Het is zover. Rick is aan een flink stel nieuwe broeken toe. En aan de kapper. “Ik heb de knop maar omgedraaid”, zoals hij zegt.
Deze week is eerst z’n haar er af gegaan. Hij dreigde nog even met een tondeuse, maar uiteindelijk is het een mooi gedekt kapsel geworden. We zitten samen bij Mickey waar we meestal verzamelen voor het winkelen begint en een kop koffie onze energie op peil moet brengen. We staan net op het punt om op te stappen als boer Siebring met zijn Annie er aan komt stappen, een tasje van Bristol onder de arm. Hij heeft z’n broek al èn goedkoop, voor de helft. Annie zit maar naar Rick te kijken. Is dat Rick? Rick die ik zo vaak een kop koffie heb ingeschonken? Niet te geloven! Siebring was Rick z’n stage-boer op de LAS en heeft hem geweldig opgevangen indertijd.- nu al 24 jaar terug.
Siebring is nu 86 en loopt met stok: “‘t Is gebeurd met hazen vangen”, zo meldt hij. Hij heeft een doof been overgehouden na een val. “Mag ik nog wel naar de tuin”, had hij de neuroloog gevraagd. “Zoveel als je wilt”, had die geantwoord. Hij heeft nog 7 stukken volkstuin en moet er niet aan denken om achter de geraniums te zitten. Annie trouwens ook niet. We halen wat herinneringen op en ik heb het idee dat het hele terras meegeniet van ons geanimeerd gesprek.
Maar dan is het zover. Òp naar C en A dit keer. Rick past zonder morren twee broeken aan. In één keer goed. Met drie broeken en twee T-shirts gaan we op huis aan. Nou ja…Rick natuurlijk eerst naar Jans en Geesje waar hij met hoerageroep ontvangen wordt. “Zo mag ie-j nog eens ankommen. Zo krieg ie-j nog es verkering” is niet van de lucht.

Als afsluiting van hun broekenstrooptocht nemen Henk en Annie een ijsje en komen even bij ons zitten. Wij moeten nog beginnen. Toen Rick stage bij hem liep ging hij vaak tegen kerst op hazenjacht. Een erg leuk gezin met toen 6 al -bijna- volwassen kinderen.
De boerderij is verkocht vanwege de aanleg van de Rietplas en Parc Sandur en zoon Willem woont nu met zijn gezin in Canada en boert daar succesvol.
Als hij niet in zijn volkstuinen is schrijft Siebring onder de naam Geert Hanken gedichten en verhalen uit het leven gegrepen in het Drents. Hij gaat er mee naar zorgcentra om ze voor te lezen. Ik heb er al eerder over geschreven, toen hij met zijn verhalen en gedichten exposeerde in de Voorhof.