“De eerste drie wekke is het mooi met dat kleine spul, maor dan is de aardigheid d’r af”, zei Diny indertijd. Zelf hadden ze een paar jaar twee blauwe Texelaars uit Sleen gekregen van pa, Lientje en Lotje, en kregen ook wat lammeren. Toch heeft Diny er nooit veel aan gevonden.
Ze hadden geen bordercollie die de schapen van de ene naar het andere stuk wei dreven. Maar daar had Ben het volgende op gevonden. We stonden regelmatig met de caravan op camping Kanaalzicht zoals hun huis toen heette. En op een morgen werden we wakker van een gerammel en het geblèèr van schapen. Ik kwam er voor overeind en zag Ben met een rammelend bakje met brokjes lopen met de schapen achter hem aan. Ze liepen zo braaf mee naar het weitje aan de andere kant van het huis. Het deed me denken aan aartsvader Abraham met z’n schapen.
Nee schapen zijn er niet meer bij huize Wagenvoort. Het paard dat eerst op De Boomgaard stond verkaste naar Eefde. Eén wei werd omgetoverd tot gazon met fruitbomen en een bloemenperk. Hier maait Ben 's zomers iedere dag met de grasmaaier een portie gras voor het paard. Nee kippen hebben ze ook niet meer… Dee krabt oe de hele tuin deur mekare.
Ik heb daar nooit veel van gemerkt bij ons, maar wij hebben ook meer ruige plekken op het erf.
Hier dan nog een foto van Wim uit de eerste tijd dat we lammeren kregen.

17-01-2010 om 12:14 geschreven door hetty  

En… natuurlijk zijn de vriendinnen ook nieuwsgierig en komen op kraamvisite. Nieuwsgierig kijken ze over het muurtje van hooi of strobalen die gebruikt zijn voor het maken van de kraamkamer voor moeder en kinderen. Onze ooien waren meestal Texelaars of een mix met Zwartbles schapen. Die zijn wat smaller en lammeren wat gemakkelijker. Het was telkens weer een verrassing wat er uit kwam. Uit een zwarte vader èn moeder kwam dus de eerste keer een witte tweeling, maar ook andersom gebeurde wel dat er een bruin lam uit een witte moeder kwam. Er zijn heel wat beschuiten met muisjes gesmeerd in de jaren dat we lammeren kregen. Eén keer verstootte een ooi haar lam. Het is niet te begrijpen. Een lam dat steeds maar weer probeert onder de moeder bij het uier te komen en dat steeds met een welgemikte trap in de hoek van het hok geschopt wordt. Die ging dus aan de fles. Ons eerste fleslammetje, ze werd net zo sterk als de rest.

16-01-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Coba met haar witte twins in het kraamhokje.

Schapen houden is een vak apart. Toen we aan het Schoolpad kwamen wonen in 1994 kregen we ondersteuning van Frans. Frans Kollmer had jarenlang schapen lopen op ons stuk weiland. In ruil daarvoor hield hij de afrastering in orde voor de vorige bewoner. Ik had natuurlijk zelf ook zin in een paar schapen en zo begonnen we samen met Frans aan deze uitdaging. Dat eerste jaar maakten we alles al mee... zere pootjes, zere bekjes. "Dat kan eigenlijk niet", sprak dokter Harrie, "in zo'n geisoleerd weiland". Maar we hadden net een paar witte jonge schapen bijgekocht en die hadden het natuurlijk meegebracht.
We hebben ze een paar keer per dag ontsmet en het ging weer over. Van schapenhandelaar Akker leerden we de fijne kneepjes van het herkennen van "de maden", hoe je kunt zien dat ze maden hebben. Meestal slaan ze toe met warm broeierig weer. De blauwe vlieg legt z'n eitjes in de vacht. Die komen uit en de maden zoeken zich een weg in de huid. Wanneer een schaap wat apart gaat lopen en telkens achterom kijkt... naar de jeukplek... moet je ze maar even controleren. Hij had gelijk en je zag die vieze maden tussen de wol uit de huid kruipen. Gauw de gieter met water plus middel gevuld en over de rug gesproeid. En je bent ze dan zo kwijt, soms komen ze met honderden tegelijk naar buiten kronkelen. We behandelen daarna alle schapen maar meteen mee. Griezelen jullie al?
Wanneer bij een geboorte het lam er niet goed af wilde werd dokter Harrie geroepen. Hij legde de ooi op een strobaal en deed voor hoe je een pootje dat verkeerd lag weer goed kon leggen. "Laat je handen eens zien", zei hij eens. "Niks mis mee", toen hij ze zag, "die zijn heel geschikt om er bij te komen". Wims handen zijn wat groter, maar die liet ik toch liever het karwei klaren. Maar de meeste keren ging de bevalling vanzelf.
Frans leerde ons om kleine kraamhokjes te maken voor moeder en kinderen, zodat ze goed aan de moeder konden wennen. En goed opletten of ze de eerste biest gedronken hadden. Anders moet je ze een handje helpen.
In het voorjaar werden de moeders geschoren. Daar kwam ook weer een mannetje voor en werden ze geënt met Ivomec, blijkbaar een tovermiddel tegen maagdarmwormen.
Je vraagt je misschien af: Waar doe je het allemaal voor? Dat kan ik je vertellen.
Het moment 's avonds als je samen tegen tienen nog even naar de stal gaat en we op een baal zittend de hele beestenboel overzien, is de topper van de dag. Die heel tevreden hooi vretende schapen bij de ruif, de lammeren die ieder aan een kant onder hun moeder duiken om te drinken dat is zo'n prachtig gezicht en geeft mij een heel bijzonder geluksgevoel. Wim heeft het na vijf minuten wel gezien. "Alles goed... ik gao". Maar ik knoop er graag nog een half uurtje bij aan en snuif die lekkere lucht van schaap en hooi en stal op.

15-01-2010 om 22:08 geschreven door hetty  

15-01-2010 om 09:10 geschreven door hetty  

Pa kwam regelmatig met tante Gerritje naar Emmen. Altijd was er interesse in ons doen en laten. En altijd vroeg hij de jongens over wat hen bezig hield. Hij was wat geschrokken toen we met z’n allen op zondagmorgen een kerkdienst bezochten. Hij hield één van hen het psalmboek voor, maar ja pubers in die tijd. Er werd niet meegezongen.
Aan de foto’s kan ik zien dat dit in onze laatste periode aan de Kuifmees is geweest. We waren en zijn nog wel fan van Groot Brittannie. Eén foto van mijn stelletje in het Jamespark in Londen onder een door Mark gevonden paraplu en een foto van het uitzicht op de Summer Isles.
We hebben nog regelmatig contact met Tom en Joan in Manchester en eens per jaar met Hilda in het topje van Schotland die daar neergestreken is om de dieren van een Rare Breed Farm te verzorgen en genoeg heeft aan haar eigen geiten Tanner en Fudge en alle materiele zaken achter zich heeft gelaten. Het liefst zit ze met een breiwerkje in de stal bij haar dieren. Ooit stond er een artikel van haar in het blad Buiten,dat later is opgegaan in Landleven, en ik schilderde een foto van een schapekop na. IK was zo onder de indruk van haar leven tot nu toe dat zij het einddoel werd van onze volgende Schotlandreis. Het is gelukt om haar te vinden en samen wisselden we allerlei wetenswaardigheden uit over ziektes en de verzorging van schapen. Wat ik nog steeds voor ogen heb en niet kwijt raak zijn de dozen met boeken en ander verhuismateriaal die gewoon in een ruimte naast de geiten stal lagen.
Nee … pa had volgens mij niks met schapen, een geit voor de jongens… tijdelijk… verder ging het niet. Nee een paard om mee naar de keuring te gaan en mee te fokken en waar Diny op mocht rijden, dat was zijn ideaal. Ik hoor nog een Winkel, ik weet niet meer of het nou Jan of Goosen was, zeggen bij het condoleren op Pa’s begrafenis:”Da’s weer een peerderkearl minder”.

14-01-2010 om 17:14 geschreven door hetty  

14-01-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Van Uithuizen aan het Wad tot aan Vlissingen Zeeland, van Westhoek tot aan  Minneapolis USA werd er meegeleefd met die 70-jarige aan het Schoolpad en hij voelde zich gisteren even de koning van de dag. De hele dag moest hij uitzitten voor het zijn cadeautje kreeg van ons. De kinderen moesten de hele dag nog werken....... o.a.om onze AOW te kunnen bekostigen.
Maar de nieuwste Vutters Ben en Niesje stonden net als wij om 10 uur precies voor de deur van Tioga Tours in Sint Jansklooster, de bakermat van de Nederlandse Canadees Evert van Benthem die bij Fred en Gera in de buurt woont. En ja hoor we hebben een optie op de boeking van 28 augustus- 25 september. Een halve dag bleven we in de waan om een week eerder te kunnen vertrekken om toch nog op Gera’s verjaardag van de partij te kunnen zijn.. Het Laagseizoen zou op 17 augustus al beginnen, maar later belden ze dat dat alleen voor Toronto geldt en niet voor Calgary. Ons gewenste vertrek op 21 augustus bleek de laatste dag van het hoogseizoen. Het verschil is toch met ons vijven meer dan €1250
Maar toch …. Het vakantiegevoel begint al aardig te komen.
Ben en Niesje gingen natuurlijk meteen mee naar Emmen en Johan en Joke komen vanuit de Achterhoek om deze mijlpaal op de dag zelf mee te kunnen vieren. De rest doet het vanuit Achterhoek, Frankrijk en Canada per telefoon.
Dan is het zover. Robin en Eva hebben we al van school gehaald en de rest aariveert en gaan we gezamenlijk naar onze Chinees, waar ik met de eigenaresse een bijzondere band heb. We wisselen altijd de laatste nieuwtjes uit over onze jongens. Zij heeft er ook drie en dat geeft een bijzondere band. Bovendien heb ik hun middelste in de klas gehad op het Carmelcollege in de Mavo/Havo brugklas, Tan Ching. Hij was de beste van de klas maar wilde toch verder met de mavo. Ze waren net naar Honkong geweest en besloot steward te worden. Mavo was dan genoeg, vond hij. Ik heb hem toen alvast wakker kunnen schudden en nu studeert hij medicijnen in Utrecht. Hij zat nu alleen ingesneeuwd in Polen met een groepje. Moeder schudde haar hoofd om zoveel onverstand om midden in de winter naar Polen te gaan.

13-01-2010 om 23:15 geschreven door hetty  

Zonet heb ik Wim al gefeliciteerd met z'n 70e verjaardag. Wat een raar getal. Dat klinkt toch oud, terwijl ik niet de indruk heb dat hij al 70 is. Maar cijfers liegen niet.
En toen kon ik natuurlijk niet slapen. eerst lig je in bed te wachten tot het 12 uur is. Wim niet die ronkte al. Dan is het zover en dan wil de slaap niet komen.
Z'n verrassingscadeau krijgt hij vanavond pas wanneer we met kinderen en aanverwanten bij Het Nieuwe Oosten zullen zitten, want het is een gezamenlijk cadeau. Ik verklap het dus nog niet. Maar ik hou jullie op de hoogte!
Morgenvroeg gaan we met Ben en Niesje onze reis naar Canada boeken. Sorry Gera, we kunnen er niet voor je verjaardag zijn. Dat moeten we maar een week later nog eens dunnetjes overdoen. Het scheelt teveel die ene week. De zaterdag voor je verjaardag valt nog net in het hoogseizoen.
Maar we hebben er zin in om jullie allemaal weer te zien. Voor Ben en Nies is het helemaal bijzonder omdat zij voor het eerst de plek van Fred en Gera zullen ontdekken èn hun land.
Zo... ik heb m'n beker warme melk naar binnen en zoek het maar weer hogerop.

13-01-2010 om 12:05 geschreven door hetty  

Wat dat toch is met honden? Gisteravond lag Tessa de hele avond aan Geesjes voeten en als je iets zei van:”Tessa, ga maar in je mandje”, liep ze richting mand om dan sneaky naar Jans te gaan om aan zijn voeten te gaan liggen. Er was niets meer om aan te dragen, alle ballen zijn weg… in de sneeuw ergens denk ik.
Het hele weekend daarvoor was Tessa in de ban van Agnes en week niet van haar zijde. “Lekker warm aan mijn voeten”, zei Agnes dan wanneer Tessa er weer lag en honderdduizend keer kwam ze aanlopen met dat laatste balletje om haar uit te dagen die weg te gooien zodat ze weer wat te doen had. Wij doen dat allang niet meer en dat weet ze.
De hele familie kwam Agnes ophalen: vader, moeder Kamila èn Pjotr. Pjotr rustte niet voor hij een ijspegel van het dak mocht hebben. Maar toen hij die met z’n blote handen aanpakte…huh was het even schrikken en legden we die maar neer om later mee te nemen.
Het bleek een heel ontspannen weekend te zijn en we zien uit naar de volgende keer. We hebben al afgesproken om een ècht schilderijtje te gaan maken met echte verf.

12-01-2010 om 08:15 geschreven door hetty  

zondagmiddag--Het weekend met Agnes is omgevlogen. Straks komt pa haar weer halen. Als ik het goed inschat heeft ze zich helemaal op haar gemak gevoeld hier. Ze heeft geschilderd, gelezen en huiswerk gemaakt… want dat moest ook nog gebeuren. Samen hebben we naar een film Heidi zitten kijken. Wat is dat lang geleden… pure nostalgie, maar Agnes vond hem ook leuk. Tessa had geluk met al dat spelen en ligt de hele tijd met de bal in aanslag bij haar. Zonet is ze terug van een wandeling door de sneeuw naar het Oeverse bos met Mark en Wim en de beide honden, want nu is Queeny er ook bij.
Samen gingen we deze morgen ook beddenrijden in het ziekenhuis. We hebben samen één mevrouw opgehaald in zo'n ziekenhuis bed.
Rieks Scheve, de man van de olifanten en giraffes en ander groot wild uit de dierentuin zit ook in onze groep en zag ze ook eens. Ik denk dat het een hele ervaring voor haar was om zo’n ziekenhuis dienst mee te maken. De rode draad in de overdenking was: Wat zeg je tegen iemand die een tegenslag te verwerken heeft. Kop op of morgen is alles anders of zoals de Drenten zeggen: Hol de kop d’r veur? Het kwam er op neer dat een luisterend oor of een handdruk meer zin zou hebben. De gesprekken met de mensen naderhand bij een kopje koffie zijn soms ook indrukwekkend.
Mark en Jennifer zijn net weer weg… mèt Queeny.

11-01-2010 om 19:11 geschreven door hetty  

Toch beviel Rick de vakantie in Normandie ook wel.

Iedere dag houdt Rick ons op de hoogte over het wel of niet aan het werk gaan. Hij heeft nog steeds sneeuwverlet en is daar niet blij mee. Sinds 1 januari is de Emco een zelfstandige onderneming geworden. Ze werken wel samen met de gemeente Emmen maar dat is het dan. Rick is er trots op. Hij heeft het niet zo op de Gemeente. Allemaal ambtenaren die het werk niet uitgevonden hebben. Nee.. dan Muggie, zoals die door de Rick en zijn collega’s liefdevol genoemd wordt. Dhr Mug is de grote man van Werkvoorzieningsschap Stadskanaal en is ingehuurd om de Emco ( Emmen- Coevorden) er weer bovenop te helpen. Tot nu toe gaat het goed en blijft Muggie nog even om zijn werk af te kunnen maken.
Gisteren heeft Rick z’n fiets laten nakijken. Hij is daar afhankelijk van en wil hem helemaal in topconditie hebben. Zonet belde hij op en vertelde dat ze zich maandag om 10 uur moeten melden. “Ik hoop dat ik dan weer aan het werk mag”, zei hij net.
Dat hoor je niet veel. Daar kunnen heel wat mensen een voorbeeld aan nemen.

11-01-2010 om 15:13 geschreven door hetty  

Vandaag wordt een speciale dag. Agnes komt! Agnes is een meisje van 12 jaar dat regelmatig een weekend bij ons zal komen logeren. Wij hebben ons nl opgegeven als gastadres bij de Logeerkring. De Stichting MEE heeft nog veel meer activiteiten, maar dit is er één van. Er is uiterst zorgvuldig een meisje gezocht dat hier bij ons zou kunnen passen. Houdt van dieren, is sportief, makkelijk met eten, is creatief en houdt van knutselen… enz.
We hebben al kennis gemaakt, eerst met haar ouders met de begeleider van MEE Drenthe er bij en later op een zaterdagmiddag met Agnes en nu is het dan zover. Vaak begin je met een middag of een dagje, maar Agnes meldde op de kennismakingsmiddag al dat ze wel twee nachtjes wil.
Een half jaar geleden hoorden wij de oproep op Radio Drente om je aan te melden als logeeradres. Wij hebben de ruimte… en de tijd… en het lijkt me ook leuk om een weekend met haar op te trekken.
Maar…. een beetje spannend is het wel zowel voor haar als voor ons.
MEE Drenthe organiseert heel veel. Ben je geïnteresseerd en wil je meer weten over deze organisatie... ? http://www.MEEDrenthe.nl

09-01-2010 om 19:07 geschreven door hetty  

07-01-2010 om 14:04 geschreven door hetty  

Het is geen voorbeeld van een boer uit deze tijd daar in Wilp. Toch kan ik een glimlach niet onderdrukken als hij Man Bijt Hond te woord staat in het programma gisteravond. Vriendelijk maar voor “Westerlingen”onverstaanbaar niet alleen door zijn streektaal, maar ook omdat hij binnensmonds praat èn met sigaar. Hij is er trots op dat hij al de zesde generatie op deze boerderij is.
“Ik kan u niet verstaan”, zegt de man van Man Bijt Hond. “Iele praot ok heel anders...", geeft hij als antwoord. ”Dan mo’j maor efkes wachen töt de vrouwe thuus kump van de masseur”.”Waar komt die dan vandaan”, vragen ze. "Oo...uut Lettle". "Wat zegt u... uit Letland?"
“Uut Let-te-le…( Salland) dee redt zich better in et Hollans.

Hier past Dick z’n stukje bij over het oude Achterhoekse boertje die voor het eerst in z’n leven aan het strand in Zandvoort is. Vol verbazing ziet hij een jongen en een meisje die elkaar aan het insmeren zijn met factor 10 en vraagt:
“Euliet iejleu oewleu?” Ze kijken hem verbaasd aan.
“Wablief meneer?”
“Öf iejleu oewleu euliet?”

In augustus had ik op mijn verjaardag van Ben en Diny al de nieuwe Achterhoekse Spreukenkalender gekregen en heeft opnieuw een prominente plaats gekregen op ons huuske. Ik vind er nog steeds nieuwe spreuken op.

A’j groot wilt lieken, mo’j näöst kleine leu gaon staon.

A’j de ogen in de tesse hebt, zee’j neet volle.

07-01-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

06-01-2010 om 15:36 geschreven door hetty  

“Ik was wel de eerste van onze familie”, meldt Rick als we naar De Boomgaard rijden. We gaan ons weekend combineren met een bezoekje aan Johan en Joke. En als hij verder gaat:”Als jullie gaan wil ik ook wel weer mee”, heb ik door dat hij het bezoek aan Jaap en Mirjam bedoelt. Goed bevallen dus…
Het is wel veéél sneeuw, het laatste stuk op de Lieferinkweg. De winterbanden bewijzen goede diensten.
Dan valt m’n mond open van verbazing. “Zee-j dat Wim… Jehan hef schaope in de weie.” Ik kan me niet herinneren dat er ooit één schaap gelopen heeft. En wat blijkt? Een schapenhouder die normaal z’n schapen op de uiterwaarden van de IJssel heeft lopen, was op zoek naar een andere plek voor de winter. Nu gooit hij af en toe een baal hooi in de wei, anders is het wel wat karigjes met al die sneeuw.
Ik denk niet dat Johan en Joke er zelf aan beginnen.
Dan komen de plannen op tafel. Het wordt een bijzonder jaar. Er gaat, als de gemeente de plannen goedkeurt, gebouwd worden. Johan en Joke gaan op de plek van de stal met het jongvee bouwen en Jos en Margo gaan op de boerderij wonen. Weer een generatie verder op De Boomgaard. Ik denk dat pa het prachtig zou vinden.
We hebben een paar gezellige uurtjes en gaan dan weer richting Drente. We gaan bij onze vaste Chinees aan om ons avondeten te scoren en eten dat samen op bij Mark en Jennifer. We nemen behalve Tessa ook Queeny vast mee… dat scheelt ze morgenvroeg weer een ritje in de sneeuw.

05-01-2010 om 22:37 geschreven door hetty  

Wouter staat wat verstopt achter paard Vera. Hij zal net een buitenrit gaan maken. Ben deed het vanmorgen al. Het krukje dat Ben gebruikt bij het opstijgen is al weggezet. Wouter heeft iets langere benen en heeft dat niet nodig!

“Weet je zeker dat jullie gaan… moet je zien!” We leveren Tessa net af bij Mark en Jennifer en de sneeuwvlokken zijn aardig aangedikt. Maar… we hebben op de beroemde weermeter gezien dat het na Hoogeveen beter zal worden. En dat is zo. Zonder moeite rijden we de rest van de rit naar mijn roots. Rick heeft de smaak te pakken. Wanneer we hem vragen:”Of…. Heb jij ook zin om nog eens die kant op te gaan?”, zegt hij:”Och … ja waarom niet.” Hij is een echte Drent geworden in zijn uitspraken. Als je hier iemand vraagt:"Hoe is 't er mee?" Dan volgt meestal:"'t Kon minder." En vraag je of ze zin hebben in een kop koffie.... O.... dat mag wel".
We zijn net in Eefde of Wouter staat op het punt om naar broer Jaap en Mirjam te gaan:”Of… ga jij mee Rick?” En Rick stapt bij Wouter in de Caddy en daar gaat het richting De Meern.
We bekijken de verkorte versie van de Schotland dvd van onze herfstvakantie. Eén van de stukjes waarbij we allemaal, behalve Wim, in de lach schieten is wanneer we 's avonds languit op de bedden in de kamer van Ben en Diny ons drankje drinken en ik zeg iets als:"As uncle Heurmen ons d'r zo laveloos bie-j zag liggen" en Wim die verontwaardigd overeind schiet:"Laveloos...???"
We zien ook het gemonteerde beeldmateriaal van 17 jaar vakanties met een deel van de Brinkerhof buurt. Daar hadden ze veel succes mee op Oudejaarsavond toen de bewuste groep vakantiegangers bij elkaar was.
Die avond slaat de winter ook toe in de Achterhoek. Het gaat sneeuwen en het blijft sneeuwen. Om 10 uur ’s avonds doen we nog een rondje met de honden in de sneeuw. Josca wijkt niet van onze zijde, maar Jippe gaat ogenblikkelijk achter een konijn aan. Af en toe horen we hem blaffen of janken en we zien hem niet weer tot we een schreeuw horen bij de oprit van huize Wagenvoort. Er kwam iemand langs die een schuiver maakte of van de schrik door Jippe of door de gladheid. Ben loopt maar gauw richting huis, maar daar is niets meer te vinden. Tegen 12 uur arriveren ook Rick en Wouter weer vanuit De Meern, de macaroni had gesmaakt en de avond was gezellig.
En deze zondagmorgen maken we een prachtige wandeling langs het Twentekanaal en de bossen bij Huize Voorst, alles onder een dik pak sneeuw. We hebben net op tijd Josca en Jippe weer aan de lijn als de boswachter komt controleren. Oei! Twee x € 60 boete zou maar zo € 120 kunnen worden.

04-01-2010 om 21:38 geschreven door hetty  

Het was een bijzonder rustige jaarswisseling voor ons. Het begon hier zo te sneeuwen voor we op pad gingen naar Gerhard en Judith met onze appelflapjes! We glibberden de afrit af richting rondweg en ik ben nogal een angsthaas in het verkeer en riep al: Veur mien hoeft et al niet meer… laow maor weer naor huus gaon”. Wim heeft dat niet, maar luistert blijkbaar goed naar mij. Zo zaten we thuis alleen achter de appelflappen. Behalve ons eerste jaar in Aalten, verder kan ik het me niet herinneren dat we met z’n tweeën het oudjaar uitgeluid hebben.
We hadden met de verjaardagen van Ben en Johan ook al afgezegd vanwege het weer. Gisteren kreeg ik dan Ben aan de telefoon op Nieuwjaarsdag en hij zei zoiets als:”’t Liekt wel of jullie daor vastevroren zit”.
Toen het dan vanmorgen meeviel met de voorspelde sneeuw besloten we om het er op te gaan wagen. Ik heb de telefoon net neergelegd… of Wim roep:”Kiek es naor buten”. De voorspelde sneeuw is gearriveerd. Maar nu gaan we… al doen we er drie uur over. We moeten immers ook wel eens oefenen voor ons weekje Oostenrijk straks.

04-01-2010 om 09:13 geschreven door hetty  

Frank is nogal onder de indruk van de ijspegels die aan het rieten dak hangen en moest ze wel even voelen.

“Hallo… hier ben ik al”. Frank tikt me op de arm. Ik ben al begonnen met m’n appelflappen. Want Oudjaar en zelfgebakken appelflappen horen bij elkaar. Gisteren waren we bij onze buurtjes en ik had Frank voor vandaag gecharterd om te helpen bij de appelflappen. Hij is net op tijd om de eerste te proeven. Helemaal goedgekeurd. Het is wel een strakke samenwerking in huize Schoolpad. Wim doet de appels, schillen, uitboren met de appelboor, en in plakken snijden. Het middenwerk van plakken appel door de kaneel met suiker, door het deeg, in de olie, omdraaien, op tijd er uit en laten uitlekken is voor mij. En dan.... staat Frank klaar met de bus poedersuiker.
Mijn allereerste oliebollen waren indertijd geen succes. Te vet of niet gaar! Oliebollen bakken is een hele kunst. Het recept van Marijke een paar jaar later was een uitkomst. Daar zat o.a. ook appel in. En..... ik had natuurlijk bij geleerd.
Nu houd ik het alleen op appelflappen. Frank heeft z’n portie mee met een paar hele kleintjes voor Daantje. Mark is net geweest, stoof meteen door naar de keuken, er moest natuurlijk uitgebreid geproefd worden. Hij heeft ze ook goedgekeurd en heeft zijn portie ook al mee. Judith bakt ze zelf en Rick? Die zal straks bij buurvrouw Wolterdina al geproefd hebben.
Gisteren in de trein bij Coevorden belde hij toch nog op. “Ja… fijn dat je me komt halen… ja ik wil ook wel mee eten.” Hij heeft het erg mooi gehad. Ze hebben gisteren met z’n allen de schaapskudde op de Veluwse hei bewonderd en op de terugweg kwamen ze langs de Naald in Apeldoorn. Dat maakte op Rick nogal indruk door de gebeurtenissen van afgelopen Koninginnedag. Ik weet het zeker: hij zal nog lang nagenieten.

01-01-2010 om 00:12 geschreven door hetty  

Rick is een Achterhoeker. Als enige van de drie jongens is hij in de Achterhoek geboren, in Aalten om precies te zijn. Ook dit keer heeft hij weer de frisse Achterhoekse lucht kunnen snuiven samen met Berend. José meldde al dat ze samen Eefde, De Boomgaard èn Lochem bezocht hadden gisteren.
Vlak bij hen in Apeldoorn is wel een heel speciale plek. Er ligt dicht bij hun huis een grote Drentse kei, een echte hunebedsteen. Ooit gekregen van de gemeente Emmen. Het moet de vriendschapsband tussen Emmen en Apeldoorn verbeelden. Zelfs de afstand tussen de beide plaatsen staat vermeld 88 km. Berend maakte een foto van de Rick bij de kei in Apeldoorn. Ik ben benieuwd naar de verhalen. Hij zal nu wel ergens tussen Zwolle en Emmen in de trein zitten. Ik heb aangeboden om hem van de trein te halen, maar ik zie Rick er wel voor aan om gewoon de bus naar de Bargeres te pakken en zich op z’n eigen plek te nestelen. Morgen komt hij beslist deze kant op want hij heeft buurvrouw Wielens beloofd om oliebollen te komen eten.
Met dank aan Berend!

31-12-2009 om 09:12 geschreven door hetty