23-06-2011 om 12:31 geschreven door hetty  

Het lukte niet voor zijn verjaardag op 19 april. Het bleek voor Jos en Margo een flinke klus om de Boomgaard naar hun eigen smaak en ideeën te verbouwen en in te richten. We hebben het langzaam zien veranderen van bouwput tot een prachtig gerenoveerde boerderij. Alleen de laatste fase hebben we nog niet gezien maar dat gaat binnenkort gebeuren.
Toen we in 1950 op de Boomgaard kwamen wonen na het huwelijk van pa met mama was het een boerderij met kleine ruimtes: halletje, kelder, keuken, voorkamer, gang en twee slaapkamers beneden. In de keuken een groot fornuis met een potkacheltje ervoor die door een pijp met de schoorsteen in verbinding stond, tegels op de grond met een kokosmat die elke vrijdag over het hek van het hondenren gegooid werd om uitgeklopt te worden met de mattenklopper. Boven was een hele grote zolder, waar je gewoon nog tegen de dakpannen aankeek en bij winters met jachtsneeuw sneeuw moest scheppen op de trap. En er waren twee slaapkamers getimmerd, gewoon van blank vuren hout.
Tegen de tijd dat ik de deur uit ging in 1962 was de eerste verbouwing net af waarbij de voorkamer met een stuk gang en een slaapkamer tot één grote kamer omgetoverd werd. Boven was nu alles geverfd, er kwam een beschoten kap en er kwam een extra kamer bij. Ook kwam er een douche beneden en een echte wc. Vroeger was die alleen bereikbaar via de deel. Die bestond uit een lange gang met meestal van die enge langpootmuggen, hooiwagens genoemd, op de muur en een houten zitting over de volle breedte met een gat er in plus deksel. De inhoud kwam natuurlijk gewoon in de gierput. In het begin lagen er stukjes krantenpapier klaar voor gebruik.
De Boomgaard was bovendien dichter bevolkt dan tegenwoordig. Opoe en opa Bijenhof kwamen met mama en ons beiden mee. Henk en Johan werden daarna geboren. En dan was er nog ons meisje voor dag en nacht, Riek Antink, die in de kamer naast ons sliep. Overdag was er nog een knecht mee in de kost… Johan- en later Henk Antink en nog later Jan Roeterdink, allemaal jongens uit de buurt. Gezellige boel!
Johan en Joke maakten er in 1979 een ander sfeertje van, heel wat rustiger maar samen met Jos en Joanne bleef het aantal bewoners toch op vier steken.
Nu zijn Jos en Margo zover. Gistermorgen kregen we het berichtje dat ze hun nieuw ingerichte huis hebben betrokken. Er is veel veranderd in die 60 jaar, maar zo druk bewoond als toen in de jaren 50 zal het wel niet meer worden.
Heel veel geluk Jos en Margo op jullie eigen plek!

22-06-2011 om 23:33 geschreven door hetty  

22-06-2011 om 08:38 geschreven door hetty  

Het is minstens 10 jaar geleden dat we op Skye waren en bij vreselijk lieve mensen die een tuin met kwekerij hadden, dit tit house kochten. Het was hun werk voor de winter om mezenkastjes en allerlei leuke dingetjes van stof te maken. Ze hadden net voor Wim z’n, door de midges veroorzaakte, bulten een smeerseltje gemaakt van aftershave en bodylotion. Toen we weggingen kregen we nog een good luck kaartje met een takje heide erop mee voor in m’n tasje met de tekst:
We hope that this piece of heather
grown in our garden on the delightful isle of Skye
will always bring you good luck.
Colline and Janet.
Dat piepkleine mezenkastje heeft al eens bewoners gehad… pimpelmeesjes, maar dit jaar was een mussenpaartje wekenlang in de weer met nestelen, broeden en uiteindelijk met voeren. Omdat dit kastje zo vlakbij ons achterraam zit konden we de stress van dat voeren helemaal meemaken. Elke minuut kwam vader of moeder met het bekje vol wormpjes en ander voer bij het kastje om de kleintjes van hun voer te voorzien. De eerste paar dagen verdwenen ze in het kastje, maar de laatste week voerden ze gewoon door de opening. Ze waren net klaar om uit te vliegen. Vanmorgen leek het of het nest er half uithing. Vader en moeder mus vlogen er steeds op af om er aan te trekken, maar het hielp niet. Dus Wim de ladder gepakt en erbij. Het bleek een muis te zijn die zich vast gekropen had in de kleine vliegopening. Muisje was dood, mussen van slag en één dood vogeltje in de struiken. Ik zag wel een paar jonge mussen op het plankje er onder zitten, maar ik vermoed dat er nog een paar gestikte vogeltjes in zitten. De ouders kropen er nog een paar keer in maar zijn nu vertrokken.
Dit jaar wordt het weer Schotland, in september dit keer, en een bezoekje aan Skye staat opnieuw op het programma.

Ps Wim klom er nog eens bij met de ladder. Het tit house was leeg, alleen vonden we een perfect gebouwd nestje van veren, mos en strootjes. Het mussenpaar heeft niet voor niets zo hard gewerkt.
Nee poes Suze heeft dit keer nergens schuld aan. Die zat toevallig op haar lievelingsplekje.

21-06-2011 om 17:38 geschreven door hetty  

Levensweg is het favoriete spel van Eva.Je speelt a.h.w. je eigen toekomst: studie, baan, huis, kinderen, salaris en alles wat je tegen komt in een mensenleven.

Mooier kon het niet. Alle drie jongens kwamen tegelijk. Gerhard met Judith en Robin en Mark en Jennifer met Eva. Onderweg had Mark ook Rick opgepikt. Dankzij de Retropop waren Jennifers neef Jeffrey met Jorien en hun drie kinderen er ook bij. Die hadden bij hen gelogeerd. Klaas en Boukje en Anne en Tiny verzorgden gisteravond de oppas voor vijf kinderen. Robin was er ook aan toegevoegd. Het ging er streng aan toe volgens hen… het werd wel vergeleken met een concentratiekamp. De oma’s hadden er de wind dus goed onder en dat zal wel nodig geweest zijn. Terwijl Wim aan Jeffrey een rondleiding gaf over het erf, deed Eva dat met haar nichtjes en neefje en even later zaten de meiden aan Levensweg en de beide jongens aan de computer. We hadden er geen kinderen aan.
De ruimte is beperkt bij ons, maar zoals we ervoeren: er pasten veel makke schapen in ons hok. Nou ja… mak. Als Judith en Jennifer eenmaal op de praatstoel zitten… Al met al een gezellige vaderdag.
O… wat Wim kreeg? Een prachtige fles Glenfiddich mèt een paar mooie glazen. Hij is er zeer mee in zijn nopjes en heeft alvast een glaasje genomen. En ik mocht ook proeven. Mmmmm….

Ook de volwassen afdeling vermaakte zich. Nee ik merkte niets van een kater. Er werd enthousiast verteld over Anouk en de lading regen die ze net op het laatst over zich heen kregen. Je kijkt hier net van achter tegen de krullebol van Gerhard. Vader zelf zit links en is niet te zien.
Er is trouwens een nieuw soort vaderdag ontstaan in de laatste jaren. Het wordt Papa-dag genoemd en dat komt wekelijks terug zolang de kinderen nog klein zijn. Ik weet dat onze neven Berend en Paul Sietse hier gebruik van maken. Dit is een dag waarop vader de verzorging van zijn kroost op zich neemt wanneer moeder ook een baan heeft.
De vader die zondags het vlees komt snijden zie je bijna niet meer. Mooi!

20-06-2011 om 19:16 geschreven door hetty  

Een overzicht van de open dag. Susan staat er met haar nieuw verworven Mariadistel.

‘Heb je zin om mee te gaan naar de open dag in De Witte Paarden’, vroeg Susan gisteren. Voordat je denkt aan concoursen of ander paardensport, de Witte Paarden is een klein plaatsje bij Steenwijk waar Susan een cursus volgt in bloemen- en kruidentherapie. Ze heeft er al heel wat opgestoken en wij hebben al een paar middeltjes van haar in gebruik.
Natuurlijk heb ik daar zin in want alles wat met natuur te maken heeft, boeit me. Alleen…. Het is wel Vaderdag. Nou is Wim mijn vader niet en ik hoef hem ook niet aan te komen met een kop thee met een beschuitje op bed. Hij moet er niet aan denken en de eerste ochtend na onze trouwdag heb ik hem moeten beloven om dat nooooit weer te doen. Hij heeft een ontzettende hekel aan kruimels in bed.
Maar ja .. als je jongens komen.. en daar reken je toch stiekem op, wil je er toch bij zijn. Gelukkig belden ze en waren blij dat ze wat later op de middag verwacht werden. Gisteravond was er nl. Retro-Pop bij de Grote Rietplas en als je ze mag geloven moet je daar geweest zijn. Zo spreek je al je oude vrienden weer eens.
De dag in de Witte Paarden was bijzonder de moeite waard. Je kon een consult krijgen bij de tweedejaars studenten en daar maakte ik dankbaar gebruik van. Daar waren speciale tentjes voor opgezet. Het was een uitgebreid consult van een uur. Dan werd er overlegd samen met een gediplomeerd derdejaars en daarna kreeg ik een advies. Bij mij paste brandneteltinctuur, voor algehele balans, paardekastanjezalf voor de aderen en kamillebloesem voor baden om de blaas te kalmeren. Ik ga het beslist uitproberen.
Al met al een mooie dag en… ik was ruim op tijd weer thuis.

Ingrid staat hier met de papegaai van een vriendin op haar hand. Zij is de drijvende kracht achter deze bloemen-, kruiden- en natuurgeneeswijze.

20-06-2011 om 09:20 geschreven door hetty  

Op het laatste moment bedacht ik vannacht dat ik de boekjes Ik ben Moniek en Ik ben Scotty ook mee kon nemen naar de expositie die we organiseren ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van onze Expo- groep van Emmen Oost. Ik heb nog best een flink aantal boekjes over en geef regelmatig boekjes weg of verkoop ze bij een gelegenheid.
Gisteren hadden we de expositie al ingericht in de Voorhof. Overal vandaan kwamen de voormalig exposanten met een paar van hun werken om een overzicht te krijgen van 10 jaar Expo. Wat een creativiteit is er hier. We kijken opnieuw onze ogen uit. Aquarellen van Roelie Manrho en Geert Rabbers, keramiek van Co Manrho en van Margriet Kastelein, prachtige foto’s van Leidy Veldman en Dea Jense, acrylschilderijen van Janny Bronda, Tiny Boezen en Eke Krabben. Prachtig borduurwerk van Cora Bos en mevr Visscher en houtsnijwerk van o.a Wim Seldenthuis. Ik denk dat de heren Lasker en Nederveen met olieverf schilderen. Henk Siebring die ook schrijft onder de schuilnaam Geert Hanken vertelt in het Drents.
Het is teveel om allemaal op te noemen: sfeer, precisie, uitdaging en verwondering gaan hand in hand. Ik heb m’n eigen Canadian Moose meegebracht en de paardekonten van Bij vader op de bok.
De boekjes liggen op de tafel van de Crea-groep die ook 3D kaarten verkoopt. Er gaan weer een heel stel Moniekjes en Scotty’s over de toonbank. Overal hoor ik aan het rinkelen van het poezenbelletje dat er belangstelling is. Leuk!
Maar als je me nu vraagt welke creaties mijn voorkeur hebben? Qua sfeer is het toch het Ierland schilderij van Janny Bronda maar ik blijf maar kijken naar het abstracte werk van Jan de Korte. Hij heeft er geen uitleg bij gegeven. Ik denk dat iedereen er zijn eigen invulling aan kan geven. Sommigen zien er een hemelpoort in, anderen hoor ik de brandende oven van Nebucadnezar noemen…. Ik weet het nog steeds niet. Ik moet steeds weer kijken naar dat lichte centrum. In elk geval maakt het me nieuwsgierig. Ik zou er wel een poosje tegen aan willen kijken, mediteren misschien.

Twee verschillende schilderijen van Janny Bronda.
Rechts: de Ierse impressie.
Links: een verweerde achtergrond waarin ze deze figuren zag en ze duidelijker maakte.

De foto's van wolken en luchten die Dea maakte. De rechtse stuurde ze op naar Erwin Kroll die haar met een leuk kaartje bedankte.

19-06-2011 om 15:49 geschreven door hetty  

‘Wij gaan verven hè?’ Tim kijkt me verlekkerd aan als hij met moeder Anja en broertje Daan bij het hek aankomt. ‘Als mama de koffie op heeft straks’. Het kan hem niet vlug genoeg gaan. Hij wil wel eens alleen bij ons zijn en heeft zin om iets heel moois te maken. Zo gek… wanneer er anderen bij zijn kan hij niets bedenken.. soort faalangst lijkt het.
Even later gaan we aan de slag in het keetje. Tim mag de kleurtjes uitzoeken en het doekje wordt eerst helemaal hemelsblauw geschilderd. Mooie ondergrond! Als die droog is gaat het grote werk beginnen. Het wordt een zelfbedachte regenboog. Hij is er snel mee klaar, alleen moet er nog 'voor papa' op gezet en Tim wil dat het pronkstuk eerst even in onze kamer hangt. Hij zucht tevreden. Dan gaat hij me helpen met de pannenkoeken. Hij wordt vast ook nog een goede kok. Even later smikkelen we van de pannenkoeken met stroop.
Onze jongens beweren nog steeds dat de pannenkoeken van oma van de boerderij het allerlekkerst waren. Zou Tim ooit beweren dat buurvrouw Hetty de lekkerste kon maken? Ik teken er voor.
Als Anja hem weer komt halen met Daan beloven ze gauw terug te komen. Daan wil ook verven en dan gaan we met z’n drieën aan de slag. Ze zwaaien tot ze me niet meer zien

18-06-2011 om 23:22 geschreven door hetty  

17-06-2011 om 08:46 geschreven door hetty  

‘Is het goed dat ik vanmiddag even langskom om de dames de jas uit te doen’, meldde de mail. Voordat je gaat denken dat Niesje en ik daarvoor in aanmerking komen… nee wij worden niet bedoeld. Er zijn meer dames op ons erf. Behalve Tessa, Queeny, Amber, Suze, Loeder en de vijf kippen, lopen hier de vier Schoonebeker ooien met hun lammeren. En die bedoelt Rob, de schapenman. Het wordt ook tijd, de beide dikkerds die geen lammeren hebben dit jaar, lagen vorige week al helemaal voor Pampus.
Ben en Niesje zijn intussen weer naar huis en om een uur of 7 komt Rob met alle benodigdheden voor de actie. Er wordt niet alleen geschoren, de klauwtjes worden meteen ook geknipt, de lammeren krijgen een vloeistof toegediend tegen maag-darmwormen en worden bespoten met een preventief middel tegen de vlieg die de maden veroorzaakt. Dat middel is er pas een jaar of vier. Dat hadden wij moeten hebben vroeger. Eén van de dikke ooien gaat mee naar huis want die wordt met een stel anderen naar een gebied van Natuurbeheer gebracht om de bereklauw op te vreten. Het is een stuk natuur dat midden tussen de landerijen van de boeren ligt en die zijn niet gek op de bereklauw die zich aardig kan verspreiden. Het hoge gras met bereklauw is al gemaaid en de schapen moeten zorgen dat de nieuwe loten meteen opgevreten worden. De lammeren blijven nog tot eind juli bij ons en dan gaan ze samen met andere lammeren tot eind november naar een natuurterrein. Ik denk dat één van de ramlammeren geluk heeft. Hij is zo mooi gebouwd, lange rug, mooie ramskop en de ietwat trotse uitstraling die een Schoonebeker hoort te hebben, dat hij waarschijnlijk aangehouden wordt om de kudde later van mooie nakomelingen te voorzien.
We praten met Rob nog even na bij ons kampvuurtje. We hebben het aardig voor elkaar. Echt mooi is het om weer schapen in de wei te hebben. Wij de lusten en hij de lasten.

16-06-2011 om 12:53 geschreven door hetty  

De dames bewonderen een prachtige quilt van Jantje Kupers- de Roo.

Terwijl gezinnen met kinderen het Schaapsscheerdersfeest in Exloo opzoeken, jonge stellen de Meubelboulevards, klussers de bouwmarkten, gaan wij op verzoek van Co Manrho 2e Pinksterdag op stap naar Stadskanaal om vier kerken te bezoeken die allemaal kunstwerken exposeren die te maken hebben met Pinksteren. Er zijn heel wat alleenstaande vrouwen die graag mee gaan en zo reizen wij af met Grietje en Lammie op de achterbank. Ben en Niesje gaan ook mee en zorgen mede voor het vervoer van twee dames. Ben heeft een Tom Tom die begint te loeien als hij te hard rijdt. Dat geeft hilariteit bij de dames en ontlokt de opmerking:’Die wil gemolken worden’. Het wordt een mooie middag met kunst in alle vormen: bloemsierkunst, quilten, aquarellen, acrylschilderijen en heel wat werkjes van kinderen die in hun werk weergeven hoe ze aan Pinksteren denken. Veel kleur was er bij. Naast de gewone werken zien we een levensgroot werk met kamerhoge vlammen met verlichting erachter. Als dat geen verbeelding van Pinksteren is?
Als we weer thuis zijn verrast Wim Ben en Niesje met de opmerking:’Kom… we gaan’. We hadden bedacht dat we wel weer eens zin hadden in een Joyful Dinner bij onze favoriete Chinees in Klazienaveen. En dat ging er bij ons vieren wel in.
We brainstormen wat over een weekje Boomgaard. Ben en Niesje kunnen de caravan van Paul Sietse meekrijgen. Dus Johan en Joke… we komen er aan… ergens in juli. We zullen ons melden.

15-06-2011 om 14:42 geschreven door hetty  

Ben en Wim zijn het weer helemaal met elkaar eens...

‘Ik hebbe speciaal wat veur oe mee ebrach’, meldt Ben wanneer hij met Niesje het erf op komt. Hij heeft een krant bij zich. ‘Zie wel dat opa de Bruin geliek had in 1955’. De krant meldt dat Rotterdam de onveiligste gemeente is van Nederland. Ik had het wel gelezen, maar och… Rotterdam. Wij zitten hier nog veilig denk je dan. Hier kunnen we de deur nog gewoon open laten als je binnen zit. We zijn wel eens de hele middag weggebleven met de buitendeur wagenwijd open, per ongeluk… dat wel.
In 1955 was Wim in Zoetermeer gelogeerd samen met opa de Bruin. Opa vond dat hij Wim in de gaten moest houden maar eigenlijk was het andersom. In Rotterdam werd dat jaar de Expo gehouden, de E 55. Wim mocht er van oom Paul en tante Catrien heen samen met Lenie. Wim was toen 15 en Lenie waarschijnlijk 13.
Opa de Bruin had het niet meer. ‘Meid’, zei hij tegen tante Catrien, ‘je kunt die kinderen toch niet alleen naar Rotterdam laten gaan… dat is een gevaarlijke stad. Ze voeren daar de kinderen snoepjes met vergif. Dat kun je niet doen’. Maar Wim en Lenie gingen toch en hadden de dag van hun leven in dat grote Rotterdam. Onveilig daar? Ze hadden er niets van gemerkt.
‘Zie wel’, zei Ben en hield me de Stentor voor van deze week, ‘opa de Bruin had toch geliek’.

14-06-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Vakantie kan je opfrissen, je ziet en hoort nieuwe dingen. Rust doet goed en laat je weer anders tegen je leven aankijken. Ik weet dat Jan de Korte, onze dominee, het liefst een rustig plekje op de berg verkiest in zijn vakantie, maar dat Margriet hem ook wel tot andere activiteiten aanzet.
Zo begon Jan de Korte zijn inleidend woordje gisteren met hun bezoek aan Mainz op de terugweg van hun vakantie . Ze hadden daar een kerkdienst bijgewoond en waren beiden onder de indruk van de glas- in- loodramen die Chagall helemaal aan het eind van zijn leven maakte voor deze kerk. Hij liet ons meegenieten door een beamer aan te sluiten op de laptop
Op deze manier kreeg Pinksteren een extra dimensie. Ik had nooit het verband ontdekt tussen de spraakverwarring bij het bouwen van de toren van Babel, waardoor de mensen zich over de aarde gingen verspreiden zoals Genesis vermeldt, en Pinksteren wanneer mensen vanuit heel veel streken, die verschillende talen spreken, bij elkaar zijn en allemaal begrijpen wat er verteld wordt.
Voor mij denk ik dat het verhaal van de spraakverwarring van Babel door overlevering ontstaan is. Je kunt iets zeggen en dat kan verkeerd opgevat worden en dan heb je al onenigheid. Met Pinksteren is het wel anders want dat is opgeschreven door mensen die er bij waren.
Toch moet ik hierbij onwillekeurig aan Riet denken die geen woord over de grens spreekt, maar overal in haar eigen taal, het Sallands, praat. Ik maakte mee dat ze met een Ierse aan de praat kwam in Nieuw Zeeland. Ze spraken ieder hun eigen taal en ze begrepen elkaar volledig. De intentie doet dus ook wat.

13-06-2011 om 09:51 geschreven door hetty  

Er was een rat op ons erf…. We weten het nu zeker. Toen we vanuit Praag thuis kwamen hoorden we van Ben en Niesje:’Wie hebt een rotte in de viever zien zwemmen’. Nou wij niet. Valt misschien wel mee dachten… hoopten we. Ja het brood voor de schapen en pony’s was wel aangevreten onder de kapschuur, maar dat kan ook wel door veldmuisjes of spitsmuisjes gebeuren en die laatste zijn ook nog beschermd.
Tot Wim afgelopen weekend ’s avonds in het kippenhok keek en een dier met een staart zag. Ik probeerde nog: steenmarter misschien. Nee de foto op internet leek er niet op. Een wezeltje dan? Ook niet. Toen de bruine rat opgezocht. ‘Dat is ‘em’, zei Wim. Ja dan moet dat ook wel degene zijn geweest die twee kuikens heeft doodgebeten in het kippenhokje. De hen met de overgebleven vier kuikens ging daarna het hok niet meer in en ze bivakkeren nu ’s nachts hoog in de struiken voor ons huis. Het is een koddig gezicht om ze stap voor stap steeds hoger te zien vliegen tot ze bijna bovenin zitten.
Maar die rat moet gepakt, daar waren we het over eens. Voor dit soort akkefietjes gaat Wim altijd om raad naar buurman Jans. Die heeft een houten bak waar je dan gif in kunt leggen en waar alleen ratten en muizen in kunnen. Bovendien werden er twee rattenvallen geplaatst. Het was meteen raak. De rat had zich nog net los kunnen wurmen uit de val maar lag een meter verderop dood. Zij of hij is niet meer. Nu maar afwachten of het bij één gebleven is.

12-06-2011 om 12:18 geschreven door hetty  

Dat wordt een rustige Pinksteren...

‘Mis ie ok wat?’ Ik ben nog niet helemaal wakker, maar Wim staat al naast zijn bed en kijkt uit het raam. Ik kan met mijn nog duffe brein nog net uitbrengen:’De katten’. We zijn steeds bezig om de katten overdag buiten en ’s nachts binnen te houden zodat ze niet steeds op het dak zitten te mauwen als ze naar binnen willen, dit om ons nieuw gerenoveerde dak te sparen. Maar nee… dat is het niet. ‘Heur ie niks?’ Nee ik heure niks en dan dringt het tot me door. De weg die langs ons Schoolpad loopt is afgezet om te worden opgeknapt. Het is onwezenlijk stil… zo stil zoals we het eigenlijk altijd wensten. Dan beginnen de grote machines aan hun werk… afschrapen, vegen en nog eens vegen en ik denk dat volgende week en de week daarop aan de bovenlaag gewerkt wordt. We moeten nu met de auto een omweg maken. Mark probeerde het Schoolpad richting Bargeroosterveld al uit. Dat is nu zo’n smalle landweg geworden dat hij aan beide kanten wel krassen op z’n auto moet hebben, maar ja… je bent jong.. en je houdt wel van een uitdaging. Hij had ooit zo’n cabriootje en hij deed niets liever dan met Robin door de kuilen en gaten scheuren van de landweggetjes hier in de buurt. Maar het cabriootje ging en een degelijke auto kwam.
Robin heeft nu andere zaken aan z’n brugpiepers- hoofd. Gisteren skypten we even en ik kreeg mee dat meneertje twee bladzijden strafwerk heeft voor de juf Frans, twee bladzijden opstel over het onderwerp: Waarom kan ik niet stilzitten? Zoiets vindt hij vreselijk. ‘Wat moet ik schrijven… ik weet niks’, jammerde hij. Hij kreeg wat ouderwetse tips van mij en ik ben benieuwd of hij hiermee twee bladzijden vol heeft gekregen. Een groot lettertype scheelt ook al natuurlijk. Verder is het gewoon onderwerpjes bedenken:
- Waarom hij niet stil kan zitten?… Hij zou zo graag willen, maar...
- spanning… kriebel aan de neus…last van de rest van de klas… stoel zit zo rottig.. heb zo'n honger... dorst... zin in...
- Waarom de rest van de klas het ook niet kan… zie boven.
- Het 8e uur op donderdag is natuurlijk ook niet bevorderlijk.
- Hij de juf zo beter in de gaten kan houden… of juist niet.
- Hoe hij beter zou kunnen opletten..stoel met kussentje misschien? Leuke bril?
- Hoe de juf de Franse les misschien spannender kan maken…. Videootje?
Nou ja… wie zijn gat brandt moet gewoon op de blaren zitten Robin!

11-06-2011 om 10:31 geschreven door hetty  

Daar zitten we dan…. in Coevorden bij het beeld van Ganzen Geesje met haar ganzen op een mooi plein. Het is tevens een fontein. Tim en Frank moeten natuurlijk even spetteren. Daan neemt alles in zich op. Die krijgt zoveel indrukken.
‘Ga je mee met de trein naar Coevorden’ vroeg Anja pas. ‘Het is vakantie en de kinderen vinden een uitstapje met de trein vast leuk.’ En natuurlijk vind ik dat wat. Ik ben zelfs zeer vereerd dat ik mee mag. We gaan op de fiets naar het station en het kaartjes kopen is al een ervaring. Daan is pas drie en die krijgt het kaartje waarop de prijs van ons gezamenlijke uitje staat. De conductrice komt al snel en de kinderen geven keurig hun eigen kaartje af. En ook Daan krijgt een knipje in zijn kaartje. Het station ligt in Coevorden dicht tegen het winkelcentrum aan. Frank koopt van z’n spaargeld het nieuwste boek van Geronimo Stilton waar hij fan van is. Tim en Daan vinden Woezel en Pip helemaal het einde en krijgen van mij een kleur- en stickerboek van deze twee die ze van de televisie kennen. Dan is het tijd voor een cappuccino, milkshakes en een plaspauze.
Even later koop ik stiekem nog een paar potjes met bellenblaas. ‘Ik wil groen’ meldt Tim, het is zijn lievelingskleur. De mevrouw voor me bekijkt ons eens en zegt zo:’Och daar heb je oma’s voor.. toch’? En zo is het. Ik voel me als een oma voor deze drie mannetjes… vooruit een kunstoma dan. Op de terugweg vallen de oogjes van Daan al dicht… zoveel meegemaakt!
In de grote vakantie gaan we met de trein naar Zwolle naar het Ecodrome. Ik weet zeker dat ze dat ook leuk zullen vinden.

10-06-2011 om 09:03 geschreven door hetty  

09-06-2011 om 08:58 geschreven door hetty  

Soms heb je dat… een dagje rust. Weinig verplichtingen. Het is nog schoolvakantie hier en Anja en de jongens zijn komen buurten vanmorgen. Vanmiddag zal Susan nog even komen met retreever Megan. We hebben elkaar meer dan een maand niet gezien. Wij waren op pad met Ben en Diny en Curtis en Berdena en meteen erna de bruiloft van Arend en Amaka. En zij ging meteen erna naar Schotland naar haar moeder.
Wim gaat na de middag even op de bank voor z’n vaste middagdutje en terwijl ik naar m’n bedje kijk in het kleine kamertje bekruipt mij ook de zin om heel even te gaan liggen. Het dekentje van tante Catrien doet nog steeds dienst om even onder weg te kruipen. En warempel ik dut ook even in. De honden liggen voor de deur en zullen zoals altijd wel waarschuwen als er iemand het erf op komt.
Maar nee…ik word wakker om kwart voor drie en zet de koffie vast aan. Maar wie er komt… geen Susan. ‘Ie-j hebt oe vaste vergist’, zegt Wim, ‘ik wete haoste zeker da-j zeien van donderdagmiddag’.
Om 5 uur belt Susan. Ze had om half drie een slapende familie aangetroffen, de honden lagen voor de deur en deden geen bek los. Alleen Queeny deed grommerig tegen Megan en trok de lip op. Ze had ons niet wakker willen maken, ons huis en erf ademde een sfeer van diepe rust uit. Megan liet ze bij het stadion nog even uit. En toen ze thuis kwam hadden zij èn Megan ook een uurtje geslapen. Het zat gewoon in de lucht…. toch?
Vanavond hebben we weer ouderwets bijgepraat.

08-06-2011 om 09:58 geschreven door hetty  

07-06-2011 om 12:35 geschreven door hetty  

Onze eigen dominee ziet er wat anders uit in zijn lichte toga, maar dit zien we toch ook nog wel.

Wij zijn nog van die mensen die regelmatig een kerk bezoeken en niet alleen de oude kathedralen in vakantietijd. Vanmorgen is er een dominee die nog in zo’n zwarte toga preekt. Maar hij is verre van ouderwets. Het eerste lied dat we zingen ligt makkelijk in het gehoor en we zingen als lijsters. De dominee merkt dat op en spreekt dan de ware woorden:’Het zingt lekker weg maar... dan is het ook weg’. Je weet niet eens meer wat je net gezongen hebt.
Ik kijk eens rond en op deze warme zondagochtend is iedereen er op gekleed. Soms heel netjes, je kunt de dames die in een modezaak werken er zo uitpikken. Een enkele oudere man zie ik in een kostuum met stropdas, maar de meeste in vrijetijdsoutfit. Een is er bij die zo het shirt van zijn pyama aan kan hebben, zo verkreukeld ziet dat streepjes t-shirt er uit, maar dat alles maakt tegenwoordig niets meer uit. Sinds Wim zijn colbertje niet meer aanhoeft voor zijn werk is dat in de afgelopen elf jaar maar één keer te voorschijn gehaald en dat was toen Jaap en Mirjam trouwden.
Dat was vroeger nogal anders. De mannen hadden hooguit drie stel kleren: behalve hun kiel en overal, hadden ze hun daagse werkgoed, een looppak, zoals dat wel genoemd werd omdat je er bv boodschappen in deed, en een pak voor netjes.... voor als je op visite ging. Soms was er het trouwpak nog. En dat pak werd soms gedragen als je naar de kerk ging en bij begrafenissen.
Toen opa Eggink in 1932 bij Herman in Iowa met hen meeging naar de kerk was het er zo warm dat de mannen daar hun jasje uittrokken en in overhemd zaten. Opa vond dat toen zo oneerbiedig dat hij liever niet naar de kerk ging dan dat hij zijn jasje uittrok.
Er is intussen wel wat veranderd en dat is maar gelukkig.

06-06-2011 om 12:55 geschreven door hetty