Behalve de visualisaties naar het huis van Zijn waren er ook die momenten om naar mijn angsten of trauma’s te gaan zoals b.v. eenzaamheid, maar dan ook helemaal er in. Niet halverwege je vastklampen aan wat of wie dan ook. Bijzonder heftig en emotioneel, maar het bijzondere is dat dan die angsten of fobieën helemaal niet meer erg zijn. Er komt iets moois voor in de plaats en je geniet ineens van wat er wel is.
Na deze 10 ochtenden kwam er een nazorg 1x per maand, gedurende een jaar, en we bespraken telkens hoe het de afgelopen maand gegaan was. Ik was er nu langzamerhand weer aan toe om wat werkzaamheden op te pakken op school, maar zag er ook wel weer tegen op.
Toen liet Fokke me het volgende voorstellen:
--Denk je eens in dat je op bezoek mag bij de beste Remedial Teacher van het land en wat zou je hem willen vragen. Ik ontspande me en zag het voor me. Een huis op een heuvel met een trap ervoor die naar de voordeur leidde. Ik ging aarzelend die trap op, belde aan. Na een poosje kwam die beste Remedial Teacher van het land aan de deur. Hij keek me wat streng aan en ik wist niet meer wat ik vragen wilde.
--Stel je nu eens voor dat je bij een wijze man op bezoek gaat die je iets wilt vragen. Ik stelde me dat voor en ik zag een bloementuin met een laag houten huisje. De wijze man stond midden tussen z’n bloemen en nodigde me in z’n tuin. En samen bespraken we de gewone dingen van het leven. De vragen en woorden kwamen vanzelf en even later ging ik blij weer weg na een hartelijk afscheid.

Ja ja … er zit meer tussen onze oren dan we denken!

Intussen is ook onze kleinzoon Robin geboren. Robin Jan Willem voluit. Een cadeautje!

wordt vervolgd

28-01-2010 om 23:28 geschreven door hetty  

28-01-2010 om 12:42 geschreven door hetty  

Nou..... lijkt het nog wat...?

1998--Vervolg...De volgende morgen wordt ik wakker en herinner me alleen de grote stenen die ik langs de weg zag liggen. Op iedere steen stond een 7. Als ik vertel dat dit alles is wat ik me herinner, zegt Fokke:”En wat deed je toen?” “Ik liep natuurlijk gewoon door. Je gaat toch niet met die zware stenen lopen sjouwen.” “ Wat denk je dat dit voor jou wil zeggen?” “ Nou dat ik niet te zware taken op me moet nemen.” En zo leer ik mijn eigen dromen uitleggen. Dat kan een ander niet voor je doen.
Langzamerhand kwamen er meer herinneringen terug. Eigenlijk kan ik er niet bij dat ik last zou hebben van niet verwerkte trauma's in het verleden. Ik heb me altijd voorgehouden dat het met mij en ons allemaal goed gekomen was.
Ik zie mezelf nu in de grote keuken van de Haar terwijl er allemaal donkere ruggen voor me naar een slaapkamer gaan. Ik wil mee, ik wil naar papa. Maar dat mag niet. Kom maar bij opoe, klinkt het steeds.
Zo maak ik in totale ontspanning mooie en heel nare momenten mee. Bij papa voor op de motor zitten en daarna aan opoes hand naar het nestje in de heg kijken is er ook één van.
Een onderdeel van de Speyertherapie is om terug te gaan naar je geboorte. Ook dat was heel bijzonder. Het voelde goed bij mama. Ik was zeer gewenst, maar dat wist ik wel. Ik had alleen geen haast om geboren te worden en dat wist ik ook al wel.
Een ander onderdeel van de therapie in het Centrum De Verwondering van Fokke Slootstra is de tocht naar het huis van Zijn om daar een bijzonder iemand te gaan ontmoeten.

wordt vervolgd

27-01-2010 om 22:48 geschreven door hetty  

"Het huis van mijn ouders"

Die eerste ochtend in Drouwenerveen leerde ik om me te ontspannen. Eerst alle spieren heel strak aan spannen en even later te ontspannen. Daarna ging ik op een denkbeeldige reis naar het huis van mijn ouders, De Haar dus. Fokke vroeg me eerst om een lift voor te stellen van 55 verdiepingen- ik was toen 55- en er in te stappen. Dan in gedachten op een rode knop te drukken om naar beneden te gaan en op het moment dat ik er uit zou willen stappen weer op die knop te drukken. Ik wachtte een tijdje en drukte toen die denkbeeldige knop in. “Welk cijfer zie je staan”, vroeg Fokke. Ik zag een 2. Zo kwamen we op mijn leeftijd van 2 jaar terecht. Het jaar dat papa Hendrik Jan overleed.
Fokke vroeg me om het huis van mijn ouders binnen te gaan. Ik zag de voordeur en ging in gedachten naar binnen. Telkens vroeg hij:”Wat voel je, wat zie je… ? “ Ik zag het huis van binnen weer precies zoals het was. Alleen was het gevoel in het keukentje een hele warme. Ik zag op mijn netvlies weer opoe en opa aan tafel zitten en papa en mama. Mama had baby Diny op schoot en papa zei iets leuks tegen haar waardoor ze moest lachen. De lamp met de gekleurde kraaltjes hing boven de keukentafel.
-De enige herinnering die ik tot dan toe van papa Hendrik Jan had was het villen van een konijn aan de zolder van het keukentje. Hij stroopte er zo van boven naar beneden het vel af. Nou niet het allerleukste beeld-
Toen moest ik verder gaan naar de grote keuken.
Maar het gevoel daar was kil en koud, terwijl de slaapkamer daarnaast waar wij allemaal sliepen wel weer een prettig gevoel gaf.
Voor de volgende morgen moest ik proberen mijn dromen te onthouden. Dat leek me lastig. Maar dan maar gaan slapen met de gedachte om toch te onthouden wat je droomt bij het wakker worden.
Tussen de middag kwam ik thuis net als Mark even pauze kwam houden. Hij was de eerste die ik mijn belevenissen van die ochtend kon vertellen. ’s Avonds deed ik hetzelfde als Wim thuis kwam.

wordt vervolgd

27-01-2010 om 08:54 geschreven door hetty  

1998--Het is een rare gewaarwording om nergens meer plezier in te hebben, dat wens ik niemand toe. En wat ik ook probeerde te bedenken… het ging niet over. Ik had zes weken vrijaf gekregen van de bedrijfsarts, maar het gevoel van eenzaamheid werd steeds sterker. Tot een collegaatje bij mij op het “leugenbankje”* bij de wei zat en aan me vroeg:”Wat heb je al ondernomen?” Ik dacht: Ondernomen? Wat moet ik ondernemen?
Ik ging nu maar eens naar mijn huisarts. Die nam me - tot mijn verbazing- heel serieus en raadde me een eerstelijns- psycholoog aan. Toen raakte ik nog dieper in de put. Alle energie was op en in mijn hoofd werd het steeds drukker. Dit jonge vrouwtje wist alle pijnlijke plekken te raken, maar de depressie werd steeds erger. Ik kon echt niks leuks meer bedenken. Ik kreeg medicijnen van de huisarts. Wat heb ik daar heerlijk op geslapen, maar na een aantal weken was het dat ook niet.
Toen herinnerde ik me een artikel van maanden terug van een psycho therapeut waarin hij allerlei klachten benoemde die je kan hebben en waar hij hulp bij zou kunnen bieden. De opgenoemde klachten had ik allemaal. Diezelfde week verscheen hetzelfde artikel opnieuw.
Toen heb ik gebeld en heb een vrijblijvende afspraak gemaakt.
Het intake gesprek duurde een paar uur. Hij wilde alles weten over mijn verleden en het hoe en wat van mijn klachten. Hij dacht dat hij wat voor me zou kunnen betekenen en ik had vertrouwen in hem. Het werd een therapie van 10 ochtenden… de Speyertherapie gecombineerd met de Zijns-georiënteerde theorie.
Het werd een sprong in het diepe.....

* Hier op de bank werd zó gelogen...
Deze plank is er van kromgebogen,

staat er op de bank die ik Wim cadeau gaf voor z'n 57e verjaardag. Hij was gemaakt door de vader van onze hovernier Bernd Schulte, wiens hobby dit was. Er is jammer genoeg niet veel meer van over. Alleen de plank waar de tekst op staat zijn er nog en die moeten we maar een nieuw leven bieden als we ze opgeknapt hebben.

Op deze foto is te zien dat Wim z'n laatste volleybalwedstrijd heeft gespeeld. Hij kwam ongelukkig terecht met als gevolg uitgerekte enkelbanden en zes weken gips. Z'n voet stond er dwars onder en is met veel moeite weer op z'n plek gebracht. Het is voorjaar 1997, de tijd van ons eerste nestje pups van Kim en Scott. Rechtsonder is er nog één te zien, ik denk Senna, vlakbij de tas waarin we ze meenamen naar de wei. Ze liepen nog niet erg. Kim ligt achter de bank een ander stel pups te zogen en Scott loopt op de voorgrond.

wordt vervolgd

26-01-2010 om 20:41 geschreven door hetty  

“Bu-j ziek ewes”, zeiden ze vroeger wel eens. En als je dan zei : Nee heur", kwam het: “Ie bunt zo smal in ’t gezichte ewodden.” Meestal was ik dan met een lijn poging bezig en dat tekent bij mij meteen in m’n gezicht. In de tijd dat Anda en ik beiden nog in Hengelo woonden hielden we elkaar wat in evenwicht, vooral als de zomer in aantocht was. We waren druk met de kleine kinderen en ik bovendien met het heen en weer sjouwen naar het ziekenhuis voor de fysiotherapie van Rick.
Later begon het meer moeite te kosten en heb ik diverse pogingen ondernomen van Scarsdale, Groene Kruis, EGA, Montignac, Herba Life. Ik heb alle lectuur die er te vinden is, zelfs Sonja Bakker. En alles heb ik geprobeerd en het werkte allemaal…. tijdelijk
Als ze zeggen:”Ie-j ziet er goed uut, betekent dat lang niet altijd een compliment, meestal dat je aangekomen bent.
Wim kwam vanmorgen de kamer binnen met de spreuk van vandaag op de spreukenkalender: Ie wodt pas old as de mensen zekt da-j d’r nog “schier” uutziet.
En… dat heeft nog niemand tegen me gezegd.

26-01-2010 om 09:18 geschreven door hetty  

25-01-2010 om 15:58 geschreven door hetty  

24-01-2010 om 23:01 geschreven door hetty  

Het was weer zover. Gistermorgen hebben we weer eens lekker uitgeslapen en krantje gelezen in pyjama en ochtendjas. Een vers geperst glaasje sinaasappelsap er bij… wat wil een mens nog meer op een winterse zaterdagochtend. Ben en Diny zouden eerst komen, maar de Wereldwinkel in Eefde gooide roet in het eten. Die gaat verhuizen en nu moet vandaag de boel leeggehaald. Diny is al jaren vrijwilligster bij de Wereldwinkel en wil ook nu de anderen er niet voor op laten draaien. Dus… komen ze volgende week zaterdag.
Ineens kijkt Wim me op een bepaalde manier aan… je weet wel… hij observeert. Oei! Ik weet wat hij ziet… vrouw op leeftijd, nog even zonder gebit en een kapsel dat zelf al eens, in de tijden met hoge sneeuw, met de schaar bijgewerkt is en ook nog niet gekamd.
“Is het weer zover?”, vraag ik. Hij lacht. “Ma Flodder?” “Kijk maar eens in de spiegel.” Hoef ik niet eens te doen en ik pak gelijk de telefoon. “Kunt u om kwart voor 11 hier zijn”, klinkt het. “Kwart voor 11…?? Dat is over 5 minuten.” “Nou 10 voor 11 dan.” Ik heb me nog nooit zo snel gedoucht en aangekleed. Wim zet intussen de auto startklaar. Ik ben er om precies 10 voor 11. Ik mag meteen gaan zitten en zie op de spiegel voor me een sticker met: Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper.
Met een tevreden blik bekijkt Wim me als ik weer binnenkom. Tja… soms moet je even worden wakker geschud.
Hij heeft het wat makkelijker. Als zijn haar lang wordt gaat het hooguit krullen.

24-01-2010 om 09:56 geschreven door hetty  

Wel weer een nieuwe ervaring om door twee jonge assistent- artsen beklopt, beluisterd en beknepen te worden. Het is toch net of ze steeds jonger worden.... die artsen. Ze willen alles van me weten. Alle ziektes tot nu toe… daar ben ik vlug klaar mee. Alleen het abces aan de lymfeklier in mijn hals is het vermelden waard en natuurlijk m’n stijve spieren.
Ze zijn geïnteresseerd in het feit dat de anesthesie bij het verwijderen van dat abces wat mis ging. Ik kreeg net nadat ik onder zeil was geen lucht meer en werd wakker. Ik wilde nog wijzen naar mijn gezicht maar dat lukte niet. Ik hoorde iemand zeggen:” Er gaat hier iets niet goed” en een andere stem zei:”Ja er gaat iets niet goed”. Ik had intussen tot zes geteld en ineens sliep ik weer. Toen de kaakchirurg naast me zat op het moment dat ik bijkwam om me te feliciteren met zijn vondst, een abces, vertelde ik hem mijn belevenis. Hij schrok er erg van en als hij het door had gehad had ik een injectie gekregen zodat ik het me niet meer zou herinneren. Ook slim natuurlijk.
Ik blijk een bijzonder geval te zijn. De pijn bij een galaanval klopte niet helemaal bij het klassieke patroon… niet heftig genoeg met steken en zo. Bij de echo was wel een flinke galsteen te zien, maar of die mijn ongemak veroorzaakt willen ze zeker weten. Ze gingen te rade bij de echte chirurg. “Nee… wij snijden nog niet zelf”, zeiden ze tot mijn geruststelling. De chirurg wil nu nog meer bloed van me hebben voor extra onderzoek. Dat kan hij krijgen.
Uiteindelijk zijn we na twee uur weer thuis. Op 1 februari mag ik bij de baas, de echte chirurg, terugkomen en hoor ik meer.

23-01-2010 om 17:18 geschreven door hetty  

Soms zit het mee … en soms zit het tegen. Kon slecht in slaap komen gisteravond en ik had niet eens koffie gedronken. Maar ik had wel een flink begin gemaakt in een boek dat ik van Anja geleend heb: Australië op blote voeten, geschreven of moet ik zeggen genoteerd, door Marlo Morgan.
Als Amerikaans arts beleeft ze een heel bijzonder avontuur wanneer ze onverwacht gedurende drie maanden meetrekt met ‘oermensen’ die nog volledig in harmonie met de natuur leven.
Toen ik eindelijk naar bed ging zat ik nog zo in de reis van deze blanke mutant, zoals de blanken genoemd worden, dat ik misschien mee daardoor de slaap niet kon vatten. Ik ging er om half twee weer uit. Suze die op het overloopje zich in Wim z’n winterse doorwerkpak verschanst had en waar ik alleen de oortjes nog van zag, kwam in beweging en ging mee. De kachel was nog een beetje warm en zo in een plaid en met Suze op de armleuning heb ik het boek uitgelezen.
Het bijzondere vind ik is, dat het geen roman is maar een echt gebeurde reis temidden van dit levendige en uiterst creatieve natuurvolk. Wat ze met hen meemaakt is onbeschrijflijk mooi, maar ook zwaar. Ze komt aan met een net pakje en een panty aan, maar wisselt dat noodgedwongen om voor een stuk stof. En dat is niet het enige. Diep onder de indruk komt ze na drie maanden meegereisd te zijn in de outback als een ander nieuw mens weer in de ‘bewoonde’ wereld. Een aanrader!
Vanmorgen was het even moeilijk om op tijd uit bed te komen, maar het is de ochtend van het aquajoggen en de Kringloop. Maar het is gelukt, alleen deed de computer niks. Gek is dat. Je bent al zo aan dat ding gewend, een verslaving roept Wim dan, maar… ik heb de laptop nog. En hulp in bange dagen Bareld is al gebeld.
Lekker bewogen in het water. Ko en Jenny Dekker, het enige echtpaar in ons groepje die afgelopen 50 jaar getrouwd waren, vertelden over hun dag vol verrassingen. Ze hadden van hun kinderen kaarten voor de voorstelling van Joseph de Musical gekregen. Tja… wat geef je mensen die alles al hebben? Precies! Ze waren er erg blij mee en ik kon ze vertellen dat ze er geen spijt van zouden krijgen. We hebben Joseph vorig jaar in Zwolle gezien. Werkelijk prachtig!

23-01-2010 om 09:35 geschreven door hetty  

Pa melkt disse koe efkes apart, met op de veurgrond Henk en in de wiedte opa Bieënhof dee de waterbak bi-j vult.

Ik kan t niet laóten… as ik disse prachtige roodbonte beeste bi-j Haaring in de weie zee lopen, zie 'k de stal op de delle van vrogger weer veur mien waor de 10 roodbonte melkbeeste mooi op een rieje stonnen en waor a-j dee malende beestebekk’n en het gerinkel van de kettingen heuren met zo noe en dan zon tevraene gebul van een koe. Pa von de beeste met meer wit dan rood in de vacht maor niks…. “Dat bunt net verkens” zei e dan. As d’r zon kalf geboren was, was Anton Korenblik gauw klaor met schetsen. Van ieder kiesken werd altied een schets emaakt. Op zo’n veurgeteikend kalf in 't kalverbuuksken teikenen hee de speciale vlekken van dat kalf in. Noe hebt ze allemaole van die vreselijke flappen in de oorne um ze een betjen uut mekare te können hollen.
Anton kwam wel vaker, want hee was ok monsternemmer. Met zo’n klein metbusken aan ‘n langen stok haaln e ens in de zovölle tied, ik mene um de veertien dagen, een monster van elken koe veur ‘t vetgehalte. En veur de winter as de beeste naar binnen gingen mossen alle beestekonten escheerd wodden. Zo bleven ze schoner. Daor kwam Anton ok veur. Mama bekek Anton met grote ogen toen den bi-j zon gelegenheid zien hemp uuttrok en zei efkes later bi-j ons in de kökken:”Den Anton hef meer haor op de rugge as op de kop”.
An de andere kante van de delle was in ‘n hoek een peerdenstal, waor later Teun de stier nog in hef estaon en daornäöst waarn de kalverhökke en tegen ‘t veurhuus an de wc met een lange gang en een holten zitting over de volle breedte met ‘n gat èn deksel. Toen wie-j op De Boomgaard kwammen wonen beston het wc papier nog uut veerkante stukskes krantepapier, maor daor kwam toen gauw verandering in. Ik was as kind stikbenauwd veur dee heuiwagens, dee grote spinneköppe met vleugels, die daor vake op de mure zatten.
Ieder jaor kwam d’r een grote schoonmaak als de beeste weer naor de weie waarn. De hele delle en de stal werden een dag onder water ezet um alle smeer lös te weken. En dan… ja dan werd er eschrobd töt alles schone was. De muur’n werden ewit en ‘t onderste stuk kreeg zon zwatte glimmende laoge teerverve. Heel vrogger wedden ok de stalruutjes nog met blauwsel inesmeerd tegen de vleegen. Ik bedenke mie-j dat opoe uut Mossel ens kwam en iets zei aover dat blauwsel dat ‘r nog neet op zat. Mama veulen dat as kritiek, wet ik nog. Daor heel ze niet van. Wee wel?

21-01-2010 om 21:55 geschreven door hetty  

20-01-2010 om 22:17 geschreven door hetty  

Nog niet zo heel lange elaejen, doe wonen d’r onder ’t Zelle op ’t Reurlese an, een manskearl van ’n goeien vieftig; hee heiten Maoneveld. ’n Wief had e nie meer, zien oldste deerne was al vief jaor an de man en now zo-j toch zeggen dat zon kearl den al grootva is toch gien malligheid meer an ’t heufd zol hebben. Dat zo-j zeggen, maor ’t was krek anders: den eigensten Manus Maoneveld was ’n grunen gek.
Zundags, hee was ok diaken, dan kek e in de karke meer nao de meiden dan dat e luusteren. En as e dan met de buul rond ewes was en ’t geld naor de consistorie ebrach hadde, leet e de deure op een kiere staon en kek of e de meiden van ’t Zelle in ’t oge kon kriegen. As teminste de baron d’r neet was, want dee mos iè naor de ogen zeen, want hee was maor een arbeider.
Hels knappe dearns! Die Hente zut d’r uut, nee kiek… dat geet een mense deur de hoed as e d’r an dech: zo’n smuzelig mundjen, zo’n rooie kleure en zon knap jak altied an. En dan zo’n paar dikke arms…. Maor Fenneken is ok nog zo kwaod nieet: eigenlijk is Hente wat te dunne; bie-j Fenneken zit meer vleis op de ribben. An eur kö’j nog denken a’j trouwen wollen. Maor met Hente mo’j ’t bi-j malligheid laoten blieven. Dat ging onze Manus deur de kop. En dan d’r bi-j, as d’r ene niet wil, kon den anderen nog wel. Lilluk of old bun ik toch nog neet: ‘k wedde dat de dearns nog wel schik an mi-j hebt.
De beide dearns hadden ‘m al lange in de gaten, zon olden drammerd, dee van tied tot tied al wat beverig was… dan ken i-j gien Gelderse dearns. Ze kunt wel viefig jonge kearls kriegen.
Wat ze ok zeien, Manus zat steeds achter ze an as ze uut de karke naor huus gingen en had ’t er maor aover wie d’r in ondertrouw waarn en dat e nog aardig fit was.. Fenneken zei: “Dan kö-j ’t naor de zin hebben a-j naor oew dochter gaot. Dee hef d’r now drie; hoe geet ’t daor met”. “Oh… bedankt goed…!”, zei Manus. Hee wol d’r ok nog wel ene van zien eiges hebben.
Hente, dee nog wel van wat aliasserieje hiel, zei dan.:”Och Manus ik denke d’r net zo aover as ie-j, maor de echte vriejers bunt betuun in dissen tied. Van doe af an leep e altied achter eur an en vertellen eur dat e gien preuver was en niet spölde en volle hiel van hard warken. Dan weer kwam e eur met andere malle präötjes an ’t lief en wol eur kussen.
Endelijk begon 't de dearns te vervelen en Hente zei tegen Harmen de koetsier:”Den Maoneveld wodt mi-j te lastig: hie wil mi-j altied an ’t lief. Eers was ’t wel aordig, maor now duurt ’t te lange en ’t is zon raren smakkerd. Kun i-j ons niet ens helpen?”
Of Harmen d’r schik in had, dat wi-k oew belaoven. Hee mog Hente duvelsgoed li-jen. “Den kearl jög mi-j ok et land op : hee löp hier altied um ’t huus te lanterfanten en as e mi-j zut dan kik e as of hee al vier dage piene in de boek hef. Wi-j zult den prewwerd ens bi-j ’t beentjen kriegen! Doe maor net of ie-j arg willig bunt.”
En zo dach Manus: noe of nooit en wol eur al met naor huus nemmen. Maor Hente stellen ‘m veur um as eur kameraod naor eur olders in Reurle was dat ze dan de deure zol löslaoten. “Maor….”, zei ze “dan mo-j mien eers belaoven met mien te trouwen.” “Wat meen ie-j… da’k dat niet doon zol”, had Manus ezeg. Maor van binnen fluustern de duvel um in: ”Zeg maor jao, later ku-j wel weer nee zeggen, wat kan ’t oew schaelen!”
In de kökken praoten ze wieter af met Harmen de koetsier en met Manus dat e uutgaonsaovend maor langs mos kommen. Maor hee mos niet veur elf uur kommen en dan kon e niet deur de deure naor binnen- meneer draeit alles al um acht uur op slot. Hee mos maor in de törfmande gaon zitten. Dee zol zie neerlaoten, dan kon e daor zo deur’t dakvenster bie-j eur kommen. Zie zol um wel optrekken.
Of Manus blie-j was, dat ku’j begriepen! De veurigen nach kon e d’r al haoste niet van slaopen... den smiegel. Onder ’t gres maejen mos e steeds op ’t halozie kieken. ’t Begon ok nog te onweren, maor net op tied kon e thuus ’t kistentuug antrekken- dan mos Hente toch wel zeggen dat e knapper was den mennig jonge kearl- en toen d’r op lös.
Achter ’t grote huus- zo waor- daor hing de mande. Of onzen Maoneveld d’r gauw in wazze! “Bun ie-j ‘t?”, fluusterde zon arg lief mundjen van baoven. En daor ging onzen Manus de heugte in. Opens daor ging e niet wieter! Hee was al zo hoge dat e eur in ’t lich van de maone zeen kon. Hee wol net roepen, maor zee kek uut ’t venster en fluusterde: O…gut e gut… daor kump meneer an! Hold oew stille, Manus, straks haal ik oew wel in!”
Maor van straks kwam niks in en den anderen mergen hing Manus nog net zo in de mande. Al was e nog zon goeien diaken, noe kon e ’t vluken neet laoten. Maor ’t argste kwam nog.
Toen Hente met Fenneken en Harm ‘m halverwege hadden opehaald, wazzen zi-j naor bedde egaon.
Maor ’s margens zei Harm tegen meneer of e ens wol kommen kieken: hee had zon vremde nachtvogel an ’t huus hangen.
Toen meneer, mevrouw, Fenneken en Harmen beneden wazzen, liet Hente de mande zakken en ie könt oew indenken hoe gek meneer kek toen in dee mande gien vogel zat, maor onzen Maoneveld d’r uutstappen!
Manus had an raozen en vluken gien gebrek, maor meneer zei: “Jao, jao, Maoneveld,


Zo geet ’t oew, as oew de bek
Tè völle naor de bebben stekt”

19-01-2010 om 10:30 geschreven door hetty  

19-01-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Ik weet echt wel dat het niet iedereen gegeven is om z’n pensioen te halen. Dichtbij in onze familie voorbeelden genoeg. Onze beide vaders Hendrik Jan en Gerard waren wel erg jong met 35 en 46 jaar. Mama haalde net 63. Wij hebben ze al met glans overleefd. Toen ik 64 werd had ik dat gevoel van: hoe kan dat? Diny stond er ook bij stil toen ze 63 was.
Een tijdje terug heb ik al eens op "hettysite"een foto gezet van mijn  5e klas met meester Berenpas- van mijn klas van de School met den Bijbel in Vorden waar ik 6 jaar met dezelfde kinderen optrok en ik vroeg me toen af wat er van hen geworden was. Van een stuk of acht weet ik het.
Gisteren kreeg ik een mail van Marit, de dochter van Wim Remmers. Ik weet dat hij daar aan het begin van de weg naar Delden woonde. Ze hadden een soort winkel. Ze had gegoogled op de naam van haar vader en kwam de klassenfoto van de 5e klas tegen. Wim was net met pensioen, was altijd onderwijzer in Colmschate geweest en later vrijwilliger bij een aspergeboerderij waar hij ook rondleidingen verzorgde. Eind 2008 werd hij ziek, darmkanker, en in juni 2009 overleed hij al. Het ontroerde me dat ze vertelde dat hij in die laatste maanden van z’n leven samen met z’n broer herinneringen heeft opgeschreven onder de titel:”Pap vertel eens”. Samen hebben ze er de foto’s bijgezocht. Zij had deze laatste tijd met haar vader heel intens beleefd, hadden samen veel gepraat en goed afscheid kunnen nemen.
Vanzelf komen de herinneringen aan de laatste maanden met mama weer boven en ik kan helemaal begrijpen dat ondanks haar verdriet en gemis ze ook dankbaar kan zijn.

18-01-2010 om 18:40 geschreven door hetty  

“De eerste drie wekke is het mooi met dat kleine spul, maor dan is de aardigheid d’r af”, zei Diny indertijd. Zelf hadden ze een paar jaar twee blauwe Texelaars uit Sleen gekregen van pa, Lientje en Lotje, en kregen ook wat lammeren. Toch heeft Diny er nooit veel aan gevonden.
Ze hadden geen bordercollie die de schapen van de ene naar het andere stuk wei dreven. Maar daar had Ben het volgende op gevonden. We stonden regelmatig met de caravan op camping Kanaalzicht zoals hun huis toen heette. En op een morgen werden we wakker van een gerammel en het geblèèr van schapen. Ik kwam er voor overeind en zag Ben met een rammelend bakje met brokjes lopen met de schapen achter hem aan. Ze liepen zo braaf mee naar het weitje aan de andere kant van het huis. Het deed me denken aan aartsvader Abraham met z’n schapen.
Nee schapen zijn er niet meer bij huize Wagenvoort. Het paard dat eerst op De Boomgaard stond verkaste naar Eefde. Eén wei werd omgetoverd tot gazon met fruitbomen en een bloemenperk. Hier maait Ben 's zomers iedere dag met de grasmaaier een portie gras voor het paard. Nee kippen hebben ze ook niet meer… Dee krabt oe de hele tuin deur mekare.
Ik heb daar nooit veel van gemerkt bij ons, maar wij hebben ook meer ruige plekken op het erf.
Hier dan nog een foto van Wim uit de eerste tijd dat we lammeren kregen.

17-01-2010 om 12:14 geschreven door hetty  

En… natuurlijk zijn de vriendinnen ook nieuwsgierig en komen op kraamvisite. Nieuwsgierig kijken ze over het muurtje van hooi of strobalen die gebruikt zijn voor het maken van de kraamkamer voor moeder en kinderen. Onze ooien waren meestal Texelaars of een mix met Zwartbles schapen. Die zijn wat smaller en lammeren wat gemakkelijker. Het was telkens weer een verrassing wat er uit kwam. Uit een zwarte vader èn moeder kwam dus de eerste keer een witte tweeling, maar ook andersom gebeurde wel dat er een bruin lam uit een witte moeder kwam. Er zijn heel wat beschuiten met muisjes gesmeerd in de jaren dat we lammeren kregen. Eén keer verstootte een ooi haar lam. Het is niet te begrijpen. Een lam dat steeds maar weer probeert onder de moeder bij het uier te komen en dat steeds met een welgemikte trap in de hoek van het hok geschopt wordt. Die ging dus aan de fles. Ons eerste fleslammetje, ze werd net zo sterk als de rest.

16-01-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Coba met haar witte twins in het kraamhokje.

Schapen houden is een vak apart. Toen we aan het Schoolpad kwamen wonen in 1994 kregen we ondersteuning van Frans. Frans Kollmer had jarenlang schapen lopen op ons stuk weiland. In ruil daarvoor hield hij de afrastering in orde voor de vorige bewoner. Ik had natuurlijk zelf ook zin in een paar schapen en zo begonnen we samen met Frans aan deze uitdaging. Dat eerste jaar maakten we alles al mee... zere pootjes, zere bekjes. "Dat kan eigenlijk niet", sprak dokter Harrie, "in zo'n geisoleerd weiland". Maar we hadden net een paar witte jonge schapen bijgekocht en die hadden het natuurlijk meegebracht.
We hebben ze een paar keer per dag ontsmet en het ging weer over. Van schapenhandelaar Akker leerden we de fijne kneepjes van het herkennen van "de maden", hoe je kunt zien dat ze maden hebben. Meestal slaan ze toe met warm broeierig weer. De blauwe vlieg legt z'n eitjes in de vacht. Die komen uit en de maden zoeken zich een weg in de huid. Wanneer een schaap wat apart gaat lopen en telkens achterom kijkt... naar de jeukplek... moet je ze maar even controleren. Hij had gelijk en je zag die vieze maden tussen de wol uit de huid kruipen. Gauw de gieter met water plus middel gevuld en over de rug gesproeid. En je bent ze dan zo kwijt, soms komen ze met honderden tegelijk naar buiten kronkelen. We behandelen daarna alle schapen maar meteen mee. Griezelen jullie al?
Wanneer bij een geboorte het lam er niet goed af wilde werd dokter Harrie geroepen. Hij legde de ooi op een strobaal en deed voor hoe je een pootje dat verkeerd lag weer goed kon leggen. "Laat je handen eens zien", zei hij eens. "Niks mis mee", toen hij ze zag, "die zijn heel geschikt om er bij te komen". Wims handen zijn wat groter, maar die liet ik toch liever het karwei klaren. Maar de meeste keren ging de bevalling vanzelf.
Frans leerde ons om kleine kraamhokjes te maken voor moeder en kinderen, zodat ze goed aan de moeder konden wennen. En goed opletten of ze de eerste biest gedronken hadden. Anders moet je ze een handje helpen.
In het voorjaar werden de moeders geschoren. Daar kwam ook weer een mannetje voor en werden ze geënt met Ivomec, blijkbaar een tovermiddel tegen maagdarmwormen.
Je vraagt je misschien af: Waar doe je het allemaal voor? Dat kan ik je vertellen.
Het moment 's avonds als je samen tegen tienen nog even naar de stal gaat en we op een baal zittend de hele beestenboel overzien, is de topper van de dag. Die heel tevreden hooi vretende schapen bij de ruif, de lammeren die ieder aan een kant onder hun moeder duiken om te drinken dat is zo'n prachtig gezicht en geeft mij een heel bijzonder geluksgevoel. Wim heeft het na vijf minuten wel gezien. "Alles goed... ik gao". Maar ik knoop er graag nog een half uurtje bij aan en snuif die lekkere lucht van schaap en hooi en stal op.

15-01-2010 om 22:08 geschreven door hetty  

15-01-2010 om 09:10 geschreven door hetty