Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
22-08-2009
Ik ga op bezoek en ik neem mee.......
Niet iedereen heeft ideeën om iets origineels te kunnen geven bij een bezoekje of een verjaardag. Als je vaak zon bezoekje hebt wordt het een dure bedoening al gun je je gastvrouw/-heer alle leuks of lekkers van de wereld. Wanneer je zelf bloemen in de tuin hebt wordt het al een stuk gemakkelijker. Pa en mama brachten vaak aardappelen en groenten uit eigen tuin mee. Wims moeder meestal een pak koffie en tante Gerritje later een koek of bonbons. Daor he- j altied wat an. Gisteren kwamen we op de fair natuurlijk veel tegen wat een leuk cadeautje zou kunnen zijn. Met Dirkje, Diny en Joke kwamen de verhalen natuurlijk weer los. In een familie kreeg een opa op zn verjaardag een doos sigaren. Hij rookte altijd Willem 2, maar deze doos was van het merk Ritmeester. Hij probeerde er één, maar dat viel toch tegen als je altijd Willem 2 gewend bent te roken. De doos bleef verder dicht. Toen kwam dat bijna vergeten verjaardagsbezoek aan een zwager. O gutteguttegut,,, ik hebbe niks in huus um met te nemmen. Maor ik wette wel dat hee van een sigaartje holdt, klonk het. De doos Ritmeester kwam te voorschijn en een Willem 2 sigaar kwam op de lege plek. Opoe plakte de doos netjes dicht en klaar was Kees . Dat meer mensen op dezelfde manier zich er uit redden, bleek een jaar later. Opa was jarig en kreeg opnieuw een doos sigaren van een andere verjaardagsgast. Toen oma de doos nog eens bekeek zag ze de afwijkende sigaar zitten en het plakbandje waar zij de doos zelf nog mee dichtgeplakt had. Mama vertelde vroeger eens dat de familie Eggink deze gewoonte van verjaarscadeautjes afgeschaft had. Die brachten alleen zichzelf mee wanneer er een verjaardag was. Geen gek idee. Toch probeer ik het vaak met een bloemetje of een zelfgemaakt potje jam. Iedereen mag het toch zelf weten. Voor tante Heintje brachten we een mandje met pruimen uit eigen tuin en een glazen flesje- van Switch natuurlijk- met wat takjes van een klimroos, eveneens uit de tuin van Ben en Diny. Maar ik weet zeker dat we zonder pruimen en vaasje rozen net zo welkom waren geweest.
Dit is de dag van de Fair, de Countryfair in Vorden. Het is minstens 6 jaar geleden dat ik zoiets bezocht heb. Toen raakte ik in de ban van de Finse kota. Die kwam er. Ik ben dus gewaarschuwd het kan geld gaan kosten. Joke heeft ook zin om te gaan, Wim niet. Dus deze twee schoonzussen stappen op de fiets en rijden door het prachtige Vordense bos naar Kasteel Vorden waar de Fair gehouden wordt. Man man, wat is hier veel te zien. Allemaal nodig ? Nou nee! Dat is het nou net een grasveld vol leuke onnodige spullen ., maar leuk! Diny en Dirkje zijn er ook. Diny belt om uit te leggen waar ze zijn. We blijven omschrijven wat we om ons heen zien tot Joke zegt:Kiek daor he-j Diny. We staan op 20 meter van elkaar af te bellen. We zien Serge van der Zweep met zn Skudde schapen èn zn bordercollies aan het werk, het schapendrijven en de Australian Shepherds met een demonstratie Flyball. We ontdekken nog meer takkenbouwsels om bloemen in te verwerken. We gaan er alle vier voor. Dan zie ik een klein rond vijvertje met een paar waterspuwende metalen vogels. Ik weet het meteen: dat is iets voor Wim en zo ga ik met een paar onnodige maar geweldig leuke dingen op huis an. De hitte heeft intussen toegeslagen en ik zeg tegen Joke:Heb jij dat nou ook dat de terugweg zoveel langer lijkt dan de heenweg?
Bij een prachtig bloemstuk moeten ze even op de foto: Joke, Diny en Dirkje
Wie-j woont wat butenaf, een endjen buten et derp, vertel ik een ouder vrouwtje. O, zegt ze,wie-j wonen ok net buten Winterswiek. Ik zegge wel es a-j oe twee keer languut laot valln buj in t centrum. Maor noe wone wie-j in een appartement in het centrum vlak bie-j de kerke. De buren stoakt veur ons. Wie-j kunt good merken as dr ene een tiedje weg is in de winter. We zijn weer even op de camping. Vanmorgen zijn Diny en ik naar tante Heintje geweest in Zorgcentrum De Borkeld in Gorssel. En opnieuw zit ze op haar praatstoel. Ze vindt het fijn om over vroeger te vertellen en de dochters van Hendrik Jan bij zich te hebben. Nichtje Jos van de Middelkoops kant komt net langs om boeken te ruilen en tante Heintje vertelt haar wie we zijn. O, zegt Jos.Daarom heet jullie Hendrik Jan zo. Die is in 1946 geboren, het jaar dat onze vader en haar broer Hendrik Jan overleed. Ook in Sibley werd een Henry geboren die nu Hank genoemd wordt. Tante Heintje had zo graag wat vaker naar haar ouders in Barchem gewild, maar dat was te lastig, te ver. Nu woont ze al weer heel wat jaren in de Achterhoek en met plezier. Ze vertelt over haar schoonvader waar ze het goed mee vinden kon. Hij vond haar tomatensoep zo lekker. Toen hij al heel ziek was is ze nog met Jozien in de kinderwagen naar Velp gelopen om een pannetje tomatensoep te brengen. Eén van de zwagers bracht haar dan halverwege weer terug. We bekijken een mapje met fotos. Wat een klein- en achterkleinkinderen zijn er. Mooi om te zien. Ook fotos van Henk en Jake uit Australië, die net weer terug zijn. Het doet me plezier dat er een paar fotos van de site zijn afgedrukt voor haar. Als haar diner gebracht wordt stappen we weer op. Ze zal Jozien onze groeten overbrengen. Die komt die middag en die missen we dus. We beloven een volgende keer op dinsdagmiddag te komen. Ons dagje uit gaat natuurlijk even naar Switch, de Lochemse Kringloop. We slaan weer boeken in en Diny een pop voor Sascha. Dan naar Intratuin voor een hapje en een cappuccino. Als ik weer bij Wim arriveer hebben Joke en Johan daar net de koffie op. Als Wim vertelt waar we naar toe zijn zegt Johan: Ha wat die twee bie-j de Kringloop uutspaort geeft ze natuurlijk bie-j Intratuin weer uut. En zo is dat!
Met kleinzoon Henk en achterkleinzoon Jake uit Australie
Joanne in actie tijdens de Keyenborchse Kermis om nieuw talent te zoeken voor het meidenteam van de Keyenborchse Boys.
Ooit heb ik willen paardrijden, maar nadat ik van Vurose af werd gegooid en met één voet in de stijgbeugel ben blijven hangen, enkel verstuikt had, een week lang gebracht naar en gehaald van school en de hele klas naar de azijn stonk die op het enkelverband zat .hoefde ik zonodig niet meer. Diny daarentegen werd ook wel eens door Vurose eraf gegooid, kwam zelfs in een bult mest terecht, maar die klom er zo weer op. Dat zijn dan de echte liefhebbers. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom Joanne die toch op een boerderij opgroeit en ergens toch paardenbloed in haar aderen heeft, nooit is gaan paardrijden. Nu weet ik het! Ze heeft indertijd wèl willen paardrijden, maar dat werd door pa Johan nogal ontmoedigd. Die wilde zelf vroeger bij de voetbal maar van pa moest hij paardrijden. Diny deed dat toch ook en zelf was pa gek van paarden. Een peerdekearl minder, werd op de condoleance gezegd na de begrafenis. Johan begon dus op een Shetlander. Ach t was een lief beestje. Maar als Johan al hobbelend Reugebrink bereikte gooide dat beestje hem er af en tegen de tijd dat Johan dwars door de wei thuiskwam stond de Shetlander al bij huis gras te vreten nadat hij de omweg via Lettink gemaakt had. Nadat deze slimmerd met Johan op de rug vanaf de deel naar buiten wilde zat de bovendeur nog dicht, de pony er onderdoor en schoof de verplichte ruiter er af. Toen mocht Johan voetballen. Hij was intussen wel 12 jaar. Op een verjaardag bij de Wagenvoorts vroeg Diny: Joanne wol ie-j niet es effen peerdrie-jen. Ze hadden alleen niet zulke beste ervaringen met dit paard. Een leerling bi-j Ben van schole is dr pas af evalln en hef dree wekke niet kunnen zittn. Johan vroeg Diny:Wat zeg ie-j Diny? En Diny herhaalde het:"Dee hef dree wekke niet kunnen zitt'n". Joanne heeft het nooit meer over paardrijden gehad en meldde zich aan bij de Keyenborchse Boys. Daar voetbalt ze nog steeds, met succes heb ik me laten vertellen.
Sorry Berend, deze Wim vanderKolk komt niet naar Ughelen. Hij is geen Boekanier, maar een shantyzanger bij de Eemslander Shantys in Klazienaveen. Hij staat er ook niet voor om te dirigeren, maar af en toe een solo weg te geven. Wanneer ze eens in de buurt optreden zullen we je een hint geven.
Berend had in de krant ontdekt dat ene Wim van de Kolk met de Boekaniers naar Ughelen komt, maar nee dit is nietde énige échte . maar een andere Wim, maar leuk dat je reageerde
Zaterdag-- Jan Veen memoreert heel wat gebeurtenissen van de afgelopen 12,5 jaar. Robins geboorte, de verhuizingen, verbouwingen, samen de boomhut bouwen voor Robin, het gezamenlijk kamperen in Uffelte met Robin en Istara terwijl Edith en ik ons uitleefden op een schildercursus, samen het sinterklaasfeest vieren. Er zijn veel dingen die we als gezamenlijke familie samen beleefd hebben. Vandaag vieren we het 12,5 jarig huwelijk van Gerhard en Judith bij hen in de tuin. Istara, de dochter van Odile verzorgt de achtergrondmuziek op piano en gitaar. Odile zingt samen met Istara, Robin en Eva een passend jubileumlied. Ach het is allemaal erg ontspannen en gezellig. Judiths hartsvriendin Lieve is er met man en Femke. De honden Ziva en Thana rollebollen door de tuin en de barbecue was heerlijk. Eva is net terug uit Italië en door Mark uit Breda opgehaald en kon zo mooi meezingen. Gerhard en Johan zorgen voor de barbecue en Rick krijgt het fototoestel van Gerhard om zn nek. Behalve onze gezamenlijke kinderen hebben de vaders Wim en Jan nog een gedeelde interesse: FC Emmen. Die twee hebben dus altijd wat te bespreken. Dit is zon topper in het leven die je mag koesteren toch? We hopen nog heel wat jaren samen feestelijkheden mee te maken.
Het koperen bruidspaar Gerhard en Judith
Femke laat zien dat Thana op commando kan omrollen.
Mark biedt het cadeau aan namens de familie-- een blender
Het zal misschien 10 jaar geleden zijn dat ik aan een Mavo/Havo brugklas Nederlands gaf waarin een jongen zat die Tan Ching heette. Je merkte hem niet op. Hij was zeer leergierig en keek me aan met zon blik van: Ik snap het helemaal. Hij haalde steeds goede cijfers en toen de tijd aanbrak om beoordeeld te worden voor de volgende groep werd unaniem gekozen voor Havo/Atheneum. Toen ik hem vroeg wat hij zelf wilde zei hij tot mijn verbazing:Ik wil naar de Mavo. Mavo, hoe dat zo? Jij krijgt het advies voor Havo en jij wilt naar de Mavo? Ja antwoordde hij,Ik wil steward worden bij de KLM en daar heb je alleen Mavo voor nodig. Ik wees hem natuurlijk op de extra mogelijkheden die hij met Havo zou hebben en ik dacht dat er voor hem nog meer in het verschiet lag.
Toen ik in diezelfde tijd voor een huisbezoek in Klazienaveen moest zijn , ging ik ook even bij zijn moeder langs inderdaad van het Chinees Restaurant om haar te vragen Tan Ching te stimuleren om het hoogste te willen bereiken. Ze was niet verbaasd dat hij steward wilde worden want ze waren de vorige zomer net naar Hong Kong geweest met het hele gezin en Tan Ching wilde na die tijd maar één ding: steward worden.
Natuurlijk ging hij naar de Havo, een jaar later het Atheneum.
Gisteren waren we dus in het Chinees Restaurant van zijn ouders. Ik maak altijdeen praatje met de moeder. We hebben nl iets gemeenschappelijks: drie zonen. Natuurlijk vroeg ik naar Tan Ching. O.., zei ze, het gaat heel goed, hij studeert geneeskunde in Utrecht en zit al in zijn derde jaar. Ik vroeg haar de groeten over te brengen van zijn vroegere juf Nederlands.
Het is weer een echt Shantygebeuren. Als onderdeel van de feestweek in Lemelerveld treden er vijf koren op met midden op de middag onze eigen Eemslander Shanty's. We bestijgen onze E-bikes en precies een half uur later zijn we bij het buurthuis Ons Belang in Klazienaveen. Het is net een schoolreisje, samen met de bus. Eén van de Shanty's is buschauffeur en mag een bus mee zodat we tegen een gereduceerd tarief ons bij dit soort gelegenheden kunnen verplaatsen. In een enorme tent gaat het gebeuren en het is meezingen geblazen. Wanneer ik wel eens meega trek ik meestal met Johanna op en na het optreden van onze eigen Shanty's hebben wij het wel gezien en gaan Lemelerveld verkennen op zoek naar een ijsje. En dat hebben ze. We maken nog contact met een autochtoon die denkt dat we uit Luttenberg komen. Klazienaveen... Emmen...? Dat ligt toch...? ... Ja.... ergens in Drente. Wim en ik besluiten ons dagje bij de Chinees in Klazienaveen. Nee we hoeven de kaart daar niet in te kijken. We weten het al... Een Joyful Dinner is daar onze favoriet. Het verschil met 20 jaar terug toen we deze Chinees ontdekten is dat we alles niet meer op kunnen. Vragen om een doggybag zoals in Canada heel normaal is durven we -nog- niet.
Ook bij Switch, de Kringloopwinkel in Lochem kun je nog wel eens iets leuks vinden. Alleen al voor de boeken is die de moeite waard. Ze hebben een hele bak vol voor een dubbeltje per stuk.
Na een dagje uit moet er hier toch ook wat gebeuren. Wim is naar de Voedselbank om kratten in te pakken en ik ga er thuis maar eens weer tegenaan. Zucht . Maar vanmiddag hè...! Samen met Susan naar Kringloop Het Goed, niet eens zozeer om wat te kopen gewoon wat rondkijken en we eindigen altijd in het café om even echt bij te praten. Vooral de boekenafdeling heeft onze aandacht vandaag. Dan lopen we verder ons rondje en er komen een paar nachtkastjes aan . Van die degelijke massief eikenhouten Oosterwijkkastjes. Susan zoekt er één voor één van haar jongens. Ze bekijkt ze, denkt na en zegt:Met een beetje TLC wordt dat wel wat. Hoe bedoel je? , vraag ik natuurlijk. Nooit van gehoord TLC??? Nou gewoon, met wat Tender, Love and Care. Die moet ik onthouden! Als ik het soms wat tegenzit weet ik ook waar ik om vragen kan toch?
Hier word ik wel een beetje triestig van. Maar ja . toch wel een beetje eigen schuld natuurlijk. Ik had alleen niet door dat deze krielen zo vaak broeds zouden worden. Na de vangst van de 6 en later 4 jonge kippen en hanen hebben we de broertjes Haan ook te pakken. Eergisteren de ene en zonet no twee. Ach wat ging deze ook te keer toen hij merkte dat het deurtje van de bench dichtgetrokken werd. Of zijn laatste uur geslagen had is zon uitdrukking, maar dit keer is het werkelijkheid. Ik ben er helemaal vervelend van. Wim is deze ook aan het wegbrengen naar buurman Jans. De eerste broer Haan hebben we al in de diepvries. Ik moet er niet aan denken om die op te eten, maar Wim lust hem graag! Op zon moment ben ik er helemaal klaar voor om vegetariër te worden We tellen even de overblijvenden: Vader haan, 5 hennen en 9 kuikens. Jans mag ze allemaal hebben
Vandaag hebben we een afspraak met Ben Krikken op het Gemeentehuis. We willen graag weten of er al meer bekend is over de plannen van de gemeente ivm de wegverdubbeling in de toekomst. Wim uit zijn bezorgdheid over de toekomstige plannen, onderhoud van de sloten e.d. We hadden het kunnen weten. We zijn niet veel wijzer. Wethouder Sleekink heeft 2 jaar geleden wel enthousiaste plannen op papier gezet, maar het blijkt dat de provincie die de weg beheert geen belang bij een verdubbeling heeft en andere prioriteiten kent. Als bij een verkenningsonderzoek eind dit jaar zal blijken dat er veel belang bij zon verdubbeling is moet de gemeente eerst de weg overnemen. Er mag dan wel een plan liggen, maar er zijn veel dringender prioriteiten. Het geheel kan 5 of 8 jaar duren en dikke kans dat het helemaal niet doorgaat. We krijgen een telefoontje wanneer heer Ben Krikken meer weet. We gaan door naar Hattem. Moeder is altijd blij als je komt en begint ogenblikkelijk de namen van haar kinderen en kleinkinderen te noemen. Gek dat ze Gerard van Ben en Nies steeds overslaat. En die is nog wel naar vader Gerard vernoemd! Ik lees haar een verhaal van Garriet Jan en Annechien voor. Dat kan ze wel waarderen. Natuurlijk gaan we later naar Ben en Niesje. We praten weer bij. Ben slaapt nog steeds beneden, want met twee krukken de trap op durven ze niet aan. Nog 6 weken te gaan en dan mag hij weer van alles. Het gaat met de heup gelukkig goed. Hij heeft zich strategisch bij het raam geposteerd en ziet alles gaan en komen aan de Dorpsweg. "Kijk daar gaat Jannie Gelderman", zegt Niesje. Kennen we die? "ja da's 't er ene van de Gelderfotse", meldt Ben. Ja... Hattem hè! Niesje tracteert ons op een lekkere warme maaltijd en dan . is het tijd voor : Ontdek je rekje, zoals een vriend van hen dat noemt als hij met zijn vrouw op zaterdagmiddag door de Kerkstraat loopt met al zijn kledingzaken. Samen met Nies struin ik daar lekker rond en tja neef Wim .. ik red het niet met twee stel kleren . Ik loop tegen een leuk jasje aan met 70% korting. Die gaat mee naar Emmen!
Argus ging een weekje mee op vakantie naar Luxemburg. Samen met Henry en Tonny hebben we daar vakantie gevierd. Argus voelde zich ook bij ons in de caravan helemaal thuis.
Die gebittenstory doet me opnieuw in de lach schieten als ik aan Ben -ja de enige echte- moet denken. Hij vertelde pas nog over ons allereerste van der Kolk familie weekend begin maart 1979 in zon vakantiepark ergens op de Veluwe. Ze gingen met zn allen zwemmen in het zwemparadijs.. Onze jongens, toen 9, 11 en 13 hadden we weggebracht terwijl wij terug gingen naar Vorden omdat mama al heel erg ziek was. Maandag er op is ze ook al overleden. De jongens werden bij de rest van de familie in hun huisjes ondergebracht. Over de verhalen achteraf zijn me er twee bijgebleven. Tijdens het zwemmen verloor Ben nl zijn kunstgebit. Hoe hij dat had is me een raadsel, maar dat gebit lag op de bodem. Wat nu? Alle neven en nichtjes gingen probeerden het op te duiken. Ze deden allemaal hun best. Grote hilariteit was er toen Gerhard boven kwam met een big smile èn.....met Ben zn gebit in zijn mond. Het tweede was dat Argus, de enorme boxer van Henry en Tonny mee was. Ik weet niet hòe het gebeurde maar wèl dat die bij Marry op schoot terecht kwam. Ze gaf een kreet van schrik en zei: Het lijkt wel een kalf! Sinds jaren hebben ze nu zelf een schnautzer. Ik kan je melden dan zit je ook niet zonder! Higgins duldt nl geen andere honden in zijn buurt. Dat is pas lastig! Piet krijgt de schuld. Die wilde de felste uit het nest. Tja ..!
Buurvrouw Wolterdina met dochter Willy in de logeerkamer van Zorgcentrum De Zuidermarke.
Hoe kan dat nou weer? Ik ben vanmorgen in de weer in de keuken en wil mn hulpstukken indoen: mn bovengebit. Ik was nooit van plan dat ding s nachts uit te doen om met zon mummelmondje te gaan slapen. Maar ja .Mn kaak vraagt om een beetje rust s nachts en daarom staat dat hulpstuk s nachts in een glas water in de keuken. Is mn kaak zo veranderd in één nacht. s Morgens ben ik nog niet erg helder, maar dit ..Hij past gewoon niet meer. Wim staat ineens achter me. Hij ziet me worstelen en schiet in de lach.. He-j de goeie wel te pakken? Verdraaid. Ik heb gisteren het glas in de badkamer achtergelaten en zit te worstelen met die van Wim. Lach niet! Ik vertel het vanmorgen aan buurvrouw Wolterdina die nog steeds in de Zuidermarke logeert. Ze komt haast niet weer bij. Morgen mag ze weer naar haar eigen huis. Ik ben benieuwd wat ze van de renovatie van Jans zn kamer vindt. Wat zijn ze daar druk geweest met zn allen. Vanmiddag wordt de kamer weer ingericht. Er moest nog gepraat worden over Thuiszorg, maar dat is Jans en Geesje tegen t zere been. Thuiszorg? Zij zijn er toch? Ze wonen in hun chalet vlak achter de boerderij. Nergens voor nodig dus. Zelfs s nachts kunnen ze horen wanneer de buurvrouw er even uit is. Gewoon met een babyfoon. Voorlopig eet ze ook bij Jans en Geesje. Klaar! Uit! Niks thuiszorg.
Vanmiddag zong Wim met de Eemslander Shanty's in het Veenpark. Samen met Frans, Susan en vriendin Sally genoten we van de muziek èn het gebeuren er omheen.
In deze zomer is ds Jan de Korte in de weer met muziek. Vaak is hij betrokken bij het schilderen n.a.v. een tekst of een gebeurtenis binnen het kerkelijk jaar, maar nu is het dus MUZIEK. Hij is zelfs op blokfluitles gegaan. Vandaag was er een speciale kerkdienst gewijd aan muziek. We hoorden een fragment van Monsters of Grace van Philip Glass en teksten van de mysticus Rumi. En warempel het deed me wat. Dat heb ik niet gauw. Vorige week waren het meen ik fugas van Bach, maar waar Fred van Gera helemaal in trance is als hij Bach hoort en Ben en Diny ontroerd naar een opera kijken en luisteren, doet klassieke muziek me niet veel. Ben en Niesje zingen bij Jubilate Deo, een prachtig zingend gemengd koor in Hattem. Toen ik echter de Krönungsmesse van Mozart hoorde had ik het niet meer. Ja echt ik heb het al vaak geprobeerd sinds ik op de MMS naar Peter en de Wolf luisterde en de kabbelende beekjes probeerde te ontdekken. Ik hoorde wel van alles, maar ik kon er niet warm van worden. Als ik echter de kinderliedjes van vroeger zing of hoor dan schiet ik vol. Het karretje dat op de zandweg reed. De maan scheen helder de weg was breed enz. Het roodborstje tikt tegen t venstertje aan . Dan zit ik weer bij opoe op schoot! Zo ook met sommige Engelse Hymnen. Ik luister wel graag naar zon Engels koor. De Eemslander Shantys hebben een paar nummers waar ik de rillingen van over de rug krijg, maar nu omdat ik ze zo mooi vind en Valerius heeft me ontroerd tijdens een Bevrijdingsconcert en in de Kathedraal in Podznan. Je ziet ik ben wel warm te krijgen, maar de tekst is voor mij no 1. Die moet me wat doen. Na de kerkdienst vanmorgen werd er door verschillende mensen orgel, dwarsfluit en blokfluit gespeeld. Jan de Korte leidde het optreden van hem met Eva- hooguit 8 jaar- in met de woorden: Eva en ik zitten bij elkaar op blokfluitles. En we kunnen al 4 noten spelen. Ze deden het voor. Maar voor het liedje Au clair de la lune hebben we er maar drie nodig. Het werd gespeeld en ze kregen ons allemaal aan het zingen. Zie dat vind ìk nou mooi!
Deze kleintjes maakten een dansje op een lied van de Shanty's
De bench staat weer klaar. Het touw zit aan het deurtje en gaat over de schutting naar het terras. Zo kunnen we ongezien toeslaan wanneer de broertjes haan er in gaan. Of misschien vader haan met een paar van zn hennetjes. Het jongere spul, dat we al te pakken hebben, loopt nu allemaal bij buurman Jans in het hok, maar wij hebben er nog veel te veel, vooral als straks de 9 kuikens groot zijn. Jans is niet geheel ongeschonden uit de strijd gekomen- de haantjes weerden zich nogal toen ze uit de bench gehaald werden- hij heeft wat schrammen op zn arm. Het terras hebben we gelukkig wel weer voor onszelf. Het erf is groot genoeg om lekker rond te scharrelen. Vanmorgen had Wim weer voer gestrooid in de bench. Even later is het een drukte van belang in en om de bench. Door de ramen van het kleine kamertje kunnen we alles goed volgen. Maar wat zien we? De kloek en alle 8 kuikens doen zich te goed aan het ochtendmaal. De rest blijft op afstand, want ze weten dat ze niet zo dicht bij de kuikens moeten komen, want dan ken je zon kriel niet weer. Zullen we deze dan maar vangen, doet Wim een poging. Dat lijkt me niks. Ik zie het al gebeuren een woedende kriel in de bench en de kuikens vliegen aan alle kanten er uit. Die paniek moeten we maar niet. Wanneer moeder en kroost uitgegeten zijn komt de andere kloek met het ene kuiken er in. En daarna ?? Niks meer. De broertjes haan niet en ook de haan met de hennen niet. Zouden ze toch meer meegekregen hebben van de vorige vangst dan we denken?
De boerderij van de fam. Wielens, bijna 150 jaar oud. Ik mocht hem schilderen voor Jans' 60e verjaardag.
Ani informeerde hoe het tussen de hanebalken afliep. Nou.... vooruit....
Nog even over de uitvinding van Wim: Dat was toch even anders . dan we dachten. De ventilator deed het in de laagste stand zo goed dat het net was of je in de koele wind fietste. We doken meteen onder ons dunne zomerdekbedje. Ik kreeg al beelden van keelpijn en oorontsteking. Dus Wim knipte het ding al gauw uit. Vanmorgen ging die om 6 uur weer aan op de tijdklok en Wim kreeg het zelfs wat koud onder onze dunne zomerdeken. Nu heeft hij de plek aan de balk veranderd, wat verder naar het voeteneind .. en we zullen zien vanavond. En nu .? 30º C in de schaduw.
Vrijdag--Onze buurtjes Jans en Geesje zijn druk met hooien èn het opknappen van de opkamer, de kamer van Jans. Er moet een hele nieuwe vloer in. Dat moet vandaag nog gebeuren. Morgen gaat de vloerbedekking er in en nieuw behang op de muur. Dit alles moet klaar zijn voor buurvrouw Wolterdina weer thuis komt dinsdag. Ze knapt goed op maar mag voorlopig nog niets doen. Dat wordt wat! Wi-j kunt eur noe nog niet gebruken hier, zei Geesje vanmorgen. Wat ette wie-j vandage, vroeg Jans even later aan Geesje. Hetzelfde als gisteren , antwoordde die gevat. Jans komt niet weer bij. Gisteren hebben ze nl vanwege de drukte èn de warmte het warm eten overgeslagen. Het is altijd lachen met die man. Maar ook met recht: een goede buur! Gelukkig hebben ze Geert voor de vloerbedekking en het behangen. Geert is de postbode, een vriend van de familie, die vroeger in de woningstoffeer-branche zat. Elke keer als hij onze postronde heeft gaat hij even bij de buurvrouw op de koffie. Een tijdje geleden vond ik bij Kringloop Het Goed een koffiekop met de naam Geert er op. Die bracht ik gelijk naar de buurvrouw. De keer erop kregen we de post in de bus met het opschrift: De koffie smaakt nergens zo lekker als uit een Geert-kopje. Groeten van Wolterdina en Geert.
Het begint warempel al aardig intiem te worden met de slaapkamer erbij. Maar ja.... je moet maar zo denken: Je mag- bijna- alles van me weten... behalve m'n pincode...
Het was me vandaag het dagje wel. Wie me een beetje kent weet dat ik geen fan van deze warmte ben. Ik wil me wel niet laten kennen en probeer gewoon de dag door te komen. Vandaag gaan we samen op de fiets het dorp in, ja zo noemen we dat hier nog. Emmen heeft dan wel stadsallures maar we gaan nog steeds gewoon het dorp in. We beginnen op het Gemeentehuis. We wilden eindelijk wel eens weten hoever het met de plannen voor onze directe omgeving lees: de toekomstige wegverdubbeling is. De man achter het informatieloket blijkt meteen te weten welke plek we bedoelen. Hij is er n.b. zelf jaren geleden hier tegenover aan het Steeggie geboren. Dat huis is er allang niet meer, maar het praat wel makkelijker. Hij belt voor ons naar twee mensen die er meer van moeten weten, de één is out of town en de ander is op vakantie en wie krijgt hij wel aan de lijn? De broer van buurman Jans: Harrie. Die werkt nl ook op het Gemeentehuis. Het was wel lachen. We nemen het er nog maar even van. We lunchen bij de Lelie en gaan even bij buurvrouw Wolterdina op bezoek die nog tijdelijk in de Zuidermarke bivakkeert. Dan wil Wim nog even naar de Gamma even kijken naar een soort ventilator voor boven ons bed. Maar ja we hebben niet veel ruimte tussen de hanebalken. Die ventilatoren zijn te breed en iets te laag. Je wilt als je onverwacht overeind komt toch ook geen klap van zon wentelwiek krijgen. Nee vlug op huis aan. Ik ben intussen oververhit. Wim verdwijnt even later naar Jans en komt thuis en verdwijnt naar boven. Ik hoor wat gepruts zo in de verte en wat later word ik geroepen. Ik kom boven en zie wat die uitvinder heeft bedacht. Hij heeft een kleine ventilator tegen de zijkant van zon balk geïnstalleerd. Dat moeten we meteen even uitproberen natuurlijk. Een heerlijk zacht briesje zal ons vannacht snel in laten slapen. Ik hou jullie op de hoogte.
Een keer anders als anders, maar..... er staan wel weer dieren op.
Het werk wacht nou ja werk ? Vrijetijdsbesteding misschien. Er moeten een paar honden geschilderd worden, een boerderij en een spreuk op die dikke schijf beukenboom van campingbaas Johan. Het is een knoepert van een schijf, op de kop getikt bij de achterbuurjongens, door Johan de Besselboys genoemd. Hij was bijna niet te tillen en Wim heeft hem in de studio op tafel gelegd en . Johan ik kan je meedelen dat hij klaar is. De spreuk plus versiering staat er op. Laat je maar verrassen. De Achterhoekse spreuk: Wat n geluk veur oe en veur ons da-j dr bunt, komt naast de info te staan, want ophangen zal moeilijk gaan. De boerderij staat nog in haar eerste fase, maar mn laatste schilderij waar ik bij Ellen mee bezig was is bijna klaar. Toch weer anders dan anders. Hij hangt een tijdje gewoon in de kamer om te zien of er nog iets veranderd moet worden. Tja . Vrijetijdsbesteding of hobby of werk eigenlijk is er geen verschil.
Eigenlijk zou ik op ons erf het liefste de natuur zn gang laten gaan, maar alleen brandnetels en verwilderde kippen is ook niet alles. Vooral die kippen hebben het hier nogal voor het zeggen. Na het laatste legsel hebben we 1 grote haan, 5 hennetjes waarvan er steeds 2 met kuikens lopen en ééntje op zn nest zit te broeden, een koppeltje van 4 en een koppeltje van 6 grotere kuikens, pubers zal ik maar zeggen. Sinds vorige week loopt er dus weer een kloek met 8 kuikens en één met 1 kuiken. En dan hebben we het nog niet over de broertjes haan. Als je goed geteld hebt zijn het er bij elkaar 27. En daarvan krijgen we 1, hooguit twee eitjes per dag! Het groepje van 6 was het brutaalste. Die stonden s morgens al bij de deur te wachten en die ene met de uitgegroeide snavel dook telkens de gang in om zn eigen portie te pakken. Ach ik genoot er ook van en Wim, hoewel af en toe foeterend, ook. Maar nu is het zover. Dit kan niet meer. Ze hebben zelfs het terras ingepikt en als wij er niet zitten dan zit dit zestal op de tafel en stoelen. Het moest er van komen .. De hondenbench wordt klaargezet, deurtje open met een touw er aan, de kippen worden een dag niet gevoerd en s avonds zit het hele groepje van zes er tegelijk in. Wim brengt ze meteen naar buurman Jans 3 haantjes en 3 hennetjes. Ze hebben geluk. Ze gaan allemaal het kippenhok in als het donker is. Dan heb je de minste consternatie en worden ze gewoon geaccepteerd. Toen waren er nog .
Zonet keek Wim even naar buiten naar de bench..... en fluistert:"D'r zit 'r weer vier in......gauw".... Hebbes!
Mag ik wel bij je komen? Aan het stemmetje hoor ik dat het Frank van de buren is, van Alle en Anja. Hij heeft nog vakantie en heeft zin om even langs te komen. Hij is al 6 en begint over een paar weken in groep 3. Als hij even later bij het hek aankomt met zn fiets heeft Tessa dat allang gemeld en we gaan eerst maar eens met wat drinken lekker bij de lammeren op de schommelbank zitten. Tim wou ook mee,vertelt Frank. Hij had zn fietsje al gepakt en stond al bij hun hek. Maar ja die is pas 2,5. Anja zal later komen met Tim. Frank is muzikaal en ontdekt het keyboard van Rick dat bij ons staat. Wim wilde er al mee oefenen, maar daar is nog niets van gekomen. Frank weet een melodietje te vinden en hij mag proberen op het ritme mee te spelen. Eerst met klappen en dan met tikken van de voet en dan op het keyboard. Ja ritmegevoel heeft hij wel. Anja komt wat later op de middag met Tim. Ze weten het speelgoed al te vinden in het kleine halletje. Tim is gek op motoren net als vader Alle. Er zit nog van alles in de speelgoedkist van onze jongens, het meeste meer dan 35 jaar oud. Zelf hebben ze een kleine caravan op hun erf staan om in te spelen. "Vanavond ga ik met papa in de caravan slapen", vertrouwt Frank me toe. "Dat is ècht vakantie". Gelukkig is Anjas mond weer rustig na een paar behandelingen bij de tandarts. Ik leef met haar mee. Eindelijk zit ook mijn prothese ook helemaal goed en ben ik blij dat ik van dat eeuwige ontstoken tandvlees af ben.. En binnenkort ? Gaan we barbecuen bij Alle en Anja!
Niet iedereen heeft ideeën om iets origineels te kunnen geven bij een bezoekje of een verjaardag. Als je vaak zon bezoekje hebt wordt het een dure bedoening al gun je je gastvrouw/-heer alle leuks of lekkers van de wereld. Wanneer je zelf bloemen in de tuin hebt wordt het al een stuk gemakkelijker. Pa en mama brachten vaak aardappelen en groenten uit eigen tuin mee. Wims moeder meestal een pak koffie en tante Gerritje later een koek of bonbons. Daor he- j altied wat an.
