Het was een bijzonder rustige jaarswisseling voor ons. Het begon hier zo te sneeuwen voor we op pad gingen naar Gerhard en Judith met onze appelflapjes! We glibberden de afrit af richting rondweg en ik ben nogal een angsthaas in het verkeer en riep al: Veur mien hoeft et al niet meer… laow maor weer naor huus gaon”. Wim heeft dat niet, maar luistert blijkbaar goed naar mij. Zo zaten we thuis alleen achter de appelflappen. Behalve ons eerste jaar in Aalten, verder kan ik het me niet herinneren dat we met z’n tweeën het oudjaar uitgeluid hebben.
We hadden met de verjaardagen van Ben en Johan ook al afgezegd vanwege het weer. Gisteren kreeg ik dan Ben aan de telefoon op Nieuwjaarsdag en hij zei zoiets als:”’t Liekt wel of jullie daor vastevroren zit”.
Toen het dan vanmorgen meeviel met de voorspelde sneeuw besloten we om het er op te gaan wagen. Ik heb de telefoon net neergelegd… of Wim roep:”Kiek es naor buten”. De voorspelde sneeuw is gearriveerd. Maar nu gaan we… al doen we er drie uur over. We moeten immers ook wel eens oefenen voor ons weekje Oostenrijk straks.