Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-12-2009
Een enorm voertuig
De voorbereidingen voor de nieuwe hoogspanningskabel, die door onze wei en een stukje erf gaat lopen, zijn in volle gang. Gisteren werd er door een landmeter paaltjes uitgezet en vandaag kwam een enorm voertuig ons erf op. Hij kwam om de bodemgesteldheid te onderzoeken. Na de graverij volgende zomer moet de bodem weer in de goede volgorde op zn plaats gebracht worden. Wim moest natuurlijk alles zien en mocht meekijken boven. Natuurlijk kwamen de beide mannen mee naar binnen voor een kop koffie en Wim zat meteen op de praatstoel. Daar kon hij vanmiddag mee doorgaan want hij is met broer Ben naar een Techno-beurs in Hardenberg zoals ieder jaar. Het is nu de laatste keer, want Ben gaat met de VUT. Wim belde net:Het wordt wat later want we zitten nog even met Martin- hun gastheer- in het restaurant na te praten.
Dat vuurtje stoken zit bij die van der Kolken, in elk geval die van ons, in het bloed. We zijn net terug van de verjaardag bij Gerhard. Steeds is een onderdeel van het ritueel op zon avond: het aansteken van de vuurkorf. Of het nu zomer of winter is dat ding moet aan en even later staan alle mannen er omheen te keuvelen en kunnen ze hun sigaartje of sigaretje roken. Gerhard had voor zn verjaardag een boek gevraagd: Slag om Kuweit. Hij is gek op oorlogsboeken. Hij haalde niet voor niets een 10 voor geschiedenis op zijn MAVO examen. Hij had het geluk dat het onderwerp van dat jaar de 2e WO was. Hij voegde er aan toe dat we rustig bij www.bol.com konden kijken. Dat deed ik dus en bestelde meteen een zo goed als nieuw exemplaar. Dat was maandag. Je zou denken dat dan zaterdags het boek er wel is . maar nee pech gehad. Het boek Achter de linies, dat hij aan Mark gevraagd had, ging ook al mis. De eerste aanbieder had zijn boek teruggetrokken. Les: Wil je een goed 2e hands boek bij bol.com bestellen dan moet je er wel een paar weken voor uittrekken. Het is maar dat je het weet. Onze oude en hun naaste buren zijn Ger en Lies. Die zijn meestal ook bij alle feestelijkheden bij huize van der Kolk op Kuifmees 20. We hebben weer ouderwets bijgepraat, want als je elkaar een tijdje niet gezien hebt is er heel wat te vertellen en herinneringen op te halen. Lies had de foto van Laska op de site gezien. Wat een geduld heeft ze met haar gehad dat eerste jaar dat we daar naast elkaar kwamen wonen. Laska wat ietwat verwaand. Als Lies tegen haar praatte deed ze net of ze niks hoorde. Pas na een jaar van stug volhouden hebben Ger en Lies een keer op haar gepast en nadien was het voor de bakker en paste ze op ons beider erf. Laska zorgde ervoor dat we nooit Jehova's getuigen meer aan de deur kregen. De laatste hing van schrik voor de blaffende Laska zo'n beetje in de dakgoot. Had hij ook maar niet met dat zwarte tasje moeten gaan meppen. Sindsdien stonden we bij de Jehova's op de zwarte lijst. Wel zo rustig.
Het is een beetje rare overgang van sint naar Kerst. We hebben ook altijd nog Gerhards verjaardag er tussen in en pas daarna begint het Kerstgevoel met horten en stoten. Nu is Gerhard gisteren al jarig geweest . Ja dank je wel . Maar hij viert het morgen pas, komt hem beter uit in het weekend. Dan Jennifer die heeft de boom al staan in alle gloria. Toen we daar afgelopen zondag even waren stond de hele bubs al klaar om opgehangen en versierd te worden. De eerste kerstkaarten hebben we zelfs al binnen. En ik . Ik kan maar niet op gang komen. Net zijn we even naar de supermarkt geweest en heb ik om een eerste poging te wagen al drie knalrode kerststerren gekocht en ik hou helemaal niet van kerststerren. Maar morgen gaat het beginnen, de boom wordt gehaald en als maar een keer de kerstvoorraad van de schuurzolder af is . dan zul je eens zien. Als eerst het hert maar op de vlonder staat. Een paar jaar terug heeft buurman Jans zon mooi groot hert in elkaar gelast en met zon lichtslinger versierd. Als die eenmaal staat . komt de rest vanzelf. Alleen wel jammer... de eland kan ik nu niet ophangen. Die hangt nu een paar maanden in de Bieb van Klazienaveen.... eigen schuld. Het volgende is wat gaan we eten met kerst? Tussen de middag stelde ik Mark ik boerenkool voor, maar die vlieger gaat niet op bij de boys. Dat kun je iedere dag eten, zei hij. Hij heeft een veel beter idee: De man een kip . En zo raak je toch al wat in de stemming.
Het meisje met de tegel had een buurtonderzoek gedaan naar de behoefte aan zo'n leuke en veilige wandelroute. Op de achtergrond de nieuwe blikvanger.
Wat een dag! Het was onze beurt om Robin en Eva op te halen. En het spannende was dat Eva opnieuw met de andere 6 uitvinders van het beste idee van Emmen opnieuw haar presentatie mocht doen. Dus gingen we in optocht naar het Hondsrugcollege, een klas vol kinderen, vaders en moeders en ik denk dat wij de enige opa en oma waren. Ze hadden het erg leuk gedaan daar op het Hondsrug. Volgens mij was dhr Bennaars van techniek de drijvende kracht achter dit project. En ik moet zeggen er waren allemaal leuke ideeën: -Een voeggo, een apparaat om wat gemakkelijker muren in te voegen. De vaders van deze jongens uit Schoonebeek zaten vast in de bouw. -Een paraplu met lichtjes. -Een veiligheidsjasje voor de hond, compleet met een knipperlichtje. -Een nieuw soort blikvanger waardoor iedereen het leuk gaat vinden om daar wat in te gooien vanwege de licht- en geluidseffecten, -De rode tegel met een kinderhandje er op om moeders en vaders met kinderen een rustiger route te wijzen om te wandelen en.... de kattenbak die met een klep gemakkelijker van poep ontdaan kan worden. En Eva natuurlijk met haar milieuvriendelijke superauto. Eva deed haar presentatie opnieuw geweldig maar hoorde jammer genoeg niet bij degene die door mochten naar de laatste ronde op 13 januari. Er werd nl ook gekeken naar de praktische uitvoerbaarheid. Dat was even slikken, maar het was een uitdaging om mee te doen. Doe haar dat maar eens na! Wel is iedereen uitgenodigd voor die laatste presentatie om een uiteindelijke winnaar te zien kiezen. Dhr Bennaars kwam nog later bij ons om haar te prijzen met haar idee. Je kunt wat meemaken als opa en oma!
De ene dag is de andere niet gelukkig. We hebben net gehoord dat Gerhard geslaagd is voor zn nieuwste computercursus. Hij kan nu meteen met weer een nieuwe beginnen, Windows 7. Succes! Vanmorgen heb ik lekker geschilderd en vreselijk gelachen. Het was onze laatste ochtend, Ellen had haar atelier al in stijl met kerstboom en al. Onder het koffie drinken kwamen de verhalen los. Zo leer je elkaar wat beter kennen. Mijn nieuwste schilderij van twee ploegende werkpaarden schiet al mooi op. Ik kan er nu thuis de laatste hand aan leggen. En dan kom ik thuis en wat ligt daar? Hèt tijdschrift voor liefhebbers van jachthonden: De Jachthond. Prachtig uitgevoerd en met een geweldig mooie foto van broer Henk op de voorplaat. Henk had me al ingeseind dat er een verrassing aan kwam omdat ik een stukje over mijn indrukken van die middag zo treffend had weergegeven. (10-11) Marjolein Dijkman, redactrice van uitgeverij Topaaz stond bij ons toen we naar de verrichtingen van honden, bazen en jury stonden te kijken. Zij had ook het gesprekje opgevangen en vond blijkbaar dat ik een nummer van De Jachthond verdiend had. Erg leuk! Bedankt! Er was een mooi en ook leuk artikel over de Nimrodproef van dit jaar. Vincent Reukers beschreef de gang van zaken bij deze proef, ook mooi hoe een nog jonge hond eigen initiatief toonde dat helaas niet op prijs mocht worden gesteld. Ja ja Ordnung muss sein, nicht? Maar ook de achtergronden van de drie Nimrodwinnaars waren interessant om te lezen. Er waren prachtige fotos van ons geliefde Schotland bij een veldwedstrijd waar ook de èchte i.p.v. de Famous Grouse te zien was. Tenslotte viel mijn oog op de Vossendrijfjacht hier in Drenthe. Iets voor zwager Ben of Jaap misschien? Allemaal teckels!
Achteraf besef je het... zo'n weekend dat er van alles misgaat. O geen heftige dingen, maar van die speldeprikjes of... slordigheidjes. In dat laatste ben ik expert. Of noem je dat gewoon pech? Het begon volgens mij met een mail die er niet uit wou en na die tijd ook geen andere. Vanmorgen onze Bareld gebeld. Dan blijkt dat de mail als antwoord op Johan z'n vlieringopruiming er niet uit wilde. Online zag deze mail als spam, blijkt nu. Het enige dat ik kon zien was dat ik het paard Americo genoemd had. Gistermiddag ging de kleine wentelwiek van Eva's superauto aan barrels...ja heb ik geen schuld aan. Mark hield het plastic wiekje even vast terwijl hij het motortje aan zette. Nee 2 secondenlijm helpt niet. Dan zul je zeggen: daar heb jij toch geen pech mee... Maar wat beloof je als oma: Och ik ga morgen wel even op pad. Daarna gingen Rick en ik aan de gang met de diascanner. Is wat mee volgens ons. Een half jaar geleden aangeschaft om tijdens die donkere winterdagen wat vertier te hebben met al die dozen dia's. En nou doet dat ding niet wat wij willen. Alles véél te licht. En vanmorgen na een vreselijke droom word ik wakker en ja hoor... weer een blaasontsteking. Ik ga jullie niet meer vermoeien. Aju!
Wim Harwig deed een ontdekking toen hij bij broer Jan op bezoek was. Jan zit midden in een verhuizing en dan komen er natuurlijk herinneringen boven als je gaat pakken. Wim ontdekte dit leuke schilderijtje van Joh. D Holmer dat al meer dan 100 jaar in de familie is. Ik verbeeld me dat ik het eerder gezien heb, maar het kan best zijn dat het nog van opa Harwig afkomstig is. De wens is soms de vader van de gedachte. Wim kreeg nog een oud boek mee van Jan dat oom Jaap als bedankje had gekregen toen hij in 1947 van Hengelo Gld naar Zutphen verhuisde.Daar was hij voorzitter geweest van het Staatspensioenfonds. Wat veurbi-j geet en wat blif is geschreven in, naar mijn mening, onvervalst Achterhoeks. De schrijver is Derk van den Döker. Voorwoord van P.J. Meertens Het is een herinnering aan het Achterhoekse boerenleven, van alle oude gebruiken die zijn gebleven en alles wat is verdwenen. Die Wim.... die zet er meteen een site bij van De Witte Ganzenveer, een antiquair van boeken in Zwolle. Ja... en ik kon het niet laten om even te neuzen. De prijs viel mee van dit boek uit de jaren 40 of 50.. 9,95. Ik heb het meteen besteld. Enne....voor wie interesse heeft.... je mag het straks lenen.
In de verte bij de wei moeten een paar bomen weg. We houden er nog genoeg over. Foto: 9 november. Nu is alles kaal. Heeft ook wel weer wat.
Pa is de kettingzaag in orde? Mark is gek op hout gewoon hout, brandhout. Aan de Schaapstreek hebben ze twee houtkachels en die kunnen wat aan. Bij de Gamma hadden ze vorig jaar een goedkope houtkachel in de aanbieding. Dat kun je niet laten lopen toch? En branden dat ie doet. Hij blijkt alleen moeilijk te temperen. Je kunt er een gymzaal mee verwarmen. Hij heeft er nu iets aan gedaan waardoor het hout er wat minder snel door vliegt. Vraag me alleen niet wat! Bij Heer Werner had hij zn eerste bestelling gedaan voor goed brandhout, maar dat werd een dure winter aan hout en dat was de bedoeling ook weer niet. Daarna heeft hij alle overtollige hout om ons huis en erf bij elkaar gezocht en gezaagd. Dat scheelt ook weer een slok op een borrel en... het ruimt hier lekker op. Nu heeft hij bij huis een grote container met 30 kuub afvalhout. Ja hij kent zn mannetjes. En die moet klein gemaakt. Daar is hij voorlopig wel even zoet mee. Hij belde net op. Hebben jullie niet ergens zon zaagtafel staan? Dat werkt wat handiger Nee die Mark daar hebben we voorlopig geen kind aan. Wij hebben ook nog een paar bomen in de aanbieding. Gerald heeft ze aangewezen. Wel zelf rooien en zagen! Bovendien .de omgevallen boom ligt ook nog steeds over het Schoolpad. Wim probeerde hem vanmorgen in stukken te zagen, maar ja dan moet je wel geen botte zaag hebben. Hij heeft hem meteen laten slijpen. Vader en zoon zagen zich wel warm deze winter.
Wat kan een mens zich toch druk maken. Gisteren was het dan zover. De expositie in de Bibliotheek in Klazienaveen moest worden ingericht. Er is best veel ruimte daarom alle schilderijen die ik voorhanden had maar ingeladen. Wim neemt zn koffertje met gereedschap mee, want je weet hoe het gaat er is altijd wel iets aan het ophangmechanisme dat net anders moet. Maar.. het kan er allemaal in en opgelucht rijden we naar Klazienaveen in Sinterklaassferen. We hebben geluk en kunnen vlakbij de Bieb parkeren, net één plekje vrij. Terwijl wij nog op en neer lopen worden de schilderijen al bewonderd toevallig zijn er een paar Eemslander Shantyzangers en hun vrouwen. We worden heel vriendelijk ontvangen èn de koffie is klaar. Het is een heel gepuzzel om alles een mooi plekje te geven. In de kinderhoek kan ik alle kleinere werkjes met dieren kwijt en in de leeshoek de grotere. De herderin met haar hond en kudden schapen hangt prachtig apart en de sfeer is precies goed zoals ik bedoeld heb. Na 2,5 uur heb ik het zweet op de rug en Wim heeft het ook helemaal gehad, maar het is de moeite waard. We rijden op huis aan en als we het hek binnenrijden komt Queeny ons enthousiast tegemoet, de buitendeur staat wagenwijd open en Tessa zit in de voorkamer achter het hek. Zou Mark misschien binnen zijn? Niemand te zien. Maar alles is nog intact. Geen inbreker, maar gewoon vergeten de deur af te sluiten. Wim dacht dat ik het deed en andersom. Gebeurt jullie dat nooit?
Ja deze leeftijd was erg leuk, maar ze moeten niet verplicht stil zitten.
Het is lang geleden dat ik eens met de drie jongens alleen naar de kerk ging. Wim lag op dat moment in het ziekenhuis met een hersenschudding. Die was met de fiets gewoon omgekieperd. In Hengelo was de kerk 100 m vanaf ons huis aan de Marnixstraat. Och dacht ik straks gaan ze lekker naar de kindernevendienst .. Nou nou . ik heb wat uitgestaan. Gerhard en Mark waren maar aan het klieren met elkaar. Het was geen succes. De sterke hand van Wim en die heeft lange armen, was toch altijd paraat. Vanmorgen zat er een moedertje voor me met twee kleine meisjes. Het was of de geschiedenis zich herhaalde. Wat verderop een stel met twee jongens. Het moeten wel super ADHD kinderen zijn. Met groot respect bekijk ik altijd deze ouders die liefdevol maar ook consequent met deze boys omgaan. De kleinste heeft er een handje van om wanneer hij met de andere kinderen de kerkzaal uitloopt even te stampen op de plank voor de rolstoelers. Dat maakt zon lekker hol geluid. Afgelopen zondag werd baby Iris gedoopt. Alle kinderen mochten komen kijken. Het zusje huppelde voorop en het ging ook goed met de grootste druktemaker. Terwijl hij weer terugliep naar zn plaats stak zijn moeder haar duim omhoog: Goed gedaan jochie!
Maar wel het China Festival of Lights in de Emmer Zoo. Klik op de titel en je krijgt een impressie.
Het duurde even voor we de moed hadden om in dit druilerige weer er op uit te gaan, maar ja . als je wat te eten wilt hebben in het weekend en bovendien voor hulpsinterklaas aan de slag moet zul je er wat voor over moeten hebben. In de Lidl is het nog niet al te druk. Er loopt een jong stelletje hun weekendinkopen te doen. Het lijkt wel of ze dat voor het eerst doen. De jongen grijpt alvast een wit brood en zegt..:En ok een paar bollechies doe mar twee puties. Even later staat hij zich te verlekkeren bij de apparaten die de Lidl ook in de aanbieding heeft. Een jonge vader heeft een zoontje naast zich en een baby in een maxi-cosy in zn winkelwagen. Daar zal vast niet veel bij in kunnen denk ik. Zn wagen is zo al vol. Na het inkopen van ons weekendrantsoen nemen we de gok om in Emmen centrum te kunnen parkeren. Volgens mij krijgen we de allerlaatste parkeerplaats van heel Emmen te pakken en gaan op jacht. En dan missie geslaagd! Nee.. we zeggen nog niks! Die middag besluiten we in De Goede Luim, een nieuwe gelegenheid. Ik moet eerlijk zeggen ze hebben lekkere koffie.
Ik hou van onze krant op zaterdag, lekker dik en met een apart gedeelte over Wonen. Er staan nogal wat huizen te koop, maar dit keer is er geen in Emmen bij. Wat er wel is? Een pagina over het Huis van je Hart. Dit keer van een jonge vrouw uit Emmen die dit huis in één middag gekocht had met haar man met de twee rechterhanden. Alles strak en modern, minimalistisch heet dat tegenwoordig. Zo was er al eens een huis met een verzameling uit grootmoeders tijd. Een hele tegenstelling! Maar als je je daar nou lekker bij voelt? Ieder keer wanneer ik die bladzijde weer zie op zaterdag denk ik: en ons droomhuis dan? Precies 16 jaar geleden stond dit huis in de krant, maar omdat Wim het op de borstrok had zijn we niet verder gekomen. Hij moest zelfs zo erg hoesten dat zijn ribben hierdoor kneusden. En toen we even gingen zoeken konden we het niet eens vinden. Wij deden net als iedereen Schoolpad op, de snelweg oversteken en doorrijden. Je hebt zo gauw niet in de gaten dat het dan ineens Bargerweg heet en dat het Schoolpad verder linksaf gaat. Daar bleef het dus bij. Toen hetzelfde huis in februari weer in de krant te koop werd gemeld reden we er wel langs èn gingen we echt kijken. Toen ik het huis alleen al zag was ik al verkocht. Toen we binnenkwamen net zo. Het uitzicht was geweldig. Ik voelde me thuiskomen. Boven werd het wat krapper, twee slaapkamers in de punt. Een Middeleeuws deurtje bracht je bij de ouderslaapkamer die alleen een klein raampje had aan de voorkant. De andere slaapkamer was wel licht door een dakraam. Maar die ruimte om huis. Het was meer een groot erf met daarachter een paar weilanden, een Drentse kapschuur en een gewone schuur met een klein appartementje. Ik zag meteen Rick er al wonen . en schapen in de wei En zo is het gekomen! Zal ik ons droomhuisje ook eens aanmelden?
De kortste weg naar Emmen is wanneer je verder langs het Schoolpad rijdt richting bos en net voor het bos linksaf gaat. Als het veel geregend heeft kom je er niet best door met de fiets en nemen we de weg de andere kant op. Onze beide fietsen zijn nu echt wel aan een poetsbeurt toe. Had e maor gien fietse mutten wodden, helpt Wim dit keer niet. En .. neem die weg vooral niet met de auto . of je moet een jeep hebben. Onze huisarts had ooit zon ding maar kwam toen vast te zitten. Toen onze camperen- door- Nieuw Zeeland- vrienden Ben en Riet uit Luttenberg de eerste keer bij ons kwamen namen ze het Schoolpad vanaf de verkeerde kant. Het was januari en nat. Ze wisten niet wat ze overkwam door alle bulten en gaten. Dat ontlokte Riet al hotsend de opmerking:O gutteguttegut zee zult daor wel niet zo vake visite kriegen .! Ik had Ben nog zo gewaarschuwd en de goede weg gewezen en voorgesteld om de ballonnen op te hangen, maar nee hij wilde persé zijn Tom tom volgen. En die weet ook niet alles. Vanmorgen naar het aqua-joggen wilde ik als gewoonlijk die weg nemen. Halverwege kon ik niet verder want er was een boom omgewaaid. Hij was ontworteld en lag daar in volle gloria. Ik heb nog geprobeerd de fiets er overheen te tillen, maar met al die uitsteeksels kwam ik niet verder. Ik had gedacht dat Wim wel ogenblikkelijk met de kettingzaag in de weer zou gaan. Soms vergeet ik dat hij daar niet echt op zit te wachten. Gisteren heeft hij genoeg gesjouwd in de tuin om alle snoeihout af te voeren die Gerald had afgezaagd. Morgen is er weer zon werkdag want hij gaat mee om een koelcel voor de Voedselbank ergens af te breken om later hier in het nieuwe gebouw weer in elkaar te zetten. Vandaag neemt hij er van het wordt een rustig dagje.
We kregen bij Ellen een opdrachtje om met kleine doekjes iets uit te proberen. We waren net terug uit Normandie en ons gezamenlijke reis met Rick was een succes. Rick had genoten en wij dus ook. Daarom maakte ik wat impressies. Bij alledrie gebruikte ik een stukje van een foto. Toen Rick ze zag kwam er een big smile op zn gezicht. Hij herkende de plekken nog beter dan ik. Ja die linker waar we over het Rijndal uitkijken was duidelijk. Maar die andere twee . Welk strand was dat nou ook al weer? Niet voor Rick. Ooo die is bij Arromanches die foto heb ik zelf nog gemaakt, zei Rick. "En die andere is bij de Omaha Beach!"Hij weet precies het moment nog dat hij die foto stond te maken. Hij heeft ze thuis alledrie een mooi plekje gegeven. Gisteren kwam Inge bij hem. Dat is degene die hem begeleid. Ik weet zeker dat hij uitvoerig nog eens heeft verteld wat hij daar gezien heeft en wat dat met hem deed! Rick heeft iets met data. Buurvrouw Wielens is steeds wat ontroerd wanneer Rick precies weet wanneer de sterfdatum is van de buurman en daar ook even aan denkt. Samen halen ze herinneringen op aan hem. Dat doet ze allebei goed. Bovendien weet hij ogenblikkelijk hoe laat het nu in Canada is!
Minstens een uur is Bareld, de webmaster, bezig geweest om met allerlei scanners de virussen te traceren en te verwijderen die op de laptop zaten. Ik had er zelf al drie verwijderd waaronder een Trojan horse, maar er bleven allerlei plaatjes te voorschijn komen waar ik niet om gevraagd had. Er bleken weer een stuk of 8 virussen op te zitten. Nu zijn ze er af. Bareld kan vanuit zijn huis op onze computer kijken en allerlei handelingen doen. Lekker makkelijk. Dus Mark . Wanneer je nog eens naar Las Vegas wilt .neem je maar een andere laptop mee.!! Dan ben ik nu de expositie in de Bibliotheek in Klazienaveen aan het voorbereiden. Morgen haal ik de schilderijen op die in De Opgang hangen, want in die Bieb is lekker veel ruimte. Vooral het gedeelte als je binnenkomt rechts is prachtig om wat grotere doeken neer te hangen. Prachtig licht is het! Op t ogenblik ben ik weer paarden aan het schilderen van die lekkere werkpaarden. Die krijg ik wel niet op tijd af, maar ik heb genoeg voorraad. Moet je Bonnie nog mee hebben, vroeg Susan pas nog. Bonnie, de lachende hond wordt dat schilderijtje genoemd. Maar Bonnie hangt bij hen zo mooi. Die moet geen twee maanden ergens anders naar toe. Wanneer ik nog eens naar een kunstmarkt ga neem ik haar graag mee als voorbeeld. De echte Bonnie ligt bij hen op een koninklijk bed in Burberry ruit. Voor een retriever is 14 jaar al heel oud, maar ze wordt door Susan met zorg en allerlei medicijnen in goede conditie gehouden. Maandag 30 november is het zover. Dan gaan we er een mooie ruimte van maken daar in Klazienaveen. Wie in de buurt komt .? Welkom! Onder Nieuws - zie www.hettysite.nl- staan de openingstijden.
Als een hond toch eens kon praten! Aan de kop van Tessa kan ik vaak zien wat ze denkt en dan vooral aan de blik in haar ogen. Ik zeg zo vaak dat ze de allerliefste is, maar ze gelooft me gewoon niet. Sinds Scott niet meer onder ons is heeft ze het moeilijk. Scott was altijd haar grote voorbeeld en nu voelt ze zich op de een of andere manier verantwoordelijk voor de gang van zaken en een Queeny en eerder een Tosca moesten zich wel gedragen. Als je nu Queeny roept kijkt ze eerst naar Tessa of die het goed vindt. Zo was het ook met T(J) osca. Die was niet op te voeden met Tessa in de buurt. Vandaag was Susan hier. Die heeft altijd hondenkoekjes bij zich. Beide honden zaten strak bij haar en werden verwend. Ineens draait Tessa zich om en wil haar zelfs niet meer aankijken. Ze leek diep beledigd of .teleurgesteld of gewoon jaloers . Natuurlijk werd ze wel weer gelokt, maar het was ineens gebeurd met de liefde. Dan zou ik graag willen dat ze wat zeggen kon. Of weet één van de hondenfluisteraars het?
22 november 2009. Een paar IJslandse papavers staan nog in volle bloei en....... weer oranje hè!
Hoera! Eva is door naar de volgende ronde voor het Beste Idee van Emmen. Ze hoort bij de laatste 10. Nu moet ze aan de bak met haar windmolentje op die super- milieuvriendelijke auto. Dat ding was wat groot uitgevallen en daar gaat ze nu een kleinere uitvoering van maken. Zo mooi om te zien dat beiden, zowel Eva als Robin, een soort eindspurt maken in groep 8 van de Basisschool. Ze hebben er de leeftijd voor. Mark helpt Eva de puntjes op de i te zetten door allerlei rekenpuzzels te bedenken. Robin wordt door opa Jan onder handen genomen en warempel .hij krijgt er steeds meer zin in om op school te presteren. Vooral met rekenen scoort hij hoog. Dat is zijn sterkste kant. Eva is wat creatieve taalvaardigheid betreft weer wat sterker. Och.... laat ze nog maar even genieten van dit onbezorgde leventje.
En dit schilderij geinspireerd op Schotland in de zomer hangt boven de schouw.
Aan de laatste twee stukjes te zien heb ik wel iets met oranje. Ik ben wel degene die alles inkoopt op gebied van kleding en die de kleuren van het interieur voorstelt. Wim heeft wel invloed, maar hij zegt wel eens:Ik ben de baas, maar wat mijn vrouw zegt moet gebeuren. Toen we in 1974 ons eerste eigen huis aan de Marnixstraat in Hengelo betrokken werd de woonkamer boven geheel in de kleuren van die tijd ingericht. Je raadt het al: één zacht-olijfgroene muur, twee crème muren èn een donkerbruine muur. De achterkant naar de tuin gericht kreeg gordijnen in natuurlijke kleuren groen, wit en crème, maar de voorkant op het noorden die geheel uit raam bestond kreeg knal oranje dunne wollen gordijnen. Ik heb ze lang mooi gevonden want ook aan de Kuifmees hebben ze gehangen zolang we er woonden tot 1994. Hier aan het Schoolpad is die kleur aanvankelijk uitgebannen. Maar zoals de trouwe lezers misschien nog weten zijn we in september samen met Rick naar Normandie geweest en hebben zo terloops ook een Brique Marché bezocht. En daar vond ik toch van die frisse dunne oranje kant en klare gordijnen en maar 8 per stuk. Ik zag ze meteen al hangen in ons voorste gedeelte. Ik vond het daar wat saai worden de laatste tijd En nu hangen ze aan weerskanten van het raam en leuk dat het staat! Bovendien hangt er het Schotse schilderij met felle kleuren boven de schoorsteenmantel. Daar word ik toch helemaal vrolijk van.
Ken je dat . zon trui waar je zo ongeveer in woont? Rick heeft er een paar van. De rest van de kast wordt niet aangeroerd en als hij toch wat nodig heeft kan hij het niet vinden. Je kunt ook maar één ding tegelijk aan toch? Ooit kocht ik voor Wim een pranje trui, nou ja . wat rustig oranje, meer zalm. Dat werd zijn lijftrui. Niet zozeer omdat hij ook oranjegezind is, maar dit werd een uniek kledingstuk. Het werd het eerste wat hij greep wanneer hij zich met een zucht uit de nette Stork-kleren geworsteld had. Leuk toch zon fijne trui, hoor ik jullie denken. Maar als je zon trui ook draagt als er geklust en geverfd wordt begint het mooie er na een paar jaar wel af te gaan. Zo ook met deze supertrui. "Gooit dat ding toch een keer weg, zei ik dan. Ie-j hebt zat andere truien. Mo-j zeen hoe -t- e dr uut zut. Daor an de mouwe zit al greune verve. Daor ku-j zo de weg niet meer mee op. Maar als je Wim een beetje kent trekt die zich daar niets van aan. As ze dr last van hebt, dan kiekt ze dr maor langs hen, is meestal zijn vaste antwoord. Toen heb ik een, in zijn ogen, grote fout begaan. Toen het echt niet langer kon, vond ik, heb ik het oude smerige oranje vod weggegooid. Toen hij er achter kwam kwam er wat. Hij sprintte nog wel even naar de container, maar jammer dan voor hem . die was al geleegd. Het is nu al 25 jaar geleden, maar af en toe .. moet ik het weer even horen. Hij heeft nooit weer zon fijne trui gehad. Af en toe keurt Wim nu ook zelf zn kleren en wordt er wat in een grote plastic zak gestopt. De meetlat ligt bij: draag ik het of ligt het er maar te liggen?
In dit oranje t-shirt pakje viel Mark tenminste wel op.
De donderdag staat bij mij in het teken van het aquajoggen en vooral ook van wat er na komt. Misschien raad je het al . Een rondje Kringloop Het Goed. Daar spreek ik af met Susan. Ons rondje begint meestal bij de boeken, daarna richting gordijnen en bedden en al lopend praten we bij. Dan zijn we bij de stoelen aanbeland. We proberen er heel wat uit en zitten ze gemakkelijk dan gaat onze conversatie daar verder. Een dankbaar onderwerp, naast onze jongens, is: onze mannen. Soms staan we na zoveel jaar nog steeds voor een raadsel en samen proberen we die te ontsluieren. We komen een heel eind en ik besluit met een zucht: Daar kunnen we wel een boek over schrijven. Op dat moment loopt een jonge man langs ons heen en begint mee te praten. Hij legt zn ziele-roerselen bloot en zegt, knikkend naar een jong moedertje wat verderop:Daar kan zij ook over mee praten. Ze blijkt ook vier mannenom haar heen te hebben. De kleinste zet net een uniformpet op, struikelt over zn wat afgezakte broek en wordt nog net op tijd gegrepen voor hij tegen de grond kwakt. Ja met dit soort wil het nog prima, zegt ze. Die kun je nog een beetje sturen. Even later passeert ze ons en vraagt:Ga je hier echt een boek over schrijven? Aan tafel in het bijbehorende café gaan we aan de choco, cappuccino en een tosti en bespreken we ons oergevoel dat naar boven kwam toen ik Mark, 2 jaar oud, kwijtraakte in de Hema in Hengelo. De uitrukkende politieautos staan me nog scherp voor de geest en de opluchting toen hij een half uur later gewoon bij een mevrouw aan de hand weer de Hema binnenwandelde was groot. Susan was Willem op een zelfde manier kwijtgeraakt. Na lang zoeken bleek hij gewoon met de lift op en neer te gaan. Ondernemende typjes deze twee boys. Ik wens dan ook dit moedertje met haar man en drie zonen heel veel plezier èn sterkte. Maar je zal zien . het is de tijd van je leven!
