen iets zeggen uit ervaringen van anderen. Grootvader Johan Eggink is 95 jaar oud geworden. Hij overleed in januari 1974.) De laatste vijf jaar van zijn leven heb ik hem verschillende keren ontmoet. Hij kwam op Diny’s verjaardag. Een vriendelijke oude baas met een vrolijke, milde uitstraling. Nooit heb ik hem horen spreken over zijn daden in de oorlog. Een zeer bescheiden man.
Uit gesprekken met familieleden bleek mij al ras dat Opa Eggink wel een bijzondere man was. Men noemde hem “de uitvinder”. Hij was één van de eersten die elektriciteit aanlegde en zelf een radio bouwde.
Hij reisde begin jaren dertig naar zijn oudste zoon Herman die boer was geworden in Iowa in de prairies van het Midden Westen van de VS. Ondanks zijn zeer beperkte kennis van de Engelse taal ondernam hij die reis in zijn eentje. Hij bleef een half jaar weg. Zijn vrouw en kinderen deden de werkzaamheden op de boerderij De Boskamp in Barchem tijdens zijn afwezigheid.
Verder las hij veel en correspondeerde met een uitgebreide kennissenkring. Daaronder waren nogal wat bekende Nederlanders uit die tijd, zoals de familie Ouwenaller van de Rekkense Inrichtingen; de familie Boeke van De Werkplaats in Bilthoven en later dominee Buskes.
In april 1973, enkele maanden voor zijn overlijden, werd hij geinterviewd door Trudi Klein in het programma “Ander Nieuws” van de NCRV. In dat programma praatte hij veel over zijn drijfveren; zijn belangstelling voor het religieuze; zijn zoektocht naar wat hij noemde “Het Licht”. Ook praatte hij over zijn antimilitarisme en zijn gelukkige oude dag bij zijn zoon Jan en zijn schoondochter Jantje. De laatste vraag van Trudi Klein was: “Bent u bang voor de dood?” Hij antwoordde: “De mensen moeten niets verlangen. Een nieuw soort onverschilligheid moet de mensen te pakken krijgen. Dat het hetzelfde voor ze is of ze lang zullen leven of dat ze misschien vandaag al ...... Dat gaat buiten ons om. Maar zo moeten we het ook nemen.”
Ook in dat programma sprak hij met geen woord over zijn daden in de oorlog. Elf september 1942 trouwde zijn zoon Hendrik Jan met Jacoba Bijenhof. Op die dag werd een groepsfoto gemaakt van de bruiloftsgasten. Op de eerste rij zie je 6 jonge kinderen zittend op de knieën. Rechts zit een meisje met vlechten en twee strikken in de haren. In het album heeft mijn vrouw erbij geschreven: “Dit is Elly Sanders, een Joods meisje dat enkele jaren bij Opa en Opoe in Barchem heeft gewoond en tenslotte toch nog is opgehaald tot groot verdriet van Opa en Opoe. “
Op zondag 13 januari 1974 herdacht ds Buskes Johan Eggink in een radiotoespraak. Ze hadden jarenlang met elkaar gecorrepondeerd en Buskes had hem ook enkele keren een bezoek gebracht. Ook in die herdenking niets van zijn daden in de oorlog. Wel iets over welk soor mens Johan geweest was en waardoor hij zich aangesproken voelde. Hij beschreef Johan Eggink als: “De wijze, de mysticus, de Godsvriend die zich aangesproken voelde door een innerlijke stem.” Die stem had tegen hem gezegd: “Johan, ieder die Mij kent, moet een deel van het wereldleed dragen.”


Ongeveer zeven jaar geleden zei iemand tegen mij dat in het boek “Kopgeld” van Ad van Liempt iets stond over Diny’s grootouders. Toen kregen de fragmentarische verhalen die ik gehoord had plotseling een heel andere context. Daar stond met naam en toenaam te lezen wie Eline (Elly) augustus 1943 in Barchem hadden opgehaald en hoe dat gegaan was. Op blz 86 las ik: “Als Schipper en Keuning daar (op de boerderij in Barchem) aankomen gaan ze verschrikkelijk te keer, ze dreigen met van alles en nog wat. Eggink zegt nog dat ze zich vergissen en dat het hier een hervormd meisje betreft, maar dat geloven ze niet. “Je hebt een joods meisje in huis en daar staat de doodstraf op”, krijgt mevrouw Eggink te horen. Ze moet het meisje gaan vertellen dat ze naar Amsterdam zal worden gebracht, naar haar moeder.” Ik realiseerde mij plotseling welk een risico Diny’s grootouders en de familie Hollebrand in Sliedrecht hadden genomen in die tijd om de levens van de kinderen Sanders te redden.
En toen verscheen in 2007 het boek : “De tragische ondergang van de familie Sanders” van Dick Verkijk”, gevolgd door de Netwerk uitzendingen van vorig jaar en de handtekeningenactie daaropvolgend. Ik denk dat ik namens de nabestaanden van Johan Eggink en Berendina Jansen mag spreken, als ik zeg dat we diep onder de indruk zijn van, en dankbaar zijn voor het vele werk dat door Ad van Liempt en Dick Verkijk verzet is. Zij hebben de gebeurtenissen hier in Amsterdam en daar In Sliedrecht en Barchem, nauwgezet onderzocht en onder de aandacht van publiek en instanties gebracht . Dank ook aan al die mensen die daarna meegedaan hebben aan de actie om de Yad Vashem onderscheiding toch aan de echtparen Hollebrand en Eggink uitgereikt te krijgen.
Daarmee hebben zij “een plaats gekregen aan die grote hemel daar in Jeruzalem bij al die mensen die joodse medemensen hebben proberen te redden in de jaren ’40-’45.”, zoals Bram Eggink dat zo mooi uitdrukte aan het eind van de eerste Netwerk uitzending.
Prachtig dat vandaag bijna 67 jaar nadat die verschrikkelijke gebeurtenissen rond de familie Sanders zich afspeelden , hier op deze plek in de Hollandse Schouwburg de uitreiking van de Yad Vashem onderschedingen heeft mogen plaatsvinden aan de kinderen van hen, die in die jaren op onverschrokken en waardige wijze hun deel van het wereldleed gedragen hebben.

17 Mei 2010
Ben Wagenvoort

Oom Bram met hoed, zoals we hem het beste kennen in een geanimeerd gesprek met journalist Dick Verkijk die het boek De Ondergang van de familie Sanders schreef en de actie op touw heeft gezet zodat de families Hollebrand en Eggink posthuum geëerd werden. Voor deze gelegenheid is hij met zijn vrouw overgekomen uit de USA om dit moment mee te maken.

Alle foto's bij deze herdenkingsstukjes zijn verzorgd door Joop Groot Nuelend.
Hierbij ... bedankt Joop en Ben.

Ben Wagenvoort in gesprek met Ad van Liempt die het boek Kopgeld heeft geschreven. Daarin werd aan de kaak gesteld dat in de laatste jaren van de oorlog gestimuleerd werd om joden aan te brengen waarbij ze ƒ7,50 per stuk kregen.
Hieraan refereerde Ben in zijn toespraak.

19-05-2010 om 15:39 geschreven door hetty  

19-05-2010 om 15:18 geschreven door hetty  

De Hollandse Schouwburg, nog helemaal intact zoals toen.

Jannie Klein Ikkink-Dinkelman, een vroeger buurmeisje van de Egginks op de Boskamp mailde dit artikel uit de Stentor door. Er stonden ook een paar mooie foto's bij, maar die hoop ik nog eens te krijgen. De krantenscan is nooit zo duidelijk, maar wie weet.
En ze meldde dat het boekje van Cees Derlagen, over het lot van de Lochemse Joodse familie, in Lochem huis aan huis verspreid is.
Met een klik verschijnt het krantenartikel.

http://www.destentor.nl/regio/lochem/6694045/Postuum-Yad-Vashem-onderscheiding-uitgereikt.ece?startshow=null&startSlide=null

Met dank aan Jannie!

Ondanks alle smeekbeden van opa en opoe werd Elly  opgehaald door een paar "Nederlanders"die per aangebrachte Jood ƒ7,50 kregen. Ze werd naar de Hollandse  Schouwburg gebracht waar ook haar ouders waren, meteen doorgetransporteerd naar Westerbork en door naar Auschwitz waar het hele gezin met drie kinderen 2 weken later vergast is.
De dag dat Elly gehaald werd ben ik geboren. 26 augustus 1943

18-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

17-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Eén van de versierde olifanten in het centrum van Emmen

Emmen heeft iets met olifanten. Bij onze kennismaking met de Emmer dierentuin, heel lang geleden, waren er maar twee stuks aanwezig op een vrij klein oppervlak . Die hadden een tic. Ze stonden maar wat te dansen, telkens dezelfde beweging te maken. Nog maar pas is de laatste van die twee in de gracht gevallen en overleden.
We hebben in onze nieuw aan te leggen tuin in 1984 aan de Kuifmees nog olifanten- en andere mest uit de dierentuin gekregen, een bak vol voor de hele buurt. Er was nl een buurman die daar werkte.
In diezelfde tijd werd het olifantenverblijf flink uitgebreid. Er kwamen nieuwe olifanten en nu zijn de dieren in een heel wat natuurlijker omgeving. Ze hebben veel meer ruimte en er worden er ook regelmatig jongen geboren. Zoiets trekt natuurlijk mensen hè?! Er is altijd wat te beleven. De tantes spelen een grote rol in het leven van een olifantsjong.
De dierentuin heeft ook een verdere uitbreiding ondergaan. Een gedeelte is nu op de Es te vinden naast een héééle grote parkeerplaats en is door een brug over de Hondsrugweg verbonden met het oude gedeelte. En wanneer alles gaat zoals het gepland is komt de hele dierentuin daar over een paar jaar.
Nu hebben ze weer iets nieuws bedacht om de aandacht op zich te vestigen. Een aantal beeldend kunstenaars in de gemeente Emmen hebben een olifant van kunststof gekregen met de vraag om die een eigen uitstraling te geven. Zo heeft bv. Ellen Kroeze die van haar versierd met allemaal fotolijstjes. Overal in het dorp zie je nu op weg naar de dierentuin olifanten staan in allerlei uitmonstering en…. begeleid door plastic zakken met olifantenmest met een vlaggetje er in. Nou als dat geen manier om op te vallen is…

17-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

16-05-2010 om 15:57 geschreven door hetty  

De schone zussen...

“Daar zit ik nou… in m’n kluskleren”. Mark zit midden tussen ons in , ook aan de tortelini’s. Een paar dagen terug had hij ons zelf uitgenodigd. ”Jennifer maakt donderdag tortelini’s . Komen jullie ook? Ja… Gerhard en Judith en Rick komen ook.” “Natuurlijk komen we… leuk… Hoe laat verwachten jullie ons.. half drie, drie uur?” “O o .. ja, ik moet wel eerst nog de container met hout wegwerken..” Nou ja dan gaan we toch een uurtje later. En daar zitten we dan. Jennifer was er helemaal klaar voor, maar Mark was nog hout aan het wegwerken. Maakt allemaal niets uit….het is heel gezellig zo met z’n allen. Eva en Robin vermaken zich prima en helpen mee in de keuken. Judith en Jennifer kunnen het ook altijd goed met elkaar vinden en zetten samen een heerlijke Italiaanse maaltijd op tafel. Vriend René komt ook meeëten en na het eten wordt er getoond hoe Eva en Robin met Queeny en Ziva thuis ook trainen in behendigheid. Bij ‘hoog’ moeten ze over de hindernis springen en bij ‘door’ moeten ze door de tunnel. Leuk om te zien.
Enne…. Mark die klust morgen maar verder… Hij heeft nog drie vrije dagen voor de boeg!

15-05-2010 om 08:56 geschreven door hetty  

Op weg naar het Bakkerijmuseum in Hattem zien we nog juist een bruidspaar arriveren bij het stadhuis waar wij 46 jaar geleden ook getrouwd zijn.
Eenmaal in het Bakkerijmuseum is het een drukte van belang. Echt vakantietijd. Heel veel kinderen die allemaal een gevulde koek willen maken en door bakker Fred ingewijd worden in de broodbakkerkunst. “Weet je wat je nooit aan je moeder moet geven met moederdag? Nee? Een broodbakmachine. Wij bakkers hebben er vier jaar voor gestudeerd. Dat is niet voor niks.” Bakker Fred was helemaal op dreef. Het werd een complete show. “Wie wil me h…”Alle vingers gingen in de lucht.”Nee… ik heb een heel vervelend kind nodig… Wie?” Er was er één die nog durfde. Die deed natuurlijk wat verkeerd, moest even mee naar de keuken. Er klonk een kreet en de jongen kwam met z’n hand voor de neus weer binnen. Lachen…!
Ik kan het iedereen aanraden om eens gaan kijken. Jong en oud komen aan bod.
We gingen heel voldaan weer op Emmen aan. We kunnen rustig nog een keer en dan gaat Eva ook mee. “Ik hoef nog niet naar huis” vond Robin, nadat we bij de Chinees in Emmen hadden gegeten. “Mijn ouders zitten nu toch nog aan tafel”.

Helemaal in bakkersstijl met muts en sloof worden de vulkoeken gemaakt. Even een briefje met je naam erbij en 20 minuten later is hij klaar.

Een paar keer op een middag voor een volle bak verzorgt bakker Fred zijn demonstratie en laat zien hoe je allerlei dieren van brooddeeg maakt.

Doe het bakker Fred maar eens na...

13-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Daar zitten we dan… in het restaurant van Zorgcentrum De Bongerd in Hattem. Robin is met ons mee. Ben en Niesje èn Henry en Tonny zijn samen op bezoek bij oma van der Kolk. Nog een laatste bezoekje omdat Henry en Tonny morgen weer naar Canada zullen vliegen. Ze hebben hun ticket niet om kunnen boeken en kunnen niet naar Augsburg. Ze waren er graag naar toe gegaan om hun vriendin Brigitte te steunen in deze moeilijke tijd na het plotseling overlijden van haar man. Oma zegt niet veel maar beseft drommels goed dat ze een heel stel van haar kinderen bij zich heeft.
We eten een boterhammetje mee bij Ben en Niesje en dan gaan we Hattem in. Wim is de gids en laat Robin de pomp zien waar hij zich vroeger zo mooi in kon verstoppen. Nu is hij dichtgetimmerd. Jammer! Robin had het graag nog geprobeerd. Wim wijst op de synagoge in de Achterstraat die nu geen synagoge meer is, de Gasthuissteeg waar de jongens van der Kolk geboren zijn. “Zo… liet opa Wim daar zijn broertje over de rand van het balkon hangen?” Robin vindt het wel erg hoog. “Och”… doet Wim er nog een schepje bovenop, “we lieten ons ook wel vanaf het balkon zakken en dan naar beneden vallen.”
Dan komen we bij de Gasthuissteeg waar de familie De Weerd woonde die ook wel Meussie genoemd werd en waar Wim een heilig ontzag voor Ale had die hem eens door heel Hattem achterna zat. Robin bekeek de smalle steeg waar vroeger toch een boer met hooiwagen door moest. Wim weet nog van boer van ’t Land waar ze, als ze naar binnen gingen, de bezem die naast de achterdeur stond op moesten steken omdat de haan hen probeerde aan te vallen.
En dan is het tijd voor het bakkerijmuseum.

Wim vertelt over de pomp waar aan de achterkant een opening zat waarin ze zich konden verstoppen.

Op het bovenhuis woonde de familie van der Kolk van 1939 tot 1956. Dit balkon was het waar Wim en Piet om de beurt Ben aan hun handen zo over de rand lieten hangen. Het was een wedstrijdje wie dat het langst vol kon houden. "Was ie dan niet bange Ben?", vroeg ik hem eens. "Welnee" zei Ben. "Piet zei gewoon: 'D'r kan oe niks gebeuren' en dat geleuven ik grif"

13-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Wel eens van Graadje gehoord…. Graadje, die ook wel de Indiaan van Oranje wordt genoemd? Bij heel wat wedstrijden van ons Nederlands voetbalelftal heeft hij in die oranje outfit mèt enorme indianentooi en grote trom de krant en zelfs de tv gehaald.
Hij is weer in de picture. Graadje gaat nl soms wel wat erg spontaan te keer bij de voetbalwedstrijden van zijn geliefd WKE (Woonwagen Kamp Emmen). Het was blijkbaar de spuigaten uitgelopen, want Graadje kreeg een stadionverbod van de club. Erger straf is er voor hem niet te bedenken.
Maar Graadje is niet voor één gat te vangen. Hij moet er niet aan denken om ook maar één wedstrijd van zijn eigen cluppie te moeten missen. Hij organiseerde eenvoudig een hoogwerker, via de Brinksbrothers zoals Wim ze noemt -ook van het kamp-. Hij liet zich naar boven takelen, precies buiten de lijn van hun eigenste Grote Geert Stadion en kon zo de wedstrijd WKE- FC Lienden volgen. Om het bestuur van zijn goede voornemens te overtuigen had hij 500 flyers laten drukken om naar beneden te laten dwarrelen met daarop zijn excuses aan het bestuur van WKE: hij zal het nooit weer doen. Hij zal netjes op de tribune blijven… niet meer het veld op rennen. Ik denk dat WKE zijn grote fan nu wel vergeven heeft.
Hoe de wedstrijd afliep? 0-2 voor FC Lienden.

12-05-2010 om 09:36 geschreven door hetty  

We zijn nu in het hoge noorden en zullen we nog even….? Onze vrienden aan het wad in Uithuizen zien we niet zo vaak en we zijn nu in de buurt. We beginnen op de markt in Uithuizen. Laat daar nu toch een Shantykoor aan het zingen zijn… wat zeg ik…? Er is een Shantydag aan de gang. Jammer dat het zo koud is. Agnes heeft nergens last van maar Wim legt zijn warme jack om mijn schouders. ‘Ik heb het niet koud”, meldt hij. Hij wil nog wel een paar liederen horen van de Shanty’s. Agnes is gek op allerlei soorten van muziek, van opera tot shanty en Jantje Smit.
Dan gaan we verder naar de schapenboerderij van Boer Zoekt Vrouw Gerko. Gerko heeft indertijd z’n Amanda gevonden… of was het nou andersom? Hij had niet genoeg brieven om op de tv met het programma verder te gaan, maar genoeg om de vrouw te vinden waar hij mee verder wil. Als we bij de familie Knol komen zitten ze net samen aan de koffie, inclusief een paar kleinkinderen van Jannie en Siebrand. Het is al weer een paar jaar geleden dat ze een pup kwamen uitzoeken. De laatste was Toska. Omdat Siebrand ziek werd en de hond niet verder kon trainen is ze uiteindelijk als Josca bij Ben en Diny terecht gekomen.
Dochter Corrie wordt ook nog even gebeld door Nienke en schuift even later ook aan. Wie weet komt Nienke deze zomer nog logeren. Agnes vindt het allemaal wel gezellig en helemaal als ze meemag de schapenstal in. De laatste ooien met lammeren zijn nog binnen. De rest loopt al buiten op de dijk.
Het was een mooie dag samen en Agnes slaapt ’s avonds al snel als een roos.

Jannie Knol maakt kaartjes. Nee niet gewoon zoals ze bij de creagroep doen, maar met de computer. Daar schijnt een programma voor te zijn. Je kunt een groet zo wel heel persoonlijk maken. Daar in het noorden is de dijk aan het wad waar hun schapen op grazen en de windmolens in de verte bij de Eemshaven domineren in het landschap. Deze kreeg ik vorig jaar van haar. Mooi!

De laatste lammeren voor ze naar buiten gaan. "Waarom hebben die twee een streep en een cirkel op de rug", vraagt Agnes. Het blijken een paar speciale lammeren te zijn... van Nienke en Sieko. - de lammeren met die donkere koppen-
Het is al net als bij de melkveehouders waar de kinderen vaak een kalf krijgen om voor te zorgen.

10-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

"Zullen we naar de Eemshaven gaan? Er is een open dag van de KNRM- de Kon. Ned. Reddings Mij-
Wie weet mogen we ook meevaren?” Wim is helemaal in de mood. Hij is dit jaar al 50 jaar donateur van deze prachtige instelling. Als je gaat varen is dat immers een must om hier lid van te zijn. Zo is dat. En hij is het altijd gebleven. Op zijn pasje staat ook: lid vanaf 1960.
Robin heeft ook zin om mee te gaan, maar die ziet de bui al hangen. “Ik moet voetballen en er zijn er al zoveel op vakantie. Mijn vader heeft er al wat uit een ander elftal moeten vragen.” Jammer.
Maar Agnes ziet het gelijk zitten. “Op een boot? Jaaaaaa!!” We beloven Robin dat wanneer het leuk is we volgend jaar weer gaan.
En zo gaan we op pad, helemaal naar Noord Groningen, een tas met brood en drinken mee.
Eenmaal bij het gebouw van de KNRM binnen stevent Wim meteen op de informatiestand af en krijgt een paar bonnetjes om mee te gaan op de boot. En dan… eerst maar aan de patat. Ze hebben er daar in Eemshaven , de thuisbasis van de reddingboot Jan en Titia Visser ,een feestje van gemaakt met allerlei leuke stands en de inwendige mens wordt niet vergeten. Dan gaan we naar de film over de KNRM en haar werk… spannend allemaal. Agnes geniet. Dan is groep 6 aan de beurt. Wim schiet overeind en gaat met Agnes in zijn kielzog naar de kade. Ze krijgen een oranje zwemvest aan. En daar gaan ze… de trip zal ongeveer 20 minuten duren.
Als ze terugkomen zijn er de sterke verhalen over hoe hard ze wel niet gingen en vooral hoe schuin.

09-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Daar zijn ze dan... onze Canadese van der Kolk tak Henry en Tonny. Volgende week zit hun trip naar Nederland er al weer op.
Het is net of ze niet weggeweest zijn.
Hun terugreis zal wel uitgesteld worden want de man van een goede vriendin is onverwacht tijdens een cruise in Egypte overleden...... of ze straks alsjeblieft zo snel mogelijk naar Augsburg willen komen, want daar woont ze nu. We zijn allemaal wat ontzet. Zó was deze vriend nog aan het snorkelen en ineens was hij er niet meer... zomaar ineens een hartverlamming. Henry pleegt wat telefoontjes en dan gaan we over tot leukere onderwerpen. Mark komt langs en neemt alle tijd voor z'n oom en tante. Rick was afgelopen zondag nog vast van plan om langs te komen, maar als die na z'n werk en na het eten thuis op de bank ploft is zo'n plan ineens wat veranderd.
Maar Gerhard en Judith komen met Robin wel goeiendag zeggen. Zo hebben we een fijne avond samen. Het zal geen afscheid voor lang zijn dit keer.

08-05-2010 om 22:57 geschreven door hetty  

Uit het leven gegrepen.

Een al wat ouder echtpaar zit in de auto, op weg naar huis. Zij zit nog wat na te denken. Hij niet.
Hij kijkt naar het kleine wagentje voor hem voor het rode stoplicht:”Je zult het zo zien. Die gaat er straks met een rotgang vandoor. Dat is weer zo’n jonge knul met zo’n petje.”
Zij: “Och als je met Niesje op stap bent.. die weet zoveel over kleren. Ze geniet al van het vastpakken en de kwaliteit voelen”.
Hij, terwijl hij rustig optrekt nu het stoplicht op groen springt:”Zie wel daar gaat hij… maar je zult het zien....straks staat hij weer voor ons bij het volgende stoplicht. 'k Mag lijden dat ie zo geflitst wordt."
Zij:”Toch leuk dat we gisteren allebei nog iets gevonden hebben voor deze zomer”.
Hij:”Je kon het aan het autootje al wel zien… zo’n kleine felle rakker”.
Zij:”Jammer dat we het nog niet aan kunnen…. Wat een kou”.

Wie zei dat van Mars en Venus ook al weer?

08-05-2010 om 08:48 geschreven door hetty  

Gezellig is het om Robin weer eens hier te hebben en volgens mij bevalt het hem ook om weer lekker rond te crossen op de zitmaaier, samen tv kijken met wat drinken en een zakje chips. We hadden vorig jaar bij ons bezoek aan het Museum 40-45 in Hengelo Gld een stripboek gekocht De Ontdekking over een jongetje dat bij z’n grootvader op zolder van alles vindt, herinneringen uit de oorlogstijd. Het is uitgegeven door de Anne Frank Stichting en Het Verzetsmuseum Friesland. Maar we waren eigenlijk vergeten dat we die nog hadden. Dit was dè gelegenheid natuurlijk.
Robin begon er in te lezen en kon niet weer op houden. We hadden er geen kind aan… zeggen ze toch. Het boek is uit. Nu is Eva aan de beurt.
Gisteren kwamen Ben en Niesje hier om hun nieuwste aanwinst te showen, hun Renault Mégane scenic. Mooie auto. Hoop dat ze er lang plezier van hebben. Natuurlijk gingen we samen nog Emmen in. Een cappuccino bij De Kamer gaat er bij zo’n gelegenheid altijd in. Midden in het oude centrum van Emmen is ook het herinneringsmonument waar Wim, na de herdenkingsdienst in de Grote Kerk met medewerking van Valerius, de 2 minuten stilte in acht nam.
Vanzelf kwamen Niesje en ik bij een paar kledingzaken terecht en hoewel het weer er nog niet naar is hebben we allebei een leuke bloes gekocht voor de stralende warme zomer die in aantocht is… hopen we.
Morgen is het weer van der Kolk-dag, want onze Canadezen Henry en Tonny komen. Dat kan nog net, want zaterdag vertrekken ze weer voor een jaar. We hoeven straks niet voor heel lang afscheid te nemen want op 28 augustus zullen we hen volgen met ons vijven… ja Rick gaat ook mee. Leuk om naar toe te leven. Nu maar hopen dat de vulkanen op IJsland zich koest houden.

06-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Het stadhuis in het centrum van Hattem.
Links "De Zwarte Truffel", waar de vier broers van der Kolk de koop en verkoop van de ouderlijke woning gevierd hebben. Nu wonen Ben en Niesje met veel plezier op Dorpsweg 4.

Als je even een herinnering laat komen… gek is dat, dan komt er vanzelf een hele stoot achteraan. Zo zie ik me weer lopen in het bos bij kasteel Molecaten- Meulecaoten veur de Attemers- met vriendin en collega van het eerste uur Roelie. Ik zeg wel hèt bos, maar de Hattemers gaan allemaal naar dè bos. We kwamen in de buurt van de Mariaboom, een enorme beuk. En wie komen we daar onverwacht tegen..? Ene Wim van der Kolk, waar ik wel eens een praatje mee gemaakt had, maar dat was het dan. Ik weet nog wel wat hij aan had: een donkerblauwe stoere duffelse jopper met zo’n houtje touwtje sluiting. Stond hem goed.
Het bos bij Hattem is prachtig. Het lijkt ook wel wat op het bos bij de Kieftskamp en langs de Wildenborchse weg in de Achterhoek, maar het bos is veel groter. We zijn er wel eens met de motor een eind in geweest tot we niet verder konden. Een witte balk versperde de weg… maar niet voor deze Wim… dan moet er meer gebeuren. Hij legde de motor bijna plat en kreeg hem er onder door. Alleen wilde hij toen niet meer starten. Ik geloof iets met de ketting. Dat was wat! We gingen weer terug… weer de motor bijna plat onder de witte balk door en… Wim probeerde gewoontegetrouw z’n motor. Wat denk je? Hij deed het weer.
Het bos is bij de Hattemers erg geliefd, er wordt veel gewandeld. Wims opoe van moeders kant schijnt er nog geboren te zijn op ’t Olde Spieker, het huisje naast het kasteel. Daar achter heb je de Spaanse graven.
Ik heb iets meer dan vier jaar in Hattem gewoond, 1,5 jaar in de kost, zoals dat heet, bij mevr. Sobering. Ik werd bijna een deel van het gezin. Ik heb het er erg goed gehad. Ik ging met Sietze een avond in de week naar het Rode Kruis en gingen wel eens op oefening. We hebben wat afgelachen.
Daarna ging ik op een klein kamertje in het stadje boven de winkel van van de Berg wonen. Daar woonden we met drie jonge vrouwen op de bovenverdieping en maakten samen gebruik van de keuken. Prachtig plekje. En toen trouwden we en hebben nog 1,5 jaar aan de Eierdijk 56 gewoond in een deel van het huis van juffrouw van der Meulen. Het leek telkens een nieuwe uitdaging. Het was best heftig allemaal. Ik ben hier volwassen geworden…

En de duffelse jopper? Nadat we verhuisden naar Aalten heeft hij hem nooit meer gedragen. Hij is nog meeverhuisd naar de Jan Voermanstraat èn de Marnixstraat in Hengelo en is in de zak van Max terecht gekomen denk ik.

05-05-2010 om 21:19 geschreven door hetty  

Huize Kieftskamp, één van de acht kastelen, nu in bezit van het Geldersch Landschap.

“Gaan jullie dit jaar nog weer naar De Boomgaard”, vroeg Judith afgelopen zondag. “Dat zeker”, was ons logische antwoord,”maar we kunnen er pas na Pinksteren terecht. Ze zitten vóór die tijd lekker vol. Daarna blijft de caravan een tijdje staan op de camping”.
Dan blijken ineens Mark en Jennifer ook eens naar de Achterhoek te willen… jazeker… om ook de familie eens op te zoeken. Kunnen ze onze caravan misschien gebruiken? Ze hebben nog geen weekend geprikt, maar het zal toch wel ergens in de grote vakantie worden.”Voor een weekend pakt Gerhard het boeltje niet in”, denkt Judith. Een vouwcaravan vereist toch wat meer van de organisatie. Maar staat hij een keer dan heb je wel een zee aan ruimte.
Toch leuk om te merken dat de streek van mijn voorvaderen ook in trek is bij onze kinderen.

Mogen ze toch eerst ons Achterhoekse lijflied van de Hofzangers leren zingen. Wordt het nog leuker. Robin en Eva kennen het refrein al:
Den Achterhook, Achterhook is de streek van mien hart.
Veur mien bu-j de parel van heel Gelderland.(bis)

Nou ja..... Hattem is ook mooi ....  ik wil geen stiefkinderen maken... Ook daar heb ik met heel veel plezier gewoond en heb er natuurlijk ook Wim opgeduikeld... of hij mij...? Het Mierenpaadje, Molecaten, de Mariaboom. Dat moeten we ze toch eens laten zien.
Je zult zien als ze de smaak te pakken hebben dat camping de Leemkule ook in de prijzen gaat vallen.

En zal ik je eens wat vertellen? Wim beweerde steeds dat hij niet weer terug hoefde om in Hattem te gaan wonen, maar toen we vorige week bij Henry en Tonny in het appartementje van Brigitte naar beneden de Dorpsweg op keken en heel in de verte het ouderlijk huis ontwaarden, verzuchtte hij ineens :"Hier zou ik nou best willen wonen..... best wel".

04-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

FC Emmen 2010





Foi Foi... kreeg ik toch een reactie van mien jongste breur op mien stuksken van gisteren. Dat mo'k dan maor efkes weer rechte breien. Kwaod is e gelukkig neet want wiej mag nog wel kommen straks. Nou hier kump et dan.


Hoi Hetty en Wim

Er zit een foutje op de site want ik bun helemoale neet veur de Graafschap moar veur Ajax
Dus ik heb een rot middag ehad töt half vijf want toen hadde wie een feesje en dat was mor goed ok.
Wie bunt noe weer thuus en ik wil gien voetbal uutslagen meer heur’n.
Mien humeur is noe opperbest en dat holle wie zo.
Moch iele met 'et feest van mien zuster en zwaoger nog bij ons willen blieven sloapen dan hebbe wie op de camping wel een plaetsken vriej veur oele sleurhutte.
Maor dan moj ‘t maor effen laoten wetten.

Groetjes oe breur en zien vrouw


O..o… fout helemaole fout. Hoe kon ik mien zo vergissen. Denk ie oew familie deur en deur te kenn’n! Ik werd metene gisteraovend al op de vingers etikt deur mien jongste breur. Foi toch! Hoe he’k dat toch ehad. ’t Is maor goed dat e iedere dag mien stukskes effen naokik. Gratis corrector!
Maor Jehan…ik vinne toch da’j de Graafschap ok wel meugt steunen … toch? ’t Hemp is toch naoder dan de rok. O o weer fout.. Ajax hef gien rökke. Nou aju dan maor,

Hol maor een plaetsken veur ons vriej op oele mooie camping, Jehan. Dan drinke wie'j d'r straks ene op 't bruudpaar, Ajax én FC Emmen. Dee dut 't ok neet geweldig, maor een echte leefhebber hè den blif t'r veur gaon. Enne de groeten an Joke.

03-05-2010 om 23:57 geschreven door hetty  

En moeder Hetty op de onverwachte voetbal-moederdag.

“We hadden gedacht om zondagmiddag eens gezellig met z’n allen te komen, dwz Gerhard, Judith en Robin, Rick en Jennifer en Mark”, meldde het sms je. “Eva is er het weekend niet, en om zes uur hebben jullie het rijk weer alleen.”
Dat was nog eens een goed idee. Wij dus flink aan de slag om inkopen te doen, want een glaasje wijn of bier en wat hapjes gaan er wel in bij ons stel.
En ja hoor om half drie is iedereen plus hond paraat. En bovendien met een prachtige kuipplant , een bougainville . Ik zeg nog:”Het lijkt wel moederdag”. En dat was nou net de bedoeling, want Mark en Jennifer zijn er de volgende week niet en ze vinden het leuk om toch eens allemaal bij elkaar te zijn. Het werd dus de Kota. Mark maakte het vuur aan en zo hadden we een gezellige middag om ons bekende vuurtje. De bouwplannen aan de Kuifmees zijn nog niet volledig, maar er komt schot in. De hondentraining behendigheid lijkt erg leuk te worden. Rick zit ook op de praatstoel. Af en toe duikt Gerhard even naar binnen, want de wedstrijd Nac -FC Twente is aan de gang en FC Twente kan kampioen worden als ze deze wedstrijd winnen. En Gerhard kan gewoon niet wachten tot 7 uur. Hij moet het gewoon weten. Hij is in Twente opgegroeid en leeft daarom extra mee. Wim en Mark wìllen het juist nog niet weten. Die kijken vanavond gewoon. Wanneer Gerhard en Robin weer binnenkomen in de kota is aan hun gezichten niets af te lezen: beiden een poker face. Dat belooft wat. Ik kan er in elk geval niets van maken.

Nu is het spul naar huis, want om 7 uur moeten ze startklaar zitten als de voetbal samenvatting begint. Wim zit al voor de buis en even later hoor ik het van een afstand 2-0 worden. Ik roep nog even:”Voor wie?” “Voor Twente..!!”, roept Wim. En dan kom ik er toch even bij zitten. We hebben er uiteindelijk ook 16 jaar van ons leven samen gewoond. Even later is het zover… FC Twente is kampioen. Wat zal Henk ook in zijn sas zijn want dat is een echte FC Twente fan, terwijl broer Johan meer voor de Graafschap is. Tja… die voetbal in de familie is me wat!

02-05-2010 om 21:20 geschreven door hetty  

Demo doggy dance... Alfa.

Bordercollies zijn werkhonden. Ze willen wat voor je doen en het maakt niet uit wat. Ze willen waken, ze halen stokken en ballen op en waneer je zoals wij dieren op je erf hebt lopen blijven ze die omcirkelen om ze bij elkaar te houden. Dat drijven zit er van nature in. Maar zo lopen Queeny en Tessa ook om het hardst om je stok op te halen. Alfa, een volle zus van Queeny gaat met haar baasje op doggy dance. Toen ze hier verleden jaar waren gaf ze een demonstratie. Zo leuk!
Tessa kan een hele dag bij de wei liggen om de pony’s Amber en Hector in de gaten te houden. Wanneer er mensen over de Bargerweg helemaal aan de achterkant van de wei voorbij gaan horen we dat, niet hard maar toch. En als er mensen hier bij huis voorbij het hek lopen wordt dat ook gemeld. Zijn er honden of paarden bij, dan gaat het wat fanatieker en zijn ze eenmaal voorbij… dan is het over. Zo horen we feilloos wat voor publiek er is en of ze inderdaad bij òns moeten zijn zelfs voordat er aan de bel getrokken wordt.
Queeny heeft het nu ook thuis voor elkaar. Eva gaat met haar op een cursus behendigheid. Toen Robin hiervan hoorde wilde hij ook met Siva meedoen. En zo gebeurt het dan. Beide kleinkinderen mèt hond in actie. Dat moeten we binnenkort eens gaan zien.

01-05-2010 om 16:58 geschreven door hetty  

Een jaar of 10 geleden waren we op vakantie in Groot Brittannië. Was niet zo verwonderlijk want wij hebben iets met dat land. Sinds onze kennismaking met de Engelse Tom en Joan in de jaren 80 ging ons eerste bezoekje naar het Lake District in een van hun geleende caravan. En het bleek liefde voor het leven, zowel voor het land als onze vrienden zelf.
Steeds als we de oversteek maken slaan we het Lake District niet over. Maar toen we daar dus ergens omstreeks 2000 terug waren wilde ik het uitzicht op het Derwentwater wel schilderen en had geen verf bij me, maar de caravan lag wel vol met kleurige folders uit al die Tourist Centres die we bezocht hadden. En voor ik er erg in had begon ik te scheuren. Het werd een kleurig geheel en de sfeer werd gevoeld. Toen ik thuis was heb ik met de foto’s die ik niet gebruikt had om in het vakantie boek te plakken genomen om een collage van deze vakantie te maken. Het werd vooral Viv Bellingham met haar demonstratie schapen drijven met haar bordercollies in Moffat in de Borders van Schotland. En nog steeds gebruik ik deze techniek om te illustreren. Nadat het digitaal fotograferen bij ons zijn intrede deed was het gebeurd met de plakboeken en ging het over in een verslagje en een vakantiedoos, een schoenendoos helemaal beplakt met collages van alle gebieden en indrukken die we meegemaakt hebben.
En nu…? Tegenwoordig maak ik hier op de site de verslagen en zet ik de leukste foto’s er bij.

01-05-2010 om 01:03 geschreven door hetty