Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
05-01-2010
Het wordt een bijzonder jaar...
Ik was wel de eerste van onze familie, meldt Rick als we naar De Boomgaard rijden. We gaan ons weekend combineren met een bezoekje aan Johan en Joke. En als hij verder gaat:Als jullie gaan wil ik ook wel weer mee, heb ik door dat hij het bezoek aan Jaap en Mirjam bedoelt. Goed bevallen dus Het is wel veéél sneeuw, het laatste stuk op de Lieferinkweg. De winterbanden bewijzen goede diensten. Dan valt mn mond open van verbazing. Zee-j dat Wim Jehan hef schaope in de weie. Ik kan me niet herinneren dat er ooit één schaap gelopen heeft. En wat blijkt? Een schapenhouder die normaal zn schapen op de uiterwaarden van de IJssel heeft lopen, was op zoek naar een andere plek voor de winter. Nu gooit hij af en toe een baal hooi in de wei, anders is het wel wat karigjes met al die sneeuw. Ik denk niet dat Johan en Joke er zelf aan beginnen. Dan komen de plannen op tafel. Het wordt een bijzonder jaar. Er gaat, als de gemeente de plannen goedkeurt, gebouwd worden. Johan en Joke gaan op de plek van de stal met het jongvee bouwen en Jos en Margo gaan op de boerderij wonen. Weer een generatie verder op De Boomgaard. Ik denk dat pa het prachtig zou vinden. We hebben een paar gezellige uurtjes en gaan dan weer richting Drente. We gaan bij onze vaste Chinees aan om ons avondeten te scoren en eten dat samen op bij Mark en Jennifer. We nemen behalve Tessa ook Queeny vast mee dat scheelt ze morgenvroeg weer een ritje in de sneeuw.
Wouter staat wat verstopt achter paard Vera. Hij zal net een buitenrit gaan maken. Ben deed het vanmorgen al. Het krukje dat Ben gebruikt bij het opstijgen is al weggezet. Wouter heeft iets langere benen en heeft dat niet nodig!
Weet je zeker dat jullie gaan moet je zien! We leveren Tessa net af bij Mark en Jennifer en de sneeuwvlokken zijn aardig aangedikt. Maar we hebben op de beroemde weermeter gezien dat het na Hoogeveen beter zal worden. En dat is zo. Zonder moeite rijden we de rest van de rit naar mijn roots. Rick heeft de smaak te pakken. Wanneer we hem vragen:Of . Heb jij ook zin om nog eens die kant op te gaan?, zegt hij:Och ja waarom niet. Hij is een echte Drent geworden in zijn uitspraken. Als je hier iemand vraagt:"Hoe is 't er mee?" Dan volgt meestal:"'t Kon minder." En vraag je of ze zin hebben in een kop koffie.... O.... dat mag wel". We zijn net in Eefde of Wouter staat op het punt om naar broer Jaap en Mirjam te gaan:Of ga jij mee Rick? En Rick stapt bij Wouter in de Caddy en daar gaat het richting De Meern. We bekijken de verkorte versie van de Schotland dvd van onze herfstvakantie. Eén van de stukjes waarbij we allemaal, behalve Wim, in de lach schieten is wanneer we 's avonds languit op de bedden in de kamer van Ben en Diny ons drankje drinken en ik zeg iets als:"As uncle Heurmen ons d'r zo laveloos bie-j zag liggen" en Wim die verontwaardigd overeind schiet:"Laveloos...???" We zien ook het gemonteerde beeldmateriaal van 17 jaar vakanties met een deel van de Brinkerhof buurt. Daar hadden ze veel succes mee op Oudejaarsavond toen de bewuste groep vakantiegangers bij elkaar was. Die avond slaat de winter ook toe in de Achterhoek. Het gaat sneeuwen en het blijft sneeuwen. Om 10 uur s avonds doen we nog een rondje met de honden in de sneeuw. Josca wijkt niet van onze zijde, maar Jippe gaat ogenblikkelijk achter een konijn aan. Af en toe horen we hem blaffen of janken en we zien hem niet weer tot we een schreeuw horen bij de oprit van huize Wagenvoort. Er kwam iemand langs die een schuiver maakte of van de schrik door Jippe of door de gladheid. Ben loopt maar gauw richting huis, maar daar is niets meer te vinden. Tegen 12 uur arriveren ook Rick en Wouter weer vanuit De Meern, de macaroni had gesmaakt en de avond was gezellig. En deze zondagmorgen maken we een prachtige wandeling langs het Twentekanaal en de bossen bij Huize Voorst, alles onder een dik pak sneeuw. We hebben net op tijd Josca en Jippe weer aan de lijn als de boswachter komt controleren. Oei! Twee x 60 boete zou maar zo 120 kunnen worden.
Het was een bijzonder rustige jaarswisseling voor ons. Het begon hier zo te sneeuwen voor we op pad gingen naar Gerhard en Judith met onze appelflapjes! We glibberden de afrit af richting rondweg en ik ben nogal een angsthaas in het verkeer en riep al: Veur mien hoeft et al niet meer laow maor weer naor huus gaon. Wim heeft dat niet, maar luistert blijkbaar goed naar mij. Zo zaten we thuis alleen achter de appelflappen. Behalve ons eerste jaar in Aalten, verder kan ik het me niet herinneren dat we met zn tweeën het oudjaar uitgeluid hebben. We hadden met de verjaardagen van Ben en Johan ook al afgezegd vanwege het weer. Gisteren kreeg ik dan Ben aan de telefoon op Nieuwjaarsdag en hij zei zoiets als:t Liekt wel of jullie daor vastevroren zit. Toen het dan vanmorgen meeviel met de voorspelde sneeuw besloten we om het er op te gaan wagen. Ik heb de telefoon net neergelegd of Wim roep:Kiek es naor buten. De voorspelde sneeuw is gearriveerd. Maar nu gaan we al doen we er drie uur over. We moeten immers ook wel eens oefenen voor ons weekje Oostenrijk straks.
Frank is nogal onder de indruk van de ijspegels die aan het rieten dak hangen en moest ze wel even voelen.
Hallo hier ben ik al. Frank tikt me op de arm. Ik ben al begonnen met mn appelflappen. Want Oudjaar en zelfgebakken appelflappen horen bij elkaar. Gisteren waren we bij onze buurtjes en ik had Frank voor vandaag gecharterd om te helpen bij de appelflappen. Hij is net op tijd om de eerste te proeven. Helemaal goedgekeurd. Het is wel een strakke samenwerking in huize Schoolpad. Wim doet de appels, schillen, uitboren met de appelboor, en in plakken snijden. Het middenwerk van plakken appel door de kaneel met suiker, door het deeg, in de olie, omdraaien, op tijd er uit en laten uitlekken is voor mij. En dan.... staat Frank klaar met de bus poedersuiker. Mijn allereerste oliebollen waren indertijd geen succes. Te vet of niet gaar! Oliebollen bakken is een hele kunst. Het recept van Marijke een paar jaar later was een uitkomst. Daar zat o.a. ook appel in. En..... ik had natuurlijk bij geleerd. Nu houd ik het alleen op appelflappen. Frank heeft zn portie mee met een paar hele kleintjes voor Daantje. Mark is net geweest, stoof meteen door naar de keuken, er moest natuurlijk uitgebreid geproefd worden. Hij heeft ze ook goedgekeurd en heeft zijn portie ook al mee. Judith bakt ze zelf en Rick? Die zal straks bij buurvrouw Wolterdina al geproefd hebben. Gisteren in de trein bij Coevorden belde hij toch nog op. Ja fijn dat je me komt halen ja ik wil ook wel mee eten. Hij heeft het erg mooi gehad. Ze hebben gisteren met zn allen de schaapskudde op de Veluwse hei bewonderd en op de terugweg kwamen ze langs de Naald in Apeldoorn. Dat maakte op Rick nogal indruk door de gebeurtenissen van afgelopen Koninginnedag. Ik weet het zeker: hij zal nog lang nagenieten.
Rick is een Achterhoeker. Als enige van de drie jongens is hij in de Achterhoek geboren, in Aalten om precies te zijn. Ook dit keer heeft hij weer de frisse Achterhoekse lucht kunnen snuiven samen met Berend. José meldde al dat ze samen Eefde, De Boomgaard èn Lochem bezocht hadden gisteren. Vlak bij hen in Apeldoorn is wel een heel speciale plek. Er ligt dicht bij hun huis een grote Drentse kei, een echte hunebedsteen. Ooit gekregen van de gemeente Emmen. Het moet de vriendschapsband tussen Emmen en Apeldoorn verbeelden. Zelfs de afstand tussen de beide plaatsen staat vermeld 88 km. Berend maakte een foto van de Rick bij de kei in Apeldoorn. Ik ben benieuwd naar de verhalen. Hij zal nu wel ergens tussen Zwolle en Emmen in de trein zitten. Ik heb aangeboden om hem van de trein te halen, maar ik zie Rick er wel voor aan om gewoon de bus naar de Bargeres te pakken en zich op zn eigen plek te nestelen. Morgen komt hij beslist deze kant op want hij heeft buurvrouw Wielens beloofd om oliebollen te komen eten. Met dank aan Berend!
Ik heb een boekje uit de Bieb meegebracht van Roy Martina over Engelen om ons heen. Je kunt er in geloven of niet. Hij heeft het er ook over dat je soms zelf een engel kunt zijn. Je moet wel oog leren hebben voor de nood om je heen. Mama droomde een paar weken voor haar overlijden dat aartsengel Gabriël bij haar was en dat ze met hem mee wou, maar nee het was haar tijd nog niet. Rick heeft een tijd gehad dat hij het gevoel had dat opa Hein met hem meereed in zijn auto en dat hij ook nu nog bij hem is. Je hoort soms mensen zeggen:Je bent een engel. Nee ik zal daar niet lacherig over doen. Toen Didi het maatje van Rick zo de goede snaar wist te raken bij Rick, was dat voor mij ook een engel. Toen ik met een auto vol kinderen op weg was van Linde naar Hengelo kreeg ik in de middle of nowhere ineens een lekke band. Het was nog lang voor de mobieltjes. Ik stop aan de kant van de weg en achter mij stopt een auto van de Wegenwacht. ....Kort er op gebeurt het nog een keer vlak voor de garage in Lochem en kon ik op de terugweg de geplakte band weer meenemen. Noem je dat toeval of geluk gehad? Nadat ik na een ziekteperiode weer begon op school moest ik meteen met een klas op de fiets naar Ter Apel, eerst pretpark en daarna naar de Jeugdherberg. Wim had de heenweg naar het pretpark voor zijn rekening genomen. Daarna kon ik de rest wel dacht ik. Ik heb alleen nooit geleerd om een band te plakken. Pa deed dat vroeger en later Wim, makkelijk zat. En ja hoor net met de meute binnen de bebouwde kom pffffft. Lekke band bij een van de leerlingen! We stappen af er komt een man een oprit aflopen en zegt: 'k Zie het al lekke band . Kom maar mee. Tien minuten later reden we weer. Toen Diny en ik deze zomer op het laatste moment in Parijs de bus moesten halen en ons vergist hadden in het aantal strippen van de metro zouden we bijna het laatste traject missen. Een jonge knul was daar ineens, gebruikte zijn pasje om ons allebei naar het goede perron te brengen en wachtte tot hij zeker wist dat we goed zaten ja je leest het goed in Parijs.. de stad van de zakkenrollers en bedelaars. Toen we uitpuffend het laatste stuk met de metro aflegden waren we het met elkaar eens: Dat was een engel op ons pad.
De post raakt in de war of eigenlijk gezegd is, al zo lang wij hier wonen, in de war. Regelmatig krijgen we post van Schansstraat 50, precies aan de andere kant van Barger-Oosterveld. In het begin brachten we het nog wel eens weg, maar later stopten we het gewoon weer in de brievenbus of stuurden het retour afzender. Vanmiddag kwam de meneer van Schansstraat 50 aan de deur met een stapeltje kaarten en een Libelle. Bij hen komt namelijk ook regelmatig post van ons, van Schoolpad 50. We hebben nu dus kennisgemaakt. Zijn naam Klein Tiessink klinkt Achterhoeks en ja hoor . In Lochem geboren en in Meppel en Emmen getogen. Hij heeft ontdekt dat er muziek zit in het produceren van en handel in dat fijne siergaas dat veel door bloemisten gebruikt wordt. Bij een kop koffie praten we bij en even later als we een brief wegbrengen legt Wim bij het post-verdeelstation uit wat er gebeurt met de post op onze adressen. Volgens mij heeft het weinig zin. Het sorteren op de Sch en 50 van Schansstraat en Schoolpad zal wel vaker mis blijven gaan, maar wie weet En verder ik kan geen rum meer zien. We hadden veel bitterkoekjespudding over van de kerst. Eén toetje en wat rum te veel denk ik. Ik voerde het aan Tessa op. Die zal geen last van slapeloosheid hebben vannacht. Is al helemaal onder zeil.
Wat was het een drukte op de weg richting Zwolle en ik denk dat dit het beeld in het hele land was. Derde Kerstdag noem je zoiets. Iedereen gaat er op uit. Wij naar oma in Hattem en na die tijd natuurlijk naar Ben en Niesje. Rick ging ook op pad, maar dan met de trein. Hij belde net op dat hij bij Berend en José is aangekomen. Berend heeft hem van de trein gehaald en als ik vraag wat hij van baby Olaf vindt zegt hij: Er zit een hoop geblèèr in. En warempel ik hoor hem door de telefoon boven huilen. Daor zit een paar goeie longen in, zou pa gezegd hebben. Rick kan daar nu een paar dagen van genieten want José gaat morgen werken en Berend heeft vrij. Rick en Berend, de twee neven, voelen elkaar goed aan. Als kind hoefden ze elkaar maar aan te kijken of ze begonnen allebei te giebelen. En dat is gebleven. Ze kunnen nu een paar dagen samen optrekken en voor die twee kleintjes zorgen. Ik weet zeker dat ze ook nog wel een keer naar Eefde zullen gaan. Wel fotos maken hè! Mark en Jennifer komen nu gezond en wel later op de middag naar ons toe. Ze zijn weer bijgekomen. Met de honden doen we ons rondje door het Oeverse bos en blijven als vanzelf even staan bij de stilteplek. Je voelt de energie daar èn de rust. Derde Kerstdag is ten einde en we gaan op naar oudjaar.
Wat is er tegenwoordig toch een verschil met vroeger in een kerkdienst. Terwijl toen alleen de predikant een aandeel had, gebeurt er nu zoveel door allerlei betrokkenen. Er was in de Schepershof een prachtige schikking over licht in en om ons heen. De lantaarn met de verhalen van de kinderen kreeg iedere week een andere plek in de kerk, bij het doopvont, het orgel, de preekstoel en de avondmaalstafel. Eigenlijk vond onze predikant Jan de Korte dat hij midden tussen de mensen zou moeten staan. De schilderingen, door een groep gemeenteleden op een middag gemaakt, ook over het licht, hing aan de muur achter de preekstoel. Gisteren was het een feestelijke kerstdienst met een heel stel kinderen die onder de preek hun eigen feestje hadden in een andere ruimte.
s Middags kwamen onze kinderen en zaten we een tijdje bij ons eigen licht in de Kota. De man een kip, was de kreet van Mark toen we het hadden over: wat zullen we eten? Judith kwam met een stel kant en klaar gebraden kippetjes. De mosterdsoep was heerlijk, de bitterkoekjespudding was gelukt en de zuurkoolschotel werd daardoor bijna niet aangeraakt. We hoeven deze dagen niet meer te koken. En Jennifer had voor een speciaal drankje gezorgd dat ijskoud gedronken moest worden bij een kopje koffie. Liquore di limone di Sorrento. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik ben ook niet erg van de drank. Maar zon likeurtje bij een kopje koffie gaat er wel in. Jennifer was eigenlijk ziek en ze taaiden wat eerder af. Ze had het de hele week volgehouden om door te werken bij van Liere, maar nu was de koek op. Jammer dat Eva er niet bij kon zijn, nu moest Robin zich met ons, Tessa, Queeny en zijn Nintendo vermaken.
Het leek eventjes of de tijd had stil gestaan toen ik de bodem aan het uitschrapen was van de pan van de pudding die bedoeld was om bitterkoekjespudding voor morgen. Ken je dat dat lekkere laagje onderin dat al een beetje bruin begint te worden. Diny en ik waren er vroeger gek op om de panne løøg te meugen krabben. Kortgeleden waren we bij Ben en Niesje en die laatste is een meester in toetjes maken. Zij had bitterkoekjespudding gemaakt. Je kon de rum proeven. We besloten meteen om ons er met kerst aan te wagen en nu staat die pudding dan af te koelen en op te stijven. De smaak is goed, maar of hij heel uit de vorm komt is de vraag. Johan was vroeger gek op griesmeelpudding en nu nog, hoorde ik pas. Hij was amper 3 jaar toen hij al op een stoel bij het gasstel stond om de griesmeel gemengd met suiker door de melk te roeren, want hij moest en zou die pudding hebben. Doorzettertje hè? Was hij toen al. We zijn precies op tijd klaar om met zakdoek in aanslag op de bank voor All you need is love te gaan zitten. Het is weer janken. We kunnen er slecht tegen al die emotie, maar kijken toch. We kicken dan even af bij André van Duin. Het begint al aardig greun te worden zoals mama dat steeds noemde. Wim vraagt al naar het zout om de gladheid te lijf te gaan. Al kwakkelt het en dooit het tussendoor we krijgen een witte Kerst
Daar lig je dan. Even een kerstbakje brengen. En wat was buurvrouw Wolterdina er blij mee. De heenweg kon ik nog op de fiets zitten. Wel voorzichtig door de mulle sneeuw rijden en niet in het bandenspoor. Het dooide al. De terugweg was minder. Ik merkte meteen al dat fietsen geen optie was. Jans had de dikke kip die we bij hem besteld hadden al meegegeven en zat voorin het mandje. De sneeuw viel nu letterlijk van de bomen. Ik probeerde op het fietspad te lopen maar daar gleed je alle kanten op. Dan maar over de platgereden sneeuw van de zandweg. Bij de tweede stap lag ik al de fiets gleed de ene kant op ik de andere kant en de plastic zak met kip schoof voor me uit. Het was een ijsbaan geworden. Toen na een minuut alles nog kon bewegen hees ik mn fiets overeind, raapte de kip op en voetje voor voetje ging het op huis aan. Ik kon wel janken. Alles deed zeer en mn knie was dik. Nu na een dag ben ik weer bijgekomen, de knie is bont en blauw en mn hele lijf heeft spierpijn. Morgen is het kerst. Voor ons het feest van de geboorte van Jezus. Maar de kerstboom staat, de kerstkrans hangt weer boven de eettafel en het verlichte hert staat op de vlonder. Nee pakjes hebben we met de sint gehad, maar we wensen jullie allemaal een hele fijne kerst met iedereen die je lief is. Dag! http://www.jacquielawson.com/preview.asp?cont=1&hdn=0&pv=3111930
Moet je eens raden wie dit is. Rick kwam zaterdagmiddag binnen en liet een paar fotos zien die hij met zn mobieltje genomen had. Ik zag een slim ogende kerstman en ook een foto van de kerstman en de buurvrouw. Ik zeg:Dat moet Bossie zijn zoals Bos bij de buren, en dus ook door ons, liefdevol genoemd wordt. Bos is eigenaar van paard en koets die in het centrum van Emmen mensen tegen betaling rondritjes verzorgt. Nee, zei Rick.kijk maar eens goed. Maar ik had echt geen idee. Bij de buren komen zoveel bijzondere mensen. Eindelijk gaf Rick het geheim prijs. Het was buurman Jans himself. Die mag voor kerstman spelen in het centrum van Emmen in deze dagen voor kerst. Bossies vriendin had het pak persoonlijk in elkaar geknutseld en het ziet er heel professioneel uit. Zelfs Geesje staat vanavond met vriendin in de koek- en- zoopie-tent chocolademelk te verkopen. Jans is van alle markten thuis: landbouwer, chauffeur. Verder is het een echte knutselaar. Wanneer Wim ergens niet uitkomt gaat hij het eerst naar Jans. Samen gaan ze ook regelmatig naar een beurs en komen steeds met handenvol pennen thuis. Of ze gaan samen naar meneer Stihl zoals ze hun leverancier van de kettingzaag noemen. Eens waren ze ook naar deze meneer Stihl, toen ze thuiskwamen met allebei een industriestofzuiger.. een vreselijk onhandig groot kavalje. Ik was verbijsterd zomaar een stomme grote stofzuiger. Iedere keer bij het stofzuigen schiet de slang minstens 2 x los of hij valt om en maakt een raar geluid. Dan moet ik hem eerst af- en dan weer aanzetten. Of de draad zit in de knoop en nu is er een wieltje dat er iedere keer als je hem optilt weer afvalt. Maar zuigen . Dat doet ie perfect, al meer dan 10 jaar. Wanneer het koppel Jans en Wim weer eens samen op pad gaan naar meneer Stihl .. hoef ik alleen maar te kijken, dan weten ze genoeg!
Afgelopen zaterdag was het zover het Kerstconcert van Valerius vond plaats. Daar zaten we dan, achterstevoren, de mannen onder het orgel opgesteld en met mooie kunst aan de muur. In de Grote Kerk in Emmen is altijd wel een expositie te bewonderen. En de kerk was prachtig versierd door mensen van het Terracollege. Dirigent Daniel Rouwkema had een mooie sopraan gestrikt, Martine Salomons. De dwarsfluit werd bespeeld door Nicole Grothe en Sander van Marion leefde zich uit op het kerkorgel. Het was heel afwisselend, want ook Daniel liet prachtig pianospel horen. Toch denk ik dat hij zich vergist heeft in de keuze van de liederen voor Valerius. De eerste drie Latijnse liederen vielen wat tegen, te onzeker. Het inoefenen heeft waarschijnlijk meer tijd nodig. Ik weet dat het koor prachtig zingt wanneer het wat meer bekende of in elk geval meer geoefende liederen zingt. Ik verheug me nu al op het Bevrijdingsconcert begin mei. Toch was het een mooie avond al miste ik Ben en Niesje die vanwege het weer thuis in Hattem waren gebleven. Ach wij doen hetzelfde. In de Achterhoek ligt nog meer sneeuw dan bij ons en het sneeuwt nu alweer. De bedoeling was om vanmiddag naar Ben en Diny af te reizen om Ben z'n verjaardag (18-12) te vieren en morgen ...op de dag zelf, Johan te kunnen feliciteren. Nee Jehan wie-j bunt disse keer niet op oew verjeurdag mergen. Wi-j doot et nog wel es dunnekes oaver. Want....: 't Is vandaag de witte we...reld. Veld en bos en boom e.hen tak, alles ligt nu weggedoken In het witte winterpak. Ik alleen loop blauw en bont van de koude hier in 't rond op de witbesneeuwde grond op de wit be he sneeuwde grond.
Toe maar papa . toe maar papa Heb je dat nou meer bij jongens dan bij meisjes? Bij mij zat de schrik er nog in na onze slippartij in Duitsland. We gingen gewoon in de bocht rechtdoor en raakten een volkswagenbusje. Helemaal onbegrijpelijk. Het liep goed af zowel voor ons en kleine Laska als de inzittenden van het busje. Achteraf hoorden we dat er olie op die weg was verloren. Maar toen kwam er sneeuw. We woonden in Hengelo aan de Marnixstraat. Die had een bocht en net daarvoor was een rijtje garages met behoorlijk ruimte ervoor. Wim had een paar jaar eerder in Reutum een slipcursus gevolgd en probeerde dat daar wel eens uit. Ach je bent jong en je wil wat . Dat gebeurde niet als ik er bij in zat. Ik schreeuwde wel zo hard van: Neee neee.. niet doen, dat hij zich inhield . Nou ja een klein slipje dan. Maar als de jongens er bij in zaten had ik geen enkele invloed meer. Die gingen voor het avontuur. En ja hoor : " Daar komt ie, riep Wim dan en deed een flinke ruk aan de handrem en al tollend maakten we een pirouette. Onze columnist Wierenga had het gisteren zien gebeuren op een kruispunt een jonge vent met pet en peuk maakte op een kruispunt zon pirouette. Hij was zich rot geschrokken tot hij achterin de auto een ouder echtpaar ontwaarde. Opa en oma hadden de grootste lol. Tja . En dan komt het allemaal weer boven hè? Wim heeft jaren terug met alledrie jongens een dag sliples gehad en alle vier kregen ze hun certificaat. Nu hebben we sinds kort winterbanden en slippen . is er niet meer bij..... hoop ik....
We zijn dit jaar een beetje laat met het voeren van de vogels. De winter overvalt ons achteraf toch nog. Ik heb gauw op verschillende plaatsen al brood, zonnepitten, vogelzaad en vetbolletjes gestrooid en opgehangen, maar nu moeten de vogels het gaan ontdekken. In de hulst zijn de meeste soorten al langs geweest: de grote bonte specht, de dikke merels, de vinken, het parmantige roodborstje , een duif en een ekster, maar de merels zijn er de baas. De mezen en mussen hebben mijn voer in de vogelhuisjes al wel ontdekt. Wanneer de bessen in de hulst op zijn, zal de rest zich ook wel op het extra voer werpen. Het winterkoninkje heeft voorlopig nog genoeg. Die is de spinnetjes aan het verorberen die aan de onderkant van het rieten dak zitten. De ponys lopen in de wei met hun hoeven naar het gras te krabben. Die vinden altijd nog wat. Straks krijgen ze een sneetje brood èn een portie hooi. Loedertje en Suze zijn nu meest binnen, ook s nachts. Zelfs Tessa, die normaal niet graag binnen is overdag, ligt aan onze voeten. En Rick? Die halen we straks op uit de Bargeres. Dat gebeurt bijna nooit maar nu, met die dikke sneeuw, mag het! Het is ècht winter!
Bedankt voor je kaart, hoorde ik een paar jaar terug Ellen aan een medecursist zeggen. Dat kan niet, zei deze toen.want ik stuur geen kaarten meer. Een paar jaar geleden ben ik gestopt. De laatste keer heb ik bij iedereen op de kaart gezet dat het voor het laatst zou zijn dat ik een kaart stuurde. Ik geef liever een bedrag aan een goed doel. Toen kwam de discussie goed op gang tijdens de koffie. Maar de tantes dan? Nou ja die nog wel, maar de rest niet meer. Het blijft een afweging. Eigenlijk vind ik het ook een verspilling, maar weet je . In de loop der tijd zijn er zoveel van je familie en vrienden die je wat uit het oog verliest en die je op deze manier kunt laten merken dat je aan ze denkt. Wat Wim betreft die hoeft het helemaal niet al dat geschrijf .. Maar gisteren vroeg hij toch even heb je nog aan Jack en Margie gedacht? Ach eigenlijk hoef ik helemaal geen kaarten, maar gek is dat bij iedere kaart die er binnen komt word ik een beetje warm van binnen. Heb jij dat ook?
Dit keer kregen we een kaart waar echt over nagedacht en aan gewerkt is. Er werden heel wat oude lang bewaarde centen in de Cilit Bang gelegd en na die tijd opgepoetst en dit is het geworden. Hier het binnenwerk van deze bijzondere kaart:
2009- 2010 Dit afgelopen jaar had niemand verwacht Dat het ons een financiële crisis bracht. Gelukkig heeft het slijk der aarde Voor ons geen grote waarde. Daarom gaan wij bij deze Nu ons allerlaatste centje geven. We hopen dat in deze moeilijke financiële tijden We jou met deze gift verblijden.
Maar beste mensen Onze wensen gaan niet over centen. We hopen dat je in tweeduizend en tien Heel veel moois om je heen zult zien.
Het liefste zouden wij je willen geven: Een tevreden en gelukkig leven.
Gerard van der Kolk en Sietje de Bruin trouwen op 30 maart 1939.
Moeder van der Kolk is weer aan het repeteren. Wim en Hetty, Piet en Marry, Henry en Tonny èn Ben en Niesje. Dan Gerhard ,Rick en Mark. Dat komt er strak uit, Peter en Bert net zo .. het is onderdehand wel Robert en nog later Rob geworden, maar dat is niet blijven hangen. Gera en Arend komen dan en ja dan wordt het lastig Catharina een hele tijd niks en dan Paul Sietse en Annemarie.? Nee zegt Ben die kregen wi-j dr gratis bi-j. De middelste van Ben en Nies die nog wel naar opa Gerard genoemd is slaat ze steeds over. Ach het maakt niets uit, ze is er nog bij. Arend en Amakka zijn een dagje op rondreis. Ze wonen nu samen in Amsterdam West en bezoeken Ben en Niesje. Oma wordt net door Ben gehaald vanuit De Bongerd met de rolstoel als wij er zijn. Zo te zien zijn Arend en Amakka gelukkig met elkaar. Arend is zorgzaam, ook al omdat ze net een operatie achter de rug heeft. Ben haalt nog een boekje tevoorschijn van vader van der Kolk. Hierin schreef hij als secretaris van de Schilderspatroonvereeniging de notulen van de vergadering. Henry had het in zijn bezit maar vond blijkbaar bij hun vertrek naar Canada dat het maar in het Hattemse moest blijven. We ontdekken de notulen van de vergadering waarin Vader Gerard nog bedankt voor het prachtige bloemstuk dat ze gekregen hebben bij hun huwelijk op 30 maart 1939. Ik kan het niet laten en ga meteen op zoek naar de d s en t s. Wim zei altijd dat zn vader daar steeds moeite mee had en dat hij dan zei: Ik heb al een paar keer een t 'ezet, ik doe noe maa weer es een d. En warempel ik vind er een paar. Er schijnt ook een boekje te zijn met echt Hattemer uitdrukkingen. Ben kent er echter één die er niet in staat, maar die regelmatig door vader van der Kolk gebezigd werd wanneer moeder zei:Gerard dat ku-j niet maken. Dan gaf hij als antwoord: "Ik heb schijt an de ratt'n..., ik heb zelf een stat"
Nee sunterklaos? Daor heb ik nooit zo in geleufd. Gisteren in Hattem zat Ben weer aardig op zn praatstoel toen Arend en Amakka er waren. De Hattemer namen, gewoontes, de muziek . Ben heeft een goed geheugen. Maar de verhalen worden ook steeds mooier. Ach sunterklaos Dat was veur mi-j ome Drikus. Dan zat ik op de kleuterschoele en dan kwam ome Drikus met een groot pak onder dn arm bi-j ons in de Stege naor boaven de trappe op met ene dee Zwatte Piet mos spöllen. Bi-j ons in de slaopkamer wodden e opetuugd, de staf werd in mekare eschroefd en daor gung sunterklaos met piet. Dan kwame wi-j op schoele en dan reupen alle kinder :O o kiek daor he-j em daor kump sunterklaos. Welnee, zei ik dan, dat is mien ome. Ik kreeg meteen zon Toon Hermans gevoel. Wanneer moeder even iets niet meer wist, werd er al gauw gezegd:Maor van Gees weet ie-j nog wel! Ha ha... die Gees, zei moeder dan. As ome Willem iets vertellen waor wie-j met zien allen aan twiefelen, zei ze: 'Hoe weet ie-j dat noe Willem?' Dan zei ome Willem: 'O dat he-k ergens elèzen.' 'A gek ie lèèst ja nooit', kwam dan tante Gees uut de hoek. Of wanneer ome Willem weer es iets had waor zie-j het niet mee ens was kon ze zo zeggen:Ach Willem as ik zo gek was as oe . leut ik mien gelieke doodschiet'n. Het was een mens vol humor deze grote vriendin van moeder. Niesje wist te vertellen dat ze zulke leuke poppetjes kon knippen voor de kinderen en dat ze daar meteen een heel verhaal bij kon vertellen.
De voorbereidingen voor de nieuwe hoogspanningskabel, die door onze wei en een stukje erf gaat lopen, zijn in volle gang. Gisteren werd er door een landmeter paaltjes uitgezet en vandaag kwam een enorm voertuig ons erf op. Hij kwam om de bodemgesteldheid te onderzoeken. Na de graverij volgende zomer moet de bodem weer in de goede volgorde op zn plaats gebracht worden. Wim moest natuurlijk alles zien en mocht meekijken boven. Natuurlijk kwamen de beide mannen mee naar binnen voor een kop koffie en Wim zat meteen op de praatstoel. Daar kon hij vanmiddag mee doorgaan want hij is met broer Ben naar een Techno-beurs in Hardenberg zoals ieder jaar. Het is nu de laatste keer, want Ben gaat met de VUT. Wim belde net:Het wordt wat later want we zitten nog even met Martin- hun gastheer- in het restaurant na te praten.
Dat vuurtje stoken zit bij die van der Kolken, in elk geval die van ons, in het bloed. We zijn net terug van de verjaardag bij Gerhard. Steeds is een onderdeel van het ritueel op zon avond: het aansteken van de vuurkorf. Of het nu zomer of winter is dat ding moet aan en even later staan alle mannen er omheen te keuvelen en kunnen ze hun sigaartje of sigaretje roken. Gerhard had voor zn verjaardag een boek gevraagd: Slag om Kuweit. Hij is gek op oorlogsboeken. Hij haalde niet voor niets een 10 voor geschiedenis op zijn MAVO examen. Hij had het geluk dat het onderwerp van dat jaar de 2e WO was. Hij voegde er aan toe dat we rustig bij www.bol.com konden kijken. Dat deed ik dus en bestelde meteen een zo goed als nieuw exemplaar. Dat was maandag. Je zou denken dat dan zaterdags het boek er wel is . maar nee pech gehad. Het boek Achter de linies, dat hij aan Mark gevraagd had, ging ook al mis. De eerste aanbieder had zijn boek teruggetrokken. Les: Wil je een goed 2e hands boek bij bol.com bestellen dan moet je er wel een paar weken voor uittrekken. Het is maar dat je het weet. Onze oude en hun naaste buren zijn Ger en Lies. Die zijn meestal ook bij alle feestelijkheden bij huize van der Kolk op Kuifmees 20. We hebben weer ouderwets bijgepraat, want als je elkaar een tijdje niet gezien hebt is er heel wat te vertellen en herinneringen op te halen. Lies had de foto van Laska op de site gezien. Wat een geduld heeft ze met haar gehad dat eerste jaar dat we daar naast elkaar kwamen wonen. Laska wat ietwat verwaand. Als Lies tegen haar praatte deed ze net of ze niks hoorde. Pas na een jaar van stug volhouden hebben Ger en Lies een keer op haar gepast en nadien was het voor de bakker en paste ze op ons beider erf. Laska zorgde ervoor dat we nooit Jehova's getuigen meer aan de deur kregen. De laatste hing van schrik voor de blaffende Laska zo'n beetje in de dakgoot. Had hij ook maar niet met dat zwarte tasje moeten gaan meppen. Sindsdien stonden we bij de Jehova's op de zwarte lijst. Wel zo rustig.
