We zijn nu in het hoge noorden en zullen we nog even….? Onze vrienden aan het wad in Uithuizen zien we niet zo vaak en we zijn nu in de buurt. We beginnen op de markt in Uithuizen. Laat daar nu toch een Shantykoor aan het zingen zijn… wat zeg ik…? Er is een Shantydag aan de gang. Jammer dat het zo koud is. Agnes heeft nergens last van maar Wim legt zijn warme jack om mijn schouders. ‘Ik heb het niet koud”, meldt hij. Hij wil nog wel een paar liederen horen van de Shanty’s. Agnes is gek op allerlei soorten van muziek, van opera tot shanty en Jantje Smit.
Dan gaan we verder naar de schapenboerderij van Boer Zoekt Vrouw Gerko. Gerko heeft indertijd z’n Amanda gevonden… of was het nou andersom? Hij had niet genoeg brieven om op de tv met het programma verder te gaan, maar genoeg om de vrouw te vinden waar hij mee verder wil. Als we bij de familie Knol komen zitten ze net samen aan de koffie, inclusief een paar kleinkinderen van Jannie en Siebrand. Het is al weer een paar jaar geleden dat ze een pup kwamen uitzoeken. De laatste was Toska. Omdat Siebrand ziek werd en de hond niet verder kon trainen is ze uiteindelijk als Josca bij Ben en Diny terecht gekomen.
Dochter Corrie wordt ook nog even gebeld door Nienke en schuift even later ook aan. Wie weet komt Nienke deze zomer nog logeren. Agnes vindt het allemaal wel gezellig en helemaal als ze meemag de schapenstal in. De laatste ooien met lammeren zijn nog binnen. De rest loopt al buiten op de dijk.
Het was een mooie dag samen en Agnes slaapt ’s avonds al snel als een roos.

Jannie Knol maakt kaartjes. Nee niet gewoon zoals ze bij de creagroep doen, maar met de computer. Daar schijnt een programma voor te zijn. Je kunt een groet zo wel heel persoonlijk maken. Daar in het noorden is de dijk aan het wad waar hun schapen op grazen en de windmolens in de verte bij de Eemshaven domineren in het landschap. Deze kreeg ik vorig jaar van haar. Mooi!

De laatste lammeren voor ze naar buiten gaan. "Waarom hebben die twee een streep en een cirkel op de rug", vraagt Agnes. Het blijken een paar speciale lammeren te zijn... van Nienke en Sieko. - de lammeren met die donkere koppen-
Het is al net als bij de melkveehouders waar de kinderen vaak een kalf krijgen om voor te zorgen.

10-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

"Zullen we naar de Eemshaven gaan? Er is een open dag van de KNRM- de Kon. Ned. Reddings Mij-
Wie weet mogen we ook meevaren?” Wim is helemaal in de mood. Hij is dit jaar al 50 jaar donateur van deze prachtige instelling. Als je gaat varen is dat immers een must om hier lid van te zijn. Zo is dat. En hij is het altijd gebleven. Op zijn pasje staat ook: lid vanaf 1960.
Robin heeft ook zin om mee te gaan, maar die ziet de bui al hangen. “Ik moet voetballen en er zijn er al zoveel op vakantie. Mijn vader heeft er al wat uit een ander elftal moeten vragen.” Jammer.
Maar Agnes ziet het gelijk zitten. “Op een boot? Jaaaaaa!!” We beloven Robin dat wanneer het leuk is we volgend jaar weer gaan.
En zo gaan we op pad, helemaal naar Noord Groningen, een tas met brood en drinken mee.
Eenmaal bij het gebouw van de KNRM binnen stevent Wim meteen op de informatiestand af en krijgt een paar bonnetjes om mee te gaan op de boot. En dan… eerst maar aan de patat. Ze hebben er daar in Eemshaven , de thuisbasis van de reddingboot Jan en Titia Visser ,een feestje van gemaakt met allerlei leuke stands en de inwendige mens wordt niet vergeten. Dan gaan we naar de film over de KNRM en haar werk… spannend allemaal. Agnes geniet. Dan is groep 6 aan de beurt. Wim schiet overeind en gaat met Agnes in zijn kielzog naar de kade. Ze krijgen een oranje zwemvest aan. En daar gaan ze… de trip zal ongeveer 20 minuten duren.
Als ze terugkomen zijn er de sterke verhalen over hoe hard ze wel niet gingen en vooral hoe schuin.

09-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Daar zijn ze dan... onze Canadese van der Kolk tak Henry en Tonny. Volgende week zit hun trip naar Nederland er al weer op.
Het is net of ze niet weggeweest zijn.
Hun terugreis zal wel uitgesteld worden want de man van een goede vriendin is onverwacht tijdens een cruise in Egypte overleden...... of ze straks alsjeblieft zo snel mogelijk naar Augsburg willen komen, want daar woont ze nu. We zijn allemaal wat ontzet. Zó was deze vriend nog aan het snorkelen en ineens was hij er niet meer... zomaar ineens een hartverlamming. Henry pleegt wat telefoontjes en dan gaan we over tot leukere onderwerpen. Mark komt langs en neemt alle tijd voor z'n oom en tante. Rick was afgelopen zondag nog vast van plan om langs te komen, maar als die na z'n werk en na het eten thuis op de bank ploft is zo'n plan ineens wat veranderd.
Maar Gerhard en Judith komen met Robin wel goeiendag zeggen. Zo hebben we een fijne avond samen. Het zal geen afscheid voor lang zijn dit keer.

08-05-2010 om 22:57 geschreven door hetty  

Uit het leven gegrepen.

Een al wat ouder echtpaar zit in de auto, op weg naar huis. Zij zit nog wat na te denken. Hij niet.
Hij kijkt naar het kleine wagentje voor hem voor het rode stoplicht:”Je zult het zo zien. Die gaat er straks met een rotgang vandoor. Dat is weer zo’n jonge knul met zo’n petje.”
Zij: “Och als je met Niesje op stap bent.. die weet zoveel over kleren. Ze geniet al van het vastpakken en de kwaliteit voelen”.
Hij, terwijl hij rustig optrekt nu het stoplicht op groen springt:”Zie wel daar gaat hij… maar je zult het zien....straks staat hij weer voor ons bij het volgende stoplicht. 'k Mag lijden dat ie zo geflitst wordt."
Zij:”Toch leuk dat we gisteren allebei nog iets gevonden hebben voor deze zomer”.
Hij:”Je kon het aan het autootje al wel zien… zo’n kleine felle rakker”.
Zij:”Jammer dat we het nog niet aan kunnen…. Wat een kou”.

Wie zei dat van Mars en Venus ook al weer?

08-05-2010 om 08:48 geschreven door hetty  

Gezellig is het om Robin weer eens hier te hebben en volgens mij bevalt het hem ook om weer lekker rond te crossen op de zitmaaier, samen tv kijken met wat drinken en een zakje chips. We hadden vorig jaar bij ons bezoek aan het Museum 40-45 in Hengelo Gld een stripboek gekocht De Ontdekking over een jongetje dat bij z’n grootvader op zolder van alles vindt, herinneringen uit de oorlogstijd. Het is uitgegeven door de Anne Frank Stichting en Het Verzetsmuseum Friesland. Maar we waren eigenlijk vergeten dat we die nog hadden. Dit was dè gelegenheid natuurlijk.
Robin begon er in te lezen en kon niet weer op houden. We hadden er geen kind aan… zeggen ze toch. Het boek is uit. Nu is Eva aan de beurt.
Gisteren kwamen Ben en Niesje hier om hun nieuwste aanwinst te showen, hun Renault Mégane scenic. Mooie auto. Hoop dat ze er lang plezier van hebben. Natuurlijk gingen we samen nog Emmen in. Een cappuccino bij De Kamer gaat er bij zo’n gelegenheid altijd in. Midden in het oude centrum van Emmen is ook het herinneringsmonument waar Wim, na de herdenkingsdienst in de Grote Kerk met medewerking van Valerius, de 2 minuten stilte in acht nam.
Vanzelf kwamen Niesje en ik bij een paar kledingzaken terecht en hoewel het weer er nog niet naar is hebben we allebei een leuke bloes gekocht voor de stralende warme zomer die in aantocht is… hopen we.
Morgen is het weer van der Kolk-dag, want onze Canadezen Henry en Tonny komen. Dat kan nog net, want zaterdag vertrekken ze weer voor een jaar. We hoeven straks niet voor heel lang afscheid te nemen want op 28 augustus zullen we hen volgen met ons vijven… ja Rick gaat ook mee. Leuk om naar toe te leven. Nu maar hopen dat de vulkanen op IJsland zich koest houden.

06-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Het stadhuis in het centrum van Hattem.
Links "De Zwarte Truffel", waar de vier broers van der Kolk de koop en verkoop van de ouderlijke woning gevierd hebben. Nu wonen Ben en Niesje met veel plezier op Dorpsweg 4.

Als je even een herinnering laat komen… gek is dat, dan komt er vanzelf een hele stoot achteraan. Zo zie ik me weer lopen in het bos bij kasteel Molecaten- Meulecaoten veur de Attemers- met vriendin en collega van het eerste uur Roelie. Ik zeg wel hèt bos, maar de Hattemers gaan allemaal naar dè bos. We kwamen in de buurt van de Mariaboom, een enorme beuk. En wie komen we daar onverwacht tegen..? Ene Wim van der Kolk, waar ik wel eens een praatje mee gemaakt had, maar dat was het dan. Ik weet nog wel wat hij aan had: een donkerblauwe stoere duffelse jopper met zo’n houtje touwtje sluiting. Stond hem goed.
Het bos bij Hattem is prachtig. Het lijkt ook wel wat op het bos bij de Kieftskamp en langs de Wildenborchse weg in de Achterhoek, maar het bos is veel groter. We zijn er wel eens met de motor een eind in geweest tot we niet verder konden. Een witte balk versperde de weg… maar niet voor deze Wim… dan moet er meer gebeuren. Hij legde de motor bijna plat en kreeg hem er onder door. Alleen wilde hij toen niet meer starten. Ik geloof iets met de ketting. Dat was wat! We gingen weer terug… weer de motor bijna plat onder de witte balk door en… Wim probeerde gewoontegetrouw z’n motor. Wat denk je? Hij deed het weer.
Het bos is bij de Hattemers erg geliefd, er wordt veel gewandeld. Wims opoe van moeders kant schijnt er nog geboren te zijn op ’t Olde Spieker, het huisje naast het kasteel. Daar achter heb je de Spaanse graven.
Ik heb iets meer dan vier jaar in Hattem gewoond, 1,5 jaar in de kost, zoals dat heet, bij mevr. Sobering. Ik werd bijna een deel van het gezin. Ik heb het er erg goed gehad. Ik ging met Sietze een avond in de week naar het Rode Kruis en gingen wel eens op oefening. We hebben wat afgelachen.
Daarna ging ik op een klein kamertje in het stadje boven de winkel van van de Berg wonen. Daar woonden we met drie jonge vrouwen op de bovenverdieping en maakten samen gebruik van de keuken. Prachtig plekje. En toen trouwden we en hebben nog 1,5 jaar aan de Eierdijk 56 gewoond in een deel van het huis van juffrouw van der Meulen. Het leek telkens een nieuwe uitdaging. Het was best heftig allemaal. Ik ben hier volwassen geworden…

En de duffelse jopper? Nadat we verhuisden naar Aalten heeft hij hem nooit meer gedragen. Hij is nog meeverhuisd naar de Jan Voermanstraat èn de Marnixstraat in Hengelo en is in de zak van Max terecht gekomen denk ik.

05-05-2010 om 21:19 geschreven door hetty  

Huize Kieftskamp, één van de acht kastelen, nu in bezit van het Geldersch Landschap.

“Gaan jullie dit jaar nog weer naar De Boomgaard”, vroeg Judith afgelopen zondag. “Dat zeker”, was ons logische antwoord,”maar we kunnen er pas na Pinksteren terecht. Ze zitten vóór die tijd lekker vol. Daarna blijft de caravan een tijdje staan op de camping”.
Dan blijken ineens Mark en Jennifer ook eens naar de Achterhoek te willen… jazeker… om ook de familie eens op te zoeken. Kunnen ze onze caravan misschien gebruiken? Ze hebben nog geen weekend geprikt, maar het zal toch wel ergens in de grote vakantie worden.”Voor een weekend pakt Gerhard het boeltje niet in”, denkt Judith. Een vouwcaravan vereist toch wat meer van de organisatie. Maar staat hij een keer dan heb je wel een zee aan ruimte.
Toch leuk om te merken dat de streek van mijn voorvaderen ook in trek is bij onze kinderen.

Mogen ze toch eerst ons Achterhoekse lijflied van de Hofzangers leren zingen. Wordt het nog leuker. Robin en Eva kennen het refrein al:
Den Achterhook, Achterhook is de streek van mien hart.
Veur mien bu-j de parel van heel Gelderland.(bis)

Nou ja..... Hattem is ook mooi ....  ik wil geen stiefkinderen maken... Ook daar heb ik met heel veel plezier gewoond en heb er natuurlijk ook Wim opgeduikeld... of hij mij...? Het Mierenpaadje, Molecaten, de Mariaboom. Dat moeten we ze toch eens laten zien.
Je zult zien als ze de smaak te pakken hebben dat camping de Leemkule ook in de prijzen gaat vallen.

En zal ik je eens wat vertellen? Wim beweerde steeds dat hij niet weer terug hoefde om in Hattem te gaan wonen, maar toen we vorige week bij Henry en Tonny in het appartementje van Brigitte naar beneden de Dorpsweg op keken en heel in de verte het ouderlijk huis ontwaarden, verzuchtte hij ineens :"Hier zou ik nou best willen wonen..... best wel".

04-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

FC Emmen 2010





Foi Foi... kreeg ik toch een reactie van mien jongste breur op mien stuksken van gisteren. Dat mo'k dan maor efkes weer rechte breien. Kwaod is e gelukkig neet want wiej mag nog wel kommen straks. Nou hier kump et dan.


Hoi Hetty en Wim

Er zit een foutje op de site want ik bun helemoale neet veur de Graafschap moar veur Ajax
Dus ik heb een rot middag ehad töt half vijf want toen hadde wie een feesje en dat was mor goed ok.
Wie bunt noe weer thuus en ik wil gien voetbal uutslagen meer heur’n.
Mien humeur is noe opperbest en dat holle wie zo.
Moch iele met 'et feest van mien zuster en zwaoger nog bij ons willen blieven sloapen dan hebbe wie op de camping wel een plaetsken vriej veur oele sleurhutte.
Maor dan moj ‘t maor effen laoten wetten.

Groetjes oe breur en zien vrouw


O..o… fout helemaole fout. Hoe kon ik mien zo vergissen. Denk ie oew familie deur en deur te kenn’n! Ik werd metene gisteraovend al op de vingers etikt deur mien jongste breur. Foi toch! Hoe he’k dat toch ehad. ’t Is maor goed dat e iedere dag mien stukskes effen naokik. Gratis corrector!
Maor Jehan…ik vinne toch da’j de Graafschap ok wel meugt steunen … toch? ’t Hemp is toch naoder dan de rok. O o weer fout.. Ajax hef gien rökke. Nou aju dan maor,

Hol maor een plaetsken veur ons vriej op oele mooie camping, Jehan. Dan drinke wie'j d'r straks ene op 't bruudpaar, Ajax én FC Emmen. Dee dut 't ok neet geweldig, maor een echte leefhebber hè den blif t'r veur gaon. Enne de groeten an Joke.

03-05-2010 om 23:57 geschreven door hetty  

En moeder Hetty op de onverwachte voetbal-moederdag.

“We hadden gedacht om zondagmiddag eens gezellig met z’n allen te komen, dwz Gerhard, Judith en Robin, Rick en Jennifer en Mark”, meldde het sms je. “Eva is er het weekend niet, en om zes uur hebben jullie het rijk weer alleen.”
Dat was nog eens een goed idee. Wij dus flink aan de slag om inkopen te doen, want een glaasje wijn of bier en wat hapjes gaan er wel in bij ons stel.
En ja hoor om half drie is iedereen plus hond paraat. En bovendien met een prachtige kuipplant , een bougainville . Ik zeg nog:”Het lijkt wel moederdag”. En dat was nou net de bedoeling, want Mark en Jennifer zijn er de volgende week niet en ze vinden het leuk om toch eens allemaal bij elkaar te zijn. Het werd dus de Kota. Mark maakte het vuur aan en zo hadden we een gezellige middag om ons bekende vuurtje. De bouwplannen aan de Kuifmees zijn nog niet volledig, maar er komt schot in. De hondentraining behendigheid lijkt erg leuk te worden. Rick zit ook op de praatstoel. Af en toe duikt Gerhard even naar binnen, want de wedstrijd Nac -FC Twente is aan de gang en FC Twente kan kampioen worden als ze deze wedstrijd winnen. En Gerhard kan gewoon niet wachten tot 7 uur. Hij moet het gewoon weten. Hij is in Twente opgegroeid en leeft daarom extra mee. Wim en Mark wìllen het juist nog niet weten. Die kijken vanavond gewoon. Wanneer Gerhard en Robin weer binnenkomen in de kota is aan hun gezichten niets af te lezen: beiden een poker face. Dat belooft wat. Ik kan er in elk geval niets van maken.

Nu is het spul naar huis, want om 7 uur moeten ze startklaar zitten als de voetbal samenvatting begint. Wim zit al voor de buis en even later hoor ik het van een afstand 2-0 worden. Ik roep nog even:”Voor wie?” “Voor Twente..!!”, roept Wim. En dan kom ik er toch even bij zitten. We hebben er uiteindelijk ook 16 jaar van ons leven samen gewoond. Even later is het zover… FC Twente is kampioen. Wat zal Henk ook in zijn sas zijn want dat is een echte FC Twente fan, terwijl broer Johan meer voor de Graafschap is. Tja… die voetbal in de familie is me wat!

02-05-2010 om 21:20 geschreven door hetty  

Demo doggy dance... Alfa.

Bordercollies zijn werkhonden. Ze willen wat voor je doen en het maakt niet uit wat. Ze willen waken, ze halen stokken en ballen op en waneer je zoals wij dieren op je erf hebt lopen blijven ze die omcirkelen om ze bij elkaar te houden. Dat drijven zit er van nature in. Maar zo lopen Queeny en Tessa ook om het hardst om je stok op te halen. Alfa, een volle zus van Queeny gaat met haar baasje op doggy dance. Toen ze hier verleden jaar waren gaf ze een demonstratie. Zo leuk!
Tessa kan een hele dag bij de wei liggen om de pony’s Amber en Hector in de gaten te houden. Wanneer er mensen over de Bargerweg helemaal aan de achterkant van de wei voorbij gaan horen we dat, niet hard maar toch. En als er mensen hier bij huis voorbij het hek lopen wordt dat ook gemeld. Zijn er honden of paarden bij, dan gaat het wat fanatieker en zijn ze eenmaal voorbij… dan is het over. Zo horen we feilloos wat voor publiek er is en of ze inderdaad bij òns moeten zijn zelfs voordat er aan de bel getrokken wordt.
Queeny heeft het nu ook thuis voor elkaar. Eva gaat met haar op een cursus behendigheid. Toen Robin hiervan hoorde wilde hij ook met Siva meedoen. En zo gebeurt het dan. Beide kleinkinderen mèt hond in actie. Dat moeten we binnenkort eens gaan zien.

01-05-2010 om 16:58 geschreven door hetty  

Een jaar of 10 geleden waren we op vakantie in Groot Brittannië. Was niet zo verwonderlijk want wij hebben iets met dat land. Sinds onze kennismaking met de Engelse Tom en Joan in de jaren 80 ging ons eerste bezoekje naar het Lake District in een van hun geleende caravan. En het bleek liefde voor het leven, zowel voor het land als onze vrienden zelf.
Steeds als we de oversteek maken slaan we het Lake District niet over. Maar toen we daar dus ergens omstreeks 2000 terug waren wilde ik het uitzicht op het Derwentwater wel schilderen en had geen verf bij me, maar de caravan lag wel vol met kleurige folders uit al die Tourist Centres die we bezocht hadden. En voor ik er erg in had begon ik te scheuren. Het werd een kleurig geheel en de sfeer werd gevoeld. Toen ik thuis was heb ik met de foto’s die ik niet gebruikt had om in het vakantie boek te plakken genomen om een collage van deze vakantie te maken. Het werd vooral Viv Bellingham met haar demonstratie schapen drijven met haar bordercollies in Moffat in de Borders van Schotland. En nog steeds gebruik ik deze techniek om te illustreren. Nadat het digitaal fotograferen bij ons zijn intrede deed was het gebeurd met de plakboeken en ging het over in een verslagje en een vakantiedoos, een schoenendoos helemaal beplakt met collages van alle gebieden en indrukken die we meegemaakt hebben.
En nu…? Tegenwoordig maak ik hier op de site de verslagen en zet ik de leukste foto’s er bij.

01-05-2010 om 01:03 geschreven door hetty  

En het was mooi wat zeg ik prachtig, het Oranjeconcert in de Grote Kerk in het centrum van Emmen. De mannen van Valerius met oranje strik dit keer, zongen de longen uit hun lijf. Daniel Rouwkema de dirigent liet horen wat hij uit een kerkorgel kon halen, Jan Lenselink kan wat mij betreft wedijveren met de improvisaties van Jan Vayne en Judith Sportel met haar prachtige sopraan stal de show met haar enthousiasme.
In Emmen waren de meeste plaatsen voor de Koninginnemarkt al bezet. Die blijven daar dus de hele nacht hun plekje bewaken. De stemming leek er al goed in te zitten. Pas wanneer de winkels gesloten waren na 9 uur mochten ze hun spullen pas uitstallen.
En nu…? We hebben net de koninklijke familie door Wemeldinge zien lopen op de tv. Zowel de royals als de Wemeldingers trokken zich niets aan van het weer en alles verliep volgens plan. Het leukste vond ik tot nu toe de stoelendans te paard. In de kring te paard en wanneer de muziek stopte vlug van het paard af en met paard naar het midden zien te komen om een stoel te bemachtigen. En het waren dan wel bijzondere paarden, de echte Zeeuwse paarden. We noemden dit soort altijd Belgen, maar er zal voor de kenner toch wel enig verschil inzitten tussen Brabanders, Zeeuwen en de Belgische paarden.
En zal ik je wat vertellen. Het werd gewonnen door een meisje. "Zwak in 't kuntjen", zol pa zeggen.

30-04-2010 om 11:30 geschreven door hetty  

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat ik veel met dieren opheb. Er is natuurlijk wel verschil tussen het een en ander. Je moet me niet met muizen aankomen. Dan gil ik de hele bende bij elkaar. Dat was vroeger al zo. Wanneer er een muis op de slaapkamer was op De Boomgaard schreeuwde ik moord en brand en als mama dan onder aan de trap riep:”Wat is t-er deerns?”, dan riep ik meteen :”Papa mot komm’n, papa mot komm’n… een moes… ooo een moes.” En pa die kwam met de pantoffel en sloeg meteen die muis naar de andere wereld… of- bedenk ik me nu- hij deed alsof.
Ik was al dik in de twintig en de jongens waren er al toen ik op De Boomgaard midden in de kamer op een stoel sprong toen ik een muis ontwaarde en een gil slaakte. Zwager Ben keek me met zulke verbaasde ogen aan dat het tot me doordrong dat het wel wat overdreven moest lijken.
Nee er is verschil. Hoe het nu komt weet ik niet, maar honden en katten mogen dan hun kuren hebben.... ik mag ze gewoon. En dan de schapen… ze mogen misschien een eigenaardige lucht bij zich hebben. Ik vind het lekker.
Maar pas zei iemand:”Weet je wat nou echt iets voor jou is….? Een klein hangbuikzwijntje. Varkens zijn zo intelligent. Die moet je eens nemen, je hebt ruimte zat.”
Nou nee daar wil ik wel naar kijken bij een ander, maar zelf nee. Ik ken de lucht nog uit de varkensstal vroeger. Als er een dier genoemd mag worden waarvan de mest stinkt zet dan het varken maar bovenaan.
Ex- collega Dineke spaart varkentjes, geen echte en dan in klein formaat. Ik heb er ooit één voor haar geschilderd die een lachje om z’n snuit had. Vond ze helemaal geweldig. Nu heb ik er weer één geschilderd… een zwarte en ik heb hem Knorretje genoemd. Ik was van plan hem in de Bibliotheek van Schoonebeek bij de expositie te hangen, maar voor deze was geen plek meer. Er hangen nu 13 schilderijen en ze zijn daar erg blij met de aankleding van hun Bieb voor de komende twee maanden. Ik heb hier ook wat boekjes van Ik ben Moniek en Ik ben Scotty achtergelaten voor de scholen. Ik sprak een meisje vanmiddag die de dierenschilderijen erg mooi vond en ik vroeg of ze ook van honden en katten hield. “O ja”, zei ze, “heel veel.” Ze kreeg van mij een exemplaar van Ik ben Scotty mee en het mooie was dat ze zelf een hond heeft die ook Scotty heet… ja inderdaad ook een bordercollie.

29-04-2010 om 16:38 geschreven door hetty  

Valerius, vorig jaar voor de kathedraal in Poznan.
Als je Wim zoekt...? Vijfde van links, achterste rij.

Ik zit vijf minuten in de stoel bij het achterraam en merk dat het een voorjaardrukte van belang is. In die korte tijd zie ik behalve de kool- en pimpelmezen een paar zwartkopjes, hele kleine fitisjes, het winterkoninkje, een stel staartmezen, heggemussen, merels en de duiven die met soepele gang langs komen scheren. Opnieuw heeft Loeder zich verschanst onder de boomklimop, maar ook nu heeft die geen kans. Haar tijd komt straks als de jonge vogeltjes er zijn. Echt een loeder…..
Een tiental meters verder op het land van de boer lopen de fazanten. Vader heel opvallend, maar het vrouwtje zie je bijna niet. Het is hier nog niet zo gek als bij Susan. Die heeft ’s winters elke dag haar vaste fazantenpaar op bezoek. Nu zijn ze weer vertrokken, want er is overal weer voer voor ze te vinden. Terwijl ik hier zit meldt Wim:”De grote visser is er ook weer…. Hij zat al op de heg.” Maar die is wel zo slim dat hij bij de kleinste beweging er al vandoor gaat.
Wim verft de nieuwe keukenkozijnen. Ik ben begonnen met een opdracht om paarden te schilderen. En terwijl ik even naar de kapper ga, past Wim op de kleine boys van Alle en Anja.
Er hoeven zo niet eens spannender zaken te zijn om de dag door te komen.
Vanavond is het weer Valeriusavond voor Wim en er gaat geoefend worden voor donderdag! Donderdagavond geven ze hun Oranjeconcert in de Grote Kerk met medewerking van Judith Sportel, sopraan en Jan Lenselink aan de vleugel. Aanvang 8 uur.
Ik heb de lijst met liederen al gezien. Wordt beslist mooi! Ook liederen van Vera Lynn....

28-04-2010 om 21:15 geschreven door hetty  

Op "De Haar" met Trixie en goed ingepakt mèt muts-- "Kind ie hebt zo een oorontstekking te pakken"--

Ik had er even geen erg in, ben wat laat vanmorgen en merk ineens dat ik met blote voeten in de keuken sta… op de koude plavuizen. Het prachtige weer van gisteren is omgeslagen en het ziet er nu grauw uit buiten.
Ineens schiet opoe in m’n gedachten, opoe Bijenhof… ònze opoe zoals we haar altijd noemden, want we woonden eerst bij hen in huis en later gingen opoe en opa mee naar De Boomgaard.
“Kind doe gauw wat an de veute… ie-j kriegt et an de blaoze a-j zo d’r bie-j loopt.” En dat heb ik net gehad. Dus ik luister maar gauw. Ze was erg bezorgd voor ons, voor Diny en mij. “Kind doot toch een vest an ie-j hebt zo rimmetiek te pakken.” Het ergste wat ons kon gebeuren was als we er wat te dun gekleed bijliepen:”Ie-j zollen d’r longontstekking mee oplopen." Tot diep in het voorjaar - minstens half mei - droegen Diny en ik over een hemd nog een borstrok, een gebreid wollen hemd. En ik herinner me ook nog zo’n van schapenwol gebreide onderbroek met pijpjes die over de gewone onderbroek aangetrokken moest worden. Ken je dat? Het kriebelde nogal…. Sandalen vond ze een rare uitvinding. “D’r zit volle minder leer an en ze bunt net zo duur as dichte schoene.”
Ik ga me gauw douchen en trek iets warms aan… met dank aan opoe.
Vanmiddag gaan we in Schoonebeek in de Bieb weer een expositie inrichten. Als ik de ram ophang zal ik even weer de schapenlucht ruiken en het gekriebel voelen van die schapenwollen onderbroek.

27-04-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Hij zit ons vanmorgen wat verwezen aan te kijken…. de duif vlak voor ons. We kijken met alle verstand naar de duif die zich tegen het hoekje van het raam voor ons aandrukt. Het zijn niet onze tortels die hier nestelen en ook geen houtduiven. Het lijkt wel een postduif die hier gestrand is. Je hoort wel eens dat ze de nek wordt omgedraaid als ze niet goed scoren op een vlucht… de stumper. Ze heeft inderdaad een ringetje om de poot. Ik ga naar buiten om wat voer te strooien en Wim zet een schaaltje water neer.
Maar nu kun je wel zo begaan zijn met een zwervertje dat aan komt vliegen, dat wil nog niet zeggen dat onze medebewoners dat ook zijn. Terwijl de duif aanstalten maakt om naar het voer te gaan zie ik het al… o o… Loeder, de kat, zit al klaar en ja hoor…terwijl de duif richting voer gaat neemt Loeder al een aanloop en weg is de duif. Ze gaat nu op het dak zitten. Suze is er intussen ook bij gekomen en neemt een andere strategische plek in. Ze zijn niet te bewegen om binnen te komen. Wat later volgt de duif ons naar de wei en even denk ik dat ze op m'n schouder wil landen, maar ze gaat met een boog toch naar het dak van de kapschuur.
De duif blijft nog lang op het dak. Loeder zie ik ook al naar boven klimmen. Die is vastbesloten… jij blijft hier niet!
Even later is de duif verdwenen. Hopelijk is ze nog op tijd binnen en krijgt ze een herkansing.

26-04-2010 om 22:39 geschreven door hetty  

Scott en Kim maken kennis met een van de kittens van Suze die voor het eerst buiten is.

“Ben je nooit bang als je alleen thuis bent”, vroeg Truus vanmorgen. We waren even bij Truus en Wim neergestreken toen we terugkwamen uit het Scheperziekenhuis waar we na de kerkdienst André bezocht hadden, een medebeddenrijder, die pas een operatie heeft ondergaan. Met André gaat het goed, maar om terug te komen op de vraag van Truus…. Nee tot nu toe ben ik nog nooit in de afgelopen 16 jaar, dat we hier wonen, bang geweest. Wanneer ik in de Rietlanden Kim ’s avonds uitliet dacht ik wel eens achter ieder bosje een kerel te zien, maar doordat ik Kim bij me had maakte me dat niet zoveel uit. Maar hier op ons erf….. is ’s avonds nooit iets. En zou er wel wat zijn… dan hadden Scott en Kim en nu Tessa allang gewaarschuwd.
Ooit hoorden we ‘s nachts iets aan het hek en de honden sloegen even aan. Toen Wim er uit ging was er niets te zien. Maar de andere morgen vonden we wel het bordje met Hier waak ik, met een bordercollie erop, aan de kant van de weg aan barrels. Was er die zaterdagnacht blijkbaar afgetrokken door jongelui.
Ik heb Wim nu wel zover dat hij er bij onraad niet meer naar buiten zal gaan. We hebben telefoon naast het bed met alle nummers in geval van nood. Hij hoeft niet stoer te doen.
En we hebben afgesproken dat ik ’s avonds de deur op slot heb en de gordijnen dicht als hij weg is.
Een jaar geleden hoorden we 's nachts een klein tikje aan het hek toen Kim even kort aansloeg. Er was de volgende morgen niets te zien maar bij buren verderop was een fiets weg- en de vriezer in de schuur leeggehaald. Ze hadden ook wel een hond, een jachthond. Die had geen kik gegeven. Tja…. Dank je wel Tessa.
Truus en Wim, die ook wat afgelegen wonen, hebben de hele boel beveiligd en er gaan allerlei bellen rinkelen wanneer er iemand naar binnen wil. Is al wel eens gebeurd. Toen we bij hen weggingen zagen ze ineens een kapotte dakpan en de kikker die bij de vijver hoorde te staan lag in de dakgoot. Ze hadden waarschijnlijk geprobeerd met die zware metalen kikker een raam in te gooien. Bovendien lag de buitenlamp er af. Gewoon baldadigheid. Leuk hoor… ook weer op zaterdagavond.
Nee geef mij maar Tessa!

26-04-2010 om 00:02 geschreven door hetty  

Oma herkende Gera meteen aan haar stem. Ze had haar drie jaar niet gezien, maar dat maakte geen verschil. Ze heeft haar als kind zo veel meegemaakt.
Oma houdt haar tasje steeds goed bij zich. Daar zit haar sleutel in.

“Ik gao liever naor de verjeurdag van een ander”, zegt oma van der Kolk als we haar komen feliciteren. Ze weet niet meer hoe oud ze is, maar wel dat ze op 23 april 1913 geboren is.
Bijna de hele familie is aanwezig bij de dagopvang waar oma altijd overdag is. Ben en Niesje hebben de taart meegebracht. Henry en Tonny zijn er ook en hebben tante Geertje vanuit Wezep opgehaald. Samen met moeder van der Kolk zijn ze de laatsten van deze generatie van de familie van der Kolk die er nog zijn, de laatsten der Mohicanen noemen we ze al. En……… zelfs Gera met vriendin Joan zijn er. Gisteren zijn ze aangekomen vanuit Calgary. Er werd weer gevlogen op Amsterdam, maar het vliegtuig werd voor vertrek wel grondig gecheckt op beschadigingen.
Samen gaan we op moeders etage op het terras zitten met een hapje en een drankje. Bij moeder gaat er een besje nog steeds aardig in. Irene is er zoals altijd bij als een lid van de familie. Ze is ook vrijwilligster in de Bongerd. Ze zorgt voor de dieren, de kippen, het schaap en Willem de geit. En bezorgt de groep van moeder wat afleiding.
Denk nou maar niet dat we zomaar weer af konden taaien. Tonny rekende op ons en in het gezellige appartement van Brigitte dat ze deze maand mogen gebruiken praten we helemaal bij. Gera en Joan zijn intussen het stadje al in geweest en Joan heeft haar eerste souvenir gescoord: een mooi leren tasje. Morgen gaan ze naar Brummen, naar Jannie, de moeder van Fred.
Met Koninginnedag zullen ze in elk geval weer in Hattem zijn. Dat mag je niet missen. Ik weet niet of er nu nog gehost wordt net als in de tijd dat ik in Hattem woonde. Dan gaan de jongelui arm in arm door de straten van Hattem en overal is er muziek.
Tonny toverde in korte tijd een lekkere maaltijd te voorschijn en al pratend verheugen we ons al op onze reis straks in september naar Canada met Ben en Niesje. Volgens Henry kunnen we de zalmen zien springen in het Wells Grey Parc.

24-04-2010 om 23:42 geschreven door hetty  

In het café van het Aquarena.

Ik had al gauw na de operatie het aquajoggen weer opgepakt en dat beviel me meteen heel goed. Je doet gewoon mee wat je kunt. Geen enkel probleem. Ik lig nu een paar jaar op de donderdagmorgen, van negen tot half 10 in het water en ik kan je vertellen dat alle spieren aan de orde komen. Het is niet alleen joggen met een belt om maar ook andere oefeningen voor buik, rug en armen en benen. Na het half uurtje zwemmen we nog een paar baantjes, gaan nog even in het warme bad, douchen en gaan ons weer aankleden. Vaak drinken we met een stel nog een kopje koffie in het café van ons Aquarenabad. Zo ook vanmorgen. Iemand was jarig en eentje was net 40 jaar getrouwd en samen trakteerden ze ons op dat kopje koffie. We hebben ook de gewoonte om één keer per jaar uit eten te gaan. En bij hoogte en vooral ook dieptepunten geven we elkaar een steuntje in de rug. Op de dag dat ik uit het ziekenhuis kwam lag er een kaart met alle namen van mijn zwemgroep en iedere week nog vragen ze me hoe het gaat. En het doet een mens goed wanneer je dit medeleven voelt.
“Nee… ik magge niet mopperen”, zoals opa Bijenhof vaak placht te zeggen als je vroeg hoe het met hem was.

24-04-2010 om 08:42 geschreven door hetty  

Ja ja leerlingen van groep 8… dat belooft al wat. Het was een drukte van belang op Basisschool de Vlonder, de school waar Eva dit jaar voor het laatst is. Het was een inloopavond voor ouders en belangstellenden. Alle klassen hadden in groepjes opdrachten uitgewerkt. Dat vindt Eva altijd leuk. Maar je moet natuurlijk wel publiek hebben om het te kunnen vertellen.
Het was even zoeken, maar klas 8a vond ik toch. Daar stond Eva al in de buurt van hun project. Dennis zat ook in haar groepje. Ik was wel benieuwd wat ze hadden bedacht. Dennis begon over de koudste en warmste jaren. En ja hoor de winter van 62/ 63 die zo koud was dat er geen bussen meer reden was inderdaad de koudste. Eva had een tekening over hoe Nederland er uit zou zien wanneer de zeespiegel over een aantal jaren gestegen is. Nou wij in Emmen zitten nog hoog en droog. Maar er moet natuurlijk wat aan de dijken gebeuren, vonden ze allebei. Het zal hier anders wel vol worden als al die Amsterdammertjes hier naar toe moeten komen. “Wat ik dan zou doen”, vroegen ze. “Ik denk dat ik wel naar Noorwegen zou willen”. Ze moesten meteen weten waarom Noorwegen…” Bent u daar dan geweest?” Ik vertelde over het prachtige land, de ruimte èn de aardige mensen. Ze hadden zich beiden aardig in de problematiek van de opwarming van de aarde verdiept.
Iets verderop zat Paolo in zijn eentje. Hij had zich verdiept in bodemanalyse en verbetering van het milieu. Z’n medestanders waren er vandoor, maar hij kon me over de proefjes vertellen om water schoner te krijgen en we wisselden ideeën uit om het milieu te ontlasten. Dat wordt vooral ook fietsen… en schonere auto’s.Leuk idee van de Vlonder. In het voorbijgaan zag ik nog gedichten over honden hangen in de gang en een gedicht over Scotty plus foto viel me natuurlijk meteen op. Ik keek eens goed. Het was van Ilana, de kleindochter van Ger en Lies. Ooit 12 jaar geleden heeft Linda een pup van ons gehad die ze Scotty noemde.
Het is de lieveling van het gezin. Leuk hoor!

23-04-2010 om 00:00 geschreven door hetty