Onze eerste schapen, Coba met haar tweeling.
Knipscheer
zeg ie
dokter Knipscheer? Een dokter met die naam doet me griezelen, maar Frans niet.
Hij is vol lof. Nee dan die Westerhof
die kump mien niet meer an mien lief.
Den hef mien zo alderbastend zeer edaon. Nooit weer
en dan die hande
zukke
hande. Frans wijst een soort bereklauwen aan.. nee.. den kump mien nergens meer
an, nooit van zien laeven. Nu heeft hij liever die dokter Knipscheer, maar
ja
die heeft weer zon lange wachtlijst. Er is ook nog een uroloog, een
vrouwelijke arts. Die heeft hem beloofd bij een volgend blaasonderzoek bijna
geen pijn te bezorgen. Kijk eens naar mn handen?, had ze gezegd terwijl ze
haar poezelige handjes liet zien. En ik ben er heel handig mee. Het
blaasonderzoek was een crime geweest. Niet voor niets hadden er aan beide kanten
van hem verpleegsters gestaan die hem bij zn eerste protest meteen in de
houdgreep hadden. Frans, de man die ons de eerste jaren hier aan het
Schoolpad bijgestaan heeft met de schapen, was al 10 jaar niet bij zn huisarts
geweest en nu heeft hij van alles ineens. Een poliep in de blaas, vaatvernauwing
in zn benen en hartkloppingen. Nu loopt hij tot zondag met zon kastje dat
precies registreert wat zn hart allemaal doet. En nou mut ik alles ok nog
opskrievn wak underwiels doe. Wim was wat ongerust geworden omdat Frans
niet meer bij de voetbal kwam. En daar was hij altijd zo gek op. Ze hebben
beiden een seizoenkaart bij FC Emmen en zitten gebroederlijk naast elkaar op de
tribune commentaar te leveren. En nu is hij er al een tijdje niet geweest.
Daarom gingen we na het boodschappen doen even bij hem kijken. Intussen is
hij verlost van zn blaaspoliep en we krijgen het hele wrede verhaal te horen.
Westerhof of Knipscheer
ik hoop ze nooit nodig te hebben. En als het dan
toch eens moet ...dan nog liever die zachte handjes
|